Eetprobleem op latere leeftijd

Ik snap een 1001 angsten, maar dat betekent nog niet dat je er naar mag of kan handelen. En al helemaal niet achter mag verschuilen.

Zeker als je met niet handelen ook niet goed voor je kinderen kan zorgen. TO heeft deze eetstoornis doorgekregen van haar moeder. Het lijkt me verschrikkelijk om haar kinderen hier ook weer mee op te zadelen.

lonelycat schreef: ↑

05-07-2024 15:24

Mijn dochter is mijn belangrijkste beweegreden dat ik naar de huisarts ben gegaan. Ze is zich bewust ervan dat ik problemen met eten heb maar ik leg duidelijk richting haar uit dat het voor mij nu vooral een copingmechanisme is.

Ze heeft haar oma uiteraard ook gekend en gezien welke relatie haar oma met eten had. En ik ben altijd heel duidelijk erin geweest dat dat een ongezonde relatie was.

"so as i say not as i do"

Wat jij van je kind vraagt is, te luisteren naar wat je zegt, terwijl jij volstrekt ander gedrag laat zien.
Jij laat haar met jouw gedrag haar emoties verwaarlozen, en haar eigen gevoel overrulen met haar verstand.
Jij verwacht van haar meer, dan je van jezelf verwacht

Ga in therapie
Gooi die weegschaal weg

Vandaag nog!

lonelycat schreef: ↑

05-07-2024 15:32

Daar heb je een punt. Wat ik laat zien is anders dan ik zeg.
En je hebt gelijk met de weegschaal. Ik ben alleen heel erg bang voor de paniek wat dat gaat geven. Dat die paniek van niet kunnen wegen en geen controle hebben het niet erger maakt. Maar dat is waarschijnlijk iets waar ik mezelf mee moet confronteren

Wat gebeurt er dan? Dan ben je in paniek, voel je stress, heel naar. En dat gaat ook weer over, dus pleur weg dat ding.

Stoer en dapper dat je je eetstoornis wilt gaan aanpakken!

Ik was ook rond de 50 jaar toen mijn eetstoornis de kop opstak. Weliswaar een heel andere eetstoornis, maar de strijd herken ik.
7 Jaar lang was de eetstoornis een deel van mij en van mijn leven. Ook ik had geen ondergewicht, maar wel een hele ongezonde relatie met eten. Na 5 jaar ben ik in therapie gegaan; schematherapie.

Het duurde even voordat ik doorhad waar de eetstoornis vandaan kwam ( onveilige jeugd), en toen ik dat wist kwam de angst: met therapie doorgaan betekende pijn en verdriet van vroeger boven halen.
En ach, zo erg was die eetstoornis toch niet? Ik was immers niet te mager ( dat dat door de bijvoeding kwam negeerde ik maar), mijn leven was best leuk en miste niks. Ik wilde mijn eetstoornis eigenlijk helemaal niet kwijt.
Het klinkt vast heel gek, maar ik koesterde en beschermde mijn eetstoornis terwijl ik wist dat het slecht voor me was. De eetstoornis was veilig voor me.

Het gekke is dat ik dacht invloed te hebben op de eetstoornis, ik hield em tenslotte in stand door niet te eten, maar het is andersom; de eetstoornis heeft alle controle! Een eetstoornis is een heel ziek spelletje van je brein.
Een eetstoornis is geen keuze, het is een symptoom van een dieper liggende oorzaak.

Inmiddels ben ik een jaar uit therapie en hersteld. Ik ben heel blij dat ik de eetstoornis (en daarmee mijn verleden) heb verslagen.

Ik gun je veel kracht en sterkte om de eetstoornis te verslaan!

Mariejan schreef: ↑

05-07-2024 15:13

Ik snap een 1001 angsten, maar dat betekent nog niet dat je er naar mag of kan handelen. En al helemaal niet achter mag verschuilen.

Zeker als je met niet handelen ook niet goed voor je kinderen kan zorgen. TO heeft deze eetstoornis doorgekregen van haar moeder. Het lijkt me verschrikkelijk om haar kinderen hier ook weer mee op te zadelen.

Ben het op zich wel met je eens hoor.

Maar werkt het zo in de praktijk, even je over je doodsangst heen zetten? Want dat is hoe het voelt.

De kinderen hebben de volwassen leeftijd al bereikt en TO is al langer aan het wankelen/instorten, lijkt me niet iets waar ze snel bij geholpen kan en gaat worden in deze tijd, helaas. Soms is volhouden via ongezonde coping niet de allerslechtste optie.

bijtie schreef: ↑

05-07-2024 16:11

De kinderen hebben de volwassen leeftijd al bereikt en TO is al langer aan het wankelen/instorten, lijkt me niet iets waar ze snel bij geholpen kan en gaat worden in deze tijd, helaas. Soms is volhouden via ongezonde coping niet de allerslechtste optie.

TO geeft aan dat ze haar probleem nog niet durft aan te pakken omdat ze bang is dat ze dan instort en niet meer voor haar kinderen kan zorgen. Ik weet niet waar jij op baseert dat de kinderen al de volwassen leeftijd hebben bereikt?

Niemand zegt dat het makkelijk is. Maar TO is een vijftiger, geen tiener meer. Ze heeft therapie gehad. Ze weet wat ze moet doen. Als het niet lukt terwijl je wel je best doet, is dat helemaal niet erg.

Maar het is wel erg als je elke dag een uur gaat hardlopen, niet kan eten als je niet hebt gesport of binnen het uur gaat sporten, krachtraining niet mee telt als sporten en denkt (liegt tegen jezelf) dat je je problemen voldoende oplost met een diëtiste. Wie houdt je voor de gek TO? Als ik je midden in de nacht wakker maak kan je zeker te weten van honderden producten de calorieën zo uit je hoofd opnoemen. En je weet ook precies wat je moet eten. Maar je doet het nu niet. Om redenen waar je niet voor hebt gekozen, maar die je wel kunt aanpakken.

Dat baseer ik op haar eerdere topics.
Ik denk ook dat de omvang van het probleem mogelijk wat groter is en dat de eetstoornis een symptoom is.
Vraag is wel of het te vermijden is, dat het eerst een hele poos alleen maar slechter zal gaan. Maar dan moet er wel goede hulp georganiseerd zijn.

De weegschaal wegdoen lost het probleem niet op. Toen ik in de 20 was had ik ook een eetstoornis. Dat is uiteindelijk wel aardig genormaliseerd maar het blijft gewoon een soort kronkel, ook al eet ik alles tegenwoordig. Herken dat ook bij een vriendin van mij, die inmiddels in de 70 is.

Lange tijd wilde ik ook een paar kilo afvallen maar dat lukte me niet (ben ook in de 50). Ik merkte dat ik ook weer terug wilde grijpen op oude dieten zoals dagen lang alleen cola zero en water/thee/koffie drinken. Ik kreeg ook last van angststoornissen en de veranderende hormonen hielpen al helemaal niet.

Uiteindelijk bij de psycholoog terecht gekomen en daarna psychiater die me AD voorschreef en sindsdien gaat het supergoed. Mijn 'kronkel' zou ik altijd wel blijven houden maar ik ben er gewoon niet meer zo mee bezig. Ik zit lekker in mijn vel, ook al is dat inmiddels geen maat 34 meer.

Wat al gezegd is... denk dat je beter afbent bij een psycholoog dan een dietist.

Vind het oprecht heel rot voor je. Ik weet ook hoe vermoeiend het is om er continu mee bezig te zijn. Sterkte.

Lady_Day schreef: ↑

05-07-2024 17:26

De weegschaal wegdoen lost het probleem niet op.

De kronkel gaat er inderdaad niet van weg, maar voor heel veel mensen met een eetstoornis is de weegschaal wegdoen toch echt een enorm helpende stap in herstel. Anorexia gaat in de kern niet om afvallen, maar om controle. Die cijfers loslaten is zó belangrijk.

apppie schreef: ↑

05-07-2024 21:58

De kronkel gaat er inderdaad niet van weg, maar voor heel veel mensen met een eetstoornis is de weegschaal wegdoen toch echt een enorm helpende stap in herstel. Anorexia gaat in de kern niet om afvallen, maar om controle. Die cijfers loslaten is zó belangrijk.

Ja, ben het daarmee eens hoor maar het is niet dé oplossing. Zo gebruikte ik zelf lange tijd geen weegschaal maar een bepaalde spijkerbroek. Al naar gelang hoe dat ding 'voelde' had ik een goede dag - of niet.

Verder heb ik ook geen tips of waardevolle wijsheden. Ik voel me tegenwoordig aardig goed. Ik zou nog steeds graag een paar kilo lichter willen zijn maar ik weet ook dat het uiteindelijk niets uitmaakt voor mijn levensgeluk. Ook toen ik nog maar 45 kilo woog kon ik me enorm dik voelen.

lonelycat schreef: ↑

05-07-2024 10:31

En uiteraard heb ik met mijn therapeut besproken dat naar mijn idee mijn eetprobleem volledig uit controle is. Maar zij ziet het als een symptoom van mijn burn-out en denkt dat het als ik me beter voel er vanzelf ook klaar ben omdat deel van mijn leven los te laten. En mijn gevoel zegt dat ze daar gelijk in heeft.

Als je jezelf nu uitput door zoveel te sporten en zoveel energie te stoppen in de controle drang om op je eten te letten dan zal de burn-out ook niet overgaan.
Vorig jaar triggerde iets jou waardoor je ineens veel ging eten en veel aankwam?
Heb je je ziek gemeld?

bijtie schreef: ↑

05-07-2024 16:11

Ben het op zich wel met je eens hoor.

Maar werkt het zo in de praktijk, even je over je doodsangst heen zetten? Want dat is hoe het voelt.

De kinderen hebben de volwassen leeftijd al bereikt en TO is al langer aan het wankelen/instorten, lijkt me niet iets waar ze snel bij geholpen kan en gaat worden in deze tijd, helaas. Soms is volhouden via ongezonde coping niet de allerslechtste optie.

Eens. Vreselijk die zogenaamde 'adviezen' hier gericht op vergroten schuldgevoel.
Je klinkt als een goede ouder to, laat je niks aanpraten. Zorg goed voor jezelf.

Mariejan schreef: ↑

05-07-2024 15:13

Ik snap een 1001 angsten, maar dat betekent nog niet dat je er naar mag of kan handelen. En al helemaal niet achter mag verschuilen.

Zeker als je met niet handelen ook niet goed voor je kinderen kan zorgen. TO heeft deze eetstoornis doorgekregen van haar moeder. Het lijkt me verschrikkelijk om haar kinderen hier ook weer mee op te zadelen.

Het is geen keuze, het is geen kwestie van 'verschuilen'. Je helpt niemand met dit soort adviezen.
Denk je niet dat to, of haar moeder, als ze een keuze had gehad niet een betere relatie met haar lijf was aangegaan? Een eetstoornis is een zeer complexe aandoening, met de nadruk op 'aandoening'.
Je dealt ermee, soms heb je een terugval en to is hard bezig met haar herstel.

Hey!

Ben je bij de diëtist geweest? Hier ook een ervaringsdeskundige in mijn jongere jaren. Het was mijn manier om mezelf te verdoven. Door mijn gedachten te vullen met cijfers en getallen kon ik mijn andere problemen verdringen.

Het is ook moeilijk om die omslag te maken en de “controle” en ergens ook dwang los te laten. Ik denk wel dat dat punt onvermijdelijk komt. Of je doet het nu, of het gebeurd later wanneer je er waarschijnlijk slechter aan toe bent dan nu.

Het is lastig advies te geven, want vaak zijn mensen met een eetstoornis erg perfectionistisch en vragen ze in het dagelijks leven erg veel van zichzelf (hoge standaard) waardoor goedbedoeld advies of kritiek behoorlijk hard kan aankomen. (Want ze zijn al zo hard voor zichzelf)

Het is uiteindelijk aan jou of je bereid bent om door het pijnlijke ongemak heen te gaan door de controle en dwang los te laten. Om de eetstoornis niet meer te laten bepalen wat ook gepaard kan gaan met paniek gevoelens, en de onderliggende problemen die de eetstoornis triggeren. Ik ervaarde dat als erg pittig maar het is het wel waard geweest.

Mijn mening is vrij uitgesproken over dit onderwerp en veel zullen het er niet mee eens zijn. Maar mij gaf het kracht. Een eetstoornis zie ik bijna als een soort verslaving. Ik heb dit onbewust gekozen om mijn gevoel te verdoven, om met problemen om te kunnen gaan. En ik heb er ook voor gekozen om te stoppen met ernaar te leven. Ik heb ervoor gekozen dat dit helemaal geen leven was. Helemaal niet makkelijk. Ontzettend veel paniekaanvallen gehad, herstel ging met ups and downs. Ik had NAO (niet anders omschreven) ik had periodes van anorexia zonder ondergewicht, binge eating, overmatig sporten, ik laxeerde etc. En ik dacht hoe ik er straks ook bijzit (er uit zie en getal op de weegschaal) dit wil ik niet meer want ik voelde me een slaaf van mijn dwang en was uitgeput na jaren eetstoornis.

Ik heb zelf niks aan therapie gehad, dat ging niet diep genoeg voor mij. Ik heb die knop omgezet en heb een tijd helemaal niet gesport, normaal gegeten en jaren geen weegschaal meer gezien. Toen ik later zwanger werd van mijn dochter later heb ik haar een belofte gedaan, de dagen van zelfdestructie zijn voorbij. Die uitlaatklep is geen optie meer want ik moet voor haar kunnen zorgen en ik ben haar rolmodel.

Wat mij geholpen heeft is om eerlijk naar mijzelf te kijken. Waarom deed ik dit? Mijn antwoord was een gevoel van “niet goed genoeg”. Waar kwam dat gevoel vandaan? Wanneer voelde ik dat voor het eerst? En meerdere situaties kwamen naar boven. Ik heb alles opgeschreven, vanaf drie jaar oud. Hoe ik ben opgegroeid, wat ik heb meegemaakt, en hoe ik de gebeurtenissen vertaalde in mijn kinderlijke brein. Ik schreef op wat ik mezelf vertelde over die situaties toen ik opgroeide en en ik zag wat voor invloed het op mijn volwassen leven had (eetstoornis, relaties met mannen, hoe ik naar de wereld keek etc) . Toen werd mij heel veel duidelijk. De inzichten waren zo verhelderend en de eerlijkheid naar mijzelf was een bevrijding.

Ik hoop dat je iets aan mijn ervaring hebt en ik geloof dat je weer kan herstellen. Ik gun je een leven zonder dwang. Het leven is zo kort

Fijn dat je zo vastberaden bent om gezonder te worden en je lichaam de benodigde zorg en voeding te geven Lonelycat. Veel succes!

Je gaf aan dat je dochter een grote motivatie is om dit aan te pakken. Je wilt niet dat zij dit van je overneemt. Maar als ik je topics zo gevolgd heb, heeft ze dat dan niet op een andere manier al gedaan met haar angststoornis? Misschien dat het je nog extra kan motiveren dat het voor haar herstel belangrijk is dat jij herstelt.

(Als je het niet fijn vindt dat ik dit hier erbij haal, gewoon zeggen dan haal ik het weg)