Psyche
alle pijlers
Emoties reguleren, tips?
woensdag 12 januari 2011 om 18:58
Hallo,
Ik heb te horen gekregen dat ik borderline kenmerken heb, en heb het momenteel nogal moeilijk met mijn emoties. Ze overkomen me, en ik weet niet wat ik ermee moet.
Omdat de wachtlijsten gigantisch zijn, en er hier heel veel wachtlijsten zijn zit ik thuis, ietwat wanhopig omdat ik niet zo goed weet wat ik met mezelf aanmoet. Het is duidelijk dat ik geen dagbesteding heb, en de psychiater denkt ook dat ik idd niet in de 'normale' maatschappij kan meedraaien momenteel. Dus geen werk, geen studie, gewoon thuis..
Ik vroeg me af of iemand tips had om mijn emoties de baas te kunnen, iig tot ik in behandeling kan.
Het is voor mij moeilijk om mezelf in beweging te krijgen, behalve als ik een 'hysterische' bui heb waarbij ik wel rondren als een kip zonder kop.
Ik dacht, misschien heeft iemand wat oefeningen of tips voor me.
Alvast bedankt!
Ik heb te horen gekregen dat ik borderline kenmerken heb, en heb het momenteel nogal moeilijk met mijn emoties. Ze overkomen me, en ik weet niet wat ik ermee moet.
Omdat de wachtlijsten gigantisch zijn, en er hier heel veel wachtlijsten zijn zit ik thuis, ietwat wanhopig omdat ik niet zo goed weet wat ik met mezelf aanmoet. Het is duidelijk dat ik geen dagbesteding heb, en de psychiater denkt ook dat ik idd niet in de 'normale' maatschappij kan meedraaien momenteel. Dus geen werk, geen studie, gewoon thuis..
Ik vroeg me af of iemand tips had om mijn emoties de baas te kunnen, iig tot ik in behandeling kan.
Het is voor mij moeilijk om mezelf in beweging te krijgen, behalve als ik een 'hysterische' bui heb waarbij ik wel rondren als een kip zonder kop.
Ik dacht, misschien heeft iemand wat oefeningen of tips voor me.
Alvast bedankt!
woensdag 12 januari 2011 om 23:00
quote:GroenKlavertje schreef op 12 januari 2011 @ 21:36:
Ik begrijp niet zo goed waarom de RET therapie aan wordt gedragen. Bij kenmerken van Borderline is het niet zo logisch dat de irreele gedachten verwisseld kunnen worden door 8-stappenplannen en situatie schets-uitwerkingen gedoe.
Yellowlove: wat ontzettend naar dat je zo vast kunt blijven zitten in je gevoel. Ook ontzettend raar dat je zolang moet wachten. De wachtlijsten zijn lang, maar spoedgevallen ( mensen die tegen de muur aanvliegen ) hebben doorgaans via de huisarts voorrang. Misschien nog handig om te proberen? En als je de behandelaar niet prettig vindt, blijf dan niet tot in het oneindige hangen. Je kunt beter in 1 keer een goede treffen dan een slechte waardoor de drempel om erheen te gaan nog groter wordt.
Heel veel sterkte en zet hem op om deze moeilijkheden uit de weg te helpen.
@Yellowlove
Ik denk dat je Schematherapie moet zien te krijgen. Dat schijnt goed te werken in geval van Borderline achtige gedragingen.
Schematherapie
Ik begrijp niet zo goed waarom de RET therapie aan wordt gedragen. Bij kenmerken van Borderline is het niet zo logisch dat de irreele gedachten verwisseld kunnen worden door 8-stappenplannen en situatie schets-uitwerkingen gedoe.
Yellowlove: wat ontzettend naar dat je zo vast kunt blijven zitten in je gevoel. Ook ontzettend raar dat je zolang moet wachten. De wachtlijsten zijn lang, maar spoedgevallen ( mensen die tegen de muur aanvliegen ) hebben doorgaans via de huisarts voorrang. Misschien nog handig om te proberen? En als je de behandelaar niet prettig vindt, blijf dan niet tot in het oneindige hangen. Je kunt beter in 1 keer een goede treffen dan een slechte waardoor de drempel om erheen te gaan nog groter wordt.
Heel veel sterkte en zet hem op om deze moeilijkheden uit de weg te helpen.
@Yellowlove
Ik denk dat je Schematherapie moet zien te krijgen. Dat schijnt goed te werken in geval van Borderline achtige gedragingen.
Schematherapie
donderdag 13 januari 2011 om 10:52
@Yellowlove: wat ontzettend vervelend lijkt me dat voor jouzelf in de eerste plaats, om zulke heftige emoties te hebben en geen kant mee op te kunnen. En ik vind het supermoedig van je dat je dat hier opschrijft: dat betekent dat jij staat te springen om er iets aan te doen, en de instanties je momenteel vertragen, omdat zij nog geen plaats hebben. Dat dat frustrerend is kan ik me heel goed voorstellen!
Verder is het uiten van emoties (ipv onderdrukken) normaal gesproken juist heel goed. In jouw geval leidt het tot onbeheersbare emoties en akties. De ellende is dat je het moet zien als een bal die je onder water hebt geprobeerd te houden, misschien wel jaren en jaren. En die bal laat zich op den duur niet onder water houden, komt met heel veel kracht naar de oppervlakte. Dus veel sterker dan wanneer je die niet onder water had geprobeerd te duwen.
Uiten is op zich goed, alleen is er dus heel moeilijk maat in te houden bij jou, te heftig, hysterisch genoemd zelfs. Het vechten daartegen (beheersen, blijven onderdrukken) is niet de oplossing, maar wel een andere, nieuwe manier vinden om die spanningen, angsten, woede en verdriet te kanaliseren. In therapie zal je dat hopelijk leren (er worden goede resultaten bereikt met die lange therapie, is heel hoopgevend, ik ben daar over voorgelicht ivm een bekende waar ik veel mee te maken had).
Wat je in tussentijd zou kunnen doen is vooral wel een structuur aanhouden (thuiszitten geeft teveel tijd om te voelen en piekeren). Desnoods een simpel tijdelijk baantje, wat afleiding geeft. Of vrijwilligerswerk, paar uurtjes per dag? Of op vaste tijden naar de bibliotheek en zelf eea lezen, een uur wandelen per dag om je hoofd leeg te maken, iig niet gefocust te zijn op problemen en dat je een "probleemgeval" zou zijn. Of jezelf zo gaat zien. Je bent meer dan "een borderliner", houd dat voor ogen, geef jezelf geen (negatief) stempel hiermee!
Je bent evenveel waardevol mens als iedereen, je hebt alleen wat moeite met omgaan met je emoties. En dat ga je leren binnenkort. Dit stukje kan je beter accepteren, alles waar je tegen verzet (dat je "zo" bent) groeit alleen maar. Naar wat ik begrepen heb is het geen vaststaand iets, maar is te overwinnen. Komt waarschijnlijk uit vroege jeugd en dat is je "overlevingsmechanisme" geworden. En dat is te veranderen! Dat is het goede nieuws.
Ondertussen kan je beginnen met schrijven. Alles wat je opschrijft (aan je ex bijv, zonder het te sturen, of een mailvriendin of gewoon zelf op papier zet) hoeft niet in je hoofd te blijven. Schrijven is ook uiten van emoties. Je mag dan zo kwaad of verdrietig zijn als je bent. (dat is het jammere dan weer van die psychologe: die wil dat je je beheerst, terwijl je daar nu juist hulp voor zoekt), maar het zal onderdeel zijn van hun vorm van hulpverlening.. je moet kennelijk aanspreekbaar zijn, ze wil een volle, bewuste keuze van je en weten dat je daar volkomen achter staat, meer niet.
In wat je (aan jezelf) schrijft kan je helemaal je gang gaan, zolang je daar niemand kwaad mee doet. Zonder schuldgevoelens, zonder je te hoeven inhouden, en dat kan al veel druk van de ketel af halen. Bedenk wel dat je de neiging hebt het erger te maken en in te verliezen, en dat juist fijn is dat je dat straks met een therapeut in de buurt kan gaan uiten, die eea in de gaten houdt en dus "gecontroleerd" in kleine hapjes je emoties en verleden laat uiten, juist zodat je je er niet in kan verliezen, maar stap voor stap leert uiten, verwerken en nieuwe manieren leert om met tegenslag en negatieve emoties om te gaan.
Dus in de tussentijd kan schrijven, maar ook afleiding zoeken een goed idee zijn. Ook boeken op hart-en zielsniveau (dus niet over borderline! Juist niet!) kunnen je alvast met een andere kijk op het leven laten kennismaken. In plaats van jezelf als "anders dan anderen" te zien, even daar nu niet zo mee bezig zijn en ontdekken dat er ook zoveel hetzelfde is als andere mensen en hun omstandigheden. Maw: ergens ben je ooit beschadigd en dat is te herstellen als jij je daarvoor straks kan inzetten, dat heeft je een bepaalde blik op het leven en mensen en jezelf gegeven, die destijds je heeft geholpen om te "overleven".
Leven is meer dan overleven en ga je verheugen en focussen op dat dat bij jou ook gaat gebeuren: lees en hoor ervaringen van mensen/lotgenoten die succesvol eea overwonnen hebben, over positieve dingen en ervaringen, over wie en hoe jij zou willen worden, het is bereikbaar! Doe dingen die je juist vertrouwen in jezelf en de toekomst geven, houd je vast aan dat je aan je herstel werkt, ipv blijven hangen in hoe je nu "bent" (en dat is maar een onderdeel van je, temidden van zoveel goede en fijne eigenschappen die je ook hebt!).
Je bent de moeite waard om aan te "sleutelen"! Zie het als "verbeteren", een leerproces, wat bij jou wat heftiger verloopt dan bij anderen, maar toch iedereen voor zich doormaakt. Je bent geen borderliner, je hebt daar eea (aan last en beperkingen) van en daar ga je iets aan doen. Meer niet. Verder ben je ook een liefhebbend persoon, de moeite waard, lief, leuk, enz.
En sporten/ een boksbal is nog een goed idee. Ook daarin kan je je uiten. En ook creatieve dingen, muziek, kunst, tekenen, schilderen, talenten. Veel kunstenaars uiten zich op die manier. Ook dat zijn zeer gevoelsmensen, die hebben alleen een andere uitlaatklep gevonden..
Emoties zijn niet per definitie slecht dus. Het idee van beheersbaar is dat sommige mensen met hun rationele kant heel veel onderdrukken, en eigenlijk ook niet leren mee om te gaan, alleen te beheersen. Ik hoop voor je dat je leert ermee om te gaan, dat je meer bent dan je emoties en ervaringen, daarin een balans gaat vinden en leert die kracht in je op positieve manieren in te zetten. Wens je veel sterkte, steun en succes! Het gaat je lukken!
Verder is het uiten van emoties (ipv onderdrukken) normaal gesproken juist heel goed. In jouw geval leidt het tot onbeheersbare emoties en akties. De ellende is dat je het moet zien als een bal die je onder water hebt geprobeerd te houden, misschien wel jaren en jaren. En die bal laat zich op den duur niet onder water houden, komt met heel veel kracht naar de oppervlakte. Dus veel sterker dan wanneer je die niet onder water had geprobeerd te duwen.
Uiten is op zich goed, alleen is er dus heel moeilijk maat in te houden bij jou, te heftig, hysterisch genoemd zelfs. Het vechten daartegen (beheersen, blijven onderdrukken) is niet de oplossing, maar wel een andere, nieuwe manier vinden om die spanningen, angsten, woede en verdriet te kanaliseren. In therapie zal je dat hopelijk leren (er worden goede resultaten bereikt met die lange therapie, is heel hoopgevend, ik ben daar over voorgelicht ivm een bekende waar ik veel mee te maken had).
Wat je in tussentijd zou kunnen doen is vooral wel een structuur aanhouden (thuiszitten geeft teveel tijd om te voelen en piekeren). Desnoods een simpel tijdelijk baantje, wat afleiding geeft. Of vrijwilligerswerk, paar uurtjes per dag? Of op vaste tijden naar de bibliotheek en zelf eea lezen, een uur wandelen per dag om je hoofd leeg te maken, iig niet gefocust te zijn op problemen en dat je een "probleemgeval" zou zijn. Of jezelf zo gaat zien. Je bent meer dan "een borderliner", houd dat voor ogen, geef jezelf geen (negatief) stempel hiermee!
Je bent evenveel waardevol mens als iedereen, je hebt alleen wat moeite met omgaan met je emoties. En dat ga je leren binnenkort. Dit stukje kan je beter accepteren, alles waar je tegen verzet (dat je "zo" bent) groeit alleen maar. Naar wat ik begrepen heb is het geen vaststaand iets, maar is te overwinnen. Komt waarschijnlijk uit vroege jeugd en dat is je "overlevingsmechanisme" geworden. En dat is te veranderen! Dat is het goede nieuws.
Ondertussen kan je beginnen met schrijven. Alles wat je opschrijft (aan je ex bijv, zonder het te sturen, of een mailvriendin of gewoon zelf op papier zet) hoeft niet in je hoofd te blijven. Schrijven is ook uiten van emoties. Je mag dan zo kwaad of verdrietig zijn als je bent. (dat is het jammere dan weer van die psychologe: die wil dat je je beheerst, terwijl je daar nu juist hulp voor zoekt), maar het zal onderdeel zijn van hun vorm van hulpverlening.. je moet kennelijk aanspreekbaar zijn, ze wil een volle, bewuste keuze van je en weten dat je daar volkomen achter staat, meer niet.
In wat je (aan jezelf) schrijft kan je helemaal je gang gaan, zolang je daar niemand kwaad mee doet. Zonder schuldgevoelens, zonder je te hoeven inhouden, en dat kan al veel druk van de ketel af halen. Bedenk wel dat je de neiging hebt het erger te maken en in te verliezen, en dat juist fijn is dat je dat straks met een therapeut in de buurt kan gaan uiten, die eea in de gaten houdt en dus "gecontroleerd" in kleine hapjes je emoties en verleden laat uiten, juist zodat je je er niet in kan verliezen, maar stap voor stap leert uiten, verwerken en nieuwe manieren leert om met tegenslag en negatieve emoties om te gaan.
Dus in de tussentijd kan schrijven, maar ook afleiding zoeken een goed idee zijn. Ook boeken op hart-en zielsniveau (dus niet over borderline! Juist niet!) kunnen je alvast met een andere kijk op het leven laten kennismaken. In plaats van jezelf als "anders dan anderen" te zien, even daar nu niet zo mee bezig zijn en ontdekken dat er ook zoveel hetzelfde is als andere mensen en hun omstandigheden. Maw: ergens ben je ooit beschadigd en dat is te herstellen als jij je daarvoor straks kan inzetten, dat heeft je een bepaalde blik op het leven en mensen en jezelf gegeven, die destijds je heeft geholpen om te "overleven".
Leven is meer dan overleven en ga je verheugen en focussen op dat dat bij jou ook gaat gebeuren: lees en hoor ervaringen van mensen/lotgenoten die succesvol eea overwonnen hebben, over positieve dingen en ervaringen, over wie en hoe jij zou willen worden, het is bereikbaar! Doe dingen die je juist vertrouwen in jezelf en de toekomst geven, houd je vast aan dat je aan je herstel werkt, ipv blijven hangen in hoe je nu "bent" (en dat is maar een onderdeel van je, temidden van zoveel goede en fijne eigenschappen die je ook hebt!).
Je bent de moeite waard om aan te "sleutelen"! Zie het als "verbeteren", een leerproces, wat bij jou wat heftiger verloopt dan bij anderen, maar toch iedereen voor zich doormaakt. Je bent geen borderliner, je hebt daar eea (aan last en beperkingen) van en daar ga je iets aan doen. Meer niet. Verder ben je ook een liefhebbend persoon, de moeite waard, lief, leuk, enz.
En sporten/ een boksbal is nog een goed idee. Ook daarin kan je je uiten. En ook creatieve dingen, muziek, kunst, tekenen, schilderen, talenten. Veel kunstenaars uiten zich op die manier. Ook dat zijn zeer gevoelsmensen, die hebben alleen een andere uitlaatklep gevonden..
Emoties zijn niet per definitie slecht dus. Het idee van beheersbaar is dat sommige mensen met hun rationele kant heel veel onderdrukken, en eigenlijk ook niet leren mee om te gaan, alleen te beheersen. Ik hoop voor je dat je leert ermee om te gaan, dat je meer bent dan je emoties en ervaringen, daarin een balans gaat vinden en leert die kracht in je op positieve manieren in te zetten. Wens je veel sterkte, steun en succes! Het gaat je lukken!
Een open hart toont de weg naar een bezield leven..
donderdag 13 januari 2011 om 11:02
Ja wat Drift zegt. En afgezien van waar bij n indivdu de pijnpunten zitten, waar je wel goed in bent, in welke fase van crisis tot herstel je zit, er zijn vele wegen die naar Rome leiden.
Wat ook n idee is is om je zelfbeeld op te krikken. Ik zapte laatst langs n soort Teleac cursus, geen idee hoe die heet maar het was van de NTR en er werd verwezen naar vrijetijdtv.nl en daar kwamen dingen aan bod als assertiviteit en je een positiever zelfbeeld. Het maakt je klachten al heel wat dragelijker als je wat 'milder' naar jezelf kunt kijken.
Wat ook n idee is is om je zelfbeeld op te krikken. Ik zapte laatst langs n soort Teleac cursus, geen idee hoe die heet maar het was van de NTR en er werd verwezen naar vrijetijdtv.nl en daar kwamen dingen aan bod als assertiviteit en je een positiever zelfbeeld. Het maakt je klachten al heel wat dragelijker als je wat 'milder' naar jezelf kunt kijken.
vrijdag 14 januari 2011 om 09:34
Bij mij (geen borderline, wel heftige uitbarstingen) hielp het om te weten dat ik me op een bepaald moment in een trigger-situatie bevond. Dus heel veel info (van binnenin me of van buitenaf) tegelijk die ik niet kon verwerken. Mss kun je nu al vast proberen om in te zien wanneer je getriggerd kunt raken en die situaties op een andere manier aanpakken (hulp inroepen, dus inderdaad zus mee naar de therapeute, al kan dat op zich ook al weer nare gevoelens triggeren als zij en de therapeute het samen eens zijn over iets wat jij helemaal niet ziet zitten, of via mail aan de therapeute vragen of zij de dagbehandeling in Amsterdam helemaal niet in gedachten heeft voor jou). Veiligheidsmarges inbouwen, zogezegd. Bij mij betekent dat dat ik een bepaalde fysieke (of emotionele) afstand moet nemen in triggersituaties, anders gaat het alsnog mis. Reflecteren kan dus pas als er die afstand is, en dan nog heel moeizaam, meestal pas flink later.
Hysterisch in de zin van rondrennen, suffe dingen doen om weer terug in jezelf te komen, lijkt me niet iets wat je moet bestrijden. Dat is jouw manier zolang je nog geen betere hebt gevonden, en mss blijft dat wel in zekere zin. Zelfbeschadiging moet je natuurlijk wel iets aan doen (en dan kun je beter een boksbal pakken dan de muren).
Je hoeft, lijkt me, geen week te wachten als je nu vragen hebt aan de therapeute. Ik hoop tenminste dat er een manier is om die via mail alvast te stellen. Het ziet ernaar uit dat jullie heel verschillende ideëen hebben over de aanstaande behandeling en dat kan beter zo snel mogelijk duidelijk zijn.
Hysterisch in de zin van rondrennen, suffe dingen doen om weer terug in jezelf te komen, lijkt me niet iets wat je moet bestrijden. Dat is jouw manier zolang je nog geen betere hebt gevonden, en mss blijft dat wel in zekere zin. Zelfbeschadiging moet je natuurlijk wel iets aan doen (en dan kun je beter een boksbal pakken dan de muren).
Je hoeft, lijkt me, geen week te wachten als je nu vragen hebt aan de therapeute. Ik hoop tenminste dat er een manier is om die via mail alvast te stellen. Het ziet ernaar uit dat jullie heel verschillende ideëen hebben over de aanstaande behandeling en dat kan beter zo snel mogelijk duidelijk zijn.
vrijdag 14 januari 2011 om 09:37
Durf je ondertussen iets fysieks aan zoals yoga (ik hoor ook goede dingen over Tai Chi)? Van de vele jaren die ik in hulpverleningsland heb doorgebracht vond ik het lichaamswerk de grootste doorbraak geven. Maar ik wil je nu niet aanraden om een andere vorm van therapie te kiezen, eerst deze goed uitwerken.
vrijdag 14 januari 2011 om 11:48
Ik herken jou situatie wel, ben vorig jaar ook twee weken opgenomen geweest op een paaz, en moest toen wachten op verdere behandeling.
Dan val je inderdaad in een enorm gat, omdat je het ineens zelf moet doen, terwijl er aan de situatie nog niets verandert is. Probeer met regelmaat met andere af te spreken, al is het maar voor een half uurtje, even een kop koffie samen drinken. Dan heb je toch iets om die dag naar toe te werken. Vrijwilligerswerd oid is natuurlijk ook goed, maar daar was ik toen absoluut niet toe in staat. Ik had eigenlijk een half jaar moeten wachten, maar mijn huisarts is heeft er enorm achter aangezeten, en daardoor kon ik al na drie weken starten met de deeltijdbehandeling.
Sterkte!
Dan val je inderdaad in een enorm gat, omdat je het ineens zelf moet doen, terwijl er aan de situatie nog niets verandert is. Probeer met regelmaat met andere af te spreken, al is het maar voor een half uurtje, even een kop koffie samen drinken. Dan heb je toch iets om die dag naar toe te werken. Vrijwilligerswerd oid is natuurlijk ook goed, maar daar was ik toen absoluut niet toe in staat. Ik had eigenlijk een half jaar moeten wachten, maar mijn huisarts is heeft er enorm achter aangezeten, en daardoor kon ik al na drie weken starten met de deeltijdbehandeling.
Sterkte!
vrijdag 14 januari 2011 om 12:35
Wat een fijne reacties allemaal , heel erg bedankt!
Ik denk dat ik verstandelijk gezien op rustige momenten(zoals nu dus) heel goed weet wat er aan de hand is, en waar ik mee bezig ben. Alleen als ik een aanval heb gaat het totaal mis. En ik weet wel wat triggers zijn (bepaalde personen of gebeurtenissen) maar ik lijk het niet tegen te kunnen houden.
Vervelend voor je Annmie dat je ook weken hebt moeten wachten, ik begrijp dat echt niet. Dat ik naar huis werd gestuurd door mijn psycholoog van de week bleek echt onverantwoordelijk. Ik was gewoon doorgedraaid, en het is dat mijn ex godzijdank een mailtje stuurde die avond met heel veel excuses en uitleg waardoor ik nu iets rustiger ben. En dat lijkt me niet de bedoeling, ik ben alsnog afhankelijk van anderen. En zulke situaties , waarin mensen mij zomaar laten vallen of glashard tegen me liegen, zullen vaker voorkomen in mijn leven, ik moet daar mee leren omgaan.
Suzy bedankt voor je uitgebreide antwoord, ik ga echt mijn best doen er iets mee te doen. Ik merk dat ik mezelf niet in beweging krijg, maar hoop dat ik die knop dan toch om kan zetten.
Mamzelle, ik kan psycholoog niet mailen of contacteren(ik heb het geprobeerd). Ik denk dat het ding tussen ons is, dat ze wel degelijk samen met mij iets besloten heeft, toen een teamvergadering gehad heeft en er iets anders van gemaakt heeft. Of een nieuwe optie heeft in haar ogen, wat vast goed bedoeld is, alleen we zijn dus nu wel weer bij de volgende afspraak 3,5 week verder, en ik sta nergens voor aangemeld, er ljikt niets te veranderen. Dus dat moet wel echt. Ik ga proberen een aantal dingen op papier te zetten zodat ik bij haar wat steviger in mijn schoenen sta.
Bedankt allemaal.
Ik denk dat ik verstandelijk gezien op rustige momenten(zoals nu dus) heel goed weet wat er aan de hand is, en waar ik mee bezig ben. Alleen als ik een aanval heb gaat het totaal mis. En ik weet wel wat triggers zijn (bepaalde personen of gebeurtenissen) maar ik lijk het niet tegen te kunnen houden.
Vervelend voor je Annmie dat je ook weken hebt moeten wachten, ik begrijp dat echt niet. Dat ik naar huis werd gestuurd door mijn psycholoog van de week bleek echt onverantwoordelijk. Ik was gewoon doorgedraaid, en het is dat mijn ex godzijdank een mailtje stuurde die avond met heel veel excuses en uitleg waardoor ik nu iets rustiger ben. En dat lijkt me niet de bedoeling, ik ben alsnog afhankelijk van anderen. En zulke situaties , waarin mensen mij zomaar laten vallen of glashard tegen me liegen, zullen vaker voorkomen in mijn leven, ik moet daar mee leren omgaan.
Suzy bedankt voor je uitgebreide antwoord, ik ga echt mijn best doen er iets mee te doen. Ik merk dat ik mezelf niet in beweging krijg, maar hoop dat ik die knop dan toch om kan zetten.
Mamzelle, ik kan psycholoog niet mailen of contacteren(ik heb het geprobeerd). Ik denk dat het ding tussen ons is, dat ze wel degelijk samen met mij iets besloten heeft, toen een teamvergadering gehad heeft en er iets anders van gemaakt heeft. Of een nieuwe optie heeft in haar ogen, wat vast goed bedoeld is, alleen we zijn dus nu wel weer bij de volgende afspraak 3,5 week verder, en ik sta nergens voor aangemeld, er ljikt niets te veranderen. Dus dat moet wel echt. Ik ga proberen een aantal dingen op papier te zetten zodat ik bij haar wat steviger in mijn schoenen sta.
Bedankt allemaal.
vrijdag 14 januari 2011 om 21:51
Idd regelmaat in je dagelijkse leven. Ik heb een baan,zou niet weten wat ik zonder zou moeten. Verder heel veel rusten. Ik ga op de dagen dat ik niet werk, overdag dus soms wel een keer of 3 terug mijn bed in. Soms een uurtje, soms slaap ik de hele dag. Zo hou ik de meeste emoties onder controle.
Niet echt de oplossing maar beter dat dan jezelf verliezen in je emoties.
Niet echt de oplossing maar beter dat dan jezelf verliezen in je emoties.
