Psyche
alle pijlers
En wat als het mij wél iets doet?
donderdag 15 oktober 2009 om 07:30
He EV wat vervelend van de laarzen. Maar je kunt ze gewoon terug brengen hoor en zeggen hoe het is. Ik wil ook alleen maar leren laarzen. Ik ga mijn voeten niet verprutsen aan die nepdingen. Krijg je alleen maar zweetvoeten van. Blugh.
Jij bent misleid door die verkoopster en de advertentie. Dus jij hoeft geen smoesjes te verzinnen. Zij zijn de fout in gegaan.
Liefs Zoebje
Jij bent misleid door die verkoopster en de advertentie. Dus jij hoeft geen smoesjes te verzinnen. Zij zijn de fout in gegaan.
Liefs Zoebje
donderdag 15 oktober 2009 om 14:09
Lieve EV, prachtvrouw, wat is het toch dat je steeds als je contact hebt (gehad) met je familie, je waardeloos voelt? Dat het je niet lukt om alle mooie, sterke en zelfbewuste gedachten over jezelf vast te houden? Want diep van binnen wéét je dat je er mag zijn, dat je helemaal goed bent zoals je bent.
Ik weet dat je een mooi mens bent. Dat laat je me lezen in je posts.
Dat je familie dat niet ziet, wanneer wordt dat hùn probleem in plaats van het jouwe? Je verdient zoveel beter!
Ik weet dat je een mooi mens bent. Dat laat je me lezen in je posts.
Dat je familie dat niet ziet, wanneer wordt dat hùn probleem in plaats van het jouwe? Je verdient zoveel beter!
donderdag 15 oktober 2009 om 15:15
quote:Elmervrouw schreef op 15 oktober 2009 @ 14:29:
Als je eigen ouders dat al niet eens zien, hoe moet ik dan ooit durven vertrouwen dat een ander dat wel doet en het nog meent ook? Hoe moet ik dat zélf zien, waar moet ik dat in godsnaam vandaan halen?
AU! Dit doet zeer om te lezen. Je pijn is voelbaar! En het staat ook zo recht tegenover zoveel eerdere postings van je. Waarin je anderen tot steun bent, hartelijk bent, lief bent, mooi bent, grappig bent, eerlijk bent... noem maar op. En dat zou nu allemaal in één keer helemaal weg zijn? Daar geloof ik helemaal nix van!
Overigens, ik ben je pijn absoluut niet aan het bagatelliseren, verre van dat. Ik hoop alleen dat je ziet dat je zoveel meer bent dan wat je nu denkt.
Als je eigen ouders dat al niet eens zien, hoe moet ik dan ooit durven vertrouwen dat een ander dat wel doet en het nog meent ook? Hoe moet ik dat zélf zien, waar moet ik dat in godsnaam vandaan halen?
AU! Dit doet zeer om te lezen. Je pijn is voelbaar! En het staat ook zo recht tegenover zoveel eerdere postings van je. Waarin je anderen tot steun bent, hartelijk bent, lief bent, mooi bent, grappig bent, eerlijk bent... noem maar op. En dat zou nu allemaal in één keer helemaal weg zijn? Daar geloof ik helemaal nix van!
Overigens, ik ben je pijn absoluut niet aan het bagatelliseren, verre van dat. Ik hoop alleen dat je ziet dat je zoveel meer bent dan wat je nu denkt.
vrijdag 16 oktober 2009 om 11:04
quote:Elmervrouw schreef op 15 oktober 2009 @ 14:29:
Ik ben het kwijt, of misschien heb ik het wel nooit geweten. Als je eigen ouders dat al niet eens zien, hoe moet ik dan ooit durven vertrouwen dat een ander dat wel doet en het nog meent ook? Hoe moet ik dat zélf zien, waar moet ik dat in godsnaam vandaan halen?
Hoe moet ik ooit van mijn leven gaan voelen dat ik er ook maar iets toe doe op deze wereld? Ik heb geen idee en ik ben doodmoe, lichamelijk, geestelijk, alles.
Mijn ouders hebben het ook nooit in mij gezien, EV.
En waar het om gaat is niet of anderen jou ooit op waarde gaan schatten! Het gaat erom of jij jezelf ooit op waarde gaat schatten.
Dat is wel een cruciaal verschil hoor; maar het loslaten van de relatie tussen eigenwaarde en omgevingsacceptatie is heel, heel moeilijk.
Maar daarin ligt 'm de oplossing, de enige manier om weer waarde aan jezelf en je bestaan toe te kennen.
Ik ben het kwijt, of misschien heb ik het wel nooit geweten. Als je eigen ouders dat al niet eens zien, hoe moet ik dan ooit durven vertrouwen dat een ander dat wel doet en het nog meent ook? Hoe moet ik dat zélf zien, waar moet ik dat in godsnaam vandaan halen?
Hoe moet ik ooit van mijn leven gaan voelen dat ik er ook maar iets toe doe op deze wereld? Ik heb geen idee en ik ben doodmoe, lichamelijk, geestelijk, alles.
Mijn ouders hebben het ook nooit in mij gezien, EV.
En waar het om gaat is niet of anderen jou ooit op waarde gaan schatten! Het gaat erom of jij jezelf ooit op waarde gaat schatten.
Dat is wel een cruciaal verschil hoor; maar het loslaten van de relatie tussen eigenwaarde en omgevingsacceptatie is heel, heel moeilijk.
Maar daarin ligt 'm de oplossing, de enige manier om weer waarde aan jezelf en je bestaan toe te kennen.
vrijdag 16 oktober 2009 om 11:14
Maar zie je dat zolang jij zélf niet van je eigen waarde overtuigd bent, het nooit zal uitmaken of een ander je wel op waarde schat?
Dat heet het syndroom van de bodemloze put: je kunt er zoveel liefde en aandacht ingooien als je wxilt, het zal geen bodem vinden. Iedere afwijzing daarintegen wordt direct gemerkt en gebruikt om het gemis van eigenwaarde in het zelf te verklaren: zie je wel, ik ben niks waard.
Maar wat anderen vinden of niet vinden is van geen belang. Echt, het klinkt heel hard, maar zo is het.
Een ander kan je stom vinden, waardeloos, lief, gezellig of een trut: uiteindelijk ben je alleen, leef jij alleen met je eigen binnenste gevoelens en is de enige mening die telt die van jou.
Dat heb ik ook door veel schade en schande moeten ondervinden hoor EV. En het is er niet altijd, die acceptatie van mezelf.
Maar de basis is gelegd en de bodemloze put is gedempt.
Dat heet het syndroom van de bodemloze put: je kunt er zoveel liefde en aandacht ingooien als je wxilt, het zal geen bodem vinden. Iedere afwijzing daarintegen wordt direct gemerkt en gebruikt om het gemis van eigenwaarde in het zelf te verklaren: zie je wel, ik ben niks waard.
Maar wat anderen vinden of niet vinden is van geen belang. Echt, het klinkt heel hard, maar zo is het.
Een ander kan je stom vinden, waardeloos, lief, gezellig of een trut: uiteindelijk ben je alleen, leef jij alleen met je eigen binnenste gevoelens en is de enige mening die telt die van jou.
Dat heb ik ook door veel schade en schande moeten ondervinden hoor EV. En het is er niet altijd, die acceptatie van mezelf.
Maar de basis is gelegd en de bodemloze put is gedempt.
vrijdag 16 oktober 2009 om 12:04
Niet stoppen hoor, met dit topic.
Het is geen zelfmedelijdend topic vind ik, daarbij denk ik ook niet dat de waarde ervan 'm zit in het feit dat je veel waardering krijgt, maar in het feit dat je hier feedback krijgt en van je af kan schrijven.
Dat is wat anders dan complimenten krijgen die inderdaad die bodemloze put ingaan.
Ik herken bijzonder sterk wat je schrijft over vanaf je vroegste jeugd gebruikt zijn als een voorwerp. Dat is in mijn jeugd exact zo geweest en ik ken daardoor de schade die je daarvan oploopt ook maar al te goed.
Dat is ook wat weerklinkt in je posts, dat wezenlijke gevoel waar je het over hebt.
Wat je tot nog toe aan het leven heeft gebonden? Die vraag stel ik mezelf ook vaak. Als er zoveel pijn doet in je leven, als je zoveel verlies en verdriet en pijn hebt meegemaakt, waarom dan toch doorgaan?
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het antwoord ook niet heb. Soms is er een glimp van iets, een gevoel, een beeld, dat me doet inzien dat ook pijn leven is, dat ook verdriet erbij hoort, dat het er niet voor niks is.
Soms valt het bijna allemaal op z'n plek.
Maar de rest van de tijd doet het pijn.
Dus ik doe wat jij ook doet: ik ga door. Jij ook. Opgeven is geen optie en die sterke kern, die is ook EV. De vrouw die nu zo met zichzelf worstelt, dat is ook EV. De echte.
En zij gaat zichzelf vinden, dat weet ik zeker. Daar heb jij weinig aan, maar ik zeg het je toch: dat weet ik zeker met heel mijn hart.
Het is geen zelfmedelijdend topic vind ik, daarbij denk ik ook niet dat de waarde ervan 'm zit in het feit dat je veel waardering krijgt, maar in het feit dat je hier feedback krijgt en van je af kan schrijven.
Dat is wat anders dan complimenten krijgen die inderdaad die bodemloze put ingaan.
Ik herken bijzonder sterk wat je schrijft over vanaf je vroegste jeugd gebruikt zijn als een voorwerp. Dat is in mijn jeugd exact zo geweest en ik ken daardoor de schade die je daarvan oploopt ook maar al te goed.
Dat is ook wat weerklinkt in je posts, dat wezenlijke gevoel waar je het over hebt.
Wat je tot nog toe aan het leven heeft gebonden? Die vraag stel ik mezelf ook vaak. Als er zoveel pijn doet in je leven, als je zoveel verlies en verdriet en pijn hebt meegemaakt, waarom dan toch doorgaan?
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het antwoord ook niet heb. Soms is er een glimp van iets, een gevoel, een beeld, dat me doet inzien dat ook pijn leven is, dat ook verdriet erbij hoort, dat het er niet voor niks is.
Soms valt het bijna allemaal op z'n plek.
Maar de rest van de tijd doet het pijn.
Dus ik doe wat jij ook doet: ik ga door. Jij ook. Opgeven is geen optie en die sterke kern, die is ook EV. De vrouw die nu zo met zichzelf worstelt, dat is ook EV. De echte.
En zij gaat zichzelf vinden, dat weet ik zeker. Daar heb jij weinig aan, maar ik zeg het je toch: dat weet ik zeker met heel mijn hart.
vrijdag 16 oktober 2009 om 13:31
vrijdag 16 oktober 2009 om 14:33
lieve EV
weet je, dat je je eigen pijn onder ogen hebt durven komen, door je therapie nu. Steeds een stapje verder en dieper is toch een teken dat je er voor jezelf toe doet. Door de pijn heengroeien doe je toch niet voor een ander? Je wilt op deze manier dingen achter je laten die je belasten. Kijken of je meer ruimte kunt krijgen omdat je recht op leven hebt voor jezelf.
Je bent een bloemknop die zich steeds verder opent en tot bloei komt.
Je durft heel belangrijke vragen te stellen, nu ook aan Robo
vragen die ik mezelf ook heb gesteld, en ook nu steeds weer als ik voor uitdagingen kom te staan wegens mijn gezondheid enz.
ik ben benieuwd of ik me herken in die antwoorden.
De gevolgen die je ervaart door wat je in je jeugd hebt meegemaakt, de gevoelens over jezelf door de invloed van toen, herken ik zo. Het is een heel moeilijk proces die doorgemaakt moet worden om jezelf te durven en kunnen voelen. Overigens niet uit eigen ervaring maar wel heel dichtbij in mijn relatie. Misschien dat we er t.z.t. van gedachten over kunnen wisselen irl.
Goed dat je je grens hebt aangegeven wat je laarsen betreft
Je kan het echt wel EV,!
je hebt een prachtig topic waar zo veel van waarde in staat
ik hoop dat je de moed houd om hier te blijven schrijven.
liefs van verentooi
weet je, dat je je eigen pijn onder ogen hebt durven komen, door je therapie nu. Steeds een stapje verder en dieper is toch een teken dat je er voor jezelf toe doet. Door de pijn heengroeien doe je toch niet voor een ander? Je wilt op deze manier dingen achter je laten die je belasten. Kijken of je meer ruimte kunt krijgen omdat je recht op leven hebt voor jezelf.
Je bent een bloemknop die zich steeds verder opent en tot bloei komt.
Je durft heel belangrijke vragen te stellen, nu ook aan Robo
vragen die ik mezelf ook heb gesteld, en ook nu steeds weer als ik voor uitdagingen kom te staan wegens mijn gezondheid enz.
ik ben benieuwd of ik me herken in die antwoorden.
De gevolgen die je ervaart door wat je in je jeugd hebt meegemaakt, de gevoelens over jezelf door de invloed van toen, herken ik zo. Het is een heel moeilijk proces die doorgemaakt moet worden om jezelf te durven en kunnen voelen. Overigens niet uit eigen ervaring maar wel heel dichtbij in mijn relatie. Misschien dat we er t.z.t. van gedachten over kunnen wisselen irl.
Goed dat je je grens hebt aangegeven wat je laarsen betreft
Je kan het echt wel EV,!
je hebt een prachtig topic waar zo veel van waarde in staat
ik hoop dat je de moed houd om hier te blijven schrijven.
liefs van verentooi
