Psyche
alle pijlers
Even van me afschrijven (eenzaam)
dinsdag 14 juli 2020 22:50
Ik heb even de behoefte om (zo anoniem mogelijk) van me af te schrijven.
Ik zeg er wel even bij dat mn verhaal door mn emoties wat negatiever gekleurd is dan hoe ik het "normaal" ervaar, maar toch is het iets wat regelmatig terugkomt.
Het is namelijk zo dat ik me momenteel vreselijk eenzaam voel en af en toe het gevoel heb te stikken in alles wat er in mn hoofd omgaat, omdat ik er met niemand over kan praten.
Behalve wanneer ik zelf actie onderneem om bij iemand een koffiedate te plannen, wat dan vaak pas dagen later kan, omdat men druk is met hun eigen leven. Wat ik volkomen logisch vind,en ook zeker niemand kwalijk neem.
Toch steekt het af en toe ontzettend.
Mijn sociale leven is zo goed als onbestaande als ik er zelf niet aan achteraan ga.
Zowel met vrienden als familie.
Met uitzondering van mijn moeder,zij was er altijd voor mij,en ons gezin.
En ik heb een hele lieve man,die zijn best doet,alleen niet de beste gesprekspartner is en druk met werk.
Omdat zwelgen me niet gaat helpen ben ik het afgelopen jaar actief geweest in het leggen, en onderhouden van sociale contacten . Heb familiebanden aangehaald, vriendschappen gesloten, ben vrijwilligerswerk gaan doen in een sociale sector.
Hoewel ik bewust geen verwachtingen had maakt het me toch verdrietig dat het op een of andere manier nooit wederkerig wordt.
Vorige week is mijn lieve,zorgzame moeder overleden aan een langzaam slopende ziekte. Heel lang ging het "goed", en opeens ging ze heel hard achteruit.
Na een ziekbed van enkele weken is ze vorige week overleden.
Tijdens het paliatieve proces leefde mensen met me mee,en enkelen boden aan dat ik altijd mocht bellen als ik even wilde babbelen.
Na een zware dag waarop ik het even te kwaad kreeg heb ik de stoute schoenen aangetrokken en heb 2 mensen geprobeerd te bellen, maar beiden hadden geen tijd.
Sindsdien ben ik zo verdrietig. Ik heb er begrip voor dat iemand niet a la minute voor me opspringt, maar ook geen uur,halve dag of dag later? Ik kan niet anders dan concluderen dat de contacten voor mij een andere waarde hebben dan voor de ander.
Wat ik respecteer hoor, ze bedoelen het allemaal goed en ze blijven waardevol voor me, maar wakkert mijn gevoel van eenzaamheid weer even flink aan.
Ik ben donderdag voor het laatst bij iemand koffie wezen drinken, en bij familieleden geïnformeerd hoe het met hen ging en sindsdien heb ik ,buiten man en kinderen, helemaal niemand meer gehoord of gezien. Letterlijk.
Ervaring uit het verleden leert dat dat weken kan duren, tot iemand iets nodig heeft of ik weer actie onderneem.
Kinderen en vrijwilligerswerk hebben vakantie dus ik kom ook niet spontaan onder de mensen en dan is de stilte vreselijk confronterend.
Ik snap het ook gewoon niet. Ik ben best leuk, heb een leuk gezin, dat zegt ook iedereen. Maar toch heeft niemand de behoefte om mij/ons op te zoeken of maar aan me te denken.
Waarom niet? Retorische vraag, maar je mag antwoord geven
.
Bedankt voor het lezen van het misschien wat warrige betoog en hopelijk geven de reacties me wat lucht, of wat nieuw relativerend vermogen.
Ik zeg er wel even bij dat mn verhaal door mn emoties wat negatiever gekleurd is dan hoe ik het "normaal" ervaar, maar toch is het iets wat regelmatig terugkomt.
Het is namelijk zo dat ik me momenteel vreselijk eenzaam voel en af en toe het gevoel heb te stikken in alles wat er in mn hoofd omgaat, omdat ik er met niemand over kan praten.
Behalve wanneer ik zelf actie onderneem om bij iemand een koffiedate te plannen, wat dan vaak pas dagen later kan, omdat men druk is met hun eigen leven. Wat ik volkomen logisch vind,en ook zeker niemand kwalijk neem.
Toch steekt het af en toe ontzettend.
Mijn sociale leven is zo goed als onbestaande als ik er zelf niet aan achteraan ga.
Zowel met vrienden als familie.
Met uitzondering van mijn moeder,zij was er altijd voor mij,en ons gezin.
En ik heb een hele lieve man,die zijn best doet,alleen niet de beste gesprekspartner is en druk met werk.
Omdat zwelgen me niet gaat helpen ben ik het afgelopen jaar actief geweest in het leggen, en onderhouden van sociale contacten . Heb familiebanden aangehaald, vriendschappen gesloten, ben vrijwilligerswerk gaan doen in een sociale sector.
Hoewel ik bewust geen verwachtingen had maakt het me toch verdrietig dat het op een of andere manier nooit wederkerig wordt.
Vorige week is mijn lieve,zorgzame moeder overleden aan een langzaam slopende ziekte. Heel lang ging het "goed", en opeens ging ze heel hard achteruit.
Na een ziekbed van enkele weken is ze vorige week overleden.
Tijdens het paliatieve proces leefde mensen met me mee,en enkelen boden aan dat ik altijd mocht bellen als ik even wilde babbelen.
Na een zware dag waarop ik het even te kwaad kreeg heb ik de stoute schoenen aangetrokken en heb 2 mensen geprobeerd te bellen, maar beiden hadden geen tijd.
Sindsdien ben ik zo verdrietig. Ik heb er begrip voor dat iemand niet a la minute voor me opspringt, maar ook geen uur,halve dag of dag later? Ik kan niet anders dan concluderen dat de contacten voor mij een andere waarde hebben dan voor de ander.
Wat ik respecteer hoor, ze bedoelen het allemaal goed en ze blijven waardevol voor me, maar wakkert mijn gevoel van eenzaamheid weer even flink aan.
Ik ben donderdag voor het laatst bij iemand koffie wezen drinken, en bij familieleden geïnformeerd hoe het met hen ging en sindsdien heb ik ,buiten man en kinderen, helemaal niemand meer gehoord of gezien. Letterlijk.
Ervaring uit het verleden leert dat dat weken kan duren, tot iemand iets nodig heeft of ik weer actie onderneem.
Kinderen en vrijwilligerswerk hebben vakantie dus ik kom ook niet spontaan onder de mensen en dan is de stilte vreselijk confronterend.
Ik snap het ook gewoon niet. Ik ben best leuk, heb een leuk gezin, dat zegt ook iedereen. Maar toch heeft niemand de behoefte om mij/ons op te zoeken of maar aan me te denken.
Waarom niet? Retorische vraag, maar je mag antwoord geven
.Bedankt voor het lezen van het misschien wat warrige betoog en hopelijk geven de reacties me wat lucht, of wat nieuw relativerend vermogen.
dinsdag 14 juli 2020 22:54
Alvast een knuffel! Daarnaast vraag ik me af of je deze gevoelens niet nu nog sterker maakt omdat je midden in een beginnend rouwproces zit vanwege je net overleden moeder? Heb je weleens professioneel hulp gezocht? Dit zijn geen gevoelens om lang mee rond te moeten lopen hoor. Je mentale gezondheid is het allerbelangrijkste en je moet goed voor jezelf zorgen. Blijkbaar zijn de mensen om je heen niet de juiste voor je want iedereen verdient een luisterend oor.
dinsdag 14 juli 2020 23:05
Hey hoi.
Eerst en bovenal wil ik je condoleren voor het verlies van je lieve mama. Ik wil het liefst, en kan het me gelukkig nog niet voorstellen hoe vreselijk jij je hebt moeten voelen. En blijkbaar nu nog steeds.. Gelukkig zie je nog wel in dat je leuk bent, want dat ben je!
Het is natuurlijk hartstikke fijn dat je een hele lieve man hebt die jou probeert te begrijpen, maar toch wil je dat stukje ook met een ander kunnen delen. Iemand die jou opbelt, die naar jou vraagt en waarbij je niet het gemis hebt dat je er letterlijk 24/7 bij aan kan kloppen. Ik moet zeggen dat ik dat gevoel wél met je kan delen, en het is vreselijk. Tot voor kort had ik wel het gevoel dat mensen er voor me waren en elke dag vroegen hoe het ging, ik ze belden en ze echt opnamen. En ja, dan voel je je zielsgelukkig. Tot het allemaal weer een beetje overwaait.. Bah, naar is dat hé?
Ik wou je in ieder geval een dikke knuffel geven en laten weten dat mijn inbox voor je open staat. Gewoon voor als je er even behoefte aan hebt. Tegen een vreemde praten is vaak wat makkelijker nu dan gelijk de drempel overstappen om iemand te bellen.
Eerst en bovenal wil ik je condoleren voor het verlies van je lieve mama. Ik wil het liefst, en kan het me gelukkig nog niet voorstellen hoe vreselijk jij je hebt moeten voelen. En blijkbaar nu nog steeds.. Gelukkig zie je nog wel in dat je leuk bent, want dat ben je!
Het is natuurlijk hartstikke fijn dat je een hele lieve man hebt die jou probeert te begrijpen, maar toch wil je dat stukje ook met een ander kunnen delen. Iemand die jou opbelt, die naar jou vraagt en waarbij je niet het gemis hebt dat je er letterlijk 24/7 bij aan kan kloppen. Ik moet zeggen dat ik dat gevoel wél met je kan delen, en het is vreselijk. Tot voor kort had ik wel het gevoel dat mensen er voor me waren en elke dag vroegen hoe het ging, ik ze belden en ze echt opnamen. En ja, dan voel je je zielsgelukkig. Tot het allemaal weer een beetje overwaait.. Bah, naar is dat hé?
Ik wou je in ieder geval een dikke knuffel geven en laten weten dat mijn inbox voor je open staat. Gewoon voor als je er even behoefte aan hebt. Tegen een vreemde praten is vaak wat makkelijker nu dan gelijk de drempel overstappen om iemand te bellen.
dinsdag 14 juli 2020 23:25
Helaas hebben velen last van eenzaamheid. Ik herken heel goed het gevoel. Momenteel ook veel last van. Ik kan dan ook niks zeggen wat jouw gevoel nu wegnemen kan. Ik denk idd wel dat het verlies van je moeder je gevoel nu extra versterkt. Praat en uit je iig hier zoveel als je wilt. Misschien helpt dat een beetje ![😘]()
dinsdag 14 juli 2020 23:53
Wow,bedankt voor de lieve knuffels en reacties!
Het verdriet om mn moeder speelt zeker een rol in mn gevoel.
Toch is het iets wat al langer speelt.
Tot vorig jaar had ik helemaal geen sociale contacten.
Die waren verwaterd doordat ik druk was met een chronisch ziek kind en ook zieke moeder.
Zodoende ben ik vorig jaar als het ware opnieuw begonnen met het opbouwen van een sociaal netwerk.
Ik reken me rijk met de lieve mensen om me heen, maar ik mis enorm de betrokkenheid.
Ik betrap mezelf erop dat ik jaloers ben op mensen met echte vrienden, en close families, die betrokken zijn bij hun leven.
Dat zou ik ook graag hebben .
Er zijn er wel, waar ik zo'n klik mee heb als we elkaar zien, maar die wonen ver weg en zie ik zelden. En dan wordt er ook niet gebeld, geappt of door hen een voorstel gedaan om iets af te spreken. Zo jammer.
Het verdriet om mn moeder speelt zeker een rol in mn gevoel.
Toch is het iets wat al langer speelt.
Tot vorig jaar had ik helemaal geen sociale contacten.
Die waren verwaterd doordat ik druk was met een chronisch ziek kind en ook zieke moeder.
Zodoende ben ik vorig jaar als het ware opnieuw begonnen met het opbouwen van een sociaal netwerk.
Ik reken me rijk met de lieve mensen om me heen, maar ik mis enorm de betrokkenheid.
Ik betrap mezelf erop dat ik jaloers ben op mensen met echte vrienden, en close families, die betrokken zijn bij hun leven.
Dat zou ik ook graag hebben .
Er zijn er wel, waar ik zo'n klik mee heb als we elkaar zien, maar die wonen ver weg en zie ik zelden. En dan wordt er ook niet gebeld, geappt of door hen een voorstel gedaan om iets af te spreken. Zo jammer.
clueless17 wijzigde dit bericht op 17-07-2020 17:42
19.52% gewijzigd
woensdag 15 juli 2020 00:24
Dankje.
Weet je het is niet alleen de juiste mensen tegenkomen waarmee je kunt levellen, het kost dan ook nog tijd om een vriendschap te laten groeien. Mij heeft ook geholpen niet te veel verwachtingen te hebben.
woensdag 15 juli 2020 03:51
Gecondoleerd. Ik wil je veel sterkte wensen.
Ook ik voel me soms eenzaam. Door een druk gezin met zorgenkindje, heb ik ook geen sociale contacten meer.
Op mijn werk heb ik fijne contacten, maar daar houdt het eigenlijk ook op.
Mocht je behoefte hebben om meer je verhaal te delen, staat mijn inbox voor je open.
Ook ik voel me soms eenzaam. Door een druk gezin met zorgenkindje, heb ik ook geen sociale contacten meer.
Op mijn werk heb ik fijne contacten, maar daar houdt het eigenlijk ook op.
Mocht je behoefte hebben om meer je verhaal te delen, staat mijn inbox voor je open.
woensdag 15 juli 2020 14:35
Ook van mij een dikke knuffel en gecondoleerd met het verlies van je moeder
Wat rot dat je je zo voelt, zeker nu in deze tijd. Normaal ben ik meer een meelezer maar ik wilde nu toch graag wel even reageren. Ik heb helaas ook het antwoord niet voor je of een oplossing. Ik kan je wel zeggen dat ik het enorm herken. Het zal vast ook wel veel te maken met het verlies van je moeder, dat kan niet anders denk ik maar ik begrijp dat je het daarvoor ook al had. Het lijkt erg op mijn zoektocht die ik al jaren voer. Mijn vader is 9 jaar geleden overleden en sindsdien heb ik het ook erger maar daarvoor was het ook er ook al...
Super hoe veel je al hebt gedaan om de situatie te veranderen en een groter netwerk om je heen te krijgen, echt knap vind ik dat.
Ik hoop dat het je wat lucht geeft dat mensen je bericht lezen en met je meeleven, misschien geeft het je ook wat steun dat anderen het herkennen...
Het is je al eerder aangeboden lees ik maar als je even stoom af wilt blazen of een luisterend oor/oog zoekt dan doe ik dat graag.
Weet in ieder geval dat er met je meegeleefd wordt, je bent niet alleen
Wat rot dat je je zo voelt, zeker nu in deze tijd. Normaal ben ik meer een meelezer maar ik wilde nu toch graag wel even reageren. Ik heb helaas ook het antwoord niet voor je of een oplossing. Ik kan je wel zeggen dat ik het enorm herken. Het zal vast ook wel veel te maken met het verlies van je moeder, dat kan niet anders denk ik maar ik begrijp dat je het daarvoor ook al had. Het lijkt erg op mijn zoektocht die ik al jaren voer. Mijn vader is 9 jaar geleden overleden en sindsdien heb ik het ook erger maar daarvoor was het ook er ook al...
Super hoe veel je al hebt gedaan om de situatie te veranderen en een groter netwerk om je heen te krijgen, echt knap vind ik dat.
Ik hoop dat het je wat lucht geeft dat mensen je bericht lezen en met je meeleven, misschien geeft het je ook wat steun dat anderen het herkennen...
Het is je al eerder aangeboden lees ik maar als je even stoom af wilt blazen of een luisterend oor/oog zoekt dan doe ik dat graag.
Weet in ieder geval dat er met je meegeleefd wordt, je bent niet alleen
woensdag 15 juli 2020 16:22
Allereerst gecondoleerd met het verlies van je moeder.
Ik herken het in die zin dat ik niet veel vriendinnen heb. En dat het hier ook niet zo is dat mn telefoon roodgloeiend staat met mensen die met me af willen spreken. Zeker niet.
Heb eigenlijk maar 1 echte vriendin van jongs af aan. Alhoewel we dichtbij elkaar wonen zie ik haar eigenlijk niet zo vaak. Het komt er niet zo van, druk met werk, kinderen. Merk ook wel dat we een klein beetje uit elkaar aan het groeien zijn doordat we elkaar niet zo vaak meer spreken.
Ik mis het zelf eigenlijk niet zo om veel contacten te hebben. Heb een man, 2 kinderen. Familie, schoonfamilie. Ik heb mn werk met een paar leuke collega's, waar ik ook privé veel mee app (gewoon zomaar, leuke foto's doorsturen, laten weten waar je mee zit, waar je mee bezig bent etc). en straks in de vakantie ook nog een keer een terrasje mee pak. Schoonfamilie spreek ik vaak, we hebben 1 gezin onlangs nog uitgenodigd voor een bbq en een ander gezin een paar weken terug. Was dan inderdaad ook omdat wij hen uitnodigen, maar het was gezellig, dus wat geeft het.
Verder heb
Maar verder ben ik ook wel op mezelf. Wanneer we gaan bbq'en of een uitstapje maken vind ik het heerlijk om dat gewoon met eigen gezin te doen. Man vindt het soms leuker om iemand uit te nodigen. Dan merk ik wel dat we niet heel veel sociale contacten hebben, echte vrienden om uit te nodigen. Eigenlijk blijft dat wel bij 1 bevriend stel of anders mensen uit de familie (grote families dus veel keuze). We hadden ooit wel een grote vriendengroep waarmee we gingen stappen maar dat is sinds iedereen getrouwd is/kinderen heeft wat verwaterd. Waren ook eigenlijk de vrienden van mn man, dus heb ik niet zo veel mee.
Verder heb ik ook een vast sportgroepje, wat ook gezellig is.
Wat ik wel leuk vind, sinds de kinderen naar school gaan en daar vrienden hebben, heb ik ook veel meer sociale contacten. Scheelt wellicht dat ik in een dorp woon waar iedereen elkaar kent en vaak tegenkomt, dus ik kende die moeders al wel een beetje. Maar ben nu regelmatig met ze aan het appen. Met de ene moeder echt alleen over speelafspraakjes, maar met sommige andere moeders app ik eigenlijk steeds meer. En als ik ze tegenkom in het dorp is het ook vaak even een leuk praatje. Het zou dan een kleine stap zijn om hen ook een keer uit te nodigen voor die bbq (wat me dan een klein beetje tegenhoudt omdat mn man die gezinnen dan weer een stuk minder goed kent. Maar goed, denk dat als mn man nog eens iemand uit wil nodigen en we weten zo snel niemand, ik het toch eens voorstel. Op zich leuk toch om 'nieuwe' mensen te leren kennen. Wie weet hoe leuk het klikt en kun je ook eens teruggevraagd worden), of om voor te stellen om een keer samen iets met de kinderen te doen. Ik kan bijvoorbeeld zo'n moeder appen van goh, wil je dochter mee naar de speeltuin/zwembad? Maar ik kan ook vragen of zij het leuk vindt dat samen met mij en de kinderen te doen.
Snap dat het heel lastig is nieuwe contacten/vriendschappen te maken maar merk zelf dat het op deze manier, via de kinderen, best makkelijk gaat. Ik wil het niet direct vriendinnen noemen, zeker niet, maar er is wel leuk contact. Voelt toch goed als je op vakantie bent en zo'n moeder appt zomaar uit het niets of het leuk is op vakantie etc. Voelt dan toch bijna als een vriendin.
Heb jij dat niet? Hoe oud zijn jouw kinderen?
Ik herken het in die zin dat ik niet veel vriendinnen heb. En dat het hier ook niet zo is dat mn telefoon roodgloeiend staat met mensen die met me af willen spreken. Zeker niet.
Heb eigenlijk maar 1 echte vriendin van jongs af aan. Alhoewel we dichtbij elkaar wonen zie ik haar eigenlijk niet zo vaak. Het komt er niet zo van, druk met werk, kinderen. Merk ook wel dat we een klein beetje uit elkaar aan het groeien zijn doordat we elkaar niet zo vaak meer spreken.
Ik mis het zelf eigenlijk niet zo om veel contacten te hebben. Heb een man, 2 kinderen. Familie, schoonfamilie. Ik heb mn werk met een paar leuke collega's, waar ik ook privé veel mee app (gewoon zomaar, leuke foto's doorsturen, laten weten waar je mee zit, waar je mee bezig bent etc). en straks in de vakantie ook nog een keer een terrasje mee pak. Schoonfamilie spreek ik vaak, we hebben 1 gezin onlangs nog uitgenodigd voor een bbq en een ander gezin een paar weken terug. Was dan inderdaad ook omdat wij hen uitnodigen, maar het was gezellig, dus wat geeft het.
Verder heb
Maar verder ben ik ook wel op mezelf. Wanneer we gaan bbq'en of een uitstapje maken vind ik het heerlijk om dat gewoon met eigen gezin te doen. Man vindt het soms leuker om iemand uit te nodigen. Dan merk ik wel dat we niet heel veel sociale contacten hebben, echte vrienden om uit te nodigen. Eigenlijk blijft dat wel bij 1 bevriend stel of anders mensen uit de familie (grote families dus veel keuze). We hadden ooit wel een grote vriendengroep waarmee we gingen stappen maar dat is sinds iedereen getrouwd is/kinderen heeft wat verwaterd. Waren ook eigenlijk de vrienden van mn man, dus heb ik niet zo veel mee.
Verder heb ik ook een vast sportgroepje, wat ook gezellig is.
Wat ik wel leuk vind, sinds de kinderen naar school gaan en daar vrienden hebben, heb ik ook veel meer sociale contacten. Scheelt wellicht dat ik in een dorp woon waar iedereen elkaar kent en vaak tegenkomt, dus ik kende die moeders al wel een beetje. Maar ben nu regelmatig met ze aan het appen. Met de ene moeder echt alleen over speelafspraakjes, maar met sommige andere moeders app ik eigenlijk steeds meer. En als ik ze tegenkom in het dorp is het ook vaak even een leuk praatje. Het zou dan een kleine stap zijn om hen ook een keer uit te nodigen voor die bbq (wat me dan een klein beetje tegenhoudt omdat mn man die gezinnen dan weer een stuk minder goed kent. Maar goed, denk dat als mn man nog eens iemand uit wil nodigen en we weten zo snel niemand, ik het toch eens voorstel. Op zich leuk toch om 'nieuwe' mensen te leren kennen. Wie weet hoe leuk het klikt en kun je ook eens teruggevraagd worden), of om voor te stellen om een keer samen iets met de kinderen te doen. Ik kan bijvoorbeeld zo'n moeder appen van goh, wil je dochter mee naar de speeltuin/zwembad? Maar ik kan ook vragen of zij het leuk vindt dat samen met mij en de kinderen te doen.
Snap dat het heel lastig is nieuwe contacten/vriendschappen te maken maar merk zelf dat het op deze manier, via de kinderen, best makkelijk gaat. Ik wil het niet direct vriendinnen noemen, zeker niet, maar er is wel leuk contact. Voelt toch goed als je op vakantie bent en zo'n moeder appt zomaar uit het niets of het leuk is op vakantie etc. Voelt dan toch bijna als een vriendin.
Heb jij dat niet? Hoe oud zijn jouw kinderen?
woensdag 15 juli 2020 18:26
Hoi Tulpje, bedankt voor je verhaal.
Mijn sociale contacten bestaan inderdaad uit moeders van school.
Via de kinderen gaat dat vrij makkelijk inderdaad, maar sowieso heb ik weinig moeite met contact maken. Ze blijven alleen niet plakken.
Wat jij omschrijft, een spontaan appje of belletje in de vakantie,krijg ik niet.
Toen de scholen dicht waren ivm corona was het ook oorverdovend stil. Toen heb ik me ook zo rot gevoeld. Ik was blij toen de scholen weer open gingen. Dan sprak ik tenminste weer iemand.
Onze kinderen zijn tussen de 4 en 14.
Nadiah en sokpopje ook bedankt! Ik overweeg om op jullie aanbod om jullie persoonlijk te berichten in te gaan, ik weet alleen nog even niet hoe ik moet beginnen
.
Hier schrijven, en begrip en herkenning lezen lucht in ieder geval wel op. Dank jullie wel!
Mijn sociale contacten bestaan inderdaad uit moeders van school.
Via de kinderen gaat dat vrij makkelijk inderdaad, maar sowieso heb ik weinig moeite met contact maken. Ze blijven alleen niet plakken.
Wat jij omschrijft, een spontaan appje of belletje in de vakantie,krijg ik niet.
Toen de scholen dicht waren ivm corona was het ook oorverdovend stil. Toen heb ik me ook zo rot gevoeld. Ik was blij toen de scholen weer open gingen. Dan sprak ik tenminste weer iemand.
Onze kinderen zijn tussen de 4 en 14.
Nadiah en sokpopje ook bedankt! Ik overweeg om op jullie aanbod om jullie persoonlijk te berichten in te gaan, ik weet alleen nog even niet hoe ik moet beginnen
. Hier schrijven, en begrip en herkenning lezen lucht in ieder geval wel op. Dank jullie wel!
clueless17 wijzigde dit bericht op 17-07-2020 17:45
42.26% gewijzigd
woensdag 15 juli 2020 20:33
clueless17 schreef: ↑15-07-2020 18:26Hoi Tulpje, bedankt voor je verhaal.
Mijn sociale contacten bestaan inderdaad uit moeders van school. Kinderen worden over en weer uitgenodigd , met 1 moeder ben ik nu 2 keer samen naar de speeltuin geweest, ik ga er regelmatig op de koffie, nodig haar uit op verjaardagen en ga spontaan naar die van hen.
Bij een andere moeder drink ik vaak koffie, zij af en toe hier, en we zijn een keer wezen winkelen. Via de kinderen gaat dat vrij makkelijk inderdaad, maar sowieso heb ik weinig moeite met contact maken. Ze blijven alleen niet plakken.
Wat jij omschrijft, een spontaan appje of belletje in de vakantie,krijg ik niet. Van niemand eigenlijk.
Met schoonfamilie is er geen contact, mn vader heeft een nieuwe familie waar ik niet bijhoor, en met mn halfzus, stiefbroer en 2 nichtjes kan ik heel goed opschieten als we samenzijn, maar ze wonen ver weg en van hun kant is het uit het oog,uit het hart.
Op mn vrijwilligerswerk heb ik aanspraak genoeg, allemaal even lief en aardig, maar het blijft beperkt tot de werkvloer. 1 collega had ik ook privé wederzijds contact mee, en zij toonde ook veel interesse in ons chronisch zieke zoontje. Vroeg als enige naar de uitslag van onderzoeken enzo.
Maar zij is van baan veranderd en die hoor ik ook niet meer helaas. Als ik haar een berichtje stuur vindt ze dat heel leuk en zegt ze ook; hou me op de hoogte! Maar de wederkerigheid is helemaal weg.
Toen de scholen dicht waren ivm corona was het ook oorverdovend stil. Toen heb ik me ook zo rot gevoeld. Ik was blij toen de scholen weer open gingen. Dan sprak ik tenminste weer iemand.
Onze kinderen zijn tussen de 4 en 14.
Nadiah en sokpopje ook bedankt! Ik overweeg om op jullie aanbod om jullie persoonlijk te berichten in te gaan, ik weet alleen nog even niet hoe ik moet beginnen
Hier schrijven, en begrip en herkenning lezen lucht in ieder geval wel op. Dank jullie wel!
Ik heb echt precies hetzelfde.
Ben best sociaal en maak makkelijk contact.
Maar het blijft bij oppervlakkig contact.
Vroeger had ik veel vriendinnen maar vaak verhuisd en dat is verwaterd/ ik zie sommige misschien 1x per half jaar en daardoor ook oppervlakkig.
Heb wel energie gestoken in nieuwe contacten maar heb vaak het gevoel dat het van één kant komt of dat het niet oprecht om mij gaat maar bijvoorbeeld voor een speelafspraak met mijn kinderen.
Ook geen idee hoe het komt en merk ook vaak jaloerse steken als sommige als echte vriendinnen wat leuks gaan doen.
Ik zie en spreek genoeg mensen maar het blijft ook echt bij kletsen op het schoolplein, kopje koffie drinken ivm de kinderen die spelen, praatje met de buurvrouw etc, maar ik kan dat geen vriendschappen noemen.
Ik vermoed dat meer mensen dat hebben, alleen lijkt alles altijd zo leuk op Facebook enzo.
Daarom heb ik dat ook verwijderd, ik kon er niet meer tegen.
Ik heb ook een lieve man die veel werkt en 2 kinderen en herken je gevoel echt.
Heb geen oplossing helaas
woensdag 15 juli 2020 22:48
Dankjewel Minnimouse!
Jij ook Eviva. Bij mij is er ook veel verwaterd, aanhalen lukt niet meer. Uit elkaar gegroeid.
Ik maak idd ook makkelijk contact en ben begaan met mensen. Dat vinden mensen fijn en geven dat ook aan.
Dat geeft een goed gevoel. Maar ik ben ook maar een mens en heb ook weleens iemand nodig. Maar daarvoor voelt niemand zich geroepen, en dat is jammer.
Binnenkort toch maar weer zelf de stoute schoenen aantrekken om met iemand af te spreken. Even gezellig,een babbel. Dan voel ik me waarschijnlijk wel weer wat beter.
Jij ook Eviva. Bij mij is er ook veel verwaterd, aanhalen lukt niet meer. Uit elkaar gegroeid.
Ik maak idd ook makkelijk contact en ben begaan met mensen. Dat vinden mensen fijn en geven dat ook aan.
Dat geeft een goed gevoel. Maar ik ben ook maar een mens en heb ook weleens iemand nodig. Maar daarvoor voelt niemand zich geroepen, en dat is jammer.
Binnenkort toch maar weer zelf de stoute schoenen aantrekken om met iemand af te spreken. Even gezellig,een babbel. Dan voel ik me waarschijnlijk wel weer wat beter.
zaterdag 18 juli 2020 22:57
"Ik ben donderdag voor het laatst bij iemand koffie wezen drinken, en bij familieleden geïnformeerd hoe het met hen ging en sindsdien heb ik ,buiten man en kinderen, helemaal niemand meer gehoord of gezien. Letterlijk.
Ervaring uit het verleden leert dat dat weken kan duren, tot iemand iets nodig heeft of ik weer actie onderneem.
Kinderen en vrijwilligerswerk hebben vakantie dus ik kom ook niet spontaan onder de mensen en dan is de stilte vreselijk confronterend.
Ik snap het ook gewoon niet. Ik ben best leuk, heb een leuk gezin, dat zegt ook iedereen. Maar toch heeft niemand de behoefte om mij/ons op te zoeken of maar aan me te denken.
Waarom niet? Retorische vraag, maar je mag antwoord geven"
Lieve Clueless en Eviva,
Voor mij ook helemaal herkenbaar, dit. Ik had het zelf kunnen schrijven. Precies wat jullie zeggen: ik maak makkelijk contact, heb ook wel best een aantal vriendschappen/kennissen. Zelf ben ik best leuk, man ook, kinderen ook, dus waar ligt het aan?? Inderdaad, oudere vriendschappen zijn wat verwaterd en ondanks ontzettend leuke nieuwe contacten (die zeker niet oppervlakkig zijn) heb ik het gevoel dat haast niemand uit zichzelf geïnteresseerd is in mij of ons gezin. Familie niet, vrienden en bekenden niet. Nu de kinderen wat groter worden (tieners) is het contact met andere ouders ook verdwenen en lijkt de interesse van de familie weg ofzo (familie komt zelden op onze verjaardagen -wij wonen ver weg - en op hun verjaardagen is er werkelijk niemand die naar ons informeert. Een keer me eens ingehouden en gewacht tot een ander een praatje met mij of man of de kinderen zou beginnen, maar het gebeurde niet
. Weggegaan zonder met iemand gepraat te hebben, alleen gefeliciteerd en doei gezegd. Bizar eigenlijk. )
9 van de 10 keer komt het initiatief van mij om met iemand af te spreken. Wat Clueless schrijft: als je heel erg om een praatje verlegen zit en niemand heeft tijd. Afgelopen week kwam het gevoel weer op nadat iemand onze afspraak was vergeten en met een andere vriendin had afgesproken... een andere vriendin (die op zich wel eens uit zichzelf appte om eens af te spreken) zei tot 2x toe af.
Wat ik vaak heb is dat je iemand tegenkomt, er wordt gezegd: "we appen voor een afspraak" en vervolgens komt er niks. Of wel een appje, met wanneer kan jij? Je appt wat opties door en dan antwoordt de ander niet. Dan herinner je die persoon eraan en dan komt er eens antwoord. Of van die afspraken om eens samen wat leuks te te gaan doen (een museumbezoek o.i.d.) en dat dat er pas een jaar later een keer van komt ofzo. Dat voelt alsof mijn behoefte bijna per definitie groter is om een ander te zien dan andersom. En dat steekt wel, of ik twijfel tenminste behoorlijk aan mezelf, wat een beetje normaal is qua contacten in de week/maand?
Het is zelfs zo bij mijn man dat alle initiatieven om iets te ondernemen van mij moeten komen (overigens is hij geen ondernemend type, ook niet met anderen). Als ik dat af en toe tegen hem zeg, dat ik graag zou willen dat hij ook eens iets voorstelt, is hij geïrriteerd. Hij vindt dat het niet waar is dat hij nooit initiatieven neemt maar het is écht waar. Alle dagjes uit, afspraken met vrienden, vakanties heb ik geregeld.
Ervaring uit het verleden leert dat dat weken kan duren, tot iemand iets nodig heeft of ik weer actie onderneem.
Kinderen en vrijwilligerswerk hebben vakantie dus ik kom ook niet spontaan onder de mensen en dan is de stilte vreselijk confronterend.
Ik snap het ook gewoon niet. Ik ben best leuk, heb een leuk gezin, dat zegt ook iedereen. Maar toch heeft niemand de behoefte om mij/ons op te zoeken of maar aan me te denken.
Waarom niet? Retorische vraag, maar je mag antwoord geven
"Lieve Clueless en Eviva,
Voor mij ook helemaal herkenbaar, dit. Ik had het zelf kunnen schrijven. Precies wat jullie zeggen: ik maak makkelijk contact, heb ook wel best een aantal vriendschappen/kennissen. Zelf ben ik best leuk, man ook, kinderen ook, dus waar ligt het aan?? Inderdaad, oudere vriendschappen zijn wat verwaterd en ondanks ontzettend leuke nieuwe contacten (die zeker niet oppervlakkig zijn) heb ik het gevoel dat haast niemand uit zichzelf geïnteresseerd is in mij of ons gezin. Familie niet, vrienden en bekenden niet. Nu de kinderen wat groter worden (tieners) is het contact met andere ouders ook verdwenen en lijkt de interesse van de familie weg ofzo (familie komt zelden op onze verjaardagen -wij wonen ver weg - en op hun verjaardagen is er werkelijk niemand die naar ons informeert. Een keer me eens ingehouden en gewacht tot een ander een praatje met mij of man of de kinderen zou beginnen, maar het gebeurde niet
. Weggegaan zonder met iemand gepraat te hebben, alleen gefeliciteerd en doei gezegd. Bizar eigenlijk. )9 van de 10 keer komt het initiatief van mij om met iemand af te spreken. Wat Clueless schrijft: als je heel erg om een praatje verlegen zit en niemand heeft tijd. Afgelopen week kwam het gevoel weer op nadat iemand onze afspraak was vergeten en met een andere vriendin had afgesproken... een andere vriendin (die op zich wel eens uit zichzelf appte om eens af te spreken) zei tot 2x toe af.
Wat ik vaak heb is dat je iemand tegenkomt, er wordt gezegd: "we appen voor een afspraak" en vervolgens komt er niks. Of wel een appje, met wanneer kan jij? Je appt wat opties door en dan antwoordt de ander niet. Dan herinner je die persoon eraan en dan komt er eens antwoord. Of van die afspraken om eens samen wat leuks te te gaan doen (een museumbezoek o.i.d.) en dat dat er pas een jaar later een keer van komt ofzo. Dat voelt alsof mijn behoefte bijna per definitie groter is om een ander te zien dan andersom. En dat steekt wel, of ik twijfel tenminste behoorlijk aan mezelf, wat een beetje normaal is qua contacten in de week/maand?
Het is zelfs zo bij mijn man dat alle initiatieven om iets te ondernemen van mij moeten komen (overigens is hij geen ondernemend type, ook niet met anderen). Als ik dat af en toe tegen hem zeg, dat ik graag zou willen dat hij ook eens iets voorstelt, is hij geïrriteerd. Hij vindt dat het niet waar is dat hij nooit initiatieven neemt maar het is écht waar. Alle dagjes uit, afspraken met vrienden, vakanties heb ik geregeld.
zondag 19 juli 2020 00:25
Hoi Clueless
Eerst even een digitale knuffel voor jou!
Ik herken veel in je verhaal. Ik had voorheen een paar hechte vriendschappen. Zag die vriendinnen regelmatig en we deelden veel met elkaar. Konden altijd bij elkaar terecht. Gingen ook samen weekendjes weg en op vakantie. Op een gegeven moment ben ik verhuisd naar een andere stad. Het ging in die tijd niet goed met mij, omdat ik verschillende zaken maar niet op de rails kreeg (mn tav relaties en moeder willen worden). Ik werd erg somber en trok me steeds meer terug. Daar begon het verwateren van mijn vriendschappen. Ben vervolgens medicatie gaan gebruiken (antidepressiva) en eigenlijk raakte ik daardoor nog meer op mezelf. Ik werd onverschillig en hield vrienden daardoor nog meer op afstand. Uiteindelijk kreeg ik de zaken die ik zo graag wilde wel voor elkaar; een leuke baan waar ik nu alweer 11 jaar werk, een relatie met een lieve man en ook dat kind waar ik zo ontzettend naar verlangd heb is er gekomen. Ik ben nu al weer een paar jaar van de medicatie af. Maar met mijn vriendschappen is het niet echt goed meer gekomen. We zijn uit elkaar gegroeid. En dat mis ik nu heel erg. Ik zit nu ook ik een moeilijke periode (vanwege een lichamelijke aandoening van mijn kind) en kan me erg alleen voelen. Net als bij jou nemen maar weinig mensen regelmatig contact op. De vrienden met wie ik vroeger zo hecht was zijn nog wel in mijn leven maar ik hoor weinig van ze. Ook nu ik deze moeilijke periode hoor ik weinig van ze. In de afgelopen jaren heb ik verschillende mensen leren kennen met wie er wel een soort van vriendschap is ontstaan. Maar er blijft toch ook veel afstand in die contacten op de 1 of andere manier. Net zoals jij het zegt, ik mis de betrokkenheid.. echte oprechte interesse en betrokkenheid. Die ik meer naar de mensen om mij heen lijk te voelen dan andersom.
Pfff het is een heel verhaal geworden... was ik helemaal niet van plan eigenlijk !
Wil vooral tegen je zeggen dat ik je gevoel herken. Hoop dat dat je wat steunt, je bent niet de enige.. !
Mocht je me een berichtje willen sturen , welkom ! Zou het leuk vinden van je te horen![🙂]()
En verder hou je taai en wees lief voor jezelf
Groetjes H
Eerst even een digitale knuffel voor jou!
Ik herken veel in je verhaal. Ik had voorheen een paar hechte vriendschappen. Zag die vriendinnen regelmatig en we deelden veel met elkaar. Konden altijd bij elkaar terecht. Gingen ook samen weekendjes weg en op vakantie. Op een gegeven moment ben ik verhuisd naar een andere stad. Het ging in die tijd niet goed met mij, omdat ik verschillende zaken maar niet op de rails kreeg (mn tav relaties en moeder willen worden). Ik werd erg somber en trok me steeds meer terug. Daar begon het verwateren van mijn vriendschappen. Ben vervolgens medicatie gaan gebruiken (antidepressiva) en eigenlijk raakte ik daardoor nog meer op mezelf. Ik werd onverschillig en hield vrienden daardoor nog meer op afstand. Uiteindelijk kreeg ik de zaken die ik zo graag wilde wel voor elkaar; een leuke baan waar ik nu alweer 11 jaar werk, een relatie met een lieve man en ook dat kind waar ik zo ontzettend naar verlangd heb is er gekomen. Ik ben nu al weer een paar jaar van de medicatie af. Maar met mijn vriendschappen is het niet echt goed meer gekomen. We zijn uit elkaar gegroeid. En dat mis ik nu heel erg. Ik zit nu ook ik een moeilijke periode (vanwege een lichamelijke aandoening van mijn kind) en kan me erg alleen voelen. Net als bij jou nemen maar weinig mensen regelmatig contact op. De vrienden met wie ik vroeger zo hecht was zijn nog wel in mijn leven maar ik hoor weinig van ze. Ook nu ik deze moeilijke periode hoor ik weinig van ze. In de afgelopen jaren heb ik verschillende mensen leren kennen met wie er wel een soort van vriendschap is ontstaan. Maar er blijft toch ook veel afstand in die contacten op de 1 of andere manier. Net zoals jij het zegt, ik mis de betrokkenheid.. echte oprechte interesse en betrokkenheid. Die ik meer naar de mensen om mij heen lijk te voelen dan andersom.
Pfff het is een heel verhaal geworden... was ik helemaal niet van plan eigenlijk !
Wil vooral tegen je zeggen dat ik je gevoel herken. Hoop dat dat je wat steunt, je bent niet de enige.. !
Mocht je me een berichtje willen sturen , welkom ! Zou het leuk vinden van je te horen
En verder hou je taai en wees lief voor jezelf
Groetjes H
dinsdag 21 juli 2020 13:50
TO, gecondoleerd. Veel sterkte met het overlijden van je moeder.
Verder herken ik ook veel. Ik heb heel mijn leven al last van eenzaamheid. Soms omdat ik te weinig contacten had, en soms omdat ik me met niemand echt verbonden voelde.
Ik heb een man en kinderen, daar ben ik intens gelukkig mee, dat neemt veel van mijn eenzaamheid weg. Ik heb een leuke baan (parttime). We hebben aan beide kanten een kleine familie, waarmee het contact goed is, maar niet superdiep.
Ik heb vriendschappen, maar het lukt me niet om die vast te houden. Bij iedere levensfase komen nieuwe vriendinnen, en we groeien steeds uit elkaar. Basisschool, middelbare school, studententijd, ik zie niemand meer. Ook met de vriendinnen die ik maakte tijdens de babytijd van mijn kinderen verwatert het nu.
Ik kan wel echt een beetje jaloers zijn op levenslang vriendschappen
Verder herken ik ook veel. Ik heb heel mijn leven al last van eenzaamheid. Soms omdat ik te weinig contacten had, en soms omdat ik me met niemand echt verbonden voelde.
Ik heb een man en kinderen, daar ben ik intens gelukkig mee, dat neemt veel van mijn eenzaamheid weg. Ik heb een leuke baan (parttime). We hebben aan beide kanten een kleine familie, waarmee het contact goed is, maar niet superdiep.
Ik heb vriendschappen, maar het lukt me niet om die vast te houden. Bij iedere levensfase komen nieuwe vriendinnen, en we groeien steeds uit elkaar. Basisschool, middelbare school, studententijd, ik zie niemand meer. Ook met de vriendinnen die ik maakte tijdens de babytijd van mijn kinderen verwatert het nu.
Ik kan wel echt een beetje jaloers zijn op levenslang vriendschappen
dinsdag 21 juli 2020 16:15
Toch vraag ik me wel af of andere mensen dan echt zo veel sociale contacten hebben. Als ik om me heen kijk zie ik genoeg vrouwen die gewoon bezig zijn met hun gezin, met werk, eens bij familie op bezoek gaan etc. Ik zie bij hun ook niet dat ze constant dingen ondernemen met vrienden etc. Ook al is het nu vakantie. Heb ik dan toevallig alleen mensen om me heen die ook 'eenzaam' zijn/weinig vrienden hebben, of komt het misschien gewoon ook heel vaak voor dat als je een gezin hebt je daar het meest mee optrekt en het verder allemaal niet zo spannend is.
Ik snap wel dat je je eenzaam kan voelen maar vraag me dus beetje af of het bij andere mensen wel zoveel anders gaat. Zeker wanneer je een gezin hebt vind ik het niet heel vanzelfsprekend om constant/regelmatig met vrienden af te spreken. Kan wel natuurlijk maar ik zie/hoor het in mijn omgeving niet zo veel.
Iemand zegt: ik ben toch leuk, aardig, leuk gezin? Tuurlijk. Daar zal het echt niet aan liggen. Eerder dat de ander misschien gewoon de behoefte niet zo heeft af te spreken. Ik ken ook diverse leuke, aardige mensen/gezinnen, maar ik vraag ook niet regelmatig of ze hier komen eten ofzo. Waarom niet? Gewoon de behoefte niet zo hebben. Genoeg hebben aan je gezin, etc.
En dat het op Facebook lijkt of iedereen het leuk heeft.. Daar moet je echt doorheen kijken. Men plaatst daar de leuke dingen. Als ik 1x per jaar een dagje ga shoppen met een vriendin of toevallig een keer een terrasje pak met een collega, dan kan ik dat op Facebook zetten. Dan denk jij: zie je wel, zij gaat ook leuke dingen doen.. Maar dat is dan 1x per jaar he. De komende weken doe ik misschien helemaal niks qua sociale contacten.
Ik snap wel dat je je eenzaam kan voelen maar vraag me dus beetje af of het bij andere mensen wel zoveel anders gaat. Zeker wanneer je een gezin hebt vind ik het niet heel vanzelfsprekend om constant/regelmatig met vrienden af te spreken. Kan wel natuurlijk maar ik zie/hoor het in mijn omgeving niet zo veel.
Iemand zegt: ik ben toch leuk, aardig, leuk gezin? Tuurlijk. Daar zal het echt niet aan liggen. Eerder dat de ander misschien gewoon de behoefte niet zo heeft af te spreken. Ik ken ook diverse leuke, aardige mensen/gezinnen, maar ik vraag ook niet regelmatig of ze hier komen eten ofzo. Waarom niet? Gewoon de behoefte niet zo hebben. Genoeg hebben aan je gezin, etc.
En dat het op Facebook lijkt of iedereen het leuk heeft.. Daar moet je echt doorheen kijken. Men plaatst daar de leuke dingen. Als ik 1x per jaar een dagje ga shoppen met een vriendin of toevallig een keer een terrasje pak met een collega, dan kan ik dat op Facebook zetten. Dan denk jij: zie je wel, zij gaat ook leuke dingen doen.. Maar dat is dan 1x per jaar he. De komende weken doe ik misschien helemaal niks qua sociale contacten.
dinsdag 21 juli 2020 18:44
Wat mijzelf betreft gaat het niet om op stap,uit eten of op vakantie gaan. Dat hoeft voor mij ook niet. Al helemaal niet vaak. Daar heb ik ook geen behoefte aan.tulpje21 schreef: ↑21-07-2020 16:15Toch vraag ik me wel af of andere mensen dan echt zo veel sociale contacten hebben. Als ik om me heen kijk zie ik genoeg vrouwen die gewoon bezig zijn met hun gezin, met werk, eens bij familie op bezoek gaan etc. Ik zie bij hun ook niet dat ze constant dingen ondernemen met vrienden etc. Ook al is het nu vakantie. Heb ik dan toevallig alleen mensen om me heen die ook 'eenzaam' zijn/weinig vrienden hebben, of komt het misschien gewoon ook heel vaak voor dat als je een gezin hebt je daar het meest mee optrekt en het verder allemaal niet zo spannend is.
Ik snap wel dat je je eenzaam kan voelen maar vraag me dus beetje af of het bij andere mensen wel zoveel anders gaat. Zeker wanneer je een gezin hebt vind ik het niet heel vanzelfsprekend om constant/regelmatig met vrienden af te spreken. Kan wel natuurlijk maar ik zie/hoor het in mijn omgeving niet zo veel.
Iemand zegt: ik ben toch leuk, aardig, leuk gezin? Tuurlijk. Daar zal het echt niet aan liggen. Eerder dat de ander misschien gewoon de behoefte niet zo heeft af te spreken. Ik ken ook diverse leuke, aardige mensen/gezinnen, maar ik vraag ook niet regelmatig of ze hier komen eten ofzo. Waarom niet? Gewoon de behoefte niet zo hebben. Genoeg hebben aan je gezin, etc.
En dat het op Facebook lijkt of iedereen het leuk heeft.. Daar moet je echt doorheen kijken. Men plaatst daar de leuke dingen. Als ik 1x per jaar een dagje ga shoppen met een vriendin of toevallig een keer een terrasje pak met een collega, dan kan ik dat op Facebook zetten. Dan denk jij: zie je wel, zij gaat ook leuke dingen doen.. Maar dat is dan 1x per jaar he. De komende weken doe ik misschien helemaal niks qua sociale contacten.
Ik doel meer op mensen waar de deur voor je openstaat, die ook bij jou binnenvallen. Die weten wanneer je jarig bent, of je uitnodigt voor hun feestje, feestdag ... Die je kan vragen om hulp,of een luisterend oor. Die weet wat er in je privéleven speelt en daar ook naar informeert.
Ik zie zat om mij heen dat als iemand bv gaat verhuizen, in het ziekenhuis ligt,of weet ik wat,dat familieleden en/of vrienden bijspringen of in ieder geval even langskomen.
Ik heb dat niet.
Ik heb in het ziekenhuis gelegen, en niemand gezien. Man thuis voor de kinderen gezorgd, ook niemand gezien.
Toen kind in het ziekenhuis lag en man weer aan het werk moest heb ik me overspannen gesjeesd,geregeld en gezorgd. Niemand die ook maar vroeg hoe het ging. Nog steeds weet niemand dat ik overspannen (geweest) ben. Alleen maar scheve gezichten dat ze me/ons nooit meer zien. Dat ik niet meer kon kwam niet eens ter sprake of werd weggewoven.
Toen ik aan mn moeders sterfbed zat ,zat er bij ons thuis een betaalde oppas.Als zij weg moest,moest ik naar huis. Als ik iets moet, en zij niet kan, (en man niet thuis is) heb ik een probleem.
Pasen,Kerstdagen, oud en nieuw,....wij zitten enkel en alleen met ons gezin. Mensen die we zouden Kunnen vragen zitten al bij iemand anders.
Niemand die eigenlijk precies weet wat er met ons zoontje is.
Bij iemand waar ik wel eens koffiedrink waren ze de keuken aan het verbouwen en kwam schoonzus eten brengen, een vriend en vader helpen.... dat soort dingen.
Toen een kennis hier in de straat een baby kreeg hebben we de tuin versiert. Hun familie had hetzelfde idee.
Onlangs is iemands moeder overleden en ben ik er meerdere keren heen gegaan om te vragen hoe het ging. Bloemetje, soepje,vers fruit mee. Er kwamen meer mensen daar langs. Gevraagd of ik iets kon doen.
Vonden ze heel fijn. Kon ik me goed voorstellen, daarom deed ik het ook.
Zou ik ook graag hebben ,maar helaas....
Binnenkort verjaardag van kind. Ik vrees dat er niemand komt,en dat vind ik voor hem ook heel sneu.
dinsdag 21 juli 2020 21:47
tulpje21 schreef: ↑21-07-2020 16:15Toch vraag ik me wel af of andere mensen dan echt zo veel sociale contacten hebben. Als ik om me heen kijk zie ik genoeg vrouwen die gewoon bezig zijn met hun gezin, met werk, eens bij familie op bezoek gaan etc. Ik zie bij hun ook niet dat ze constant dingen ondernemen met vrienden etc. Ook al is het nu vakantie. Heb ik dan toevallig alleen mensen om me heen die ook 'eenzaam' zijn/weinig vrienden hebben, of komt het misschien gewoon ook heel vaak voor dat als je een gezin hebt je daar het meest mee optrekt en het verder allemaal niet zo spannend is.
Ik snap wel dat je je eenzaam kan voelen maar vraag me dus beetje af of het bij andere mensen wel zoveel anders gaat. Zeker wanneer je een gezin hebt vind ik het niet heel vanzelfsprekend om constant/regelmatig met vrienden af te spreken. Kan wel natuurlijk maar ik zie/hoor het in mijn omgeving niet zo veel.
Iemand zegt: ik ben toch leuk, aardig, leuk gezin? Tuurlijk. Daar zal het echt niet aan liggen. Eerder dat de ander misschien gewoon de behoefte niet zo heeft af te spreken. Ik ken ook diverse leuke, aardige mensen/gezinnen, maar ik vraag ook niet regelmatig of ze hier komen eten ofzo. Waarom niet? Gewoon de behoefte niet zo hebben. Genoeg hebben aan je gezin, etc.
En dat het op Facebook lijkt of iedereen het leuk heeft.. Daar moet je echt doorheen kijken. Men plaatst daar de leuke dingen. Als ik 1x per jaar een dagje ga shoppen met een vriendin of toevallig een keer een terrasje pak met een collega, dan kan ik dat op Facebook zetten. Dan denk jij: zie je wel, zij gaat ook leuke dingen doen.. Maar dat is dan 1x per jaar he. De komende weken doe ik misschien helemaal niks qua sociale contacten.
Hier ben ik inderdaad ook wel benieuwd naar, of andere mensen inderdaad dan zoveel meer sociale contacten hebben of dat ik vooral het beeld heb dat dat zo is.
Wel erg fijn om te lezen dat anderen dit gevoel herkennen ondanks dat je wel contacten hebt/opdoet. Dat gevoel van verbondenheid missen heb ik inderdaad ook pyamaheldin.
Op een of andere manier schaam ik me er altijd een beetje voor, het helpt al wel om te lezen dat anderen dit ook hebben....
dinsdag 21 juli 2020 23:54
TO, gecondoleerd met het verlies van je moeder
Jeetje, wat een herkenning, vooral dat jezelf best een leuk mens vinden en het makkelijk contact maken, maar toch een eenzaam gevoel hebben. Ik ben ook (onvrijwillig) single en kinderloos op een leeftijd dat werkelijk iedereen om mij heen met eigen gezin etc bezig is. Begrijpelijk allemaal, maar wel erg eenzaam. Ik herken vooral dat op zich wel contact hebben/maken met anderen, maar het missen van een bepaalde betrokkenheid/diepgang. Dat lijkt me vooral verschrikkelijk in een situatie zoals de jouwe TO, waarin je toch juist wat extra aandacht, steun kan gebruiken....
Jeetje, wat een herkenning, vooral dat jezelf best een leuk mens vinden en het makkelijk contact maken, maar toch een eenzaam gevoel hebben. Ik ben ook (onvrijwillig) single en kinderloos op een leeftijd dat werkelijk iedereen om mij heen met eigen gezin etc bezig is. Begrijpelijk allemaal, maar wel erg eenzaam. Ik herken vooral dat op zich wel contact hebben/maken met anderen, maar het missen van een bepaalde betrokkenheid/diepgang. Dat lijkt me vooral verschrikkelijk in een situatie zoals de jouwe TO, waarin je toch juist wat extra aandacht, steun kan gebruiken....
