Psyche
alle pijlers
Geboren in rouwperiode
zondag 26 maart 2023 21:29
Hallo allemaal ik ben ruim 30 jaar en enkele weken voordat ik geboren ben is de moeder van mijn moeder overleden. Ik denk weleens dat ik hier een trauma aan over heb gehouden ook al was ik hier niet bewust bij. Kan dit? Zijn er meer mensen in een soortgelijke situatie die ergens problemen mee hebben?
zondag 26 maart 2023 21:33
zondag 26 maart 2023 21:37
En waarom link je dat aan een gebeurtenis voor je geboorte, in plaats van bijvoorbeeld hoe je opgegroeid/ opgevoed bent? Misschien patronen vanuit jouw gezinscultuur of bredere cultuur? Er kunnen heel veel redenen zijn voor dat soort gevoelens, wat maakt dat je het specifiek linkt aan het overleden van jouw oma?
"Wine in the morning, and some breakfast at night. Oh baby, I'm beginning to see the light!"
zondag 26 maart 2023 21:42
Ik weet het niet zo goed ik probeer aan mezelf te werken maar ik snap niet waar het vandaan komt en of het wel ergens vandaan komt. Ik was benieuwd of mensen dit herkennen. Ik ben er eigenlijk bij toeval 2 jaar terug achter gekomen dat dit het geval was en toen vielen er wel veel stukjes op zijn plaats. Als kind heb ik bijna elke avond gehuild dat ik bang was dat mijn ouders zouden sterven en ik wilde ook nooit ergens heen gebracht worden omdat ik bang was dat iemand een ongeluk zou krijgen door mij. Ik heb ook wel aan mijn vader gevraagd of het zou kunnen dat mijn angsten hier vandaan zouden kunnen komen en die zei gelijk ja daar hebben wij ook wel aan gedacht maar met mijn moeder durf ik het niet te bespreken. Ik weet dat ze haar moeder nog steeds mist en ze heeft het ook nooit zelf tegen mij verteld dat dit is gebeurt. Heel gek maar ik weet eigenlijk niet anders dan dat ik geen levende oma heb aan mijn moeders kant maar was me er nooit bewust van dat het zo kort voor mijn geboorte gebeurd was
Bij therapie vroegen ze of ik een bepaald trauma heb waardoor ik zo denk maar ik mag mezelf gelukkig prijzen dat ik me echt geen nare gebeurtenissen die ik bewust heb meegemaakt kan herinneren
Bij therapie vroegen ze of ik een bepaald trauma heb waardoor ik zo denk maar ik mag mezelf gelukkig prijzen dat ik me echt geen nare gebeurtenissen die ik bewust heb meegemaakt kan herinneren
tafelpoot wijzigde dit bericht op 26-03-2023 22:01
41.05% gewijzigd
zondag 26 maart 2023 21:51
Dit was ook mijn eerste gedachte.
zondag 26 maart 2023 21:58
Bedankt voor je reactie (de rest ook). Wat bijzonder zeg dat zelfs 2e en 3e generatie nog trauma's over kan nemen
zondag 26 maart 2023 22:08
Ik vind vooral dat bang zijn dat je ouders sterven of een ongeluk krijgen door jou geen passende gevoelens zijn voor een kind van zo’n jonge leeftijd. Zo vroeg in je leven maak je niet zulke gedetailleerde herinneringen. Is de therapeut waar je bij loopt wel betrouwbaar?Tafelpoot schreef: ↑26-03-2023 21:42Ik weet het niet zo goed ik probeer aan mezelf te werken maar ik snap niet waar het vandaan komt en of het wel ergens vandaan komt. Ik was benieuwd of mensen dit herkennen. Ik ben er eigenlijk bij toeval 2 jaar terug achter gekomen dat dit het geval was en toen vielen er wel veel stukjes op zijn plaats. Als kind heb ik bijna elke avond gehuild dat ik bang was dat mijn ouders zouden sterven en ik wilde ook nooit ergens heen gebracht worden omdat ik bang was dat iemand een ongeluk zou krijgen door mij. Ik heb ook wel aan mijn vader gevraagd of het zou kunnen dat mijn angsten hier vandaan zouden kunnen komen en die zei gelijk ja daar hebben wij ook wel aan gedacht maar met mijn moeder durf ik het niet te bespreken. Ik weet dat ze haar moeder nog steeds mist en ze heeft het ook nooit zelf tegen mij verteld dat dit is gebeurt. Heel gek maar ik weet eigenlijk niet anders dan dat ik geen levende oma heb aan mijn moeders kant maar was me er nooit bewust van dat het zo kort voor mijn geboorte gebeurd was
Bij therapie vroegen ze of ik een bepaald trauma heb waardoor ik zo denk maar ik mag mezelf gelukkig prijzen dat ik me echt geen nare gebeurtenissen die ik bewust heb meegemaakt kan herinneren
zondag 26 maart 2023 22:20
Mensen spreken hier van een trauma, maar dat is iets niet snel.
Als je moeder overlijdt is dat heel verdrietig. Maar uiteindelijk wel een 'normaal' verdriet, dat (als het gaat zoals het moet gaan) uiteindelijk iedereen overkomt.
Ik denk niet dat 'problemen op je dertigste' er mee te maken hebben dat je moeder voor en rond je geboorte een normaal rouwproces doormaakte.
En als je dat zelf wel graag wilt geloven; wat maakt het eigenlijk uit?
Problematiek is meestal erg complex en heeft echt niet éen aanwijsbare externe oorzaak.
Als je nu als volwassen vrouw tegen dingen aanloopt, doe er wat mee. Op de toekomst gericht. Succes.
Als je moeder overlijdt is dat heel verdrietig. Maar uiteindelijk wel een 'normaal' verdriet, dat (als het gaat zoals het moet gaan) uiteindelijk iedereen overkomt.
Ik denk niet dat 'problemen op je dertigste' er mee te maken hebben dat je moeder voor en rond je geboorte een normaal rouwproces doormaakte.
En als je dat zelf wel graag wilt geloven; wat maakt het eigenlijk uit?
Problematiek is meestal erg complex en heeft echt niet éen aanwijsbare externe oorzaak.
Als je nu als volwassen vrouw tegen dingen aanloopt, doe er wat mee. Op de toekomst gericht. Succes.
zondag 26 maart 2023 22:24
Is ook zo hoor tosca, het maakt ook niet echt uit waar het vandaan komt en ik hoop zeker toch nog een keer wat minder onzeker te worden maar ik kan me gewoon niet herinneren dat ik ooit anders geweest ben. Zal ook gewoon karakter zijn wellicht. Klinkt misschien gek maar als ik naar mijn leven/mezelf kijk alsof ik een vreemde ben dan denk ik nou die heeft het toch best goed voor elkaar en toch krijg ik mezelf niet aan mijn verstand dat ik goed genoeg ben. En dan denk ik weer dat het me rust geeft als ik weet waarom ik zo ben maar uiteindelijk heb je daar toch ook niks aan.
zondag 26 maart 2023 22:57
Dit wilde ik ook voorstellen. Er is ook een (schijnbaar goed) boek over dit onderwerp: https://www.bol.com/nl/nl/f/de-fontein/ ... 066051681/
Ik heb het zelf nooit gelezen, maar hoor er goede verhalen over. Misschien de moeite waard om eens te lezen.
maandag 27 maart 2023 06:57
Mensen willen graag bij iemand horen en daarvoor zijn ze bang (allemaal, laat je niks wijsmaken) om zich ongeliefd te maken bij hun groep.
Dan moet het maar zoals het kan
maandag 27 maart 2023 07:14
maandag 27 maart 2023 07:26
De vader van mijn moeder is net voor mijn geboorte overleden. Zij was heel erg aan hem gehecht. Ik voel mij niet zoals jij je voelt, maar eerder andersom. Ik ben zeg maar overmatig onafhankelijk. Sinds een paar jaar weet ik dat dat komt door een verstoorde hechting en dat zal deels te maken hebben gehad met het feit dat mijn moeder emotioneel niet heel beschikbaar was toen ik geboren werd, maar er is bij mij ook wel meer gebeurd. Misschien kan je eens wat lezen over hechtingsstoornissen. Jouw gevoel kan daar vandaan komen, maar zoals er meer zeggen hebben veel mensen dit gevoel. Mij heeft therapie veel goed gedaan.
maandag 27 maart 2023 10:33
Na 30 jaar?!?!Tafelpoot schreef: ↑26-03-2023 21:42Ik weet het niet zo goed ik probeer aan mezelf te werken maar ik snap niet waar het vandaan komt en of het wel ergens vandaan komt. Ik was benieuwd of mensen dit herkennen. Ik ben er eigenlijk bij toeval 2 jaar terug achter gekomen dat dit het geval was en toen vielen er wel veel stukjes op zijn plaats. Als kind heb ik bijna elke avond gehuild dat ik bang was dat mijn ouders zouden sterven en ik wilde ook nooit ergens heen gebracht worden omdat ik bang was dat iemand een ongeluk zou krijgen door mij. Ik heb ook wel aan mijn vader gevraagd of het zou kunnen dat mijn angsten hier vandaan zouden kunnen komen en die zei gelijk ja daar hebben wij ook wel aan gedacht maar met mijn moeder durf ik het niet te bespreken. Ik weet dat ze haar moeder nog steeds mist en ze heeft het ook nooit zelf tegen mij verteld dat dit is gebeurt. Heel gek maar ik weet eigenlijk niet anders dan dat ik geen levende oma heb aan mijn moeders kant maar was me er nooit bewust van dat het zo kort voor mijn geboorte gebeurd was
Bij therapie vroegen ze of ik een bepaald trauma heb waardoor ik zo denk maar ik mag mezelf gelukkig prijzen dat ik me echt geen nare gebeurtenissen die ik bewust heb meegemaakt kan herinneren
Het zou zo maar kunnen dat er ergens in jouw jeugd dingen niet helemaal normaal zijn gegaan doordat jouw moeder op z'n zachtst gezegd niet echt sterk in haar schoenen staat. Wellicht heeft ze onbewust haar verdriet op jou overgebracht.
Ik weet niet hoe oud jouw moeder nu is, zeg dat ze 60 is, dan is het toch wel heel bijzonder dat ze haar moeder nog steeds mist.
maandag 27 maart 2023 10:37
Is dat zo raar dan? De moeder van mijn moeder is overleden toen zij 18 was en haar moeder 45. Nu is mijn moeder 62 en hoewel ze niet meer huilt van het missen, mist ze haar nog zeker.Joyce48 schreef: ↑27-03-2023 10:33Na 30 jaar?!?!
Het zou zo maar kunnen dat er ergens in jouw jeugd dingen niet helemaal normaal zijn gegaan doordat jouw moeder op z'n zachtst gezegd niet echt sterk in haar schoenen staat. Wellicht heeft ze onbewust haar verdriet op jou overgebracht.
Ik weet niet hoe oud jouw moeder nu is, zeg dat ze 60 is, dan is het toch wel heel bijzonder dat ze haar moeder nog steeds mist.
maandag 27 maart 2023 12:36
Dat ligt aan je definitie. Gabor Maté heeft het over trauma en Trauma. Ook gebeurtenissen die voor andere mensen minder ingrijpend zijn, kunnen leiden tot trauma. Waarbij trauma niet iets is dat je overkomt, maar het (interne) resultaat is van wat je is overkomen. Je littekenweefsel als het ware.
TO, misschien helpt het je om je eens te verdiepen in zijn werk.
Verder helemaal mee eens dat als je er last van hebt, het goed is om er iets aan te doen. Of het nu trauma, hechtingsproblematiek, of iets totaal anders is.
maandag 27 maart 2023 12:50
Ik las een artikel in het vakblad voor psychologen hierover, dat bij dieren en mensen veranderingen in de aanleg van het zenuwstelsel lijken te kunnen optreden wanneer de moeder tijdens de zwangerschap veel stresshormonen aanmaakt. Er is o.a. onderzoek gedaan naar baby's die geboren zijn rondom grote rampen, oorlogen.
Dat in wisselwerking met de omstandigheden na de geboorte, emotionele beschikbaarheid van de moeder, etc. kan maken dat een kind met sterkere emotionele behoeftes op de wereld komt, die niet vervuld (kunnen) worden.
Dit hoeft dan geen huilbaby te zijn, maar kan ook een uiterst zoet/stil kind zijn. Omdat het voelt dat het voor z'n overleving het beste de (instabiele) verzorger niet tot last kan zijn. Dat soort patronen neem je allemaal mee in je volwassen leven, in de vorm van schuld en schaamte, er niet mogen/horen te zijn.
Maar of de oorzaak het overlijden van je oma is, is heel moeilijk te zeggen lijkt me.
Trauma hoeft zoals gezegd, niet te zitten in extreme gebeurtenissen en herinneringen, vaak heb je er juist géén herinneringen aan.
Net zoals een vis geen water zou kunnen beschrijven zeg maar, kan je heel moeilijk zeggen of je emotioneel iets tekort gekomen bent in je opvoeding. Een kind past zich daaraan aan, om te overleven, en stemt zijn zelfbeeld er op af. Dus ervaar je eigenlijk altijd je opvoeding als normaal en goed, totdat je al dan niet vastloopt in het leven en trauma gaat opsporen.
Dat in wisselwerking met de omstandigheden na de geboorte, emotionele beschikbaarheid van de moeder, etc. kan maken dat een kind met sterkere emotionele behoeftes op de wereld komt, die niet vervuld (kunnen) worden.
Dit hoeft dan geen huilbaby te zijn, maar kan ook een uiterst zoet/stil kind zijn. Omdat het voelt dat het voor z'n overleving het beste de (instabiele) verzorger niet tot last kan zijn. Dat soort patronen neem je allemaal mee in je volwassen leven, in de vorm van schuld en schaamte, er niet mogen/horen te zijn.
Maar of de oorzaak het overlijden van je oma is, is heel moeilijk te zeggen lijkt me.
Trauma hoeft zoals gezegd, niet te zitten in extreme gebeurtenissen en herinneringen, vaak heb je er juist géén herinneringen aan.
Net zoals een vis geen water zou kunnen beschrijven zeg maar, kan je heel moeilijk zeggen of je emotioneel iets tekort gekomen bent in je opvoeding. Een kind past zich daaraan aan, om te overleven, en stemt zijn zelfbeeld er op af. Dus ervaar je eigenlijk altijd je opvoeding als normaal en goed, totdat je al dan niet vastloopt in het leven en trauma gaat opsporen.
maandag 27 maart 2023 12:50
Ik zou ook eerder denken dat jouw moeder misschien niet de moeder heeft kunnen zijn die een kind nodig heeft, doordat ze aan het rouwen was, toen jij geboren werd.
Kinderen zijn voor hun leven afhankelijk van hun ouders. Het is voor een baby letterlijk een kwestie van leven of dood, dat de moeder voor haar blijft zorgen.
Dit heeft ervoor gezorgd dat kinderen hun gedrag aanpassen aan wat de ouders nodig hebben. Natuurlijk nooit helemaal, maar ze zijn heel sterk afgestemd op de gemoedstoestand van de ouders.
Daar zijn ook wel wetenschappelijke onderzoeken mee gedaan.
Wat doet de baby als de moeder eerst positief communiceert met de baby: lachen, reageren op signalen. En vervolgens met een neutraal gezicht de baby negeert. In het onderzoek reageerden de baby's meteen als de moeder niet meer met hen communiceerde. Sommigen gingen huilen, anderen werden ook stil.
Het kan best dat jouw gevoel van 'teveel zijn' komt uit het feit dat je als baby ook teveel was voor je moeder. Ze kon niet adequaat reageren op jou door haar verdriet.
Kinderen zijn voor hun leven afhankelijk van hun ouders. Het is voor een baby letterlijk een kwestie van leven of dood, dat de moeder voor haar blijft zorgen.
Dit heeft ervoor gezorgd dat kinderen hun gedrag aanpassen aan wat de ouders nodig hebben. Natuurlijk nooit helemaal, maar ze zijn heel sterk afgestemd op de gemoedstoestand van de ouders.
Daar zijn ook wel wetenschappelijke onderzoeken mee gedaan.
Wat doet de baby als de moeder eerst positief communiceert met de baby: lachen, reageren op signalen. En vervolgens met een neutraal gezicht de baby negeert. In het onderzoek reageerden de baby's meteen als de moeder niet meer met hen communiceerde. Sommigen gingen huilen, anderen werden ook stil.
Het kan best dat jouw gevoel van 'teveel zijn' komt uit het feit dat je als baby ook teveel was voor je moeder. Ze kon niet adequaat reageren op jou door haar verdriet.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
