Psyche
alle pijlers
Groepen vermijden
woensdag 25 augustus 2010 om 20:02
Hallo,
Misschien is het forum er niet echt om dit soort zaken aan te kaarten.Maar ik ben sinds een jaar ongeveer lid van een gepreks-/ activiteiten groep.
Alleen ik val altijd stil in groepen. Ik merk ook dat ik groepen groter dan ongeveer 4 mensen het liefst vermijd. En dat ik in groepen verander in een muurbloem die niet veel zegt en als ik iets moet zeggen het gevoel krijg of mijn keel wordt dicht geknepen en mijn hoofd leeg is en er alleen maar iets raars uitkomt. Nu kennen deze mensen uit deze groep elkaar langer en hebben een band met elkaar. De meeste mensen uit deze groep zijn aardig ik heb verder niet een probleem met ze.
Met een aantal mensen heb ik niet echt een klik, maar met 3 andere mensen weer wel een beetje. Maar ik kijk er eigenlijk altijd wel wat tegenop om naar een gespreksavond toe te gaan. Ik heb altijd al een beetje een angst voor groepen gehad. Dus ik denk ook niet dat het specifiek aan de groep ligt.
Ik vroeg me af vinden jullie dat dit overeenkomsten zou kunnen hebben met een sociale fobie om angstig te zijn in een groep of bijna de neiging te hebben om groepen maar te vermijden/ of is het wel herkenbaar voor anderen en grenst het meer aan verlegenheid. Misschien is het beter om te stoppen met deze groep?
Misschien is het forum er niet echt om dit soort zaken aan te kaarten.Maar ik ben sinds een jaar ongeveer lid van een gepreks-/ activiteiten groep.
Alleen ik val altijd stil in groepen. Ik merk ook dat ik groepen groter dan ongeveer 4 mensen het liefst vermijd. En dat ik in groepen verander in een muurbloem die niet veel zegt en als ik iets moet zeggen het gevoel krijg of mijn keel wordt dicht geknepen en mijn hoofd leeg is en er alleen maar iets raars uitkomt. Nu kennen deze mensen uit deze groep elkaar langer en hebben een band met elkaar. De meeste mensen uit deze groep zijn aardig ik heb verder niet een probleem met ze.
Met een aantal mensen heb ik niet echt een klik, maar met 3 andere mensen weer wel een beetje. Maar ik kijk er eigenlijk altijd wel wat tegenop om naar een gespreksavond toe te gaan. Ik heb altijd al een beetje een angst voor groepen gehad. Dus ik denk ook niet dat het specifiek aan de groep ligt.
Ik vroeg me af vinden jullie dat dit overeenkomsten zou kunnen hebben met een sociale fobie om angstig te zijn in een groep of bijna de neiging te hebben om groepen maar te vermijden/ of is het wel herkenbaar voor anderen en grenst het meer aan verlegenheid. Misschien is het beter om te stoppen met deze groep?
woensdag 25 augustus 2010 om 20:12
Sowieso moet een vorm van therapie goed te voelen. Als jij jezelf niet kan zijn en niet kan uiten wat je in je hoofd hebt, heeft het ook geen zin. Net zoals wanneer je naar een psycholoog gaat o.i.d. Als het niet klikt moet je verder zoeken naar iemand waar het wel mee klikt. Soms moeilijk om aan te geven. Bang om mensen te kwetsen. Maar uiteindelijk zit je er neem ik aan voor jezelf... Succes!
woensdag 25 augustus 2010 om 20:20
hoi hoi een ding ik weet niet of het een sociale fobie is maar ik weet wel dat ik dit heel herkenbaar vind...
een ding niet stoppen juist met die groep iig niet om die reden...
als het een fobische klacht is moet je juist de situatie op blijven zoeken en juist niet gaan vermijden je moet juist niet toe geven aan die angstige gevoelens !
Dat maakt het probleem alleen maar groter.
Ik herken het ook heel erg bij mij is het zelfs zo erg geweest dat ik zelfs niet meer de straat op durfde gelukkig gaat het nu een stuk beter maar nog steeds vermijd ik alle situaties waarin ik teveel in aanraking kom met andere mensen omdat ik gewoon vet parra wordt van mensen laat staan groepen
een ding niet stoppen juist met die groep iig niet om die reden...
als het een fobische klacht is moet je juist de situatie op blijven zoeken en juist niet gaan vermijden je moet juist niet toe geven aan die angstige gevoelens !
Dat maakt het probleem alleen maar groter.
Ik herken het ook heel erg bij mij is het zelfs zo erg geweest dat ik zelfs niet meer de straat op durfde gelukkig gaat het nu een stuk beter maar nog steeds vermijd ik alle situaties waarin ik teveel in aanraking kom met andere mensen omdat ik gewoon vet parra wordt van mensen laat staan groepen
woensdag 25 augustus 2010 om 20:45
Supershiva, dat klinkt wel ernstiger als wat Purple omschrijft. Wat betreft je angsten niet uit de weg gaan heb je gelijk, maar het kan ook in een andere vorm. Samen met mensen die dicht bij je staan en waar je je vertrouwd bij voelt naar een restaurant ofzo. Het doel van een praat / gezelligheids groepje, is duidelijk. De naam zegt het al. Ik denk niet dat Purple dat eruit haalt als ik het zo lees. Misschien is een één op één sport meer wat voor je Purple? Badminton ofzo? Maar ik zeg nogmaals dat je het inderdaad niet uit de weg moet gaan als jij vindt dat er verandering in moet komen.
Ik ben zelf ook geen groeps mens, maar heb daar vrede mee en kan er niet mee zitten. Komt gewoon omdat ik een stil iemand ben en in groepen daarom niet aan bod kom. Ik voel me dan toch vaak overbodig. Alhoewel ik van bijvoorbeeld een bruiloft ook best kan genieten. Maar dat komt vaak omdat er inderdaad bekenden zijn. Mensen waar ik zonder er bij na te denken, echt mezelf ben. Dan praat ik ook veel meer.
Ik ben zelf ook geen groeps mens, maar heb daar vrede mee en kan er niet mee zitten. Komt gewoon omdat ik een stil iemand ben en in groepen daarom niet aan bod kom. Ik voel me dan toch vaak overbodig. Alhoewel ik van bijvoorbeeld een bruiloft ook best kan genieten. Maar dat komt vaak omdat er inderdaad bekenden zijn. Mensen waar ik zonder er bij na te denken, echt mezelf ben. Dan praat ik ook veel meer.
woensdag 25 augustus 2010 om 21:17
@ Supershiva rot om te horen dat je op een gegeven moment niet meer de straat op durfde, maar wel goed dat het nu een stuk beter met je gaat. Ging het bij jou ook beter doordat je dingen die je eng vond juist wel op ging zoeken of heb je ermisschien een andere methode voor gevonden. Ik herken er wel wat in dat ik bijvoorbeeld soms ook weleens er tegenop zie om bijvoorbeeld boodschappen te doen met als reden; al die mensen. Dit is niet altijd zo maar soms wel.
@Bubbles. Goed dat je er vrede mee hebt dat je geen groepsmens bent en dat je er niet mee zit. Misschien ben ik dat ook gewoon niet en moet ik me daar bij neerleggen. Maar met de groep niet vermijden ben ik het ook wel eens. Maar inderdaad het moet ook weer niet als een verplichting voelen om ergens naar toe te gaan. Lastig...
@ tijgermeisje : ja ik ben het met je eens dat het erger wordt als je groepen vermijdt.
@Bubbles. Goed dat je er vrede mee hebt dat je geen groepsmens bent en dat je er niet mee zit. Misschien ben ik dat ook gewoon niet en moet ik me daar bij neerleggen. Maar met de groep niet vermijden ben ik het ook wel eens. Maar inderdaad het moet ook weer niet als een verplichting voelen om ergens naar toe te gaan. Lastig...
@ tijgermeisje : ja ik ben het met je eens dat het erger wordt als je groepen vermijdt.
woensdag 25 augustus 2010 om 21:51
@ Korenwolf: ik heb deze week weer zo'n avond vandaar ook eigenlijk dit topic. Omdat ik eigenlijk vind dat ik het niet kan maken om af te zeggen maar ik kijk er tegenop en ben bang dat ik weer steeds stilval en men mij maar raar vindt.
Jou suggestie om gewoon te gaan zonder na te denken hoe je je voelt. Je hebt wel gelijk hoor.. maar ben soms gewoon bang buiten de groep te vallen. Dat is het eigenlijk. Dat ik er maar wat voor spek en bonen bij zit.
Jou suggestie om gewoon te gaan zonder na te denken hoe je je voelt. Je hebt wel gelijk hoor.. maar ben soms gewoon bang buiten de groep te vallen. Dat is het eigenlijk. Dat ik er maar wat voor spek en bonen bij zit.
woensdag 25 augustus 2010 om 22:08
Kan het niet zijn dat je gewoon een 'kat uit de boom kijker' bent? Ik voel me ook altijd wat ongemakkelijk in groepen, maar na een poosje kan ik dat los laten omdat ik de groep beter leer kennen en daardoor wat zekerder wordt over mijn eigen rol en positie binnen zo'n groep.
En wat mij ook altijd helpt is om aansluiting te zoeken bij individuen in zo'n groep. Als de klik er is en je die mensen wat beter leert kennen, dan wordt de rest van de groep ook wat minder bedreigend omdat je binnen de groep al een soort van eigen veilige groepje heb gecreeerd.
En wat mij ook altijd helpt is om aansluiting te zoeken bij individuen in zo'n groep. Als de klik er is en je die mensen wat beter leert kennen, dan wordt de rest van de groep ook wat minder bedreigend omdat je binnen de groep al een soort van eigen veilige groepje heb gecreeerd.
woensdag 25 augustus 2010 om 22:57
@ Nummerzoveel; goede tip. Als ik dan in zo'n groep ben dan praat ik dus ook nauwelijks in het algemeen in de groep maar soms wel 1 op 1. Dat is inderdaad een stuk minder bedreigend.
@ korenwolf; ik hoop het
Tja als ik deze week zou gaan; er komt dan ook iemand die ook niet veel zegt in een groep dus het valt dan wel minder op als ik stil ben.
@ korenwolf; ik hoop het
Tja als ik deze week zou gaan; er komt dan ook iemand die ook niet veel zegt in een groep dus het valt dan wel minder op als ik stil ben.
donderdag 26 augustus 2010 om 23:53
[quote]purple2 schreef op 25 augustus 2010 @ 21:17:
@ Supershiva rot om te horen dat je op een gegeven moment niet meer de straat op durfde, maar wel goed dat het nu een stuk beter met je gaat. Ging het bij jou ook beter doordat je dingen die je eng vond juist wel op ging zoeken of heb je ermisschien een andere methode voor gevonden. Ik herken er wel wat in dat ik bijvoorbeeld soms ook weleens er tegenop zie om bijvoorbeeld boodschappen te doen met als reden; al die mensen. Dit is niet altijd zo maar soms wel.
Ja was ook een rotperiode hoor jeetje zeg,als je op een gegeven moment niet eens meer de deur uitdurft ben ook erg blij dat het voorbij is.
Ja het ging zowiezo beter door de dingen juist op te zoeken,maar het blijft echt een minder leuk iets zeg maar,ik ga dan ook nooit naar verjaardagen en ik vermijd eerlijk gezegd cursussen en praatgroepen ook om die reden.Met andere woorden als je gaat vermijden beperk je je wereldje zo erg dat is het niet waard,ik denk als het bij jou ook zo erg is dat je dingen maar liever wil vermijden het misschien beter is om (samen met je huisarts) uit moeten zoeken waar het vandaan komt die angst,en wat je eraan zou kunnen doen,voordat het je leven gaat beheersen
Bij mij komt het zowiezo van mn verleden thuis (veel geweld) en op school vroeger (gepest) waardoor ik me nog steeds( niet eens een beetje) op mn gemak voel bij andere mensen.
Dat wat jij met je boodschappen hebt had ik ook zo erg dat ik het zo lang mogelijk uitstelde of dat ik helemaal niet ging en dat mn ex dan thuis kwam en dat ik nog steeds geen boodschappen had gedaan...
Hij had er dan wel begrip voor dat het weer es niet gebeurd was,maar je begrijp natuurlijjk wel dat dat niet egt werkte.
Is wel rot zeg dat je het ook met je boodschappen hebt...pff dat gedoe gun je niemand.
Maar tog gewoon die boodschappen doen hoor desnoods op een rustige dag (maandag ofzo) en op een rustig tijdstip.
Maar als je dan zoiets hebt met die boodschappen,ga je ze dan tog halen?of stel je het uit?
@ Supershiva rot om te horen dat je op een gegeven moment niet meer de straat op durfde, maar wel goed dat het nu een stuk beter met je gaat. Ging het bij jou ook beter doordat je dingen die je eng vond juist wel op ging zoeken of heb je ermisschien een andere methode voor gevonden. Ik herken er wel wat in dat ik bijvoorbeeld soms ook weleens er tegenop zie om bijvoorbeeld boodschappen te doen met als reden; al die mensen. Dit is niet altijd zo maar soms wel.
Ja was ook een rotperiode hoor jeetje zeg,als je op een gegeven moment niet eens meer de deur uitdurft ben ook erg blij dat het voorbij is.
Ja het ging zowiezo beter door de dingen juist op te zoeken,maar het blijft echt een minder leuk iets zeg maar,ik ga dan ook nooit naar verjaardagen en ik vermijd eerlijk gezegd cursussen en praatgroepen ook om die reden.Met andere woorden als je gaat vermijden beperk je je wereldje zo erg dat is het niet waard,ik denk als het bij jou ook zo erg is dat je dingen maar liever wil vermijden het misschien beter is om (samen met je huisarts) uit moeten zoeken waar het vandaan komt die angst,en wat je eraan zou kunnen doen,voordat het je leven gaat beheersen
Bij mij komt het zowiezo van mn verleden thuis (veel geweld) en op school vroeger (gepest) waardoor ik me nog steeds( niet eens een beetje) op mn gemak voel bij andere mensen.
Dat wat jij met je boodschappen hebt had ik ook zo erg dat ik het zo lang mogelijk uitstelde of dat ik helemaal niet ging en dat mn ex dan thuis kwam en dat ik nog steeds geen boodschappen had gedaan...
Hij had er dan wel begrip voor dat het weer es niet gebeurd was,maar je begrijp natuurlijjk wel dat dat niet egt werkte.
Is wel rot zeg dat je het ook met je boodschappen hebt...pff dat gedoe gun je niemand.
Maar tog gewoon die boodschappen doen hoor desnoods op een rustige dag (maandag ofzo) en op een rustig tijdstip.
Maar als je dan zoiets hebt met die boodschappen,ga je ze dan tog halen?of stel je het uit?
vrijdag 27 augustus 2010 om 10:36
Hoi Supershiva, ik vind het echt heel knap van je dat het zoveel beter met je gaat.
Bedankt ook voor je uitgebreide reactie.
Ja ik heb weleens vaker te horen gekregen van mensen dat ik eens naar de huisarts moet gaan,
omdat ik angstig ben voor bepaalde dingen en me geremd voel in met name groepen mensen.
Maar ook bijvoorbeeld op het werk. Doordat ik bepaalde dingen niet durfde heb ik o.a. ook een stage verpest. Ik ging altijd maar door maar realiseer me de laatste tijd dat bepaalde dingen misschien toch niet helemaal normaal zijn. Ik heb vroeger toen ik nog thuis woonde zelfs een periode gehad dat als er visite kwam ik niet erbij kwam zitten omdat ik dat eng vond. Ik moet zeggen dit heb ik nu niet meer met familie. En waarom, ja ik schaamde me voor mezelf ofzo ik weet het niet. Boodschappen doe ik wel hoor. Maar ik heb ook heel lang in een grote stad gewoond en toen had ik er totaal geen moeite mee om boodschappen te doen. Nu ik in een klein dorpje woon eigenlijk wel een beetje. Waarom? Ja weer die schaamte denk ik voor mezelf dat ik mezelf een beetje een loser vind ofzo dat mensen mij herkennen en dit ook vinden. Geen werk, geen auto, geen partner.
Bedankt ook voor je uitgebreide reactie.
Ja ik heb weleens vaker te horen gekregen van mensen dat ik eens naar de huisarts moet gaan,
omdat ik angstig ben voor bepaalde dingen en me geremd voel in met name groepen mensen.
Maar ook bijvoorbeeld op het werk. Doordat ik bepaalde dingen niet durfde heb ik o.a. ook een stage verpest. Ik ging altijd maar door maar realiseer me de laatste tijd dat bepaalde dingen misschien toch niet helemaal normaal zijn. Ik heb vroeger toen ik nog thuis woonde zelfs een periode gehad dat als er visite kwam ik niet erbij kwam zitten omdat ik dat eng vond. Ik moet zeggen dit heb ik nu niet meer met familie. En waarom, ja ik schaamde me voor mezelf ofzo ik weet het niet. Boodschappen doe ik wel hoor. Maar ik heb ook heel lang in een grote stad gewoond en toen had ik er totaal geen moeite mee om boodschappen te doen. Nu ik in een klein dorpje woon eigenlijk wel een beetje. Waarom? Ja weer die schaamte denk ik voor mezelf dat ik mezelf een beetje een loser vind ofzo dat mensen mij herkennen en dit ook vinden. Geen werk, geen auto, geen partner.
vrijdag 27 augustus 2010 om 11:50
[quote]purple2 schreef op 27 augustus 2010 @ 10:36:
Hoi Supershiva, ik vind het echt heel knap van je dat het zoveel beter met je gaat.
Bedankt ook voor je uitgebreide reactie.
Ja ik heb weleens vaker te horen gekregen van mensen dat ik eens naar de huisarts moet gaan,
omdat ik angstig ben voor bepaalde dingen en me geremd voel in met name groepen mensen.
Maar ook bijvoorbeeld op het werk. Doordat ik bepaalde dingen niet durfde heb ik o.a. ook een stage verpest. Ik ging altijd maar door maar realiseer me de laatste tijd dat bepaalde dingen misschien toch niet helemaal normaal zijn. Ik heb vroeger toen ik nog thuis woonde zelfs een periode gehad dat als er visite kwam ik niet erbij kwam zitten omdat ik dat eng vond. Ik moet zeggen dit heb ik nu niet meer met familie. En waarom, ja ik schaamde me voor mezelf ofzo ik weet het niet. Boodschappen doe ik wel hoor. Maar ik heb ook heel lang in een grote stad gewoond en toen had ik er totaal geen moeite mee om boodschappen te doen. Nu ik in een klein dorpje woon eigenlijk wel een beetje. Waarom? Ja weer die schaamte denk ik voor mezelf dat ik mezelf een beetje een loser vind ofzo dat mensen mij herkennen en dit ook vinden. Geen werk, geen auto, geen partner.
Nou zeg het lijkt wel alsof ik mijn verhaal hoor,dat met die familie mn opa en oma kwamen vroeger als een van de weinigen op bezoek en ik had precies hetzelfde!mn broer ook trouwens het was gewoon een bepaald gevoel van schaamte,maar waarom die schaamte ik weet het ook niet,ik denk ook weleens dat het extreme verlegenheid zou kunnen zijn...Ik heb het nog steeds wel een beetje met familie maar ik ga er dan toch heen niet als er een jarig is dat dan weer niet haha
En dat wat jij nu hebt van geen auto geen werk en geen partner herken ik zo,vooral dat van geen werk dan denk ik dat mensen denken van a daar heb je die werkeloze stuentrekster ook weer niet eens een auto niks,gelukkig heb ik dat nu wat minder omdat ik ook heb zitten bedenken van ja wat nou als die mensen dat denken,wat dan nog...
Maar toch blijf ik dat dus moeilijk vinden,het idee dat dat door de hele buurt wordt doorgeluld dat ze vol minachting over je lullen.
Maar eigenlijk wat dan nog?Mijn ex had hier een hele goede op: je kan ook in de nachtdienst zitten,dan ga jij de deur uit als zij naar bed gaan ik vond dat wel een goede eigenlijk.
Ja wel apart dat je er in de grote stad minder last van had,maarja daarbij komt ook dat er in een dorpje misschien weer wat sneller geluld word.
Toch ben ik bang dat dat schaamtegevoel toch te maken heeft met een slecht zelfbeeld want anders zou je je toch ook nergens voor hoeven schamen?
Toch is het best rot dat je gewoon bepaalde dingen zoveel angst oproepen dat je je stage niet naat behoren kan afmaken...
Heb je wel een toffe huisarts?
/quote]
Hoi Supershiva, ik vind het echt heel knap van je dat het zoveel beter met je gaat.
Bedankt ook voor je uitgebreide reactie.
Ja ik heb weleens vaker te horen gekregen van mensen dat ik eens naar de huisarts moet gaan,
omdat ik angstig ben voor bepaalde dingen en me geremd voel in met name groepen mensen.
Maar ook bijvoorbeeld op het werk. Doordat ik bepaalde dingen niet durfde heb ik o.a. ook een stage verpest. Ik ging altijd maar door maar realiseer me de laatste tijd dat bepaalde dingen misschien toch niet helemaal normaal zijn. Ik heb vroeger toen ik nog thuis woonde zelfs een periode gehad dat als er visite kwam ik niet erbij kwam zitten omdat ik dat eng vond. Ik moet zeggen dit heb ik nu niet meer met familie. En waarom, ja ik schaamde me voor mezelf ofzo ik weet het niet. Boodschappen doe ik wel hoor. Maar ik heb ook heel lang in een grote stad gewoond en toen had ik er totaal geen moeite mee om boodschappen te doen. Nu ik in een klein dorpje woon eigenlijk wel een beetje. Waarom? Ja weer die schaamte denk ik voor mezelf dat ik mezelf een beetje een loser vind ofzo dat mensen mij herkennen en dit ook vinden. Geen werk, geen auto, geen partner.
Nou zeg het lijkt wel alsof ik mijn verhaal hoor,dat met die familie mn opa en oma kwamen vroeger als een van de weinigen op bezoek en ik had precies hetzelfde!mn broer ook trouwens het was gewoon een bepaald gevoel van schaamte,maar waarom die schaamte ik weet het ook niet,ik denk ook weleens dat het extreme verlegenheid zou kunnen zijn...Ik heb het nog steeds wel een beetje met familie maar ik ga er dan toch heen niet als er een jarig is dat dan weer niet haha
En dat wat jij nu hebt van geen auto geen werk en geen partner herken ik zo,vooral dat van geen werk dan denk ik dat mensen denken van a daar heb je die werkeloze stuentrekster ook weer niet eens een auto niks,gelukkig heb ik dat nu wat minder omdat ik ook heb zitten bedenken van ja wat nou als die mensen dat denken,wat dan nog...
Maar toch blijf ik dat dus moeilijk vinden,het idee dat dat door de hele buurt wordt doorgeluld dat ze vol minachting over je lullen.
Maar eigenlijk wat dan nog?Mijn ex had hier een hele goede op: je kan ook in de nachtdienst zitten,dan ga jij de deur uit als zij naar bed gaan ik vond dat wel een goede eigenlijk.
Ja wel apart dat je er in de grote stad minder last van had,maarja daarbij komt ook dat er in een dorpje misschien weer wat sneller geluld word.
Toch ben ik bang dat dat schaamtegevoel toch te maken heeft met een slecht zelfbeeld want anders zou je je toch ook nergens voor hoeven schamen?
Toch is het best rot dat je gewoon bepaalde dingen zoveel angst oproepen dat je je stage niet naat behoren kan afmaken...
Heb je wel een toffe huisarts?
/quote]
dinsdag 31 augustus 2010 om 22:02
@ Supershiva Ok dus jij herkent dat met familie etc. Nu moet ik wel zeggen; ik had dit ongeveer rond mijn 18e. Ik ben nu wel ouder en heb het nu niet meer echt met familie. Wel met andere groepen.
Ik ben vorige week wel naar die groep geweest. Er waren maar weinig mensen en daarom was het nu eigenlijk wel gezellig geweest. Soms weleens weer even een moment van dichtklappen.
Ik denk echt op momenten dat iemand een persoonlijke vraag stelt en alle ogen op me gericht zijn. Ik denk dan ok zeg wat maar mijn hoofd lijkt leeg haha. Wel ben ik nu zelf mensen veel aan het vragen meer 1 op 1. En dan gaat het best goed. Dan is het over en weer elkaar wat vertellen. Maar het gaat dus minder als ik in een groep iets moet vertellen.
Raar he dat we ons dat zo aantrekken wat de buurt vind van het feit dat je momenteel geen werk hebt. Ik weet wel dat het eigenlijk onze eigen hersenspinsels zijn maar toch.. Ik heb altijd het gevoel dat ik op mijn leeftijd toch wat meer voor elkaar had moeten hebben. Terwijl deepdown vind ik ook dat de mening van een ander er helemaal niet toe doet. En eigenlijk als ik jou zou zien fietsen ergens zou ik helemaal niet denken; goh heeft zij geen auto? Of goh daar heb je die steuntrekker weer. Nee eigenlijk denk ik helemaal niks als ik je zie fietsen. En ik vind het zelf helemaal niets uitmaken dat iemand geen auto heeft of geen werk of geen partner daar kijk ik zelf niet op neer dus waarom denken we dat wel van een ander dat zij op ons neerkijken?
Ik ben vorige week wel naar die groep geweest. Er waren maar weinig mensen en daarom was het nu eigenlijk wel gezellig geweest. Soms weleens weer even een moment van dichtklappen.
Ik denk echt op momenten dat iemand een persoonlijke vraag stelt en alle ogen op me gericht zijn. Ik denk dan ok zeg wat maar mijn hoofd lijkt leeg haha. Wel ben ik nu zelf mensen veel aan het vragen meer 1 op 1. En dan gaat het best goed. Dan is het over en weer elkaar wat vertellen. Maar het gaat dus minder als ik in een groep iets moet vertellen.
Raar he dat we ons dat zo aantrekken wat de buurt vind van het feit dat je momenteel geen werk hebt. Ik weet wel dat het eigenlijk onze eigen hersenspinsels zijn maar toch.. Ik heb altijd het gevoel dat ik op mijn leeftijd toch wat meer voor elkaar had moeten hebben. Terwijl deepdown vind ik ook dat de mening van een ander er helemaal niet toe doet. En eigenlijk als ik jou zou zien fietsen ergens zou ik helemaal niet denken; goh heeft zij geen auto? Of goh daar heb je die steuntrekker weer. Nee eigenlijk denk ik helemaal niks als ik je zie fietsen. En ik vind het zelf helemaal niets uitmaken dat iemand geen auto heeft of geen werk of geen partner daar kijk ik zelf niet op neer dus waarom denken we dat wel van een ander dat zij op ons neerkijken?
