Hier mag alles zijn en ook weer verdwijnen - 4

Het leek in mijn geval wel handig om iemand te hebben die vanuit een GGZ-instelling kwam en niet "los" iemand van de gemeente. Dus ik heb destijds via de instelling waar ik therapie volgde aangegeven dat ik ambulante begeleiding wilde en dat is op die manier in gang gezet. De financiering hiervoor gaat overigens alsnog wel via de WMO (dus de gemeente). Maar misschien dan dus handig om via je therapeut/GGZ-instelling aan te geven dat je graag ambulante begeleiding wil en dan kan dat vast op die manier ingezet worden.

Met mij gaat het best goed momenteel. Ik ben eindelijk op een punt in m'n leven dat ik wel soortvan stabiel ben haha. Ik weet nu wel goed om te gaan met mijn psychische/persoonlijke issues dus dat gaat nu wel prima (ambulante begeleiding gaat binnenkort daarom ook stoppen). Al die persoonlijke vooruitgang was fijn maar qua eetstoornis/gewicht wist ik dat ik het zelf niet ging redden dus had uiteindelijk de knoop doorgehakt om voor een operatie te gaan. Dus ik heb vorig jaar april een mini gastric bypass gehad waardoor ik intussen 67 kilo lichter ben. Pff wat een verademing. Ik kan weer van alles zonder dat het kut voelt, veel moeite kost, ik in zweten uitbreek, etc. Ik ben niet meer 24/7 bezig met hoe ik me voel of hoe ik eruit zie en dat scheelt een hoop mentale energie. Eetstoornis is nog steeds aanwezig maar ik denk ook niet dat ik daar ooit volledig vanaf kom. Maar tot nu toe weet ik het redelijk in goede banen te leiden.

Ik ben ook recent weer begonnen met dagbesteding/reïntegratie. Twee jaar geleden lukte dat niet maar ik dacht ik ga nu weer een poging doen. Weet nog niet waar dat toe gaat leiden. Denk niet dat volledig zelf werken haalbaar is maar een combinatie van werk en uitkering moet denk ik wel kunnen. Er ligt gelukkig geen druk op omdat ik een uitkering heb dus ik kan rustig aan proberen/opbouwen.

Wat klinkt dat goed Rainy! Wat heb je hard gewerkt joh!
Zo'n operatie is zo hard werken en daarna totale zelfbeheersing en restricties. Jezus wat knap!!!
Ik kan me indenken dat de ES er ook door getriggerd wordt ergens, omdat je zo bewust moet zijn van je eetpatroon.
Oh wat lijkt me dat een bevrijding, zoveel gewicht niet meer mee hoeven nemen. Kan me indenken dat alles dan makkelijker gaat nu.
Toitoitoi met je reïntegratie. Zonder druk uitvinden wat voor jou werkt, en op welke manier.
Dankjewel voor je update. Echt zo fijn om je even te lezen!!!


Ambulante begeleiding: ik ben bij twee verschillende zelfstandigen in behandeling.
Dus geen instelling waar ik het aan kan vragen.
Via gemeente wmo klinkt drie stappen te ver en ernstig voor iemand die zeurt en labiele Lea speelt.
Maar het idee is wel heel fijn... Iemand die in de dagen na emdr een aanspreekpunt kan zijn en me kan helpen...

Dan ga je naar je huisarts Avo. Die kan het ook inzetten . En ik kan me voorstellen dat die stap minder groot is. Als coach of peut een brief zou kunnen schrijven waarom dit voor jou heel helpend zou zijn, maakt dat het proces een stuk makkelijker.

(Wat overigens niet betekent dat je het niet via de gemeente kan regelen. Maar dat is een aanvraag indienen en dan een keukentafelgesprek voeren. Waarbij jij vooral mooi weer gaat spelen, want hardop zeggen hoe zwaar het is...Tenminste, dat stel ik me zo voor.)


En je zei ergens: ik ben altijd doorgegaan. School, werk, gezin. En dat klopt. Maar ergens kan je op het punt komen dat dat niet meer gaat.

Ik heb hier volgens mij al eerder gezegd dat ik het idee heb dat ik deze aandoening zelf heb veroorzaakt. Dat komt omdat ik maar door ben gegaan en door ben gegaan. Op een gegeven moment gaat je lijf nee zeggen. En ik heb veel genegeerd: myoclonus, endometriose, reuma: allemaal aandoeningen waarbij ik prima kon negeren en door kon gaan. Want pijn is fijn en bloed is goed. Tot dit. Dit is niet te negeren.

Je voelt aan alles dat je hulp kunt gebruiken. Als je het niet in je kring wil of kan organiseren, probeer het dan buiten je kring te organiseren. Mijn trauma's waren echt minder heftig, en ik had al heel veel moeite overeind te blijven. Je stelt je niet aan. En je doet ertoe. Je mag niet verdwijnen, niet voor je kinderen of de mensen waar je van houdt. Dus ik hoop dat je jezelf serieus wil nemen. En niet doorgaat tot je lijf, of je delen, nee zeggen.

En nu klink ik vast heel pusherig. En dat bedoel ik dan ook weer niet.

Maar ik gun je dat je goed voor jou zorgt. Dit is een manier om lief voor jezelf te zijn.

Dus als het een stap te ver is.... maar ik hoop het niet. Ik hoop dat het een weekendje mag sudderen. Of een week. Of twee weken. En dat je dan de moed hebt.

In elk geval weet je nu van het bestaan. Misschien een zaadje

Eens met Lucy. In jouw situatie zou ik denk ik de kwestie ambulante begeleiding voorleggen aan huisarts/coach/theraleut. Iemand die je al kent in ieder geval. Samen met hen lukt die aanvraag wel. Ik denk dat het je kan helpen en het is zeker niet teveel gevraagd in jouw situatie.

Wel grappig, ik zat een paar jaar terug in een intensieve groepstherapie, drie dagen per week. En er waren een paar groepsgenoten die ambulante begeleiding had. Soms hoorde ik ze daar wat over zeggen en dan dacht ik pf, dat is misschien best fijn. Maarja zij heeft dit of dat, dus dat is erger. Of: als ik gewoon dit of dat doe dan heb ik dat helemaal niet nodig. Op een gegeven moment toch tegen therapeuten gezegd dat ik die begeleiding misschien ook wel wilde maar dat ik dacht dat ik er "te goed" voor was. Maar ze reageerden enthousiast en vonden het een goed idee en zeiden ook: juist als iemand zelf aangeeft het te willen dan kunnen ze er echt baat bij hebben.

En dat je vroeger maar kon doorgaan zegt ook niet alles. Ik weet achteraf gezien ook niet hoe ik m'n studie en werkjaren ben doorgekomen aangezien ik eigenlijk altijd veel anxiety had en een chronische milde depressie en altijd aan het kutten was met die eetstoornis/lichaamsbeeld/onzekerheid.

Nu denk ik: toen ging ik door, maar dat was eigenlijk niet goed voor me. Nu gaat het beter met me maar ik heb nu niet het gevoel dat ik weer alles moet kunnen zoals ik het voorheen deed. Ik heb in het verleden 32 uur gewerkt, ik denk niet dat ik dat nu weer wil/kan. En dat is prima want ik weet nu wat ik nodig heb en dat wist ik toen niet. Het is juist goed om te handelen naar wat je nodig hebt. Ik heb er ook niet om gevraagd om al deze issues te hebben dus ik doe wat ik kan en als dat minder is dan de gemiddelde medemens dan is dat maar zo.

Maar ik ben al gestopt met rennen he? Ik werk verdomme bijna niet.

Dus ik doe al rustig aan en houd rekening met alles. Daarnaast gelukkig geen lichamelijke ziektes, alleen die zwarte wolken en beelden/nachtmerries.
De rest maak ik het mezelf vooral moeilijk.

Huisarts.. pff. Ziet me aankomen...
Coach ook denk ik..
Weet je, iedereen denkt/vindt maar dat het goed hoort te gaan. En dat gaat het ook.
Maar ik ben zo duidelijk tot last als ik het lastig vind. Alsof dat niet mag.
En dan zeggen ze dingen als 'het is maar gevoel' en 'ja, rot' en that's it. Avo red het wel.
En Avo zegt idd dat ze het wel red OF dat ze gek wordt en dat het NU moet stoppen. Dan zegt men dat het nu even ruk is, en avo dood mag willen en hangt daarna op. Of ze vragen 'ga je handelen'.
En avo is niet gek.
Avo zegt dan 'neeeeeee' want mooi dat ze niet wil dat die mogelijkheid afgepakt wordt.

Wanneer moet je zeggen dat je meer hulp nodig hebt? Wanneer heb je dat? Wanneer is het niet nodig en moet je idd gewoon doorbijten.
Ik bedoel, ik ben er duidelijk nog, dus het ging prima zonder.
Had ik dit dan ook in de wintermaanden moeten vragen?

Ik boek coach nu zo min mogelijk in ivm hoge kosten... Misschien had ik emdr toch via reguliere ggz moeten proberen...

Help.
Ik stond twee jaar terug ook al op dit punt.
Ik ben bang voor wat komen gaat als ik doorga. En ik weet dat ik te slap ben om dan door te zetten als het moeilijk wordt. Ik wil gewoon niet graag genoeg overleven, ik vind dat het moet.
Denk dat dat ook iets is.

Emdr+zo min mogelijk coach gaat nog minder levenslust opleveren.
Geen EMDR = niet zoveel vertrouwen in dat er verbetering is.
Emdr= hoop maar erg niet leuk en duur.
Coach= fijn helpend maar duur

Ik zie alleen dat ik probeer te voldoen aan een beeld dat mensen hebben (avo red het wel) maar niet weet hoe ik het moet doen.
De wil kweken om te blijven leven als ik het leven een periode zwaarder ga maken.

Oke. En dit moet ik dus gaan bespreken bij hapto volgende keer. En wsl ook bij coach.
Wat betekent dat er weinig tijd/ruimte over gaat zijn voor verdriet/de beelden, maar het praktisch wordt, hoe ermee copen.

Het zou ideaal zijn als ik coach in kon zetten voor de beelden/gevoel dat emdr oproept. Het deel dat gehoord wil worden zo langzamerhand.
En dat er idd iemand anders is voor simpele troost, helpen met coping, welke fase zit je.

Missschien moet ik het weer even versimpelen naar fases... Dat maakt alles misschien duidelijker..

Ik vind dat ik in groen/5 zit. Maar eerlijk, bij denken aan emdr schiet ik al omhoog.
Erna vind ik dat ik in 3 zit. Met uitschieters naar 2.
Eerlijker is misschien dat ik in 2/3 zit van tevoren, en achteraf afwisselend in 1/2.

Goed. Ik ga die fases maar weer eens op papier zetten en dat ook meenemen naar coach.
Zucht.
Wat een gezeik man, dat in leven blijven.

@advo ja mag coach ook mailen voor advies hoe hier mee om te gaan.

Dan kan je de afspraak houden voor de praktijk.

Misschien schrijf ik haar wel ja, goed idee.
Maar ik weet dat ze geen tijd heeft tot dinsdag, dus dan stuur ik het dan pas.

Dankjewel dat jullie hier steeds waren.
Dat ik hier hardop kon denken, en wel mag praten. Niet alleen ben.
Jullie hebben zoveel gedaan..
Ik was anders nooit zover gekomen.
Tnx.

Lieve Avo, je doet noodgedwongen rustig aan. Dat is goed, maar naar dat het nodig is. Trauma soepeert alle ruimte op die je hebt, dus blijft er weinig draagkracht over voor de andere dingen in het leven. Helaas zorgt rustig aan doen er niet per se voor dat je je trauma ook verwerkt.
Je maakt het jezelf niet moeilijk, het overkomt je. En de methode die je had om er mee om te gaan (wegstoppen, doorgaan, afleiding zoeken) werkt niet meer.
Het moeilijke van traumabehandeling is dat er een punt is waarop het eerder erger is dan beter, en dat je het gevoel hebt te zwemmen. Daar ben je nu. Dat is een heel moeilijk punt, zeker als je door allerlei redenen weinig steun ervaart en je niet om hulp durft te vragen.
Je zegt dat iedereen denkt dat het goed moet gaan. Wie denkt dat? Of denk jij dat vooral, omdat je vindt dat je anderen niet tot last mag zijn?

Hi lieve Avo, ik lees hoe zwaar je het hebt en je behoefte aan steun/luisterend oor tussen de sessies bij hapto door. Je zou ook nog kunnen overwegen om een traject te doen bij traumacentrum Nederland. Mij heeft dit erg geholpen om door de ergste EMDR-hel heen te gaan. Ik ben er 2x 8 dagen intern geweest en wat voor mij heel erg hielp was dat ik daar tussen de therapie door niet bij mijn gezin was of moest werken. Ik kon daar instorten én ik werd er opgevangen. De mensen daar zijn zo ontzettend lief, dat heeft echt mijn vertrouwen in de mensheid een beetje hersteld. En het belangrijkste was dat de nachtmerries en herbelevingen echt minder werden.

Daarna heb ik nog lange tijd ambulant traumabehandeling gehad (nog steeds) dus het was helaas nog niet klaar met 2x TCN, maar ik hoe zwaar die 2 weken ook waren, ik vond het beter vol te houden dan het traject erna, waar ik wekelijkse therapie sessies moet combineren met gezin en werk. Ik herken heel erg wat je schrijft dat je alleen maar daar mee bezig bent en het gevoel hebt te verzuipen in alles wat je voelt.

Ik vind de tip van ambulante begeleiding ook heel goed, ik gun het je dat je die mogelijkheid mag onderzoeken van jezelf.
Ik heb naast de behandeling bij traumacentrum nog steeds elke week psycholoog en als het nodig is kan ik haar tussendoor altijd mailen en op de moment dat ik verzuip, mezelf pijn wil doen of suïcidaal wordt dan plannen we een extra sessie. Zij is echt mijn redding, zonder haar zou ik de traumabehandeling niet vol kunnen houden. Ik gun jou ook zo iemand

En sorry voor het zomaar weer inbreken hier…..

Maar ik weet hoe immens zwaar het is en ik zou het zo graag iets lichter voor je maken

Hey bloemetje, fijn je te lezen.
Helpende inbraak juist! Voelt het voorzichtig alsof het ergste achter de rug is?

Avo, als je al gestopt bent met rennen dan heb je nog niet die zware rugzak afgedaan. En met die kilo's stenen op je schouders is ook gewoon rondlopen al zwaar. En dat is jouw normaal, maar stiekem ben je dus chronisch aan het gewichtheffen.

Hi Tyche, ja ik denk (en hoop) wel dat het ergste qua traumabehandeling inmiddels achter de rug is. Vooral qua herbelevingen en nachtmerries en de paniek na de therapie omdat ik niet wist wat ik met mezelf aan moest en ik steeds overspoeld werd met nieuwe beelden.

Het is niet zo dat ik de therapie voor de delen nu niet pittig is, maar over het algemeen beheerst het niet meer mijn hele week, er is ook weer ruimte voor mijn leven ernaast. En ik merk op veel vlakken verbetering dus dat biedt veel hoop en vertrouwen om door te gaan met de behandeling, alleen op een lager tempo dat beter aansluit bij de zorg voor mijn gezin en werk.

Wat fijn om te lezen Bloem!! Wauw!
Ik heb normaliter gelukkig ruimte om ook iets anders te zijn dan narigheid.
En ik weet dus ook niet of je het echt traumabehandeling kan noemen. coach is coach.
8 dagen intern lijkt me voor mensen die veel dieper zitten. Heftiger bezig zijn.

Het klinkt wel 'fijn' om er 8 dagen helemaal tussenuit te zijn en alleen daar mee bezig te hoeven zijn. Er zelf ruimte voor te creeeren.
Aan de andere kant klinkt het vreselijk om 8 dagen nul afleiding en veiligheid te hebben...
Maar niet zo schizofreen en eenzaam als even emdr en dan weer normaal doen.

Ik merk gewoon dat ik zulke dingen vind voor mensen met echt trauma. Die het echt zwaar hebben. Die dat nodig hebben.
Niet zeurende mensen die een prima leven hebben over het algemeen.
Ik weet ergens dat ik traumaklachten heb, maar toch voelt een traumabehandeling als liegen... Als fake en niet verdient...
Ik ben al 'opgelucht' dat hapto me geloofd, met me verder wil werken.
Ze begint nu als rustplaats te voelen tijdens de emdr, ipv als extra bedreiging.

Ik ga t wel googelen Bloem.. wat je vertelt klinkt fijn...

Maisnon, jullie zijn wel lekker hoor.
Volgens coach zit ik in een liminele fase (oid) en is dat heeel ingewikkeld en verwarrend en eng. En dan kom ik volgens jou nu in een fase waarin de boel erger wordt. :p
Opbeurend stel zijn jullie.

Nee, ik denk dat ik begrijp wat je bedoelt, en dat ik daarom zo zoekende ben. Ik merk dat dit niet leuk gaat worden. En dat het niet eens weekje, of zelfs een maandje is wsl. Want daarvoor doe ik te rustig aan.

Dus dan wordt het of zorgen dat ik langduriger de narigheid in kan, of zorgen dat het kort maar nog heftiger is.
Zoiets.
Of de handdoek in de ring gooien.
Eerlijk gezegd is dat laatste erg aantrekkelijk.
Geen overlast meer opleveren, geen extra narigheid meer, klaar, over uit.
Niet meer kiezen uit naar of naarder met de wetenschap dat het sowieso kut gaat zijn, en alleen hoop dat het weer oke wordt, misschien.
Ik ben het zo moe, dat gedoe.

En ik weet dat als ik dit uitspreek bij hapto, dat het wsl einde emdr is. Ofzo.
Want ze was natuurlijk al terughoudend.
En coach doet enorm haar best om geduldig te zijn bij dit soort gesprekken, maar verzucht ook wel eens dat we al 30 jaar in hetzelfde cirkeltje rondlopen.
Dat ik dan misschien geen vertrouwen heb in mezelf, maar zij wel.
En dan traanoog ik, en mompel ik wat.
Maar of ik gezegd krijg dat ik die emdr Moet doen omdat nog een winter zo geen optie is. Die ga ik niet doorvechten denk ik. Ik ben vechtmoe.
Of misschien ben ik gewoon moe?
Nouja, dat dus.
Praat hier de emdr-nawee, praat hier een lang verlangen dat er eigenlijk niet mag zijn, praat hier een nieuwe depressieve periode?

Ik weet het niet.
En ik weet wel dat ik haast krijg met dat hele 'een plek geven'. Voor de winter moet er verschil. Punt.

Van wie het goed moet gaan vroeg je ook.
Dat idee heb ik altijd.
Vroeger in therapie letterlijk 'die gekkigheid heb jij niet nodig joh', 'het is maar gevoel. Als je blijft ademen ga je daar niet dood aan'.
Coach die zo duidelijk zegt dat ze wel gelooft in dat ik het kan, als ik aangeef dat ik niet meer weet hoe ik moet, niet meer kan. Rustig een lading afspraken afzegt dan. (Wat redelijk was vanuit haar, maar ook aangaf dat ze het niet serieus nam, en zich geen zorgen maakte. K zou er daarna wel weer zijn).
Die deze winter de afspraak inkortte toen ik aangaf dat ik Echt Niet Goed ging. 113 die me naar de huisarts verwees. De huisarts die zuchtte 'lekker makkelijk zo'n hulpverlener die zegt dat ze je niet kan bereiken en dan uitcheckt'.
Ik heb in alles het gevoel gehad dat niemand het serieus nam. Mij serieus nam.
Ik weet ook niet wat daar verschil in gemaakt zou hebben.
Ik weet wel dat als ik het aangeef, dat ik mezelf niet meer in de hand kan houden, dat het dan al best ver is. Want dat zeg ik niet graag, want ik wil niet dat ik extra in de gaten gehouden word oid.
En tegelijkertijd, kan ik dan de verantwoordelijkheid duidelijk niet meer alleen aan. Ik wil m niet afstaan, maar het zou wel beter zijn.
En dan denk ik 'ja, maar ze hebben ook gelijk he. Ik doe het niet. Dus ik ben ook gewoon een dramaqueen roeptoeter.'
En tegelijkertijd denk ik dat het misschien meer geluk dan wijsheid is, met de lading en combi pillen die er dan weer eens ingaat.
Ik ben niet bang om dood te gaan, maar als het de bedoeling is dat ik niet dood ga, dan is dit niet de beste weg?
En dat maakt me wanhopig. Ik wil het niet fout doen, niet teleurstellen, en tegelijkertijd zit ik op een weg die maar op een manier af lijkt te kunnen gaan lopen.
Steeds een pil meer. Of een andere erbij. Want vorige keer is het toch ook goed gegaan. En na 6 tel ik toch in 1, 2, meerrrrr.

Dus.
Ik wil niet weer op dat punt komen. Alles zwart en de hele dag ellende en alleen maar rust willen.
Ik denk dus dat ik dat gevecht niet meer wil winnen. Hoewel ik weet dat ik het moet winnen. Dat ik stapjes maak. Dat er licht is. Echt.
Ik ben gewoon moe.
Is dat de emdr?
Of gewoon een kutkarakter?

En het hele 'trauma is zwaar en uitputtend'.
Maar dat geld voor echt trauma. Voor mensen die het echt moeilijk hebben.
Niet voor mensen die gewoon doorleven, maar dan de luie versie. Die halfbakken therapie volgen af en toe. Die al jaren roepen dat het niet gaat, en gewoon prima blijken te gaan.
Ik denk dat ik vooral een drama queen therapie nodig heb.
En een klap op mijn kop zodat ik niets meer weet en een maandje rustig in coma bij kan komen.

Sorrie, ik ben echt weer totaal dramatisch he, laatste tijd.

Sorrie...
Einde zelfbeklag.
Irl kan ik ook gewoon aanpakken en me goed houden.
Als ik dat nou ook hier doe, in mijn hoofd volhoud.
Dan kan ik misschien ook gewoon stoppen met emdr.

Misschien is het ook gewoon dat het denken niet goed lukt, en ik dus niet helder kan denken.
Werken vandaag leverde ook bijzonder weinig op, na vier keer lezen wist ik nog niet wat ik aan het doen was.

Maar is dat het?
Kan ik niet goed denken, is het de wazigheid, en misschien het weinige slapen?
Dan mag ik niet handelen.
Dood is onomkeerbaar, dus je moet er goed over nagedacht hebben en niet ondoordacht doen wat levensgrote gevolgen heeft.

Het klinkt zo logisch. Ik ben het er ook mee eens.
En ook dat mijn kinderen geen trauma verdienen...

Maar wat als ze al een trauma hebben door mij? Is iets zo lang al willen niet ook gewoon goed doordacht?
En wanneer denk je eerlijker? Met 100 stemmen en bochten, of met mist en als het niet lukt?

Lieve, lieve avo.

Ik weet niet zo goed hoe ik je kan bereiken.

Jij hebt trauma. Niet halfbakken. Niet aanstellerig. Niet bij anderen is het erger.

Dat je door overlevingsstand en doorademen (ook als je dat niet wil) doorgaat en zo goed en kwaad mogelijk je leven leidt, maakt het niet halfbakken. Of aanstellerig. Je suicidegedachten en pogingen (of halve hoop) komen niet uit aandachttrekkerij. En nergens, nergens is wat je mee hebt gemaakt iets dat "iedereen wel eens iets tegen de zin in doet".

Dus bij keuzes die je maakt, stop met denken: ik ben geen erg genoeg geval. Ga denken: wat heb ik nodig om te overleven en zo af en toe mijn leven leuk te vinden.

Als dat een paar weken intern is: kijk hoe je het kunt organiseren. Als dat hulp thuis is: ga naar de huisarts. Als dat meer coach is: ga met coach praten of en wat er mogelijk is. En als het voor coach niet mogelijk is: kan ze meedenken over andere oplossingen? Als het schoonmoeder is die komt koken en oppassen: regel schoonmoeder. Als het hier schrijven is: schrijf.

Jouw trauma is jouw trauma. En er hoeft niet afgezwakt te worden, want je hebt er last van.


Ik zou het zo graag lichter voor je willen maken.

Bloemenvaasje, wat fijn om te horen dat je wereld wat lichter wordt, ook al ben je er nog niet. En wat knap: zoveel afgevallen!!

Ha, je bent in de state of mind waar ik nu 15 maanden in zit.

Ik haat niet na kunnen denken.

En het heet hersenmist. En heeft veel met overprikkeling te maken.

Suicidegedachten voor mij zijn gedachten die helpen om te vluchten. Het heden niet meer aan kunnen, dus weg. Niet meer bestaan. Te zwaar. Te veel.

Er hoeft geen opvolging te komen op de gedachten. Want als je doorademt blijk je dat moment ook weer te overleven. En door te kunnen gaan. Blijkt er ergens een feestje te zijn dat best leuk was. Komt er een diploma uitreiking langs waarbij je megatrots bent op je kroost. Is er een moment met je vent dat je vol liefde bent.

Het leven gebeurt. Je hoeft er niets voor te doen. Alleen door dit moment komen. En dit moment ken je. Je bent er eerder geweest.

Suicidegedachten zijn eigenlijk een soort noodkreten.

En met je kinderen komt het wel goed. Elk kind heeft recht op z'n eigen trauma. En ze hebben niet jouw trauma. Ze zijn niet suïcidaal.

Het komt goed. Je bent lief, leuk, je stelt grenzen. En soms word je boos. Je bent net mens

Wat geb je nu nodig Avo, om er doorheen te komen? Van hier, of van mij? Van thuis? Weet je dat?

Ja, dat is hoe het normaal is inderdaad.
De gedachten zijn een fijne gedachte aan rust en escape.
Dat gaat nu zo.
Ik denk dat

fase 5: Zo wil ik best 70 worden. Ik wil nog niet dood.
Fase 4: neutraal. Ik hoef niet dood.
Fase 3: ik wil rust. Hoe lang nog, wanneer stopt dit? Dood zou prima zijn.. fijn dat dat altijd nog kan en dat het dan lekker klaar is.
Nee, ik wil niet dood voor de kinderen. Ik moet eerlijk zijn en op tijd verantwoordelijkheid nemen.
Fase 2: was ik maar dood, ik houd dit niet vol, als ik dood ben stopt alles. Ik kan ook tegen die boom aanrijden... Ik mag niet dood voor de kinderen. Misschien zijn ze beter af zonder me.
Van 10 pillen ging ik niet dood vorige keer, dus dan kan makkie. Ik kan niet goed eerlijk zijn, want wil mijn vluchtweg niet kwijt.
Fase 1: murw. Het moet nu stoppen, ik wil niet meer, het heeft geen zin. Iedereen is beter af zonder me. De kinderen komen er wel overheen. Het kan toch niemand schelen, deze boom? Zet in, toch niet.
10 pillen is niet genoeg. Nog twee. Nog een paar voor de zekerheid.
Over een uur mag ik een strip AD erbij en pak ik alcohol. Dan mag het. Fuck de kinderen. Fuck alles. Fuck 'gewoon ademen' en 'avo doet het toch niet'. Ik doe wat ik wil. Ik wil dit dood.
Probeert te liegen over plannen.

Waarbij een van de kleine delen bang wordt van plannen, en de boel er wel eens bij gelapt heeft.
En andersom als ik denk in 3 te zitten is er wel eens een deel in 1 tussendoor gepiept.

Sowieso is er een deel dat actief propaganda maakt voor schadelijke plannen, en dat afwisselend verkoopt als straf, verdiende loon,of de oplossing voor alles.

En nu? Fase 1 of 2?

En welk deel?