Psyche
alle pijlers
Hoe bescherm jij je grenzen?
vrijdag 15 januari 2021 17:00
Lief Viva forum,
Al een aantal jaar lees ik mee met jullie en vandaag is dan de dag; mijn eerste eigen topic.
Ikzelf ben midden 20 en heb een lastige jeugd gehad. Een van mijn ouders is bipolair, heeft borderline en was erg agressief en dit heeft ervoor gezorgd dat ik een hele onveilige jeugd heb gehad. Daardoor is bij mij een tijd geleden een parentificatiestoornis vastgesteld. Inmiddels heb ik het contact verbroken (sinds dit jaar) met deze ouder en dit geeft me veel lucht en ruimte.
Toch merk ik voornamelijk in relaties op liefdesgebied en vriendschap dat ik het enorm lastig vind om mijn grenzen aan te geven. Ik ga mijzelf te makkelijk voorbij, de ander staat vaak meer op de voorgrond en ik kan dingen maar moeilijk loslaten. kortom, ik voel me altijd verantwoordelijk voor de ander z'n gevoel, en wil het liefst dat iedereen me leuk en aardig vind.
Dit staat me echt steeds meer tegen. Ik heb al veel verschillende soorten therapie gehad maar het lijkt allemaal geen zoden aan de dijk te zetten. Elke keer slik ik maar en accepteer ik maar en eindig ik best wel unhappy en boos op mijzelf.
Dus lieve dames (en enkele heer), hoe doen jullie dat? Je grenzen bewaken?
Al een aantal jaar lees ik mee met jullie en vandaag is dan de dag; mijn eerste eigen topic.
Ikzelf ben midden 20 en heb een lastige jeugd gehad. Een van mijn ouders is bipolair, heeft borderline en was erg agressief en dit heeft ervoor gezorgd dat ik een hele onveilige jeugd heb gehad. Daardoor is bij mij een tijd geleden een parentificatiestoornis vastgesteld. Inmiddels heb ik het contact verbroken (sinds dit jaar) met deze ouder en dit geeft me veel lucht en ruimte.
Toch merk ik voornamelijk in relaties op liefdesgebied en vriendschap dat ik het enorm lastig vind om mijn grenzen aan te geven. Ik ga mijzelf te makkelijk voorbij, de ander staat vaak meer op de voorgrond en ik kan dingen maar moeilijk loslaten. kortom, ik voel me altijd verantwoordelijk voor de ander z'n gevoel, en wil het liefst dat iedereen me leuk en aardig vind.
Dit staat me echt steeds meer tegen. Ik heb al veel verschillende soorten therapie gehad maar het lijkt allemaal geen zoden aan de dijk te zetten. Elke keer slik ik maar en accepteer ik maar en eindig ik best wel unhappy en boos op mijzelf.
Dus lieve dames (en enkele heer), hoe doen jullie dat? Je grenzen bewaken?
vrijdag 15 januari 2021 19:19
In mijn jeugd heb ik geleerd mezelf helemaal aan te passen aan mijn ouders. Goed opletten in wat voor bui ze zijn. Wat kan ik wel doen en wat niet. Wanneer mag ik iets zeggen en wanneer niet. Altijd voorzichtig, terughoudend en als ik dan toch voor mezelf opkwam en mezelf durfde te zijn werd dat bestraft met woorden en geweld.
Heel lang heb ik dus ook geworsteld met mijn grenzen aangeven. Ik wist eigenlijk niet eens dat ik ze had. Ik liet alles gebeuren, als een willoze, in de hoop dat het niet zo erg zou zijn. Altijd twijfelen, knoop in m'n maag, mezelf tekort doen, onduidelijk zijn.
En toen ging ik een keer keihard op m'n muil en dat heeft me de realiteit doen inzien. Ik ben goddomme volwassen en de enige die voor mezelf kan (MOET) opkomen en grenzen aangeven. Dat geeft duidelijkheid, voor mezelf en voor anderen. Als ik iemand tref die dat niet waardeert, is dat hun probleem en niet het mijne. Zo iemand is sowieso geen aanwinst in m'n leven dus waarom zou ik me er druk om maken?
Als je dat beseft en ernaar gaat leven, valt ineens een enorme last van je af. Neem die ruimte in, je telt net zo hard mee als alle andere mensen.
Heel lang heb ik dus ook geworsteld met mijn grenzen aangeven. Ik wist eigenlijk niet eens dat ik ze had. Ik liet alles gebeuren, als een willoze, in de hoop dat het niet zo erg zou zijn. Altijd twijfelen, knoop in m'n maag, mezelf tekort doen, onduidelijk zijn.
En toen ging ik een keer keihard op m'n muil en dat heeft me de realiteit doen inzien. Ik ben goddomme volwassen en de enige die voor mezelf kan (MOET) opkomen en grenzen aangeven. Dat geeft duidelijkheid, voor mezelf en voor anderen. Als ik iemand tref die dat niet waardeert, is dat hun probleem en niet het mijne. Zo iemand is sowieso geen aanwinst in m'n leven dus waarom zou ik me er druk om maken?
Als je dat beseft en ernaar gaat leven, valt ineens een enorme last van je af. Neem die ruimte in, je telt net zo hard mee als alle andere mensen.
vrijdag 15 januari 2021 20:11
Ik denk datvik mijn grenzen redelijk makkelijk bewaak omdat ik mijn eigen geluk erg belangrijk vind en altijd in het vizier houd.
Het helpt natuurlijk ook om je grenzen goed te kennen. Soms moet je er overeen om te weten waar ie ligt. Dat hoort ook bij het leven. Het is vallen en opstaan. Heb mededogen met jezelf.
Het helpt natuurlijk ook om je grenzen goed te kennen. Soms moet je er overeen om te weten waar ie ligt. Dat hoort ook bij het leven. Het is vallen en opstaan. Heb mededogen met jezelf.
vrijdag 15 januari 2021 20:47
Zo waar dit!VANTA schreef: ↑15-01-2021 19:19In mijn jeugd heb ik geleerd mezelf helemaal aan te passen aan mijn ouders. Goed opletten in wat voor bui ze zijn. Wat kan ik wel doen en wat niet. Wanneer mag ik iets zeggen en wanneer niet. Altijd voorzichtig, terughoudend en als ik dan toch voor mezelf opkwam en mezelf durfde te zijn werd dat bestraft met woorden en geweld.
Heel lang heb ik dus ook geworsteld met mijn grenzen aangeven. Ik wist eigenlijk niet eens dat ik ze had. Ik liet alles gebeuren, als een willoze, in de hoop dat het niet zo erg zou zijn. Altijd twijfelen, knoop in m'n maag, mezelf tekort doen, onduidelijk zijn.
En toen ging ik een keer keihard op m'n muil en dat heeft me de realiteit doen inzien. Ik ben goddomme volwassen en de enige die voor mezelf kan (MOET) opkomen en grenzen aangeven. Dat geeft duidelijkheid, voor mezelf en voor anderen. Als ik iemand tref die dat niet waardeert, is dat hun probleem en niet het mijne. Zo iemand is sowieso geen aanwinst in m'n leven dus waarom zou ik me er druk om maken?
Als je dat beseft en ernaar gaat leven, valt ineens een enorme last van je af. Neem die ruimte in, je telt net zo hard mee als alle andere mensen.
zaterdag 16 januari 2021 08:17
Goeie tip, zou je me misschien en link kunnen sturen?
zaterdag 16 januari 2021 08:19
Dit herken ik heel erg. Mijn ouders waren altijd sfeer en emotiebepalend. Een goed voorbeeld kwam een aantal dagen geleden nog voorbij. Een van mijn vrienden zat duidelijk minder in haar vel, was erg stil, kwam weinig uit etc en ik betrok dat heel erg op mijzelf, alsof dat mijn schuld is, maar vanbinnen weet ik dat dat onzin is. Alleen het verschil tussen wat ik weet en wat ik doe is vaak nogal grootVANTA schreef: ↑15-01-2021 19:19In mijn jeugd heb ik geleerd mezelf helemaal aan te passen aan mijn ouders. Goed opletten in wat voor bui ze zijn. Wat kan ik wel doen en wat niet. Wanneer mag ik iets zeggen en wanneer niet. Altijd voorzichtig, terughoudend en als ik dan toch voor mezelf opkwam en mezelf durfde te zijn werd dat bestraft met woorden en geweld.
Heel lang heb ik dus ook geworsteld met mijn grenzen aangeven. Ik wist eigenlijk niet eens dat ik ze had. Ik liet alles gebeuren, als een willoze, in de hoop dat het niet zo erg zou zijn. Altijd twijfelen, knoop in m'n maag, mezelf tekort doen, onduidelijk zijn.
En toen ging ik een keer keihard op m'n muil en dat heeft me de realiteit doen inzien. Ik ben goddomme volwassen en de enige die voor mezelf kan (MOET) opkomen en grenzen aangeven. Dat geeft duidelijkheid, voor mezelf en voor anderen. Als ik iemand tref die dat niet waardeert, is dat hun probleem en niet het mijne. Zo iemand is sowieso geen aanwinst in m'n leven dus waarom zou ik me er druk om maken?
Als je dat beseft en ernaar gaat leven, valt ineens een enorme last van je af. Neem die ruimte in, je telt net zo hard mee als alle andere mensen.
zaterdag 16 januari 2021 10:12
https://www.uitgeverijmens.nl/product/1 ... hotherapie
Is niet een boek om in je uppie te gaan doen. Heb je wel een goede peut bij nodig.
zaterdag 16 januari 2021 10:16
https://www.google.com/url?q=http://www ... s_LH4N6858
Aanrader.
Interpersoonlijke effectiviteitsvaardigheden van de dialectische gedragstherapie.
Aanrader.
Interpersoonlijke effectiviteitsvaardigheden van de dialectische gedragstherapie.
zaterdag 16 januari 2021 20:08
Ik heb toendertijd van mijn therapeut wel wat linkjes gekregen, maar ben nooit bij een specifieke coach geweest. Ik ga het eens verder onderzoeken. Ik moet ook zeggen dat de peut waar ik bij het gelopen niet heel assertief was in het aandragen van methoden of dergelijke, maar jullie input helpt me echt goed op weg.
zaterdag 16 januari 2021 20:12
Wauw bedankt, ben er even in aan het lezen en kom al zo veel interesssante/hulpzame dingen tegenhanke321 schreef: ↑16-01-2021 10:16https://www.google.com/url?q=http://www ... s_LH4N6858
Aanrader.
Interpersoonlijke effectiviteitsvaardigheden van de dialectische gedragstherapie.
zondag 17 januari 2021 22:40
Voor mij is het erg herkenbaar, TO.
Zelf heb ik ook altijd erg veel problemen gehad om grenzen aan te geven.
Kan moeilijk voor mezelf opkomen, vooral door angst, onzekerheid en een negatief zelfbeeld.
Bijt bij vervelende opmerkingen niet van me af en mensen lijken over me heen te lopen.
Dat begint langzaam aan wel te veranderen.
Heb altijd gekampt met enorme schuldgevoelens en voelde me altijd minderwaardig.
Ook durfde ik vaak geen 'nee' te zeggen en geen tegengas te geven.
Hier begin wel steeds meer bewustwording in te komen.
Toch heb ik hier wel veel ellende in ondervonden.
In het verleden ben ik veel gepest (middelbare schooltijd), veel vastgelopen op de werkvloer en op sociaal vlak (vriendschappen enz).
Dit kan mij nog steeds wel erg achtervolgen.
Dat uit zich in spanningsklachten, zweetbuien etc.
Zelf heb ik ook altijd erg veel problemen gehad om grenzen aan te geven.
Kan moeilijk voor mezelf opkomen, vooral door angst, onzekerheid en een negatief zelfbeeld.
Bijt bij vervelende opmerkingen niet van me af en mensen lijken over me heen te lopen.
Dat begint langzaam aan wel te veranderen.
Heb altijd gekampt met enorme schuldgevoelens en voelde me altijd minderwaardig.
Ook durfde ik vaak geen 'nee' te zeggen en geen tegengas te geven.
Hier begin wel steeds meer bewustwording in te komen.
Toch heb ik hier wel veel ellende in ondervonden.
In het verleden ben ik veel gepest (middelbare schooltijd), veel vastgelopen op de werkvloer en op sociaal vlak (vriendschappen enz).
Dit kan mij nog steeds wel erg achtervolgen.
Dat uit zich in spanningsklachten, zweetbuien etc.
