Hoe rouw(de) jij?

Ik heb wel geprobeerd bewust tijd en ruimte te maken om te rouwen. Ik deed dat door te gaan wandelen in het bos. Dan werd ik vrijwel direct overvallen door verdriet en dan liep ik een uurtje in een soort emotionele achtbaan door het bos. Als ik eraan terug denk hoe ik daar liep dan geeft me dat gek genoeg best een fijn gevoel. Ik was op die momenten dicht bij mezelf, maar ook bij herinneringen aan de overledene en "praatte" dan ook tegen deze persoon. Het was op het moment zelf echt niet fijn maar het had ook wel iets intiems, iets verbindends. Ik denk wel dat het me geholpen heeft.

Ik zou dus wel aanraden om momenten te vinden voor jezelf waarbij je even een tijdje ongestoord niks hoeft, op een voor jou veilig plekje, en dan kijken wat er komt, en emoties er te laten zijn.
Structuur door werken kan fijn zijn, maar je moet ook niet helemaal aan je gevoelens voorbij gaan. Gewoon tidj en ruimte voor creëren en dan komt dat vanzf.

Arequipa schreef: ↑

09-12-2021 12:54

Soms heb je van die dagen Juultje, toevallig merkte ik aan alles dat het vandaag niet mijn dag was. Heb toevallig ook net een deel van de begrafenis terug gekeken om ook de emoties even te laten stromen.

Mooi dat je broer een gedicht heeft voorgelezen!

Laat vandaag dan maar een dag zijn om alles even te laten gaan. Ik ga zo even een kast opruimen, gewoon om even mn gedachtes te verzetten naar iets simpels.

Een van de laatste dingen die mn vader zei was, mijn liefde voor jullie is oneindig en zal altijd blijven stromen. Daar haal ik op deze dachten een beetje kracht uit.

Wat een mooie uitspraak van je vader. Ik kan me voorstellen dat je daar kracht uit haalt. Heb je bewust de uitvaart terug gekeken om de emoties te laten gaan? Voor mij werkt dat wel merk ik, gepland verdriet zeg maar, zodat ik weer even door kan.

Het gedicht werd door mijn neef van 17 voorgelezen, dus de zoon van mijn broer. Mijn dochter van 15 kon zich daar ook helemaal in vinden, het was precies hoe zij het voelde zei ze.

Ik werk wel vandaag, maar kan alles zelf plannen vanwege mijn eigen bedrijf. Dat is nu echt fijn, het geeft afleiding, maar ik kan ook vrij nemen als dat beter is.

Wat ik wel merk deze week is dat ik weinig eetlust heb. Koken heb ik ook helemaal geen zin in.

dank je allemaal..

het leven is moeilijk, en probeer wel leuke dingen te doen o.a films kijken, en te fietsen de natuur in, of reizen met de bus

Luchtte het huilen op? Dat doet het bij mij wel altijd, even (letterlijk bijna) de druk van de ketel.

Het is hier nu 4 weken geleden, vrijdag een maand. Komend weekend gaan we zijn spullen ophalen in het verzorgingshuis. Er was eerder nog steeds Corona op zijn afdeling, dus werd het afgeraden erheen te gaan. En we gaan de dankkaartjes nog versturen, dus we moeten inventariseren van wie we allemaal kaarten/brieven etc hebben gekregen. Zondag gaan mijn broer en ik naar mijn moeder hiervoor.

Kerst wordt wel moeilijk, dat was echt zijn ding met lekker eten enzo. Hij kookte dan altijd, dat kon hij goed en vond hij leuk om te doen. We zijn dan weer met zijn allen bij elkaar, voor het eerst sinds de uitvaart (ja, ik weet het, het 'mag' niet, maar we doen het toch, met zelftest) en dan zullen we op hem proosten.

Het verdriet is er zeker nog, maar op dit moment overheerst even het gevoel dat het voor hem uiteindelijk het beste is zo. Geen verdere aftakeling, niet meemaken dat hij mijn moeder niet meer herkent, geen frustratie meer.

Hier nu bijna 11 weken na het overlijden van mijn vader. De klap kwam pas na een paar weken. De eerste weken dacht ik 'wat gaat dit opvallend goed'. Behalve dat alles me snel teveel was, vooral drukte. Na een week of 6 voelde ik me opeens echt zwaar ellendig. Kon alleen maar huilen, en werken want dat moet, en verder niks. Sinds een paar dagen lijkt het nu wat op te klaren.

Ik word, na een halfjaar, nog regelmatig overvallen door verdriet en gemis. December was jaren mijn favoriete maand, maar de glans is er nu een beetje af.

Ik heb mijn vader 4 maanden geleden verloren en het is in aanvallen dat verdriet en pijn er is! December is nu veel minder mooi.
Ik mis m zo en het blijft zo onwerkelijk hem nooit meer te zien, te spreken en even te knuffelen!
Ik omschrijf m'n gevoel veelal als volgt:
Als ik een puzzel ben dan is er een heel belangrijk stuk weg en ik moet m'n leven gaan vormen zonder dat belangrijke stukje...

Ik lees het boek van Manu Keirse, helpen bij verlies en verdriet. Dit boek helpt mij heel erg! Mooi geschreven en ik haal er echt dingen uit!

Dank je voor je woorden Arequipa. Ik voel ook dat er steeds een laag aan emoties bij komt ofzo.

Wij zijn thuis met het gezin nooit hecht geweest. We hadden geen ruzie, maar deden gewoon nooit iets samen. Mijn ouders zijn de mensen die eigenlijk nooit kinderen hadden moeten krijgen, want ze kunnen mekaar niet luchten of zien. Ik heb ze in mijn hele leven mekaar 1 keer een zoen zien geven. Ik ben hecht met m'n moeder, en m'n ouders met m'n sibling, maar ik niet met sibling en vader. Geen ruzie, maar gewoon geen connectie. Pa heeft de eerste 24 jaar van m'n leven vooral in de kroeg gezeten, en mijn sibling ging diens eigen gang. Ik weet eigenlijk maar heel weinig van ze, ik weet kleine feitjes en gebeurtenissen maar niet hoe ze zich hebben gevoeld door hun leven heen. Hoe ze de jaren hebben ervaren.

Nu mam ziek is zijn we ineens heel hecht geworden, wat ergens heel fijn is maar waardoor ik nu ook besef hoe erg ik dit heb gemist in mijn leven. Ik heb zelf veel moeite met emotioneel bereikbaar zijn, heb eigenlijk nooit echt geweten waar dit door komt, maar ik begin nu een idee te krijgen. Ik ben de jongste thuis en het was altijd alsof ik niet gezien werd. Niemand luisterde echt naar me. Niemand, behalve mijn moeder, kent me echt, heb ik het idee. Ik voel me altijd dat incompetente kleine kind, de 'beta versie' van sibling, die veel slimmer en succesvoller is dan ik (dat is relatief, maar zo voelt het). Ik heb het stichten van een gezin en het kopen van een huis en dat soort dingen ook heel erg lang afgehouden omdat ik dat soort vastigheden niet aandurfde, laat staan samen met iemand anders. Waarom zou ik een gezin willen als het hebben van een gezin eigenlijk helemaal niks brengt? Wil ik überhaupt wel een gezin of lijkt dat maar zo, door de huidige omstandigheden?

En nu. Nu gaan we met z'n vieren uit lunchen en dat soort dingen. Dat hebben we hiervoor letterlijk nog nooit eerder gedaan. We zijn een jaar of 4 terug voor het eerst met z'n allen op vakantie gegaan (en dan tel ik mijn kindertijd mee, we zijn daarvoor nog nooit met z'n allen op vakantie geweest, altijd m'n moeder en ik). Mijn sibling krijgt een kind en mijn vader is verrukt dat hij opa wordt. Mijn sibling heeft een huis gekocht recentelijk en gaat dus een gezinnetje stichten. Mijn moeder zal hopelijk nog net de geboorte van het kindje meemaken. En ik gun mijn sibling dat zo erg en ik ben zo blij dat zij blij zijn.

Maar als ik dat ooit nog wil, zijn mijn beide ouders er waarschijnlijk niet meer. Ik zie nu hoe het ook kan zijn om onderdeel van een gezin te zijn, waarin normale gezinsdingen gebeuren (en pa niet alleen maar in de kroeg hangt en er een lover op na blijkt te houden en ma miserabel alleen thuis zit en sibling met de noorderzon is vertrokken). Het voelt alsof me nu een wortel wordt voorgehouden die ik nooit ga kunnen pakken. Dat is een bijkomstigheid, dat weet ik, maar toch voel ik me een beetje genaaid. Ik vind het heel kinderachtig van mezelf, maar toch zit er oud zeer waarvan ik niet wist dat ik het bij me droeg, en ben ik boos. Hypocriet, is het. En ik ben de jongste dus ik krijg er de facto het minst van mee. Ik moet het weer allemaal alleen doen, straks. Ik mag wederom toekijken hoe sibling het meemaakt en als ik aan de beurt ben kan het niet meer. En ik weet hoe kleuter-achtig dat is, echt waar, ik weet niet eens of ik wel kinderen wil.

Praat erover, zegt men dan. Maar dat vind ik erg moeilijk, want ik weet dat m'n moeder zich dat enorm gaat aantrekken en het gevoel zal krijgen ergens gefaald te hebben, en ik wil de roze wolk van sibling niet verdoezelen met mijn drama. En toch ben ik zo boos erover. Waarom kan het nu wel allemaal ineens? Waarom heb ik me al die jaren de spectator in m'n eigen gezin gevoeld, omdat ik nergens echt bij betrokken werd en daardoor concludeerde dat ik niet gewenst was, met een knetterend minderwaardigheidscomplex tot gevolg? Hoe kunnen 3 mensen die individueel zo lief en aardig zijn, zo ongelofelijk disfunctioneel zijn met mekaar, en waarom doen we alsof dat nu nooit het geval is geweest? Of ben ik de enige die dit zo voelt? Waarom mocht ik nooit meedoen?

Pfffff, sorry hoor jongens, dit moest er even uit. Het houdt me enorm bezig, ik weet nog niet wat ik ermee ga doen.

Voor iedereen sterkte gewenst die in de rouw 'zit'..
Mijn ouders zijn beide overleden, een toen ik 8 was, en de tweede toen ik 16 was.
De echte rouw kwam pas jaren later heb ik gemerkt, en ik heb er lang mee geworsteld, en soms nog.
Vooral bij verlies van ouders kom je dit weer in verschillende levensfases tegen, bv toen ik kinderen kreeg.
Nu weer het besef dat zij mijn ouders nooit zullen kennen, mijn moeder niet bij de bevalling was en mijn vader niet de grappige opa is die ik me had voorgesteld.
Nu ben ik begin 40, en inmiddels ouder dan mijn moeder ooit geworden is, en over 4 jaar ben ik ouder dan mijn vader zou zijn geweest, een raar besef.
Tegelijkertijd denk ik ook weleens (misschien raar voor buitenstaanders); 'Blij' dat ik het verlies van mijn ouders al heb gehad, en dus niet meer (helemaal) door hoef..

Glitglam, dat laatste snap ik helemaal. Ik ben ook 'blij' dat mijn vader uiteindelijk 3 weken echt ziek is geweest en dat we er voor hem waren, tot zijn overlijden. Daarvoor vroeg ik me toch steeds af of het einde een lange lijdensweg zou worden, en hoe we dat zouden moeten gaan doen. Daarnaast ben ik ook blij dat mijn vader niet nog een corona golf in eenzaamheid hoeft door te brengen, en hoef me niet meer druk te maken of hij met kerst en oudjaar wel onder de pannen is. En ben ik blij dat mij moeder heel corona gemist heeft.
Een deel van ellende waarvan je zeker weet dat het gaat komen (tenzij je eerder overlijdt natuurlijk), heb je al gehad.

Mijn vader is 3,5 jaar psychisch heel ziek, manisch, geweest en die zijn echt zulke zware jaren geweest. Ik heb hem zo verzorgd toe zijn laatste adem, maar wel met gevolg dat ik overspannen was!
Het was een lange, zware strijd.

Oef, Suus dat maakt het nog extra heftig. Wat Arequipa al zegt, heb je hier hulp bij?

Arequipa, dat lijkt me heel moeilijk, dat je zus niet bij de begrafenis was en alle contact heeft verbroken. Heb je nog meer broers of zussen?

Ik ga echt veel heen en weer in emoties. Waar ik vorige week nog dacht dat het wel goed ging, heb ik in het weekend veel gehuild. Mijn dochter wist het ook eindelijk weer even los te laten en liet haar tranen gaan, dat had ze nodig. Mijn zoon komt er wel aardig doorheen, maar ik moet wel een beetje opletten dat hij het toch niet opkropt.

En de laatste 2 dagen ben ik emotioneel ook erg instabiel. Er hoeft maar dit te gebeuren en de tranen staan in mijn ogen of ik ontplof om iets onredelijks. De komende kerstdagen hebben daar vast ook mee te maken. Kerst zonder mijn papa....

Mijn moeder vond vorige week de toespraak die mijn vader bij ons trouwen heeft gehouden. Zo leuk en mooi om terug te lezen, heel waardevol om dat nu te hebben.

Hoe waren jullie kerstdagen?

Mag ik meeschrijven? Vandaag is het twee weken geleden dat mijn moeder is overleden… ik heb er zoveel verdriet van want we waren zo enorm close

Gecondoleerd, Choca. Natuurlijk mag je meeschrijven en je hart luchten

Wat verdrietig voor je neefje dat hij zo moest huilen. Misschien heeft het hem ook een beetje opgelucht?

Wat jij zegt heb ik ook, het besef dat hij echt weg is dringt vaak helemaal niet door. En als het wel doordringt, doet het vreselijk veel pijn.

Kerst gisteren met mijn familie was fijn. We hebben geproost op mijn vader en een gezellige avond gehad. Aan het einde kreeg mijn moeder het heel moeilijk, we gingen allemaal weg en zij bleef alleen achter. Ze mist hem vreselijk… Net nog even met haar geappt, het verdriet kwam er gisteren toen wij weg waren uit, dat luchtte wel wat op.

choca schreef: ↑

27-12-2021 09:19

Mag ik meeschrijven? Vandaag is het twee weken geleden dat mijn moeder is overleden… ik heb er zoveel verdriet van want we waren zo enorm close

Ach, wat verdrietig Natuurlijk mag je hier meeschrijven.

Heb je wel 'goed' afscheid kunnen nemen?

Heel veel sterkte

Juultje schreef: ↑

27-12-2021 00:56

Hoe waren jullie kerstdagen?

Wel gezellig, maar met emotionele momenten. Eerste kerst zonder mijn vader. Dat was af en toe erg confronterend.