Psyche
alle pijlers
Kan ik mijn vader vergeven?
vrijdag 10 december 2010 om 17:46
Kan ik mijn vader vergeven als hij mede schuld heeft aan mijn psychische problemen?
Mijn vader was vroeger alcoholist en heeft mij en het gezin vaak gekwetst. Vaak ruzie thuis en ellende.
Nu kamp ik zelf met psyschische problemen waarvoor ik in behandeling ben maar dat gaat niet vooruit. Ik vraag mezelf voortdurend af of mijn problemen door de situatie van vroeger komt. Als dat zo is, is het zijn schuld.
Ik wil het graag loslaten, hij heeft sorry gezegd, het gaat nu paar jaar al goed. Hij drinkt nog wel eens maar niet meer zoals vroeger en kwetst ook niet meer. Het is gewoon gezellig thuis. Maar mijn gevoelens zijn er nog. Ik wil graag naar hem kijken zonder aan vroeger te denken en verder gaan.
Maar lukt me niet los te laten en wil dat zo graag! Of kan ik het hem gewoon niet vergeven.
Valt het uberhaupt te vergeven?
Mijn vader was vroeger alcoholist en heeft mij en het gezin vaak gekwetst. Vaak ruzie thuis en ellende.
Nu kamp ik zelf met psyschische problemen waarvoor ik in behandeling ben maar dat gaat niet vooruit. Ik vraag mezelf voortdurend af of mijn problemen door de situatie van vroeger komt. Als dat zo is, is het zijn schuld.
Ik wil het graag loslaten, hij heeft sorry gezegd, het gaat nu paar jaar al goed. Hij drinkt nog wel eens maar niet meer zoals vroeger en kwetst ook niet meer. Het is gewoon gezellig thuis. Maar mijn gevoelens zijn er nog. Ik wil graag naar hem kijken zonder aan vroeger te denken en verder gaan.
Maar lukt me niet los te laten en wil dat zo graag! Of kan ik het hem gewoon niet vergeven.
Valt het uberhaupt te vergeven?
vrijdag 10 december 2010 om 17:52
Natuurlijk valt het te vergeven als jij dat wil. En je vader heeft misschien wel aandeel in de problemen die jij nu hebt. Maar constant een schuldige aanwijzen belemmert je om je eigen leven in handen te nemen en de richting op te sturen waar jij heen wilt met je leven..
Laat het los, ga vanaf hier verder..
Laat het los, ga vanaf hier verder..
vrijdag 10 december 2010 om 17:54
Een kind, hoe volwassen het ook is, wil niets liever dan erkenning van de ouders. Gezien worden voor wie hij of zij is. Het is moeilijk te verteren als ouders grote steken laten vallen en dat zelf bagatelliseren door zich er met een eenvoudig sorry vanaf te maken. En dan nog mag je blij zijn dat hij uberhaupt sorry heeft gezegd. Velen krijgen zelfs dat niet eens over hun lippen.
Het is heel moeilijk om het verlangen naar erkenning minder belangrijk voor jezelf te maken. Niet in de laatste plaats omdat het gebrek aan erkenning de rechte verhoudingen met die ouder(s) zelf in de weg kan staan.
Toch komt er een moment waarop je moet erkennen dat je die erkenning nooit zult krijgen, of althans niet tegen een prijs die jij kunt en wilt betalen. Je zult de verwachtingen omtrent je vader moeten bijstellen en jezelf alsnog geven wat je door zijn wangedrag in het verleden hebt moeten missen.
Vergeving is niet iets wat je de ander geeft, maar jezelf. Je staat jezelf toe om die zware zak met stenen van je af te gooien. Je vergeet niet dat ze er waren, hoe zwaar ze waren en hoe dat kwam, maar je laat het geen rol meer spelen. Omdat je vindt dat jij het verdient om lichter bepakt verder te gaan met je leven.
Het is heel moeilijk om het verlangen naar erkenning minder belangrijk voor jezelf te maken. Niet in de laatste plaats omdat het gebrek aan erkenning de rechte verhoudingen met die ouder(s) zelf in de weg kan staan.
Toch komt er een moment waarop je moet erkennen dat je die erkenning nooit zult krijgen, of althans niet tegen een prijs die jij kunt en wilt betalen. Je zult de verwachtingen omtrent je vader moeten bijstellen en jezelf alsnog geven wat je door zijn wangedrag in het verleden hebt moeten missen.
Vergeving is niet iets wat je de ander geeft, maar jezelf. Je staat jezelf toe om die zware zak met stenen van je af te gooien. Je vergeet niet dat ze er waren, hoe zwaar ze waren en hoe dat kwam, maar je laat het geen rol meer spelen. Omdat je vindt dat jij het verdient om lichter bepakt verder te gaan met je leven.
vrijdag 10 december 2010 om 17:58
Vergeven doe je net zozeer voor jezelf als voor de ander. Maar ook dan valt het nog niet altijd mee. Zeker niet in familierelaties. Zo is de 'hoe'-vraag al moeilijk te beantwoorden. Kan je het gewoon doen en is het dan klaar, of moet je er een procedure voor doen?
Hoe dan ook, ik worstel er ook mee, wil zo graag alles achter me laten en vergeven en heb het al op diverse manieren geprobeerd, maar er lijkt toch altijd pijn achter te blijven. Ik lees dus mee hier in de hoop dat ook ik er iets van kan leren.
Hoe dan ook, ik worstel er ook mee, wil zo graag alles achter me laten en vergeven en heb het al op diverse manieren geprobeerd, maar er lijkt toch altijd pijn achter te blijven. Ik lees dus mee hier in de hoop dat ook ik er iets van kan leren.
vrijdag 10 december 2010 om 18:24
Ik heb jarenlang met heel veel wrok en woede naar mijn vader toe gezeten. Hij heeft me erg veel pijn gedaan als kind en ik kon het hem niet vergeven. De enige manier, denk ik, om daaruit te komen is het te uiten. Dat hoeft niet naar je vader toe (dat is vaak moelijk en ook niet altijd effectief), maar: praat erover, schrijf erover. Dat is wat ik gedaan heb. Door er veel over te praten (met een psycholoog en een paar goede vrienden) en over te schrijven is het langzamerhand gezakt bij mij en speelt het niet meer zo'n rol in m'n leven. Maar dit kost tijd! Verwacht niet dat je hem in een dag of een week kunt vergeven, hier gaat tijd overheen. Maar dan is het ook echt en heb je het zelf doorleefd. Succes!
vrijdag 10 december 2010 om 18:28
Bedankt voor al jullie reacties! Ontzettend lief...
Ik sprak laatst een oude vriendin van me met een soortgelijk verleden. Zij heeft ervoor gekozen om met haar vader te breken.
En dan ga ik bij mezelf denken: "laat ik over me heen lopen als ik dat niet doe? Laat ik het dan gewoon gebeuren alsof het normaal is?"
Ik heb geen ruzie met mn vader en we zien elkaar gewoon.
@huppeldepup: Zie jij je vader ook nog gewoon?
Ik sprak laatst een oude vriendin van me met een soortgelijk verleden. Zij heeft ervoor gekozen om met haar vader te breken.
En dan ga ik bij mezelf denken: "laat ik over me heen lopen als ik dat niet doe? Laat ik het dan gewoon gebeuren alsof het normaal is?"
Ik heb geen ruzie met mn vader en we zien elkaar gewoon.
@huppeldepup: Zie jij je vader ook nog gewoon?
vrijdag 10 december 2010 om 18:34
vrijdag 10 december 2010 om 18:36
Is het misschien een idee om een aantal sessies systeemtherapie samen met je vader op te nemen in je behandeling? Dat kan heel veel problemen en vervelende gevoelens uit de weg ruimen als jullie daar beide voor open staan.
Verder denk ik niet dat je in termen van schuld moet denken. Daarmee belemmer je alleen maar je eigen genezingsproces. Je kunt uiteindelijk inderdaad tot de conclusie komen dat een relatie met je vader er niet in zit, maar schuld daarin is niet nuttig. Daardoor hou je vast aan de woede en dat werk alleen maar tegen je.
Verder denk ik niet dat je in termen van schuld moet denken. Daarmee belemmer je alleen maar je eigen genezingsproces. Je kunt uiteindelijk inderdaad tot de conclusie komen dat een relatie met je vader er niet in zit, maar schuld daarin is niet nuttig. Daardoor hou je vast aan de woede en dat werk alleen maar tegen je.
vrijdag 10 december 2010 om 18:42
@Mj1984: Ja, ik zie mijn vader nog. Ik heb wel een keer voor een paar maanden gebroken met m'n ouders en ze ook een paar keer een boze brief geschreven. Ik heb ook echt niet alles uitgepraat met m'n vader (hij is niet zo'n prater) maar ik ben wel een heel stuk losgekomen uit m'n kinderervaringen. Als ik hem nu zie dan valt me zelfs op dat ik veel op hem lijk (vooral qua interesses), en dat hij al met al nog niet zo;n slecht persoon is, ook al heeft hij me pijn gedaan. Ik ben er nu los van.
Als het je echt heel erg bezighoudt dan kun je er wel voor kiezen om (tijdelijk) geen contact te hebben. Maar 't contact helemaal verbreken zou ik zelf niet voor kiezen.
Mijn vader was gewoon niet het type, denk ik, om kinderen op te voeden. Maar dat heeft hij wel gedaan. Zo zijn er heel veel mannen (en vrouwen) die daar eigenlijk niet geschikt voor zijn.
Als je uiteindelijk los kunt komen van al je negatieve gevoelens kun je weer verder met je leven. (Maar neem er de tijd voor!)
Als het je echt heel erg bezighoudt dan kun je er wel voor kiezen om (tijdelijk) geen contact te hebben. Maar 't contact helemaal verbreken zou ik zelf niet voor kiezen.
Mijn vader was gewoon niet het type, denk ik, om kinderen op te voeden. Maar dat heeft hij wel gedaan. Zo zijn er heel veel mannen (en vrouwen) die daar eigenlijk niet geschikt voor zijn.
Als je uiteindelijk los kunt komen van al je negatieve gevoelens kun je weer verder met je leven. (Maar neem er de tijd voor!)
vrijdag 10 december 2010 om 19:11
Deze vroeg heb ik mezelf ook ooit gesteld.
Heb zelf ook een naar verleden m.b.t. mijn vader, wat voor nogal veel trauma's heeft gezorgd. Dit heeft heel erg lang mijn leven bepaald. En eigenlijk nog wel.... want mijn gedrag waar ik nu tegen vecht, komt door hoe mijn vader met mij is omgegaan als kind.
Ben daardoor b.v. zeer gesloten, wantrouwig en hard voor mezelf geworden.
Maar uiteindelijk ben ik degene, die bepaald hoe ik nu met mezelf omga. Hij strafte me als kind. Waarom straf ik mezelf nu dan? Ben geen kind meer!
Door hem te vergeven, vergeef je uiteindelijk jezelf.
Want je staat jezelf weer toe om te gaan leven. En niet je verleden je heden te laten bepalen. Dat gevoel/ervaring wat je had dat je zoveel pijn deed is iets wat toen actueel was.
Maar jij bepaald nu hoe jij met die herinnering omgaat.
Het doet pijn om dit ergens neer te leggen en los te laten.
Weet daar alles van.
Vergeven heb ik grotendeels gedaan maar vergeten zal ik het nooit doen. Ga overigens gewoon met mijn vader om.
Maar heb wel een bepaalde afstand naar hem toe.
Bijna niemand in mijn omgeving kent mijn verhaal en dat wil ik ook niet. Niet voor mezelf en niet voor mijn moeder!!
Zoals al iemand hierboven schreef: "Pas als je uiteindelijk los wil komen van je negatieve gevoelens, dan kan je ook weer echt gaan leven!!"
Heb zelf ook een naar verleden m.b.t. mijn vader, wat voor nogal veel trauma's heeft gezorgd. Dit heeft heel erg lang mijn leven bepaald. En eigenlijk nog wel.... want mijn gedrag waar ik nu tegen vecht, komt door hoe mijn vader met mij is omgegaan als kind.
Ben daardoor b.v. zeer gesloten, wantrouwig en hard voor mezelf geworden.
Maar uiteindelijk ben ik degene, die bepaald hoe ik nu met mezelf omga. Hij strafte me als kind. Waarom straf ik mezelf nu dan? Ben geen kind meer!
Door hem te vergeven, vergeef je uiteindelijk jezelf.
Want je staat jezelf weer toe om te gaan leven. En niet je verleden je heden te laten bepalen. Dat gevoel/ervaring wat je had dat je zoveel pijn deed is iets wat toen actueel was.
Maar jij bepaald nu hoe jij met die herinnering omgaat.
Het doet pijn om dit ergens neer te leggen en los te laten.
Weet daar alles van.
Vergeven heb ik grotendeels gedaan maar vergeten zal ik het nooit doen. Ga overigens gewoon met mijn vader om.
Maar heb wel een bepaalde afstand naar hem toe.
Bijna niemand in mijn omgeving kent mijn verhaal en dat wil ik ook niet. Niet voor mezelf en niet voor mijn moeder!!
Zoals al iemand hierboven schreef: "Pas als je uiteindelijk los wil komen van je negatieve gevoelens, dan kan je ook weer echt gaan leven!!"
vrijdag 10 december 2010 om 19:14
vrijdag 10 december 2010 om 19:26
Ik ben zelf, gelukkig, heel makkelijk met vergeving. Ik heb ook veel problemen door hoe mijn ouders mij hebben behandelt (mishandelt).
Maar ik kan niet vergeten.
Ik denk dat het ook een kwestie is van wat voor karakter je hebt, de 1 vergeet makkelijk maar vergeeft nooit, de ander vergeeft wel maar vergeet niet.
Ik vind dus ook dat je jezelf niet hoeft te forceren om hem te vergeven. Als je dat niet kan, dan kan je dat niet, soit.
Wel is het natuurlijk zaak dat je niet blijft hangen in je boosheid of gaat handelen uit wraak (hoe terecht dat ook is!).
Het kan helpen om erover te blijven praten met je vader, steeds als het je in de weg zit. Maar ik weet niet of dat mogelijk is met hem, want ik ken hem niet.
Sterkte met je zoektocht.
Maar ik kan niet vergeten.
Ik denk dat het ook een kwestie is van wat voor karakter je hebt, de 1 vergeet makkelijk maar vergeeft nooit, de ander vergeeft wel maar vergeet niet.
Ik vind dus ook dat je jezelf niet hoeft te forceren om hem te vergeven. Als je dat niet kan, dan kan je dat niet, soit.
Wel is het natuurlijk zaak dat je niet blijft hangen in je boosheid of gaat handelen uit wraak (hoe terecht dat ook is!).
Het kan helpen om erover te blijven praten met je vader, steeds als het je in de weg zit. Maar ik weet niet of dat mogelijk is met hem, want ik ken hem niet.
Sterkte met je zoektocht.
vrijdag 10 december 2010 om 19:30
quote:Groll schreef op 10 december 2010 @ 19:14:
Ouders zijn net gewone mensen.
Voor je het weet maak jij in je leven en in de opvoeding van je kinderen ook fouten, alleen mischien andere.
Gewoon doorademhalen en verdergaan met je leven zoals het nu is zonder anderen hard te vallen met hun onvolkomenheden..
Nou, alcoholisme zou ik niet bepaalt een onvolkomenheid noemen.
Dat zou betekenen dat hij er zelf niets aan kon doen.
En een onveilige thuissituatie brengt heel veel schade met zich mee waar je veel last van kunt krijgen in je latere leven.
Dus ik zou het niet 'zomaar een fout' noemen, zoals jij suggereert.
Ouders zijn net gewone mensen.
Voor je het weet maak jij in je leven en in de opvoeding van je kinderen ook fouten, alleen mischien andere.
Gewoon doorademhalen en verdergaan met je leven zoals het nu is zonder anderen hard te vallen met hun onvolkomenheden..
Nou, alcoholisme zou ik niet bepaalt een onvolkomenheid noemen.
Dat zou betekenen dat hij er zelf niets aan kon doen.
En een onveilige thuissituatie brengt heel veel schade met zich mee waar je veel last van kunt krijgen in je latere leven.
Dus ik zou het niet 'zomaar een fout' noemen, zoals jij suggereert.
vrijdag 10 december 2010 om 19:51
vrijdag 10 december 2010 om 19:52
Mijn collega zei laatst nog tegen me: "De dingen, die gebeurt zijn in je verleden kan je niet meer veranderen. Je kan het accepteren of er tegen blijven vechten. In mijn ogen, kan je nu twee dingen doen; loslaten en verder gaan met je leven of erin blijven hangen en jezelf maar rot blijven voelen.
Neem het heft weer in eigen handen en zorg ervoor dat je weer positief en sterk in het leven staat."
Bij mij sprongen de tranen in mijn ogen, toen hij dit tegen me zei. Maar het was wel ontzettend goed bedoeld van hem.
Neem het heft weer in eigen handen en zorg ervoor dat je weer positief en sterk in het leven staat."
Bij mij sprongen de tranen in mijn ogen, toen hij dit tegen me zei. Maar het was wel ontzettend goed bedoeld van hem.
vrijdag 10 december 2010 om 20:36
quote:Zwuppeliennn schreef op 10 december 2010 @ 19:46:
Alcoholisme is in mijn ogen een ziekte. Net zoals elke verslaving. Wat dat betreft kun je de "schuld" niet compleet bij hem als persoon leggen vind ik.
Hoe heeft hij daar op gereageerd?
En dat is dus precies wat verslaafden doen. De verantwoordelijkheid buiten zichzelf leggen.
Nee, daar kan ik niet in meegaan.
Als volwassen persoon ben je verantwoordelijk voor je eigen daden, en als vader al helemaal.
Alcoholisme is in mijn ogen een ziekte. Net zoals elke verslaving. Wat dat betreft kun je de "schuld" niet compleet bij hem als persoon leggen vind ik.
Hoe heeft hij daar op gereageerd?
En dat is dus precies wat verslaafden doen. De verantwoordelijkheid buiten zichzelf leggen.
Nee, daar kan ik niet in meegaan.
Als volwassen persoon ben je verantwoordelijk voor je eigen daden, en als vader al helemaal.
vrijdag 10 december 2010 om 20:44
Waarom zou je je vader niet kunnen vergeven?
Klinkt misschien in eerste instantie vreemd, want je kan vast heel veel redenen noemen waardoor je leven nu is zoals het is en waarom het eventueel zijn schuld zal zijn enz. Maar als je even heel eerlijk kijkt, iedereen is het product van zijn/haar verleden, maar hoe je leeft, hoe je verdergaat ligt niet in het verleden, maar in de toekomst. Daar is niet je vader verantwoordelijk voor dat ben je zelf.
Het klinkt vast heel makkelijk en ik weet dat het dat niet is. Ik heb mijn vader precies verteld wat ik van hem vond en waarom en dat ik niet wilde dat hij nu, vele jaren te laat, nog 'papa' ging spelen en daarna heb ik hem aangegeven voor wat hij mij in mijn jeugd heeft aangedaan (misbruik, mishandeling), hij is veroordeeld en heeft therapie gehad. Inmiddels kan ik zeggen dat hij ehct veranderd is, ik heb nu redelijk normaal contact met hem, alleen ik zie hem niet als mijn vader maar als de man van mijn moeder. Ik heb af en toe nog wel degelijk last van het verleden, maar hoe ik daar nu mee omga is mijn keuze, daar staat het verleden los van. Ik heb in die zin 'vergeven', of beter ik stop daar geen energie meer in. Ik leef mijn leven zoals het nu is en ik probeer dat leven zo gelukkig mogelijk te laten zijn en niet in de laatste plaats het bij mijn eigen kidneren vele malen beter te doen, want dat kan ik wel beïnvloedden, hun jeugd.
Klinkt misschien in eerste instantie vreemd, want je kan vast heel veel redenen noemen waardoor je leven nu is zoals het is en waarom het eventueel zijn schuld zal zijn enz. Maar als je even heel eerlijk kijkt, iedereen is het product van zijn/haar verleden, maar hoe je leeft, hoe je verdergaat ligt niet in het verleden, maar in de toekomst. Daar is niet je vader verantwoordelijk voor dat ben je zelf.
Het klinkt vast heel makkelijk en ik weet dat het dat niet is. Ik heb mijn vader precies verteld wat ik van hem vond en waarom en dat ik niet wilde dat hij nu, vele jaren te laat, nog 'papa' ging spelen en daarna heb ik hem aangegeven voor wat hij mij in mijn jeugd heeft aangedaan (misbruik, mishandeling), hij is veroordeeld en heeft therapie gehad. Inmiddels kan ik zeggen dat hij ehct veranderd is, ik heb nu redelijk normaal contact met hem, alleen ik zie hem niet als mijn vader maar als de man van mijn moeder. Ik heb af en toe nog wel degelijk last van het verleden, maar hoe ik daar nu mee omga is mijn keuze, daar staat het verleden los van. Ik heb in die zin 'vergeven', of beter ik stop daar geen energie meer in. Ik leef mijn leven zoals het nu is en ik probeer dat leven zo gelukkig mogelijk te laten zijn en niet in de laatste plaats het bij mijn eigen kidneren vele malen beter te doen, want dat kan ik wel beïnvloedden, hun jeugd.
vrijdag 10 december 2010 om 20:53
vrijdag 10 december 2010 om 20:58
quote:Mazou schreef op 10 december 2010 @ 20:36:
[...]
En dat is dus precies wat verslaafden doen. De verantwoordelijkheid buiten zichzelf leggen.
Nee, daar kan ik niet in meegaan.
Als volwassen persoon ben je verantwoordelijk voor je eigen daden, en als vader al helemaal.Ik zeg niet dat omdat het een ziekte is de persoon zelf geen verantwoordelijkheid meer heeft. Dat is iets heel anders. Maar het is en blijft wel een hersenziekte. Dat is in ontzettend veel wetenschappelijke onderzoeken bewezen.
[...]
En dat is dus precies wat verslaafden doen. De verantwoordelijkheid buiten zichzelf leggen.
Nee, daar kan ik niet in meegaan.
Als volwassen persoon ben je verantwoordelijk voor je eigen daden, en als vader al helemaal.Ik zeg niet dat omdat het een ziekte is de persoon zelf geen verantwoordelijkheid meer heeft. Dat is iets heel anders. Maar het is en blijft wel een hersenziekte. Dat is in ontzettend veel wetenschappelijke onderzoeken bewezen.
zaterdag 11 december 2010 om 00:01
Schuld, schuld, schuld...
Heeft imo niks met vergeven te maken, móet er iets of iemand schuldig zijn aan jouw 'shit' ?
Tuurlijk, ik snap dat het makkelijker is het ergens aan op te hangen dan onder ogen moeten zien dat je zonder je vaders alcoholisme ook was geweest zoals je nu bent. Alleen.... je schiet er geen flikker mee op.
Heeft imo niks met vergeven te maken, móet er iets of iemand schuldig zijn aan jouw 'shit' ?
Tuurlijk, ik snap dat het makkelijker is het ergens aan op te hangen dan onder ogen moeten zien dat je zonder je vaders alcoholisme ook was geweest zoals je nu bent. Alleen.... je schiet er geen flikker mee op.
