Psyche
alle pijlers
Manisch-depressief (bipolaire stoornis)
woensdag 28 september 2011 17:56
Dag dames,
Dit is m'n eerste bericht maar ben een doorgewinterde lezeres van het forum. Anyhow, onlangs heb ik mijn diagnose gekregen van de psychiater; MDS (magisch-depressieve stoornis) en aangezien 1 op de 100 mensen deze stoornis hebben, vond ik het tijd voor een topic.
Dus heb ik de stoute schoenen aangetrokken en een account gemaakt.
Dit topic is bedoeld voor mensen met MDS, familie/vrienden of gewoon geïnteresseerden.
Heb op dit moment geen medicatie, maar wil daar graag ervaringsverhalen over horen, maar ook over alledaagse dingen. In de volgende post zal ik me voorstellen.
Ik ben opzoek naar lotgenoten
Dit is m'n eerste bericht maar ben een doorgewinterde lezeres van het forum. Anyhow, onlangs heb ik mijn diagnose gekregen van de psychiater; MDS (magisch-depressieve stoornis) en aangezien 1 op de 100 mensen deze stoornis hebben, vond ik het tijd voor een topic.
Dus heb ik de stoute schoenen aangetrokken en een account gemaakt.
Dit topic is bedoeld voor mensen met MDS, familie/vrienden of gewoon geïnteresseerden.
Heb op dit moment geen medicatie, maar wil daar graag ervaringsverhalen over horen, maar ook over alledaagse dingen. In de volgende post zal ik me voorstellen.
Ik ben opzoek naar lotgenoten
maandag 16 januari 2012 16:00
Hallo hier! Hoe gaat het?
Ik vroeg me eigenlijk af of jullie ook op een forum zitten specifiek voor bipolaire stoornis. Ik heb wel ergens geschreven maar was daar niet helemaal tevreden.
Soms is het handig om een probleem even aan andere bipolairen voor te leggen.
Ik vroeg me eigenlijk af of jullie ook op een forum zitten specifiek voor bipolaire stoornis. Ik heb wel ergens geschreven maar was daar niet helemaal tevreden.
Soms is het handig om een probleem even aan andere bipolairen voor te leggen.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 16 januari 2012 16:08
quote:Moonlight82 schreef op 16 januari 2012 @ 16:00:
Hallo hier! Hoe gaat het?
Ik vroeg me eigenlijk af of jullie ook op een forum zitten specifiek voor bipolaire stoornis. Ik heb wel ergens geschreven maar was daar niet helemaal tevreden.
Soms is het handig om een probleem even aan andere bipolairen voor te leggen.
ik ben dan niet bipolair (geen diagnose), maar heb wel autisme. En ik moet zeggen dat ik er niet van hou om die specifieke forums te komen. Veel personen hebben de neiging om helemaal in het autisme te kruipen en dan kunnen ze in mijn ogen zich op het forum negatief ontwikkelen.
Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel
Hallo hier! Hoe gaat het?
Ik vroeg me eigenlijk af of jullie ook op een forum zitten specifiek voor bipolaire stoornis. Ik heb wel ergens geschreven maar was daar niet helemaal tevreden.
Soms is het handig om een probleem even aan andere bipolairen voor te leggen.
ik ben dan niet bipolair (geen diagnose), maar heb wel autisme. En ik moet zeggen dat ik er niet van hou om die specifieke forums te komen. Veel personen hebben de neiging om helemaal in het autisme te kruipen en dan kunnen ze in mijn ogen zich op het forum negatief ontwikkelen.
Ik hoop dat je snapt wat ik bedoel
maandag 16 januari 2012 16:35
Ja dat snap ik, ik zit zelf dan ook niet dagelijks op een specifiek forum.
Maar voor sommige dingen, zoals laatst dat ik een akkefietje had met mijn behandelaar, is het wel erg handig.
Ik heb dat hier toen ook gepost en de adviezen daar en hier zijn wel anders. Maar juist dat is fijn, dat kun je een goede middenweg zoeken.
(ik haal dit later weer weg ivm herkenbaarheid)
Maar voor sommige dingen, zoals laatst dat ik een akkefietje had met mijn behandelaar, is het wel erg handig.
Ik heb dat hier toen ook gepost en de adviezen daar en hier zijn wel anders. Maar juist dat is fijn, dat kun je een goede middenweg zoeken.
(ik haal dit later weer weg ivm herkenbaarheid)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 16 januari 2012 17:38
Hallo,
Zelf ben ik niet MD, wel de zoon van een hele goede vriendin.
Hij heeft die diagnose al zolang ik me kan herinneren.
Rustige periodes gewisseld met manische tijden waarbij hij helemaal zichzelf niet meer is.
Hij in nu bijna 30 jaar, woont wel opzich zelf. Alleen hoeft er iets kleins te gebeuren zoals een meningsverschil met zijn vriendin en de bom barst.
Kort geleden is het weer raak geweest. Na een ruzie heeft hij de auto gepakt en is richting Frankrijk gereden.
Hij heeft al het geld van de bank gepakt en heeft het als koning te rijk uitgegeven. Dure hotels onderweg gepakt, uitbundig uit eten en flink geshopt.
De politie heeft hem uiteindelik wel gepakt en zit nu veilig in de isoleercel....
Alleen is het verdomme moeilijk, de zorgen, het uitgegeven geld en weer de teleurstelling van een terugval (de vorige manie is een half jaar geleden).
Heeft een van jullie dat ook? Dat een manie echt helemaal uit de hand loopt zoals boven beschreven?
De zoon van mijn vriendin heeft het ongeveer elk half jaar.
Werken is onmogelijk, evenzo een stabiele relatie opbouwen.
Volgens de Psychiater ligt het probleem geheel aan hem. Hij trekt telkens te laat aan de bel.
De trigger is meestal een gebeurtenis (ruzie, pikkeren...) waardoor hij nachten niet slaapt. daarna loopt het telkens mis.
Volgens de pych moet hij zodra hij slecht slaapt slaapmedicatie gebruiken en dat doet hij dus niet.....
Zelf ben ik niet MD, wel de zoon van een hele goede vriendin.
Hij heeft die diagnose al zolang ik me kan herinneren.
Rustige periodes gewisseld met manische tijden waarbij hij helemaal zichzelf niet meer is.
Hij in nu bijna 30 jaar, woont wel opzich zelf. Alleen hoeft er iets kleins te gebeuren zoals een meningsverschil met zijn vriendin en de bom barst.
Kort geleden is het weer raak geweest. Na een ruzie heeft hij de auto gepakt en is richting Frankrijk gereden.
Hij heeft al het geld van de bank gepakt en heeft het als koning te rijk uitgegeven. Dure hotels onderweg gepakt, uitbundig uit eten en flink geshopt.
De politie heeft hem uiteindelik wel gepakt en zit nu veilig in de isoleercel....
Alleen is het verdomme moeilijk, de zorgen, het uitgegeven geld en weer de teleurstelling van een terugval (de vorige manie is een half jaar geleden).
Heeft een van jullie dat ook? Dat een manie echt helemaal uit de hand loopt zoals boven beschreven?
De zoon van mijn vriendin heeft het ongeveer elk half jaar.
Werken is onmogelijk, evenzo een stabiele relatie opbouwen.
Volgens de Psychiater ligt het probleem geheel aan hem. Hij trekt telkens te laat aan de bel.
De trigger is meestal een gebeurtenis (ruzie, pikkeren...) waardoor hij nachten niet slaapt. daarna loopt het telkens mis.
Volgens de pych moet hij zodra hij slecht slaapt slaapmedicatie gebruiken en dat doet hij dus niet.....
maandag 16 januari 2012 19:01
Mijn ex heeft een bipolaire stoornis, type 1. Om de 2 a 3 jaar heftige manische episodes. Bakken met geld uitgeven, grootheidswaan, ontremd op elk vlak. En steevast eindigend in een psychose en IBS (gedwongen opname). Ik heb alles geprobeerd om ziekte-inzicht te genereren en om te zorgen dat ex medicijnentrouw was (is). Is me aardig gelukt. Heb helaas wel de schuld gekregen van zijn bipolaire stoornis. Liep niet genoeg op mijn tenen, dus er was wel eens ruzie en ja stress is een trigger. Helaas deed mijn ex dingen (zoals mij bedriegen) waardoor ruzies niet altijd onvermijdelijk waren. Dat hij al 2 manische episodes heeft gehad voordat hij mij kende, wordt gemakshalve vergeten door hem en vooral zijn familie. (volgens moeder heeft hij geen bipolaire stoornis maar raakt overspannen van de vrouwen in zijn leven) En dat ik degene ben die met bloed zweet en tranen (en behoorlijk ten koste van mezelf) hem zover heeft gekregen dat er nu ziekte-inzicht en medicijnentrouw is, wordt gemakshalve ook vergeten.
Sorry, maar zo terugkijkend, vond ik deze ziekte, of eigenlijk alles wat er omheen hangt, loodzwaar. En erkenning voor mijn harde werken (als partner zijnde) zal ik wel nooit krijgen. De schuld dus wel en dat is nogal zuur.
Sorry, maar zo terugkijkend, vond ik deze ziekte, of eigenlijk alles wat er omheen hangt, loodzwaar. En erkenning voor mijn harde werken (als partner zijnde) zal ik wel nooit krijgen. De schuld dus wel en dat is nogal zuur.
I have my fears but they do not have me
maandag 16 januari 2012 19:22
Mijn zoon van bijna 17 is manisch gediagnosticeerd op 2 januari jl. Hij was al autistisch. Ik heb echt de vreselijkste oud en nieuw van mijn leven gehad. Op nieuwjaarsdag is hij bijna gedwongen opgenomen. Je voelt je als ouder dan zó machteloos!
Hij slikt nu zyprexa en dat gaat redelijk... Hij is momenteel alleen nog erg licht ontvlambaar en slaapt erg veel...
Vorige week is hij weer twee halve dagen naar school geweest en deze week gaat hij zijn stage weer rustig oppakken...
Ik ben wel huiverig voor zijn toekomst eigenlijk...
Hij slikt nu zyprexa en dat gaat redelijk... Hij is momenteel alleen nog erg licht ontvlambaar en slaapt erg veel...
Vorige week is hij weer twee halve dagen naar school geweest en deze week gaat hij zijn stage weer rustig oppakken...
Ik ben wel huiverig voor zijn toekomst eigenlijk...
maandag 16 januari 2012 19:25
@Nina: Nee dat heb ik niet.
Ik ben één keer manisch geweest, toen had ik de diagnose nog niet dus ik wist ook niet hoe en wat.
Die manie volgde ook bij mij op een periode met heel weinig slaap. Slaapmedicatie had ik niet en mijn ouders wisten wel dat ik slecht sliep maar die waren nogal anti-slaapmedicatie.
Inmiddels trek ik aan de bel als ik slecht slaap en ben nooit meer manisch.
Ik vind het eigenlijk ook wel zijn eigen schuld, voor een deel. Als het ieder half jaar raak is en er zijn gewoon medicijnen beschikbaar, dan weet je op een gegeven moment toch wel wat je te doen staat?
(op de andere post kom ik later terug)
Ik ben één keer manisch geweest, toen had ik de diagnose nog niet dus ik wist ook niet hoe en wat.
Die manie volgde ook bij mij op een periode met heel weinig slaap. Slaapmedicatie had ik niet en mijn ouders wisten wel dat ik slecht sliep maar die waren nogal anti-slaapmedicatie.
Inmiddels trek ik aan de bel als ik slecht slaap en ben nooit meer manisch.
Ik vind het eigenlijk ook wel zijn eigen schuld, voor een deel. Als het ieder half jaar raak is en er zijn gewoon medicijnen beschikbaar, dan weet je op een gegeven moment toch wel wat je te doen staat?
(op de andere post kom ik later terug)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 16 januari 2012 20:52
Aponi: Ik kan me voorstellend dat het zwaar geweest is.
Maar eh... heeft die familie van hem zich ooit wel eens verdiept in de ziekte? De oorzaak is namelijk iets genetisch, daar kun je dus niet 'iemand de schuld van geven'. (Ja hooguit de voorouders)
Waarschijnlijk ben je beter af zonder hem.
Ik denk dat mensen die 'hun best doen' om dingen te leren over de ziekte, medicatie te slikken en op tijd naar hun behandelaar gaan, in een heel andere categorie vallen dan je ex.
Maar er zijn mensen die altijd in een soort ontkenningsfase blijven en die kunnen heel heftig zijn.
Maar eh... heeft die familie van hem zich ooit wel eens verdiept in de ziekte? De oorzaak is namelijk iets genetisch, daar kun je dus niet 'iemand de schuld van geven'. (Ja hooguit de voorouders)
Waarschijnlijk ben je beter af zonder hem.
Ik denk dat mensen die 'hun best doen' om dingen te leren over de ziekte, medicatie te slikken en op tijd naar hun behandelaar gaan, in een heel andere categorie vallen dan je ex.
Maar er zijn mensen die altijd in een soort ontkenningsfase blijven en die kunnen heel heftig zijn.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 16 januari 2012 21:08
Thanks Moonlight. Ja, ik ben zeker beter af zonder hem, heb het niet voor niets uitgemaakt.
Ik hield genoeg van hem om bedrog tijdens ontregelde periodes te vergeven. Maar niet tijdens redelijk stabiele periodes. En al helemaal niet als er geen spijt is en dat was er niet.
Nee, de familie heeft zich niet echt in de ziekte verdiept. Een zondebok aanwijzen is zoveel makkelijker en comfortabeler.
Ik heb het heel lang heel erg naar gevonden (nog ergens) voor mijn ex. Maar na zijn bedrog en nadat hij mij totaal niet verdedigd heeft t.a.v. zijn familie (veel van wat zij van mij denken, komt gewoon van hem af), is de woede groter dan het medelijden. Als ik bedenk wat ik allemaal voor die man gedaan heb......om dan als rotte vis behandeld te worden.
Ik hield genoeg van hem om bedrog tijdens ontregelde periodes te vergeven. Maar niet tijdens redelijk stabiele periodes. En al helemaal niet als er geen spijt is en dat was er niet.
Nee, de familie heeft zich niet echt in de ziekte verdiept. Een zondebok aanwijzen is zoveel makkelijker en comfortabeler.
Ik heb het heel lang heel erg naar gevonden (nog ergens) voor mijn ex. Maar na zijn bedrog en nadat hij mij totaal niet verdedigd heeft t.a.v. zijn familie (veel van wat zij van mij denken, komt gewoon van hem af), is de woede groter dan het medelijden. Als ik bedenk wat ik allemaal voor die man gedaan heb......om dan als rotte vis behandeld te worden.
I have my fears but they do not have me
maandag 16 januari 2012 21:24
Ik vind dat heel vreemd, dat je als familie je niet verdiept in wat iemand heeft.
Het is ook belangrijk om te weten aangezien het wel ergens in de genen moet zitten en dus andere familieleden (denk aan kinderen van zijn broers/zussen/neven/nichten) het ook kunnen krijgen.
Maar dat is jouw zaak niet (meer).
Ik denk dat het ook niet allemaal aan zijn ziekte te wijten is. Als hij ervoor gekozen heeft om jou als rotte vis te behandelen en zwart te maken e.d. dan is dat ook een beetje zijn eigen verantwoordelijkheid geweest.
Ik kan me voorstellen dat het beter gaat zonder hem.
Het is ook belangrijk om te weten aangezien het wel ergens in de genen moet zitten en dus andere familieleden (denk aan kinderen van zijn broers/zussen/neven/nichten) het ook kunnen krijgen.
Maar dat is jouw zaak niet (meer).
Ik denk dat het ook niet allemaal aan zijn ziekte te wijten is. Als hij ervoor gekozen heeft om jou als rotte vis te behandelen en zwart te maken e.d. dan is dat ook een beetje zijn eigen verantwoordelijkheid geweest.
Ik kan me voorstellen dat het beter gaat zonder hem.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 16 januari 2012 23:49
Ok dat laatste geeft wel duidelijk aan hoe groot het verschil kan zijn he. Je hebt er ook wel gradaties in, voor de één is het makkelijker een normaal leven te leiden dan voor de ander.
De basis is, in mijn ogen, dat je jezelf steeds moet bijsturen. Als je merkt dat je druk wordt, iets rustigs gaan doen. En andersom. Als je dat al niet wilt dan kan het heel moeilijk worden.
En als je er zelf al niet mee om kunt gaan is het voor een partner bijna niet te doen.
Maar wel moeilijk als niemand er iets aan kan doen bij hem.
De basis is, in mijn ogen, dat je jezelf steeds moet bijsturen. Als je merkt dat je druk wordt, iets rustigs gaan doen. En andersom. Als je dat al niet wilt dan kan het heel moeilijk worden.
En als je er zelf al niet mee om kunt gaan is het voor een partner bijna niet te doen.
Maar wel moeilijk als niemand er iets aan kan doen bij hem.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 29 januari 2012 14:49
Hallo Meiden,
Hoe gaat het met de ups en downs?
Wat ik graag zou willen weten is hoe jullie de eerste signalen van een depressie en (hypo) manische periode herkennen?
Bij mij slaat mijn stemming nog steeds snel om, maar ik merk wel dat de afgelopen periode overwegend up is geweest met af en toe wat dipdagen terwijl het nu om lijkt te slaan, ik vind het heel vermoeiend. Met mijn psych over gehad en ik denk dat ze u pas ziet hoe beperkend dit is en hoeveel eniergie het kost.
Verder heb ik ook wel het gevoel dat ik lang niet altijd duidelijk heb aangegeven hoe die klachten er dan precies uitzien/hoe erg het is. Ik schaam me ook enorm voor mijn gevoelens, zowel als ik up ben als wanneer ik down ben. Wat je dan precies denkt en voelt is toch wel heel intiem vind ik, ik heb daar nooit met iemand over gepraat en dacht dat iedereen dat dan had.
Is dit herkenbaar of ben ik erg vaag..?
GroetjeS
Hoe gaat het met de ups en downs?
Wat ik graag zou willen weten is hoe jullie de eerste signalen van een depressie en (hypo) manische periode herkennen?
Bij mij slaat mijn stemming nog steeds snel om, maar ik merk wel dat de afgelopen periode overwegend up is geweest met af en toe wat dipdagen terwijl het nu om lijkt te slaan, ik vind het heel vermoeiend. Met mijn psych over gehad en ik denk dat ze u pas ziet hoe beperkend dit is en hoeveel eniergie het kost.
Verder heb ik ook wel het gevoel dat ik lang niet altijd duidelijk heb aangegeven hoe die klachten er dan precies uitzien/hoe erg het is. Ik schaam me ook enorm voor mijn gevoelens, zowel als ik up ben als wanneer ik down ben. Wat je dan precies denkt en voelt is toch wel heel intiem vind ik, ik heb daar nooit met iemand over gepraat en dacht dat iedereen dat dan had.
Is dit herkenbaar of ben ik erg vaag..?
GroetjeS
donderdag 16 februari 2012 15:26
Ik sta momenteel onder aardig wat druk maar leek, althans voor mezelf, er goed mee om te gaan. Tot ik afgelopen vrijdag naar een vriend ging, hem vol trots mijn nieuwe tattoo liet zien, om Vodka vroeg en zei dat we die avond nog met z'n allen moesten gaan stappen.
Hij vroeg toen of ik al een keuze had gemaakt over wat voor bedrijf ik wou en in welke kleur ik mijn huis wou herinrichten.
Wanneer ik geleidelijk aan manisch word drink ik dus alcohol, ga ik uit, laat ik me tattoeren en heb ik grootse plannen over werk of huis.
Ik slik sinds gister dus weer Camcolit.
Kan er nu wel om lachen hoor.
Hij vroeg toen of ik al een keuze had gemaakt over wat voor bedrijf ik wou en in welke kleur ik mijn huis wou herinrichten.
Wanneer ik geleidelijk aan manisch word drink ik dus alcohol, ga ik uit, laat ik me tattoeren en heb ik grootse plannen over werk of huis.
Ik slik sinds gister dus weer Camcolit.
Kan er nu wel om lachen hoor.
donderdag 16 februari 2012 21:31
Ik ken dat niet, van die snel opeenvolgende episodes. Gebruik dan ook al jaren lithium. Heb een paar keer zonder geprobeerd. Gaat een tijdje goed, maar eindigt veelal in de isoleer. En daarna thuis een maandenlange depressie uitzitten . Vervolgens een jaartje resocialiseren. Nee heb mijn lesje geleerd. Ondanks dat ik veel van het gevoel dat bij een manie hoort hou.maar goed loopt bij mij uiteindelijk totaal uit de hand en duurt maar drie weken. Depressie is bij mij een hel op aarde. Kandan niets en hoop negen maand lang alleen maar dood te gaan. Zelfs geen hoop dat zelfmoord zou kunnen slagen,wat zeg ik niet eens energie een poging te doen! Gelukkig heb ik alleen lithium nodig engeen andere medicijnen.
dinsdag 21 februari 2012 16:09
Beste allemaal,
Ook ik pas in dit rijtje... sinds een jaar geconstateerd en slik nu lithium. Wat overigens erg goed helpt.
@moonlight nee zit niet verder op een forum. maar ken je irritatie wel dat je langer nodig hebt dan de meeste mensen om weer in je normale doen te zijn... Grote problemen heb ik niet meer, maar wat me wel bezighoud is eventuele zwangerschap en lithium.. i.o.m arts kon dit wel. weet niet of jullie misschien hier ervaring mee hebben.
Nog wel onder controle van bipolair 'arts' en psychiater voor medicijnen.
Ook ik pas in dit rijtje... sinds een jaar geconstateerd en slik nu lithium. Wat overigens erg goed helpt.
@moonlight nee zit niet verder op een forum. maar ken je irritatie wel dat je langer nodig hebt dan de meeste mensen om weer in je normale doen te zijn... Grote problemen heb ik niet meer, maar wat me wel bezighoud is eventuele zwangerschap en lithium.. i.o.m arts kon dit wel. weet niet of jullie misschien hier ervaring mee hebben.
Nog wel onder controle van bipolair 'arts' en psychiater voor medicijnen.
dinsdag 21 februari 2012 17:51
net een beetje bijgelezen.
En als ik mijn"manieen"bekijk heb ik het redelijk in de hand. Maar het is dan wel te merken want ik kan vaak een maand makkelijk rondkomen van studiefinanciering, maar tijdens zo'n manie heb ik neiging veel meer uit te geven..waardoor ik eind van de maand vaak superkrap zit.
Maar bij mij zijn de depressieve fases heel makkelijk herkenbaar omdat ik dan en veel te veel pieker bijna 24 uur per dag behalve wanneer ik slaap, en ik heb de neiging overprikkeld te raken erdoor en daardoor zou ik makkelijk hele dagen achterelkaar op bed kunnen liggen met weinig eten, dus alleen een paar koppen thee per dag en 2 boterhammen en een bordje avondeten.
Of ik kan dan niet eten omdat ik het vies vindt..
En aan de bel trekken wanneer het ff fout dreigt te gaan is heel lastig, vooral als de schakelaar binnen een paar tellen omschakeld. Als het geleidelijk gaat is het wel redelijk te doen, maarik trek bijvoorbeeld nooit aan de bel..waarom weet ik ook niet. Maar ik heb zo 3 maanden geleden tussen 2 afspraken met de psycholoog voor het eerst gebeld toen het echt fout dreigde te gaan.
Maar vooral dat slecht slapen lijkt de manie-periodes te versterken.
En als ik mijn"manieen"bekijk heb ik het redelijk in de hand. Maar het is dan wel te merken want ik kan vaak een maand makkelijk rondkomen van studiefinanciering, maar tijdens zo'n manie heb ik neiging veel meer uit te geven..waardoor ik eind van de maand vaak superkrap zit.
Maar bij mij zijn de depressieve fases heel makkelijk herkenbaar omdat ik dan en veel te veel pieker bijna 24 uur per dag behalve wanneer ik slaap, en ik heb de neiging overprikkeld te raken erdoor en daardoor zou ik makkelijk hele dagen achterelkaar op bed kunnen liggen met weinig eten, dus alleen een paar koppen thee per dag en 2 boterhammen en een bordje avondeten.
Of ik kan dan niet eten omdat ik het vies vindt..
En aan de bel trekken wanneer het ff fout dreigt te gaan is heel lastig, vooral als de schakelaar binnen een paar tellen omschakeld. Als het geleidelijk gaat is het wel redelijk te doen, maarik trek bijvoorbeeld nooit aan de bel..waarom weet ik ook niet. Maar ik heb zo 3 maanden geleden tussen 2 afspraken met de psycholoog voor het eerst gebeld toen het echt fout dreigde te gaan.
Maar vooral dat slecht slapen lijkt de manie-periodes te versterken.
dinsdag 21 februari 2012 21:57
