Psyche
alle pijlers
Me minderwaardig voelen en onzekerheid uitstralen
zaterdag 6 juni 2020 07:31
Momenteel zit ik zeer slecht in mijn vel.
In het verleden heb ik zeer veel last gehad van pesten.
Daardoor heb ik grote gevoelens van minderwaardigheid gekregen.
Ik wil niet als een slachtoffer klinken;
Voel me echter zo zwak en kwetsbaar.Voel me vrijwel nooit begrepen in mijn problematiek en gevoelens en ik mis aansluiting in deze samenleving.
Heb me altijd anders gevoeld, werd behandeld als pispaal en velen vonden een sukkel, mietje of wat dan ook (vooral in mijn middelbare schooltijd, maar ook daarna)..
Naast dat ik autisme heb, heb ik het gevoel dat ik ook een soort van post-traumatische stress-stoornis heb.
Ook is er ooit OPS (ontwijkende persoonlijkheidsstoornis) bij me geconstateerd.I
Ik merk ook steeds meer dat er iets ernstig schort aan mijn communicatie.
Ben geen gevoelsuiter en kan erg snel geblokkeerd raken (vooral bij vervelende opmerkingen, moeilijk confrontaties etc). en er kan erg over mij worden heen gelopen.
Het probleem is niet alleen maar assertiviteit, maar zit psychisch dieper.
Ben een erg bedeesd iemand en buitengewoon onzeker en kwetsbaar (in mijn communicatie etc).
Heb ook het gevoel dat er op sociaal en emotioneel vlak misbruik van me word gemaakt.
Altijd heb ik het gevoel dat ik anderen tevreden moet houden en moet behagen, zowel prive als op de werkvloer.
Veelal heb ik ook het gevoel dat ik op eieren moet lopen (ondermeer dmv pleasegedrag) en nooit mijn daadwerkelijke gevoelens kan tonen.
Straks komt mijn maatschappelijk werker en woensdag heb ik een afspraak met mijn psychiater.
Er moet echt iets gaan gebeuren, want zo kan het niet langer.
Wie herkent eigenlijk nog meer gevoelens van minderwaardigheid oid?
In het verleden heb ik zeer veel last gehad van pesten.
Daardoor heb ik grote gevoelens van minderwaardigheid gekregen.
Ik wil niet als een slachtoffer klinken;
Voel me echter zo zwak en kwetsbaar.Voel me vrijwel nooit begrepen in mijn problematiek en gevoelens en ik mis aansluiting in deze samenleving.
Heb me altijd anders gevoeld, werd behandeld als pispaal en velen vonden een sukkel, mietje of wat dan ook (vooral in mijn middelbare schooltijd, maar ook daarna)..
Naast dat ik autisme heb, heb ik het gevoel dat ik ook een soort van post-traumatische stress-stoornis heb.
Ook is er ooit OPS (ontwijkende persoonlijkheidsstoornis) bij me geconstateerd.I
Ik merk ook steeds meer dat er iets ernstig schort aan mijn communicatie.
Ben geen gevoelsuiter en kan erg snel geblokkeerd raken (vooral bij vervelende opmerkingen, moeilijk confrontaties etc). en er kan erg over mij worden heen gelopen.
Het probleem is niet alleen maar assertiviteit, maar zit psychisch dieper.
Ben een erg bedeesd iemand en buitengewoon onzeker en kwetsbaar (in mijn communicatie etc).
Heb ook het gevoel dat er op sociaal en emotioneel vlak misbruik van me word gemaakt.
Altijd heb ik het gevoel dat ik anderen tevreden moet houden en moet behagen, zowel prive als op de werkvloer.
Veelal heb ik ook het gevoel dat ik op eieren moet lopen (ondermeer dmv pleasegedrag) en nooit mijn daadwerkelijke gevoelens kan tonen.
Straks komt mijn maatschappelijk werker en woensdag heb ik een afspraak met mijn psychiater.
Er moet echt iets gaan gebeuren, want zo kan het niet langer.
Wie herkent eigenlijk nog meer gevoelens van minderwaardigheid oid?
zaterdag 6 juni 2020 07:44
Ik herken het,
Maar je moet trots zijn op jezelf. Bekijk het van een andere kant, je hebt al die nare dingen kunnen doorstaan en nog steeds. Je bent er nog, jou in je geheel. Wel met de nodige psychische blokkeringen, maar dacht je echt dat je de enige was?
Hulp zoeken is inderdaad misschien iets goeds, maar laat je niet op de kop zitten.
Op de werkvloer moet je er misschien iets meer schijt aan hebben, want dat is werk.
Maar misschien in familie/vriendenkring goed nadenken wie nou eigenlijk wel goed bij je past? Ik bedoel, als er over je heen gelopen word is dat geen goed teken.
Maar wat ook belangrijk is, is jouw grenzen aangeven.
Al dan niet meteen maar misschien later:
‘Ik heb na gedacht over laatst en vind dat niet oke want zus en zo.’ Ofzoiets.
Begrijp me niet verkeerd, want ik ken jouw gevoel héél erg goed.
Maar ik weet ook dat ik trots kan zijn op
mezelf. En op wat ik bereikt heb.
Veel sterkte![😘]()
Maar je moet trots zijn op jezelf. Bekijk het van een andere kant, je hebt al die nare dingen kunnen doorstaan en nog steeds. Je bent er nog, jou in je geheel. Wel met de nodige psychische blokkeringen, maar dacht je echt dat je de enige was?
Hulp zoeken is inderdaad misschien iets goeds, maar laat je niet op de kop zitten.
Op de werkvloer moet je er misschien iets meer schijt aan hebben, want dat is werk.
Maar misschien in familie/vriendenkring goed nadenken wie nou eigenlijk wel goed bij je past? Ik bedoel, als er over je heen gelopen word is dat geen goed teken.
Maar wat ook belangrijk is, is jouw grenzen aangeven.
Al dan niet meteen maar misschien later:
‘Ik heb na gedacht over laatst en vind dat niet oke want zus en zo.’ Ofzoiets.
Begrijp me niet verkeerd, want ik ken jouw gevoel héél erg goed.
Maar ik weet ook dat ik trots kan zijn op
mezelf. En op wat ik bereikt heb.
Veel sterkte
zaterdag 6 juni 2020 08:21
hoi Kokosnooitaap,
Bedankt voor je fijne reactie.
Doet me erg goed om dit te lezen.
Zowel prive als met werk is het echter een probleem dat er over me heen gelopen kan worden.
Ik lijk niet in staat om te kunnen verweren en klap snel dicht.
Onlangs was mijn financieel contactpersoon bij me op bezoek.
En hij maakte nogal een vervelende opmerking van 'of ik aangekomen was' (heb nogal last van overgewicht).
Dat viel mij rauw op mijn dak.
En dat heb ik hem uiteindelijk ook laten weten.
Heeft hij totaal niet op gereageerd.
Baal hier erg van.
Wil echter geen zelfmedelijden hebben en zal het ook weer moeten gaan loslaten.
Bedankt voor je fijne reactie.
Doet me erg goed om dit te lezen.
Zowel prive als met werk is het echter een probleem dat er over me heen gelopen kan worden.
Ik lijk niet in staat om te kunnen verweren en klap snel dicht.
Onlangs was mijn financieel contactpersoon bij me op bezoek.
En hij maakte nogal een vervelende opmerking van 'of ik aangekomen was' (heb nogal last van overgewicht).
Dat viel mij rauw op mijn dak.
En dat heb ik hem uiteindelijk ook laten weten.
Heeft hij totaal niet op gereageerd.
Baal hier erg van.
Wil echter geen zelfmedelijden hebben en zal het ook weer moeten gaan loslaten.
zaterdag 6 juni 2020 08:34
Je zegt eerst niet in staat te kunnen zijn om je te kunnen verweren maar hebt je financieel contactpersoon wel laten weten dat je zijn opmerking niet ok vond.Mund schreef: ↑06-06-2020 08:21hoi Kokosnooitaap,
Bedankt voor je fijne reactie.
Doet me erg goed om dit te lezen.
Zowel prive als met werk is het echter een probleem dat er over me heen gelopen kan worden.
Ik lijk niet in staat om te kunnen verweren en klap snel dicht.
Onlangs was mijn financieel contactpersoon bij me op bezoek.
En hij maakte nogal een vervelende opmerking van 'of ik aangekomen was' (heb nogal last van overgewicht).
Dat viel mij rauw op mijn dak.
En dat heb ik hem uiteindelijk ook laten weten.
Heeft hij totaal niet op gereageerd.
Baal hier erg van.
Wil echter geen zelfmedelijden hebben en zal het ook weer moeten gaan loslaten.
(Zo zie ik het). Ik weet niet wat voor persoon het is, maar misschien bedoelde hij het niet verkeerd. Ben je nl ook aangekomen? Ik kan slecht oordelen over het gesprek natuurlijk.
Maar Anyway, of iemand nou reageert of niet op jouw reactie van ongenoegen van een opmerking/actie zou je inderdaad moeten loslaten.
Soms hebben mensen niks te zeggen. Als je boodschap maar duidelijk is. En probeer het dan ook netjes te brengen.
En wat betreft dat ‘dichtklappen’, misschien ben jij een persoon die soms tijd nodig heeft om na te denken wat er is gezegd/gebeurt en ook om te bedenken wat jij daar nou daadwerkelijk van vind. Dat zou je in sommige situaties misschien ook kunnen aangeven door te zeggen dat je er over na wilt denken en er later op terug wilt komen. Ik zeg maar wat.
zaterdag 6 juni 2020 08:50
Ik zie dat je het afgelopen jaar meerdere topics hebt geopend met in principe hetzelfde onderwerp.
Ik denk dat wat ik tegen jou zeg, ook al eens eerder is gezegd op een eerder topic door iemand anders.
Ik hoop in elk geval dat je het gaat lukken, maar je zult het voornamelijk toch écht zelf moeten doen om bepaalde patronen in je leven te veranderen.
Het is joúw leven, en je leeft bovendien ook maar 1 keer (zeggen ze). Dus: schouders eronder, heb wat meer schijt en maak er een mooi feest van. Geniet van je vrienden, (leuke) familie, hobby’s, van de zon die schijnt. En laat het allemaal niet vergallen door vieze pesterijen van vroeger (of nu).
Je mag er zijn.![👍🏻]()
Ik denk dat wat ik tegen jou zeg, ook al eens eerder is gezegd op een eerder topic door iemand anders.
Ik hoop in elk geval dat je het gaat lukken, maar je zult het voornamelijk toch écht zelf moeten doen om bepaalde patronen in je leven te veranderen.
Het is joúw leven, en je leeft bovendien ook maar 1 keer (zeggen ze). Dus: schouders eronder, heb wat meer schijt en maak er een mooi feest van. Geniet van je vrienden, (leuke) familie, hobby’s, van de zon die schijnt. En laat het allemaal niet vergallen door vieze pesterijen van vroeger (of nu).
Je mag er zijn.
zaterdag 6 juni 2020 08:52
Kokosnaataap,
Je zou wellicht gelijk kunnen hebben, dat deze persoon het niet verkeerd bedoelde.
Het kwam echter niet heel tactvol over van diegene.
Verder merk ik ook dat ik de neiging heb om me te onderdanig op te stellen.
Vaak ook uit angst en onzekerheid.
Heb vooral dan ook last van het feit dat ik mij veel kan ver-excuseren etc.
Vaak heb ik het gevoel dat ik degene ben die de bron/kern van dergelijke problemen is (op sociaal vlak etc).
Ik trek me alles erg snel aan en ben erg overgevoelig voor confrontaties etc.
Je zou wellicht gelijk kunnen hebben, dat deze persoon het niet verkeerd bedoelde.
Het kwam echter niet heel tactvol over van diegene.
Verder merk ik ook dat ik de neiging heb om me te onderdanig op te stellen.
Vaak ook uit angst en onzekerheid.
Heb vooral dan ook last van het feit dat ik mij veel kan ver-excuseren etc.
Vaak heb ik het gevoel dat ik degene ben die de bron/kern van dergelijke problemen is (op sociaal vlak etc).
Ik trek me alles erg snel aan en ben erg overgevoelig voor confrontaties etc.
zaterdag 6 juni 2020 09:19
Kokosnootaap schreef: ↑06-06-2020 08:34Je zegt eerst niet in staat te kunnen zijn om je te kunnen verweren maar hebt je financieel contactpersoon wel laten weten dat je zijn opmerking niet ok vond.
(Zo zie ik het). Ik weet niet wat voor persoon het is, maar misschien bedoelde hij het niet verkeerd. Ben je nl ook aangekomen? Ik kan slecht oordelen over het gesprek natuurlijk.
Maar Anyway, of iemand nou reageert of niet op jouw reactie van ongenoegen van een opmerking/actie zou je inderdaad moeten loslaten.
Soms hebben mensen niks te zeggen. Als je boodschap maar duidelijk is. En probeer het dan ook netjes te brengen
Nee sorry maar hier ben ik het echt niet mee eens. Een opmerking over je gewicht is gewoon altijd ongepast tenzij gemaakt door je arts of diëtist. Dus dichtklappen is dan niet echt een rare reactie.
Ik wil hier geen tekst (maar een leeg vak kan ik niet opslaan)
zaterdag 6 juni 2020 09:56
Het is niet raar om hier tegenaan te lopen als je autisme hebt en/of een pestverleden. Er wordt vaak onderschat hoeveel invloed pesten kan hebben op je (persoonlijkheids)ontwikkeling. Samen met autisme kan ik me voorstellen dat het sociale verkeer behoorlijk lastig kan worden.
Wat doe je aan therapie Mund? Ik kan me voorstellen dat een actieve therapie zoals PMT of een praktische training je op weg zou kunnen helpen. Voelen, ervaren, oefenen, doen. Zowel je psychiater (hij/zij is aan een organisatie verbonden?) als je maatschappelijk werker zouden je kunnen helpen met zoiets zoeken.
Wat doe je aan therapie Mund? Ik kan me voorstellen dat een actieve therapie zoals PMT of een praktische training je op weg zou kunnen helpen. Voelen, ervaren, oefenen, doen. Zowel je psychiater (hij/zij is aan een organisatie verbonden?) als je maatschappelijk werker zouden je kunnen helpen met zoiets zoeken.
zaterdag 6 juni 2020 10:38
Helaas heb ik last van herhalingspatronen, die mij erg veel parten spelen.Kokosnootaap schreef: ↑06-06-2020 08:50Ik zie dat je het afgelopen jaar meerdere topics hebt geopend met in principe hetzelfde onderwerp.
Ik denk dat wat ik tegen jou zeg, ook al eens eerder is gezegd op een eerder topic door iemand anders.
Ik hoop in elk geval dat je het gaat lukken, maar je zult het voornamelijk toch écht zelf moeten doen om bepaalde patronen in je leven te veranderen.
Het is joúw leven, en je leeft bovendien ook maar 1 keer (zeggen ze). Dus: schouders eronder, heb wat meer schijt en maak er een mooi feest van. Geniet van je vrienden, (leuke) familie, hobby’s, van de zon die schijnt. En laat het allemaal niet vergallen door vieze pesterijen van vroeger (of nu).
Je mag er zijn.![👍🏻]()
Het lijkt alsof ik steeds weer in een soort van vicieuze cirkel beland.
Daardoor kan ik ook reacties plaatsen, die elkaar kunnen overlappen oid.
Dat vind ik ergens wel erg jammer.
zaterdag 6 juni 2020 10:41
Dat heb ik dus ook wel zo ervaren eigenlijk.borboletas schreef: ↑06-06-2020 09:19Nee sorry maar hier ben ik het echt niet mee eens. Een opmerking over je gewicht is gewoon altijd ongepast tenzij gemaakt door je arts of diëtist. Dus dichtklappen is dan niet echt een rare reactie.
Ergens besef ik ook wel van mezelf dat ik met overgewicht kamp.
Als iemand dit echter zo 'out of the blue' zegt, dan is dat idd best confronterend en ook pijnlijk.
zaterdag 6 juni 2020 10:44
Heb ruim een jaar geleden een tijdje aan PMT gedaan.tu1nhek schreef: ↑06-06-2020 09:56Het is niet raar om hier tegenaan te lopen als je autisme hebt en/of een pestverleden. Er wordt vaak onderschat hoeveel invloed pesten kan hebben op je (persoonlijkheids)ontwikkeling. Samen met autisme kan ik me voorstellen dat het sociale verkeer behoorlijk lastig kan worden.
Wat doe je aan therapie Mund? Ik kan me voorstellen dat een actieve therapie zoals PMT of een praktische training je op weg zou kunnen helpen. Voelen, ervaren, oefenen, doen. Zowel je psychiater (hij/zij is aan een organisatie verbonden?) als je maatschappelijk werker zouden je kunnen helpen met zoiets zoeken.
Vond het destijds best prettig.
Jammer genoeg zijn we toen gestopt, ook omdat we allebei (de therapeut en ik) veronderstelden dat het wel veel beter toen ging.
Achteraf gezien was dit echter maar van korte duur.
En ik ervaar toch wel vaak hoge pieken en diepe dalen in mijn psyche.
Dit wil ik volgende week ook weer gaan aankaarten bij mijn psychiater.
zaterdag 6 juni 2020 12:50
Een suggestie?
Heb je ooit eens iemt geprobeerd?
EMT staat voor Integral Eye Movement Therapy. Een methode om de emotie op een trauma, angst of fobie te verminderen of weg te nemen.
IEMT geeft inzicht in hoe je geleerd hebt om je op een bepaalde manier te voelen over een gebeurtenis in het verleden en pakt het probleem aan.
Een goede manier om inzicht in eigen handelen te krijgen voor mij. Hierbij ging het meer om herhaalde patronen te zien en daarin proberen een andere houding/handeling te vinden.
Heeft ook geholpen bij het hervinden van eigenwaarde.
Heb je ooit eens iemt geprobeerd?
EMT staat voor Integral Eye Movement Therapy. Een methode om de emotie op een trauma, angst of fobie te verminderen of weg te nemen.
IEMT geeft inzicht in hoe je geleerd hebt om je op een bepaalde manier te voelen over een gebeurtenis in het verleden en pakt het probleem aan.
Een goede manier om inzicht in eigen handelen te krijgen voor mij. Hierbij ging het meer om herhaalde patronen te zien en daarin proberen een andere houding/handeling te vinden.
Heeft ook geholpen bij het hervinden van eigenwaarde.
spegt wijzigde dit bericht op 06-06-2020 13:17
Reden: Typo
Reden: Typo
0.80% gewijzigd
zaterdag 6 juni 2020 13:09
Ik herken vooral het verleden van TO en de uitwerking die dit heeft op de manier waarop je met andere mensen om gaat.
De gouden tip heb ik niet voor je maar misschien wat handvatten?
Mag ik vragen hoe oud je bent en hoe lang het pest-verleden achter je ligt?
Ik merk nu op mijn 43e dat het me nog altijd bezig houdt, het hoort bij je en bij wie je bent geworden. Met scheutjes laat ik pijn en inzichten toe, ik heb nooit hulp gezocht omdat ik absoluut geen zin had in gewroet of nog erger... de beerput.
Het aller beste wat ik heb gedaan is dat ik vanuit heel ander werk uiteindelijk op mijn 35e in de zorg ben gaan werken. Bij kwetsbare mensen voelde ik mij genoeg op mijn gemak om mezelf te laten zien en hen te helpen en zo ben ik langzaam aan een opener en socialer mens geworden. Ook omdat je in een team werkt en de mensen die in de zorg werken voornamelijk sociale mensen zijn (er wordt weinig gepest op de werkvloer) ben ik ook als collega iemand die zichzelf steeds beter kan laten zien.
Maar genoeg over mij... ik lees graag mee en en PB sturen mag ook.
De gouden tip heb ik niet voor je maar misschien wat handvatten?
Mag ik vragen hoe oud je bent en hoe lang het pest-verleden achter je ligt?
Ik merk nu op mijn 43e dat het me nog altijd bezig houdt, het hoort bij je en bij wie je bent geworden. Met scheutjes laat ik pijn en inzichten toe, ik heb nooit hulp gezocht omdat ik absoluut geen zin had in gewroet of nog erger... de beerput.
Het aller beste wat ik heb gedaan is dat ik vanuit heel ander werk uiteindelijk op mijn 35e in de zorg ben gaan werken. Bij kwetsbare mensen voelde ik mij genoeg op mijn gemak om mezelf te laten zien en hen te helpen en zo ben ik langzaam aan een opener en socialer mens geworden. Ook omdat je in een team werkt en de mensen die in de zorg werken voornamelijk sociale mensen zijn (er wordt weinig gepest op de werkvloer) ben ik ook als collega iemand die zichzelf steeds beter kan laten zien.
Maar genoeg over mij... ik lees graag mee en en PB sturen mag ook.
zaterdag 6 juni 2020 13:29
Of die persoon was gewoon een hork. En jij hebt er iets van gezegd, dus dat is goed. Als hij er dan verder niks mee doet, daar kan jij niks aan doen. Goed dat je er iets van gezegd hebt.
zaterdag 6 juni 2020 16:41
Ik! In het verleden diverse hulpverleners gehad om mijn zelfbeeld op te krikken. Maar het heeft niet tot nauwelijks geholpen. Hetgene wat gezegd is door hen komt niet binnen. Ik weet dat het gezegd is, maar ik voel het niet. Want ik blijf altijd anders dan de mensen hier door mijn afkomst en Autisme. Die dingen zijn niet weg te vegen, hoe graag ik dat ook zou willen. Ik word nooit echt een van hen. Mijn pestverleden kan ik nog steeds heel moeilijk loslaten.
Goed dat je je kritiek geuit hebt tegen die man over je overgewicht. Het zegt meer over hem dan over jou. Maar ik ervaar opmerkingen over mijn uiterlijk ook vaak als kwetsend. Met mijn verstand weet ik hoe het zit, maar het matcht niet met mijn gevoel.
Goed dat je je kritiek geuit hebt tegen die man over je overgewicht. Het zegt meer over hem dan over jou. Maar ik ervaar opmerkingen over mijn uiterlijk ook vaak als kwetsend. Met mijn verstand weet ik hoe het zit, maar het matcht niet met mijn gevoel.
zaterdag 6 juni 2020 17:47
Dat kende ik nog niet.Spegt schreef: ↑06-06-2020 12:50Een suggestie?
Heb je ooit eens iemt geprobeerd?
EMT staat voor Integral Eye Movement Therapy. Een methode om de emotie op een trauma, angst of fobie te verminderen of weg te nemen.
IEMT geeft inzicht in hoe je geleerd hebt om je op een bepaalde manier te voelen over een gebeurtenis in het verleden en pakt het probleem aan.
Een goede manier om inzicht in eigen handelen te krijgen voor mij. Hierbij ging het meer om herhaalde patronen te zien en daarin proberen een andere houding/handeling te vinden.
Heeft ook geholpen bij het hervinden van eigenwaarde.
Heel erg bedankt voor je tip.
Zal er eens meer over gaan opzoeken.
zaterdag 6 juni 2020 17:50
Ik ben ook 43 jaar (wel toevallig).DeeDee76 schreef: ↑06-06-2020 13:09Ik herken vooral het verleden van TO en de uitwerking die dit heeft op de manier waarop je met andere mensen om gaat.
De gouden tip heb ik niet voor je maar misschien wat handvatten?
Mag ik vragen hoe oud je bent en hoe lang het pest-verleden achter je ligt?
Ik merk nu op mijn 43e dat het me nog altijd bezig houdt, het hoort bij je en bij wie je bent geworden. Met scheutjes laat ik pijn en inzichten toe, ik heb nooit hulp gezocht omdat ik absoluut geen zin had in gewroet of nog erger... de beerput.
Het aller beste wat ik heb gedaan is dat ik vanuit heel ander werk uiteindelijk op mijn 35e in de zorg ben gaan werken. Bij kwetsbare mensen voelde ik mij genoeg op mijn gemak om mezelf te laten zien en hen te helpen en zo ben ik langzaam aan een opener en socialer mens geworden. Ook omdat je in een team werkt en de mensen die in de zorg werken voornamelijk sociale mensen zijn (er wordt weinig gepest op de werkvloer) ben ik ook als collega iemand die zichzelf steeds beter kan laten zien.
Maar genoeg over mij... ik lees graag mee en en PB sturen mag ook.
jarenlang had ik het vermoeden dat mijn gevoelens met betrekking tot mijn pestverleden wel weer gingen afnemen.
Het blijft me echter nog steeds achtervolgen en het kan zo maar weer de kop opsteken.
Ook in sociale situaties waarin ik kan spaaklopen, zoals mensen die nare opmerkingen kunnen plaatsen etc.
Dan kan er ineens weer iets getriggerd worden.
zaterdag 6 juni 2020 17:54
Ja; daar ben ik ook wel blij mee.
Over een tijdje zie ik hem weer.
Wil dit dan toch wel even goed in mijn 'achterhoofd' ook houden.
zaterdag 6 juni 2020 17:57
Wat enorm naar voor je dat je jouw pestverleden moeilijk kan loslaten.hondenmens schreef: ↑06-06-2020 16:41Ik! In het verleden diverse hulpverleners gehad om mijn zelfbeeld op te krikken. Maar het heeft niet tot nauwelijks geholpen. Hetgene wat gezegd is door hen komt niet binnen. Ik weet dat het gezegd is, maar ik voel het niet. Want ik blijf altijd anders dan de mensen hier door mijn afkomst en Autisme. Die dingen zijn niet weg te vegen, hoe graag ik dat ook zou willen. Ik word nooit echt een van hen. Mijn pestverleden kan ik nog steeds heel moeilijk loslaten.
Goed dat je je kritiek geuit hebt tegen die man over je overgewicht. Het zegt meer over hem dan over jou. Maar ik ervaar opmerkingen over mijn uiterlijk ook vaak als kwetsend. Met mijn verstand weet ik hoe het zit, maar het matcht niet met mijn gevoel.
Heb jij hier ook hulp voor?
Zelf herken ik het ook dat dergelijke situaties qua verstand niet matchen met gevoelens.
zaterdag 6 juni 2020 20:41
zondag 7 juni 2020 08:20
hondenmens,
Overweeg je nog weleens om weer hulp te gaan nemen?
Zelf wil ik dit trouwens wel gaan doen.
Ik merk dat er op psycho-sociaal vlak echt veel niet goed zit bij mij.
Vooral in de communicatie schort er veel aan en dan vooral om zelfverzekerd, adequaat en assertief te kunnen reageren in vervelende situaties.
Vaak merk ik dat ik nogal afwezig en/of traag kan zijn in mijn manier van reageren.
Alsof er een soort van 'olie' in mijn hoofd ontbreekt.
Dit heeft weer ook met mijn autisme te maken.
Overweeg je nog weleens om weer hulp te gaan nemen?
Zelf wil ik dit trouwens wel gaan doen.
Ik merk dat er op psycho-sociaal vlak echt veel niet goed zit bij mij.
Vooral in de communicatie schort er veel aan en dan vooral om zelfverzekerd, adequaat en assertief te kunnen reageren in vervelende situaties.
Vaak merk ik dat ik nogal afwezig en/of traag kan zijn in mijn manier van reageren.
Alsof er een soort van 'olie' in mijn hoofd ontbreekt.
Dit heeft weer ook met mijn autisme te maken.
zondag 7 juni 2020 11:20
@Mund: Misschien later weer, maar weet nog niet welke therapie. Ik wil me eerst op mijn verhuizing gaan richten. Als alles volgens plan verloopt zal dat komend najaar zijn. Ik begin steeds meer te denken dat ik niet te helpen ben. In mijn jeugd is al verteld dat ik een extreem geval ben. Toen konden ze me al niet overtuigen. Het zat te diep. En ik ben niet de enige bij wie het niet hielp.
Er is ook een topic over: Is iemand ooit echt beter geworden van therapie?
Verder herken ik de situatie wel. Die soort olie die ontbreekt. Of zoals een andere forumster eens schreef. Het gevoel geboren te zijn zonder teflonlaag.
Er is ook een topic over: Is iemand ooit echt beter geworden van therapie?
Verder herken ik de situatie wel. Die soort olie die ontbreekt. Of zoals een andere forumster eens schreef. Het gevoel geboren te zijn zonder teflonlaag.
zondag 7 juni 2020 13:11
Herkenbaar verhaal... Wat je schrijft over je overlevingsstrategiën, precies zo heb ik het mezelf ook aangeleerd: pleasen, vermijden, angstgevoelens, de sociale ongemakkelijkheid... en ik wil er ook vanaf!
Heel onnodig dat die financieel contactpersoon die opmerking maakte. Ik kan alleen maar bedenken dat hij (was het een hij?) het deed om zijn eigen ego een boost te geven. Goed dat je hebt aangegeven dat je de opmerking niet prettig vond. Niet dat je de illusie moet hebben dat die contactpersoon zich achter z'n oren gaat krabben dat het idd niet zo aardig was... Je deed dit gewoon voor jezelf, je bent voor jezelf opgekomen, ook al vind je het zelf nog te subtiel. Maar zie het in het kader van de problematiek van conflictvermijden – dan mag je echt trots zijn op jezelf!!
Ik ben zelf als 14-jarige in de gymles gepest, door de gymjuf... wat als gevolg had dat dat een vrijbrief was voor anderen om mij ook te pesten. Ik heb daar nog steeds last van en ik ben nu 46. De juf dwong mij een oefening voor te doen, terwijl ik dus heel slecht was in gym en vooral dat onderdeel. Iedereen zat op de banken langs de kant en lachte me uit, de juf lachte het hardst. Klinkt dramatisch om daar dan je leven door te laten bepalen, maar ik denk dat ik door een paar van dit soort ervaringen mezelf op een bepaalde manier heb opgesteld, waardoor het alleen maar erger werd. Ik heb onlangs besloten om daar iets aan te doen. Met EMDR, wat hier ook genoemd werd, volgens mij hetzelfde als EMT?). Wat gebeurd is, is gebeurd... maar het verandert wel de manier waarop ik er naar terugkijk. En haalt er ook de lading vanaf. Want ik voel heel veel angst in situaties waarin ik dreig voor gek gezet te worden, buitengesloten te worden... De dreiging is voldoende en dat hóeft niet eens een dreiging te zijn, maar zo VOEL ik het dat dan wel en dus handel ik ook zo: met angst.
Met die EMDR realiseerde ik me opeens dat al die kinderen die op dat bankje naar me zaten te kijken, vooral opgelucht waren dat zíj het niet waren die in mijn positie zaten. Het schept ook een saamhorigheid veilig vanaf de kant te lachen om een buitenstaander.
Ook realiseerde ik me dat ik niet de enige was... er waren momenten dat die gymjuf andere 'zwakke' kinderen ook belachelijk maakte. En dan voelde ik zelf óók de opluchting dat ik het deze keer niet was!!
Tijdens die EMDR realiseerde ik me dat de gymjuf eigenlijk heel onzeker was. Ze probeerde maatjes te worden met het groepje meiden met een enorm grote bek. Ze was gewoon bang voor die meiden. En dus lachte ze altijd mee als die meiden mij nare dingen toeriepen.
Nu, als volwassen vrouw vind ik het verschrikkelijk dat die gymjuf ermee is weggekomen. Ik heb toen nooit hulp gezocht, ben nooit voor mezelf opgekomen. Ik schaamde me vooral dat ik zo'n kind was wat niet kon gymen. Dus daar ben ik boos over naar mezelf. Met EMDR ga je terug in de tijd en handelt alsnog. In mijn geval mobiliseerde ik de andere pestslachtoffers en ging een gesprek aan. En echt, ik kan er op dit moment heel rationeel naar kijken, zonder gevoel... geen garantie dat het zo blijft, maar het lijkt veelbelovend want ik ben pas 1x geweest. Volgende keren zoomen we dan in op een soortgelijke situatie... Ik ben dus heel benieuwd hoe het verder in mijn leven verweven raakt... zeker omdat ik al heel wat keren therapie heb gehad (gewoon gesprekken) wat weliswaar de inzichten gaf, maar verder niet echt beklijfde.
Heel verhaal, maar ik hoop dat je er iets aan hebt, TO.
Heel onnodig dat die financieel contactpersoon die opmerking maakte. Ik kan alleen maar bedenken dat hij (was het een hij?) het deed om zijn eigen ego een boost te geven. Goed dat je hebt aangegeven dat je de opmerking niet prettig vond. Niet dat je de illusie moet hebben dat die contactpersoon zich achter z'n oren gaat krabben dat het idd niet zo aardig was... Je deed dit gewoon voor jezelf, je bent voor jezelf opgekomen, ook al vind je het zelf nog te subtiel. Maar zie het in het kader van de problematiek van conflictvermijden – dan mag je echt trots zijn op jezelf!!
Ik ben zelf als 14-jarige in de gymles gepest, door de gymjuf... wat als gevolg had dat dat een vrijbrief was voor anderen om mij ook te pesten. Ik heb daar nog steeds last van en ik ben nu 46. De juf dwong mij een oefening voor te doen, terwijl ik dus heel slecht was in gym en vooral dat onderdeel. Iedereen zat op de banken langs de kant en lachte me uit, de juf lachte het hardst. Klinkt dramatisch om daar dan je leven door te laten bepalen, maar ik denk dat ik door een paar van dit soort ervaringen mezelf op een bepaalde manier heb opgesteld, waardoor het alleen maar erger werd. Ik heb onlangs besloten om daar iets aan te doen. Met EMDR, wat hier ook genoemd werd, volgens mij hetzelfde als EMT?). Wat gebeurd is, is gebeurd... maar het verandert wel de manier waarop ik er naar terugkijk. En haalt er ook de lading vanaf. Want ik voel heel veel angst in situaties waarin ik dreig voor gek gezet te worden, buitengesloten te worden... De dreiging is voldoende en dat hóeft niet eens een dreiging te zijn, maar zo VOEL ik het dat dan wel en dus handel ik ook zo: met angst.
Met die EMDR realiseerde ik me opeens dat al die kinderen die op dat bankje naar me zaten te kijken, vooral opgelucht waren dat zíj het niet waren die in mijn positie zaten. Het schept ook een saamhorigheid veilig vanaf de kant te lachen om een buitenstaander.
Ook realiseerde ik me dat ik niet de enige was... er waren momenten dat die gymjuf andere 'zwakke' kinderen ook belachelijk maakte. En dan voelde ik zelf óók de opluchting dat ik het deze keer niet was!!
Tijdens die EMDR realiseerde ik me dat de gymjuf eigenlijk heel onzeker was. Ze probeerde maatjes te worden met het groepje meiden met een enorm grote bek. Ze was gewoon bang voor die meiden. En dus lachte ze altijd mee als die meiden mij nare dingen toeriepen.
Nu, als volwassen vrouw vind ik het verschrikkelijk dat die gymjuf ermee is weggekomen. Ik heb toen nooit hulp gezocht, ben nooit voor mezelf opgekomen. Ik schaamde me vooral dat ik zo'n kind was wat niet kon gymen. Dus daar ben ik boos over naar mezelf. Met EMDR ga je terug in de tijd en handelt alsnog. In mijn geval mobiliseerde ik de andere pestslachtoffers en ging een gesprek aan. En echt, ik kan er op dit moment heel rationeel naar kijken, zonder gevoel... geen garantie dat het zo blijft, maar het lijkt veelbelovend want ik ben pas 1x geweest. Volgende keren zoomen we dan in op een soortgelijke situatie... Ik ben dus heel benieuwd hoe het verder in mijn leven verweven raakt... zeker omdat ik al heel wat keren therapie heb gehad (gewoon gesprekken) wat weliswaar de inzichten gaf, maar verder niet echt beklijfde.
Heel verhaal, maar ik hoop dat je er iets aan hebt, TO.
zondag 7 juni 2020 14:00
@Vivinnetje: Wat een rotstreek van die juf. Zo iemand verdient het in mijn ogen niet om met kinderen te werken. Ik had een soortgelijke kleuterjuf. Ik was langzaam en onhandig. Altijd moeite met knutselwerkjes. De juf snapte niet dat het mij niet lukte. In plaats van me te helpen schold ze me uit voor "baby" of "treuzeltje. Ik moest ook vaak binnen blijven in de pauze omdat ik mijn tussendoortje niet op kon. Ik kon mezelf nog niet aankleden en veters strikken. Dan dreigde ze dat ik niet naar huis mocht. Het bleef bij dreigen. Mijn ouders kwamen er achter via andere kinderen die kwamen spelen. Die vertelden wel eens wat. Ik vertelde het thuis niet. Angst dat mijn ouders ook kwaad zouden zijn. De juf heeft verplicht van school een cursus sociale vaardigheden moeten volgen. Helaas heeft ze er weinig van geleerd. In groep 5 kreeg ik haar weer. Het kleineren begon opnieuw. Als heel de klas iets stouts deed pikte ze mij eruit. Kan me niet herinneren dat ze ooit iets positiefs over me zei. En dit heeft ze bij meer kinderen gedaan. Het waren allemaal kinderen niet doorsnee waren. Ik snap niet dat ze nog steeds juf is en op dezelfde school. Ze kan dit dus nog steeds doen.
zondag 7 juni 2020 14:30
Dat vind ik ook wel mooi omschreven; dat er een teflonlaag ontbreekt.hondenmens schreef: ↑07-06-2020 11:20@Mund: Misschien later weer, maar weet nog niet welke therapie. Ik wil me eerst op mijn verhuizing gaan richten. Als alles volgens plan verloopt zal dat komend najaar zijn. Ik begin steeds meer te denken dat ik niet te helpen ben. In mijn jeugd is al verteld dat ik een extreem geval ben. Toen konden ze me al niet overtuigen. Het zat te diep. En ik ben niet de enige bij wie het niet hielp.
Er is ook een topic over: Is iemand ooit echt beter geworden van therapie?
Verder herken ik de situatie wel. Die soort olie die ontbreekt. Of zoals een andere forumster eens schreef. Het gevoel geboren te zijn zonder teflonlaag.
Heb zelf altijd het gevoel dat er bij mij een soort van beschermingslaag lijkt te ontbreken, waardoor mijn incasseringsvermogen ook niet optimaal lijkt te zijn.
Daardoor voel ik me ook best wel kwetsbaar op oa sociaal vlak.
