Psyche
alle pijlers
Mijn gevoel
maandag 20 september 2010 om 15:59
Mijn gevoel:
Vandaag heb ik een stap in de goede richting gezet. Ik ben trots op mezelf.
Al een paar maanden zit ik niet lekker in mijn vel. Het is alsof ik gevangen zit in mijn eigen ik. Ik ben benauwd, heb last van hyperventilatie. De ene keer heb ik er meer last van, dan de andere keer. Ik probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen. Adem vanuit je buik en niet vanuit je borst. Mijn hand leg ik op mijn buik, sluit mijn ogen en probeer controle te krijgen over mijn eigen lichaam. Even lukt het maar al snel dwalen mijn gedachte af naar mijn dagelijkse denkpatroon; wat wil ik nu eigenlijk met mijn leven, waarom voel ik mij niet gelukkig als ik in de ochtend wakker word. Dat rot gevoel moet nu eens echt verdwijnen. Maar hoe? Wist ik dat maar. En eigenlijk mag ik toch niet klagen; ik ben gezond, heb fantastische ouders, lieve vrienden, familie en een vriend die ontzettend veel van mij houdt.
En toch, blijft het knagen. Is dit het nu? Is dit het leven wat ik echt wil.
En dan begin ik met dromen; een rondreis maken, opzoek naar uitdaging, opzoek naar spanning. Geen zorgen meer. Voldoening, gelukkig zijn.
Vandaag heb ik mijn gevoelens gedeeld, geuit. Ik heb mijn verhaal gedeeld met een psycholoog. Dit voelt goed maar ook eng. Alles komt zo dichtbij. Mijn gevoel, mijn verdriet, mijn angst, mijn zorgen, mijn liefde, mijn geluk, mijn leven.
Ik ga een traject in, een spiegel wordt geplaatst waarin ik mijn eigen ik zie.
Liefs dingentje
Vandaag heb ik een stap in de goede richting gezet. Ik ben trots op mezelf.
Al een paar maanden zit ik niet lekker in mijn vel. Het is alsof ik gevangen zit in mijn eigen ik. Ik ben benauwd, heb last van hyperventilatie. De ene keer heb ik er meer last van, dan de andere keer. Ik probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen. Adem vanuit je buik en niet vanuit je borst. Mijn hand leg ik op mijn buik, sluit mijn ogen en probeer controle te krijgen over mijn eigen lichaam. Even lukt het maar al snel dwalen mijn gedachte af naar mijn dagelijkse denkpatroon; wat wil ik nu eigenlijk met mijn leven, waarom voel ik mij niet gelukkig als ik in de ochtend wakker word. Dat rot gevoel moet nu eens echt verdwijnen. Maar hoe? Wist ik dat maar. En eigenlijk mag ik toch niet klagen; ik ben gezond, heb fantastische ouders, lieve vrienden, familie en een vriend die ontzettend veel van mij houdt.
En toch, blijft het knagen. Is dit het nu? Is dit het leven wat ik echt wil.
En dan begin ik met dromen; een rondreis maken, opzoek naar uitdaging, opzoek naar spanning. Geen zorgen meer. Voldoening, gelukkig zijn.
Vandaag heb ik mijn gevoelens gedeeld, geuit. Ik heb mijn verhaal gedeeld met een psycholoog. Dit voelt goed maar ook eng. Alles komt zo dichtbij. Mijn gevoel, mijn verdriet, mijn angst, mijn zorgen, mijn liefde, mijn geluk, mijn leven.
Ik ga een traject in, een spiegel wordt geplaatst waarin ik mijn eigen ik zie.
Liefs dingentje
maandag 20 september 2010 om 20:18
donderdag 23 september 2010 om 08:53
Het is nu 3 dagen geleden dat ik mijn eerste gesprek bij de psycholoog heb gehad. Het is heel gek, maar dit lijkt voor mij wel 3 weken geleden. Is misschien een beetje overdreven, maar ik wil daarmee zeggen dat er de afgelopen 3 dagen voor mijn gevoel al veel is gebeurt. Eigenlijk best apart, dat 1 gesprek, van anderhalf uur lang, mijn leven al een klein beetje kan veranderen. Het gaat er met name om hoe ik nu in het leven sta. En dat ik inzicht heb gekregen in 1 bepaalde situatie.
Laat ik wel vooropstellen..ik ben er nog lang niet. Maar elk stapje naar een beter gevoel is al iets.
Ik heb afgesproken met de psycholoog om een boekje bij te houden met wat gaat er goed. Dus niet 'wat gaat er niet goed'.
Gewoon een mini-boekje met wat steekwoorden.
Daarin staan nu een aantal dingen; dat ik dinsdagochtend anders ben opgestaan. Meestal sta ik op met een enorm gepieker. Heel vervelend. Maar nu..voelde ik me anders. Een soort opluchting.
Ik heb ook goed gepraat met mijn vriend, ouders en zus. Dit waren emotionele, pittige gesprekken. Maar wel prettig.
Dit zijn kleine stapjes, beter iets dan niets.
En ik moet mezelf eens vaker een schouderklopje geven. Ik mag best trots opmezelf zijn met wat ik tot nu toe heb bereikt. Sowieso wat ik bereikt heb in mijn leven.
Tevens heb ik een beslissing durven te nemen om mijn eigen huis in de verkoop te gaan zetten, op korte termijn. Ik woon er namelijk al een tijdje niet meer in. Maar er werkelijk afstand van nemen is zo ontzettend lastig. Nu heb ik toch de knoop doorgehakt. Loslaten is ook een vak apart.
Liefs dingentje
Laat ik wel vooropstellen..ik ben er nog lang niet. Maar elk stapje naar een beter gevoel is al iets.
Ik heb afgesproken met de psycholoog om een boekje bij te houden met wat gaat er goed. Dus niet 'wat gaat er niet goed'.
Gewoon een mini-boekje met wat steekwoorden.
Daarin staan nu een aantal dingen; dat ik dinsdagochtend anders ben opgestaan. Meestal sta ik op met een enorm gepieker. Heel vervelend. Maar nu..voelde ik me anders. Een soort opluchting.
Ik heb ook goed gepraat met mijn vriend, ouders en zus. Dit waren emotionele, pittige gesprekken. Maar wel prettig.
Dit zijn kleine stapjes, beter iets dan niets.
En ik moet mezelf eens vaker een schouderklopje geven. Ik mag best trots opmezelf zijn met wat ik tot nu toe heb bereikt. Sowieso wat ik bereikt heb in mijn leven.
Tevens heb ik een beslissing durven te nemen om mijn eigen huis in de verkoop te gaan zetten, op korte termijn. Ik woon er namelijk al een tijdje niet meer in. Maar er werkelijk afstand van nemen is zo ontzettend lastig. Nu heb ik toch de knoop doorgehakt. Loslaten is ook een vak apart.
Liefs dingentje
donderdag 23 september 2010 om 09:02
Heel gek dit: Dingentje, ben jij mijn zus??
In je bericht zit 1 detail waaruit blijkt van niet maar toch: wat voelt dit dichtbij. Omdat je door de inhoud van je berichten en je schrijfstijl zoveel oproept wat me aan mijn dierbare zus doet denken voel ik heel sterk de behoefte om het volgende te doen:
*ik ga zo eerst maar eens even mijn echte zus bellen...*
In je bericht zit 1 detail waaruit blijkt van niet maar toch: wat voelt dit dichtbij. Omdat je door de inhoud van je berichten en je schrijfstijl zoveel oproept wat me aan mijn dierbare zus doet denken voel ik heel sterk de behoefte om het volgende te doen:
*ik ga zo eerst maar eens even mijn echte zus bellen...*
dinsdag 9 november 2010 om 14:22
Lieve allemaal,
Bijna twee weken geleden heb ik mijn derde coachinggesprek gesprek gehad. Pittige gesprekken. Maar zoals al eerder aangegeven zeer leerzaam. Ik vind het zeer prettig om mijn eigen IK te ontdekken. Wie ik in werkelijkheid ben, waar ik voor sta en waar mijn kwaliteiten liggen. Maar wat voornamlijk het belangrijkste is, is dat ik goed in mijn vel zit.
De gesprekken met de coach zijn zeer afwisselend. Veel onderwerpen zijn besproken.
En ik moet zeggen dat het mij veel helpt. Tijdens de coaching is aangegeven; er zijn 2 mogelijkheden: 1. door de gesprekken wordt mijn relatie met mijn vriend alleen maar beter of 2. we groeien uitelkaar.
Na 3 gesprekken merk ik dat wij ontzettend naar elkaar toe zijn gegroeid. Geen heftige discussies meer. We gaan echt heel fijn met elkaar om.
In de vorige tekst heb ik aangegeven dat ik mijn huis in de verkoop heb gezet. Een volgende stap.
Naast mijn eigen woning staat ook de woning van mijn vriend in de verkoop met de verwachting dat deze zeker 1 tot 2 jaar in de verkoop zal staan. Wegens de slechte huizenmarkt en wegens de hoge verkoopprijs van de woning.
Maar toch plots zijn er vorige week zaterdag kijkers geweest. Deze mensen hebben het appartement bekeken en waren gelijk enthousiast! Maar doordat zij hun eigen huis nog in de verkoop hebben staan, kunnen ze helaas nog niks kopen.
Naarmate dit gesprek vorderde hebben mijn vriend en ik het huis van deze mensen bekeken. En eigenlijk bij toeval is dit huis precies het huis waar wij naar op zoek zijn. Alles wat wij eisen aan een huis is aanwezig.
Om een lang verhaal kort te maken, hebben wij in 1 week tijd ons appartement verkocht (die van mijn vriend) en een huis gekocht! Allemaal ontzettend snel! Het is voor mij nog allemaal niet echt te bevatten.
Op het moment dat wij het huis van deze mensen bekeken, was ik echt helemaal enthousiast!! Helemaal gaaf!
Voor mij was er dan ook geen enkel twijfel mogelijk...ik wil dit huis!
Uiteindelijk is het nu zover! Wij hebben het huis. En nu gaat er vanalles door mij heen. Wat als het huis toch niet bevalt. Wat als ik besluit om bij mijn vriend weg te gaan. Etc. Etc. Ik heb momenteel enorm veel twijfels (wat ik altijd heb).
Ik ben gewoon zo bang dat ik een verkeerde beslissing heb gemaakt. Dat ik spijt heb.
Waarom kan ik nu gewoon niet genieten van het moment. Ik twijfel vooral aan mijn gevoelens voor mijn vriend, op dit moment. En dan vraag ik mij af..hou ik echt nog wel van hem??
Maar ik weet eigenlijk ook bijna zeker..dat ik hem nooit kwijt wil.
Het is zo vreemd...eerst wil ik het huis dolgraag. En nu we officieel het huis hebben gekocht weet ik het allemaal niet meer!!
Ik ben soms ook een rare..
Bijna twee weken geleden heb ik mijn derde coachinggesprek gesprek gehad. Pittige gesprekken. Maar zoals al eerder aangegeven zeer leerzaam. Ik vind het zeer prettig om mijn eigen IK te ontdekken. Wie ik in werkelijkheid ben, waar ik voor sta en waar mijn kwaliteiten liggen. Maar wat voornamlijk het belangrijkste is, is dat ik goed in mijn vel zit.
De gesprekken met de coach zijn zeer afwisselend. Veel onderwerpen zijn besproken.
En ik moet zeggen dat het mij veel helpt. Tijdens de coaching is aangegeven; er zijn 2 mogelijkheden: 1. door de gesprekken wordt mijn relatie met mijn vriend alleen maar beter of 2. we groeien uitelkaar.
Na 3 gesprekken merk ik dat wij ontzettend naar elkaar toe zijn gegroeid. Geen heftige discussies meer. We gaan echt heel fijn met elkaar om.
In de vorige tekst heb ik aangegeven dat ik mijn huis in de verkoop heb gezet. Een volgende stap.
Naast mijn eigen woning staat ook de woning van mijn vriend in de verkoop met de verwachting dat deze zeker 1 tot 2 jaar in de verkoop zal staan. Wegens de slechte huizenmarkt en wegens de hoge verkoopprijs van de woning.
Maar toch plots zijn er vorige week zaterdag kijkers geweest. Deze mensen hebben het appartement bekeken en waren gelijk enthousiast! Maar doordat zij hun eigen huis nog in de verkoop hebben staan, kunnen ze helaas nog niks kopen.
Naarmate dit gesprek vorderde hebben mijn vriend en ik het huis van deze mensen bekeken. En eigenlijk bij toeval is dit huis precies het huis waar wij naar op zoek zijn. Alles wat wij eisen aan een huis is aanwezig.
Om een lang verhaal kort te maken, hebben wij in 1 week tijd ons appartement verkocht (die van mijn vriend) en een huis gekocht! Allemaal ontzettend snel! Het is voor mij nog allemaal niet echt te bevatten.
Op het moment dat wij het huis van deze mensen bekeken, was ik echt helemaal enthousiast!! Helemaal gaaf!
Voor mij was er dan ook geen enkel twijfel mogelijk...ik wil dit huis!
Uiteindelijk is het nu zover! Wij hebben het huis. En nu gaat er vanalles door mij heen. Wat als het huis toch niet bevalt. Wat als ik besluit om bij mijn vriend weg te gaan. Etc. Etc. Ik heb momenteel enorm veel twijfels (wat ik altijd heb).
Ik ben gewoon zo bang dat ik een verkeerde beslissing heb gemaakt. Dat ik spijt heb.
Waarom kan ik nu gewoon niet genieten van het moment. Ik twijfel vooral aan mijn gevoelens voor mijn vriend, op dit moment. En dan vraag ik mij af..hou ik echt nog wel van hem??
Maar ik weet eigenlijk ook bijna zeker..dat ik hem nooit kwijt wil.
Het is zo vreemd...eerst wil ik het huis dolgraag. En nu we officieel het huis hebben gekocht weet ik het allemaal niet meer!!
Ik ben soms ook een rare..
