Psyche
alle pijlers
Misbruikt als kind, het effect er van op jou als volwassene
zaterdag 8 juni 2013 10:24
Alana, je mag gerust posten hoor. Ook lange postings. Volgens mij heeft niemand daar een probleem mee.
Sterker nog, ik denk dat de vrouwen hier heel goed begrijpen dat je je verhaal kwijt wil. En dat mag kort of lang.
Moeilijk is dat he? Dat er iemand misbruikt van je maakte die je eigenlijk moet beschermen?
Logisch dat je pijn op je borst hebt. De pijn die je voelt komt van zo ver. Van zo diep. Ik noem het 'de plek waar ik niet bij kan'. Omdat er niks meer aan veranderd kan worden. Het zit ergens in je ontwikkeling waar ook je hechting en dergelijke zit. Als daar van alles verstoord wordt dan is het moeilijk te herstellen.
Het hoort niet. Mag niet en is fout wat je opa deed lieverd.
Echt. Dat weet je wel maar er is je ook geleerd dat je van hem moet houden. Hóe moeilijk is dat!? Niet te geloven....
Dapper dat je je verhaal post en meeleest. Probeer maar te voelen dat het hier een warm bad is.
Want dat is het.
Sterker nog, ik denk dat de vrouwen hier heel goed begrijpen dat je je verhaal kwijt wil. En dat mag kort of lang.
Moeilijk is dat he? Dat er iemand misbruikt van je maakte die je eigenlijk moet beschermen?
Logisch dat je pijn op je borst hebt. De pijn die je voelt komt van zo ver. Van zo diep. Ik noem het 'de plek waar ik niet bij kan'. Omdat er niks meer aan veranderd kan worden. Het zit ergens in je ontwikkeling waar ook je hechting en dergelijke zit. Als daar van alles verstoord wordt dan is het moeilijk te herstellen.
Het hoort niet. Mag niet en is fout wat je opa deed lieverd.
Echt. Dat weet je wel maar er is je ook geleerd dat je van hem moet houden. Hóe moeilijk is dat!? Niet te geloven....
Dapper dat je je verhaal post en meeleest. Probeer maar te voelen dat het hier een warm bad is.
Want dat is het.
zaterdag 8 juni 2013 11:28
Ergens heb ik ook de behoefte mijn verhaal te doen.
Over wat ik weet, maar ook over wat ik niet weet maar ergens wel vermoed (seksueel misbruik). Dat laatste kan ik echter niet zonder enigszins expliciet te worden als het over seks gaat. En ik kan me voorstellen dat dat voor mensen hier te confronterend kan zijn. Dus schrijf ik maar niets, omdat ik echt niemand wil triggeren.
Wat ik wel weet:
Mijn moeder is vanaf mijn allervroegste jeugd een ontzettend wispelturig mens. Zowel zij als mijn vader geven aan dat ik gewenst was, maar ik heb dat van haar kant uit nooit zo ervaren.
Het was mijn vader die 's nachts aan mijn bedje kwam als ik weer eens nachtmerries had. Hij heeft me later toen ik al lang volwassen was vertelt dat mijn moeder van hem niet mocht omdat hij bang was dat ze me wat aan zou doen.
Mijn moeder.... Wat moet ik vertellen. Ze was volkomen onbetrouwbaar. Soms deed ze lief, maar vanuit het niets kon ze omslaan en dan viel ze uit. Nooit fysiek, altijd verbaal. Mijn hele jeugd heb ik te horen gekregen dat ik niet deugde, dat ik het niet goed deed. Dat ik 'normaal' moest doen. Wat dat dan was, werd me niet uitgelegd. Ik deed gewoon maar of ik stom was, ik was een walgelijk kind. Meermaals heb ik te horen gekregen dat ik nooit geboren had moeten worden. Wat ik pok deed, in haar ogen deed ik het zelden goed.
Ik werd gepest op de lagere en later op de middelbare school. Ook dat was volgens mijn moeder allemaal mijn eigen schuld. Moest ik maar normaal doen.
Juist het feit dat ze ook wel gezellig kon doen maakte het zo onveilig. Als ik uit school kwam liep ik al op mijn tenen, omdat ik niet wist in wat voor bui ik mijn moeder aan zou treffen. En als we (ik heb een jongere broer die hier ook het slachtoffer van is geweest, hoewel in iets mindere mate) dan een gezellige moeder aantroffen, dan wisten we nooit hoe lang het zou duren. Want we deden bijna altijd wel iets verkeerd (het was in haar ogen altijd onze schuld) waardoor haar stemming volkomen omsloeg en we weer werden uitgescholden.
Als mijn vader dan thuis kwam uit zijn werk en het verhaal te horen kreeg, was die ernstig teleurgesteld. In de ogen van mijn vader waren wij met zijn drieën verantwoordelijk. Mijn broertje en ik moesten maar rekening met mijn moeder houden, want ze had het heel moeilijk. Let wel, ik was een jaar of 7 toen hij dat begon te zeggen.
Verder heb ik wel een heel lieve vader aan hem gehad. Hij stond als hij thuis was (hij werkte veel en was ook regelmatig avonden voor zijn werk weg) altijd voor ons klaar. Was altijd geduldig, werd zelden boos. Mijn vader is gewoon een stabiele man. Met alleen een blindevlek voor het feit dat het gedrag van zijn vrouw echt niet door de beugel kon, wat er ook achter zat. En hij geloofde gewoon oprecht dat hij van twee (kleine) kinderen kon vragen om rekening met hun moeder te houden.
Dat hij ons daarmee mede verantwoordelijk maakte, dat is nooit in hem opgekomen. Dat wij niks verkeerd deden (we waren echt geen moeilijke kinderen), maar dat mijn moeder om niks ontplofte, dat kon zo zijn, maar dat moesten we dan maar begrijpen want mama had het zo moeilijk.
Jaren later heb ik geleerd dat mijn moeder een afschuwelijke jeugd heeft gehad omdat mijn opa haar gruwelijk mishandeld heeft. Fysiek en mentaal. Dat ze in mijn jeugd jaren volkomen in de knoop lag met zichzelf en de wereld. Dat ze mijn vader dreigde met zelfmoord als hij met ons bij haar weg zou gaan. (Iets wat hij dus wel degelijk heeft overwogen).
Dat alles werd mijn dagelijks leven. En op school werd ik buitengesloten en vanaf een jaar of tien ook enorm gepest.
Wat ik er aan over heb gehouden?
Dat ik niemand vertrouw. Als mensen aardig tegen me doen word ik wantrouwend, want dat kan niet echt zijn.
Ik wil in alles de controle houden.
Ik heb woede aanvallen (inmiddels onder controle goddank).
Ik heb paniekaanvallen.
Ik heb enorme moeite met relaties. Oppervlakkig met mensen omgaan gaat redelijk, maar als ik iemand beter leer kennen wordt diegene onveiliger voor me.
Ik heb enorme moeite met fysiek contact. Als iemand me zomaar aanraakt verstijf ik en moet ik moeite doen om niet te slaan.
Ik ben meermaals in mijn leven heel depressief geweest en dat is iets wat altijd op de loer ligt voor mijn gevoel.
Ben vanaf mijn tiende tot mijn veertigste behoorlijk suïcidaal geweest. Iets wat wel met golven ging en wat ik nooit heb gedaan omdat ik al jong met mezelf de afspraak heb gemaakt dat dat niet mocht. Omdat ik zelf zo bang werd van mijn eigen suïcide gedachten.
Inmiddels is het al een aantal jaar redelijk stabiel in mijn leven. Ik heb een schat van een man, die de gave heeft om al mijn problemen buiten zichzelf te laten. Die er altijd voor me is, of daar op zijn minst moeite voor doet.
Ik heb twee honden die me onwijs veel hebben geleerd en waar ik onwijs van hou.
Kinderen heb ik nooit aangedurfd. Daarvoor heb ik teveel issues met woede en ik wilde hoe dan ook voorkomen dat ik ook weer dader zou worden.
Sorry voor de enorme post. Ik weet ook nog niet of ik het ga laten staan. Het rare is, dat het zelfs tijdens het schrijven voelt alsof ik over een ander schrijf. Het lijkt niet over mij te gaan. De verhalen van anderen komen veel harder binnen dan mijn eigen verhaal.
Wat ik ook nog kwijt wil... Ik heb de diagnose Asperger. Dat maakt het voor mij momenteel ontzettend verwarrend. Want veel van de dingen waar ik last van heb, worden nu daaraan opgehangen (de moeite met echt contact maken, de controledwang, de paniek, de depressie oa), terwijl ik hier dus lees dat dat ook een andere achtergrond kan hebben.
En ik lees iedereen, ik hoor iedereen, maar het niet quoten maakt het voor mij lastig op mensen persoonlijk te reageren. Het komt teveel binnen waardoor ik snel vergeet wat er precies gezegd is en door wie. Juist omdat het zo raakt. Ik heb zoveel gelezen wat ik herken, waar ik op zou willen reageren. Maar dat lukt nu in elk geval niet.
Heb veel bewondering voor iedereen hier. Hoop dat iedereen een fijn weekend heeft!
Over wat ik weet, maar ook over wat ik niet weet maar ergens wel vermoed (seksueel misbruik). Dat laatste kan ik echter niet zonder enigszins expliciet te worden als het over seks gaat. En ik kan me voorstellen dat dat voor mensen hier te confronterend kan zijn. Dus schrijf ik maar niets, omdat ik echt niemand wil triggeren.
Wat ik wel weet:
Mijn moeder is vanaf mijn allervroegste jeugd een ontzettend wispelturig mens. Zowel zij als mijn vader geven aan dat ik gewenst was, maar ik heb dat van haar kant uit nooit zo ervaren.
Het was mijn vader die 's nachts aan mijn bedje kwam als ik weer eens nachtmerries had. Hij heeft me later toen ik al lang volwassen was vertelt dat mijn moeder van hem niet mocht omdat hij bang was dat ze me wat aan zou doen.
Mijn moeder.... Wat moet ik vertellen. Ze was volkomen onbetrouwbaar. Soms deed ze lief, maar vanuit het niets kon ze omslaan en dan viel ze uit. Nooit fysiek, altijd verbaal. Mijn hele jeugd heb ik te horen gekregen dat ik niet deugde, dat ik het niet goed deed. Dat ik 'normaal' moest doen. Wat dat dan was, werd me niet uitgelegd. Ik deed gewoon maar of ik stom was, ik was een walgelijk kind. Meermaals heb ik te horen gekregen dat ik nooit geboren had moeten worden. Wat ik pok deed, in haar ogen deed ik het zelden goed.
Ik werd gepest op de lagere en later op de middelbare school. Ook dat was volgens mijn moeder allemaal mijn eigen schuld. Moest ik maar normaal doen.
Juist het feit dat ze ook wel gezellig kon doen maakte het zo onveilig. Als ik uit school kwam liep ik al op mijn tenen, omdat ik niet wist in wat voor bui ik mijn moeder aan zou treffen. En als we (ik heb een jongere broer die hier ook het slachtoffer van is geweest, hoewel in iets mindere mate) dan een gezellige moeder aantroffen, dan wisten we nooit hoe lang het zou duren. Want we deden bijna altijd wel iets verkeerd (het was in haar ogen altijd onze schuld) waardoor haar stemming volkomen omsloeg en we weer werden uitgescholden.
Als mijn vader dan thuis kwam uit zijn werk en het verhaal te horen kreeg, was die ernstig teleurgesteld. In de ogen van mijn vader waren wij met zijn drieën verantwoordelijk. Mijn broertje en ik moesten maar rekening met mijn moeder houden, want ze had het heel moeilijk. Let wel, ik was een jaar of 7 toen hij dat begon te zeggen.
Verder heb ik wel een heel lieve vader aan hem gehad. Hij stond als hij thuis was (hij werkte veel en was ook regelmatig avonden voor zijn werk weg) altijd voor ons klaar. Was altijd geduldig, werd zelden boos. Mijn vader is gewoon een stabiele man. Met alleen een blindevlek voor het feit dat het gedrag van zijn vrouw echt niet door de beugel kon, wat er ook achter zat. En hij geloofde gewoon oprecht dat hij van twee (kleine) kinderen kon vragen om rekening met hun moeder te houden.
Dat hij ons daarmee mede verantwoordelijk maakte, dat is nooit in hem opgekomen. Dat wij niks verkeerd deden (we waren echt geen moeilijke kinderen), maar dat mijn moeder om niks ontplofte, dat kon zo zijn, maar dat moesten we dan maar begrijpen want mama had het zo moeilijk.
Jaren later heb ik geleerd dat mijn moeder een afschuwelijke jeugd heeft gehad omdat mijn opa haar gruwelijk mishandeld heeft. Fysiek en mentaal. Dat ze in mijn jeugd jaren volkomen in de knoop lag met zichzelf en de wereld. Dat ze mijn vader dreigde met zelfmoord als hij met ons bij haar weg zou gaan. (Iets wat hij dus wel degelijk heeft overwogen).
Dat alles werd mijn dagelijks leven. En op school werd ik buitengesloten en vanaf een jaar of tien ook enorm gepest.
Wat ik er aan over heb gehouden?
Dat ik niemand vertrouw. Als mensen aardig tegen me doen word ik wantrouwend, want dat kan niet echt zijn.
Ik wil in alles de controle houden.
Ik heb woede aanvallen (inmiddels onder controle goddank).
Ik heb paniekaanvallen.
Ik heb enorme moeite met relaties. Oppervlakkig met mensen omgaan gaat redelijk, maar als ik iemand beter leer kennen wordt diegene onveiliger voor me.
Ik heb enorme moeite met fysiek contact. Als iemand me zomaar aanraakt verstijf ik en moet ik moeite doen om niet te slaan.
Ik ben meermaals in mijn leven heel depressief geweest en dat is iets wat altijd op de loer ligt voor mijn gevoel.
Ben vanaf mijn tiende tot mijn veertigste behoorlijk suïcidaal geweest. Iets wat wel met golven ging en wat ik nooit heb gedaan omdat ik al jong met mezelf de afspraak heb gemaakt dat dat niet mocht. Omdat ik zelf zo bang werd van mijn eigen suïcide gedachten.
Inmiddels is het al een aantal jaar redelijk stabiel in mijn leven. Ik heb een schat van een man, die de gave heeft om al mijn problemen buiten zichzelf te laten. Die er altijd voor me is, of daar op zijn minst moeite voor doet.
Ik heb twee honden die me onwijs veel hebben geleerd en waar ik onwijs van hou.
Kinderen heb ik nooit aangedurfd. Daarvoor heb ik teveel issues met woede en ik wilde hoe dan ook voorkomen dat ik ook weer dader zou worden.
Sorry voor de enorme post. Ik weet ook nog niet of ik het ga laten staan. Het rare is, dat het zelfs tijdens het schrijven voelt alsof ik over een ander schrijf. Het lijkt niet over mij te gaan. De verhalen van anderen komen veel harder binnen dan mijn eigen verhaal.
Wat ik ook nog kwijt wil... Ik heb de diagnose Asperger. Dat maakt het voor mij momenteel ontzettend verwarrend. Want veel van de dingen waar ik last van heb, worden nu daaraan opgehangen (de moeite met echt contact maken, de controledwang, de paniek, de depressie oa), terwijl ik hier dus lees dat dat ook een andere achtergrond kan hebben.
En ik lees iedereen, ik hoor iedereen, maar het niet quoten maakt het voor mij lastig op mensen persoonlijk te reageren. Het komt teveel binnen waardoor ik snel vergeet wat er precies gezegd is en door wie. Juist omdat het zo raakt. Ik heb zoveel gelezen wat ik herken, waar ik op zou willen reageren. Maar dat lukt nu in elk geval niet.
Heb veel bewondering voor iedereen hier. Hoop dat iedereen een fijn weekend heeft!
zaterdag 8 juni 2013 11:42
Lieve, lieve Yasha, wat moet dit allemaal moeilijk voor je zijn geweest. En dan ook nog seksueel misbruikt.
Als je daar niets over wil zeggen, ook goed hoor, je hoeft niks. En ook buiten het gezin is misbruik vreselijk. Ook erg lief dat je zegt daar niet dieper op in te gaan om anderen niet te belasten of shockeren.
Een zó van stemming wisselende volwassene in je leven, je moeder nog wel, dat is niet te doen. Als klein kind al helemaal niet. Ik herken veel van mijn vaders gedrag maar hij schold niet, hij was alleen ook zo onbetrouwbaar en ik wist ook nooit waar ik aan toe was. Zo is 'ie nog trouwens.
Vreselijk als mensen zo zijn.
Verontschuldig je niet voor je posting. Nergens staat dat die kort moeten zijn.
Het gaat er om dat je je ei kwijt kunt.
Dat is belangrijk.
Als je daar niets over wil zeggen, ook goed hoor, je hoeft niks. En ook buiten het gezin is misbruik vreselijk. Ook erg lief dat je zegt daar niet dieper op in te gaan om anderen niet te belasten of shockeren.
Een zó van stemming wisselende volwassene in je leven, je moeder nog wel, dat is niet te doen. Als klein kind al helemaal niet. Ik herken veel van mijn vaders gedrag maar hij schold niet, hij was alleen ook zo onbetrouwbaar en ik wist ook nooit waar ik aan toe was. Zo is 'ie nog trouwens.
Vreselijk als mensen zo zijn.
Verontschuldig je niet voor je posting. Nergens staat dat die kort moeten zijn.
Het gaat er om dat je je ei kwijt kunt.
Dat is belangrijk.
zaterdag 8 juni 2013 11:47
Zullen we afspreken dat 'sorry voor de lange en/of egopost' niet meer hoeft?
We zitten hier juist nou eens voor onszelf.
Dit is ónze plek, zolang we die nodig hebben en zakt 'ie naar beneden en hebben we 'm later weer eens nodig dan zoeken we 'm op en posten weer.
Geen sorry zeggen voor wat je deelt.
Hoeft niet.
Het niet quoten en zodoende niet persoonlijk kunnen reageren kún je oplossen door de posting eerst wél te quoten en de gequote tekstweg te halen voor je post.
We zitten hier juist nou eens voor onszelf.
Dit is ónze plek, zolang we die nodig hebben en zakt 'ie naar beneden en hebben we 'm later weer eens nodig dan zoeken we 'm op en posten weer.
Geen sorry zeggen voor wat je deelt.
Hoeft niet.
Het niet quoten en zodoende niet persoonlijk kunnen reageren kún je oplossen door de posting eerst wél te quoten en de gequote tekstweg te halen voor je post.
zaterdag 8 juni 2013 11:51
Lieve Leo,
Dank je voor je reactie.
Ook mijn moeder is nog steeds min of meer hetzelfde. Al heeft ze wel erkend dat ze problemen heeft en heeft ze zelf ook jaren therapie gehad.
Ik wil wel één ding rechtzetten.
Ik heb geen herinneringen aan seksueel misbruik. Heb er alleen wel kenmerken van. En mijn verleden is nogal een gatenkaas, dus ik vraag me al jaren af of er toch niet zoiets heeft gespeeld. Maar dat weet ik dus echt niet.
Dank je voor je reactie.
Ook mijn moeder is nog steeds min of meer hetzelfde. Al heeft ze wel erkend dat ze problemen heeft en heeft ze zelf ook jaren therapie gehad.
Ik wil wel één ding rechtzetten.
Ik heb geen herinneringen aan seksueel misbruik. Heb er alleen wel kenmerken van. En mijn verleden is nogal een gatenkaas, dus ik vraag me al jaren af of er toch niet zoiets heeft gespeeld. Maar dat weet ik dus echt niet.
zaterdag 8 juni 2013 12:32
Ok, goed dat je het zegt, dat had ik niet goed gelezen
Niet dat het ook maar íets goedmaakt hoor van wat je meegemaakt hebt als kind maar dat ze therapie heeft gehad en erként dat ze problemen heeft lijkt me voor haar positief. Jammer dat jij daar niks meer aan hebt.
Mijn vader is denk ik iemand die een psycholoog van geestdrift in z'n handen zou laten klappen met zijn dingetjes en gedrag en zo.
Maar mijn vader zou nooit gaan.
Hem mankeert niks.
De rest van de wereld is gek.
En dat meent hij ook nog.
Niet dat het ook maar íets goedmaakt hoor van wat je meegemaakt hebt als kind maar dat ze therapie heeft gehad en erként dat ze problemen heeft lijkt me voor haar positief. Jammer dat jij daar niks meer aan hebt.
Mijn vader is denk ik iemand die een psycholoog van geestdrift in z'n handen zou laten klappen met zijn dingetjes en gedrag en zo.
Maar mijn vader zou nooit gaan.
Hem mankeert niks.
De rest van de wereld is gek.
En dat meent hij ook nog.
zaterdag 8 juni 2013 13:45
Leo, ik zie het ook als positief dat mijn moeder erkent dat ze problemen heeft. Hoewel het niet veel veranderd heeft aan haar gedrag, maakt het voor mij toch uit en is het onze relatie ten goede gekomen. Ik heb momenteel een redelijk contact met mijn ouders, als ik het maar oppervlakkig hou. En dat gaat goed.
Ik merk aan mijn moeder overigens wel dat ze het wel probeert, om anders met de rest van de wereld om te gaan. Ze is ook wel milder geworden denk ik. Hoewel ze nog altijd bomvol kritiek op me is. Doe het nog steeds niet snel goed.
Zoals jouw vader is, dat ken ik dan weer van mijn ex. De hele wereld was gek, maar aan hem mankeerde niks. Inderdaad vreselijk moeilijk zulke mensen. Vooral omdat ik nogal makkelijk twijfel aan mijn eigen oordeel.
Jij klinkt altijd zo sterk. Alsof je het allemaal een plekje hebt weten te geven. Zo ver ben ik nog niet. Weet ook niet of dat nog gaat lukken.
@thistime
Ik kan me goed voorstellen dat je nu kwetsbaarder bent en dat dingen harder binnenkomen nu. Als het voor jou beter voelt om niks te vertellen dan is dat toch prima. Ook veel liefs voor jou!
Ik merk aan mijn moeder overigens wel dat ze het wel probeert, om anders met de rest van de wereld om te gaan. Ze is ook wel milder geworden denk ik. Hoewel ze nog altijd bomvol kritiek op me is. Doe het nog steeds niet snel goed.
Zoals jouw vader is, dat ken ik dan weer van mijn ex. De hele wereld was gek, maar aan hem mankeerde niks. Inderdaad vreselijk moeilijk zulke mensen. Vooral omdat ik nogal makkelijk twijfel aan mijn eigen oordeel.
Jij klinkt altijd zo sterk. Alsof je het allemaal een plekje hebt weten te geven. Zo ver ben ik nog niet. Weet ook niet of dat nog gaat lukken.
@thistime
Ik kan me goed voorstellen dat je nu kwetsbaarder bent en dat dingen harder binnenkomen nu. Als het voor jou beter voelt om niks te vertellen dan is dat toch prima. Ook veel liefs voor jou!
zaterdag 8 juni 2013 14:15
Yasha, ik kreeg ook nog eens twee vanzulke exen. Die koos ik blijkbaar uit.
Beiden waren van mening dat míj van alles mankeerde. Dat ontken ik ook niet. Ik was een behoorlijk in de war persoon. Emotioneel.
Dat klopte. En omdat zuinig zijn op mezelf niet hoog in het vaandel stond héb ik wat bijna masochistische trucs en toestanden uitgehaald uit naam van de liefde.
Wist ik veel.
Maar ik had voorbeelden dat het anders kon, mijn verstand (mijn wil en vermogen om bepaalde dingen psychologisch te verklaren en te begrijpn na studie over het onderwerp) en ook altijd het idee dat het niet klopte, hoe ik deed. Hoe ik me liet behandelen, hoe ik hunkerde naar liefde, er keihard en vaak ten koste van mezelf voor werkte en er maar een glímp van kreeg.
Ik heb letterlijk het besluit genomen om mijn tij te keren, op liefdesgebied dan he.
Door weer eens een boek gelezen te hebben over het type man waar ik op viel en de vrouwen die ze liefhebben.
Dat is nu 12 jaar geleden en sindsdien gaat het steeds beter. Maar betreffende het onderwerp misbruik ben ik er nog lang niet hoor. O nee....
Het is de eerste keer, in alle jaren dat ik forum dat ik niet afhaak na een paar postings en overstuur ben. Dat ben ik negen jaar wel geweest. Iedere keer als het er over ging en ik meepraatte.
Het doet me goed te merken dat ik vooruitgang boek.
Het heeft lang geduurd maar gaat de goede kant op.
Ik kan me voorstellen dat het op jou sterk overkomt maar ik denk alleen maar 'eindelijk'.
Beiden waren van mening dat míj van alles mankeerde. Dat ontken ik ook niet. Ik was een behoorlijk in de war persoon. Emotioneel.
Dat klopte. En omdat zuinig zijn op mezelf niet hoog in het vaandel stond héb ik wat bijna masochistische trucs en toestanden uitgehaald uit naam van de liefde.
Wist ik veel.
Maar ik had voorbeelden dat het anders kon, mijn verstand (mijn wil en vermogen om bepaalde dingen psychologisch te verklaren en te begrijpn na studie over het onderwerp) en ook altijd het idee dat het niet klopte, hoe ik deed. Hoe ik me liet behandelen, hoe ik hunkerde naar liefde, er keihard en vaak ten koste van mezelf voor werkte en er maar een glímp van kreeg.
Ik heb letterlijk het besluit genomen om mijn tij te keren, op liefdesgebied dan he.
Door weer eens een boek gelezen te hebben over het type man waar ik op viel en de vrouwen die ze liefhebben.
Dat is nu 12 jaar geleden en sindsdien gaat het steeds beter. Maar betreffende het onderwerp misbruik ben ik er nog lang niet hoor. O nee....
Het is de eerste keer, in alle jaren dat ik forum dat ik niet afhaak na een paar postings en overstuur ben. Dat ben ik negen jaar wel geweest. Iedere keer als het er over ging en ik meepraatte.
Het doet me goed te merken dat ik vooruitgang boek.
Het heeft lang geduurd maar gaat de goede kant op.
Ik kan me voorstellen dat het op jou sterk overkomt maar ik denk alleen maar 'eindelijk'.
zaterdag 8 juni 2013 14:22
Leo, ik ben het ook helemaal met je eens dat verontschuldigen hier niet hoeft. Om de redenen die jij noemt. Maar ook omdat de verhalen die hier verteld worden, mij heel erg helpen. Ik lees zoveel herkenning en dat maakt dat ik milder word naar mezelf. Want nu ik jullie allemaal lees, besef ik dat misbruik/mishandeling/verwaarlozing/... heel erg heftig is. Terwijl ik voor mezelf het altijd afdoe als: het is gebeurd en je moet weer verder. Ik sta nooit stil bij wat het voor invloed op mijn huidige leven heeft.
Natuurlijk ervaar ik de gevolgen wel, maar ik word dan niet boos op wat er gebeurd is en besef niet dat het ligt aan wat ik mee gemaakt heb. Nee, ik word boos op mezelf. Want ik ben zwak en niks waard. En ik doe belachelijk stom, terwijl ik 'normaal' moet doen.
Bijv. het feit dat ik enorm last van heimwee heb. Ik vind dat mijn eigen schuld, ik ben zwak en stel me aan. Terwijl ik ergens wel weet waar het vandaan komt. Maar dat vind ik moeilijk. Omdat ik dan bang ben in de slachtofferrol te komen.
Ik las hier ook dat we slachtoffers zijn, maar dat woord vind ik zo beladen.. Ik weet niet waarom, maar het roept bij mij zoveel weerstand op. Het is voor mij namelijk zoveel makkelijker om mezelf de schuld te geven, dan een ander. Is dat raar?
Ik ben dan ook nog nooit boos op een ander geweest, wel continu op mezelf helaas.
Maar wat ik hier dus mee wilde zeggen is eigenlijk dat ik heel dankbaar ben voor iedereen die hier post. Omdat ik zoveel van jullie leer, hoe jullie ermee omgaan. Maar ook dat veel dingen die ik ervaar, niet komen omdat ik stom ben, maar door mijn verleden.
Desondanks vind ik het heel erg dat er zoveel verhalen zijn, omdat ik niemand gun zich zo te voelen en dit mee te maken, vreselijk
Natuurlijk ervaar ik de gevolgen wel, maar ik word dan niet boos op wat er gebeurd is en besef niet dat het ligt aan wat ik mee gemaakt heb. Nee, ik word boos op mezelf. Want ik ben zwak en niks waard. En ik doe belachelijk stom, terwijl ik 'normaal' moet doen.
Bijv. het feit dat ik enorm last van heimwee heb. Ik vind dat mijn eigen schuld, ik ben zwak en stel me aan. Terwijl ik ergens wel weet waar het vandaan komt. Maar dat vind ik moeilijk. Omdat ik dan bang ben in de slachtofferrol te komen.
Ik las hier ook dat we slachtoffers zijn, maar dat woord vind ik zo beladen.. Ik weet niet waarom, maar het roept bij mij zoveel weerstand op. Het is voor mij namelijk zoveel makkelijker om mezelf de schuld te geven, dan een ander. Is dat raar?
Ik ben dan ook nog nooit boos op een ander geweest, wel continu op mezelf helaas.
Maar wat ik hier dus mee wilde zeggen is eigenlijk dat ik heel dankbaar ben voor iedereen die hier post. Omdat ik zoveel van jullie leer, hoe jullie ermee omgaan. Maar ook dat veel dingen die ik ervaar, niet komen omdat ik stom ben, maar door mijn verleden.
Desondanks vind ik het heel erg dat er zoveel verhalen zijn, omdat ik niemand gun zich zo te voelen en dit mee te maken, vreselijk
zaterdag 8 juni 2013 14:36
Een slachtoffer heet het omdat dat zo genoemd wordt als je tegen je wil of zin iets meemaakt. Niet omdat je het bént in wezen. Jou is iets aangedaan. Je vroeg er niet om, wilde het niet en het gebeurde toch.
Iemand die wordt aangereden is een 'verkeersslachtoffer', degene die hem/haar aanreed is 'veroorzaker' of 'dader'.
Maat dat zijn woorden. Om iets te duiden. Om aan te geven welke positie iemand heeft in een verhaal.
Slachtoffer zíjn in beleving is (in mijn ogen) heel iets anders.
Nah ja, je snapt me wel daar ben ik van overtuigd (haha). Jij denkt niet in die term over jezelf en ik vind dat dat hartstikke goed is van je. Zolang je je maar niet verzet tegen een woord omdat het woord je niet aanstaat, terwijl je intussen van binnen stukgaat aan wat een ander je aandeed en je daar eigenlijk wel degelijk erkenning voor zou willen krijgen.
Iemand die wordt aangereden is een 'verkeersslachtoffer', degene die hem/haar aanreed is 'veroorzaker' of 'dader'.
Maat dat zijn woorden. Om iets te duiden. Om aan te geven welke positie iemand heeft in een verhaal.
Slachtoffer zíjn in beleving is (in mijn ogen) heel iets anders.
Nah ja, je snapt me wel daar ben ik van overtuigd (haha). Jij denkt niet in die term over jezelf en ik vind dat dat hartstikke goed is van je. Zolang je je maar niet verzet tegen een woord omdat het woord je niet aanstaat, terwijl je intussen van binnen stukgaat aan wat een ander je aandeed en je daar eigenlijk wel degelijk erkenning voor zou willen krijgen.
zaterdag 8 juni 2013 15:19
Leo, wat rot om te lezen dat je verleden ook op jou nog steeds zo'n invloed heeft. En wees trots op jezelf dat het je nu lukt om te blijven hier in dit topic. Fijn dat je merkt dat je sterker bent geworden. Eindelijk inderdaad, kan me voorstellen dat je dat zo voelt.
Herkenbaar overigens, je verhaal over je exen. En het verbaast me altijd weer dat ook ik een aantal partners heb uitgekozen die echt niet goed voor me waren. Me emotioneel nog verder stuk maakte.
En dat ik me daar op één of andere verwrongen manier nog goed bij voelde ook.
Terwijl ik me in mijn huidige relatie soms echt geen raad weet. Omdat ik het gevoel heb hopeloos te kort te schieten. Als mens en als partner. En dat dat dan door mijn man ontkent wordt, daar kan ik met mijn pet nog altijd niet bij. Ben er altijd van overtuigd dat hij dingen in mij ziet, goede dingen, die er helemaal niet zijn.
Jufmevrouw,
Ook bij jou lees ik heel herkenbare dingen. Het makkelijker boos zijn op jezelf dan op een ander. Ik neem mezelf ook heel veel gedrag kwalijk, nog steeds. Ook al begrijp ik wel waar het vandaan komt inmiddels.
Ik heb overigens zelf niet zoveel problemen met het woord slachtoffer. Omdat er voor mij een verschil is tussen slachtoffer zijn geweest (en dat zijn we hier in mijn ogen allemaal geweest) en slachtoffer blijven.
Het heeft lang geduurd voor ik dat voor mezelf kon, heb alle fases wel doorlopen. Van ontkennen dat ik uberhaupt slachtoffer was, naar een slachtofferrol aannemen.
En inmiddels ben ik er van overtuigd dat het feit dat ik slachtoffer was, niet betekent dat ik er nú niets aan kan doen.
Toen had ik die mogelijkheid niet. Nu heb ik wel de mogelijkheid om er iets aan te doen. En dat gaat niet makkelijk en soms gaat het ronduit niet, maar ik probeer het wel. Ik probeer om weer grip te krijgen op mijn eigen leven zonder dat ik daarvoor hoef te ontkennen wat er met me is gebeurd. En ook zonder dat ik hoef te ontkennen dat dat nog steeds invloed heeft op wie ik ben.
Maar ik ben langzaam aan het leren dat dat mag, dat ik die sporen mee mag dragen, maar dat het verschil zit in of ik die sporen draag of dat ik me door die sporen laat leiden.
Herkenbaar overigens, je verhaal over je exen. En het verbaast me altijd weer dat ook ik een aantal partners heb uitgekozen die echt niet goed voor me waren. Me emotioneel nog verder stuk maakte.
En dat ik me daar op één of andere verwrongen manier nog goed bij voelde ook.
Terwijl ik me in mijn huidige relatie soms echt geen raad weet. Omdat ik het gevoel heb hopeloos te kort te schieten. Als mens en als partner. En dat dat dan door mijn man ontkent wordt, daar kan ik met mijn pet nog altijd niet bij. Ben er altijd van overtuigd dat hij dingen in mij ziet, goede dingen, die er helemaal niet zijn.
Jufmevrouw,
Ook bij jou lees ik heel herkenbare dingen. Het makkelijker boos zijn op jezelf dan op een ander. Ik neem mezelf ook heel veel gedrag kwalijk, nog steeds. Ook al begrijp ik wel waar het vandaan komt inmiddels.
Ik heb overigens zelf niet zoveel problemen met het woord slachtoffer. Omdat er voor mij een verschil is tussen slachtoffer zijn geweest (en dat zijn we hier in mijn ogen allemaal geweest) en slachtoffer blijven.
Het heeft lang geduurd voor ik dat voor mezelf kon, heb alle fases wel doorlopen. Van ontkennen dat ik uberhaupt slachtoffer was, naar een slachtofferrol aannemen.
En inmiddels ben ik er van overtuigd dat het feit dat ik slachtoffer was, niet betekent dat ik er nú niets aan kan doen.
Toen had ik die mogelijkheid niet. Nu heb ik wel de mogelijkheid om er iets aan te doen. En dat gaat niet makkelijk en soms gaat het ronduit niet, maar ik probeer het wel. Ik probeer om weer grip te krijgen op mijn eigen leven zonder dat ik daarvoor hoef te ontkennen wat er met me is gebeurd. En ook zonder dat ik hoef te ontkennen dat dat nog steeds invloed heeft op wie ik ben.
Maar ik ben langzaam aan het leren dat dat mag, dat ik die sporen mee mag dragen, maar dat het verschil zit in of ik die sporen draag of dat ik me door die sporen laat leiden.
zaterdag 8 juni 2013 16:24
Ik ben helemaal voor excuusloze posts, lang, kort, wat dan ook, mag allemaal . En ik wilde even zeggen dat voor diegenen die hier posten met dat het hen raakt maar dat ze (nog) niet willen schrijven, dat dat niet uitmaakt. Persoonlijk vind ik het fijn dat die paar woorden dat je er bent, verbinden. Je bent er, dat is al zo dapper. Zelfde voor meelezers. Meer hoeft niet als je dat niet wil, je bent er, dat is belangrijk.
En Yasha, ik wilde even opmerken dat autiform gedrag idd kan voortkomen uit een jeugd met gebrek aan hechting, mishandeling, trauma's ed. Ik heb het toevallig een keer uitgezocht ivm met autistische partner en kind, ik heb zelf ook sterk autistische trekken. Maar ik ben niet autistisch. Was voor mij een eyeopener, dat het zoveel impact kan hebben. Hoe dat bij jou zit weet ik natuurlijk niet maar wellicht heb je er wat aan.
En Yasha, ik wilde even opmerken dat autiform gedrag idd kan voortkomen uit een jeugd met gebrek aan hechting, mishandeling, trauma's ed. Ik heb het toevallig een keer uitgezocht ivm met autistische partner en kind, ik heb zelf ook sterk autistische trekken. Maar ik ben niet autistisch. Was voor mij een eyeopener, dat het zoveel impact kan hebben. Hoe dat bij jou zit weet ik natuurlijk niet maar wellicht heb je er wat aan.
zaterdag 8 juni 2013 20:14
Ik heb sinds donderdagavond niet meer gelezen en heb net bijgelezen. Heb het druk gehad en heb vandaag geprobeerd van het lekkere weer te genieten. Dat was fijn om even mijn gedachten op iets anders te richten, aangezien het lezen van iedereens verhalen en ervaringen toch het een en ander los maakt.
Het lezen is moeilijk maar ook verassend leerzaam. Ik herken zoveel, dingen waar ik zelf nog niet eens zo over na had gedacht. Bedankt allemaal voor het delen! Ik ik ben het met leo eens dat verontschuldigen absoluut niet nodig is. Wij zouden eerder jullie moeten bedanken voor het vertrouwen dat jullie in ons hebben dat jullie je verhaal met ons willen delen.
Het lezen is moeilijk maar ook verassend leerzaam. Ik herken zoveel, dingen waar ik zelf nog niet eens zo over na had gedacht. Bedankt allemaal voor het delen! Ik ik ben het met leo eens dat verontschuldigen absoluut niet nodig is. Wij zouden eerder jullie moeten bedanken voor het vertrouwen dat jullie in ons hebben dat jullie je verhaal met ons willen delen.
zondag 9 juni 2013 08:30
Leo, ik snap idd goed wat je bedoelt. Ik denk dat ik met slachtoffer al snel denk aan 'in de slachtofferrol zitten'. En daar kan ik moeilijk tegen, omdat mensen in mijn omgeving dat heel erg uitbuiten. En omdat mensen mij als kind slecht behandeld hebben, omdat ze nou eenmaal zelf ook slachtoffer waren (zo brachten ze dat, alsof ze geen keuze hadden). Ze zeggen bijvoorbeeld dat ze er niks aan kunnen doen dat ze aan de drank zijn gegaan want ja, ze hebben zo'n zwaar leven gehad. En ze zien niks van hun eigen aandeel erin, snappen niet dat ze zelf een keuze hebben, doen alsof het leven hen overkomt.
Terwijl ik hier juist het tegenovergestelde lees; dappere vrouwen die stuk voor stuk wat heftigs meegemaakt hebben en de gevolgen daarvan ondervinden. Maar wel proberen daar zo goed en kwaad als het gaat mee om te gaan. Om wel iets van het leven te maken. Maar ook veel erkenning vinden en daar dan weer iets mee kunnen. Vrouwen die wel hun best doen om een weg te vinden in dit leven.
Dat vind ik heel bijzonder om hier te lezen, het ontroert me echt. Dat jullie zo dapper zijn en zo open durven te zijn. En anderen op die manier ook weer helpen. Al is het alleen maar om te ervaren dat je niet alleen bent, maar ook dat de gevolgen serieus genomen mogen worden.
Yasha, ik vind het knap van je dat je dat beseft: dat je idd wel slachtoffer was, maar er nu niet in hoeft blijven te 'hangen'. Dat is echt heel knap, een stuk controle nemen over je eigen leven itt het gevoel hebben dat alles je overkomt. Ik ben ook blij voor jou dat je nu al zover bent in dat proces.
Vooral deze zin doet me heel veel, omdat ik zelf nog lang niet zover ben:
'Maar ik ben langzaam aan het leren dat dat mag, dat ik die sporen mee mag dragen, maar dat het verschil zit in of ik die sporen draag of dat ik me door die sporen laat leiden.'
Omdat ik zo bang ben dat als ik de gevolgen erken, ik me erdoor zal laten leiden, durf ik ze eigenlijk niet te erkennen. Maar ik heb het nog nooit zo bekeken als wat jij hier schrijft. Dit is zeker iets wat ik meeneem, dankjewel.
Terwijl ik hier juist het tegenovergestelde lees; dappere vrouwen die stuk voor stuk wat heftigs meegemaakt hebben en de gevolgen daarvan ondervinden. Maar wel proberen daar zo goed en kwaad als het gaat mee om te gaan. Om wel iets van het leven te maken. Maar ook veel erkenning vinden en daar dan weer iets mee kunnen. Vrouwen die wel hun best doen om een weg te vinden in dit leven.
Dat vind ik heel bijzonder om hier te lezen, het ontroert me echt. Dat jullie zo dapper zijn en zo open durven te zijn. En anderen op die manier ook weer helpen. Al is het alleen maar om te ervaren dat je niet alleen bent, maar ook dat de gevolgen serieus genomen mogen worden.
Yasha, ik vind het knap van je dat je dat beseft: dat je idd wel slachtoffer was, maar er nu niet in hoeft blijven te 'hangen'. Dat is echt heel knap, een stuk controle nemen over je eigen leven itt het gevoel hebben dat alles je overkomt. Ik ben ook blij voor jou dat je nu al zover bent in dat proces.
Vooral deze zin doet me heel veel, omdat ik zelf nog lang niet zover ben:
'Maar ik ben langzaam aan het leren dat dat mag, dat ik die sporen mee mag dragen, maar dat het verschil zit in of ik die sporen draag of dat ik me door die sporen laat leiden.'
Omdat ik zo bang ben dat als ik de gevolgen erken, ik me erdoor zal laten leiden, durf ik ze eigenlijk niet te erkennen. Maar ik heb het nog nooit zo bekeken als wat jij hier schrijft. Dit is zeker iets wat ik meeneem, dankjewel.
zondag 9 juni 2013 10:54
Ook hier een meelezer; wat is dit een mooi topic geworden! Helaas is het voor mij ook herkenbaar al is 'beschadigd als kind' in mijn geval een betere benaming. Buiten het gezin ben ik gepest op school en in mijn buurt, binnen het gezin ben ik beschadigd geraakt door een moeder die een erg grote wens had om bewonderd te worden en daar geen middel voor schuwde. Ze was erg met de buitenwereld bezig en verzon allerlei dingen om maar aandacht van andere mensen te krijgen en daar ben ik het slachtoffer van geworden. Het heeft mij erg doen twijfelen aan mijn eigen geestelijke gesteldheid. Ook heb ik vaak op het punt gestaan om met de noorderzon te verdwijnen. Door letterlijk en figuurlijk afstand te nemen heb ik het grootste gedeelte kunnen verwerken maar ik merk dat ik bepaalde dingen mis, tenminste als ik mijzelf vergelijk met mensen die niet beschadigd zijn. Ik ben sneller achterdochtig en meer op mezelf. Ook heb ik nog steeds het gevoel dat ik een 'moeilijk' mens ben omdat mij altijd is voorgehouden dat ik lastig ben, me aanstel, het leven van mijn familie wil verpesten etc.
Het is wel op een punt gekomen dat ik besloten heb om sinds het eerst in mijn leven professionele hulp te zoeken. Doordat ik absoluut niet net als mijn moeder in een slachtofferrol wilde blijven hangen, heb ik op het vlak van studie en werk veel bereikt. Maar het blijft helaas nog steeds doorgaan. Door personen die mij zeer dierbaar zijn word ik beschuldigd van verschrikkelijke dingen die helaas verzonnen zijn. En dat alleen omdat het leven mij op dit moment niet meezit en mijn moeder dat gebruikt om mij neer te halen. De prijs die er betaald moet worden zodat mijn moeder 'bewonderd' kan worden is veel en veel te hoog.
Het is wel op een punt gekomen dat ik besloten heb om sinds het eerst in mijn leven professionele hulp te zoeken. Doordat ik absoluut niet net als mijn moeder in een slachtofferrol wilde blijven hangen, heb ik op het vlak van studie en werk veel bereikt. Maar het blijft helaas nog steeds doorgaan. Door personen die mij zeer dierbaar zijn word ik beschuldigd van verschrikkelijke dingen die helaas verzonnen zijn. En dat alleen omdat het leven mij op dit moment niet meezit en mijn moeder dat gebruikt om mij neer te halen. De prijs die er betaald moet worden zodat mijn moeder 'bewonderd' kan worden is veel en veel te hoog.
zondag 9 juni 2013 14:57
Fijn dat dit topic nog steeds zo leeft. Ik lees nog steeds mee maar weet zo weinig te schrijven.
Heb wel een vraag.
Heb nog steeds contact met ouders. Op den duur wil ik daar wel vanaf. Maar ben ook heel bang dat ze de relatie die er nog is tussen mn broer en mij stuk maken.
Ben nl al altijd het zwarte schaap.
De relatie die er is met broer is fragiel. We hebben het nergens over, hij zit nog onder het juk van ouders en noemt mijn dis-diagnose; schizofrenie want een schizofreen is nooit alleen, zo redeneert hij. Nooit enige zin gelezen of enige vraag aan me gesteld.
Nu staat het er wel erg negatief maar hij zit gewoon erg onder de plak bij ouders. Ook hij is beschadigd.
Hij geeft wel veel om me, dat is wel merkbaar maar vind het verleden denk ik gewoon veel te moeilijk en vraag me af wat hij er zich nog van herinnert..
We zien elkaar weinig ook. Met lief afgesproken dat we broer en schoonzus vaker gaan opzoeken of uitnodigen, zodat ze kunnen zien dat ik niet het zwarte schaap ben. Dat in ieder geval.
Ook wil ik ooit wel eens hem vertellen wat mn ma ook met hem gedaan heeft. Hij heeft kinderen en laat hij soms een middagje achter bij ze. Slecht plan.
Maar mn ouders, mn moeder vooral is manipulatief en gemeen. En terwijl ik dit schrijf mag het niet. Niet negatief over mn ouders.
Dus misschien ga ik het nog wel weer weghalen.
Ze speelt spelletjes. Speelt de vermoorde onschuld en overtreed alle grenzen.
Zowel mn vader als mn moeder hebben totaal geen interesse in mij. Voorbeeld is dat ik begonnen was met een hbo studie. Na een dik jaar belde mn pa eens om te vragen wat ik nu precies voor studie deed. Ws omdat mn ma het niet meer durfde te vragen en de buren/familie/noemmaarop gevraagd had wat ik nu precies voor studie deed en ze geen antwoord had. Mn pa belt nl nooit.
Ik heb 8 maanden opgenomen gezeten op een behandel afdeling voor dis en me voorgenomen het ze te vertellen als ze zouden vragen hoe het met me ging en hoe de therapie ging. Hebben ze niet gedaan.
Mn ouders willen vooral macht hebben over me. Me controleren en bepalen in wat ik doe en hoe ik me voel.
Grenzen stellen daarin lukt niet want dat blokkeren ze.
Ik deed veel per mail, dat mag niet meer.
Hoef ik ook niet te doen want dat levert zoveel gezeik op, dat is het me niet waard.
Bellen moet ik plannen, zo dat er niet gezegd kan worden dat ik langs moet komen.
Ondertussen heb ik zoveel geschreven dat ik de draad kwijt ben.
Denk dat ik vooral wil weten of mensen dit herkenbaar vinden. Landmijnen in de familie.
Hoe jullie daar dan mee omgaan en hoe je los te rukken daaruit zonder dat dit ten koste gaat van de band met -in mijn geval- mn broer.
Warrig verhaal geworden geloof ik.. Weet ook niet of ik het heel lang durf te laten staan..
Heb wel een vraag.
Heb nog steeds contact met ouders. Op den duur wil ik daar wel vanaf. Maar ben ook heel bang dat ze de relatie die er nog is tussen mn broer en mij stuk maken.
Ben nl al altijd het zwarte schaap.
De relatie die er is met broer is fragiel. We hebben het nergens over, hij zit nog onder het juk van ouders en noemt mijn dis-diagnose; schizofrenie want een schizofreen is nooit alleen, zo redeneert hij. Nooit enige zin gelezen of enige vraag aan me gesteld.
Nu staat het er wel erg negatief maar hij zit gewoon erg onder de plak bij ouders. Ook hij is beschadigd.
Hij geeft wel veel om me, dat is wel merkbaar maar vind het verleden denk ik gewoon veel te moeilijk en vraag me af wat hij er zich nog van herinnert..
We zien elkaar weinig ook. Met lief afgesproken dat we broer en schoonzus vaker gaan opzoeken of uitnodigen, zodat ze kunnen zien dat ik niet het zwarte schaap ben. Dat in ieder geval.
Ook wil ik ooit wel eens hem vertellen wat mn ma ook met hem gedaan heeft. Hij heeft kinderen en laat hij soms een middagje achter bij ze. Slecht plan.
Maar mn ouders, mn moeder vooral is manipulatief en gemeen. En terwijl ik dit schrijf mag het niet. Niet negatief over mn ouders.
Dus misschien ga ik het nog wel weer weghalen.
Ze speelt spelletjes. Speelt de vermoorde onschuld en overtreed alle grenzen.
Zowel mn vader als mn moeder hebben totaal geen interesse in mij. Voorbeeld is dat ik begonnen was met een hbo studie. Na een dik jaar belde mn pa eens om te vragen wat ik nu precies voor studie deed. Ws omdat mn ma het niet meer durfde te vragen en de buren/familie/noemmaarop gevraagd had wat ik nu precies voor studie deed en ze geen antwoord had. Mn pa belt nl nooit.
Ik heb 8 maanden opgenomen gezeten op een behandel afdeling voor dis en me voorgenomen het ze te vertellen als ze zouden vragen hoe het met me ging en hoe de therapie ging. Hebben ze niet gedaan.
Mn ouders willen vooral macht hebben over me. Me controleren en bepalen in wat ik doe en hoe ik me voel.
Grenzen stellen daarin lukt niet want dat blokkeren ze.
Ik deed veel per mail, dat mag niet meer.
Hoef ik ook niet te doen want dat levert zoveel gezeik op, dat is het me niet waard.
Bellen moet ik plannen, zo dat er niet gezegd kan worden dat ik langs moet komen.
Ondertussen heb ik zoveel geschreven dat ik de draad kwijt ben.
Denk dat ik vooral wil weten of mensen dit herkenbaar vinden. Landmijnen in de familie.
Hoe jullie daar dan mee omgaan en hoe je los te rukken daaruit zonder dat dit ten koste gaat van de band met -in mijn geval- mn broer.
Warrig verhaal geworden geloof ik.. Weet ook niet of ik het heel lang durf te laten staan..
zondag 9 juni 2013 15:29
Wat gebeurt er als je het laat staan Unlundun?
Dan staat het er he?
Wat je écht voelt en denkt.
Want dat mag eigenlijk niet schrijf je.
Van mij mag het wel.
Van iedereen hier mag het.
Jij mag gerust negatieve dingen schrijven over je ouders.
Wat je meegemaakt hebt ís negatief en zij waren er (als ik het goed begrijp) op (de een of andere manier) ondedeel van.
Ik snap dat je bang bent lieve vrouw maar níemand kent je hier en uit je tekst is heus te weinig te herleiden om iemand te herkennen. Je schrijft in algemeenheden en dat doe je dus goed.
Ik zou je graag een nóg veiligere plek bieden maar forumgewijs zullen we het hier mee moeten doen.
Mede door mijn ervaringen zegt de bloedband mij niet zo veel. Ik ben de dochter van mijn moeder en ik hou van haar. Misschien niet helemaal terecht want ook zíj was slordig met mij. Ik ben ook de dochter van mijn vader maar daar zit zo veel onoplosbare ruis in, in die relatie, dat komt nooit meer goed.
Mijn broer is een schat van een man, ik hou van hem maar we hebben een totaal verschillende jeugd gehad omdat mijn broer een man was en die tellen voor mijn vader meer mee dan vrouwen. Mijn vader is een vrouwenhater. Hij is hetero en denkt van ze te houden maar hij moet ze doorlopend de baas zijn. En als hij dat niet is dan zorgt hij dat hij het wordt. Kan hij een vrouw niet de baas dan is ze een kenau etc.
Mijn broer en moeder hou ik graag in mijn leven. Maar niet (meer) ten koste van alles. Komt er een moment dat ik het niet meer trek, dan is het voorbij. Het contact is al veel minder dan ooit en ik heb er vrede mee als het stopt. Mocht mijn broer dan ook niet meer met mij om willen gaan dan zou ik dat erg vinden maar ik kom er overheen.
Het is eng en veel, hier posten, dat snap ik hoor en als je tekst weg wil halen; doen. Maar onthoud dat jíj degene bent die zo beschadigd is en dat daar voor degenen die verantwoordelijk zijn niet gekoesterd hoeven worden.
Jíj zou gekoesterd moeten worden.
Dan staat het er he?
Wat je écht voelt en denkt.
Want dat mag eigenlijk niet schrijf je.
Van mij mag het wel.
Van iedereen hier mag het.
Jij mag gerust negatieve dingen schrijven over je ouders.
Wat je meegemaakt hebt ís negatief en zij waren er (als ik het goed begrijp) op (de een of andere manier) ondedeel van.
Ik snap dat je bang bent lieve vrouw maar níemand kent je hier en uit je tekst is heus te weinig te herleiden om iemand te herkennen. Je schrijft in algemeenheden en dat doe je dus goed.
Ik zou je graag een nóg veiligere plek bieden maar forumgewijs zullen we het hier mee moeten doen.
Mede door mijn ervaringen zegt de bloedband mij niet zo veel. Ik ben de dochter van mijn moeder en ik hou van haar. Misschien niet helemaal terecht want ook zíj was slordig met mij. Ik ben ook de dochter van mijn vader maar daar zit zo veel onoplosbare ruis in, in die relatie, dat komt nooit meer goed.
Mijn broer is een schat van een man, ik hou van hem maar we hebben een totaal verschillende jeugd gehad omdat mijn broer een man was en die tellen voor mijn vader meer mee dan vrouwen. Mijn vader is een vrouwenhater. Hij is hetero en denkt van ze te houden maar hij moet ze doorlopend de baas zijn. En als hij dat niet is dan zorgt hij dat hij het wordt. Kan hij een vrouw niet de baas dan is ze een kenau etc.
Mijn broer en moeder hou ik graag in mijn leven. Maar niet (meer) ten koste van alles. Komt er een moment dat ik het niet meer trek, dan is het voorbij. Het contact is al veel minder dan ooit en ik heb er vrede mee als het stopt. Mocht mijn broer dan ook niet meer met mij om willen gaan dan zou ik dat erg vinden maar ik kom er overheen.
Het is eng en veel, hier posten, dat snap ik hoor en als je tekst weg wil halen; doen. Maar onthoud dat jíj degene bent die zo beschadigd is en dat daar voor degenen die verantwoordelijk zijn niet gekoesterd hoeven worden.
Jíj zou gekoesterd moeten worden.
zondag 9 juni 2013 17:42
Lieve topic schrijvers en meelezers,
Wat ben ik blij dat dit topic er is. Ik heb eerder in dit topic al mijn ervaringen beschreven en de invloed daarvan op mijn leven.
Het lezen van jullie ervaringen heeft veel bij me losgemaakt en me weer aan het denken gezet.
Ik voel me een stuk minder alleen en dat is zo fijn!
Toen ik vandaag dit nummer hoorde, dacht ik aan 'ons topic' en voor mijn gevoel klopt deze tekst precies!
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Liefs, Vlinderoogje
Wat ben ik blij dat dit topic er is. Ik heb eerder in dit topic al mijn ervaringen beschreven en de invloed daarvan op mijn leven.
Het lezen van jullie ervaringen heeft veel bij me losgemaakt en me weer aan het denken gezet.
Ik voel me een stuk minder alleen en dat is zo fijn!
Toen ik vandaag dit nummer hoorde, dacht ik aan 'ons topic' en voor mijn gevoel klopt deze tekst precies!
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Liefs, Vlinderoogje
zondag 9 juni 2013 18:00
Dat nummer......
Wat fantastisch passend bij wat ik voel.
Inderdaad, ik ben niet (meer) bang. Iedereen mag het lezen en weten. Als de waarheid niet meer verteld mag worden, wat is er dan nog?
Al is het míjn waarheid, het was ooit ook míjn realiteit.
Iedereen mag het weten.
Ik schaam me niet meer.
Dank je wel lieve, lieve Vlinderoogje, voor het vinden van tekst en muziek bij mijn gevoel.
Wat fantastisch passend bij wat ik voel.
Inderdaad, ik ben niet (meer) bang. Iedereen mag het lezen en weten. Als de waarheid niet meer verteld mag worden, wat is er dan nog?
Al is het míjn waarheid, het was ooit ook míjn realiteit.
Iedereen mag het weten.
Ik schaam me niet meer.
Dank je wel lieve, lieve Vlinderoogje, voor het vinden van tekst en muziek bij mijn gevoel.
zondag 9 juni 2013 18:14
Ik wil ook graag mijn verhaal hier delen, zeker omdat ik er gelukkig niets ernstigs aan over heb gehouden.
Ik ben als 8 jarig meisje door mijn buurjongen van 13 aangerand (hij zat in mijn broekje) en ik moest zijn harde vastpakken. Ik wist natuurlijk niets van seks af toendertijd, maar het voelde niet goed. Toen hij zei dat hij verder wilde gaan zei ik snel dat mama riep en ben naar huis gerend (we stonden in een paadje). Ik heb die jongen nooit meer durven aankijken en weet het nog als de dag van gisteren.
Gelukkig geen ernstige trauma's of gevolgen aan opgelopen. Achteraf bleek dat ik goed gehandeld had omdat hij erg vroeg was met daadwerkelijke seks. Aan mijn pestverleden heb ik meer 'littekens' aan overgehouden. Maarja, het blijft wel een herinnering die altijd blijft staan, maar ik ben wel trots op mijn beslissing om te rennen.
Ik ben als 8 jarig meisje door mijn buurjongen van 13 aangerand (hij zat in mijn broekje) en ik moest zijn harde vastpakken. Ik wist natuurlijk niets van seks af toendertijd, maar het voelde niet goed. Toen hij zei dat hij verder wilde gaan zei ik snel dat mama riep en ben naar huis gerend (we stonden in een paadje). Ik heb die jongen nooit meer durven aankijken en weet het nog als de dag van gisteren.
Gelukkig geen ernstige trauma's of gevolgen aan opgelopen. Achteraf bleek dat ik goed gehandeld had omdat hij erg vroeg was met daadwerkelijke seks. Aan mijn pestverleden heb ik meer 'littekens' aan overgehouden. Maarja, het blijft wel een herinnering die altijd blijft staan, maar ik ben wel trots op mijn beslissing om te rennen.
