Psyche
alle pijlers
Na al die jaren..?
vrijdag 22 oktober 2010 om 19:45
Het is nu zo'n 8 jaar geleden dat mijn ex me bijna dagelijks met de dood bedreigde, me elke dag in stevige bewoordingen vertelde wat een hopeloos wezen ik was, me letterlijk het huis uit vocht. De relatie heeft ruim een jaar geduurd, ik was toen een jaar of 20. Op een goede dag ben ik vertrokken zonder om te kijken. Gedurende die relatie heb ik wel wat gesprekken gehad met vriendinnen over de ellende, maar altijd direct na een incident. Daarna is er nooit meer over gesproken. Wel eens dat het 'een nare periode was' (als ik bijv. een nieuwe relatie aan ging), maar nooit over wat er precies allemaal is gebeurd.
Halverwege dit jaar ontmoette ik iemand die dezelfde angst/paniek/woede in me losmaakte als mijn ex. Niet door geweld o.i.d., maar gewoon qua persoon raakte hij me op een zere plek. Ik trof iemand die regelmatig in een restaurant kwam waar wij 3x per week aten en knallende ruzie hebben gehad. Een nieuwe (inmiddels door mij weggejaagde) liefde confronteerde me vrij hard met de vraag: 'vind jij jezelf eigenlijk wel leuk?'. En zo in de loop van dit jaar komen ineens alle herinneringen boven, kom ik erachter dat de ervaringen in die relatie mijn hele leven tot nu toe hebben beinvloed. Keuzes die ik heb gemaakt, destructieve relaties die ik ben aangegaan, altijd in de zorg-modus staan, altijd het eeuwige wantrouwen, woede die er niet uit kan, grenzen die ik totaal niet kan bewaken..
Er lijkt te gebeuren wat ik nooit had voorzien en wat ik ontiegelijk moeilijk vind: de relatie die slechts een jaar duurde heeft nu al 9 jaar van mijn leven negatieve invloed.. en misschien zelfs dat ik de afgelopen jaren alleen maar in de overlevingsmodus heb gezeten.
Herkent iemand dit...? En, hoe ga je hier mee om?
Halverwege dit jaar ontmoette ik iemand die dezelfde angst/paniek/woede in me losmaakte als mijn ex. Niet door geweld o.i.d., maar gewoon qua persoon raakte hij me op een zere plek. Ik trof iemand die regelmatig in een restaurant kwam waar wij 3x per week aten en knallende ruzie hebben gehad. Een nieuwe (inmiddels door mij weggejaagde) liefde confronteerde me vrij hard met de vraag: 'vind jij jezelf eigenlijk wel leuk?'. En zo in de loop van dit jaar komen ineens alle herinneringen boven, kom ik erachter dat de ervaringen in die relatie mijn hele leven tot nu toe hebben beinvloed. Keuzes die ik heb gemaakt, destructieve relaties die ik ben aangegaan, altijd in de zorg-modus staan, altijd het eeuwige wantrouwen, woede die er niet uit kan, grenzen die ik totaal niet kan bewaken..
Er lijkt te gebeuren wat ik nooit had voorzien en wat ik ontiegelijk moeilijk vind: de relatie die slechts een jaar duurde heeft nu al 9 jaar van mijn leven negatieve invloed.. en misschien zelfs dat ik de afgelopen jaren alleen maar in de overlevingsmodus heb gezeten.
Herkent iemand dit...? En, hoe ga je hier mee om?
vrijdag 22 oktober 2010 om 19:59
Soms komt er een moment in je leven dat je je er van bewust wordt dat je confrontaties aan moet gaan om verder te kunnen.
Dingen die je jaren lang hebt weggestopt moeten aangegaan worden. Die opmerking of je jezelf wel leuk vindt slaat de spijker op z'n kop.
Het wordt tijd dat je naar jezelf gaat luisteren naar wat jij wil en wat jij leuk vindt en niet wat anderen van je verwachten.
Jij bent nu even belangrijk en de anderen even niet.
Ga naar een psycholoog omdat die kunnen zorgen dat je in dit proces begeleid wordt waardoor het wat sneller gaat en je handvatten krijgt om het goed te laten verlopen.
Inzicht krijgen in je doen, denken en laten kan heel verhelderend werken.
Succes
Dingen die je jaren lang hebt weggestopt moeten aangegaan worden. Die opmerking of je jezelf wel leuk vindt slaat de spijker op z'n kop.
Het wordt tijd dat je naar jezelf gaat luisteren naar wat jij wil en wat jij leuk vindt en niet wat anderen van je verwachten.
Jij bent nu even belangrijk en de anderen even niet.
Ga naar een psycholoog omdat die kunnen zorgen dat je in dit proces begeleid wordt waardoor het wat sneller gaat en je handvatten krijgt om het goed te laten verlopen.
Inzicht krijgen in je doen, denken en laten kan heel verhelderend werken.
Succes
wees jezelf, er zijn genoeg anderen.
vrijdag 22 oktober 2010 om 20:21
Hoi tuttebel,
Wat vervelend dat je jezelf zo tegenkomt nu. Ik ben door het zelfde proces heengegaan als jij. Ik dacht stiekem dat de ellende die mijn ex mij had aangedaan mijn niet kon beinvloeden... En ik wilde ook niet dat het mij zou beinvloeden anders zou ik nog steeds (na jaren) slachtoffer zijn.
Ik deed gewoon alsof het nooit gebeurt was.
Na heel veel aandringen ben ik uiteindelijk toch met een psycholoog gaan praten... Maar dit werkte aferechts.. Ik kon er totaal niet mee omgaan om weer door die ellende heen te gaan.. Over die periode te moeten nadenken... Alle details oprakelen... Ik ben er toen ook mee gestopt.. Nu steek ik gewoon weer mijn kop in het zand en heb met mezelf afgesproken gewoon geen relaties meer aan te gaan.. Voorlopig zijn mannen bij mij aan het verkeerde adres..
Wat vervelend dat je jezelf zo tegenkomt nu. Ik ben door het zelfde proces heengegaan als jij. Ik dacht stiekem dat de ellende die mijn ex mij had aangedaan mijn niet kon beinvloeden... En ik wilde ook niet dat het mij zou beinvloeden anders zou ik nog steeds (na jaren) slachtoffer zijn.
Ik deed gewoon alsof het nooit gebeurt was.
Na heel veel aandringen ben ik uiteindelijk toch met een psycholoog gaan praten... Maar dit werkte aferechts.. Ik kon er totaal niet mee omgaan om weer door die ellende heen te gaan.. Over die periode te moeten nadenken... Alle details oprakelen... Ik ben er toen ook mee gestopt.. Nu steek ik gewoon weer mijn kop in het zand en heb met mezelf afgesproken gewoon geen relaties meer aan te gaan.. Voorlopig zijn mannen bij mij aan het verkeerde adres..
vrijdag 22 oktober 2010 om 20:39
Dank jullie wel, fijn dat jullie reageren..
Ik weet het gewoon niet. Ik weet wel dat ik zo niet verder kan. Hulp inschakelen vind ik nog geeneens zo'n probleem, want ik heb nu na een paar maanden wel door dat het lastig is in mijn eigen koppie.. Het voelt als een soort dubbele teleurstelling in mezelf. Eerst weet ik mezelf in zo'n relatie te laten belanden, vervolgens saboteer ik structureel mijn eigen leven.
Voor de buitenwereld heb ik het goede leven, ik heb het aan de oppervlakte allemaal prima voor elkaar. Alleen kom ik langzaam tot de conclusie dat dat beeld misschien wel helemaal niet klopt. Alsof ik mezelf opnieuw aan t kwijt raken ben.. Dus dat dat allemaal vraagt om psychische hulp: ok.
Maar....ik weet niet of ik het durf, ik weet niet of ik het aan kan, wat nou als de 'echte' ik helemaal niet zo gezellig en lief blijkt als de persoon die ik nu naar buiten toe ben, wat nou als ik instort..Ik zou het liefst hulp willen waarbij ik niet 'diep' hoef te gaan, maar waarbij ik kan kijken naar het effect in het hier en nu. Met 2 voeten op de grond zeg maar.. ach, ik weet t ook niet.
Kikietje, heb jij het alleen in relaties? Ik merk het in alles namelijk: conflicten vermijd ik (tenzij het in het belang van een ander is), ik ben elk jaar bij fases vreselijk onrustig, ik heb de hopeloze neiging om het iedereen naar de zin te maken, etc.. en dat breekt me op. Dus niet alleen met mannen zeg maar.
Ik weet het gewoon niet. Ik weet wel dat ik zo niet verder kan. Hulp inschakelen vind ik nog geeneens zo'n probleem, want ik heb nu na een paar maanden wel door dat het lastig is in mijn eigen koppie.. Het voelt als een soort dubbele teleurstelling in mezelf. Eerst weet ik mezelf in zo'n relatie te laten belanden, vervolgens saboteer ik structureel mijn eigen leven.
Voor de buitenwereld heb ik het goede leven, ik heb het aan de oppervlakte allemaal prima voor elkaar. Alleen kom ik langzaam tot de conclusie dat dat beeld misschien wel helemaal niet klopt. Alsof ik mezelf opnieuw aan t kwijt raken ben.. Dus dat dat allemaal vraagt om psychische hulp: ok.
Maar....ik weet niet of ik het durf, ik weet niet of ik het aan kan, wat nou als de 'echte' ik helemaal niet zo gezellig en lief blijkt als de persoon die ik nu naar buiten toe ben, wat nou als ik instort..Ik zou het liefst hulp willen waarbij ik niet 'diep' hoef te gaan, maar waarbij ik kan kijken naar het effect in het hier en nu. Met 2 voeten op de grond zeg maar.. ach, ik weet t ook niet.
Kikietje, heb jij het alleen in relaties? Ik merk het in alles namelijk: conflicten vermijd ik (tenzij het in het belang van een ander is), ik ben elk jaar bij fases vreselijk onrustig, ik heb de hopeloze neiging om het iedereen naar de zin te maken, etc.. en dat breekt me op. Dus niet alleen met mannen zeg maar.
vrijdag 22 oktober 2010 om 21:11
Nee ik heb het ook net als jij in alles.. En soms gaat het ietsje beter maar er zijn periodes dat ik mezelf niet herken/ niet meer weet wie ik was voor dat alle ellende begon... Ik probeer namelijk iedere dag het meisje te zijn die ik was voordat ik in die nare relatie terecht kwam... En het nare daaraan is dat ik dat meisje natuurlijk allang niet meer ben.. Ik heb dus het gevoel dat ik iedere dag een toneel stukje moet spelen....
Ook ik maak veel verkeerde/ slechte keuzes... Uit gesprekken met de psycholoog kwam naar voren dat ik dat doe om mijzelf te straffen voor wat er toen is gebeurt.. Alsof het mijn schuld was en ik moet blijven boeten.. Heel raar zo had ik het zelf nooit bekeken..
Het is dus niet alleen met mannen, maar dat is tenminste wel 1 zorg minder
Ook ik maak veel verkeerde/ slechte keuzes... Uit gesprekken met de psycholoog kwam naar voren dat ik dat doe om mijzelf te straffen voor wat er toen is gebeurt.. Alsof het mijn schuld was en ik moet blijven boeten.. Heel raar zo had ik het zelf nooit bekeken..
Het is dus niet alleen met mannen, maar dat is tenminste wel 1 zorg minder
