Niet meer kunnen ontspannen. Wie ook bezig dat te veranderen

Ik kan me al jaren nauwelijks nog ontspannen en probeer daar nu heel bewust verandering in aan te brengen. Dat levert al behoorlijk z'n vruchten op maar ik vind het erg moeilijk om niet steeds terug te vallen in het oude gedrag (doorgaan of verdoven met prikkels). Ik weet dat het een tijd kan duren voordat nieuwe gewoontes minder moeite kosten en bedacht dat het misschien zou helpen als ik er met anderen over kon schrijven.

Gewoon even steun, of even kunnen laten weten waar je tegenaan loopt, ervaringen delen met fijne manieren van ontspannen of het inbouwen van je nieuwe gewoontes, zoiets dacht ik aan.

Ik zal wat meer context geven. Het gaat namelijk niet meer om specifieke dingen, die heb ik afgelopen jaar flink aangepakt (ik dacht dat dat ook 'de' oplossing zou zijn en het heeft ook zeker veel geholpen, misschien wel het meest door me op het punt te brengen waar ik nu zit: ruimte kunnen/mogen nemen voor rust). Ook heb ik al behoorlijk veel therapie gehad voor allerlei zaken (trauma's, vastlopen, psychoeducatie), ik dacht dat daar nu nog steeds wel oplossingen zouden liggen maar ik kreeg steeds te horen dat ik 'alles' goed deed. Maar ondertussen bleef ik wel hondsmoe. Dag in, dag uit, al jaren en jaren. Ook terwijl mijn spanningsniveau het laatste jaar flink gezakt is door verstandige (maar moeilijke) keuzes.

Waar het nu om lijkt te gaan bij mij is iets wat ik het meest vind passen bij een niet herstelde burn out of bij een burn on. Welke naam je er ook aan zou kunnen geven: ik ging maar door en door, eigenlijk om zowel mijn hoofd als mijn gevoel (spanning/onrust) tot bedaren te brengen. Ik nam wel rust, dacht ik, maar dat bestond vooral uit mezelf verdoven door prikkels (series, puzzels, forummen, surfen) omdat ik voor iets anders geen rust of geduld had. En ondertussen blijft mijn energieniveau dalen, kan ik steeds minder aan.
Dus of ik was actief ergens mee bezig (en dan meestal tegelijk ook nog iets anders aan het doen), of ik was mijn hoofd aan het verdoven met prikkels.

Nu ik bezig ben met rust en me meer aan het verdiepen ben in burn out (ik dacht dat ik het allemaal wel wist, maar dat blijkt niet zo te zijn en kwam ook burn on tegen waar ik me ook in herken) heb ik meer inzicht in hoe belangrijk ontspanning is én ervaar ik het inmiddels ook steeds meer. Maar de zeer ingesleten gewoontes van verdoven door prikkels zijn erg hardnekkig, dus daar grijp ik nog vaak naar terug ipv te kiezen voor het nieuwe, verstandige gedrag (creatief bezig zijn, zitten lezen, schrijven, ontspanningsoefening etc).

Zeker nadat ik las over burn on dacht ik dat er dan wel meer mensen moeten zijn die nog maar nauwelijks kunnen ontspannen en daar misschien ook nu mee bezig zijn. Vandaar dit topic, in de hoop om wat te kunnen sparren met elkaar.

@betweenthewaves. Het is denk ik vooral de uitputting, het altijd aan staan. Ik ben ook kapot moe en lange wandeling kan/wil nu echt niet. Wel doe ik elke ochtend nu even iets aan lichte beweging, even naar buiten en een klein rondje maken.

@SeeSharp. Dat is een intensief traject zeg! Is het op iets specifieks gericht (trauma bijv) of juist heel breed? Ik beb nu ook boeken aan het lezen, echt lang lukt nog niet maar ik heb jaren en jaren helemaal de concentratie én rust niet gehad om te lezen. Nu die rust begint te komen lukt het dus wat.

@Cherimoya. Voor mij is het denk ik ook een combinatie. Ik slaap net als jij al jaren heel slecht, bij mij is dat echter door interne oorzaken (spanning, stress, zorgen, uitputting) en ik kan/kon me dus ook niet meer concentreren op een boek of film. En niksen word ik (net als jij denk ik) onrustig van! Maar als ik die onrust voelde ging ik mezelf dus vooral verdoven met veel prikkels (want iets actiefs had ik dan al gedaan en energie was dan al lang weer op, maar AAN stond ik nog wel).
Nu ben ik aan het leren om die onrust bij niksen (of niks nuttigs doen) er te laten zijn, ruimte te bieden, gedag te zeggen (vond ik erg raar, maar doet wel wat voor me).
Als ik het zo lees zou jou er misschien ook wel baat bij kunnen hebben, om op andere manieren weer je ontspanning te kunnen vinden.

@Verbinder. Van AAN staan en maar doorgaan. Ik probeer nu eigenlijk net als jij (zoals met die regenbui en in de winkelstraat) ook tussendoor meer die focus te verleggen.
Wat ik toe aan het passen ben is in de ochtend geen prikkels van buitenaf (geen mail, app, surfen etc), goede zelfzorg, buiten rustig bewegen, dan op de bank zitten met een boek. Dat lukt nu best goed en daarna probeer ik iets creatiefs te doen, dat is vandaag pas voor het eerst gelukt in te bouwen maar het begin is er dus. De middag vind ik lastiger. Dan grijp ik toch meer terug naar de externe prikkels of meer taken doen dan goed voor me is. Avond is ook nog een dingetje.

@Lemoos: heel herkenbaar!! Ik heb ook (c)ptss en daar al behandeling voor gehad, ik vermoed dat daar nog wel wat te halen valt, maar ik moest daar destijds stoppen. Wat fijn dat je verschil al merkt met de EMDR. En ja ook heel erg herkenbaar dat je heus wel alle tips weet, maar het niet kunt toepassen. In mijn geval is het ook dat ik op een of andere manier nog niet genoeg van het plaatje zag, het waren allemaal losse stukjes. Nu zie ik dat het een veel groter geheel is en kan ik eindelijk mezelf gunnen om rust te nemen (en allerlei dingen doen of laten die daar goed voor zijn). Maar de nieuwe gewoontes aanleren vind ik nog moeilijk.

montblanc schreef: ↑

30-11-2024 13:37

Interessant To. Een uurtje scrollen op je telefoon kan rustgevend aanvoelen, maar achteraf gezien is het (voor mij tenminste) meer het wegdrukken van onrust. En tegelijkertijd kan het heel lastig zijn om die onrust te ervaren en een uur lang een boek te lezen. Merk jij bij het ‘gedag zeggen’ ook dat het daarna sneller weggaat?

Ja dat! Het enige wat het doet is het wegdrukken van mijn onrust, je hebt dus even 'vrij' van die onrust, maar je vervangt het door andere onrust (die wel prettiger aandoet dan de innerlijke onrust, maar niet ontspant). En ik wist natuurlijk wel de algemene tips over (veel) schermen of prikkels, maar ja, waar vervang je het dan mee? Ik kon niet anders had ik het idee.

Het is denk ik niet echt weggaan (bij mij), maar het voelt wel veel minder naar aan dan als ik een meditatie zou doen waar ik niet goed bij kan blijven (dan word ik alleen maar onrustiger en ongeduldiger). Toen ik gisteren de rust niet voelde om te lezen en ik even tijd nam om de onruststoker gedag te zeggen kreeg ik na een tijdje zelfs een glimlach, al 'kijkend' naar die druktemaker die in mijn buik aan het stuiteren was. Die druktemaker was er en bleef er, maar juist doordat ik 'm niet meer weg wilde hebben en er 'gewoon' even blij bleef werd het veel lichter ofzo. Heel bijzonder.

@Seesharp. Dat klinkt mooi zeg, zo breed! Heel erg heftig natuurlijk, maar als er veel speelt dan kan het juist ook zoveel opleveren. Kon dit via een doorverwijzing van de huisarts en wordt het allemaal vergoed?
Dat je wil scheiden, was dat iets wat al veel langer door je hoofd spookte en waar je nu de knoop in hebt door kunnen hakken of is het echt pas tijdens de therapie naar boven gekomen? En dus ook een andere functie, een die beter bij je past ga ik vanuit, mooi. Fijn dat het boksen je zo goed doet!
Die diagnose heb ik lang geleden ook gehad en zeer intensieve therapie voor gehad. Helaas zijn de onderliggende oorzaken/diagnoses toen gemist, wel een hoop geleerd en heb niet het idee dat die diagnose nog van toepassing is.

Wat was jouw coping die niet heel handig was? En lukt het je om die gewoonte te vervangen door een gezondere?


@Verbinder. Dat klinkt bijzonder zeg. Ik ga je link later bekijken en ook goed opslaan, voor het geval ik daar echt wat mee zou willen gaan doen.

GriebusDus schreef: ↑

01-12-2024 07:22

Ik herken het heel erg, TO. Altijd minstens twee dingen tegelijk doen om mezelf te verdoven, heel slecht slapen omdat ik ook in bed niet kan ontspannen, niet toekomen aan echt ontspannende activiteiten omdat ik niet alleen wil zijn met mijn gedachten. Ik vind het heel uitputtend allemaal.

Wel aan de slag met mezelf, maar dat brengt in eerste instantie nou niet echt rust helaas.

Oh, echt zó herkenbaar! Altijd maar zo moe ook zeker? Ben je met hulp bezig of doe je het zelf?

Ik denk wel dat het bij mij nu anders is dan bij jou, bij mij kwam een paar weken geleden namelijk een gevoel van ruimte en dat ik van mezelf ruimte en rust mócht gaan nemen. Eerder had ik daar natuurlijk wel behoefte aan, ik snakte eigenlijk naar rust, maar het mocht niet, het kon niet en ik wilde het dan eigenlijk toch ook niet graag genoeg. Er moest altijd van alles: tot vorig jaar was er eigenlijk alleen ruimte voor een heel groot energievretend iets (en daardoor had ik dat verdoven ook héél erg nodig), dat heb ik met veel moeite gestopt, daarna was er ineens ruimte om mijn eigen achterstallige gedoe aan te pakken en dat heb ik gedaan, hele lijstjes vol taken en als ik het ene gedaan had kwamen er twee bij. Veel moeilijke dingen, dus ook 'nood' aan het verdoven.

En ineens was daar het gevoel dat het eigenlijk wel even genoeg op orde was inmiddels. En het voelde zó fijn om eindelijk bijna niets te hoeven, dat gaf al zoveel rust in mijn hoofd en lijf! Nu voel ik dus ook echt wat al die prikkels doen, dat het helemaal niet ontspant maar dat ik daarna weer onrustiger ben. En ik vind die rust zoveel fijner voelen, dus daar wil ik wat mee.
Het is ook alsof ik op een punt zit dat ik het verdoven niet meer nodig heb, maar het nu vooral een levenslange gewoonte is die héél erg mijn standaardgedrag stuurt. En dat ik nu dus aan het ontdekken ben wat fijn werkt en vooral hoe díe dingen tot gewoontes te maken.

Enerzijds vind ik het ontzettend jammer dat niemand me ooit dit plaatje heeft laten zien maar dat ik alleen maar losse puzzelstukjes kreeg. Anderzijds was ik er toen misschien ook niet klaar voor, de onrust was toen te heftig en te groot. Alhoewel, dan had ik waarschijnlijk ook jaren eerder wat aan de oorzaak gedaan ipv door te ploeteren, was ook wel fijn geweest.
Hoe zit dat voor jou, zou jij ruimte kunnen maken voor je onrust door stil te gaan staan? En dan ook ruimte voor rust door van alles uit je handen te laten vallen? Of is dat nog veel te groot?

Vannacht werd ik wakker uit een nachtmerrie. Qua intensiteit niet zo heftig dat ik niet weer in slaap zou kunnen vallen, maar omdat ik heel nodig moest plassen was ik alsnog te wakker om weer in slaap te vallen. Ik had zoals altijd een oude serie aan gezet om me af te leiden en mee in slaap te vallen. Maar ik wist dat slapen voorlopig niet zou lukken en ineens bedacht ik: waarom niet nu aan de slag met de nachtmerrie ipv afleiden?

Dat ben ik gaan doen, gewoon liggend in bed. Er zat veel angst (had ik nog niet echt opgemerkt, pas toen ik met mijn aandacht naar mijn lijf ging), een soort verkrampte maag die een tintelende uitstraling gaf van knie tot hoofd. Ik heb de angst begroet, er wat tegen gepraat, naar gekeken, maar het werd niet minder. Toen ging ik naar mijn billen, waar ik de vorige keer dat ik deze oefening deed ontspanning/rust voelde, ik probeerde vanuit mijn billen contact te maken met mijn maag. Alsof je met de rust van het ontspannen deel naar het gespannen deel gaat. Maar er gebeurde niets, hoeft natuurlijk ook niet per sé maar ik had het gevoel dat het niet klopte. Toen ging ik op zoek of ik ergens anders in mijn lijf (meer) rust voelde en toen had ik dus pas door dat mijn voeten en mijn kuiten ontspannen waren maar als ik hoger ging er geen ontspanning was.
Vanaf het moment dat ik in gedachten vanuit mijn kuiten contact maakte met mijn maag viel de uitstraling (vanuit maag naar knie t/m nek) weg. Bizar!

Toen ben ik aan de slag gegaan met het beeld uit de nachtmerrie dat betrekking heeft op een bepaalde periode in mijn leven en later nog met een beeld vanuit mijn jeugd. Uiteindelijk in gedachten bij mij thuis in het hier en nu op de bank beland, met warme thee, een deken en de kachel aan.

Ik kon daarna nog steeds niet slapen maar dat had ik ook niet verwacht en was ook niet mijn doel. Wel had ik een thermosfles thee naast m'n bed staan en heb ik genoten van de hete thee en ik ben gaan schrijven/typen. Ik ben blij met hoe ik het gedaan heb vannacht, hoe ik naar de nachtmerrie gekeken heb vanuit dat angstdeel en ik denk dat het wel z'n vruchten af zal werpen. Al is het alleen maar dat er vandaag (denk ik) niet steeds beelden omhoog zullen komen die spanning oproepen omdat ik daar vannacht op een goede manier aandacht aan gegeven heb.