Psyche
alle pijlers
Nooit zin om van huis te gaan, herkenbaar?
maandag 20 januari 2020 13:33
Eerlijk gezegd weet ik niet goed wat ik uit dit topic hoop te halen, ik weet alleen dat ik me al ongelofelijk lang afvraag of er meer mensen zijn die hetzelfde hebben als onderstaande. En wie weet levert dit topic me wel iets op wat ik me nu nog helemaal niet voor kan stellen.
Al zo lang ik me kan herinneren heb ik nooit zin om van huis weg te gaan (of ergens naartoe te gaan). Als ik eenmaal ergens ben en ik heb het naar mijn zin dan kan ik best langer blijven dan ik van plan was maar ik heb er van tevoren nooit (als in echt nooit) zin in en ik ben altijd blij als ik weer thuis ben (hoe leuk het ook was). Als ik met iemand afgesproken heb hoop ik op de dag zelf (vaak ook al in de dagen ervoor) eigenlijk altijd dat die ander nog afzegt.
Als ik goed in mijn vel zit zijn er wel een paar dingen waar ik van kan voelen dat ik er zin in kan hebben om dat 'morgen' te gaan doen maar als het eenmaal 'morgen' is dan is die zin echt helemaal weg en zie ik er weer tegenop om weg te gaan.
Ik heb er inmiddels wel redelijk mijn weg in weten te vinden in de zin dat dingen die moeten gewoon moeten dus ik mag balen dat ik weg moet maar ik ga wel. Ook kan ik bij leuke optionele dingen beredeneren dat ik het bijna altijd leuk vind als ik er eenmaal ben (en het goed voor me is) en dat ik het maar accepteer dat ik geen zin heb (eigenlijk gewoon echt niet wil) en toch ga. En dat ik heel weinig behoefte heb om weg te gaan, dus dat als het echt niet hoeft en ik er echt niks leuks in zie ik het van mezelf ook niet hoef.
Maar leuk is anders. Ik vind het helemaal niet leuk altijd maar die (enorme) drempel te voelen, wat ik ook doe, gedaan of geprobeerd heb. Nou staat dit niet op zichzelf, ik heb wat diagnoses en misschien komt het daar vandaan maar dat weet ik niet, ik ben het nooit in informatie tegengekomen. Ik ben dus vooral heel erg benieuwd of er iemand is die dit van zichzelf herkent.
Al zo lang ik me kan herinneren heb ik nooit zin om van huis weg te gaan (of ergens naartoe te gaan). Als ik eenmaal ergens ben en ik heb het naar mijn zin dan kan ik best langer blijven dan ik van plan was maar ik heb er van tevoren nooit (als in echt nooit) zin in en ik ben altijd blij als ik weer thuis ben (hoe leuk het ook was). Als ik met iemand afgesproken heb hoop ik op de dag zelf (vaak ook al in de dagen ervoor) eigenlijk altijd dat die ander nog afzegt.
Als ik goed in mijn vel zit zijn er wel een paar dingen waar ik van kan voelen dat ik er zin in kan hebben om dat 'morgen' te gaan doen maar als het eenmaal 'morgen' is dan is die zin echt helemaal weg en zie ik er weer tegenop om weg te gaan.
Ik heb er inmiddels wel redelijk mijn weg in weten te vinden in de zin dat dingen die moeten gewoon moeten dus ik mag balen dat ik weg moet maar ik ga wel. Ook kan ik bij leuke optionele dingen beredeneren dat ik het bijna altijd leuk vind als ik er eenmaal ben (en het goed voor me is) en dat ik het maar accepteer dat ik geen zin heb (eigenlijk gewoon echt niet wil) en toch ga. En dat ik heel weinig behoefte heb om weg te gaan, dus dat als het echt niet hoeft en ik er echt niks leuks in zie ik het van mezelf ook niet hoef.
Maar leuk is anders. Ik vind het helemaal niet leuk altijd maar die (enorme) drempel te voelen, wat ik ook doe, gedaan of geprobeerd heb. Nou staat dit niet op zichzelf, ik heb wat diagnoses en misschien komt het daar vandaan maar dat weet ik niet, ik ben het nooit in informatie tegengekomen. Ik ben dus vooral heel erg benieuwd of er iemand is die dit van zichzelf herkent.
maandag 27 januari 2020 19:34
Voor mij ook erg herkenbaar.
Hangt ook vaak ervan af met wie (en waarvoor) ik heb afgesproken.
's Avonds vind ik het ook nog weleens lastig (bijv in herfst of winter)..
Merk sowieso wel aan mezelf dat ik een soort van huismus kan zijn.
En dat kan soms ook wel weer wat problemen geven, zoals dat ik me kan terugtrekken oid.
Hangt ook vaak ervan af met wie (en waarvoor) ik heb afgesproken.
's Avonds vind ik het ook nog weleens lastig (bijv in herfst of winter)..
Merk sowieso wel aan mezelf dat ik een soort van huismus kan zijn.
En dat kan soms ook wel weer wat problemen geven, zoals dat ik me kan terugtrekken oid.
anoniem_391482 wijzigde dit bericht op 27-01-2020 19:37
6.60% gewijzigd
maandag 27 januari 2020 22:06
Ik had het als kind ook al. Terwijl ik mijn sporten graag deed. Of nog erger, hobby's waarbij je huiswerk krijgt. Dat voelde als een extra drempel. Als ik er thuis iets voor moest doen was de lol er af voor mij.
maandag 27 januari 2020 22:21
Ik had het inderdaad als kind ook al. Kan nu ook veel gedrag plaatsen met de wetenschap van nu. Zo vond ik bijvoorbeeld verjaardagen verschrikkelijk. Die van mezelf nog het meest. Al die drukte, al die mensen die aan je zitten. Bah. Ik heb menig verjaardag huilend boven gezeten in mijn eentje en niemand die me begreep. Mijn moeder heeft zich er nu in verdiept en snapt waarom ik me gedraag zoals ik doe. Zei een keer tegen mij: wat moet jij je als kind en opgroeiende puber regelmatig ellendig hebben gevoeld. Al die dingen waarvan werd verwacht dat je het leuk vond en waaraan je mee zou moeten doen. En dat heb ik best lange tijd gedaan. Meedoen, omdat ik dacht dat het hoorde. Nu doe ik dat niet meer. En dat voelt veel beter en veel authentieker.
I'm not crazy. My reality is just different than yours.
maandag 27 januari 2020 22:32
Ik herken het van mijzelf ook, dat ik graag thuis ben, tussen mijn eigen spulletjes. Als puber ging ik ook nooit uit, dat vond ik helemaal niks. Later toen ik 20 was ben ik wel regelmatig uit geweest, maar toch voelde het nooit echt geweldig. Wel vond en vind ik clubjes leuk in de avond ( dansen, creatief bezig zijn etc). Als het maar niet te ver van huis is. Stedentrips vind ik wel leuk, ook niet te lang max een week 
Voor iedereen een groene tuin
dinsdag 28 januari 2020 09:41
Mijn grote droom is nog steeds een landhuis in afgelegen gebied met een dorpje op fietsafstand om te gaan winkelen of een pint te pakken. En verder niets, vermaak me prima thuis.
Gewoon thuis zijn zonder enige verplichting waardoor je onder mensen moet komen, lijkt me zalig.
Op een bizarre manier kijk ik daarom uit naar de tijd dat ik bejaard ben: geen werkverplichting, zelden visite,... Het lijkt me zalig.
@Groentuintje: stedentrips zijn leuk maar na enkele dagen ben ik toch altijd blij om weer thuis te zijn.
Gewoon thuis zijn zonder enige verplichting waardoor je onder mensen moet komen, lijkt me zalig.
Op een bizarre manier kijk ik daarom uit naar de tijd dat ik bejaard ben: geen werkverplichting, zelden visite,... Het lijkt me zalig.
@Groentuintje: stedentrips zijn leuk maar na enkele dagen ben ik toch altijd blij om weer thuis te zijn.
dinsdag 28 januari 2020 10:43
Ik zeg nooit plannen af want dat vind ik niet netjes -- ik maak ze gewoon zo min mogelijk. Vooral in de winter vind ik het heerlijk om thuis te zijn. Ik werk ook nog eens vanuit huis en woon in de rimboe. Er zijn hele dagen waar ik niet van het erf af kom en dat vind ik helemaal niet erg. Ik voel me ook nooit eenzaam en verveel me helemaal nooit.
Binnenkort ga ik weer in de stad wonen. Kom ik weer eens onder de mensen.
Binnenkort ga ik weer in de stad wonen. Kom ik weer eens onder de mensen.
dinsdag 28 januari 2020 18:22
Herkenbaar!!
Man wat ben ik graag thuis, alles wat buiten afspeelt zuigt me leeg. Alle geluiden, prikkels, mensen, praatjes kosten me energie.
Ik hou absoluut niet van afspreken, liever ook geen bezoek en zeker geen feestjes. Ik zit nu ziek thuis, maar toen ik nog werkte kon ik na werktijd niks meer opbrengen en wilde zsm naar huis. Niemand meer zien of spreken. Mijn bank was mijn beste vriend.
Het sociale leven buitenshuis mis ik niet
Ik heb mijn vriend, gezin en dat is meer dan voldoende.
Heel af en toe (2x per jaar ofzo) maak ik wel eens een afspraak met iemand, maar als die persoon afzegt ben ik zo opgelucht en zet ik ons contact verder via berichtjes. Ik ben een enorm introverte huismus
Man wat ben ik graag thuis, alles wat buiten afspeelt zuigt me leeg. Alle geluiden, prikkels, mensen, praatjes kosten me energie.
Ik hou absoluut niet van afspreken, liever ook geen bezoek en zeker geen feestjes. Ik zit nu ziek thuis, maar toen ik nog werkte kon ik na werktijd niks meer opbrengen en wilde zsm naar huis. Niemand meer zien of spreken. Mijn bank was mijn beste vriend.
Het sociale leven buitenshuis mis ik niet
Ik heb mijn vriend, gezin en dat is meer dan voldoende.
Heel af en toe (2x per jaar ofzo) maak ik wel eens een afspraak met iemand, maar als die persoon afzegt ben ik zo opgelucht en zet ik ons contact verder via berichtjes. Ik ben een enorm introverte huismus
dinsdag 28 januari 2020 18:43
Moirmel schreef: ↑28-01-2020 09:41Mijn grote droom is nog steeds een landhuis in afgelegen gebied met een dorpje op fietsafstand om te gaan winkelen of een pint te pakken. En verder niets, vermaak me prima thuis.
Gewoon thuis zijn zonder enige verplichting waardoor je onder mensen moet komen, lijkt me zalig.
Op een bizarre manier kijk ik daarom uit naar de tijd dat ik bejaard ben: geen werkverplichting, zelden visite,... Het lijkt me zalig.
@Groentuintje: stedentrips zijn leuk maar na enkele dagen ben ik toch altijd blij om weer thuis te zijn.
dinsdag 28 januari 2020 19:28
Juist omdat ik steeds meer een huismuts aan het worden ben en toch van sociale interactie houdt vind ik het heerlijk om mensen over de vloer te hebben, uitgebreid koken voor vriendinnen of familie, samen eten, filmpje kijken, huisfeestjes.
Scheelt een hoop vervelende bijkomstigheden die een avondje stappen soms met zich mee kunnen brengen.
Heb ook een heel aangenaam sfeertje in mijn huis hangen krijg ik vaak te horen, mensen vinden het moeilijk om uiteindelijk weer te vetrekken als ze eenmaal in mijn bank zijn geploft.
Ik maak het altijd gezellig met kaarsjes, zorg dat het lekker ruikt, mooie sfeerverlichting en houd regelmatig een spirituele schoonmaak.
Doet zoveel voor je huisje.
dinsdag 28 januari 2020 22:07
Ik nodig mensen heel weinig thuis uit. Als ik het doe is het 's avonds na het eten. Heb liever niet dat mensen blijven eten en/of slapen. Dan komt men te dicht in mijn comfortzone. Die dingen doe ik het liefst alleen. Een gebakje of hapjes heb ik geen problemen mee. Ik heb 1 keer een FWB te logeren gehad, waarmee ik al jaren bevriend was. Maar ik voelde me heel dat weekend bar ongemakkelijk. Iemand langer dan een paar uur in mijn huis hebben, dat trek ik niet.
Van het weekend kwam een collega op bezoek en ze bleef tot 1:00. Vond ik eigenlijk te laat. Niet omdat ik niet lang op kan blijven, in tegendeel zelfs. Een echt avondmens. Maar alleen gaat me dat beter af dan dat ik zo lang gezellig moet doen. Van 19:30 tot hooguit 23:00 vind ik genoeg.
Van het weekend kwam een collega op bezoek en ze bleef tot 1:00. Vond ik eigenlijk te laat. Niet omdat ik niet lang op kan blijven, in tegendeel zelfs. Een echt avondmens. Maar alleen gaat me dat beter af dan dat ik zo lang gezellig moet doen. Van 19:30 tot hooguit 23:00 vind ik genoeg.
woensdag 29 januari 2020 07:16
Ik nodig bijna nooit mensen uit. Het is dat ik nog een man heb die er wel van houdt (maar gelukkig heeft hij een drukke baan en moet vaak in het weekend en avonden werken) dus soms kom ik er niet onderuit maar ik vind het AFSCHUWELIJK. Zeker als je weet dat mensen blijven plakken en het dus laat gaat worden. Gelukkig gebeurt het bijna nooit maar als er visite geplant staat kijk ik daar al weken tegen op. (ja, ik weet het, is erg...)
En toch zeker als het 's avonds is. Ik ben absoluut geen avondmens, om 8 uur, hooguit 9 uur gaat vaak het licht uit, ook in het weekend (heb een chronisch slaapprobleem) dus de avond voelt echt van mij. Als daar iemand "aan" komt word ik pissig, ongeduldig en geïrriteerd.
En toch zeker als het 's avonds is. Ik ben absoluut geen avondmens, om 8 uur, hooguit 9 uur gaat vaak het licht uit, ook in het weekend (heb een chronisch slaapprobleem) dus de avond voelt echt van mij. Als daar iemand "aan" komt word ik pissig, ongeduldig en geïrriteerd.
woensdag 29 januari 2020 12:11
Daar heb ik ook een hekel aan. Toen ik nog bij mijn moeder woonde hadden we buren die in een bepaalde zomer ELKE Vrijdag én Zaterdag bleven eten. Die kwamen dan om 17:00 "even" borrelen en gingen vervolgens niet weg. Dan was het al 19:30 en had nog niemand avondeten op. Beide gezinnen hadden dan geen zin meer om te koken. Omdat mijn moeder mensen ook niet zonder eten wilde wegsturen werd er dan friet voor allemaal gehaald. Zo heel af en toe een keer kon ik dat nog waarderen, maar zo vaak toch niet hoor. Ook bleven er regelmatig buurkinderen (waaronder die van hen) eten. Of ze zaten al binnen toen ik thuiskwam na een hele dag werken. Daar had ik dus echt niet altijd zin in. Ook al hebben we leuke dingen met die kids gedaan. Het gebeurde veel vaker dat ik wilde. Inmiddels zijn die kids twintigers en toen mijn moeder en ik beiden apart verhuisden was het probleem opgelost.Doubletree20 schreef: ↑29-01-2020 07:16Ik nodig bijna nooit mensen uit. Het is dat ik nog een man heb die er wel van houdt (maar gelukkig heeft hij een drukke baan en moet vaak in het weekend en avonden werken) dus soms kom ik er niet onderuit maar ik vind het AFSCHUWELIJK. Zeker als je weet dat mensen blijven plakken en het dus laat gaat worden. Gelukkig gebeurt het bijna nooit maar als er visite geplant staat kijk ik daar al weken tegen op. (ja, ik weet het, is erg...)
Typisch is dat ik daar toen ik zelf kind was dus helemaal geen problemen mee had. De zoete inval. Maar als volwassene vind ik er niks aan.
woensdag 29 januari 2020 13:05
Ik had daar als kind ook geen problemen mee Hondenmens. Wij kregen ook best vaak visite maar dat vond ik altijd leuk en interessant. Er kwamen vaak vrienden van m’n broer over de vloer, ook geen problemen mee.
Toen ik net samenwoonde kan ik me niet herinneren dat ik problemen met visite had. Verjaardagen en feestjes ging ik zonder problemen naar toe. Maar in de loop van de jaren is het erin geslopen dat ik een hekel heb aan mensen over de vloer en dat ging van kwaad naar erger. Nu doe ik er alles aan om te voorkomen dat er mensen langs komen. Alleen m’n broer nodig ik soms uit. Ik voel me echt een bitch hierdoor maar m’n huis voelt echt als mijn domein. Zeker als ik niet lekker in m’n vel zit wil ik thuis niet gestoord worden.
Toen ik net samenwoonde kan ik me niet herinneren dat ik problemen met visite had. Verjaardagen en feestjes ging ik zonder problemen naar toe. Maar in de loop van de jaren is het erin geslopen dat ik een hekel heb aan mensen over de vloer en dat ging van kwaad naar erger. Nu doe ik er alles aan om te voorkomen dat er mensen langs komen. Alleen m’n broer nodig ik soms uit. Ik voel me echt een bitch hierdoor maar m’n huis voelt echt als mijn domein. Zeker als ik niet lekker in m’n vel zit wil ik thuis niet gestoord worden.
woensdag 29 januari 2020 14:06
@Doubletree20: Ik denk dat ik er als kind geen moeite mee had omdat ik dan zelf nergens voor moest zorgen. Dat deden mijn ouders allemaal. En daarbij kon ik me als kind makkelijker afzonderen als de gespreksstof me niet aanstond (bij volwassen visite).
Heel herkenbaar ook dat jouw huis als jouw domein voelt.
Heel herkenbaar ook dat jouw huis als jouw domein voelt.
woensdag 29 januari 2020 22:06
Ik heb een paar weken geleden een vriendin te logeren gehad. Heus heel gezellig. Ik sliep gewoon in mijn eigen bed, zij in het logeerbed op een andere slaapkamer. Ik heb werkelijk waar geen oog dicht gedaan. Het klopt dan niet in mijn comfortzone ofzo. De balans is weg, de energie klopt niet. Ik weet het niet. Maar dat mijn huis mijn bubbel is, dat is een feit. En ik pas blijkbaar als enige in die bubbel, samen met mijn katten. En mijn ouders en zus, dat is ook helemaal goed. Maar niet te lang.hondenmens schreef: ↑28-01-2020 22:07Ik nodig mensen heel weinig thuis uit. Als ik het doe is het 's avonds na het eten. Heb liever niet dat mensen blijven eten en/of slapen. Dan komt men te dicht in mijn comfortzone. Die dingen doe ik het liefst alleen. Een gebakje of hapjes heb ik geen problemen mee. Ik heb 1 keer een FWB te logeren gehad, waarmee ik al jaren bevriend was. Maar ik voelde me heel dat weekend bar ongemakkelijk. Iemand langer dan een paar uur in mijn huis hebben, dat trek ik niet.
Van het weekend kwam een collega op bezoek en ze bleef tot 1:00. Vond ik eigenlijk te laat. Niet omdat ik niet lang op kan blijven, in tegendeel zelfs. Een echt avondmens. Maar alleen gaat me dat beter af dan dat ik zo lang gezellig moet doen. Van 19:30 tot hooguit 23:00 vind ik genoeg.
I'm not crazy. My reality is just different than yours.
zaterdag 1 februari 2020 14:15
Hahahaa zo zei mijn opa, en dat was echt wel een sociale man, en bekend en geliefd in heel het dorp, als er visite was en hij was er tegen een uurtje of 22:00 klaar, mee, dan pakte hij de jassen en zei tegen oma " nou An ik denk dat de visite naar huis wil "Doubletree20 schreef: ↑20-01-2020 14:37Ook herkenbaar. Zeker nu het winter is wil ik echt helemaal niets, toch zeker 's avonds niet. Als ik thuis kom wil ik gewoon m'n makkelijke kleding aan, beetje Netflixen,lezen of wat dan ook. Het is trouwens niet alleen dat ik niet weg wil, ik wil ook geen visite. Dat vind ik soms nog erger want dan kun je niet bepalen wanneer ze weg gaan.
Verjaardagen vind ik helemaal een hel. Heb er in korte tijd 2 waar ik nu al zo enorm tegen op zie. Zo erg dat ik nog liever met griep in bed lig.
Ik ga weer wel graag op vakantie, weekendjes en dagjes weg ook maar wel allemaal in de zomer. (en alleen met m'n man)
In feite kan dat niet, maar hoe vaak ikzelf niet zat te gapen of al wat ging opruimen ( dan wordt ik onrustig en wil ik mijn huis weer voor mezelf ) dacht, : had ik het lef van opa maar.
Verder herkenbaar, ik heb een drukke baan ben alleen met mijn kinderen, vaak volle bak. Maar ben zo graag alleen, en nu ze ouder worden ben ik meer alleen en dat vind ik zo fijn.
Ik tank bij laadt op gewoon alleen een beetje praten tegen mijn hond, kat en konijnen, die geven geen antwoord en verwachten ook geen leuk gedoe dat je er bent is genoeg.
Daarnaast ga ik ook graag alleen op pad, museum bezoeken, rondje stad rondvaartje heerlijk zelf bepalen wat ik doe.
Maar nooit 2 dagen als ik in het weekend al iets plan is dat 1 dag de andere is om niks te hoeven.
Vind een feestje leuk, maar ben dan blij dat ik weer naar huis kan.
Onverwachts bezoek krijg ik gelukkig bijna nooit, ik hou daar niet van.
Heb ook rustige bezigheden, schilderen, koken, lezen, serie's kijken.
Doe ook graag niks als in een beetje mijmeren dagdromen of wat muziek luisteren.
Saai? helemaal niet ik heb het nodig en geef daar inmiddels al een paar jaar volledig aan toe.
Een op een afspraken, lunch, diner bios terras vind ik wel leuk, grote groepen hoeft voor mij niet zo.
Ik kom heel extravert over in het openbaar, maar ik ben eigenlijk een echte introvert en daarnaast enorm gevoelig voor teveel prikkels en onrust ( ADD )
Dit weekend, lezen kokkerellen, serie kijken.
En morgen een museumpje pakken, lunchen en einde van de dag borrelen met mijn dochter die extern stage loopt in een mooie stad.
En dan een paar uur terug met de trein, zalig stilte coupé en een boek.
zaterdag 1 februari 2020 17:02
Precies wat ik had met mijn FWB. Ook geen oog dicht gedaan die nacht. Hij had ook een totaal ander dagritme dan ik.MockTurtle schreef: ↑29-01-2020 22:06Ik heb een paar weken geleden een vriendin te logeren gehad. Heus heel gezellig. Ik sliep gewoon in mijn eigen bed, zij in het logeerbed op een andere slaapkamer. Ik heb werkelijk waar geen oog dicht gedaan. Het klopt dan niet in mijn comfortzone ofzo. De balans is weg, de energie klopt niet. Ik weet het niet. Maar dat mijn huis mijn bubbel is, dat is een feit. En ik pas blijkbaar als enige in die bubbel, samen met mijn katten. En mijn ouders en zus, dat is ook helemaal goed. Maar niet te lang.
Vandaag was een vriendin op bezoek, waarmee ik weinig raakpunten meer heb. Na een uur en een kwartier ging ze weer weg. Vond het ideaal, want ik had al weinig zin om af te spreken. Het was dat zij ermee kwam. Omdat het mooi weer was stelde ik voor om samen even met de honden te wandelen, na ons bakkie thee. Maar toch voelt dat anders dan wanneer ik alleen met de honden wandel. Nu had ik niet echt het gevoel heb dat ik gewandeld heb. Omdat ik dan meer slenter dan loop. Het is voor de honden ook vrij nieuw en dan lopen ze minder goed mee. Toen ze weg was heb ik er voor mezelf nog een boswandeling achteraan geplakt. Binnen zitten kan de hele avond nog.
zaterdag 1 februari 2020 17:43
Alleen thuis kan ik écht mezelf zijn. En dan alleen als ik alleen of met mijn gezinsleden ben. Als er visite is geweest duurt het ook even voordat het huis weer 'eigen' is. En ik vind het oké. Weet inmiddels dat ik het zo ervaar en heb er vrede mee. Ga echt wel op pad maar vind thuiskomen het fijnste aspect daarvan.
zaterdag 1 februari 2020 18:40
Zo herkenbaar allemaal.
Zelf ben ik graag alleen en liefst in mijn veilig cocon, thuis dus.
Als ik alleen ben verveel ik me zelden of nooit. Als mijn man hier rondloopt heb ik al snel het gevoel van verveling. Mijn sociale kring is gelukkig niet groot en bezoek komt er dan ook maar zelden. Het rare is wel dat als ik de deur uit ga ik wel met iedereen die ik tegenkom een praatje kan maken. Ik moet wel het gevoel hebben van controle te hebben over de situatie want als ik het beu word moet ik kunnen ontsnappen. Als je thuis bezoek hebt kan dat al niet want je gooit je bezoek niet buiten natuurlijk.
Zelf ben ik graag alleen en liefst in mijn veilig cocon, thuis dus.
Als ik alleen ben verveel ik me zelden of nooit. Als mijn man hier rondloopt heb ik al snel het gevoel van verveling. Mijn sociale kring is gelukkig niet groot en bezoek komt er dan ook maar zelden. Het rare is wel dat als ik de deur uit ga ik wel met iedereen die ik tegenkom een praatje kan maken. Ik moet wel het gevoel hebben van controle te hebben over de situatie want als ik het beu word moet ik kunnen ontsnappen. Als je thuis bezoek hebt kan dat al niet want je gooit je bezoek niet buiten natuurlijk.
maandag 3 februari 2020 15:08
Heel herkenbaar...Torvi schreef: ↑20-01-2020 15:06Wat fijn zoveel reacties al waarin het veel herkend wordt! Ik heb er een paar dingen uitgepikt.
Ik weet niet meer wie het was maar iemand zei dat ze wel veel met vriendinnen belde. Dat is voor mij niet herkenbaar, bellen vind ik ook heel vervelend. Ik zit thuis in mijn eigen fijne bubbel ofzo en elke verstoring vind ik vervelend. Gebeld worden is onverwachts dus vervelend maar ik heb ook echt nooit zin om zelf iemand te bellen.
Ik herken wat Kattenkop zegt: bij afzegging is het altijd opluchting! Ook al zou het iets zijn wat ik leuk zou vinden, je kunt mij op zo'n moment echt niet blijer maken dan met een afzegging!
Ik heb dat ook, thuis zit ik gewoon in mijn cocon en het komt gewoon áltijd slecht uit als de telefoon gaat.
Zit je net in een serie of ben ik bijvoorbeeld online aan het shoppen gaat de telefoon.. Ik heb dan ook nooit iets te vertellen ofzo omdat ik me er niet op instel, voelt voor mij bijna hetzelfde als dat er iemand onaangekondigd aan de deur zou staan.
