Psyche
alle pijlers
Overweging opname
donderdag 21 maart 2019 21:48
Utakar schreef: ↑21-03-2019 21:39Jij hebt dus geen conmitment.
Je weet niet of je het aankunt, als je het niet probeert.
Dus heel hard. Je duwt jezelf in een slachtoffer hokje, je wilt niet aan jezelf werken...
Of je wilt wel aan jezelf werken, maar alleen volgens jou 'ideaalplaatje'.
Heel lullig gezegd, dat ideaalplaatje is er niet meer in de reguliere zorg.
en met een burn out in een revalidatie kliniek? Heb net een kwartier zitten googlen, maar geef je 0 kans dat je daar een plek gaat krijgen.
jij hebt gewoon geen echte burnout gehad.
donderdag 21 maart 2019 21:49
Wauw.
donderdag 21 maart 2019 21:52
Wauw
als ik jou was zou ik een instelling zoeken waar ze ook behandeling bieden voor een narcistische en/of theatrale persoonlijkheidsstoornis bieden, ook wel bekend als cluster b'er
donderdag 21 maart 2019 21:53
Nou geef me een link eens dan, ben oprecht benieuwd waar jij een revalidatie kliniek vind voor burn outs
donderdag 21 maart 2019 23:08
To, je kunt je wel laten opnemen, maar zelfs als dat lukt (wat ik betwijfel binnen de reguliere zorg, en particulier gaat dat je een paar duizend euro per week kosten), dan kom je daarna terug bij je ouders, en als ik het zo lees is dat een prima voedingsbodem voor een nieuwe burn-out of andere psychische klachten.
zaterdag 23 maart 2019 01:39
Bedankt iedereen voor het reageren.
Ik heb volgende week dinsdag een intake bij gespecialiseerde psychiatrie en daar krijg ik een uitgebreide intake om te kijken wat ze voor mij kunnen betekenen. Dit wacht ik eerst even af.
Mijn thuissituatie is inderdaad niet ideaal voor mijn gesteldheid. Ik merk wel dat ik er zelfs soms ook zelf aan bijdraag omdat ik het heel lastig vind om te vertellen hoe ik me echt voel, me dan afsluit en in me eigen “hokje” als het ware leef.!
Ik heb hier afgelopen nacht een uitgebreide soort van brief over geschreven ook naar het thuisfront toe.
Ondanks dat het nog steeds niet optimaal is voel ik me meer opgelucht en begrepen. Ik zal ook moeten leren om meer mijn echte oprechte gevoelens te delen i.p.v. denken dat ik dit allemaal zelf wel even kan oplossen en me afsluit voor mijn naasten. Maar goed, das natuurlijk net een deel waardoor ik BO ben geraakt.
Ik heb veel gedacht en denk nog steeds aan begeleidend wonen. Omdat ik nu nog met best wel erge angstklachten rond loop + depersonalisatie en derealisatie vind ik het heel erg eng om zulke stappen eventueel te gaan zetten. Want ergens vind ik het evengoed fijn dat ik nu nog thuis ben omdat ik me behoorlijk labiel voel en als ik een paniekaanval krijg dan ben ik liever niet alleen.. klinkt allemaal een beetje gek want mijn hulpvraag is juist het tegenovergestelde.
Ik weet het soms ook niet goed meer wat juist is en wat niet. Ben er ook wel te obsessief mee bezig misschien. Wat voelt goed, wat helpt
mijn herstel, wat dit wat dat etc.. waardoor ik mezelf ook weer extra druk op leg. Sorry voor vele dingen door elkaar ik vind mijn situatie gewoon echt heel lastig op het moment.
Utakar, dank voor je reactie. Maar ik moet me toch wel enigzins aansluiten bij wat Gele_Suikerspin zegt. Ik ben echt heel erg gedreven om beter te worden oprecht, maar ik sta al met hartkloppingen en extreme vermoeidheid als ik net iets te lang onder de douche heb gestaan. Even als voorbeeld dat bijna 60 uur per week therapie mij bijna onmogelijk lijkt. En ben dan bang als ik me er “toe zou zetten” dat ik in dat patroon blijf zitten waardoor ik dus ook BO ben geraakt. En ik blijf hangen in dat prestatiegerichte als je begrijpt wat ik bedoel. Overigens wil ik niet zeggen dat je geen BO heeft gehad. Iedere BO is anders en voor iedereen werkt wat anders.
Gele_Suikerspin, dankjewel, en ik heb dus dinsdag een intake. Vind het heel
spannend maar hoop dat ik toch uit die vicieuze cirkel kan komen misschien ook doormiddel van de juiste mensen die mij op de juiste manier kunnen helpen/begrijpen.
Ik heb volgende week dinsdag een intake bij gespecialiseerde psychiatrie en daar krijg ik een uitgebreide intake om te kijken wat ze voor mij kunnen betekenen. Dit wacht ik eerst even af.
Mijn thuissituatie is inderdaad niet ideaal voor mijn gesteldheid. Ik merk wel dat ik er zelfs soms ook zelf aan bijdraag omdat ik het heel lastig vind om te vertellen hoe ik me echt voel, me dan afsluit en in me eigen “hokje” als het ware leef.!
Ik heb hier afgelopen nacht een uitgebreide soort van brief over geschreven ook naar het thuisfront toe.
Ondanks dat het nog steeds niet optimaal is voel ik me meer opgelucht en begrepen. Ik zal ook moeten leren om meer mijn echte oprechte gevoelens te delen i.p.v. denken dat ik dit allemaal zelf wel even kan oplossen en me afsluit voor mijn naasten. Maar goed, das natuurlijk net een deel waardoor ik BO ben geraakt.
Ik heb veel gedacht en denk nog steeds aan begeleidend wonen. Omdat ik nu nog met best wel erge angstklachten rond loop + depersonalisatie en derealisatie vind ik het heel erg eng om zulke stappen eventueel te gaan zetten. Want ergens vind ik het evengoed fijn dat ik nu nog thuis ben omdat ik me behoorlijk labiel voel en als ik een paniekaanval krijg dan ben ik liever niet alleen.. klinkt allemaal een beetje gek want mijn hulpvraag is juist het tegenovergestelde.
Ik weet het soms ook niet goed meer wat juist is en wat niet. Ben er ook wel te obsessief mee bezig misschien. Wat voelt goed, wat helpt
mijn herstel, wat dit wat dat etc.. waardoor ik mezelf ook weer extra druk op leg. Sorry voor vele dingen door elkaar ik vind mijn situatie gewoon echt heel lastig op het moment.
Utakar, dank voor je reactie. Maar ik moet me toch wel enigzins aansluiten bij wat Gele_Suikerspin zegt. Ik ben echt heel erg gedreven om beter te worden oprecht, maar ik sta al met hartkloppingen en extreme vermoeidheid als ik net iets te lang onder de douche heb gestaan. Even als voorbeeld dat bijna 60 uur per week therapie mij bijna onmogelijk lijkt. En ben dan bang als ik me er “toe zou zetten” dat ik in dat patroon blijf zitten waardoor ik dus ook BO ben geraakt. En ik blijf hangen in dat prestatiegerichte als je begrijpt wat ik bedoel. Overigens wil ik niet zeggen dat je geen BO heeft gehad. Iedere BO is anders en voor iedereen werkt wat anders.
Gele_Suikerspin, dankjewel, en ik heb dus dinsdag een intake. Vind het heel
spannend maar hoop dat ik toch uit die vicieuze cirkel kan komen misschien ook doormiddel van de juiste mensen die mij op de juiste manier kunnen helpen/begrijpen.
zaterdag 23 maart 2019 09:16
Allereerst succes dinsdag met je intake.
Als ik jou was zou ik voor jezelf heel duidelijk proberen te krijgen wat je verwacht van een opname. Een opname in de psychiatrie op een behandelafdeling is tegenwoordig geen 'rustoord' meer. En ik krijg wel heel erg het idee dat dat is waar je aan toe bent.
Een opname op een behandelafdeling is om te zorgen dat je zo snel mogelijk weer ontslagen kunt worden, en welke ik ken volgepropt met groepsactiviteiten en therapien (iedere dag van 8 tot 5) waarin ook enkele individuele therapien zijn verwacht. Die vicieuze cirkel doorbreken door net even ergens anders te zijn, is denk ik geen optie.
En daarnaast van je burn out kom je zelfstandig niet af (heb je ondertussen wel bewezen
). Doctoren hebben ervoor doorgeleerd dat je weer wat moet doen, ipv heel layback blijven hangen in wat je zelf denkt wat je eigen behoeftes zijn... Durf je ook over te geven wat een arts denkt/zegt wat het beste voor je zou kunnen zijn.
En ik denk niet dat je jezelf moet willen hebben op een 'long stay' afdeling. Puur omdat je daar nooit meer vandaan gaat komen, en je daarvoor echt 'van het padje' af moet zijn.
Nogmaals succes dinsdag, ben oprecht benieuwd hoe het is gegaan, omdat ik je ook het beste wens. Hoop dat je 'redelijk' snel kunt geholpen worden en geen jaren blijft hangen op wachtlijsten.
Als ik jou was zou ik voor jezelf heel duidelijk proberen te krijgen wat je verwacht van een opname. Een opname in de psychiatrie op een behandelafdeling is tegenwoordig geen 'rustoord' meer. En ik krijg wel heel erg het idee dat dat is waar je aan toe bent.
Een opname op een behandelafdeling is om te zorgen dat je zo snel mogelijk weer ontslagen kunt worden, en welke ik ken volgepropt met groepsactiviteiten en therapien (iedere dag van 8 tot 5) waarin ook enkele individuele therapien zijn verwacht. Die vicieuze cirkel doorbreken door net even ergens anders te zijn, is denk ik geen optie.
En daarnaast van je burn out kom je zelfstandig niet af (heb je ondertussen wel bewezen
). Doctoren hebben ervoor doorgeleerd dat je weer wat moet doen, ipv heel layback blijven hangen in wat je zelf denkt wat je eigen behoeftes zijn... Durf je ook over te geven wat een arts denkt/zegt wat het beste voor je zou kunnen zijn. En ik denk niet dat je jezelf moet willen hebben op een 'long stay' afdeling. Puur omdat je daar nooit meer vandaan gaat komen, en je daarvoor echt 'van het padje' af moet zijn.
Nogmaals succes dinsdag, ben oprecht benieuwd hoe het is gegaan, omdat ik je ook het beste wens. Hoop dat je 'redelijk' snel kunt geholpen worden en geen jaren blijft hangen op wachtlijsten.
zondag 24 maart 2019 00:15
Dat wist ik oprecht niet.. dus dankjewel voor deze info want dat is echt nieuw voor mij!Celaena_Aelin schreef: ↑23-03-2019 10:58Je beseft dat als je begeleid woont, er ook mensen in de buurt zijn om jou te helpen bij de angsten, de depersonalisaties en de derealisaties? Mogelijk kunnen die je zelfs beter helpen, want zij zijn er voor opgeleid. Je ouders niet.
zondag 24 maart 2019 00:20
Utukar, dank voor je reactie!
Ik hoop ook dat dinsdag me misschien enigzins verder gaat helpen, en na gesproken en nagedacht te hebben over eventuele opname ben ik er wel achter dat ik het misschien in de verkeerde hoek zoek. Ik ben nog steeds heel erg zoekende naar “uitwendige oplossingen” klinkt een beetje gek. Want ik weet dat er natuurlijk geen “wonder” gebeurd als je eenmaal in een andere omgeving ben, misschien hoop ik daar teveel op(?)
Ik luister wel degelijk naar advies van HA en psych als in rust regelmaat ritme etc etc.. maar dat doe ik al 8 maanden.. en voor mijn gevoel schiet ik gewoon niet op.. misschien toch ook met stukje acceptatie te maken want weet niet eens zo goed waar ikk “naar toe werk?” Ben een enorme piekeraar, dwangneuroot en wil alles onder controle hebben. Dat zijn de dingen waarbij ik dringend hulp nodig heb omdat ik daar helemaal in vast loop. Dus ik hoop ook dat dinsdag iets voor me gaat betekenen! Dank voor je woorden!
Slaaplekker.
Ik hoop ook dat dinsdag me misschien enigzins verder gaat helpen, en na gesproken en nagedacht te hebben over eventuele opname ben ik er wel achter dat ik het misschien in de verkeerde hoek zoek. Ik ben nog steeds heel erg zoekende naar “uitwendige oplossingen” klinkt een beetje gek. Want ik weet dat er natuurlijk geen “wonder” gebeurd als je eenmaal in een andere omgeving ben, misschien hoop ik daar teveel op(?)
Ik luister wel degelijk naar advies van HA en psych als in rust regelmaat ritme etc etc.. maar dat doe ik al 8 maanden.. en voor mijn gevoel schiet ik gewoon niet op.. misschien toch ook met stukje acceptatie te maken want weet niet eens zo goed waar ikk “naar toe werk?” Ben een enorme piekeraar, dwangneuroot en wil alles onder controle hebben. Dat zijn de dingen waarbij ik dringend hulp nodig heb omdat ik daar helemaal in vast loop. Dus ik hoop ook dat dinsdag iets voor me gaat betekenen! Dank voor je woorden!
Slaaplekker.
zondag 24 maart 2019 12:38
Misschien is het goed om eens te googlen op begeleid wonen in jouw regio, of om het dinsdag eens te bespreken. Zeker als je er zo weinig van weet (en je het daarom bij voorbaat al afwijst).
zondag 24 maart 2019 21:29
Ik wijs het niet bij voorbaat af,Celaena_Aelin schreef: ↑24-03-2019 12:38Misschien is het goed om eens te googlen op begeleid wonen in jouw regio, of om het dinsdag eens te bespreken. Zeker als je er zo weinig van weet (en je het daarom bij voorbaat al afwijst).
Ik hou er gewoon niet van om keuzes te maken nu ik me zo onzeker voel zeker grote. Ik ga er meer over op zoeken, dank!
donderdag 4 april 2019 18:28
Bedankt voor al jullie reacties!
Het gesprek was in principe goed. Ik hoor in de loop van de week meer informatie over wat ze mij kunnen bieden.
Nu heb ik (zonder dat ik het überhaupt nog verwacht had) akkoord gekregen van uwv om te starten met een gespecialiseerde coach. Dit spreekt mij enorm aan en ga hoogstwaarschijnlijk dit traject starten.
Ik heb de afgelopen weken gemerkt dat ik mezelf enorm forceer in de dingen die ik doe. Omdat ik constant in mijn hoofd bezig blijft met ''want dit zal me helpen, of goed doen etc..'' ik vind het nog steeds heel moeilijk om echt af te stemmen op mijn gevoel en om te doen waar ik ECHT behoefte aan heb of echt niet. Nog steeds een beetje leven naar een ideaal plaatje. Wat verkeerd is. Zo leef ik al jaren op ''denkniveau'' en mijn gevoel daar heb ik al jaren niet meer op vertrouwd. Iets wat ik echt helemaal opnieuw moet leren. Wat eng is, maar ook weer goed voelt.
Nu heb ik ook de stap genomen om het uit te maken met mijn vriend. Ergens vind ik het doodeng en komen er allemaal ''ja maar..'' gedachten in mij op maar als ik mijn gevoel moet vertrouwen denk ik dat het het beste is. Ik ben ban dat ik nu uit een soort van angst met hem blijf omdat ik me zo alleen en hopeloos voel en daardoor heel erg onzeker geworden ben. En dat is niet eerlijk tegenover hem en ook niet tegenover mezelf. Wel verdomd moeilijk, want bij hem had ik wel eindelijk het gevoel alsof ik echt mezelf kon zijn en heeft me door diepe dalen gesleept..
Over het begeleid wonen en inderdaad juist misschien wel keuzes maken, daar heb je zeker een punt Moire. Ik vind het al heel wat dat ik deze keuze over me relatie heb gemaakt, klinkt misschien gek maar ik vertrouw mijzelf op dit moment zo slecht omdat me emoties ontzettend overhoop liggen. Maar hier heb ik lang over nagedacht en voor mijn gevoel is dit de juiste keuze. Zo lastig als je nooit op je gevoel vertrouwd heb,
Dus, ik hoop dat ik met een coach wat verder ga komen, ik had er opzich wel een goed gevoel bij.
Fijne avond allemaal
Maartje
Het gesprek was in principe goed. Ik hoor in de loop van de week meer informatie over wat ze mij kunnen bieden.
Nu heb ik (zonder dat ik het überhaupt nog verwacht had) akkoord gekregen van uwv om te starten met een gespecialiseerde coach. Dit spreekt mij enorm aan en ga hoogstwaarschijnlijk dit traject starten.
Ik heb de afgelopen weken gemerkt dat ik mezelf enorm forceer in de dingen die ik doe. Omdat ik constant in mijn hoofd bezig blijft met ''want dit zal me helpen, of goed doen etc..'' ik vind het nog steeds heel moeilijk om echt af te stemmen op mijn gevoel en om te doen waar ik ECHT behoefte aan heb of echt niet. Nog steeds een beetje leven naar een ideaal plaatje. Wat verkeerd is. Zo leef ik al jaren op ''denkniveau'' en mijn gevoel daar heb ik al jaren niet meer op vertrouwd. Iets wat ik echt helemaal opnieuw moet leren. Wat eng is, maar ook weer goed voelt.
Nu heb ik ook de stap genomen om het uit te maken met mijn vriend. Ergens vind ik het doodeng en komen er allemaal ''ja maar..'' gedachten in mij op maar als ik mijn gevoel moet vertrouwen denk ik dat het het beste is. Ik ben ban dat ik nu uit een soort van angst met hem blijf omdat ik me zo alleen en hopeloos voel en daardoor heel erg onzeker geworden ben. En dat is niet eerlijk tegenover hem en ook niet tegenover mezelf. Wel verdomd moeilijk, want bij hem had ik wel eindelijk het gevoel alsof ik echt mezelf kon zijn en heeft me door diepe dalen gesleept..
Over het begeleid wonen en inderdaad juist misschien wel keuzes maken, daar heb je zeker een punt Moire. Ik vind het al heel wat dat ik deze keuze over me relatie heb gemaakt, klinkt misschien gek maar ik vertrouw mijzelf op dit moment zo slecht omdat me emoties ontzettend overhoop liggen. Maar hier heb ik lang over nagedacht en voor mijn gevoel is dit de juiste keuze. Zo lastig als je nooit op je gevoel vertrouwd heb,
Dus, ik hoop dat ik met een coach wat verder ga komen, ik had er opzich wel een goed gevoel bij.
Fijne avond allemaal
Maartje
