Posttraumatische stressstoornis na zelfdoding van mijn vader

Een aantal jaren geleden heeft mijn vader zich van het leven beroofd op zijn werk. Ik was toen een twintiger en ik ontwikkelde snel daarna PTSS, een dysthyme stoornis en een slaapstoornis waar ik tot op de dag van vandaag nog mee worstel. Ik val in slaap met slaappillen. Ik heb destijds een aantal sessies EMDR gehad en daarna vier jaar een hele fijne psychotherapeut. Maar die therapie moest helaas stoppen omdat ze maximaal vier jaar behandelt, begrijpelijk ook want ze heeft genoeg andere mensen die ze ook wil helpen. Wachtlijsten zijn overal lang.

Toch voel ik al een tijd de behoefte om mijn verhaal hier te delen, aangezien ik dit verhaal eigenlijk nooit vaak durf te delen aan anderen.

Heel soms heb ik nog angstige gedachten die ineens in mijn hoofd/nachtmerries spoken als:
"Heb ik een aandeel gehad in zijn zelfmoord?"
"Als ik nooit had bestaan, had hij dan nog geleefd?"
"Ben ik weggekomen met moord?"
"Heeft mijn vader ooit van mij gehouden?"
"Was mijn vader in staat tot het plegen van een gezinsdrama?"

Ik heb helaas nooit een band gehad met mijn vader. In tegenstelling daarvan heb ik altijd veel angst, woede en walging gevoeld naar hem. Hij was sinds ik me kan herinneren verslaafd aan alcohol en hij werd hierdoor verbaal heel erg agressief. Desondanks had hij wel altijd een fulltime baan, verder keek hij niet naar ons om. Hij zat in zijn vrije tijd op zijn kamer te computeren en alcohol te drinken. Mijn ouders zijn tot zijn dood samen gebleven. Ik had liever gewild dat ze gescheiden waren omdat dat een hoop trauma had gescheeld. Soms voel ik me erg schuldig... Omdat ik mezelf er dan op betrap dat ik opgelucht ben dat mijn vader niet meer leeft... Ik ben van mijn geboorte tot zijn dood, werkelijk doodsbang van hem geweest. Ik controleerde soms als kind de kookplaat of de rest van het huis midden in de nacht uit angst dat hij het huis in de fik zou steken. Hij heeft onder andere in het verleden stiekem meer dan 10.000 gulden van mijn moeder's spaarrekening gestolen en opgemaakt aan, geen idee, alcohol? Hij had altijd een gat in zijn hand en loog veel tegen mijn moeder. Soms reed mijn vader auto terwijl hij onder invloed was. Mijn moeder wilde scheiden tijdens haar huwelijk maar durfde de stap nooit te zetten. In plaats daarvan vroeg ze mij en mijn andere zussen om advies of ze moest scheiden of niet. Wij waren toen alle drie onder de 10 jaar oud. Mijn vader zei daarop: "Als je van mij gaat scheiden, maak ik mezelf van kant." Dus mijn moeder bleef. En de geestelijke mishandeling bleef. Het alcoholmisbruik bleef. Mijn moeder stak haar kop in het zand, deed alsof de ellende niet bestond, kwam niet voor ons op als mijn vader weer in de zoveelste woede-uitbarsting uitbrak. Ze adviseerde ons om hem maar uit te laten razen en het te negeren, dan zou het het snelst over zijn. Wat een advies.. Ze had hem moeten confronteren met het feit dat hij zich gestoord gedroeg en dat ze dit niet langer meer pikte. Maar dat deed ze allemaal niet. Maar ook zij was doodsbang van hem en de gevolgen van haar wens om te scheiden. Ik denk dat ze bevroor uit angst? Niets deed uit angst? Stel dat ze toch was weggegaan, wie weet had mijn vader ons dan wel "gestraft"? (Lees: gezinsdrama) Niemand wist ook maar iets over wat er al die jaren bij ons thuis afspeelde. Ik durfde het ook niemand te vertellen als kind, ik schaamde me te erg. Maar wat zou ik achteraf gezien soms graag terug in de tijd gaan -als de volwassen versie die ik nu ben-, om de politie te bellen en mezelf -als de kind versie- daar weg te halen en naar een opvang te brengen, of waar dan ook, een plek waar het wel veilig was.

Ik heb PTSS gekregen door de jarenlange geestelijke mishandeling en verwaarlozing thuis, de zelfdoding van mijn vader, maar vooral ook door de angstige gedachte, dat ik misschien medeplichtig geweest zou kunnen zijn aan zijn zelfmoord. Door de jarenlange therapie heb ik wel vaak te horen gekregen dat het niet mijn schuld was, maar soms komt die angstige gedachte weer op als ik een slechte dag heb, zoals vandaag. Na zijn zoveelste dronken woede-uitbarsting naar mij dat ik "niemand was", "mislukt was", "nooit iets zou bereiken in het leven" en "waardeloos was", schreef ik hem op mijn 17e een gemene haatbrief. Ik was de mishandeling en alcoholverslaving van hem zo zat en schreef dat ik wou dat hij dood was, dat ik hoopte dat hij zelfmoord zou plegen, hoopte dat ons gezin van hem verlost zou worden, ik schreef dat ik overtuigd was dat wij allemaal beter af zouden zijn zonder hem, dat hij met niemand van zijn gezin een band had, niet met zijn vrouw, niet met zijn 3 dochters, niet met zijn moeder en zelfs niet met zichzelf. Ik schreef hem dat ik hem een walgelijke vader vond. Een aantal jaren later na die haatbrief pleegde hij dus ook daadwerkelijk zelfmoord. Mijn therapeute heeft me verteld dat als je een puppy neemt en je die jaar in jaar uit mishandelt, je niet raar moet op staan te kijken als die volwassen hond je op een dag hard terug bijt. Ik weet wel dat ze gelijk heeft. Ik begrijp het ook wel. Maar het maakt me soms echt heel verdrietig allemaal. Het maakt me soms verdrietig dat mijn vader echt het meest donkere, sadistische deel van mij omhoog heeft kunnen halen. De hoeveelheid haat die ik als tiener naar hem heb gevoeld vond ik destijds soms angstaanjagend. Zou ik in staat geweest zijn om hem neer te schieten als ik op dat moment een wapen had gehad? Dat weet ik niet... Misschien wel? Ik wilde gewoon dat hij er niet meer was. Dat de mishandeling op een dag op zou houden. Ik ben op de dag van vandaag opgelucht dat hij er niet meer is en dat gaat gepaard met een schaamte en een eenzaam schuldgevoel. Welke dochter denkt zoiets over haar vader?! Ik durf het mensen niet te vertellen, want ik weet niet of ze het zouden begrijpen. Mijn therapeute heeft gezegd dat het beter is dat hij niet meer leeft, omdat hij "een spoor van vernieling achter liet in zijn leven en dat van anderen" en dat hij mogelijk "een combinatie zou kunnen hebben gehad van borderline, antisociale persoonlijkheidsstoornis en narcistische persoonlijkheidsstoornis, een gevaarlijke cocktail." Volgens haar leek hij sadistische trekken te hebben. Mijn vader las ooit een artikel in de krant over een gezinsdrama en antwoordde tegen mijn moeder: "Ik begrijp dat een man dit kan doen. Ik begrijp dit." Dat is toch onvoorstelbaar? Hij bedoelde dus dat hij het OKE vond om je gezinsleden maar te vermoorden omdat je zelf dood wilt? Gestoord. Soms lig ik wakker en denk ik: het lot had ook anders kunnen lopen en dan had hij ons allemaal mee genomen in zijn wens om dood te zijn. Mijn therapeute heeft gezegd dat dat heel goed had gekund dat hij daartoe in staat was geweest.

@*Hestia*
Bedankt voor je compliment. Ik denk dat ik inderdaad nog inlevender ben geworden door wat ik heb meegemaakt. Ja dat herken ik inderdaad dat je bang kan zijn om fouten te maken, bang kan zijn om mensen boos te maken dus probeer je zoveel mogelijk te pleasen. Goedkeuring zoeken kan inderdaad bodemloos zijn. Wat mij geadviseerd is door de psychologe is om genoegen te nemen met goed genoeg, als tegenhanger voor de perfectionist in mij. Bijvoorbeeld een maximaal aantal uur huiswerk mogen doen destijds of een maximaal aantal uur per week mogen schoonmaken. Als het daarna niet af is, jammer dan. Parentificatie heb ik ook gehad doordat mijn moeder mij en mijn zussen al op jonge leeftijd (alle drie onder de 10) lastig viel met moeilijke vraagstukken zoals scheiden en ze al haar onvrede rondom haar huwelijk met ons besprak en wij haar probeerden te adviseren.

---

@Lamielarose
Ik vind het altijd makkelijker om begripvol/lief/mild te zijn voor anderen, voor mezelf ben ik vaak strenger. Mijn psychologe zei dat dat waarschijnlijk is omdat ik ruim 20 jaar lang te horen heb gekregen dat ik niets waard ben, waardoor die kritische ouderstem onderhuids als een soort gif is gekropen. Het is soms lastig om een weerwoord tegen die stem te hebben omdat die kritische ouderstem inmiddels je eigen stem is geworden.

Wat knap en sterk hoe je er mee om bent gegaan en hebt besloten om het achter je te laten en te werken aan je eigen geluk omdat je nog een leven voor je hebt. En goed dat je enkele maanden naar het buitenland bent gegaan om je op jezelf te concentreren. Zo’n ervaring van naar het buitenland gaan kan denk ik ook wel veel zelfvertrouwen geven. Bedankt dat je je verhaal deelt.

---

@Bulbul
Het is fijn om inderdaad te merken dat niemand mij veroordeelt. (waar ik wel bang voor was) Soms is die stem zo streng en bestraffend in mijn hoofd dat ik dan bang word dat anderen ook wel zo naar over mij zullen denken, maar dat is dus gelukkig meestal niet zo.

---

@froufrou80
Ik heb nu 1x in de maand een gesprek met een psycholoog, en dat is maximaal 10 keer. Ik denk dat zij me daar wel mee zou kunnen helpen omdat de gesprekken gericht zijn op het hier en nu.

Naar dat je ook ervaring hebt met een ouder die door psychische klachten niet beschikbaar was als ouder. Wat heeft voor jou geholpen om de bestraffende stem/bestraffende gedachten en gevoelens te blokkeren?

---

@Cleopatra456
Heel erg bedankt voor je lieve reactie en dat je bereid bent je eigen verhaal te delen. Ik vind het helpend om ervaringen van anderen te lezen en te horen hoe ze daar mee om zijn gegaan.

Naar om te horen dat je ook veel geestelijke mishandeling had thuis en angst voor gezinsdrama’s. En rot dat je nog regelmatig met die schade van vroeger als volwassene worstelt. Dat kan heel taai zijn inderdaad. Ik herken wat je schrijft over je erg verantwoordelijk voelen. Ik probeerde ook zo braaf en lief mogelijk te zijn, ook op school. Ik voelde me ook verantwoordelijk voor mijn vader’s gedrag. Als hij weer in een dronken bui ruzie had gekregen op straat met jongetjes uit de buurt (waarvan 1 een klasgenootje van mij was) dan schaamde ik me diep voor mijn vader’s gedrag op school want er kwamen roddels van. Het voelde alsof ik degene was die zich had misdragen en dat ik voor schut stond, terwijl hij degene was die problemen had met impuls beheersing en zich had misdragen. Maar als kind besefte ik me dat nog niet. Heftig dat je vader gediagnosticeerd is met ASPS/NPS. Heeft hij zich hierop uit eigen initiatief laten testen? En kreeg hij daar goede therapie voor? Ik heb heel erg het vermoeden dat mijn vader dat ook had, maar hij was iemand die zich nooit zou laten testen omdat het in zijn beleving niet aan hem lag, maar aan anderen en de wereld. Het zou me niks verbazen als dat ook een kenmerk is van ASPS/NPS om stelselmatig therapie te weigeren. Goed dat je hebt besloten om het contact met je ouders te verbreken. Daardoor kan je je zoveel mogelijk richten op jezelf en je herstel en je beschermen tegen nog meer beschadiging. Dat jouw moeder besluit om bij jouw vader te blijven is haar keuze en haar verantwoordelijkheid. Jij hoeft haar niet te redden. Al kan ik me voorstellen dat het ook een erg moeilijke beslissing is geweest om het contact te verbreken. Erg naar dat jouw vader ook vaak riep dat hij een einde aan zijn leven zou maken. Ik zie dat inderdaad ook als een manier om emotioneel te chanteren of macht uit te oefenen door angst te zaaien. Ik kan me voorstellen dat je ook gedachten hebt gehad dat je zou willen dat je vader niet meer leeft. Goed om te lezen dat je je er niet meer schuldig over voelt en dat je de angst dat je net zo bent als je vader van je af hebt weten te zetten. En dat je weet dat je wel gevoel en empathie hebt. Ik herken dat ook bij mezelf. Ik kan juist heel slecht tegen onrecht/liegen/manipulatie etc en heb juist snel last van mijn geweten, daarom ben ik heel erg dankbaar dat ik die eigenschappen van inleven en empathie wel heb. Het is inderdaad een mindgame wat er met je is gespeeld. Ik heb dat ook, de twijfel die er zo nu en dan weer is of ik wel waardevol genoeg ben als mens en of ik me niet ergens schuldig om moet voelen. Want soms zijn die gevoelens er ineens weer en dan is het moeilijk daar tegenop te boksen. Ik vind het dapper dat je het contact hebt kunnen verbreken. Proberen je ouders nog contact met je te zoeken? Goed dat je therapie hebt gezocht en dat je een manier hebt gevonden om ermee om te gaan. Ik vind het knap hoe je bewust bent geworden dat je nare gedachten niet kloppend zijn en dat je er met vrienden over praat zodat zij ook kunnen helpen om die niet kloppende gedachten te corrigeren. En dat je je realiseert dat die gedachten door je verleden komen. Het is fijn dat jullie allemaal zulke lieve reacties plaatsen en je eigen verhaal durven delen. Op momenten dat ik het weer moeilijk heb kan ik altijd dit topic weer even lezen. Het helpt me om te lezen wat anderen hebben meegemaakt en hoe zij daar mee om zijn gegaan. Het is inderdaad een lastig onderwerp, het is fijn dat we er op dit forum anoniem over kunnen praten. In het dagelijks leven ken ik niet eens iemand die een ouder is verloren aan zelfmoord dus soms voelt het ook heel eenzaam omdat het voelt alsof niemand me zal begrijpen omdat ze niet hetzelfde hebben meegemaakt. Daarom voelt het helpend om online toch verhalen van lotgenoten te lezen, zij herkennen de pijn, de gevoelens en gedachten. Ik zal het boek die je aanraadt noteren .