Psyche
alle pijlers
PTSS na bevalling nu EMDR, ervaringen??
vrijdag 15 oktober 2010 om 13:59
Hoi allemaal,
Een poosje geleden opende ik al een het topic "bevallings/kraam trauma?" Nav dat topic ontving ik van velen het advies om hulp te zoeken. Heel in het kort: ik heb een ingeleide bevalling gehad na opname in het ziekenhuis. Na die bevalling bleek mijn kindje ziek. Lage bloedsuiker die pas na 5 uur ontdekt werd (terwijl ik al diverse malen aan verpleging had aagegeven dat er iets met zoontje niet goed was), infectie en tot slot werd hij ook geel. Tijdens de bevalling bleek ook dat zoontje een knoop had in navelstreng en deze maarliefst 2 keer om zijn nek had zitten. De reden van opname was in eerste instantie een laag gewicht maar dat bleek mee te vallen: 2750 gram.
De kraamperiode was ook erg naar. Ziek kindje in couveuse, tal van slangetjes en monitoren. Ik kon niet veel en dicht bij hem komen, moest voedingen vooral kolven. Met m'n eigen gevoel wist ik geen raad. Ik voelde me vaak leeg, twijfelde of ik wel van hem hield en was ook weer enorm bezorgd. Iedere keer leek er ook weer iets mis te gaan, infuusjes die sneuvelde, diagnose die weer bijgesteld moest worden etc etc. Verder was de begeleiding belabberd. Ik voelde me best in de steek gelaten.
Na een hele poos weer thuis, zoontje is nu gezond en 5 maanden oud, loop ik dus nog altijd tegen problemen aan. Ik voel me schuldig omdat ik me zo leeg voelde en niet wist of ik wel van hem zou houden. Maar wat me vooral belemmerd zijn mijn angsten. Ik ben zo enorm bang dat er wat met hem gebeurd. Ik durf hem daarom eigenlijk niet naar de opvang te brengen, ik durf niet de snelweg met hem op, ik ben bang voor de aankomende vakantie (volgende zomer pas...) bang dat hij verdrinkt, ziek wordt, op z'n zestiende een scooter wil etc etc. Ik raak vaak in paniek van mijn gedachten. Ik weet dat ze niet reeël zijn maar mijn gevoel kan ik niet controleren.
Voorbeeld: laatst bedacht ik me dat mijn auto best wel eens kon afslaan op een spoorwegovergang. Ik bedacht hoe snel ik dan de auto moest verlaten op het moment dat de bomen dan dicht gingen. In die gedachten moest ik dan snel de maxi cosi van de achterbank plukken, maar wat als die nu niet makkelijk uit de isofix los kwam? Ik denk me dan helemaal gek..
Ik kan ook niet meer stoppen met denken en slaap dus niet erg veel. Gisteren ben ik bij een psycholoog geweest, zij denkt aan PTSS. Ze stelde EMDR voor. Ik ben erg benieuwd naar ervaringen. Zowel met PTSS of andere angststoornissen mbt kids als ook ervaringen met EMDR.
Voor de spellingsmaffia: ik ben dyslect (als je dat zo schrijft )
Een poosje geleden opende ik al een het topic "bevallings/kraam trauma?" Nav dat topic ontving ik van velen het advies om hulp te zoeken. Heel in het kort: ik heb een ingeleide bevalling gehad na opname in het ziekenhuis. Na die bevalling bleek mijn kindje ziek. Lage bloedsuiker die pas na 5 uur ontdekt werd (terwijl ik al diverse malen aan verpleging had aagegeven dat er iets met zoontje niet goed was), infectie en tot slot werd hij ook geel. Tijdens de bevalling bleek ook dat zoontje een knoop had in navelstreng en deze maarliefst 2 keer om zijn nek had zitten. De reden van opname was in eerste instantie een laag gewicht maar dat bleek mee te vallen: 2750 gram.
De kraamperiode was ook erg naar. Ziek kindje in couveuse, tal van slangetjes en monitoren. Ik kon niet veel en dicht bij hem komen, moest voedingen vooral kolven. Met m'n eigen gevoel wist ik geen raad. Ik voelde me vaak leeg, twijfelde of ik wel van hem hield en was ook weer enorm bezorgd. Iedere keer leek er ook weer iets mis te gaan, infuusjes die sneuvelde, diagnose die weer bijgesteld moest worden etc etc. Verder was de begeleiding belabberd. Ik voelde me best in de steek gelaten.
Na een hele poos weer thuis, zoontje is nu gezond en 5 maanden oud, loop ik dus nog altijd tegen problemen aan. Ik voel me schuldig omdat ik me zo leeg voelde en niet wist of ik wel van hem zou houden. Maar wat me vooral belemmerd zijn mijn angsten. Ik ben zo enorm bang dat er wat met hem gebeurd. Ik durf hem daarom eigenlijk niet naar de opvang te brengen, ik durf niet de snelweg met hem op, ik ben bang voor de aankomende vakantie (volgende zomer pas...) bang dat hij verdrinkt, ziek wordt, op z'n zestiende een scooter wil etc etc. Ik raak vaak in paniek van mijn gedachten. Ik weet dat ze niet reeël zijn maar mijn gevoel kan ik niet controleren.
Voorbeeld: laatst bedacht ik me dat mijn auto best wel eens kon afslaan op een spoorwegovergang. Ik bedacht hoe snel ik dan de auto moest verlaten op het moment dat de bomen dan dicht gingen. In die gedachten moest ik dan snel de maxi cosi van de achterbank plukken, maar wat als die nu niet makkelijk uit de isofix los kwam? Ik denk me dan helemaal gek..
Ik kan ook niet meer stoppen met denken en slaap dus niet erg veel. Gisteren ben ik bij een psycholoog geweest, zij denkt aan PTSS. Ze stelde EMDR voor. Ik ben erg benieuwd naar ervaringen. Zowel met PTSS of andere angststoornissen mbt kids als ook ervaringen met EMDR.
Voor de spellingsmaffia: ik ben dyslect (als je dat zo schrijft )
vrijdag 15 oktober 2010 om 14:06
Oei meid, dat is niet niks.
Een hele dikke
Die angsten ken ik wel.
Ik denk dat iedere moeder ze weleens heeft.
Maar bij mij schiet het door mijn hoofd en dan probeer ik ze zo snel mogelijk weer kwijt te raken.
Belemmeren die angsten je in het dagelijks leven?
Breng je hem wel naar de opvang?
En ga je echt niet de snelweg op?
Ik heb helemaal geen ervaring met welke vorm van therapie ook, maar ik hoop dat anderen hier tips voor je hebben.
Een hele dikke
Die angsten ken ik wel.
Ik denk dat iedere moeder ze weleens heeft.
Maar bij mij schiet het door mijn hoofd en dan probeer ik ze zo snel mogelijk weer kwijt te raken.
Belemmeren die angsten je in het dagelijks leven?
Breng je hem wel naar de opvang?
En ga je echt niet de snelweg op?
Ik heb helemaal geen ervaring met welke vorm van therapie ook, maar ik hoop dat anderen hier tips voor je hebben.
vrijdag 15 oktober 2010 om 14:14
@ whiskers: ik ga idd niet de snelweg op... de opvang heb ik nu 2 keer geprobeerd maar ik raak er echt van in paniek wanneer ik dan denk aan alles wat kan gebeuren. Heb ook pas laat hulp gezocht omdat idd ik ook dacht dat het erbij hoorde, iedereen vertelde mij dat moeders nu eenmaal bezorgt zijn. Ik merk alleen dat ik een soort grens over ga. Het is geen normale bezorgdheid meer. Het belemmerd mij enorm. En ik ben bang dat het later ook mijn zoontje gaat belemmeren wanneer ik er niets aan doe.
vrijdag 15 oktober 2010 om 14:21
Allereerst een .
Het is een enorme verandering in je leven, een kindje. Je krijgt de verantwoordelijkheid over een klein mensje. Begrijpelijk dat je je daar zorgen over maakt. Maar het moet je niet in je dagelijks leven gaan belemmeren. Ik heb geen ervaring met EMDR, maar wel met angsten naar je kindje toe.
Ons zoontje is nu 3 maanden en is inmiddels een aantal keer in het ziekenhuis opgenomen geweest, oa omdat ik hem een paar keer blauw aangelopen in zijn bedje heb gevonden. Er is een diagnose gesteld, en hij groeit eroverheen. Maar, dat houd niet in dat hij niet weer stopt met ademen.
De kinderarts heeft mij aangeraden om hem bij ons op de kamer te laten slapen en goed in de gaten te houden. En die woorden maken me zo bang.
Ik wil eigenlijk je alleen even laten weten dat je niet de enigste bent, en ene hart onder de riem steken.
Het is een enorme verandering in je leven, een kindje. Je krijgt de verantwoordelijkheid over een klein mensje. Begrijpelijk dat je je daar zorgen over maakt. Maar het moet je niet in je dagelijks leven gaan belemmeren. Ik heb geen ervaring met EMDR, maar wel met angsten naar je kindje toe.
Ons zoontje is nu 3 maanden en is inmiddels een aantal keer in het ziekenhuis opgenomen geweest, oa omdat ik hem een paar keer blauw aangelopen in zijn bedje heb gevonden. Er is een diagnose gesteld, en hij groeit eroverheen. Maar, dat houd niet in dat hij niet weer stopt met ademen.
De kinderarts heeft mij aangeraden om hem bij ons op de kamer te laten slapen en goed in de gaten te houden. En die woorden maken me zo bang.
Ik wil eigenlijk je alleen even laten weten dat je niet de enigste bent, en ene hart onder de riem steken.
vrijdag 15 oktober 2010 om 14:21
Hi Nic,
Ik heb geen ervaring met bevallingen en dergelijke, maar heb wel EMDR therapie gehad. Na een inbraak ben ik heel lang bang geweest in mijn huis. EMDR heeft mij heel erg goed geholpen en ben daardoor van mijn angst afgekomen, hoewel ik nog wel op een gezonde manier alert ben.
Hopelijk vind je de juiste hulp.
Ik heb geen ervaring met bevallingen en dergelijke, maar heb wel EMDR therapie gehad. Na een inbraak ben ik heel lang bang geweest in mijn huis. EMDR heeft mij heel erg goed geholpen en ben daardoor van mijn angst afgekomen, hoewel ik nog wel op een gezonde manier alert ben.
Hopelijk vind je de juiste hulp.
vrijdag 15 oktober 2010 om 14:26
Goed, dat je hulp hebt gezocht. Alleen een van mij. Vriendin van mij is klinisch psycholoog en ik heb weleens gevraagd, wanneer mensen bij haar voor behandeling kwamen. En dat was dus als mensen belemmerd worden in een dagelijkse bezigheden. Dat is dus in jouw geval. En natuurlijk is iedere moeder bezorgd, maar tot op zekere hoogte. Je bent goed bezig!
vrijdag 15 oktober 2010 om 14:29
Geen ervaring met EMDR maar wel met angsten zoals jij ze omschrijft.
Jaren geleden heb ik een postnatale depressie gehad, en na de bevalling van mijn jongste (anderhalf jaar geleden) was ik niet alleen terug bij af, maar ook veel en veel dieper.
De angsten regeerde mijn leven, 24 uur per dag 7 dagen in de week. Wat een hel was dat.
Ik vind dat jij je angsten heel 'mooi' omschrijft, ik kon het mijn omgeving toen niet begrijpelijk uitleggen hoe ik me nou echt voelde. En ook ik wíst verstandelijk wel 'beter' maar mijn gevoelens namen gewoon de overhand, met inderdaad paniek tot gevolg. Zo'n ontzettend naar gevoel, wat je compleet overrompeld.
Het is toch nog een lap tekst geworden, eigenlijk wilde ik alleen duidelijk maken dat er hoop is Het heeft mij veel tijd gekost en veel hard werken (ook div. therapieën) maar het komt goed!
Ik hoop dat je je red, nu je weet dat er hulp onderweg is! En dat je ook daadwerkelijk snel hulp krijgt en het dan beter gaat!
Jaren geleden heb ik een postnatale depressie gehad, en na de bevalling van mijn jongste (anderhalf jaar geleden) was ik niet alleen terug bij af, maar ook veel en veel dieper.
De angsten regeerde mijn leven, 24 uur per dag 7 dagen in de week. Wat een hel was dat.
Ik vind dat jij je angsten heel 'mooi' omschrijft, ik kon het mijn omgeving toen niet begrijpelijk uitleggen hoe ik me nou echt voelde. En ook ik wíst verstandelijk wel 'beter' maar mijn gevoelens namen gewoon de overhand, met inderdaad paniek tot gevolg. Zo'n ontzettend naar gevoel, wat je compleet overrompeld.
Het is toch nog een lap tekst geworden, eigenlijk wilde ik alleen duidelijk maken dat er hoop is Het heeft mij veel tijd gekost en veel hard werken (ook div. therapieën) maar het komt goed!
Ik hoop dat je je red, nu je weet dat er hulp onderweg is! En dat je ook daadwerkelijk snel hulp krijgt en het dan beter gaat!
vrijdag 15 oktober 2010 om 14:33
@ keye, wat een heftig verhaal! Kan me voorstellen dat jij ook enorm bezorgt bent! Sterkte ook!
@ Gekie: kan je iets vertellen over de therapie: hoe moet ik me zo'n zitting voorstellen en hoe lang duurde het voor jij resultaat boekte? ik lees daar nl nogal veel verschillende verhalen over.
Nike en whiskers: thanx voor jullie reacties!
@ Gekie: kan je iets vertellen over de therapie: hoe moet ik me zo'n zitting voorstellen en hoe lang duurde het voor jij resultaat boekte? ik lees daar nl nogal veel verschillende verhalen over.
Nike en whiskers: thanx voor jullie reacties!
vrijdag 15 oktober 2010 om 14:41
@ Noni, fijn om te lezen dat jij eruit bent gekomen!
Ik ben idd ookwel bang dat ik wanneer ik er nu uit kom, bij een
tweede weer dezelfde angsten krijg! Ik denk dat alleen al de
zwangerschap niet meer zo onbezorgt zal zijn... Maar ben
ook blij te lezen dat meiden met dezelfde angsten wel geholpen zijn
met therapie! Wat voor therapie heb jij gevolgt?
@ riekie thanx meid!
Ik ben idd ookwel bang dat ik wanneer ik er nu uit kom, bij een
tweede weer dezelfde angsten krijg! Ik denk dat alleen al de
zwangerschap niet meer zo onbezorgt zal zijn... Maar ben
ook blij te lezen dat meiden met dezelfde angsten wel geholpen zijn
met therapie! Wat voor therapie heb jij gevolgt?
@ riekie thanx meid!
vrijdag 15 oktober 2010 om 14:48
vrijdag 15 oktober 2010 om 14:48
Allereerst vind ik het knap van je dat je zelf je angsten als niet reëel erkent. Ik ben zelf een student psychologie en tijdens een cursus vorig jaar waarin onder andere PTSS aan de orde kwam, gaf de docent aan dat hij zelf als hij ooit iets mocht krijgen absoluut EMDR wilden. Het schijnt heel goed te werken, de manier waarop het precies werkt is nog niet helemaal duidelijk, maar dus wel dat het werkt.
Ik zou het dus ook proberen, en schroom je vooral niet om al je angsten en onzekerheden, ook met betrekking tot de therapie, te bespreken met je therapeut.
Heel veel succes en ik hoop dat je snel weer jezelf kunt zijn en echt kunt genieten van je kindje, zonder dat de zorgen je belemmeren.
Ik zou het dus ook proberen, en schroom je vooral niet om al je angsten en onzekerheden, ook met betrekking tot de therapie, te bespreken met je therapeut.
Heel veel succes en ik hoop dat je snel weer jezelf kunt zijn en echt kunt genieten van je kindje, zonder dat de zorgen je belemmeren.
vrijdag 15 oktober 2010 om 14:55
vrijdag 15 oktober 2010 om 14:56
@ Nic.
Bij mij hielp het heel snel. Er gingen een aantal 'gewone' sessies aan vooraf. Met daarin ook tips als gordijnen nemen die helemaal dicht kunnen, een vriendin die inbraakgeluiden nadoet om te herkennen wat echt/niet echt is.
De EMDR sessie kwam na 4 gewone sessies. Bij mij ging het met een koptelefoon met piepjes. Ik moest eerst het hele verhaal vertellen en daarna een foto maken van het engste moment. Die foto was het uitgangspunt voor de verdere sessie. Ik moest me concentreren op het engste onderwerp van de foto en daarop volgden piepjes. Daar weer over vertellen, in gedachten het onderwerp van de foto veranderen (dit klinkt vaag, ik vond bijvoorbeeld een openstaande deur die niet open hoort te staan heel eng. Ik moest me daarop concentreren en daarna de deur dichtdoen in gedachten).
En zo gingen we alle dingen op de foto af. En telkens na de piepjes veranderde je spanningsgevoel bij dat stukje op de foto.
Net zo lang tot je bijna geen spanning meer voelde bij de foto.
Klinkt dit een beetje duidelijk? Ik was er na 1 EMDR sessie en 6 gewone sessies vanaf.
Succes!
Bij mij hielp het heel snel. Er gingen een aantal 'gewone' sessies aan vooraf. Met daarin ook tips als gordijnen nemen die helemaal dicht kunnen, een vriendin die inbraakgeluiden nadoet om te herkennen wat echt/niet echt is.
De EMDR sessie kwam na 4 gewone sessies. Bij mij ging het met een koptelefoon met piepjes. Ik moest eerst het hele verhaal vertellen en daarna een foto maken van het engste moment. Die foto was het uitgangspunt voor de verdere sessie. Ik moest me concentreren op het engste onderwerp van de foto en daarop volgden piepjes. Daar weer over vertellen, in gedachten het onderwerp van de foto veranderen (dit klinkt vaag, ik vond bijvoorbeeld een openstaande deur die niet open hoort te staan heel eng. Ik moest me daarop concentreren en daarna de deur dichtdoen in gedachten).
En zo gingen we alle dingen op de foto af. En telkens na de piepjes veranderde je spanningsgevoel bij dat stukje op de foto.
Net zo lang tot je bijna geen spanning meer voelde bij de foto.
Klinkt dit een beetje duidelijk? Ik was er na 1 EMDR sessie en 6 gewone sessies vanaf.
Succes!
vrijdag 15 oktober 2010 om 14:57
Dat je zwangerschap niet meer onbezorgd zal zijn klopt wel denk ik, zelfs nu het met mij zoveel beter gaat heb ik nog dat veel dingen niet meer 'gewoon' zullen zijn.
Stom voorbeeld maar ik heb in die tijd een ontsteking in mijn kies gehad die ontzettend pijn deed, de pijn zorgde weer voor allerlei angsten en die angsten weer voor flinke paniek. Ik heb het (niet bewust natuurlijk) zo ontzettend groot gemaakt dat ook al gaat het nu beter, ik voor mijn gevoel nooit meer 'gewoon kiespijn' zal hebben, omdat er dan toch een beetje van dat oude gevoel mee komt.
Ik heb een langdurige therapie gehad 'leren omgaan met angsten en depressieve gevoelens' 30 weken lang elke week een hele dag. Daarnaast wekelijks op gesprek met mijn begeleider, een assertiviteitstraining en een cursus voornamelijk over angsten.
Het heeft mij veel geholpen, al had ik het er in het begin heel moeilijk mee. Nu ben ik ruim anderhalf jaar verder en gaat het best lekker hier, ik ben nog lang niet 'goed' maar ik kom er heel dicht bij in de buurt.
Heel veel succes!
Stom voorbeeld maar ik heb in die tijd een ontsteking in mijn kies gehad die ontzettend pijn deed, de pijn zorgde weer voor allerlei angsten en die angsten weer voor flinke paniek. Ik heb het (niet bewust natuurlijk) zo ontzettend groot gemaakt dat ook al gaat het nu beter, ik voor mijn gevoel nooit meer 'gewoon kiespijn' zal hebben, omdat er dan toch een beetje van dat oude gevoel mee komt.
Ik heb een langdurige therapie gehad 'leren omgaan met angsten en depressieve gevoelens' 30 weken lang elke week een hele dag. Daarnaast wekelijks op gesprek met mijn begeleider, een assertiviteitstraining en een cursus voornamelijk over angsten.
Het heeft mij veel geholpen, al had ik het er in het begin heel moeilijk mee. Nu ben ik ruim anderhalf jaar verder en gaat het best lekker hier, ik ben nog lang niet 'goed' maar ik kom er heel dicht bij in de buurt.
Heel veel succes!
vrijdag 15 oktober 2010 om 15:58
Ik heb hier ook ervaring mee, en ook na de bevalling die niet verliep zoals het moest. Ik was er na 1 behandeling van 10 minuten vanaf en heb ook nooit meer last gehad!
Mijn zoontje bleek door de bevalling een zware hersenschudding, een hersenbloeding en een scheurtje in zijn schedel te hebben (2x pomp, 2 x tang) Hij heeft een weekje op de IC in het Sophia gelegen toen. Gelukkig heeft hij er niks aan overgehouden, hij is nu 6.
Ik zou me er niet al teveel in verdiepen en gewoon gaan voor de behandeling. De werking is inmiddels wel bewezen, al weten ze nog steeds niet precies hoe het werkt.
Veel succes!
Mijn zoontje bleek door de bevalling een zware hersenschudding, een hersenbloeding en een scheurtje in zijn schedel te hebben (2x pomp, 2 x tang) Hij heeft een weekje op de IC in het Sophia gelegen toen. Gelukkig heeft hij er niks aan overgehouden, hij is nu 6.
Ik zou me er niet al teveel in verdiepen en gewoon gaan voor de behandeling. De werking is inmiddels wel bewezen, al weten ze nog steeds niet precies hoe het werkt.
Veel succes!
