Psyche
alle pijlers
Rouw na langere tijd
zaterdag 30 augustus 2025 om 18:09
Wilde even iets kwijt en (h)erkenning vinden
Bijna 2.5 jaar geleden m'n broer aan kanker verloren. Hij was 38. Dit heeft veel impact gehad. En ik ben er ook overspannen door geweest en angstklachten door gekregen. Gelukkig gaat het sinds een half jaar eigenlijk wel goed met me. Ik heb het leven weer opgepakt.
Nu werkte ik gisteren een dagje op een andere afdeling. Kwam ik collega's tegen waar ik in het verleden veel mee gewerkt heb en die ik dus goed ken.
Toen kwam werk ter sprake over wat ik nu doe etc. Dus ik zei dat ik na wat zware jaren weer toe ben aan een stapje extra en weer meer aan het rondkijken en nadenken ben over wat ik wil.Zij weten wat er gebeurd is dus het behoefde weinig uitleg. Maar toen schoot ik dus ineens vol tot huilen aan toe. Kort over m'n broer en de situatie gehad en hoe dat voor is geweest en soms nog steeds is. Merkte dat ik me toch enigzins schaamde of zo. Voor die emotie. Ook al slaat dat nergens op. Ik zei ook dat het verdriet me soms overvalt. En dat het er nog steeds is ondanks dat het goed met me gaat in het algemeen. Ze reageerden begripvol.
Nu thuis op de bank denk ik er toch weer over na. Weet dat t nergens op slaat. Maar schaam me ergens voor die emoties. Wil anderen er niet mee lastig vallen. En ben ook bang te veel aandacht op te eisen met deze rouw in professionele setting. Merk ook wel eens dat mensen er ongemakkelijk van worden of niet weten wat te zeggen. Hoewel dat bij de betreffende collega's wel meeviel.
Anderzijds is dit ook het leven. De dood van m'n broer is een onderdeel van m'n leven waar ik wel eens over praat. Net als dat bij anderen hun bruiloft of kinderen dat zijn. Maar op rouw is natuurlijk meer taboe.
Vroeg me af of iemand dit herkent.
Bijna 2.5 jaar geleden m'n broer aan kanker verloren. Hij was 38. Dit heeft veel impact gehad. En ik ben er ook overspannen door geweest en angstklachten door gekregen. Gelukkig gaat het sinds een half jaar eigenlijk wel goed met me. Ik heb het leven weer opgepakt.
Nu werkte ik gisteren een dagje op een andere afdeling. Kwam ik collega's tegen waar ik in het verleden veel mee gewerkt heb en die ik dus goed ken.
Toen kwam werk ter sprake over wat ik nu doe etc. Dus ik zei dat ik na wat zware jaren weer toe ben aan een stapje extra en weer meer aan het rondkijken en nadenken ben over wat ik wil.Zij weten wat er gebeurd is dus het behoefde weinig uitleg. Maar toen schoot ik dus ineens vol tot huilen aan toe. Kort over m'n broer en de situatie gehad en hoe dat voor is geweest en soms nog steeds is. Merkte dat ik me toch enigzins schaamde of zo. Voor die emotie. Ook al slaat dat nergens op. Ik zei ook dat het verdriet me soms overvalt. En dat het er nog steeds is ondanks dat het goed met me gaat in het algemeen. Ze reageerden begripvol.
Nu thuis op de bank denk ik er toch weer over na. Weet dat t nergens op slaat. Maar schaam me ergens voor die emoties. Wil anderen er niet mee lastig vallen. En ben ook bang te veel aandacht op te eisen met deze rouw in professionele setting. Merk ook wel eens dat mensen er ongemakkelijk van worden of niet weten wat te zeggen. Hoewel dat bij de betreffende collega's wel meeviel.
Anderzijds is dit ook het leven. De dood van m'n broer is een onderdeel van m'n leven waar ik wel eens over praat. Net als dat bij anderen hun bruiloft of kinderen dat zijn. Maar op rouw is natuurlijk meer taboe.
Vroeg me af of iemand dit herkent.
zondag 31 augustus 2025 om 17:18
Charlotta schreef: ↑31-08-2025 15:46Oh meid, ik schiet na 6 jaar nog steeds wel eens vol als ik het over mijn ouders heb. Op rouw zit geen tijdspad en je draagt zo’n groot verlies de rest van je leven met je mee. Wees gewoon degene die daar wel open over is en doorbreek dat domme taboe! Iedereen gaat ooit in zijn leven dierbaren verliezen, de een eerder dan de ander. Maar rouw ervaren we helaas allemaal. Het is juist goed om bespreekbaar te maken dat rouw je blijvend kan veranderen, en dat een bepaalde mate van verdriet er gewoon altijd blijft zijn.
Helemaal eens. Ik had graag eerder willen weten dat het verdriet nooit 100% overgaat. Dat er iets verandert, herken ik ook. Al moet ik zeggen dat dat voor mij juist positief heeft uitgepakt.
zondag 31 augustus 2025 om 18:52
Klopt helemaal. Soms ben je zo ineens weer helemaal terug in diepe rouw en voel je je in- en intens verdrietig. En dat kan zijn zomaar, of omdat iemand iets zegt of doet, waardoor je weer ergens aan denkt.GriebusDus schreef: ↑31-08-2025 07:58Mijn jong overleden moeder is al bijna 40 jaar dood, mijn piepjong overleden man zo'n 25 jaar. Ik mis ze niet meer in mijn dagelijks leven, maar er zijn wel degelijk momenten dat ik hun afwezigheid zo scherp voel dat het me de adem beneemt.
Mijn vader is nu bijna 2 jaar dood. Hem mis ik nog wel acuut, en daardoor zijn die andere twee ook weer veel in mijn gedachten.
Je verliest ze niet een keer maar wel duizend keer.
Ik heb mijn dochter verloren en het lijkt ook wel of daarna het verdriet om eerdere verliezen zwaarder is geworden.
zondag 31 augustus 2025 om 18:54
Ik ben overeind gebleven en heb het leven weer opgepakt, maar ben er niet sterker door geworden, eerder het tegenovergestelde, kwetsbaarder en angstiger.nerdopviva schreef: ↑31-08-2025 17:18Helemaal eens. Ik had graag eerder willen weten dat het verdriet nooit 100% overgaat. Dat er iets verandert, herken ik ook. Al moet ik zeggen dat dat voor mij juist positief heeft uitgepakt.
zondag 31 augustus 2025 om 19:20
Je kind verliezen is natuurlijk het ergste dat je kan overkomen.. ik kan me moeilijk voorstellen dat je daar sterker uit komt.
Ik ben beide ouders verloren vlak na elkaar toen zij (en ik) nog relatief jong waren. Ik kan ook echt niet zeggen dat ik er sterker uit ben gekomen. Mijn carrière heeft een flinke knauw gekregen en ik voel me ook veel kwetsbaarder dan hiervoor. Mijn onbevangenheid is weg. En dat is natuurlijk niet leuk maar ook gewoon oké. Ik denk wel dat ik een veel empathischer mens ben nu. Dat is dan wel weer positief.
zondag 31 augustus 2025 om 19:51
Ik ben één van mijn ouders verloren door een ongeluk. Het heeft me (op een harde manier) geleerd dat het leven van het ene op het andere moment voorbij kan zijn. Vroeger was ik vaak bang dat ik iets niet kon, dat ik het niet leuk zou vinden of dat ik beter kon wachten tot later. Nu ga ik overal vol voor. Ik doe nu veel meer leuke dingen dan daarvoor.
Ik trek me ook minder aan wat mensen van me vinden. De dag van het ongeluk en de periode erna was afschuwelijk. Dat heb ik overleefd, dus als mensen een negatieve mening over me hebben, zal ik dat ook wel overleven.
Natuurlijk had ik mijn ouder liever nog bij me gehad en ik heb er op momenten nog steeds veel verdriet van. Maar het is nu eenmaal gebeurd. Ik lijk wat dat betreft wel een beetje op mijn ouder en dat maakt me dan ook wel weer trots.
Ik trek me ook minder aan wat mensen van me vinden. De dag van het ongeluk en de periode erna was afschuwelijk. Dat heb ik overleefd, dus als mensen een negatieve mening over me hebben, zal ik dat ook wel overleven.
Natuurlijk had ik mijn ouder liever nog bij me gehad en ik heb er op momenten nog steeds veel verdriet van. Maar het is nu eenmaal gebeurd. Ik lijk wat dat betreft wel een beetje op mijn ouder en dat maakt me dan ook wel weer trots.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
