Psyche
alle pijlers
seksueel geweld en geen gevoel.
donderdag 17 februari 2011 om 18:16
Hallo allemaal,
Ik heb al jaren een probleem waar ik verschrikkelijk mee zit.
Ik heb tot mijn 14e een hele fijne jeugd gehad, maar ook best beschermd. Daarom was ik best naief. Ook was ik erg onzeker over mijn uiterlijk, maar dit kwam pas naar boven toen ik in de pubertijd kwam.
Ik ging naar de middelbare school (VWO) en dit was in een 'betere' buurt, maar het verschil met de kinderen die ik kende was erg groot.
Hierdoor voelde ik me er niet echt thuis.
Uiteindelijk kwam ik in aanraking met jongens waar mijn moeder me altijd ver van uit de buurt wilde houden. Ik begon me tegen haar af te zetten. Mijn vriendinnen gingen ook met deze jongens om, maar terwijl zij met rust gelaten werden, werd ik altijd gedwongen tot seksuele handelingen die ik niet wilde.
Ik was iedere dag bang en snapte het niet goed waarom juist ik dit moest doen. Feitelijk werd ik geregeld verkracht, maar naief als ik was, had dit niet door, want het was mijn eigen schuld.
Van een vrolijke meid die het goed deed op school, werd ik boos en agressief vooral tegenover mijn moeder. Buitenshuis was ik lief en meegaand.
Ik ging niet meer naar school en werken kon ik ook niet, althans niet langer dan 2 weken. Niks kon ik meer volhouden.
Ik heb wel eens aangifte gedaan, toen mijn vriendin tegen m'n familie zei dat ik verkracht was. Eerder had ik niet door dat dit was gebeurd. Ja ik had tegen mijn wil sex gehad en ik was bang en ik had duidelijk laten merken dat ik niet wilde, maar toch lag het aan mij want ik was vies. Zo zag ik het.
Maar goed nu mijn probleem. Ik deed aangifte, maar omdat ik na al die jaren gewend was om emotieloos er over te vertellen, kreeg ik het gevoel niet serieus genomen te worden. Dat ik niet geloofd werd. Dit heeft er behoorlijk in gehakt bij mij.
Constant als ik iets moet of wil vertellen, ben ik er mee bezig dat ik niet geloofd word als ik iets vertel. Dan heb ik het gelukkig niet over mijn familie of vriendinnen, want die weten dat ik niet lieg.
Maar dan heb ik het over instanties zoals bijv. de RvK of de rechter. Dan ga ik stotteren of kom moeilijk uit mijn woorden en vaak word mijn angst bevestigd door de reacties die ik terugkrijg.
Uiteindelijk heb ik mijn leventje aardig op de rails gekregen, een vaste baan en ik kreeg een vriend (mijn ex, vader van mijn kind). Deze heb ik alles verteld, maar hij hield van mij en bij hem thuis was de situatie ook alles behalve gewoon. Hij heeft een moeder die alles bij elkaar liegt en constant een strijd met mij probeerde te voeren. Ze heeft ook dingen van mij gestolen en zijn vader hield er ook meerdere vrouwen op na en had losse handjes.
Maar goed, ik hield van hem en wilde hem helpen en beschermen. Niet door hem van zijn ouders weg te halen en verder ging ik ook gewoon met hem mee naar zijn ouders. Soms was het zelfs gezellig. Alleen als ze weer eens iets flikten, trok ik me terug. Ik denk dat dat die moeder nog meer frustreerde, omdat ik in principe een meegaand persoon ben, maar uiteindelijk toch niet meega in alles en ik had haar natuurlijk door.
Met mijn ex heb ik een zoontje gekregen. Helemaal gewenst en gewild. Ik was ook in de veronderstelling dat onze liefde echt was. Jammer genoeg. Na de geboorte van mijn zoontje ging alles snel bergafwaarts met de relatie.
Ik stond er vrijwel alleen voor, zowel financieel als voor de zorg. Mijn ex ging vreemd en zorgde voor hoge kosten waar ik voor op kon draaien.
Bij mij was de liefde al snel over en ik wilde er een punt achter zetten.
Op die momenten draaide mijn ex door en werd hij agressief. Ook heeft hij me een keer opgewacht met een mes en moest ik mee komen. We hebben toen alles uitgesproken, dacht ik, en we zouden als vrienden verder gaan. De dag erna (ongeveer) heeft hij me verkracht.
Dit vertelde hij ook aan zijn moeder en het enige wat zij kon uitbrengen was: Ontkennen, ontkennen, blijven ontkennen. Dit als antwoord op zijn vraag of hij terug naar huis mocht, omdat ik anders naar de politie zou gaan. Ik heb geen aangifte gedaan om meerdere redenen: ik had geen vertrouwen in de politie, ik vond hem zielig en dacht dat het een wanhoopsdaad was, ik wilde niet dat mijn kind zijn vader moest missen of een vader had die vastzat en ik wilde niet dat mijn zoontje het ooit te weten kwam. Na alle verkrachtingen, lag ik niet meer wakker van nog eentje, maar als mijn ex veroordeeld zou worden, dan had ik zijn leven verpest.
Nu zijn we een aantal jaren verder, maar nu komt de boosheid pas echt en wil ik nooit, maar dan ook nooit meer contact met mijn ex. Dit komt mede omdat ik middenin een rechtszaak zit wbt de omgangsregeling en gezamenlijk gezag. Mijn ex en zijn moeder hebben mij totaal zwart lopen maken. Ik zou mijn zoontje verwaarlozen en rond lopen n**ken. En ik zou jaloers zijn. Allemaal leugens! Maar ik kan er niks mee. Tijdens de zitting voel ik me echt behandeld als een rancuneuze moeder, terwijl dit echt niet zo is.
Maar mijn hele verleden komt weer naar boven en dan vooral hoe het voelt om niet geloofd te worden. Ik walg van mijn ex en van zijn moeder.
Ik gun mijn zoontje het contact met zijn vader, maar als ik kijk naar hoe mijn ex zich ontwikkeld heeft, ben ik bang dat mijn zoontje ook zo wordt. Hij lijkt al heel veel op z'n vader. Ik heb er wel doorgekregen dat contact wordt opgebouwd in het omgangshuis. Maar met mijn ex samenwerken, dat zie ik niet gebeuren. Ik ben bang dat ik hem aanvlieg op dit moment en ik wil mijn zoontje hiervoor behoeden. Ik moet er bijna constant aan denken.
Ik ben nu wel bezig om hulp te zoeken voor mijn gevoelens, maar in het verleden heb ik kunnen opkrabbelen omdat ik de mensen die mij pijn deden, uit de weg ging. Maar nu lijkt dit onmogelijk te zijn.
Sorrry voor het lange verhaal, maar ik moest het kwijt. Ik wil het zo graag goed doen, maar ik weet dat als ik nu weer toegeef aan heel veel dingen, dat ik straks geen poot meer heb om op te staan. Dat mijn ex en zijn moeder blijven liegen en dat ik dus 2 keuzes heb: of meegaan in wat ze zeggen of ertegenin gaan en dat het dus een eeuwig gevecht blijft. Voor mezelf kom ik dan misschien niet op, maar voor m'n kind vecht ik. Als ik me dus verzet, ben ik wel de kwaaie pier, want het ligt allemaal aan mij en mijn zogenaamde jaloezie.
Bedankt voor het lezen.
Nannetje
Ik heb al jaren een probleem waar ik verschrikkelijk mee zit.
Ik heb tot mijn 14e een hele fijne jeugd gehad, maar ook best beschermd. Daarom was ik best naief. Ook was ik erg onzeker over mijn uiterlijk, maar dit kwam pas naar boven toen ik in de pubertijd kwam.
Ik ging naar de middelbare school (VWO) en dit was in een 'betere' buurt, maar het verschil met de kinderen die ik kende was erg groot.
Hierdoor voelde ik me er niet echt thuis.
Uiteindelijk kwam ik in aanraking met jongens waar mijn moeder me altijd ver van uit de buurt wilde houden. Ik begon me tegen haar af te zetten. Mijn vriendinnen gingen ook met deze jongens om, maar terwijl zij met rust gelaten werden, werd ik altijd gedwongen tot seksuele handelingen die ik niet wilde.
Ik was iedere dag bang en snapte het niet goed waarom juist ik dit moest doen. Feitelijk werd ik geregeld verkracht, maar naief als ik was, had dit niet door, want het was mijn eigen schuld.
Van een vrolijke meid die het goed deed op school, werd ik boos en agressief vooral tegenover mijn moeder. Buitenshuis was ik lief en meegaand.
Ik ging niet meer naar school en werken kon ik ook niet, althans niet langer dan 2 weken. Niks kon ik meer volhouden.
Ik heb wel eens aangifte gedaan, toen mijn vriendin tegen m'n familie zei dat ik verkracht was. Eerder had ik niet door dat dit was gebeurd. Ja ik had tegen mijn wil sex gehad en ik was bang en ik had duidelijk laten merken dat ik niet wilde, maar toch lag het aan mij want ik was vies. Zo zag ik het.
Maar goed nu mijn probleem. Ik deed aangifte, maar omdat ik na al die jaren gewend was om emotieloos er over te vertellen, kreeg ik het gevoel niet serieus genomen te worden. Dat ik niet geloofd werd. Dit heeft er behoorlijk in gehakt bij mij.
Constant als ik iets moet of wil vertellen, ben ik er mee bezig dat ik niet geloofd word als ik iets vertel. Dan heb ik het gelukkig niet over mijn familie of vriendinnen, want die weten dat ik niet lieg.
Maar dan heb ik het over instanties zoals bijv. de RvK of de rechter. Dan ga ik stotteren of kom moeilijk uit mijn woorden en vaak word mijn angst bevestigd door de reacties die ik terugkrijg.
Uiteindelijk heb ik mijn leventje aardig op de rails gekregen, een vaste baan en ik kreeg een vriend (mijn ex, vader van mijn kind). Deze heb ik alles verteld, maar hij hield van mij en bij hem thuis was de situatie ook alles behalve gewoon. Hij heeft een moeder die alles bij elkaar liegt en constant een strijd met mij probeerde te voeren. Ze heeft ook dingen van mij gestolen en zijn vader hield er ook meerdere vrouwen op na en had losse handjes.
Maar goed, ik hield van hem en wilde hem helpen en beschermen. Niet door hem van zijn ouders weg te halen en verder ging ik ook gewoon met hem mee naar zijn ouders. Soms was het zelfs gezellig. Alleen als ze weer eens iets flikten, trok ik me terug. Ik denk dat dat die moeder nog meer frustreerde, omdat ik in principe een meegaand persoon ben, maar uiteindelijk toch niet meega in alles en ik had haar natuurlijk door.
Met mijn ex heb ik een zoontje gekregen. Helemaal gewenst en gewild. Ik was ook in de veronderstelling dat onze liefde echt was. Jammer genoeg. Na de geboorte van mijn zoontje ging alles snel bergafwaarts met de relatie.
Ik stond er vrijwel alleen voor, zowel financieel als voor de zorg. Mijn ex ging vreemd en zorgde voor hoge kosten waar ik voor op kon draaien.
Bij mij was de liefde al snel over en ik wilde er een punt achter zetten.
Op die momenten draaide mijn ex door en werd hij agressief. Ook heeft hij me een keer opgewacht met een mes en moest ik mee komen. We hebben toen alles uitgesproken, dacht ik, en we zouden als vrienden verder gaan. De dag erna (ongeveer) heeft hij me verkracht.
Dit vertelde hij ook aan zijn moeder en het enige wat zij kon uitbrengen was: Ontkennen, ontkennen, blijven ontkennen. Dit als antwoord op zijn vraag of hij terug naar huis mocht, omdat ik anders naar de politie zou gaan. Ik heb geen aangifte gedaan om meerdere redenen: ik had geen vertrouwen in de politie, ik vond hem zielig en dacht dat het een wanhoopsdaad was, ik wilde niet dat mijn kind zijn vader moest missen of een vader had die vastzat en ik wilde niet dat mijn zoontje het ooit te weten kwam. Na alle verkrachtingen, lag ik niet meer wakker van nog eentje, maar als mijn ex veroordeeld zou worden, dan had ik zijn leven verpest.
Nu zijn we een aantal jaren verder, maar nu komt de boosheid pas echt en wil ik nooit, maar dan ook nooit meer contact met mijn ex. Dit komt mede omdat ik middenin een rechtszaak zit wbt de omgangsregeling en gezamenlijk gezag. Mijn ex en zijn moeder hebben mij totaal zwart lopen maken. Ik zou mijn zoontje verwaarlozen en rond lopen n**ken. En ik zou jaloers zijn. Allemaal leugens! Maar ik kan er niks mee. Tijdens de zitting voel ik me echt behandeld als een rancuneuze moeder, terwijl dit echt niet zo is.
Maar mijn hele verleden komt weer naar boven en dan vooral hoe het voelt om niet geloofd te worden. Ik walg van mijn ex en van zijn moeder.
Ik gun mijn zoontje het contact met zijn vader, maar als ik kijk naar hoe mijn ex zich ontwikkeld heeft, ben ik bang dat mijn zoontje ook zo wordt. Hij lijkt al heel veel op z'n vader. Ik heb er wel doorgekregen dat contact wordt opgebouwd in het omgangshuis. Maar met mijn ex samenwerken, dat zie ik niet gebeuren. Ik ben bang dat ik hem aanvlieg op dit moment en ik wil mijn zoontje hiervoor behoeden. Ik moet er bijna constant aan denken.
Ik ben nu wel bezig om hulp te zoeken voor mijn gevoelens, maar in het verleden heb ik kunnen opkrabbelen omdat ik de mensen die mij pijn deden, uit de weg ging. Maar nu lijkt dit onmogelijk te zijn.
Sorrry voor het lange verhaal, maar ik moest het kwijt. Ik wil het zo graag goed doen, maar ik weet dat als ik nu weer toegeef aan heel veel dingen, dat ik straks geen poot meer heb om op te staan. Dat mijn ex en zijn moeder blijven liegen en dat ik dus 2 keuzes heb: of meegaan in wat ze zeggen of ertegenin gaan en dat het dus een eeuwig gevecht blijft. Voor mezelf kom ik dan misschien niet op, maar voor m'n kind vecht ik. Als ik me dus verzet, ben ik wel de kwaaie pier, want het ligt allemaal aan mij en mijn zogenaamde jaloezie.
Bedankt voor het lezen.
Nannetje
donderdag 17 februari 2011 om 18:38
donderdag 17 februari 2011 om 19:22
Poeh, heftig verhaal zeg! Ik ben jong en heb ik nog nooit met een soortgelijke situatie te maken gehad, dus heb niet echt een advies voor je.. Wel wil ik je complimenteren voor je kracht en doorzettingsvermogen! Bijzonder ook hoe je zoveel van je kindje kan houden, terwijl er mensen zijn die niet van jou hebben gehouden en je zo hebben gekwetst!
Sterkte en houd moed!
Sterkte en houd moed!
donderdag 17 februari 2011 om 21:01
Sorry was ff aan het werk.
Bedankt voor de reacties. Ik hou zeker vol, want tot nu toe heb ik altijd ondervonden dat na regen, zonneschijn komt. Al duurt dat soms lang en komt ook de regen weer haha. Maar goed ik heb ook genoeg om blij mee te zijn. Dingen die ik dacht nooit te zullen krijgen.
Ik heb een lieve vriend, mijn zoontje en een baan. Voor de rest heb ik echt niks te klagen.
@ pien252
Het amk zegt over die verkrachting en geweld dat het relatiegerealeerd is en we nu uit elkaar zijn. En bovendien blijft het mijn woord tegen hetzijne, want de verkrachting ontkent hij. Alleen het slaan niet, maar ja daar was ook een melding van bij de politie. Dus dat kon hij in principe niet ontkennen. Ja het zou ook raar zijn als het zomaar wel wordt aangenomen, zo zonder bewijs. Dat kan natuurlijk ook niet.
Maar voor nmij is het wel frustrerend, want ik weet natuurlijk wel dat het gebeurd is.
Bedankt voor de reacties. Ik hou zeker vol, want tot nu toe heb ik altijd ondervonden dat na regen, zonneschijn komt. Al duurt dat soms lang en komt ook de regen weer haha. Maar goed ik heb ook genoeg om blij mee te zijn. Dingen die ik dacht nooit te zullen krijgen.
Ik heb een lieve vriend, mijn zoontje en een baan. Voor de rest heb ik echt niks te klagen.
@ pien252
Het amk zegt over die verkrachting en geweld dat het relatiegerealeerd is en we nu uit elkaar zijn. En bovendien blijft het mijn woord tegen hetzijne, want de verkrachting ontkent hij. Alleen het slaan niet, maar ja daar was ook een melding van bij de politie. Dus dat kon hij in principe niet ontkennen. Ja het zou ook raar zijn als het zomaar wel wordt aangenomen, zo zonder bewijs. Dat kan natuurlijk ook niet.
Maar voor nmij is het wel frustrerend, want ik weet natuurlijk wel dat het gebeurd is.
donderdag 17 februari 2011 om 21:29
poehoe echt heftig hoor, maar je komt wel heel sterk over. En dat moet je ook, vooral in jouw situatie en gezien deze tijden.
Blijf vechten voor jezelf en je zoontje. En hoop dat je veel steun krijgt van je nieuwe vriend. Zet hem op en gewoon door vechten...Laat je niet gek maken of over je heen lopen.
Blijf bij je standpunt en waar een wil is is een weg. Heb geduld.
Sterkte
Blijf vechten voor jezelf en je zoontje. En hoop dat je veel steun krijgt van je nieuwe vriend. Zet hem op en gewoon door vechten...Laat je niet gek maken of over je heen lopen.
Blijf bij je standpunt en waar een wil is is een weg. Heb geduld.
Sterkte
donderdag 17 februari 2011 om 21:48
@rose84
Dank je. ik voel me niet altijd sterk hoor. Soms helemaal niet juist. Maar als ik kijk naar wat er allemaal gebeurd is, dan denk ik wel eens: ja misschien ben ik wel sterk of dat ik iemand heb die over me waakt en zorgt dat alles toch weer goed komt. Ik heb veel te danken aan mijn opvoeding. Daardoor weet ik wat ik wel wil in mijn leven en ook wat ik niet wil. Dus kon ik gewoon niet accepteren dat mijn leven een puinhoop was. Ik wil mijn zoontje meegeven wat mijn ouders me hebben gegeven. Het stomme is dat mijn moeder ook helemaal wordt zwartgemaakt. Zij is juist degene die mij bijstaat in de opvoeding. Door haar kan ik werken en mijn zoontje geven wat hij nodig heeft.
Zo makkelijk als ik het nu kan opschrijven, zo moeilijk heb ik het met verbale communicatie.
Dank je. ik voel me niet altijd sterk hoor. Soms helemaal niet juist. Maar als ik kijk naar wat er allemaal gebeurd is, dan denk ik wel eens: ja misschien ben ik wel sterk of dat ik iemand heb die over me waakt en zorgt dat alles toch weer goed komt. Ik heb veel te danken aan mijn opvoeding. Daardoor weet ik wat ik wel wil in mijn leven en ook wat ik niet wil. Dus kon ik gewoon niet accepteren dat mijn leven een puinhoop was. Ik wil mijn zoontje meegeven wat mijn ouders me hebben gegeven. Het stomme is dat mijn moeder ook helemaal wordt zwartgemaakt. Zij is juist degene die mij bijstaat in de opvoeding. Door haar kan ik werken en mijn zoontje geven wat hij nodig heeft.
Zo makkelijk als ik het nu kan opschrijven, zo moeilijk heb ik het met verbale communicatie.
donderdag 17 februari 2011 om 22:10
@nannetje
Mensen die anderen zwart moeten maken hebben zelf een probleem. Anders zou je op een normale manier de discussie aangaan.
Je bent niet de enige die dingen makkelijker kan opschrijven dan verbaal te communiceren, is dat bij jouw altijd zo, of alleen als het om dit soort dingen gaat?
Ik kan me niet eens volledig voorstellen wat jij mee hebt gemaakt, het feit dat je nu geen wrak bent zegt iets over jou. Het belangrijkste is dat jij de waarheid kent en het beste van de situatie probeert te maken, voor jou en je zoontje.
Mensen die anderen zwart moeten maken hebben zelf een probleem. Anders zou je op een normale manier de discussie aangaan.
Je bent niet de enige die dingen makkelijker kan opschrijven dan verbaal te communiceren, is dat bij jouw altijd zo, of alleen als het om dit soort dingen gaat?
Ik kan me niet eens volledig voorstellen wat jij mee hebt gemaakt, het feit dat je nu geen wrak bent zegt iets over jou. Het belangrijkste is dat jij de waarheid kent en het beste van de situatie probeert te maken, voor jou en je zoontje.
Ik beschik nog steeds over de benodigde mannelijke onderdelen, ondanks dat het forum er soms anders over denkt 
donderdag 17 februari 2011 om 22:48
@vraagtekenxy
Ja dat klopt. Ik ben me er van bewust dat ze zelf een probleem hebben, maar ze maken er mijn probleem van. Ik moet me constant verweren tegenover bijv. de rechter. En daar ben ik niet zo goed in helaas. Want op zo'n moment weet ik niet zo goed wat ik moet zeggen. Mede omdat ik al een communicatieprobleem heb.
Alleen met een drankje op zit ik op de praatstoel haha. Maar ik kan moeilijk tegen de rechter zeggen: "Sorry ff een slokje wijn nemen hoor". Verder ben ik een gezelligheidsdrinker.
Een communicatieprobleem heb ik altijd al gehad. Ik begon al te zweten als ik iets voor de klas moest zeggen. Dus ik bleef liever stil en hield m'n mond. Ook ben ik een dromer. Zo eentje die heel veel denkt, maar weinig zegt.
Ik voel me af en toe wel een wrak, maar wel eentje die nadenkt over consequenties. Dus stel ik heb het gevoel dat ik dood wil, dan zou ik dit nooit doen, omdat ik niet kwijt wil wat ik wel heb. En ik kan mijn zoontje dat niet aan doen. Bovendien ben ik aan bepaalde dingen 'gewend' geraakt, dat het mij niet zoveel raakt als iemand die 'maar' 1 keer is verkracht. Dit klinkt misschien een beetje raar. Maar zo voel ik het.
Ja dat klopt. Ik ben me er van bewust dat ze zelf een probleem hebben, maar ze maken er mijn probleem van. Ik moet me constant verweren tegenover bijv. de rechter. En daar ben ik niet zo goed in helaas. Want op zo'n moment weet ik niet zo goed wat ik moet zeggen. Mede omdat ik al een communicatieprobleem heb.
Alleen met een drankje op zit ik op de praatstoel haha. Maar ik kan moeilijk tegen de rechter zeggen: "Sorry ff een slokje wijn nemen hoor". Verder ben ik een gezelligheidsdrinker.
Een communicatieprobleem heb ik altijd al gehad. Ik begon al te zweten als ik iets voor de klas moest zeggen. Dus ik bleef liever stil en hield m'n mond. Ook ben ik een dromer. Zo eentje die heel veel denkt, maar weinig zegt.
Ik voel me af en toe wel een wrak, maar wel eentje die nadenkt over consequenties. Dus stel ik heb het gevoel dat ik dood wil, dan zou ik dit nooit doen, omdat ik niet kwijt wil wat ik wel heb. En ik kan mijn zoontje dat niet aan doen. Bovendien ben ik aan bepaalde dingen 'gewend' geraakt, dat het mij niet zoveel raakt als iemand die 'maar' 1 keer is verkracht. Dit klinkt misschien een beetje raar. Maar zo voel ik het.
donderdag 17 februari 2011 om 23:35
@nannetje
Er is niets mis met een dromer zijn, dat ben ik ook
Ik vind het jammer dat je zoveel problemen hebt (meegemaakt), soms zou ik bij het lezen van dit soort dingen meer willen kunnen doen. Je lijkt me namelijk iemand die beter verdient. Ik kan alleen maar "luisteren" naar wat je te vertellen hebt.
Er is niets mis met een dromer zijn, dat ben ik ook
Ik vind het jammer dat je zoveel problemen hebt (meegemaakt), soms zou ik bij het lezen van dit soort dingen meer willen kunnen doen. Je lijkt me namelijk iemand die beter verdient. Ik kan alleen maar "luisteren" naar wat je te vertellen hebt.
Ik beschik nog steeds over de benodigde mannelijke onderdelen, ondanks dat het forum er soms anders over denkt
vrijdag 18 februari 2011 om 00:34
@vraagtekenxy
Ik vind het erg lief van je dat je dat zegt. En geloof me, dat luisteren doet me al heel erg goed. En eerlijk gezegd vind ik ook dat ik beter verdien, maar daar probeer ik ook zelf aan te werken. En ik kom al een heel eind moet ik zeggen.
Ik heb eindelijk een vriend die echt goed voor me is. Ik kan hem zonder meer vertouwen. We zijn gelijkwaardig, maar toch kan ik tegen hem opkijken. Hij is goed voor m'n kind. Mijn familie en vriendinnen lopen met hem weg. Af en toe kan ik zelf niet geloven dat hij echt bij mij hoort. Hij is lekker nuchter en dat heb ik af en toe nodig. Hij kookt, wast en strijkt en kan prima voorzichzelf zorgen. En ik maak hem erg blij als ik voor hem kook haha. Hij kan veel, dus ook zelf een maaltijdje fixen. Maar dat koken doe ik liever, anders eet ik veel te vaak chicken tonight :S
Ik vind het erg lief van je dat je dat zegt. En geloof me, dat luisteren doet me al heel erg goed. En eerlijk gezegd vind ik ook dat ik beter verdien, maar daar probeer ik ook zelf aan te werken. En ik kom al een heel eind moet ik zeggen.
Ik heb eindelijk een vriend die echt goed voor me is. Ik kan hem zonder meer vertouwen. We zijn gelijkwaardig, maar toch kan ik tegen hem opkijken. Hij is goed voor m'n kind. Mijn familie en vriendinnen lopen met hem weg. Af en toe kan ik zelf niet geloven dat hij echt bij mij hoort. Hij is lekker nuchter en dat heb ik af en toe nodig. Hij kookt, wast en strijkt en kan prima voorzichzelf zorgen. En ik maak hem erg blij als ik voor hem kook haha. Hij kan veel, dus ook zelf een maaltijdje fixen. Maar dat koken doe ik liever, anders eet ik veel te vaak chicken tonight :S
donderdag 24 februari 2011 om 11:28
beste nannetje,
je zegt dat je niet goed uit je woorden kan komen, dat je het verhaal al zo vaak verteld hebt dat je dat emotieloos doet....tenzij je een wijntje op hebt. Logisch dat je met drank op wat losser bent, maar hier heb je jezelf toch behoorlijk goed verwoord. Als je dat beter schriftelijk kunt dan mondeling, is het een overweging om je verhaal ook voor een rechtbank op papier te zetten. Ze kunnen je dan gerichte vragen stellen over wat je geschreven hebt en dat maakt het gesprek waarschijnlijk makkelijker.
en denk er eens goed over na of je ECHT een communicatieprobleem hebt of dat dit je is aangepraat.....kon best wel eens meevallen namelijk.
Succes en knuffel!
je zegt dat je niet goed uit je woorden kan komen, dat je het verhaal al zo vaak verteld hebt dat je dat emotieloos doet....tenzij je een wijntje op hebt. Logisch dat je met drank op wat losser bent, maar hier heb je jezelf toch behoorlijk goed verwoord. Als je dat beter schriftelijk kunt dan mondeling, is het een overweging om je verhaal ook voor een rechtbank op papier te zetten. Ze kunnen je dan gerichte vragen stellen over wat je geschreven hebt en dat maakt het gesprek waarschijnlijk makkelijker.
en denk er eens goed over na of je ECHT een communicatieprobleem hebt of dat dit je is aangepraat.....kon best wel eens meevallen namelijk.
Succes en knuffel!
zondag 27 februari 2011 om 23:00
@Annali70
Ik heb al heel vaak mijn woorden op papier gezet. Maar het wordt telkens veel te lang, omdat ik overal op in wil gaan. Want bijna alles is gewoon verzonnen wat de moeder van mijn ex en mijn ex hebben geschreven. Ik heb ook sterk het vermoeden dat mevrouw een pathologische leugenaar is. Ze liegt namelijk niet alleen om een ander zwart te maken, maar ook over gewone dingen. Ook tegen haar familie.
En verder 'scheld' ik te veel in mijn brieven. Dat had ik eerst niet door, want ik heb het dan niet over scheldnamen, maar over dat mevrouw over alles liegt en dat ik bepaalde dingen ziek vind etc. Dat had ik eerst niet door, maar op een gegeven moment durfde ik helemaal niks meer te zeggen, omdat ik bang was dat het niet netjes was. Maar ik snap ook niet hoe ik wel kan vertellen wat er gebeurd is. Als ik dat wel doe, dan kan dat weer gezien worden als laster. En mevrouw heeft wel de gelegenheid gekregen van de rechter om haar verhaal te doen. Mevrouw mocht een reactie geven op mijn 'te late' verweer. Naderhand dus middels een brief. Nou dat was een heel boekwerk en het ging helemaal niet over mijn verweer eigenlijk. Het ging meer over hoe slecht ik wel niet was en mijn familie ook en zij was zooo goed. Haha ze zei zelfs dat als ze wat ze zei niet waar was, dat ze een beroepsleugenaar zou zijn. Maar ik hou het bij pathologische leugenaar. Het meeste waar ze mij van betichtte is nog projectie ook. Ze noemt mij jaloers. Maar als je onze levens even naast elkaar zou leggen, dan is er niks maar dan ook niks waar ik jaloers op moet zijn. Dat is niet om uit de hoogte te doen, maar als ik wilde wat zij had, dan was ik wel bij mijn ex gebleven.
Ik ben wel zeker van mijn communicatieprobleem omdat ik heel vaak vergeet wat ik wilde zeggen. Ik denk soms sneller dan het uit mijn mond komt en dan ga ik stotteren. Dit heb ik als sinds jongs af aan. Ik moest ooit mezelf spelen in een musical op school en mijn tekst was terwijl ik opstond om wat te zeggen: "Uhhhh....................ik weet het niet meer." Hahaha dat zegt toch genoeg.
Bedankt voor de knuffel iig.
Ik heb al heel vaak mijn woorden op papier gezet. Maar het wordt telkens veel te lang, omdat ik overal op in wil gaan. Want bijna alles is gewoon verzonnen wat de moeder van mijn ex en mijn ex hebben geschreven. Ik heb ook sterk het vermoeden dat mevrouw een pathologische leugenaar is. Ze liegt namelijk niet alleen om een ander zwart te maken, maar ook over gewone dingen. Ook tegen haar familie.
En verder 'scheld' ik te veel in mijn brieven. Dat had ik eerst niet door, want ik heb het dan niet over scheldnamen, maar over dat mevrouw over alles liegt en dat ik bepaalde dingen ziek vind etc. Dat had ik eerst niet door, maar op een gegeven moment durfde ik helemaal niks meer te zeggen, omdat ik bang was dat het niet netjes was. Maar ik snap ook niet hoe ik wel kan vertellen wat er gebeurd is. Als ik dat wel doe, dan kan dat weer gezien worden als laster. En mevrouw heeft wel de gelegenheid gekregen van de rechter om haar verhaal te doen. Mevrouw mocht een reactie geven op mijn 'te late' verweer. Naderhand dus middels een brief. Nou dat was een heel boekwerk en het ging helemaal niet over mijn verweer eigenlijk. Het ging meer over hoe slecht ik wel niet was en mijn familie ook en zij was zooo goed. Haha ze zei zelfs dat als ze wat ze zei niet waar was, dat ze een beroepsleugenaar zou zijn. Maar ik hou het bij pathologische leugenaar. Het meeste waar ze mij van betichtte is nog projectie ook. Ze noemt mij jaloers. Maar als je onze levens even naast elkaar zou leggen, dan is er niks maar dan ook niks waar ik jaloers op moet zijn. Dat is niet om uit de hoogte te doen, maar als ik wilde wat zij had, dan was ik wel bij mijn ex gebleven.
Ik ben wel zeker van mijn communicatieprobleem omdat ik heel vaak vergeet wat ik wilde zeggen. Ik denk soms sneller dan het uit mijn mond komt en dan ga ik stotteren. Dit heb ik als sinds jongs af aan. Ik moest ooit mezelf spelen in een musical op school en mijn tekst was terwijl ik opstond om wat te zeggen: "Uhhhh....................ik weet het niet meer." Hahaha dat zegt toch genoeg.
Bedankt voor de knuffel iig.
