Slechte relatie met broer; wat te doen?

Ik heb een oudere broer die van kleins af aan naar gedrag vertoont. Broer is dominant (dingen moeten altijd gaan zoals hij dat wil), autoritair, veroordelend, heeft geen begrip en kan zich moeilijk tot niet inleven in een ander. Doet bij tijd en wijle ook rare dingen, zoals mij aanspreken op mijn decolleté (ik heb vrijwel nooit een decolleté) en mij beschuldigen dat ik pornofoto’s had gemaild, wat bewijsbaar niet zo was. En dan geen excuses geven.

Als klein meisje was ik een zacht type en onder de indruk van mijn broer. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik nooit grenzen heb gesteld aan zijn gedrag. Mijn zus is een ander type en heeft broer altijd lik op stuk gegeven en op zijn plaats gezet. Daarom flikt broer het bij zus minder, en als broer het weer eens probeert wordt hij gelijk terecht gewezen. Mij lukt dat niet. Ik bevries. Daardoor is mijn broer jarenlang (ik ben eind 40) steeds maar weer over mijn grenzen heen gegaan.

Ongeveer 15 jaar geleden heb ik flinke ruzie met broer gehad. Hij zei toen iets zeer kwetsend. Ik heb hem toen een tijdje niet gezien. Mijn broer heeft (inmiddels volwassen) kinderen, die zelf afgelopen paar jaar kinderen hebben gekregen. Ik ben broer na ongeveer een klein jaar na de ruzie weer gaan zien, omdat ik het contact met nichtjes niet wilde verliezen. En omdat mijn ouders er tussen zaten. Zij durven geen weerwoord aan broer te geven. Daarna is het nare gedrag eigenlijk gewoon door gegaan.

Vorig jaar was ik er na een incident helemaal klaar mee. Mijn lichaam (niet eens mijn hoofd) zegt sindsdien in zijn aanwezigheid ‘je moet hier vandaan, ga weg van de situatie’. Beetje lastig uit te leggen. En doordat dingen zo blijven malen in mijn hoofd werd ik verkrampt en gestresst. Ik heb besloten dat ik hem zo min mogelijk ga tegenkomen. Ik ga niet meer naar zijn verjaardag, en naar de verjaardag van mijn ouders op een ander moment dan de rest van de familie. Zus weet van mijn situatie rondom dit onderwerp en begrijpt dit. Ik kan daar gewoon op andere momenten komen.

Het heeft geen zin om dit met broer te bespreken (eerder een poging toe gedaan). Hij begrijpt het niet. En als je dingen gaat uitleggen, met voorbeelden, is dat voor hem alleen maar voeding om verder door te gaan. Als hij niet mijn broer was, had ik hem 25 jaar geleden al uit mijn leven gezet. Het blijft na elk incident dagen, soms weken zo enorm door mijn hoofd spoken, telkens gebeurtenissen die zich maar blijven herhalen in mijn hoofd. En wat ik had moeten doen of zeggen. Het is heel vermoeiend en vergalt een deel van mijn leven.

Nu mijn dilemma. Ik wil mijn broer niet meer zien. Dat werd afgelopen weekend mij weer eens duidelijk na een kleinerende opmerking. Maar dan zie ik mijn nichtjes (en hun kinderen) ook niet meer. Ik vind dat heel moeilijk. Ik heb een matige band met ze, voornamelijk omdat broer zich vroeger naar ons (ouders, mijn zus en ik) zich ook op een bepaalde manier heeft opgesteld. Maar ik heb niet veel familie, heb zelf helaas geen kinderen kunnen krijgen, en dat maakt het heel moeilijk voor mij om die knoop door te hakken.

Wat zouden jullie doen? Zien jullie nog andere mogelijkheden? Zijn er dingen die ik over het hoofd zie?

Badeendje92 schreef: ↑

09-06-2025 10:38

Ik zou het contact verbreken. Maar je nichtjes erbuiten laten. Als de band goed genoeg is komen ze vanzelf aan je vragen hoe of wat, en als ze dat niet doen, waarom zou je ze dan met een loyaliteitsconflict met hun vader opzadelen.

Precies, dat zou ik dus ook niet doen.

Philó schreef: ↑

09-06-2025 11:01

Dan is de band met hen deze ellende ook niet waard. Je houdt vast aan iets wat er eigenlijk niet is. Mijn advies is los te laten, want zeer doet het toch wel. Aan jou de keuze welke pijn je accepteert.

Daar komt het wel op neer

framboise-t schreef: ↑

09-06-2025 11:12

Wat rot dat de hele familie zo verstrikt zit in het web van je broer.

Een, vond ik, verhelderend boek over dit onderwerp (familiedynamiek en je er aan onttrekken) is de Liefdesladder. Een beetje tuttig geschreven maar ik heb er toch veel aan gehad.

Mijn moeder durft weinig tegen hem in te gaan, bang om de (achter)kleinkinderen niet meer te zien. Mijn vader is er gelaten in.
Dank je voor de tip! Ik ga er naar kijken.

Sierlijk schreef: ↑

09-06-2025 13:47

Ik zou voor jezelf kiezen, TO. Dat weet je zelf ook, je voelt het heel duidelijk. Luister naar je lichaam, en dan maar geen nichtjes. Als ze je missen, komen ze wel, en anders is het jammer. Maar doe jezelf dit niet langer aan.

Wat een naar figuur, is er iets met hem aan de hand dat hij zelfs al volwassene dit gedrag vertoont?

Je hebt gelijk. Het is alleen heel moeilijk om die stap te nemen. Ik ben sinds vorig jaar al wat stapjes verder, toen ik heb besloten hem in ieder geval al zo min mogelijk te zien. Dat voelt al een beetje goed, om de controle zelf te pakken.

Ik denk dat hij heel egoïstisch is. Ik was (en ben) een makkelijk target voor hem denk ik. Hij kijkt wel uit om bijvoorbeeld zijn oudste (van kinds af aan een ferm type) zo te behandelen. Daar probeert hij soms wel om zijn wil op te leggen, maar oudste houdt dat kort en bondig meteen af. Broer is sowieso een type dat vindt dat als hem iets gelukt is, iedereen dat maar moet lukken. Hij heeft de neiging om neer te kijken op in zijn ogen ‘zwakke’ mensen.

Eenbeetjevanditendat schreef: ↑

09-06-2025 16:06

Ik ben benieuwd TO, hoe verlopen die uitnodigingen nu? Dus als jouw nichtjes, of hun kinderen jarig zijn, sturen ze dan een algemene uitnodiging voor een feestje waar ze een heleboel mensen tegelijk uitnodigen? Op welke manier heb jij contact met ze?

Ik zou zelf denk ik subtiel proberen op een ander moment te gaan. Dus als er een uitnodiging komt voor een feestje op zaterdagmiddag, een berichtje sturen van: och wat jammer, zaterdagmiddag kan ik niet, maar ik zou wel graag even komen feliciteren. Kan dat de ochtend misschien of zondag?
Of is dat ook niet haalbaar, denk je

Klopt, zo gaan de uitnodigingen. Ik heb wat app contact met ze.
Dat wordt inderdaad mijn aanpak. Ik ga kijken of dat voor mij werkt.

Sierlijk schreef: ↑

10-06-2025 07:31

Dan is hij vast iemand die pas respect voor iemand heeft, als het iemand is waar hij tegenop kan kijken of hem staat?

Zo iemand heb ik in de familie, al toont hij niet precies het gedrag wat jij beschrijft, maar ik herken wel een en ander van je omschrijving. Die heeft een vorm van autisme en een rare manier van communiceren. En heeft dat neerkijkerige ook nogal, en inderdaad niet snappen dat iemand angsten of emoties heeft. Omdat ie dat kennelijk zelf niet herkent.

Hem kan je niet veranderen en dat wist je al. Dan is het een kwestie van zorgen dat je je eigen leven zo fijn mogelijk maakt en dat hij je niet meer kan raken.

Dank voor je reactie. Of hij überhaupt respect heeft voor mensen weet ik niet, los van een aantal van zijn (klein)kinderen. Ik ken meerdere mensen met gediagnosticeerd autisme en denk zelf niet dat het dat is. Ook al zat er een label op zou dat inderdaad niets veranderen. Ik ga verder met stapjes zetten hem zo veel mogelijk te verwijderen uit mijn leven.