Psyche
alle pijlers
Tijdens zwangerschap starten met AD
maandag 22 november 2010 om 14:30
Sinds enkele jaren heb ik last van een paniekstoornis icm (lichte) agorafobie. Hiervoor diverse therapieën gehad en de laatste tijd ging het erg goed. In overleg met mijn behandelaars besloten dat het geen bezwaar was om zwanger te raken aangezien het zo goed ging. Ik ben toen gestopt met medicatie (Lexapro) en na een jaar was ik zwanger. Het jaar zonder medicatie ging trouwens erg goed, incidenteel nog een paniekaanval maar lang niet zo heftig meer als voorheen.
Toen ik zwanger bleek te zijn was ik ontzettend blij, dit is mijn tweede zwangerschap en mijn eerste zwangerschap was erg goed verlopen. Tijdens mijn eerste zwangerschap was ik overigens nog niet bekend met paniekaanvallen, deze zijn pas daarna ontstaan. Ik verwachtte dan eigenlijk ook, hoe naïef, weinig problemen.
Helaas kwamen deze moeilijkheden wel, de paniekaanvallen zijn namelijk ontzettend verergerd. Zowel qua frequentie als qua hevigheid.
Op verwijzing van mijn gynaecoloog ben ik naar de psychiater in het ziekenhuis gegaan en deze vertelde niets te kunnen doen tijdens de zwangerschap. Ik moest het maar uitzitten, veel thuis blijven zitten om geen stress op te zoeken en na de zwangerschap zou hij mij de therapie geven om angsten onder ogen te komen. Hij vertelde dat dit nu, tijdens de zwangerschap, geen optie is omdat dit te stressvol is.
Na dit gesprek ging het nog dramatischer. Ik zag de hele zwangerschap als iets heel engs, ik raakte al half in paniek als ik alleen maar dacht hoelang het nog duurt etc.
Hierop weer contact gehad met huisarts en hij heeft een doorverwijzing gestuurd naar een stad hier in de buurt waar ze een pop-poli hebben. Van hen kreeg ik na ruim een week een afwijzing omdat ik in de verkeerde regio woon (andere provincie dan de stad waar pop-poli gevestigd is).
Toen ging het eigenlijk best wel mis, ik had het idee nergens terecht te kunnen voor echte hulp. Tegelijk maakte ik me zorgen om de baby, die paniekaanvallen lijken me ook niet zo bevorderlijk en voelde ik me behoorlijk schuldig naar de baby toe.
Toen het qua paniekaanvallen echt mis ging (erg hevige aanvallen waar ik nauwelijks uitkwam) ben ik terecht gekomen bij een spoedafspraak bij de GGZ (dit was vorige week). En ik krijg nu hulp! Ik kom terecht bij het acute team (oid), aankomende week of volgende week heb ik een gesprek waarna ze gaan kijken of ik daarheen moet voor de gesprekken of gesprekken aan huis krijg. Ook gaan ze aan de hand van de intake beslissen hoeveel keer per week ik gesprekken ga krijgen. Dat is dus nog even afwachten maar hulp is in elk geval onderweg en dat is al een hele geruststelling.
Alleen hebben ze gevraagd of ik over het volgende na wil denken: ze stelden voor toch te gaan starten met medicatie, Citalopram.
Ik ben momenteel ruim 17 weken zwanger en zie hier toch ontzettend tegenop. Gevoelsmatig voelt het gewoon niet fijn ofzo. Aan de andere kant is dit natuurlijk ook niets hoe het nu gaat. Mijn ervaring met antidepressiva is dat het in het begin de angst/paniek versterkt. Ik kreeg de vorige keer dan ook Oxazepam ernaast voorgeschreven. Dit slikte ik toen ik net gestart was een aantal keer per dag. Maar dat is nu ik zwanger ben geen optie.
Heeft iemand van jullie ervaring met het starten van AD tijdens een zwangerschap? En in hoeverre helpt alleen therapie? Want dat is namelijk ook iets wat ik nu in gedachten heb: nu alleen therapie en na de bevalling starten met AD.
Alvast bedankt!
Toen ik zwanger bleek te zijn was ik ontzettend blij, dit is mijn tweede zwangerschap en mijn eerste zwangerschap was erg goed verlopen. Tijdens mijn eerste zwangerschap was ik overigens nog niet bekend met paniekaanvallen, deze zijn pas daarna ontstaan. Ik verwachtte dan eigenlijk ook, hoe naïef, weinig problemen.
Helaas kwamen deze moeilijkheden wel, de paniekaanvallen zijn namelijk ontzettend verergerd. Zowel qua frequentie als qua hevigheid.
Op verwijzing van mijn gynaecoloog ben ik naar de psychiater in het ziekenhuis gegaan en deze vertelde niets te kunnen doen tijdens de zwangerschap. Ik moest het maar uitzitten, veel thuis blijven zitten om geen stress op te zoeken en na de zwangerschap zou hij mij de therapie geven om angsten onder ogen te komen. Hij vertelde dat dit nu, tijdens de zwangerschap, geen optie is omdat dit te stressvol is.
Na dit gesprek ging het nog dramatischer. Ik zag de hele zwangerschap als iets heel engs, ik raakte al half in paniek als ik alleen maar dacht hoelang het nog duurt etc.
Hierop weer contact gehad met huisarts en hij heeft een doorverwijzing gestuurd naar een stad hier in de buurt waar ze een pop-poli hebben. Van hen kreeg ik na ruim een week een afwijzing omdat ik in de verkeerde regio woon (andere provincie dan de stad waar pop-poli gevestigd is).
Toen ging het eigenlijk best wel mis, ik had het idee nergens terecht te kunnen voor echte hulp. Tegelijk maakte ik me zorgen om de baby, die paniekaanvallen lijken me ook niet zo bevorderlijk en voelde ik me behoorlijk schuldig naar de baby toe.
Toen het qua paniekaanvallen echt mis ging (erg hevige aanvallen waar ik nauwelijks uitkwam) ben ik terecht gekomen bij een spoedafspraak bij de GGZ (dit was vorige week). En ik krijg nu hulp! Ik kom terecht bij het acute team (oid), aankomende week of volgende week heb ik een gesprek waarna ze gaan kijken of ik daarheen moet voor de gesprekken of gesprekken aan huis krijg. Ook gaan ze aan de hand van de intake beslissen hoeveel keer per week ik gesprekken ga krijgen. Dat is dus nog even afwachten maar hulp is in elk geval onderweg en dat is al een hele geruststelling.
Alleen hebben ze gevraagd of ik over het volgende na wil denken: ze stelden voor toch te gaan starten met medicatie, Citalopram.
Ik ben momenteel ruim 17 weken zwanger en zie hier toch ontzettend tegenop. Gevoelsmatig voelt het gewoon niet fijn ofzo. Aan de andere kant is dit natuurlijk ook niets hoe het nu gaat. Mijn ervaring met antidepressiva is dat het in het begin de angst/paniek versterkt. Ik kreeg de vorige keer dan ook Oxazepam ernaast voorgeschreven. Dit slikte ik toen ik net gestart was een aantal keer per dag. Maar dat is nu ik zwanger ben geen optie.
Heeft iemand van jullie ervaring met het starten van AD tijdens een zwangerschap? En in hoeverre helpt alleen therapie? Want dat is namelijk ook iets wat ik nu in gedachten heb: nu alleen therapie en na de bevalling starten met AD.
Alvast bedankt!
zaterdag 4 december 2010 om 13:52
Wat vervelend dat het weer terugkwam zeg. Maar fijn dat het nu weer goed gaat, weliswaar met medicijnen maar dat maakt toch niet uit? Ik heb het hier vaker gelezen en mijn psychiater zei het trouwens ook: voor allerhande aandoeningen slikken mensen medicijnen levenslang dus waarom zou dat met AD een probleem moeten zijn? Dat is natuurlijk gewoon waar.
Gisteravond heeft vriend dochter en mij naar mijn ouders gebracht. Dit omdat ik vanmorgen, jaja, begonnen ben met de AD. Vriend moest dit weekend allemaal werken dus hadden we bedacht dat ik dan beter hier kon zitten. Mocht ik me wel beroerd gaan voelen, is dochter in goede handen en hoef ik me daar niet druk om te maken. Vriend komt na werktijd wel weer hierheen want dan vieren we pakjesavond ook hier.
Beetje gedoe allemaal maar goed, moet maar even.
Vanmorgen dus 1e tablet op, stond stijf van de zenuwen haha. Dacht meteen van alles te voelen, ontzettend gefixeerd op mijn lichaam. Ben wat onrustig op zoek naar afleiding maar tot nu toe gaat het best redelijk moet ik zeggen, Wel erge hoofdpijn maar dat zal door de spanning komen.
Gisteravond heeft vriend dochter en mij naar mijn ouders gebracht. Dit omdat ik vanmorgen, jaja, begonnen ben met de AD. Vriend moest dit weekend allemaal werken dus hadden we bedacht dat ik dan beter hier kon zitten. Mocht ik me wel beroerd gaan voelen, is dochter in goede handen en hoef ik me daar niet druk om te maken. Vriend komt na werktijd wel weer hierheen want dan vieren we pakjesavond ook hier.
Beetje gedoe allemaal maar goed, moet maar even.
Vanmorgen dus 1e tablet op, stond stijf van de zenuwen haha. Dacht meteen van alles te voelen, ontzettend gefixeerd op mijn lichaam. Ben wat onrustig op zoek naar afleiding maar tot nu toe gaat het best redelijk moet ik zeggen, Wel erge hoofdpijn maar dat zal door de spanning komen.
zaterdag 4 december 2010 om 14:44
zaterdag 4 december 2010 om 15:35
zaterdag 4 december 2010 om 15:46
Hier in Amsterdam moe(s)t je zo'n vijf dagen blijven, weet niet meer precies. Uiteindelijk moest ik sowieso blijven ivm keizersnee, maar ben beide keren na vier dagen naar huis gegaan.
Je hoeft hier ook niet in ziekenhuis te bevallen, als je ná de bevalling maar wel meteen met baby naar ziekenhuis kwam voor die vijf dagen.
Je hoeft hier ook niet in ziekenhuis te bevallen, als je ná de bevalling maar wel meteen met baby naar ziekenhuis kwam voor die vijf dagen.
zaterdag 4 december 2010 om 16:03
zondag 5 december 2010 om 13:43
zondag 5 december 2010 om 15:31
Ja, lijkt me wel ja,
En ook als je stopt voor de bevalling, baby heeft het toch binnen gekregen!
En als jij een goede gyn. en psychiater hebt is het misschien niet nodig om naar de poppoli te gaan/contact met ze op te (laten) nemen. Maar als jouw psych. of gyn. je thuis laat bevallen en thuis laat blijven, of je na de poliklinische bevalling weer naar huis laat gaan, zou ik toch es achter mn oren gaan krabben.
En waarom schrik je hiervan? Vind je het niet heel logisch dat eea even gevolgd moet worden, iig een paar dagen?
En ook als je stopt voor de bevalling, baby heeft het toch binnen gekregen!
En als jij een goede gyn. en psychiater hebt is het misschien niet nodig om naar de poppoli te gaan/contact met ze op te (laten) nemen. Maar als jouw psych. of gyn. je thuis laat bevallen en thuis laat blijven, of je na de poliklinische bevalling weer naar huis laat gaan, zou ik toch es achter mn oren gaan krabben.
En waarom schrik je hiervan? Vind je het niet heel logisch dat eea even gevolgd moet worden, iig een paar dagen?
zondag 5 december 2010 om 21:58
zondag 5 december 2010 om 22:22
quote:LunaSter schreef op 05 december 2010 @ 21:58:
Overigens ben ik wel heel goed geinformeerd en heb ik vele gesprekken gehad met een psychiater t.a.v onze kinderwens. Maar dat is meer met betrekking tot het zwanger worden. De bevalling en wat als het zover is, is nog niet ter sprake gekomen.Maar dan kan het toch zijn dat het later wél ter sprake gekomen zou zijn? In principe is het verschil tussen 1 en vijf dagen ook niet iets waar je je aan het begin van de zwangerschap (of zelfs daarvoor) mee bezig hoeft te houden....
Overigens ben ik wel heel goed geinformeerd en heb ik vele gesprekken gehad met een psychiater t.a.v onze kinderwens. Maar dat is meer met betrekking tot het zwanger worden. De bevalling en wat als het zover is, is nog niet ter sprake gekomen.Maar dan kan het toch zijn dat het later wél ter sprake gekomen zou zijn? In principe is het verschil tussen 1 en vijf dagen ook niet iets waar je je aan het begin van de zwangerschap (of zelfs daarvoor) mee bezig hoeft te houden....
zondag 5 december 2010 om 22:26
quote:LunaSter schreef op 05 december 2010 @ 21:57:
Dan voel ik me des te schuldiger, omdat die 5 dagen dus niet voor niets zijn en het dus erg slecht voor de baby kan zijn. Een dagje ter nacontrole had ik verwacht maar 5 dagen niet.
Bedankt Fleur.Het gaat ook niet alleen om de baby. Het hangt natuurlijk van de reden af waarom je medicatie gebruikt, maar ze willen ook de moeder goed in de gaten houden, omdat in sommige gevallen de kans op een postpartum depressie groter is dan anders. Ze weten ook wel dat dat zich ook na die vijf dagen kan ontwikkelen, maar begeleiding tijdens die eerste dagen schijnt erg belangrijk te zijn. Tijdens die dagen is er ook een gesprek met de gyn., kinderarts en psychiater (althans, als het via de poppoli is iig wel).
Dan voel ik me des te schuldiger, omdat die 5 dagen dus niet voor niets zijn en het dus erg slecht voor de baby kan zijn. Een dagje ter nacontrole had ik verwacht maar 5 dagen niet.
Bedankt Fleur.Het gaat ook niet alleen om de baby. Het hangt natuurlijk van de reden af waarom je medicatie gebruikt, maar ze willen ook de moeder goed in de gaten houden, omdat in sommige gevallen de kans op een postpartum depressie groter is dan anders. Ze weten ook wel dat dat zich ook na die vijf dagen kan ontwikkelen, maar begeleiding tijdens die eerste dagen schijnt erg belangrijk te zijn. Tijdens die dagen is er ook een gesprek met de gyn., kinderarts en psychiater (althans, als het via de poppoli is iig wel).
maandag 6 december 2010 om 11:29
quote:LunaSter schreef op 05 december 2010 @ 21:59:
Sorrie he Julia.
Geeft niet, hoef je geen sorry voor te zeggen!
Ik heb net het ziekenhuis even gebeld waar ik onder controle ben. Even gevraagd wat zij hanteren qua duur wat je moet blijven na de bevalling. Zij hebben daar geen standaard voor maar sowieso minimaal 24 uur. Aan de hand van hoe het gaat kijken ze of je na die 24 uur al naar huis mag of toch wat langer moet blijven.
Maar ik ga het de volgende afspraak bij de gynaecoloog even wat uitgebreider overleggen. Assistente die ik net sprak zei ook dat zij het niet goed wist en best kans dat ze voor mij dus al wat anders in gedachten hebben, meer op de persoon gericht dus ipv standaard protocol.
Ergens valt het tegen. Klinkt misschien beetje raar maar, zoals Fleur vertelde dat ze die 5 dagen aanhouden waar zowel moeder als kind goed in de gaten worden gehouden., klinkt wel als betere begeleiding/controle, meer geruststellend ofzo. Maar goed, ik overleg de 16e even met gynaecoloog en dan hoor ik het wel.
Sorrie he Julia.
Geeft niet, hoef je geen sorry voor te zeggen!
Ik heb net het ziekenhuis even gebeld waar ik onder controle ben. Even gevraagd wat zij hanteren qua duur wat je moet blijven na de bevalling. Zij hebben daar geen standaard voor maar sowieso minimaal 24 uur. Aan de hand van hoe het gaat kijken ze of je na die 24 uur al naar huis mag of toch wat langer moet blijven.
Maar ik ga het de volgende afspraak bij de gynaecoloog even wat uitgebreider overleggen. Assistente die ik net sprak zei ook dat zij het niet goed wist en best kans dat ze voor mij dus al wat anders in gedachten hebben, meer op de persoon gericht dus ipv standaard protocol.
Ergens valt het tegen. Klinkt misschien beetje raar maar, zoals Fleur vertelde dat ze die 5 dagen aanhouden waar zowel moeder als kind goed in de gaten worden gehouden., klinkt wel als betere begeleiding/controle, meer geruststellend ofzo. Maar goed, ik overleg de 16e even met gynaecoloog en dan hoor ik het wel.
maandag 6 december 2010 om 12:12
Okee bedankt Fleur. Ik ga morgen naar de huisarts om me door te laten verwijzen naar de poppoli. Volgende week zie ik mijn psychiater weer, ik kan het natuurlijk ook aan hem vragen.
En je hebt gelijk dat ik me nu idd nog niet bezig moet houden met die vijf dagen. Kom op Luna, je bent net zwanger.
Het liefst ga ik omlaag met mijn dosering AD, maar mocht het niet goed gaan dan heb je de kans dat als je weer omhoog gaat, je lichaam er minder goed op reageert dan daarvoor.
Het is zo moeilijk. Je wilt het zo goed mogelijk doen, maar wat is nou juist he.
En je hebt gelijk dat ik me nu idd nog niet bezig moet houden met die vijf dagen. Kom op Luna, je bent net zwanger.
Het liefst ga ik omlaag met mijn dosering AD, maar mocht het niet goed gaan dan heb je de kans dat als je weer omhoog gaat, je lichaam er minder goed op reageert dan daarvoor.
Het is zo moeilijk. Je wilt het zo goed mogelijk doen, maar wat is nou juist he.
dinsdag 7 december 2010 om 10:07
Allereerst: gefeliciteerd Luna!
Ik moest, omdat ik citalopram gebruikte tijdens mijn zwangerschap, 4 dagen in het ziekenhuis blijven, de 5de dag mocht ik naar huis. Ik heb weinig aan te vullen op Fleur, het is idd om de interactie tussen moeder en kind in de gaten te houden, evt postnatale depressie bij moeder en natuurlijk ook hoe het kind 'het doet'. In het Lucas Andreas proberen ze je wel een eigen kamer te geven, mn ivm privacy. Dat was echt heel fijn, hoewel bij mij alles heel erg voorspoedig verliep.
En Luna, ik kan me het gevoel van willen minderen voorstellen, maar dat schijnt voor het kind helemaal niets uit te maken. Sterker nog, ze raden je eerder aan wat omhoog te gaan indien nodig.
Ik moest, omdat ik citalopram gebruikte tijdens mijn zwangerschap, 4 dagen in het ziekenhuis blijven, de 5de dag mocht ik naar huis. Ik heb weinig aan te vullen op Fleur, het is idd om de interactie tussen moeder en kind in de gaten te houden, evt postnatale depressie bij moeder en natuurlijk ook hoe het kind 'het doet'. In het Lucas Andreas proberen ze je wel een eigen kamer te geven, mn ivm privacy. Dat was echt heel fijn, hoewel bij mij alles heel erg voorspoedig verliep.
En Luna, ik kan me het gevoel van willen minderen voorstellen, maar dat schijnt voor het kind helemaal niets uit te maken. Sterker nog, ze raden je eerder aan wat omhoog te gaan indien nodig.
No but yeah but no but yeah but no but yeah no but yeah but no because I'm not even going on the pill because Nadine reckons they stop you from getting pregnant.
