Psyche
alle pijlers
Verwerking na auto-ongeluk
maandag 8 november 2010 om 17:14
He allemaal,
Ik zit al een tijdje te twijfelen om hier een topic over te openen.
Even kort mijn verhaal:
Half april heb ik een auto-ongeluk gehad. Ik wilde links een weg afslaan (met de auto)en de auto achter mij heeft mij niet zien remmen. Daardoor is hij met 80 km op mij geknald. Ik ben daardoor ook op de andere weghelft terecht gekomen en daar met 70 km frontaal aangereden. Het is voor mij super goed afgelopen, echt een wonder. Ik heb alleen wat scheve tanden en littekens eraan over gehouden.
Ongeveer 2 weken geleden heb ik de veroorzaker gesproken, dit was de 1e keer. Een erg raar gesprek. Ook de politie is pas enkele wegen geleden begonnen met het dossier. Hierdoor merk ik dat alles weer boven komt en ik er weer vaak aan moet denken.
Mijn vraag is meer: wie heeft ook wel eens zoiets meegemaakt? Hoe ben jij hier mee om gegaan?
En ook even iets praktisch. De veroorzaker gaat waarschijnlijk nog opgeroepen worden door het OM. Heeft hier iemand ervaring mee? Hoe verliep dit en wat zouden evt. straffen kunnen zijn enzo?
Alvast bedankt voor jullie reacties!
Ik zit al een tijdje te twijfelen om hier een topic over te openen.
Even kort mijn verhaal:
Half april heb ik een auto-ongeluk gehad. Ik wilde links een weg afslaan (met de auto)en de auto achter mij heeft mij niet zien remmen. Daardoor is hij met 80 km op mij geknald. Ik ben daardoor ook op de andere weghelft terecht gekomen en daar met 70 km frontaal aangereden. Het is voor mij super goed afgelopen, echt een wonder. Ik heb alleen wat scheve tanden en littekens eraan over gehouden.
Ongeveer 2 weken geleden heb ik de veroorzaker gesproken, dit was de 1e keer. Een erg raar gesprek. Ook de politie is pas enkele wegen geleden begonnen met het dossier. Hierdoor merk ik dat alles weer boven komt en ik er weer vaak aan moet denken.
Mijn vraag is meer: wie heeft ook wel eens zoiets meegemaakt? Hoe ben jij hier mee om gegaan?
En ook even iets praktisch. De veroorzaker gaat waarschijnlijk nog opgeroepen worden door het OM. Heeft hier iemand ervaring mee? Hoe verliep dit en wat zouden evt. straffen kunnen zijn enzo?
Alvast bedankt voor jullie reacties!
maandag 8 november 2010 om 17:26
Hoi Miep,
Ik heb er geen ervaring mee in dat opzicht dat ik een auto-ongeluk heb gehad, maar wel via mijn werk de ervaringen van andere mensen gehoord.
Ik zie 9 van de 10 keer dat mensen hulp zoeken bij verwerking van het ongeluk bijv. via de eerste lijn psycholoog.
Vaak is dit net na het ongeluk nodig en ook wanneer als weer boven komt door een strafrechtelijke procedure. Ik ken je natuurlijk verder niet, maar ik denk dat je er wel degelijk baat bij kunt hebben om er met iemand over te praten. Mensen denken altijd dat wanneer je aan het uiterlijk niets kunt zien, alles goed is met die persoon, maar vaak is er binnen veel meer aan de hand.
In ieder geval veel sterkte.
Ik heb er geen ervaring mee in dat opzicht dat ik een auto-ongeluk heb gehad, maar wel via mijn werk de ervaringen van andere mensen gehoord.
Ik zie 9 van de 10 keer dat mensen hulp zoeken bij verwerking van het ongeluk bijv. via de eerste lijn psycholoog.
Vaak is dit net na het ongeluk nodig en ook wanneer als weer boven komt door een strafrechtelijke procedure. Ik ken je natuurlijk verder niet, maar ik denk dat je er wel degelijk baat bij kunt hebben om er met iemand over te praten. Mensen denken altijd dat wanneer je aan het uiterlijk niets kunt zien, alles goed is met die persoon, maar vaak is er binnen veel meer aan de hand.
In ieder geval veel sterkte.
maandag 8 november 2010 om 17:32
Hoi hoi
Ten eerste wat een geluk dat je zo weinig er aan over hebt gehouden! Lichamelijk gezien dan..
Ik heb toen ik 14 was (nu 23) een auto ongeluk gehad. Ik zat samen met mijn, broer, zus en een gezamelijke vriend in de auto en wij reden rechtdoor. een tegenligger wilde links af slaan en had ons voorrang moeten geven. Dit deed hij echter niet en hij reed op ons in. Uit eindelijk kwamen wij op z'n kop in een greppel terecht. Iedereen kon er vanzelf uit gaan alleen ik niet en ik heb ook een poosje vast gezeten voordat de brandweer me los had geknipt. Gelukkig hadden we niet heel erge verwondingen. Mijn zus had een gebroken sleutelbeen, mijn broer en de vriend hadden niets. Ik had een jaap in mijn hoofd en bovenarm, een tand met wortel en al eruit en een scheurtje in mijn bekken.
Qua verwerking hebben we niets gedaan. Heb er gelukkig ook niet heel veel last van gehad. Durfde alleen niet te gaan lessen toen ik 18 was. dat heeft nog even geduurd. (ben ik nu overigens helemaal overheen haha :p ) Ook heb lange tijd mijn adem ingehouden als wij op een doorgaande weg reden en er iemand van links of rechts kwam. Dat houd ik nog steeds goed in de gaten, maar al met al heb ik geen trauma's overgehouden aan het ongeluk. Alleen de littekens en af en toe de pijn in mn bekken doen me er aan herinneren.
Kan je geen contact op nemen met slachtofferhulp oid? Misschien kunnen zij je helpen.
Onze veroorzaker heeft nooit excuses aangeboden of contact met ons opgezocht, dat was wel vervelend. Maar een straf heeft hij ook niet gekregen. Je hebt wel kans op smartengeld. En wat het OM betreft ik denk niet dat jij daar veel van mij krijgt, als diegene al wordt opgeroepen (betwijfel ik)
Nou ik hoop dat je er wat aan hebt!
Ten eerste wat een geluk dat je zo weinig er aan over hebt gehouden! Lichamelijk gezien dan..
Ik heb toen ik 14 was (nu 23) een auto ongeluk gehad. Ik zat samen met mijn, broer, zus en een gezamelijke vriend in de auto en wij reden rechtdoor. een tegenligger wilde links af slaan en had ons voorrang moeten geven. Dit deed hij echter niet en hij reed op ons in. Uit eindelijk kwamen wij op z'n kop in een greppel terecht. Iedereen kon er vanzelf uit gaan alleen ik niet en ik heb ook een poosje vast gezeten voordat de brandweer me los had geknipt. Gelukkig hadden we niet heel erge verwondingen. Mijn zus had een gebroken sleutelbeen, mijn broer en de vriend hadden niets. Ik had een jaap in mijn hoofd en bovenarm, een tand met wortel en al eruit en een scheurtje in mijn bekken.
Qua verwerking hebben we niets gedaan. Heb er gelukkig ook niet heel veel last van gehad. Durfde alleen niet te gaan lessen toen ik 18 was. dat heeft nog even geduurd. (ben ik nu overigens helemaal overheen haha :p ) Ook heb lange tijd mijn adem ingehouden als wij op een doorgaande weg reden en er iemand van links of rechts kwam. Dat houd ik nog steeds goed in de gaten, maar al met al heb ik geen trauma's overgehouden aan het ongeluk. Alleen de littekens en af en toe de pijn in mn bekken doen me er aan herinneren.
Kan je geen contact op nemen met slachtofferhulp oid? Misschien kunnen zij je helpen.
Onze veroorzaker heeft nooit excuses aangeboden of contact met ons opgezocht, dat was wel vervelend. Maar een straf heeft hij ook niet gekregen. Je hebt wel kans op smartengeld. En wat het OM betreft ik denk niet dat jij daar veel van mij krijgt, als diegene al wordt opgeroepen (betwijfel ik)
Nou ik hoop dat je er wat aan hebt!
maandag 8 november 2010 om 17:37
Wij hebben bijna drie jaar geleden een auto-ongeluk gehad. Wij zijn met onze 4 kinderen, waarvan de jongste op dat moment nog maar drie maanden, twee keer over de kop geslagen met een snelheid van ongeveer 60km. Alleen de pees in mijn pols was door gesneden, verder wat builen en schrammen en mijn tweede dochter was uit de auto geslingerd, maar had ook niks. We zijn er dus goed vanaf gekomen. Ik moest wel geopereerd worden en aangezien het ongeluk in Frankrijk was, gebeurde dat daar. Daar heb ik hele slechte herinneringen aan. Aan wel meer dingen trouwens.
Je vraagt naar de verwerking. Is moeilijk en duurt lang. Ik heb veel gehad aan veel praten. Heb een goed gesprek gehad met de nederlandse chirurg die het in NL overnam, hij had namelijk ook net een auto-ongeluk gehad. Maar verder ook veel met mijn vriendinnnen over gehad. Mijn man is geen prater en heeft nu serieuze problemen met auto rijden, angstaanvallen enzo. Hiervoor is hij in therapie geweest, maar of het echt geholpen heeft? Ik denk er nog geregeld aan. Na het ongeluk ook best behoorlijk down geweest. Dacht als ik maar thuis ben en het hele gezin is weer samen, dan is alles weer goed, maar zo werkte dat niet.
Wij konden de beheerder van de weg aanklagen. Hij had namelijk moeten strooien (gladheid), maar dat hebben we niet gedaan. Zo'n heisa, als het in NL was gebeurd had ik het denk wel gedaan. Verder veel gezeik gehad met de verzekering en niet veel terug gekregen (alle vakantiespullen waren namelijk uit de auto geslingerd, meeste niet terug gezien.
Nu heb ik alleen nog last als er een ambulance met gillende sirene langs rijdt, dan springen de tranen in mijn ogen. We zijn namelijk in verschillende ambulances naar het ziekenhuis vervoerd en ik wist dat mijn kinderen doodsbang en alleen in zo'n ambulance zaten ( die ook nog over een spekgladde weg reed). Is denk ik gewoon die angst die dan weer boven komt. Daarnaast ben ik dus doodsbang voor ijzel, maar dat lijkt me logisch.
Mijn tip aan jou; praat er veel over, ookal ben je er goed vanaf gekomen. Denk er ook veel over na. Laat de film in je hoofd afdraaien.
Je vraagt naar de verwerking. Is moeilijk en duurt lang. Ik heb veel gehad aan veel praten. Heb een goed gesprek gehad met de nederlandse chirurg die het in NL overnam, hij had namelijk ook net een auto-ongeluk gehad. Maar verder ook veel met mijn vriendinnnen over gehad. Mijn man is geen prater en heeft nu serieuze problemen met auto rijden, angstaanvallen enzo. Hiervoor is hij in therapie geweest, maar of het echt geholpen heeft? Ik denk er nog geregeld aan. Na het ongeluk ook best behoorlijk down geweest. Dacht als ik maar thuis ben en het hele gezin is weer samen, dan is alles weer goed, maar zo werkte dat niet.
Wij konden de beheerder van de weg aanklagen. Hij had namelijk moeten strooien (gladheid), maar dat hebben we niet gedaan. Zo'n heisa, als het in NL was gebeurd had ik het denk wel gedaan. Verder veel gezeik gehad met de verzekering en niet veel terug gekregen (alle vakantiespullen waren namelijk uit de auto geslingerd, meeste niet terug gezien.
Nu heb ik alleen nog last als er een ambulance met gillende sirene langs rijdt, dan springen de tranen in mijn ogen. We zijn namelijk in verschillende ambulances naar het ziekenhuis vervoerd en ik wist dat mijn kinderen doodsbang en alleen in zo'n ambulance zaten ( die ook nog over een spekgladde weg reed). Is denk ik gewoon die angst die dan weer boven komt. Daarnaast ben ik dus doodsbang voor ijzel, maar dat lijkt me logisch.
Mijn tip aan jou; praat er veel over, ookal ben je er goed vanaf gekomen. Denk er ook veel over na. Laat de film in je hoofd afdraaien.
maandag 8 november 2010 om 17:46
Nu 12 jaar geleden ben ik samen met mijn moeder aangereden door een vrachtwagen. Ik stond stil om linksaf te slaan voor tegemoetkomend verkeer, en de achteropkomende vrachtwagen reed met 100 km (80 toegestaan) en veel te veel belading achterop mijn kleine autotje. Daardoor schoten we naar de andere kant van de weg, en werden daar frontaal aangereden door een bus.
Auto in brand, beiden bekneld. Mn moeder heeft 3 maanden voor haar leven gevochten op de intensive care, en daarna nog 3 maanden in een revalidatiecentrum gezeten om opnieuw alles te leren.
Ik heb er zelf ook heel veel verwondingen aan overgehouden. Raakte mn werk kwijt, en leef nu dagelijks met de lichamelijke gevolgen. Ook loopt de schadezaak nog steeds.
We hebben in het begin wel hulp gehad van slachtofferhulp, maar deze mevrouw maakte het voor mijn gevoel nog erger. De dader heeft zich nooit gemeld, niet dmv een kaartje, geen bloemetje, geen bezoek.
Ook hij is voor moeten komen voor het OM. Heeft een heel minimale straf gekregen. (geloof voorwaardelijke rijontzegging van een paar maanden)
Waar zijn leven door ging, stond dat van ons heel lang stil.
Heb later wel nog hulp gezocht bij een psycholoog omdat ik geen auto meer durfde te rijden. Maar kwam er achter dat ik beter mn probleem actief kon benaderen en ben een rijopleiding gaan volgen voor mensen met een verkeerstrauma.
Psychisch heb ik het niet echt verwerkt en dat lukt ook niet zolang ik nog regelmatig contact moet hebben met mn advocaat en hard moet vechten tegen een verzekeringsmaatschappij die liever niks wil uitkeren.
Verkeersangst heb ik ook nog regelmatig.
En sinds 1 jaar heb ik last van paniekaanvallen en herbelevingen. (vooral snachts)
Ik zou dus zeker hulp zoeken ergens en proberen dit zo goed mogelijk te verwerken.
Auto in brand, beiden bekneld. Mn moeder heeft 3 maanden voor haar leven gevochten op de intensive care, en daarna nog 3 maanden in een revalidatiecentrum gezeten om opnieuw alles te leren.
Ik heb er zelf ook heel veel verwondingen aan overgehouden. Raakte mn werk kwijt, en leef nu dagelijks met de lichamelijke gevolgen. Ook loopt de schadezaak nog steeds.
We hebben in het begin wel hulp gehad van slachtofferhulp, maar deze mevrouw maakte het voor mijn gevoel nog erger. De dader heeft zich nooit gemeld, niet dmv een kaartje, geen bloemetje, geen bezoek.
Ook hij is voor moeten komen voor het OM. Heeft een heel minimale straf gekregen. (geloof voorwaardelijke rijontzegging van een paar maanden)
Waar zijn leven door ging, stond dat van ons heel lang stil.
Heb later wel nog hulp gezocht bij een psycholoog omdat ik geen auto meer durfde te rijden. Maar kwam er achter dat ik beter mn probleem actief kon benaderen en ben een rijopleiding gaan volgen voor mensen met een verkeerstrauma.
Psychisch heb ik het niet echt verwerkt en dat lukt ook niet zolang ik nog regelmatig contact moet hebben met mn advocaat en hard moet vechten tegen een verzekeringsmaatschappij die liever niks wil uitkeren.
Verkeersangst heb ik ook nog regelmatig.
En sinds 1 jaar heb ik last van paniekaanvallen en herbelevingen. (vooral snachts)
Ik zou dus zeker hulp zoeken ergens en proberen dit zo goed mogelijk te verwerken.
maandag 8 november 2010 om 17:50
Bij mij is het nog heel vers, ik ben aan het revalideren.
Ik ga er niet over vertellen op het www, ik vind dat te vroeg.
Maar:
Ik moet zeggen dat Slachtofferhulp bij mij fantastisch is.
Ik weet dat je ze altijd mag bellen, ook als het een tijdje geleden is.
Mijn begeleider heeft een ook behoorlijke kennis over het juridische verloop, en ook daarover ben ik dusdanig geïnformeerd dat ik niet met onzekerheden hoef te lopen.
Ik zou ze zeker bellen met je vragen en gevoelens.
Sterkte.
Ik ga er niet over vertellen op het www, ik vind dat te vroeg.
Maar:
Ik moet zeggen dat Slachtofferhulp bij mij fantastisch is.
Ik weet dat je ze altijd mag bellen, ook als het een tijdje geleden is.
Mijn begeleider heeft een ook behoorlijke kennis over het juridische verloop, en ook daarover ben ik dusdanig geïnformeerd dat ik niet met onzekerheden hoef te lopen.
Ik zou ze zeker bellen met je vragen en gevoelens.
Sterkte.
The sun does not compare or judge. It shines for all life.
maandag 8 november 2010 om 17:56
Mijn ex heeft een zwaar brommerongeluk (frontaal aangereden) gehad en heeft 2 jaar moeten revalideren psychisch en lichamelijk. Hij heeft een hoop smartengeld gekregen maar dat heeft hem natuurlijk nooit die 2 verloren jaren teruggegeven. Het geld heeft hij heel positief weten te gebruiken maar ondervindt nog dagelijks de gevolgen van het ongeluk op psychisch gebied.
Ik wil je iig heel veel sterkte wensen en zorg goed voor jezelf en ook dat stukje psychische verwerking.
Ik wil je iig heel veel sterkte wensen en zorg goed voor jezelf en ook dat stukje psychische verwerking.
Liefde is als sinterklaas, je moet erin geloven, anders word het niks!
maandag 8 november 2010 om 18:08
Van een iets andere orde, ik ben vorig jaar terwijl ik de hond aan het uitlaten was aangereden door een dronken scooter rijder.
Hier heeft de politie en Slachtofferhulp alles overgenomen
Nu loopt er een strafzaak (omdat er alcohol in het spel was is het geen civiele zaak) en heb ik recht op een bepaalde schade vergoeding en alle kosten voor bijvoorbeeld plastisch chirurg (ik had een behoorlijke wond ik mijn gezicht) worden verhaald op de verzekering van de scooterrijder..
Dus ook hier chapeau voor Slachtofferhulp!
Hier heeft de politie en Slachtofferhulp alles overgenomen
Nu loopt er een strafzaak (omdat er alcohol in het spel was is het geen civiele zaak) en heb ik recht op een bepaalde schade vergoeding en alle kosten voor bijvoorbeeld plastisch chirurg (ik had een behoorlijke wond ik mijn gezicht) worden verhaald op de verzekering van de scooterrijder..
Dus ook hier chapeau voor Slachtofferhulp!
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
maandag 8 november 2010 om 18:13
quote:Rary schreef op 08 november 2010 @ 18:09:
Volgens mij kun je een schadervergoeding/smartegeld krijgen...
Weet je dat dat geld gestolen had kunnen worden
Wat ik veel erger vond/vindt is dat ik hele stukken kwijt ben
Ik mis ineens een stukje geheugen
Das niet meer terug te kopen hoor, met weet ik hoeveel geld dan ook.
Volgens mij kun je een schadervergoeding/smartegeld krijgen...
Weet je dat dat geld gestolen had kunnen worden
Wat ik veel erger vond/vindt is dat ik hele stukken kwijt ben
Ik mis ineens een stukje geheugen
Das niet meer terug te kopen hoor, met weet ik hoeveel geld dan ook.
Luister nou maar gewoon naar wat ik zeg!
maandag 8 november 2010 om 19:37
Eens dat je gezondheid niet met geld terug te kopen is!
Bij mij was slachtofferhulp vooral de dader heel erg aan het verdedigen. Dat schoot bij mij in het verkeerde keelgat. Bijna 2 doden, en het dan normaal vinden dat iemand geen contact met je opneemt al is het maar dmv een kaartje of bloemetje?
Dat heeft ons heel veel pijn gedaan. (mijn moeder nu nog steeds, ik heb me daar inmiddels bij neergelegd)
Daarbij was het nog veel te vers voor mij om daar al met iemand heel diep over te moeten praten en die vrouw drong zich de hele tijd op. Uiteindelijk heb ik ook aangegeven dat het voor mij niet meer hoefde. Wel heeft ze ons in contact gebracht met een letselschade advocaat.
Ik zou er vooral ook veel over proberen te praten met mensen die het begrijpen. (dat doet niet iedereen!)
Voor de meeste mensen gaat hun leven gewoon door, en ze snappen niet dat jij een hele tijd later nog steeds in de kreukels ligt, zowel lichamelijk als psychisch.
Bij mij was slachtofferhulp vooral de dader heel erg aan het verdedigen. Dat schoot bij mij in het verkeerde keelgat. Bijna 2 doden, en het dan normaal vinden dat iemand geen contact met je opneemt al is het maar dmv een kaartje of bloemetje?
Dat heeft ons heel veel pijn gedaan. (mijn moeder nu nog steeds, ik heb me daar inmiddels bij neergelegd)
Daarbij was het nog veel te vers voor mij om daar al met iemand heel diep over te moeten praten en die vrouw drong zich de hele tijd op. Uiteindelijk heb ik ook aangegeven dat het voor mij niet meer hoefde. Wel heeft ze ons in contact gebracht met een letselschade advocaat.
Ik zou er vooral ook veel over proberen te praten met mensen die het begrijpen. (dat doet niet iedereen!)
Voor de meeste mensen gaat hun leven gewoon door, en ze snappen niet dat jij een hele tijd later nog steeds in de kreukels ligt, zowel lichamelijk als psychisch.
dinsdag 9 november 2010 om 10:03
He allemaal,
Bedankt voor jullie reacties!
@julia7: nee ik reed niet in 'n smart
@ toffifee: het lijkt me reeel als die man wordt gestraft voor wat hij heeft veroorzaakt. Maar ik denk dat hij in de tussentijd wel genoeg gestraft is door schuldgevoelens. We wachten het wel af.
In veel verhalen lees ik ook dat mensen net na het ongeluk down waren. Dit heb ik ook zo ervaren. De eerste paar dagen had ik echt nergens last van en had ik zoiets van "joh het is gebeurd, ik leef nog en we gaan gewoon weer verder". Maar na een paar dagen had ik toch last van 'n down gevoel en veel huilen enzo. Gelukkig heb ik er goed over kunnen praten met mijn man en familie.
Het komt nu eigenlijk vooral omdat de politie nu pas met het onderzoek begint. Slachtofferhulp heeft pas 'n brief gestuurd, maar daar heb ik geen behoefte aan. Ik denk dat de tijd alle wonden wel gaat helen.
Bedankt voor jullie reacties!
@julia7: nee ik reed niet in 'n smart
@ toffifee: het lijkt me reeel als die man wordt gestraft voor wat hij heeft veroorzaakt. Maar ik denk dat hij in de tussentijd wel genoeg gestraft is door schuldgevoelens. We wachten het wel af.
In veel verhalen lees ik ook dat mensen net na het ongeluk down waren. Dit heb ik ook zo ervaren. De eerste paar dagen had ik echt nergens last van en had ik zoiets van "joh het is gebeurd, ik leef nog en we gaan gewoon weer verder". Maar na een paar dagen had ik toch last van 'n down gevoel en veel huilen enzo. Gelukkig heb ik er goed over kunnen praten met mijn man en familie.
Het komt nu eigenlijk vooral omdat de politie nu pas met het onderzoek begint. Slachtofferhulp heeft pas 'n brief gestuurd, maar daar heb ik geen behoefte aan. Ik denk dat de tijd alle wonden wel gaat helen.
dinsdag 9 november 2010 om 16:33
Miep ik heb laatst ook een ongeluk gehad, minder heftig als die van jouw maar ik heb maanden met ontzettende pijn rondgelopen. Ik vond het de eerste dagen erg onwerkelijk en idd die opluchting dat het niet erger is afgelopen.. en toen kwamen de angsten en depressieve gevoelens.
Ik werd met mijn pijn ook niet begrepen op het werk wat ook erg zeer deed (''waarom is er niet geveegd!'' ed terwijl ik snachts in mijn bed lag te huilen van de pijn.. en dat ook aangaf.)
Ik wist ook niet echt wat ik met mijn gevoelens aan moest omdat ik ze niet begreep, nu wel. Er was iets in mijn leven gebeurt wat mijn dagelijkse doen en laten enorm heeft beinvloed. De frustratie die ik voelde dat ik niet zelfstandig kon douchen en daarvoor mijn moeder en vriend nodig had en de veroorzaker niks had.. ik had angsten of ik wel volledig zal herstellen (heb nog steeds nekklachten en ik ben pas 21) en weer zonder klachten kon werken.. de pijn na het ongeluk het ook veel invloed op mijn humeur en gedachten.
Gelukkig heb ik het nu ''een plek gegeven''. Ondanks dat ik af en toe nog klachten heb ben ik vooral weer erg gelukkig dat ik weer kan doen en laten wat ik wil!
Heel veel sterkte gewenst, het is best zwaar
Ik werd met mijn pijn ook niet begrepen op het werk wat ook erg zeer deed (''waarom is er niet geveegd!'' ed terwijl ik snachts in mijn bed lag te huilen van de pijn.. en dat ook aangaf.)
Ik wist ook niet echt wat ik met mijn gevoelens aan moest omdat ik ze niet begreep, nu wel. Er was iets in mijn leven gebeurt wat mijn dagelijkse doen en laten enorm heeft beinvloed. De frustratie die ik voelde dat ik niet zelfstandig kon douchen en daarvoor mijn moeder en vriend nodig had en de veroorzaker niks had.. ik had angsten of ik wel volledig zal herstellen (heb nog steeds nekklachten en ik ben pas 21) en weer zonder klachten kon werken.. de pijn na het ongeluk het ook veel invloed op mijn humeur en gedachten.
Gelukkig heb ik het nu ''een plek gegeven''. Ondanks dat ik af en toe nog klachten heb ben ik vooral weer erg gelukkig dat ik weer kan doen en laten wat ik wil!
Heel veel sterkte gewenst, het is best zwaar
