Psyche
alle pijlers
Voor mij had het leven niet gehoeven
vrijdag 11 juli 2008 om 10:57
Ik haal de OP weg.
Reden is dat ik me met regelmaat aangevallen en beschuldigd voel, zowel hier (maar in mindere mate) als op een ander topic over mijn werk. Ik mis simpelweg de energie om me telkenmale weer te verdedigen. Hartelijk dank voor alle adviezen en warmte van mensen die mee dachten.
Ik heb besloten dat ik hier niet meer op het forum terug kom.
Reden is dat ik me met regelmaat aangevallen en beschuldigd voel, zowel hier (maar in mindere mate) als op een ander topic over mijn werk. Ik mis simpelweg de energie om me telkenmale weer te verdedigen. Hartelijk dank voor alle adviezen en warmte van mensen die mee dachten.
Ik heb besloten dat ik hier niet meer op het forum terug kom.
vrijdag 11 juli 2008 om 11:24
Ik herken het wel, maar dan in combinatie met mijn niet-gelovige opvoeding en de al jong getrokken conclusie dat als er niets is na de dood, het ook niet uitmaakt of je doodgaat (behalve voor de nabestaanden dan). Es war mir egal.... tot ik 'ziek' bleek en tot mijn verbazing alles deed om weer gezond te worden. Het rare is dat het één van mijn meest tevreden en gelukkige jaren is geweest.
Helmy, je schrijft dat je je bedrukt voelt en nergens van geniet. Dat klinkt alsof je toch minstens op het randje van een depressie zit. Heb je dit al lang? Heb je hulp hierbij? Het is niet voor idereen weggelegd om tralala door het leven te gaan, maar met een aantal technieken is er een hoop aan te doen. Evt wat medicatie om je een extra zetje te geven.
Helmy, je schrijft dat je je bedrukt voelt en nergens van geniet. Dat klinkt alsof je toch minstens op het randje van een depressie zit. Heb je dit al lang? Heb je hulp hierbij? Het is niet voor idereen weggelegd om tralala door het leven te gaan, maar met een aantal technieken is er een hoop aan te doen. Evt wat medicatie om je een extra zetje te geven.
vrijdag 11 juli 2008 om 11:30
Ik heb het al sinds mijn jeugd, toen ik een jaar of twaalf was. Medicatie heb ik nooit geprobeerd. Wie weet is het wel wat, maar ik ben een tiental jaar geleden verslaafd geweest aan medicijnen. Omdat ik verslavingsgevoelig ben en deze problematiek nu juist in de hand heb, ben ik huiverig voor "pilletjes."
vrijdag 11 juli 2008 om 11:35
Ik vind het dan een beetje herkenbaar. Nu zit ik op een moment in mijn leven dat er wel heel veel lijkt te mislukken. En tja, luck is just not much in my side. Maar het is er wel, en ik moet soms heel hard knokken om het te vinden. Heb je dat dan ook niet af en toe nog Helmy? Of zijn alle laatste strohalmpjes ook weggegleden en is de koek nu op? Want dan zou je (opnieuw) moeten gaan leren hoe het leven te waarderen. Daar kan een psycholoog je mee helpen.
vrijdag 11 juli 2008 om 11:36
De gevoelend worden niet zozeer veroorzaakt door een eerder medicijngebruik, maar ik wil niet iets doen wat nog meer problemen gaat geven.
Wat mij echt blij maakt is het zien van mijn kind, als mijn kind gelukkig is, voel ik me meestal ook blij.
Waardering op het werk kan me ook blij maken, maar dat is nu even een puinhoop
Wat mij echt blij maakt is het zien van mijn kind, als mijn kind gelukkig is, voel ik me meestal ook blij.
Waardering op het werk kan me ook blij maken, maar dat is nu even een puinhoop
vrijdag 11 juli 2008 om 11:38
vrijdag 11 juli 2008 om 11:39
Oh en vorig jaar heb ik in de avonduren een HBO studie van 3 jaar afgerond, best een hele prestatie naast een baan van 32 uur. De blijdschap voor het behalen van die mijlpaal duurde maar zoooo kort. Ik weet niet wat het met me is.
Misschien moet ik eens naar een psycholoog, maar ja...ben een beetje opgevoed met het idee dat dat maar een zweverig gedoe is.
vrijdag 11 juli 2008 om 11:45
vrijdag 11 juli 2008 om 11:48
Ik geloof wél in een leven hierna, in wat er in de bijbel staat, ga naar de kerk en noem mezelf christen.
De ene week voel ik me happy omdat ik blij ben dat ik voor mezelf wel een doel voor ogen heb..en in andere weken herken ik je gevoel zeker, en denk ik soms ook wel eens: Was het niet makkelijker geweest wanneer k niet was geboren? Al die ellende soms..
Gelukkig heb ik een lieve man, ouders nog, en leuke vrienden en geniet ik over het algemeen wel van dit leven
Maar ben altijd wel wat angstig, en vind het leven meer eng dan een groot feest.
Het lijkt me zo moeilijk om geliefden te verliezen..
Maar das off topic..
De ene week voel ik me happy omdat ik blij ben dat ik voor mezelf wel een doel voor ogen heb..en in andere weken herken ik je gevoel zeker, en denk ik soms ook wel eens: Was het niet makkelijker geweest wanneer k niet was geboren? Al die ellende soms..
Gelukkig heb ik een lieve man, ouders nog, en leuke vrienden en geniet ik over het algemeen wel van dit leven
Maar ben altijd wel wat angstig, en vind het leven meer eng dan een groot feest.
Het lijkt me zo moeilijk om geliefden te verliezen..
Maar das off topic..
vrijdag 11 juli 2008 om 11:48
Ik lees geintrigeerd mee Helmy, mijn man heeft ongeveer dezelfde gevoelens en het breekt hem en ons aardig op. Hij had het ook al als kind.
Het is heel moeilijk voor mij om er nog mee te kunnen leven. En soms dan kijk ik naar hem en dan weet ik dat hij het echt leeft en het in dat opzicht nog moeilijker heeft. Ik heb een hoop shit meegemaakt maar het heeft me niet tegengehouden om volop te leven. Ik wilde dat ik dat gevoel kon delen.
Verder geen tips helaas. En ook geen vragen. Ik ben door mijn inspiratie heen na 4 jaar praten met hem hierover, misschien dat iemand anders iets zegt dat zowel voor jou als mijn man wat kan betekenen.
Het is heel moeilijk voor mij om er nog mee te kunnen leven. En soms dan kijk ik naar hem en dan weet ik dat hij het echt leeft en het in dat opzicht nog moeilijker heeft. Ik heb een hoop shit meegemaakt maar het heeft me niet tegengehouden om volop te leven. Ik wilde dat ik dat gevoel kon delen.
Verder geen tips helaas. En ook geen vragen. Ik ben door mijn inspiratie heen na 4 jaar praten met hem hierover, misschien dat iemand anders iets zegt dat zowel voor jou als mijn man wat kan betekenen.
vrijdag 11 juli 2008 om 11:50
vrijdag 11 juli 2008 om 11:50
Ik heb ook een kind op de wereld gezet en ook ik hoop dat hij deze gevoelens nooit in de mate waarin ik ze gehad heb zou meemaken. Vaak dacht ik "Ik rij tegen een boom, danis het maar klaar" en dacht "Mijn kind heeft toch een vader? Mist mij vast niet" . Nu vind ik dat heel erg dat ik dat toen dacht, kan me er niks meer bij voorstellen! Maar nu ben ik dan ook echt heel erg gelukkig met mijn lieve zoontje en nieuwe lover...:
[...]
Die heb ik dus heel vaak! Ik heb wel een kind op de wereld gezet, een leuk, mooi, opgewekt en ondernemende puber inmiddels. Ik hoop dat mijn kind deze gevoelens bespaard zullen blijven. Ooit heb ik eens gelezen dat sommige mensen meer natuurlijk endorfines zouden hebben dan anderen. Een stofje waardoor je altijd de zon wel weer achter de wolken ziet. Ik heb zeker weten een tekort
