Psyche
alle pijlers
Voor mij had het leven niet gehoeven
vrijdag 11 juli 2008 om 10:57
Ik haal de OP weg.
Reden is dat ik me met regelmaat aangevallen en beschuldigd voel, zowel hier (maar in mindere mate) als op een ander topic over mijn werk. Ik mis simpelweg de energie om me telkenmale weer te verdedigen. Hartelijk dank voor alle adviezen en warmte van mensen die mee dachten.
Ik heb besloten dat ik hier niet meer op het forum terug kom.
Reden is dat ik me met regelmaat aangevallen en beschuldigd voel, zowel hier (maar in mindere mate) als op een ander topic over mijn werk. Ik mis simpelweg de energie om me telkenmale weer te verdedigen. Hartelijk dank voor alle adviezen en warmte van mensen die mee dachten.
Ik heb besloten dat ik hier niet meer op het forum terug kom.
vrijdag 11 juli 2008 om 11:54
Helmy, ik herken de dingen die je zegt. Je zit nu thuis, en ik zou zeggen, gebruik die tijd om eea op een rij te zetten. Nu is de tijd, pak die kans. Je kunt jezelf enorm somber praten, maar je kunt ook zeggen; nu is het klaar, ik wil gelukkig zijn en wat moet daarvoor veranderen?
Het is goed om een opleiding af te ronden, maar misschien mis je een doel? Je hebt een doel nodig om naar toe te werken.
Het lijkt alsof je nu op de automatische piloot dingen zit te doen, zonder te weten waar je naartoe wilt.
Mensen hebben fijne vooruitzichten nodig, iets fijns om naar uit te kijken. Daartussenin doe je dan je ding, maar als er nks meer is om naar uit te kijken, dan ga je je rot voelen. Maar je kunt er zelf voor zorgen dat er prettige dingen in het vooruitzicht komen; door doelen te stellen. Hoe klein ook, een kleine verandering kan soms heel goed uitpakken.
Als je gaat dromen over wat je allemaal zou willen, ongeacht financien, of andere zaken, waar kom je dan op uit?
Denk elke dag eens na waar je over droomt, hoe onrealistisch ook. Dan zal blijken dat er mogelijkheden liggen, waar je iets mee kunt doen.
Het is goed om een opleiding af te ronden, maar misschien mis je een doel? Je hebt een doel nodig om naar toe te werken.
Het lijkt alsof je nu op de automatische piloot dingen zit te doen, zonder te weten waar je naartoe wilt.
Mensen hebben fijne vooruitzichten nodig, iets fijns om naar uit te kijken. Daartussenin doe je dan je ding, maar als er nks meer is om naar uit te kijken, dan ga je je rot voelen. Maar je kunt er zelf voor zorgen dat er prettige dingen in het vooruitzicht komen; door doelen te stellen. Hoe klein ook, een kleine verandering kan soms heel goed uitpakken.
Als je gaat dromen over wat je allemaal zou willen, ongeacht financien, of andere zaken, waar kom je dan op uit?
Denk elke dag eens na waar je over droomt, hoe onrealistisch ook. Dan zal blijken dat er mogelijkheden liggen, waar je iets mee kunt doen.
vrijdag 11 juli 2008 om 11:56
vrijdag 11 juli 2008 om 12:00
Hi Helmy,
Ik herken het ook wel enigzins. Zit nu ook in een moeilijk pakket al weet ik van mij dat het tijdelijk is.
Heb jij bepaalde verwachtingen van het leven? Heb jij bepaalde verwachtingen van geluk en hoe het leven er uit zou moeten zien waar je maar niet aan kunt voldoen?
Het helpt mij om te kijken naar de kleine dingen die er WEL toe doen. Dat is inderdaad niet mijn carriere. Ook dat loopt wel door met of zonder mij. De wereld draait inderdaad wel door zonder mij. Ergens is dat zelfs een geruststelling.
Het leven is best wel mooi, als je het wil zien en je verwachtingen bijsteld. Ik heb te lang geleefd voor werk, voor partner, voor anderen om maar waardering te krijgen. Had eigenlijk, behalve mijn kinderen weinig van mezelf. Nu ben ik gedwongen het anders te doen, en het maakt me weer blij.
Ik bekijk nu lekker soms de wereld door de ogen van mijn kinderen en zie je weer wat er is, in plaats van wat er allemaal niet is. Gedwongen, want ik herken je situatie enigzins, maar het werkt:)
Ik herken het ook wel enigzins. Zit nu ook in een moeilijk pakket al weet ik van mij dat het tijdelijk is.
Heb jij bepaalde verwachtingen van het leven? Heb jij bepaalde verwachtingen van geluk en hoe het leven er uit zou moeten zien waar je maar niet aan kunt voldoen?
Het helpt mij om te kijken naar de kleine dingen die er WEL toe doen. Dat is inderdaad niet mijn carriere. Ook dat loopt wel door met of zonder mij. De wereld draait inderdaad wel door zonder mij. Ergens is dat zelfs een geruststelling.
Het leven is best wel mooi, als je het wil zien en je verwachtingen bijsteld. Ik heb te lang geleefd voor werk, voor partner, voor anderen om maar waardering te krijgen. Had eigenlijk, behalve mijn kinderen weinig van mezelf. Nu ben ik gedwongen het anders te doen, en het maakt me weer blij.
Ik bekijk nu lekker soms de wereld door de ogen van mijn kinderen en zie je weer wat er is, in plaats van wat er allemaal niet is. Gedwongen, want ik herken je situatie enigzins, maar het werkt:)
vrijdag 11 juli 2008 om 12:03
Dat ik 'misbaar' ben geeft mij juist een gevoel van vrijheid! Op wereldniveau maakt het niet zoveel uit wat ik doe, ben ik slechts een klein schakeltje, dus probeer ik het gewoon zo leuk mogelijk voor mezelf te maken. En te genieten.
Ik denk dat het sterk zit in je denkpatroon. Maar ja, ben geen psycholoog hè. Sterkte ermee (f)
vrijdag 11 juli 2008 om 12:09
vrijdag 11 juli 2008 om 12:22
Ik ervaar dat net zoals jullie Anoukske en Justme. Heerlijk die vrijheid.
Wat dat betreft heb ik het de laatste jaren opvallend gevonden aan mijn man dat hij geen vrijheid ervaart. Alsof het leven een gevangenis is en hij eruit wil.
Hij ervaart ook geen zin. Geen betekenis. Kan daardoor geen richting vinden want ook dat is weer zinloos.
Ik ervaar juist zoveel zin. In alles, in zoveel kleine, mooie dingen. Niet zin in de betekenis van wereldschokkende gebeurtenissen maar juist dat de zin een piepklein kerntje is wat overal uitstraalt.
Hij zei dat ik zijn leven betekenis geef. Letterlijk. Ik denk juist doordat ik het wel sterk ervaar, altijd een richting, een onderstroom voel in het leven en mijn neus achterna ga. Maar dan denk ik: dat is niet goed! Je moet het zelf ervaren, je kunt niet meeliften op het leven en de ervaring van een ander.
Ik vind het zo triest om te beseffen hoe verloren hij is in deze wereld. En dat dat uiteindelijk toch in je eigen hoofd en hart zit, dat daar de oplossing ligt. Niet in externe factoren.
Wat dat betreft heb ik het de laatste jaren opvallend gevonden aan mijn man dat hij geen vrijheid ervaart. Alsof het leven een gevangenis is en hij eruit wil.
Hij ervaart ook geen zin. Geen betekenis. Kan daardoor geen richting vinden want ook dat is weer zinloos.
Ik ervaar juist zoveel zin. In alles, in zoveel kleine, mooie dingen. Niet zin in de betekenis van wereldschokkende gebeurtenissen maar juist dat de zin een piepklein kerntje is wat overal uitstraalt.
Hij zei dat ik zijn leven betekenis geef. Letterlijk. Ik denk juist doordat ik het wel sterk ervaar, altijd een richting, een onderstroom voel in het leven en mijn neus achterna ga. Maar dan denk ik: dat is niet goed! Je moet het zelf ervaren, je kunt niet meeliften op het leven en de ervaring van een ander.
Ik vind het zo triest om te beseffen hoe verloren hij is in deze wereld. En dat dat uiteindelijk toch in je eigen hoofd en hart zit, dat daar de oplossing ligt. Niet in externe factoren.
vrijdag 11 juli 2008 om 12:36
@Feliciaatje: mijn vriend heeft -een beetje- hetzelfde als jouw man. Hij kan het leven af en toe echt donkerzwart inzien. Dat is zo vervelend, ik kan me daar niets bij voorstellen (ik heb natuurlijk ook wel eens een dipje, maar het zit in mijn aard om me dan weer op iets positiefs te focussen). Hij kan dat niet en kan ook erg kwaad of verdrietig worden (niet op mij, maar op 'het leven'). NIets kan hem op zo'n moment blij maken. Ik voel me dan soms behoorlijk machteloos. Ik kan me voorstellen dat jij dat ook hebt. Maar ja, precies zoals je zegt: het zit in zijn eigen hoofd/hart en wij zijn de externe factoren.
vrijdag 11 juli 2008 om 12:50
vrijdag 11 juli 2008 om 12:53
Hoi Helmy,
helaas herken ik me maar al te goed in je verhaal. Ik vind het leven zo zinloos. Het is dat ik er ben, en dus probeer ik er maar iets van te maken. Maar van mij hoeft het echt niet. Het is niet dat ik er zelf een einde aan zal maken denk ik, maar ik zou het zeker niet erg vinden als ik er vandaag niet meer zou zijn...
Ik zet dagelijks een masker op en probeer positief te doen en te denken, maar diep van binnen verlang ik zo naar rust..
Sterkte en ik je bent dus zeker niet de enige!
vrijdag 11 juli 2008 om 12:53
Maar ja, ik vind het gewoon erg moeilijk om die tijd thuis op een constructieve manier te gebruiken. Ik zit nl thuis met een arbeidsconflict, krijg geen loon en de vooruitzichten zijn bijzonder naar. Dat helpt allemaal niet mee...Ik probeer het echt wel hoor, maar de problemen lijken alleen maar groter te worden nu ik thuis zit.
vrijdag 11 juli 2008 om 13:10
Ik was niet meer zo gelukkig op mijn werk, dus ben ik gaan omscholen. Een HBO opleiding die ik vorig jaar heb afgerond.
Ik ben meer in het spirituele gedoken, sinds enige tijd ben ik meer kerkelijk meelevend en ga ook regelmatig naar de kerk.
Ik ben gaan sporten, dát helpt in ieder geval om voor korte tijd de zinnen te verzetten.
vrijdag 11 juli 2008 om 13:16
Een begin is gemaakt. Geniet je wel van kleine dingen? Verwonder je je bijvoorbeeld wel eens over een bloem die uitkomt? Of over een heerlijke geur die je ruikt? Die kleine dingen geven mij het gevoel dat ik leef en daar ben ik dankbaar voor. Probeer eens wat meer bij zulke kleine geluksmomenten stil te staan op een dag.
vrijdag 11 juli 2008 om 13:18
Ja dat doet het idd. Als het alleen in hem zat zou ik er nog mee kunnen leven. Iedereen heeft recht op het leven ervaren zoals hij of zij wil. Maar dit gevoel siepelt door in alles, continu, apathie, passiviteit, onvrede.
En het staat voor ons emotionele intimiteit in de weg. Hij is alleen en hij blijft alleen. Hij kan geen "samen" ervaren. Niet met mij, niet met vrienden, niet met familie.
Ik heb geprobeerd het te begrijpen. En ik begrijp hem ook wel, heb zelf ook diep gezeten. Alleen begrijp ik niet dat je daar dan maar blijft zitten. Het wordt niet beter dan dat. Ik kan daar niet bij, ik heb altijd geloofd dat het leuker zou kunnen worden als ik de mogelijkheden creeerde.
vrijdag 11 juli 2008 om 13:20
Maar werken is toch niet aleen brood op de plank brengen? Als dat je motivatie is snap ik dat je er niet gelukkig van wordt. Voor mij is mijn werk het beste in mezelf naar boven halen. Uitdagingen aangaan, mezelf testen en toetsen. Collega's waarmee je een band op bouwt. Resultaten in mijn werk geven me voldoening en voor een deel zingeving aan mijn bestaan.
vrijdag 11 juli 2008 om 13:24
Wat zou je gaan doen als je niet hoefde te werken? Als je dat weet, ben je een stapje dichter bij wat jouw drijfveren zijn.
Je leeft omdat je geboren bent, je leeft omdat je ademhaalt, je leeft omdat je hart klopt.
Waarom moet jouw leven een speciaal doel hebben? Als je een doel wilt kan ik er wel een paar voor je bedenken.
anoniem_7710 wijzigde dit bericht op 11-07-2008 13:27
Reden: even iets toegevoegd
Reden: even iets toegevoegd
% gewijzigd
vrijdag 11 juli 2008 om 13:39
Van mij had het leven niet gehoeven? Welk leven? Dat wat je nu leidt of dat wat je kan leiden?
Het leven wat je nu leidt, en in jouw geval lijdt, is het product van jouw keuzes. Daar lijk je niet al te gelukkig mee te zijn.
Volgens mij sla je veel zaken over als je je je afvraagt wat de zin van jouw leven is, waarom jij leeft. Het klinkt mij zo gemakkelijk. "Als ik maar een doel had, dan wist ik wel". Maar dat staat niet op een sticker op je hoofd als je de wereld binnenvalt. Dat is wat je zelf moet ontdekken.
En wat nou als jouw enige doel hier op aarde is dat je er gewoon bent? Dat je je leven leeft op een zo prettig mogelijke manier? Geeft dat je leven zin? Of wil je echt iets horen als"Helmy, je bent voorbestemd om kanker te genezen?"
Het klinkt mij als slachtoffergedrag in de oren, no offence. "Het had van mij niet gehoeven". Ik snap werkelijk niet hoe je het bedenkt om dat te zeggen over het léven. Kijk, als je zegt dat een bepaalde vakantie van jou niet had gehoeven omdat het tegenviel, dan kan ik me dat voorstellen. Of dat je medicijnverslaving van jou niet had gehoeven, dat kan ik me ook voorstellen. Maar het léven, dat is te groot en te veelomvattend om van te zeggen, acht het had van mij niet gehoeven.
Ik geloof niet dat ik het goed onder woorden kan brengen. Maar iemand die het leven afwijst, met al z'n mogelijkheden, die kan ik niet begrijpen.
Ik denk zomaar dat je mijn leven niet zou afwijzen. Of het leven van ieder ander die geniet. Dus bedenk je goed waarom je jóuw leven afwijst.
Het leven wat je nu leidt, en in jouw geval lijdt, is het product van jouw keuzes. Daar lijk je niet al te gelukkig mee te zijn.
Volgens mij sla je veel zaken over als je je je afvraagt wat de zin van jouw leven is, waarom jij leeft. Het klinkt mij zo gemakkelijk. "Als ik maar een doel had, dan wist ik wel". Maar dat staat niet op een sticker op je hoofd als je de wereld binnenvalt. Dat is wat je zelf moet ontdekken.
En wat nou als jouw enige doel hier op aarde is dat je er gewoon bent? Dat je je leven leeft op een zo prettig mogelijke manier? Geeft dat je leven zin? Of wil je echt iets horen als"Helmy, je bent voorbestemd om kanker te genezen?"
Het klinkt mij als slachtoffergedrag in de oren, no offence. "Het had van mij niet gehoeven". Ik snap werkelijk niet hoe je het bedenkt om dat te zeggen over het léven. Kijk, als je zegt dat een bepaalde vakantie van jou niet had gehoeven omdat het tegenviel, dan kan ik me dat voorstellen. Of dat je medicijnverslaving van jou niet had gehoeven, dat kan ik me ook voorstellen. Maar het léven, dat is te groot en te veelomvattend om van te zeggen, acht het had van mij niet gehoeven.
Ik geloof niet dat ik het goed onder woorden kan brengen. Maar iemand die het leven afwijst, met al z'n mogelijkheden, die kan ik niet begrijpen.
Ik denk zomaar dat je mijn leven niet zou afwijzen. Of het leven van ieder ander die geniet. Dus bedenk je goed waarom je jóuw leven afwijst.
vrijdag 11 juli 2008 om 13:42
