Psyche
alle pijlers
Vreemde gedachten: keuzes
donderdag 5 november 2009 om 22:24
Ik heb er eigenlijk nooit over gepraat, dus weet niet of er nog meer mensen zijn die soms van die rare, bijna dwangmatige, gedachtes hebben... Vaak stel ik mezelf voor het denkbeeldige dillemma dat ik moet kiezen tussen bijvoorbeeld mijn partner en mijn kinderen, mijn ouders en mijn kinderen, mijn ene of mijn andere kind en ga zo maar door.
Uiteraard word ik niks wijzer van dit soort gedachtes en probeer ik ze daarom ook uit te bannen en er niet aan toe te geven, maar ze steken steeds weer de kop op.
Hebben anderen dit ook? Ben benieuwd!!
Uiteraard word ik niks wijzer van dit soort gedachtes en probeer ik ze daarom ook uit te bannen en er niet aan toe te geven, maar ze steken steeds weer de kop op.
Hebben anderen dit ook? Ben benieuwd!!
Takes a second for your life to change
donderdag 5 november 2009 om 22:41
donderdag 5 november 2009 om 22:47
Ik heb dat ook wel. Dan gaat het over mijn dochter, wat als ik haar niet op zou halen bij het kinderdagverblijf, of wat als ik naar mijn werk rij en haar thuislaat, of wat als ik bijvoorbeeld van de trap val en geen hulp kan vragen en zij in bedje ligt. Of als ik op de snelweg rijd, wat als ik niet meer thuiskom. Ze is nu een half jaar oud. En soms sta ik in haar kamertje te luisteren of ze wel ademt, of denk ik als ik beneden ben dat dat zou kunnen gebeuren. Weinig opbeurende gedachten. Is denk ik het gevolg van mijn toegenomen kwetsbaarheid nu ik moeder ben. Vind het wel vervelende gedachten.
Ik heb het ook wel eens in bijvoorbeeld vergaderingen, dat ik dan denk, wat zou er gebeuren als ik nu ineens boos zou worden, of als ik weg zou gaan, of als ik iets raars zou zeggen.
Toen ik met de trein reisde als student dacht ik ook wel eens, zonder dat ik suicidaal was ofzo, wat als ik nu voor de trein spring. Rare gedachtes inderdaad.
Ik heb het ook wel eens in bijvoorbeeld vergaderingen, dat ik dan denk, wat zou er gebeuren als ik nu ineens boos zou worden, of als ik weg zou gaan, of als ik iets raars zou zeggen.
Toen ik met de trein reisde als student dacht ik ook wel eens, zonder dat ik suicidaal was ofzo, wat als ik nu voor de trein spring. Rare gedachtes inderdaad.
donderdag 5 november 2009 om 23:16
Ik herken het ook wel een beetje, Een beetje gek voelt het wel: soort van expres een angstgevoel oproepen op een "veilige" manier, omdat het niet realistisch is dus. Ik heb het wel eens op een station, zo'n gedachte van: Ik kan voor de trein springen.(en me dan angstig gaan voelen) Terwijl ik dat totaal niet van plan ben. Of (ik woon 6 hoog....) als ik mijn kind te hoog optil dan wip ik haar zo over de reling van de gallerij... klote gedachten zijn dat. Beetje dwangmatig, heeft iets met angst en controle hebben/houden te maken, als ik er achter ben wat het is en hoe je d'r af komt meld ik me hier.
donderdag 5 november 2009 om 23:16
als je ze niet te serieus neemt dan is er niks aan de hand, maar als je ernaar gaat handelen dan zou ik actie ondernemen wbt hulp zoeken.
Ik had als kind wel dwangmatige gedachtes als " als ik niet 3x het licht aan en uit doe dan gaat papa dood en dan deed ik 3 x het licht aan en uit , dat moest, totdat je groter word en denkt : fuck it, en de goeie man leeft nog steeds.Dus.
Ik had als kind wel dwangmatige gedachtes als " als ik niet 3x het licht aan en uit doe dan gaat papa dood en dan deed ik 3 x het licht aan en uit , dat moest, totdat je groter word en denkt : fuck it, en de goeie man leeft nog steeds.Dus.
vrijdag 6 november 2009 om 12:49
Ook ik herken het wel. Ik zou het van mezelf niet zo gauw dwang noemen, maar ik denk ook wel eens van hoe zou het zijn als ik nú voor die auto spring. Natuurlijk doe ik het niet.
Ik heb ook weleens heel lelijke gedachten over iemand. Dat kan een dierbare zijn of een kennis of een onbekende. Dan betrap ik me op heel gemene gedachten (dat ik ze een flinke zet wil geven op het moment dat er een auto aan komt of zo). Ik begrijp niet waar dat vandaan komt, want ik ben op zich wel een vredelievend iemand. Ik voelde me altijd heel schuldig als er zo'n gedachte in mijn hoofd sprong en dacht dat ik daar de enige in was (en voelde me daardoor een slecht mens). Totdat iemand mij zei dat iedereen dat heeft.
Ik heb ook weleens heel lelijke gedachten over iemand. Dat kan een dierbare zijn of een kennis of een onbekende. Dan betrap ik me op heel gemene gedachten (dat ik ze een flinke zet wil geven op het moment dat er een auto aan komt of zo). Ik begrijp niet waar dat vandaan komt, want ik ben op zich wel een vredelievend iemand. Ik voelde me altijd heel schuldig als er zo'n gedachte in mijn hoofd sprong en dacht dat ik daar de enige in was (en voelde me daardoor een slecht mens). Totdat iemand mij zei dat iedereen dat heeft.
