Psyche
alle pijlers
Waar blijft het verdriet?
dinsdag 21 juli 2009 om 16:19
Beste forummers,
Een jaar geleden heb ik (26 jr) een bericht gepost dat mijn vader ziek was. Daar heb ik toen veel lieve en zinvolle reacties op gekregen. Ik was heel verdrietig, maar na de eerste schok ging het leven door. Een jaar lang meeleven met onderzoeken, kuren, etc.... en stapje voor stapje je gezonde, stoere vader zien veranderen in een andere man. Nog steeds even slim en grappig en lief en.... en.... maar toch hulpbehoevend en zwakker. En dan er naartoe leven dat hij er straks niet meer zou zijn. In het afgelopen jaar vond iedereen me sterk en hoewel ik nogmaal een emotioneel persoon ben, heb ik vrijwel geen traan gelaten.
Twee weken geleden is hij overleden. Ik had verwacht dat het nu zou komen... het grote verdriet, de tranen. Maar niet. Ik ben alleen maar heel moe, zoo onzettend moe. Ik heb wel gehuild op het moment dat hij overleed, omdat dat toch nog onverwachts gebeurde en enige paniek veroorzaakte. Maar daarna ben ik leeg. Ik voel me niet echt verdrietig en mis hem zelfs niet enorm. Ik voel me hier heel schuldig over. Ergens weet ik dat het gewoon nog onwerkelijk is. Maar ik weet gewoon even niet wat ik met mezelf aanmoet. Ik heb het gevoel dat ik heel lang mijn adem heb ingehouden, wachtend op dit moment... en dat het me nu niet lukt om uit te blazen (klinkt misschien beetje wazig). Ik wil eigenlijk gewoon even mn verhaal kwijt en hopelijk helpt dat een beetje...
Dank je wel voor het lezen.
Liefs
Soepkippie
(Ik weet dat er een topic is over rouwen en wilde mijn verhaal daar plaatsen, maar ik kon het niet meer vinden.)
Een jaar geleden heb ik (26 jr) een bericht gepost dat mijn vader ziek was. Daar heb ik toen veel lieve en zinvolle reacties op gekregen. Ik was heel verdrietig, maar na de eerste schok ging het leven door. Een jaar lang meeleven met onderzoeken, kuren, etc.... en stapje voor stapje je gezonde, stoere vader zien veranderen in een andere man. Nog steeds even slim en grappig en lief en.... en.... maar toch hulpbehoevend en zwakker. En dan er naartoe leven dat hij er straks niet meer zou zijn. In het afgelopen jaar vond iedereen me sterk en hoewel ik nogmaal een emotioneel persoon ben, heb ik vrijwel geen traan gelaten.
Twee weken geleden is hij overleden. Ik had verwacht dat het nu zou komen... het grote verdriet, de tranen. Maar niet. Ik ben alleen maar heel moe, zoo onzettend moe. Ik heb wel gehuild op het moment dat hij overleed, omdat dat toch nog onverwachts gebeurde en enige paniek veroorzaakte. Maar daarna ben ik leeg. Ik voel me niet echt verdrietig en mis hem zelfs niet enorm. Ik voel me hier heel schuldig over. Ergens weet ik dat het gewoon nog onwerkelijk is. Maar ik weet gewoon even niet wat ik met mezelf aanmoet. Ik heb het gevoel dat ik heel lang mijn adem heb ingehouden, wachtend op dit moment... en dat het me nu niet lukt om uit te blazen (klinkt misschien beetje wazig). Ik wil eigenlijk gewoon even mn verhaal kwijt en hopelijk helpt dat een beetje...
Dank je wel voor het lezen.
Liefs
Soepkippie
(Ik weet dat er een topic is over rouwen en wilde mijn verhaal daar plaatsen, maar ik kon het niet meer vinden.)
dinsdag 21 juli 2009 om 16:31
Hoi Soepkippie. Nog gecondoleerd. Je niet schuldig gaan voelen hoor! Heb hetzelfde meegemaakt en ook bij mij duurde het even voor het echte verdriet naar boven kwam. Het is nu allemaal nog erg vers voor je. En je wist dat dit zou gaan komen, hebt er naar toe geleefd en misschien zelfs wel een "opgelucht" (weet het niet goed te omschrijven) gevoel, het is goed zo, de strijd is gestreden. Ik had ook een soort van berusting maar dat neemt niet weg dat ik hem vooral tijdens bv feestdagen en speciale momenten in mijn leven heel erg mis. Ook na 9 jaar nog.
dinsdag 21 juli 2009 om 16:35
Soepkippie
Ik herken wel wat je schrijft. Ook ik zat te wachten op die klap en toen die niet kwam, dacht ik dat ik die later nog wel zou hebben. Maar het bleef aardig stil dat eerste jaar. Daarna was voor verdriet was geen plek door een nare nalatenschapskwestie met mijn moeders toenmalige vriend. Na 5 jaar ben ik naar een psycholoog gegaan omdat ik graag moeder wilde worden en niet verrast wilde worden met onverwerkt verdriet tijdens een eventuele zwangerschap (immers, ik zou dan ook een moeder worden). Volgens die psycholoog is mijn manier van afscheid nemen geweest in de periode tijdens haar ziekte en was het na het overlijden ook klaar. Inmiddels 8 jaar verder en van de tweede zwanger. Nu ik een jongetje van bijna 2 jaar heb en nu ook meer aan het opvoeden ben, hoor ik mijn moeder weer in mijn woorden terug. Dat doet me deugd en ik moet daar regelmatig om glimlachen.
Mijn ervaring is dus dat in rouw niets 'moet' en alles 'mag'. Je mag genieten van je leven al is je vader er niet meer. Dat staat los van het wegvallen van de ongetwijfeld geweldige man die hij was!!!
Ik herken wel wat je schrijft. Ook ik zat te wachten op die klap en toen die niet kwam, dacht ik dat ik die later nog wel zou hebben. Maar het bleef aardig stil dat eerste jaar. Daarna was voor verdriet was geen plek door een nare nalatenschapskwestie met mijn moeders toenmalige vriend. Na 5 jaar ben ik naar een psycholoog gegaan omdat ik graag moeder wilde worden en niet verrast wilde worden met onverwerkt verdriet tijdens een eventuele zwangerschap (immers, ik zou dan ook een moeder worden). Volgens die psycholoog is mijn manier van afscheid nemen geweest in de periode tijdens haar ziekte en was het na het overlijden ook klaar. Inmiddels 8 jaar verder en van de tweede zwanger. Nu ik een jongetje van bijna 2 jaar heb en nu ook meer aan het opvoeden ben, hoor ik mijn moeder weer in mijn woorden terug. Dat doet me deugd en ik moet daar regelmatig om glimlachen.
Mijn ervaring is dus dat in rouw niets 'moet' en alles 'mag'. Je mag genieten van je leven al is je vader er niet meer. Dat staat los van het wegvallen van de ongetwijfeld geweldige man die hij was!!!
dinsdag 21 juli 2009 om 16:47
Soepkipje, ik herken het helemaal. Mijn vader is inmiddels 2 jaar geleden overleden na 1,5 jaar ziekbed. Ook ik heb na zijn overlijden niet heel erg veel verdriet meer gehad. Ik denk dat als je al 1,5 jaar verdriet hebt over iemands ziekte en het onvermijdelijke sterven, dan zijn je tranen wel een keer op.
Ik moet je ook zeggen dat het gemis bij mij niet echt heel erg aanwezig is. Natuurlijk denk ik wel aan hem en vind ik het heel jammer dat ik hem niet meer spreek of zie maar echt missen? Ik voel mij hier ook best vaak schuldig over, vooral ten opzichte van mijn moeder, die mijn vader nog iedere dag vreselijk mist.
(f)
Ik moet je ook zeggen dat het gemis bij mij niet echt heel erg aanwezig is. Natuurlijk denk ik wel aan hem en vind ik het heel jammer dat ik hem niet meer spreek of zie maar echt missen? Ik voel mij hier ook best vaak schuldig over, vooral ten opzichte van mijn moeder, die mijn vader nog iedere dag vreselijk mist.
(f)
dinsdag 21 juli 2009 om 16:49
Je hebt al een heel proces achter de rug met het ziekzijn en overlijden van je vader. Dat is een hele intensieve periode geweest die nu is afgesloten. Je voelt je leeg, en dat is ook niet zo gek, je hebt zoveel meegemaakt.
Dat je het gevoel hebt dat je niet echt kunt uitblazen herken ik wel. Toen mijn vader net was overleden moest er zoveel geregeld worden en mijn eigen leven had ook stil gestaan (werk en prive). Dat moet je ook weer op gang brengen.
Maar die momenten van verdriet en missen komen echt nog wel. En voel je daar vooral niet schuldig over. Je hoeft echt niet huilend over straat. Voor nu is het belangrijker dat je je leven weer oppakt.
Heel veel sterkte gewenst
Dat je het gevoel hebt dat je niet echt kunt uitblazen herken ik wel. Toen mijn vader net was overleden moest er zoveel geregeld worden en mijn eigen leven had ook stil gestaan (werk en prive). Dat moet je ook weer op gang brengen.
Maar die momenten van verdriet en missen komen echt nog wel. En voel je daar vooral niet schuldig over. Je hoeft echt niet huilend over straat. Voor nu is het belangrijker dat je je leven weer oppakt.
Heel veel sterkte gewenst
dinsdag 21 juli 2009 om 17:10
dank je wel voor jullie reacties, weer zo lekker snel. Ik vind het wel prettig om te horen dat jullie het herkennen. In mijn omgeving reageren de meeste mensen vooral verbaasd dat het relatief goed gaat en vinden me stoer, daar ga ik me eigenlijk eerder rotter door voelen dan beter. Mijn zus is niet echt een prater en voor mijn moeder is alles zoooo anders...
Het klopt wel dat ik in dat jaar al een beetje afscheid aan het nemen was. Aan de ene kant was mijn vader tot het eind dezelfde man, maar aan de andere kant totaal niet.. dat lag er vooral aan dat de onderlinge verhoudingen heel erg zijn verschoven.
Ik denk zelf ook wel dat het allemaal in kleine stukjes zal doordringen en ergens vind ik ook dat iedereen t maar moet bekijken en ik t lekker op m'n eigen manier doe... Nouja.. in ieder geval heel erg bedankt voor jullie reacties.
Het klopt wel dat ik in dat jaar al een beetje afscheid aan het nemen was. Aan de ene kant was mijn vader tot het eind dezelfde man, maar aan de andere kant totaal niet.. dat lag er vooral aan dat de onderlinge verhoudingen heel erg zijn verschoven.
Ik denk zelf ook wel dat het allemaal in kleine stukjes zal doordringen en ergens vind ik ook dat iedereen t maar moet bekijken en ik t lekker op m'n eigen manier doe... Nouja.. in ieder geval heel erg bedankt voor jullie reacties.
dinsdag 21 juli 2009 om 17:13
fiba, wat jij klopt ook er is ook een soort van opluchting en de dag voor hij overleed heb ik nog tegen iemand gezegd dat ik wel opgelucht zou zijn als het gebeurde en dat het nu maar moest komen. Terwijl we het tot het eind toe heel goed hebben gedaan. Maar ik voelde dat het op was. Maar nu schaam ik me ergens dat ik dat heb gezegd.
dinsdag 21 juli 2009 om 17:18
Gecondoleerd!
Ik denk dat als je al heel lang iemands ziekteproces meemaakt waarvan je weet dat 't niet meer goed kan komen, dat je gedurende die periode al 'n deel van je rouwproces doormaakt.
Als iemand die nog helemaal gezond is opeens 'n hartstilstand krijgt of verongelukt, dan denk ik dat je er heel anders in komt te staan.
Ik denk dat als je al heel lang iemands ziekteproces meemaakt waarvan je weet dat 't niet meer goed kan komen, dat je gedurende die periode al 'n deel van je rouwproces doormaakt.
Als iemand die nog helemaal gezond is opeens 'n hartstilstand krijgt of verongelukt, dan denk ik dat je er heel anders in komt te staan.
dinsdag 21 juli 2009 om 17:28
Soepkippie, gecondoleerd. Wat vreselijk dat je vader overleden is.
Wat al eerder is gezegd, je hebt misschien al in de loop der tijd afscheid genomen. Dat maakt het afscheid niet minder zwaar.Je gaat er denk ik op een andere manier mee omdan wanneer je vader plotseling overleden was.
Heel veel sterkte. En er bestaat geen standaard protocol hiervoor. Jij rouwt op jouw manier. Jij voelt verdriet op jouw manier en op jouw tijd.
Sterkte.
Wat al eerder is gezegd, je hebt misschien al in de loop der tijd afscheid genomen. Dat maakt het afscheid niet minder zwaar.Je gaat er denk ik op een andere manier mee omdan wanneer je vader plotseling overleden was.
Heel veel sterkte. En er bestaat geen standaard protocol hiervoor. Jij rouwt op jouw manier. Jij voelt verdriet op jouw manier en op jouw tijd.
Sterkte.
dinsdag 21 juli 2009 om 18:21
Dat opgelucht zijn zit em vooral in het feit dat iemand van wie je houdt niet langer hoeft te vechten, niet langer hoeft te lijden. Niet opgelucht zijn in de zin van voor je eigen gemak is het beter zo. Iemand die iets dergelijks heeft meegemaakt snapt precies wat je bedoelt en het is zeker niet iets waar je je voor hoeft te schamen. En zoals anderen ook al noemden: ieder rouwt op zijn eigen manier. Dit is de manier die bij jou past en het is niet aan anderen om daar over te oordelen!
dinsdag 21 juli 2009 om 18:38
Misschien zit je nog in de praktische modus, misschien dringt het nog niet door. Misschien had je al afscheid genomen, misschien houd je je groot voor anderen. Wat je ook voelt of juist niet voelt, je hebt er recht op. Het is jouw verlies en daarmee jouw verdriet. Doe ermee wat goed voelt.
Acda en De Munnik
(Noem me) Oud verdriet
Ik kom pas als je liggen gaat
Je klaar bent voor de nacht
Ik kom in beelden, in fragmenten
Hard, ineens en onverwacht
Ik kom terwijl je uit het raam kijkt
Van je favoriet café
Ik zal er zijn zodra je even denkt
'Ik heb er vrede mee'
Als je eens rustig over zee kijkt
En je denkt: 'nu heb ik rust'
Heb ik je onverwachts en zachtjes
Keihard op je ziel gekust
refrain:
Je noemt me oud verdriet
Doe wat je wilt
Je noemt me oud verdriet
Doe wat je wilt
Je noemt me oud verdriet
Doe wat je wilt
Maar zo vreselijk oud ben ik nog niet
Ik kom het liefste als je luistert
Naar een onverwacht mooi lied
Ik kom pas kijken, weken, maanden
Na het echte groot verdriet
Ik schuil in weggestopte foto's
Iets wat je vindt onder de bank
En echt ik ben niet te verdrinken
Ik schuil het makkelijkst in drank
Ik kom soms midden in het lachen
Dat zo overgaat in huilen
Het zijn precies dezelfde tranen
Die alleen maar van hun namen ruilen
refrain
Maar het liefste kom ik 's nachts
Als je niet slapen kan
Juist dan, juist dan
Acda en De Munnik
(Noem me) Oud verdriet
Ik kom pas als je liggen gaat
Je klaar bent voor de nacht
Ik kom in beelden, in fragmenten
Hard, ineens en onverwacht
Ik kom terwijl je uit het raam kijkt
Van je favoriet café
Ik zal er zijn zodra je even denkt
'Ik heb er vrede mee'
Als je eens rustig over zee kijkt
En je denkt: 'nu heb ik rust'
Heb ik je onverwachts en zachtjes
Keihard op je ziel gekust
refrain:
Je noemt me oud verdriet
Doe wat je wilt
Je noemt me oud verdriet
Doe wat je wilt
Je noemt me oud verdriet
Doe wat je wilt
Maar zo vreselijk oud ben ik nog niet
Ik kom het liefste als je luistert
Naar een onverwacht mooi lied
Ik kom pas kijken, weken, maanden
Na het echte groot verdriet
Ik schuil in weggestopte foto's
Iets wat je vindt onder de bank
En echt ik ben niet te verdrinken
Ik schuil het makkelijkst in drank
Ik kom soms midden in het lachen
Dat zo overgaat in huilen
Het zijn precies dezelfde tranen
Die alleen maar van hun namen ruilen
refrain
Maar het liefste kom ik 's nachts
Als je niet slapen kan
Juist dan, juist dan
dinsdag 21 juli 2009 om 21:56
woensdag 22 juli 2009 om 14:27
het heeft me al geholpen om het hier op te schrijven merk ik...
Ik sta gewoon een beetje van mezelf te kijken denk ik, juist omdat ik altijd heel emotioneel ben geweest en echt een enorme prater. Nu komt het er gewoon niet uit en ik praat ook weinig, raak zelfs geirriteerd als mensen proberen om iets uit me te trekken. Alleen aan relatief onbekende mensen kan ik het een beetje kwijt, dan kan ik in een keer het verhaal van begin tot eind vertellen en dat is prettiger merk ik.
Nou in ieder geval merk ik dat zo'n forum op dit soort momenten een fijne plek is. Bedankt voor voor het uppen van het andere topic, ik weet niet of ik er zelf iets zal schrijven, maar het maakt wel iets los om de verhalen te lezen..
Mooie tekst ook trouwens van Acda en de Munnik, heel mooi...
Ik sta gewoon een beetje van mezelf te kijken denk ik, juist omdat ik altijd heel emotioneel ben geweest en echt een enorme prater. Nu komt het er gewoon niet uit en ik praat ook weinig, raak zelfs geirriteerd als mensen proberen om iets uit me te trekken. Alleen aan relatief onbekende mensen kan ik het een beetje kwijt, dan kan ik in een keer het verhaal van begin tot eind vertellen en dat is prettiger merk ik.
Nou in ieder geval merk ik dat zo'n forum op dit soort momenten een fijne plek is. Bedankt voor voor het uppen van het andere topic, ik weet niet of ik er zelf iets zal schrijven, maar het maakt wel iets los om de verhalen te lezen..
Mooie tekst ook trouwens van Acda en de Munnik, heel mooi...
vrijdag 31 juli 2009 om 18:41
vrijdag 31 juli 2009 om 18:53
zondag 2 augustus 2009 om 14:20
Lief Soepkippie,
gecondoleerd. Ik zit in dezelfde en toch een andere situatie - twee weken geleden is mijn beste vriendin (we deden alles samen vanaf 't moment dat zij mijn kleuterklasje binnenwandelde) verongelukt tijdens het reizen. Ik ontdekte het toen ik zelf ook nog aan het reizen was en heb keihard staan huilen. En sindsdien nauwelijks meer. Af en toe vloeien een paar traantjes, terwijl op haar begrafenis zelfs de achterburen stonden te brullen hield ik als een behoorlijk koele kikker (tenminste, vanbuiten) een speech. En dat terwijl ik makkelijk huil om films, boeken. Wat niet al.
Toch heb ik niet het gevoel dat ik me voor mijn verdriet afsluit. Ik praat wel over haar. Voel me heus wel zo rot als alle anderen. Maar voel me gewoon te ongemakkelijk om dat verdriet met iedereen erbij te laten gaan ofzo.
Hoe ik het precies moet verwoorden weet ik niet, maar ik wilde je door dit neer te typen laten weten dat je niet de enige bent die zo op een groot verlies reageert. En stiekem hoop ik dat het mij ook weer een beetje helpt.
Heel veel sterkte.
gecondoleerd. Ik zit in dezelfde en toch een andere situatie - twee weken geleden is mijn beste vriendin (we deden alles samen vanaf 't moment dat zij mijn kleuterklasje binnenwandelde) verongelukt tijdens het reizen. Ik ontdekte het toen ik zelf ook nog aan het reizen was en heb keihard staan huilen. En sindsdien nauwelijks meer. Af en toe vloeien een paar traantjes, terwijl op haar begrafenis zelfs de achterburen stonden te brullen hield ik als een behoorlijk koele kikker (tenminste, vanbuiten) een speech. En dat terwijl ik makkelijk huil om films, boeken. Wat niet al.
Toch heb ik niet het gevoel dat ik me voor mijn verdriet afsluit. Ik praat wel over haar. Voel me heus wel zo rot als alle anderen. Maar voel me gewoon te ongemakkelijk om dat verdriet met iedereen erbij te laten gaan ofzo.
Hoe ik het precies moet verwoorden weet ik niet, maar ik wilde je door dit neer te typen laten weten dat je niet de enige bent die zo op een groot verlies reageert. En stiekem hoop ik dat het mij ook weer een beetje helpt.
Heel veel sterkte.
zondag 2 augustus 2009 om 14:30
Mijn vader is bijna 2 jaar geleden overleden na een kort ziekbed. Ik dacht net als jij dat na zijn overlijden het grote verdriet zou komen, maar nu 2 jaar verder kan ik zeggen dat ik denk dat het bij mij niet komt. Toe hij ziek was was mijn kind net geboren en daardoor heb ik tijdens zijn ziekte ook geen tijd genomen om verdrietig te zijn. Ik had een pasgeboren baby die mij nodig had en ik wilde er voor mijn ouders zijn.
Mijn vader overleed toen mijn kind 5 maanden was en daarna ging het leven eigenlijk gewoon door. Alleen met 1 persoon minder. Het echte verdriet is dus nooit gekomen, maar ik mis mijn vader soms wel. Maar ook niet op zo'n manier dat ik er heel erg verdrietig van word. Meer dat ik denk: wat was het leuk geweest als hij dit of dat had gezien, of wat was het gezellig geweest als hij hierbij had kunnen zijn.
Buiten dat heb ik er relatief weinig last van gehad, ik was erg snel gewend aan de nieuwe situatie.
Verdriet en rouw kun je niet meten. De een is verloren en wordt gek van verdriet en de ander gaat gewoon verder.
Wat ik je wel wil meegeven is dat je jezelf wel de kans moet geven verdrietig te zijn. Dat heb ik niet echt gedaan waardoor ik zeker in het begin nog wel eens het gevoel had aan mijn emoties voorbij te razen.
Veel sterkte!
Mijn vader overleed toen mijn kind 5 maanden was en daarna ging het leven eigenlijk gewoon door. Alleen met 1 persoon minder. Het echte verdriet is dus nooit gekomen, maar ik mis mijn vader soms wel. Maar ook niet op zo'n manier dat ik er heel erg verdrietig van word. Meer dat ik denk: wat was het leuk geweest als hij dit of dat had gezien, of wat was het gezellig geweest als hij hierbij had kunnen zijn.
Buiten dat heb ik er relatief weinig last van gehad, ik was erg snel gewend aan de nieuwe situatie.
Verdriet en rouw kun je niet meten. De een is verloren en wordt gek van verdriet en de ander gaat gewoon verder.
Wat ik je wel wil meegeven is dat je jezelf wel de kans moet geven verdrietig te zijn. Dat heb ik niet echt gedaan waardoor ik zeker in het begin nog wel eens het gevoel had aan mijn emoties voorbij te razen.
Veel sterkte!
