Psyche
alle pijlers
Wanneer je trauma's zijn verdwenen...
dinsdag 10 december 2019 13:47
...en je ineens wel kunt doen wat je nooit kon. Namelijk normaal functioneren, niet helemaal kapot zijn van een boodschapje doen, of de vaatwasser inpakken, maar ruimte hebben om te doen wat je wilt doen. Zonder rem, zonder wantrouwen dat je lichaam het niet aan kan. En ondertussen elke keer gefrustreerd zijn omdat je lijf eigenlijk niks mankeert.
Mijn trauma's wogen zo zwaar, ze voelde als grote stenen in mijn maag, zwaar en dwingend. Als ik een emotie in het hier en nu had, kwam daar een vrachtwagen aan oud zeer bij. Dat werkte verlammend, ondragelijk. Uitgeput was ik, reserves waren al jaren op.
En nu, mijn fundament is opnieuw opgebouwd, de stenen liggen goed, niet mer in mijn maag, maar sterk in zijn fundering. En alles lijkt te kloppen. De angsten van nu, zijn alleen van nu. En ergens is dat ook fijn, maar toch ook verwarrend. Ik moet mezelf opnieuw ontdekken. Ouwe gedachtes blijven weg, ik ben het nu wel waard, mensen zullen mij niet verlaten, anderen zullen niet boos worden, mijn man gaat echt voor 100% voor mij. Uitspraken die ik altijd wel deed, en heel hard deed ik mijn best om het waar te vinden, maar nooit voelde het goed. Altijd knaagde er wel een naar stemmetje in mijn hoofd en gooide de stenen in mijn buik de boel op de kop.
En nu, nu is het echt zo en ik voel me sterker dan ooit. En ook al is dat ook heel beangstigend, ik ben er klaar voor. Want dit is het moment waarop ik mijn hele leven wachtte, vrijheid. Vrij van ellende, vrij van verdriet. En geen angst meer. Volledige vrijheid om te zijn wie ik ben. En dat gun ik iedereen.
Mijn trauma's wogen zo zwaar, ze voelde als grote stenen in mijn maag, zwaar en dwingend. Als ik een emotie in het hier en nu had, kwam daar een vrachtwagen aan oud zeer bij. Dat werkte verlammend, ondragelijk. Uitgeput was ik, reserves waren al jaren op.
En nu, mijn fundament is opnieuw opgebouwd, de stenen liggen goed, niet mer in mijn maag, maar sterk in zijn fundering. En alles lijkt te kloppen. De angsten van nu, zijn alleen van nu. En ergens is dat ook fijn, maar toch ook verwarrend. Ik moet mezelf opnieuw ontdekken. Ouwe gedachtes blijven weg, ik ben het nu wel waard, mensen zullen mij niet verlaten, anderen zullen niet boos worden, mijn man gaat echt voor 100% voor mij. Uitspraken die ik altijd wel deed, en heel hard deed ik mijn best om het waar te vinden, maar nooit voelde het goed. Altijd knaagde er wel een naar stemmetje in mijn hoofd en gooide de stenen in mijn buik de boel op de kop.
En nu, nu is het echt zo en ik voel me sterker dan ooit. En ook al is dat ook heel beangstigend, ik ben er klaar voor. Want dit is het moment waarop ik mijn hele leven wachtte, vrijheid. Vrij van ellende, vrij van verdriet. En geen angst meer. Volledige vrijheid om te zijn wie ik ben. En dat gun ik iedereen.
'Happiness is only real when shared'.
dinsdag 10 december 2019 14:05
Ontzettend gaaf om te lezen, ik kan héél erg begrijpen wat je bedoelt, ik ben afgelopen ajar een zelfde soort 'metamorfose' ondergaan, grondig. Het voelt heerlijk en ik moedig iedereen aan zichzelf te leren kennen als je met erg veel problemen (mentaal) kampt, het kost enorm veel energie en moeite, maar het is het driewerf waard!
Gefeliciteerd OP, veel pelzier met de verkenningstocht!
Gefeliciteerd OP, veel pelzier met de verkenningstocht!
dinsdag 10 december 2019 16:07
Mijn 'metamorfose' is alweer meer dan tien jaar geleden maar het gevoel overvalt me nog wel eens: is dit nu echt mijn leven, mag ík dit leven leven zo goed als ik het nu heb? Ben ík dit én dit waard? Heerlijk en tegelijkertijd kan ik er nog steeds ontroerd door raken. Ook mijn ouders zijn er soms nog van ondersteboven, mijn vader krijgt nog wel eens tranen in zijn ogen als we terugdenken aan die tijd.
Geniet van je nieuwe leven en het kan echt, het mag echt, het is je gegund
Geniet van je nieuwe leven en het kan echt, het mag echt, het is je gegund
dinsdag 10 december 2019 16:09
dinsdag 10 december 2019 16:24
Wat lief!JonathanStrange schreef: ↑10-12-2019 16:07Mijn 'metamorfose' is alweer meer dan tien jaar geleden maar het gevoel overvalt me nog wel eens: is dit nu echt mijn leven, mag ík dit leven leven zo goed als ik het nu heb? Ben ík dit én dit waard? Heerlijk en tegelijkertijd kan ik er nog steeds ontroerd door raken. Ook mijn ouders zijn er soms nog van ondersteboven, mijn vader krijgt nog wel eens tranen in zijn ogen als we terugdenken aan die tijd.
Geniet van je nieuwe leven en het kan echt, het mag echt, het is je gegund
Ik vind het heel erg dat mijn vader het niet meemaakt dat ik aan het opklimmen ben en hopelijk net zoals jullie eruit kom. Toen hij strief was ik suïcidaal depressief.
dinsdag 10 december 2019 16:43
Wat fijn om te lezen totallyfree. Je zult er hard voor gewerkt hebben, dus wees trots op jezelf en geniet er bewust van... 
Ook ik ken een voorschiedenis van trauma's/ptss. Ik heb jaren keihard gewerkt, doorleefd, herleefd en verwerkt. Nu pluk ik daar eindelijk de vruchten van.
Inmiddels ben ook ik vrij van de 'bakstenen' van het verleden, heb een stabiele, liefdevolle relatie, bevredigend werk en voel me gezien en volwaardig in het sociale leven. Er is rust in mijn hoofd en lijf en mijn leven is gevuld met dingen waar ik blij van word. Eventuele ongemakken en restschade accepteer ik en belemmeren me niet meer.
De boodschap die ik mee wil geven is dat er altijd hoop is op verbetering. Ook al kun je het niet geloven, ook al raak je ontmoedigd omdat je al zo lang bezig bent: het is mogelijk jezelf te bevrijden van de ketens van pijn, angst en verdriet. Geef niet op maar blijf werken aan en investeren in jezelf. Geloof me: het is het waard!
Ook ik ken een voorschiedenis van trauma's/ptss. Ik heb jaren keihard gewerkt, doorleefd, herleefd en verwerkt. Nu pluk ik daar eindelijk de vruchten van.
Inmiddels ben ook ik vrij van de 'bakstenen' van het verleden, heb een stabiele, liefdevolle relatie, bevredigend werk en voel me gezien en volwaardig in het sociale leven. Er is rust in mijn hoofd en lijf en mijn leven is gevuld met dingen waar ik blij van word. Eventuele ongemakken en restschade accepteer ik en belemmeren me niet meer.
De boodschap die ik mee wil geven is dat er altijd hoop is op verbetering. Ook al kun je het niet geloven, ook al raak je ontmoedigd omdat je al zo lang bezig bent: het is mogelijk jezelf te bevrijden van de ketens van pijn, angst en verdriet. Geef niet op maar blijf werken aan en investeren in jezelf. Geloof me: het is het waard!
*sikkepit* wijzigde dit bericht op 10-12-2019 17:06
0.10% gewijzigd
De waarheid heeft het ook niet makkelijk de laatste tijd.
dinsdag 10 december 2019 17:33
Wat fijn 
Ik had een minder groot trauma maar nu het verwerkt is herken ik wat je zegt wel. Durf er soms nog niet echt van te genieten maar dat gevoel wordt ook steeds minder.
Het voelt inderdaad als een lichtheid. Denk soms met verbazing terug.
Zo kan ik weer series of docus bekijken waar ik eerder ontzettend bang van werd.
Ik had een minder groot trauma maar nu het verwerkt is herken ik wat je zegt wel. Durf er soms nog niet echt van te genieten maar dat gevoel wordt ook steeds minder.
Het voelt inderdaad als een lichtheid. Denk soms met verbazing terug.
Zo kan ik weer series of docus bekijken waar ik eerder ontzettend bang van werd.
I wanna live my life with the volume full!
woensdag 11 december 2019 13:31
Wat mooi dat zoveel mensen het herkennen, of dat jullie er hoop uit halen.
En ja, er is echt hoop. Mijn traject is er eentje geweest van jaren, ik ben suïcidaal geweest, heb meerdere depressies achter de rug, zware trauma's behandeld maar vooral chronisch helemaal kapot moe geweest.
Even een korte samenvatting:
Papa met narcistische persoonlijkheidstoornis(gediagnosticeerd) en moeder met ernstige narcistische trekken. Koude opvoeding gehad, veel gepest op school en daar ook iet beschermd door leraren. Werd alleen in een leeg klaslokaal geplaatst. Dus trauma was vooral afwijzing. Er niet bij horen, nooit zeker van je zaak zij, want de mensen die het belangrijkste voor je zijn wijzen je af.
In deze tijd voelde ik me verbonden met mijn man, vrienden en familie, maar toch voelde ik altijd een angst voor afwijzing. Deze angst werd versterkt door trauma van thuis; onveilig voelen. Eigenlijk niet naar huis durven. Vaak dromen dat ik onderweg nar huis was maar niet wilde.
Er waren nog veel meer trauma's, maar deze twee heb ik behandeld en toen vielen alle andere trauma's en angsten vanzelf weg.
Uiteindelijk heb ik mijn therapie in 3 fases gedaan.
Eerste fase was cognitieve gedragtherapie in groepsverband. Ik had nogal een verkeerd beeld van mezelf en de wereld. 11 maanden lang, 2 keer in de week de hele dag therapie. Zwaar, maar dat heeft mijn leven veranderd. Hierin ook de relatie met mijn moeder behandeld. (Papa was de klootzak in huis, maar mama beschermde mij niet voor papa, dus dat voelde heel onveilig). Psycho-therapie, socio-therapie, beeldende therapie, dans therapie en drama therapie gehad.
Fase 2 was leren omgaan met de niet bestaande relatie met mijn vader. Veel rouwen, loslaten dat ik nooit ga krijgen wat ik als klein meisje nodig had. Maar ook trauma's verwerken. Dit was psycho-therapie, cgt, EMDR en Pessotherapie( ideale ouder + traumaverwerking, zeer aan te raden als je problemen hebt met ouders). Ong 2,5 jaar.
Fase 3 is dus de laatste stap bovenaan genoemd, het verwerken van trauma's dmv emdr. Heel veel meer heb ik waarschijnlijk niet nodig omdat ik cognitief al heel sterk ben. Dit was 3 maanden.
Het blijft wennen dat ik cognitief zo helder ben. Normaal had ik bij alles, maar echt alle gedachten wel een stemmetje, 'dat kan je niet', 'ze vinden je niet aardig', 'je valt ooit door de mand', 'ze gaan bij je weg' etc. En nu is dat stemmetje gewoon weg, leeg! En dat is heel erg wennen. Normaal moest ik hele discussies voeren in mijn hoofd, maar dat hoeft niet meer. Als ik nu iets wil doen, doe ik dat gewoon en lukt dat ook gewoon. Zonder dat ik daarna doodop ben of zo down ben dat ik het niet eens kan.
ik hoop dat dit wat meer duidelijkheid biedt. Mochten jullie nog vragen hebben, dan hoor ik dat graag
En ja, er is echt hoop. Mijn traject is er eentje geweest van jaren, ik ben suïcidaal geweest, heb meerdere depressies achter de rug, zware trauma's behandeld maar vooral chronisch helemaal kapot moe geweest.
Even een korte samenvatting:
Papa met narcistische persoonlijkheidstoornis(gediagnosticeerd) en moeder met ernstige narcistische trekken. Koude opvoeding gehad, veel gepest op school en daar ook iet beschermd door leraren. Werd alleen in een leeg klaslokaal geplaatst. Dus trauma was vooral afwijzing. Er niet bij horen, nooit zeker van je zaak zij, want de mensen die het belangrijkste voor je zijn wijzen je af.
In deze tijd voelde ik me verbonden met mijn man, vrienden en familie, maar toch voelde ik altijd een angst voor afwijzing. Deze angst werd versterkt door trauma van thuis; onveilig voelen. Eigenlijk niet naar huis durven. Vaak dromen dat ik onderweg nar huis was maar niet wilde.
Er waren nog veel meer trauma's, maar deze twee heb ik behandeld en toen vielen alle andere trauma's en angsten vanzelf weg.
Uiteindelijk heb ik mijn therapie in 3 fases gedaan.
Eerste fase was cognitieve gedragtherapie in groepsverband. Ik had nogal een verkeerd beeld van mezelf en de wereld. 11 maanden lang, 2 keer in de week de hele dag therapie. Zwaar, maar dat heeft mijn leven veranderd. Hierin ook de relatie met mijn moeder behandeld. (Papa was de klootzak in huis, maar mama beschermde mij niet voor papa, dus dat voelde heel onveilig). Psycho-therapie, socio-therapie, beeldende therapie, dans therapie en drama therapie gehad.
Fase 2 was leren omgaan met de niet bestaande relatie met mijn vader. Veel rouwen, loslaten dat ik nooit ga krijgen wat ik als klein meisje nodig had. Maar ook trauma's verwerken. Dit was psycho-therapie, cgt, EMDR en Pessotherapie( ideale ouder + traumaverwerking, zeer aan te raden als je problemen hebt met ouders). Ong 2,5 jaar.
Fase 3 is dus de laatste stap bovenaan genoemd, het verwerken van trauma's dmv emdr. Heel veel meer heb ik waarschijnlijk niet nodig omdat ik cognitief al heel sterk ben. Dit was 3 maanden.
Het blijft wennen dat ik cognitief zo helder ben. Normaal had ik bij alles, maar echt alle gedachten wel een stemmetje, 'dat kan je niet', 'ze vinden je niet aardig', 'je valt ooit door de mand', 'ze gaan bij je weg' etc. En nu is dat stemmetje gewoon weg, leeg! En dat is heel erg wennen. Normaal moest ik hele discussies voeren in mijn hoofd, maar dat hoeft niet meer. Als ik nu iets wil doen, doe ik dat gewoon en lukt dat ook gewoon. Zonder dat ik daarna doodop ben of zo down ben dat ik het niet eens kan.
ik hoop dat dit wat meer duidelijkheid biedt. Mochten jullie nog vragen hebben, dan hoor ik dat graag
'Happiness is only real when shared'.
woensdag 11 december 2019 14:06
Wauw wat goed! Geniet ervan
Ik heb dit jaar ook een moeilijke periode van 7 jaar afgesloten (geen ernstige trauma's) en ik herken de lichtheid omdat ik mijn rugzak vol 'bakstenen' niet meer mee hoef te sjouwen elk moment van de dag.
En ook dat gevoel dat ik mezelf opnieuw moet uitvinden: wie ben ik zonder deze ballast?
Succes met je verdere pad.
Ik heb dit jaar ook een moeilijke periode van 7 jaar afgesloten (geen ernstige trauma's) en ik herken de lichtheid omdat ik mijn rugzak vol 'bakstenen' niet meer mee hoef te sjouwen elk moment van de dag.
En ook dat gevoel dat ik mezelf opnieuw moet uitvinden: wie ben ik zonder deze ballast?
Succes met je verdere pad.
.
woensdag 11 december 2019 18:15
zaterdag 14 december 2019 13:45
Houd hoop, mijn leven is echt compleet anders.
We zijn nu een paar dagen verder, en er gaat een wereld voor me open. Het is gewoon niet te bevatten. Zo lang heb ik gestreden, zo lang heb ik moeten vechten om mezelf draaiende te houden. Nu ineens gaat alles vanzelf. Vooral de vermoeidheid is een heel stuk minder! Het is nog steeds niet te bevatten dat als ik nu op de bank zit, en ik wil iets pakken, ik gewoon zonder na te denken op sta en dat doe. Eerder kostte alleen al op staan zoveel moeite, dan was ik ook in mijn hoofd zo in strijd met mezelf. En nu is die strijd weg, mijn hoofd is leeg.
Gisteren naar de kroeg geweest, en ook nu merkte ik weer dat ik veel minder moe ben, het kost me minder moeite. Ohhhh en ik kan niet omschrijven hoe fijn dat is. En dan bedoel ik niet dat ik kan stappen, maar dat ik niet meer na hoef te denken om iets te doen. Het kan gewoon.
Gisteren ook met meerdere mensen gesprekken gevoerd en mensen waren zo blij voor mij, dat was echt fantastisch! Sommige feliciteerde me en dat was echt bijzonder. Vooral omdat ik altijd heel oprecht ben geweest over mijn toestand tegen vrienden en kennissen. Dus ik heb gisteren gedanst in vrijheid, gezongen in vrijheid, en genoten, in vrijheid.... 
We zijn nu een paar dagen verder, en er gaat een wereld voor me open. Het is gewoon niet te bevatten. Zo lang heb ik gestreden, zo lang heb ik moeten vechten om mezelf draaiende te houden. Nu ineens gaat alles vanzelf. Vooral de vermoeidheid is een heel stuk minder! Het is nog steeds niet te bevatten dat als ik nu op de bank zit, en ik wil iets pakken, ik gewoon zonder na te denken op sta en dat doe. Eerder kostte alleen al op staan zoveel moeite, dan was ik ook in mijn hoofd zo in strijd met mezelf. En nu is die strijd weg, mijn hoofd is leeg.
Gisteren naar de kroeg geweest, en ook nu merkte ik weer dat ik veel minder moe ben, het kost me minder moeite. Ohhhh en ik kan niet omschrijven hoe fijn dat is. En dan bedoel ik niet dat ik kan stappen, maar dat ik niet meer na hoef te denken om iets te doen. Het kan gewoon.
Gisteren ook met meerdere mensen gesprekken gevoerd en mensen waren zo blij voor mij, dat was echt fantastisch!
Sommige feliciteerde me en dat was echt bijzonder. Vooral omdat ik altijd heel oprecht ben geweest over mijn toestand tegen vrienden en kennissen. Dus ik heb gisteren gedanst in vrijheid, gezongen in vrijheid, en genoten, in vrijheid....
'Happiness is only real when shared'.
maandag 6 januari 2020 16:46
De afgelopen weken had ik wat last van een terugval. En ik begreep het maar niet, wat is het nou.. Maar gisteren had ik het door. Ik mis mijn trauma's. Ze zijn al 2/3e van mijn leven aanwezig, en nu ineens weg.. En daar moest ik gisteren erg om huilen. Ik rouwde om ze, alsof het gewoon nare personen in mijn leven waren geweest. Het voelde zo gek, maar ik was zo verdrietig. Ik moet ze ook bewust los gaan laten, er afscheid van nemen. Bedanken voor wat ze me ook wel hebben gebracht, voor wie ik ben geworden. Want ondanks alles ben ik best een leuk mens, dat was ik met de trauma's al. Nu is er zoveel mogelijk, maar dat is ook eng. Ik ben vrij, maar vrijheid is ook eng...
'Happiness is only real when shared'.
