Psyche
alle pijlers
Wat mag ik verwachten?
zondag 31 juli 2022 16:48
Mijn partner is inmiddels drie maanden thuis met een burn-out en/of depressie.
Al die tijd doet hij al niets. Hij kijkt hele dagen tv en rust uit of slaapt. Is hele dagen passief.
Eten doet hij veel te weinig, waardoor hij veel afgevallen is. Persoonlijke hygiëne is niet aanwezig.
Hij heeft een paar keer hulp gehad, maar geeft aan dat dat het waarschijnlijk niet is. Initiatief nemen voor andere hulp is er niet bij. Psycholoog/psychiater ziet hij niet zitten.
Ondertussen zorg ik, naast drie dagen werken, alleen voor onze (jonge) kinderen, het huishouden enz. Alles komt op mij aan.
Ik merk dat ik me steeds meer begin te irriteren. Het maakt niet uit wat ik doe of zeg, verandering komt niet.
Verwacht ik te veel als ik van hem vraag actiever te werken aan herstel? Beter voor zichzelf te zorgen wat betreft voeding en persoonlijke hygiëne? Hij geeft bij alles aan dat het niet lukt. Ik ben op een punt gekomen dat ik het idee heb dat het geen kwestie is van lukken, maar van willen.
Heel benieuwd naar meningen van buitenstaanders. Alvast bedankt.
****Hierbij een update.****
We zijn inmiddels vele maanden verder. Al die tijd heeft hij niets van hulp willen zoeken.
Alles bleef op mij neerkomen. Ik heb op allerlei manieren geprobeerd om hem te bereiken, maar niets had ook maar enig effect.
Vanuit het werk moest hij wel reïntegreren. Dit heeft hij gedaan zoals gepland, maar verder niets gedaan aan herstel.
Het enige wat hij wel deed aan ‘herstel ‘ was (stiekem) sterke drank drinken.
Dit resulteerde bij mij in zo’n grote spanning, dat ik een aantal maanden geleden een laatste kans heb gegeven. Ik wilde dat hij zich compleet open zou stellen voor hulp op alle vlakken waar hij hulp bij nodig had. Dit kon ik niet meer met hem onder 1 dak. Dus of hij weg, of de kinderen en ik. Hij is toen uiteindelijk weggegaan.
In plaats van toen alle hulp aan te grijpen, vond hij zichzelf heel zielig. Tot op heden heeft hij nog geen serieuze poging tot hulp vinden genomen. Werken doet hij al die tijd ook al niet meer.
Ik heb dus vrij snel na deze laatste kans aangegeven het niet meer te zien zitten.
We zitten nu dus in het proces van alles regelen rondom kinderen, huis enz.
Ook hierbij komt er niets en werkt hij alleen maar tegen.
Ik ben de laatste tijd flink aan het denken gekomen. Herken veel patronen die in het verleden ook al zijn voorgekomen.
Bedankt voor jullie reacties van een half jaar geleden.
Misschien nog tips om een en ander goed te regelen??
Al die tijd doet hij al niets. Hij kijkt hele dagen tv en rust uit of slaapt. Is hele dagen passief.
Eten doet hij veel te weinig, waardoor hij veel afgevallen is. Persoonlijke hygiëne is niet aanwezig.
Hij heeft een paar keer hulp gehad, maar geeft aan dat dat het waarschijnlijk niet is. Initiatief nemen voor andere hulp is er niet bij. Psycholoog/psychiater ziet hij niet zitten.
Ondertussen zorg ik, naast drie dagen werken, alleen voor onze (jonge) kinderen, het huishouden enz. Alles komt op mij aan.
Ik merk dat ik me steeds meer begin te irriteren. Het maakt niet uit wat ik doe of zeg, verandering komt niet.
Verwacht ik te veel als ik van hem vraag actiever te werken aan herstel? Beter voor zichzelf te zorgen wat betreft voeding en persoonlijke hygiëne? Hij geeft bij alles aan dat het niet lukt. Ik ben op een punt gekomen dat ik het idee heb dat het geen kwestie is van lukken, maar van willen.
Heel benieuwd naar meningen van buitenstaanders. Alvast bedankt.
****Hierbij een update.****
We zijn inmiddels vele maanden verder. Al die tijd heeft hij niets van hulp willen zoeken.
Alles bleef op mij neerkomen. Ik heb op allerlei manieren geprobeerd om hem te bereiken, maar niets had ook maar enig effect.
Vanuit het werk moest hij wel reïntegreren. Dit heeft hij gedaan zoals gepland, maar verder niets gedaan aan herstel.
Het enige wat hij wel deed aan ‘herstel ‘ was (stiekem) sterke drank drinken.
Dit resulteerde bij mij in zo’n grote spanning, dat ik een aantal maanden geleden een laatste kans heb gegeven. Ik wilde dat hij zich compleet open zou stellen voor hulp op alle vlakken waar hij hulp bij nodig had. Dit kon ik niet meer met hem onder 1 dak. Dus of hij weg, of de kinderen en ik. Hij is toen uiteindelijk weggegaan.
In plaats van toen alle hulp aan te grijpen, vond hij zichzelf heel zielig. Tot op heden heeft hij nog geen serieuze poging tot hulp vinden genomen. Werken doet hij al die tijd ook al niet meer.
Ik heb dus vrij snel na deze laatste kans aangegeven het niet meer te zien zitten.
We zitten nu dus in het proces van alles regelen rondom kinderen, huis enz.
Ook hierbij komt er niets en werkt hij alleen maar tegen.
Ik ben de laatste tijd flink aan het denken gekomen. Herken veel patronen die in het verleden ook al zijn voorgekomen.
Bedankt voor jullie reacties van een half jaar geleden.
Misschien nog tips om een en ander goed te regelen??
koekenbakker wijzigde dit bericht op 19-03-2023 20:08
40.30% gewijzigd
zondag 31 juli 2022 16:52
zondag 31 juli 2022 17:01
Wanneer er kinderen in het spel zijn vind ik dat het absoluut minste wat je van een ouder mag verwachten is dat hij/zij actief werkt aan zijn/haar herstel. (Terug?) naar de huisarts dus en als hij wordt doorverwezen naar een psycholoog dit op zijn minst een kans geven.
Heel veel sterkte, twee ouders tegelijk zijn en ook nog een partner verzorgen is geen kattenpis.
Heel veel sterkte, twee ouders tegelijk zijn en ook nog een partner verzorgen is geen kattenpis.
zondag 31 juli 2022 17:04
Ook zonder kinderen mag je van een partner verwachten dat ze hulp gaan zoeken als ze een relatie willen aanhouden met jou. Dat is wel een echte keus, en kan beteken dat ze dan kiezen geen relatie en verder ook geen hulp. En dat kan en mag.
En inderdaad met kinderen vind dat je die keus dan helemaal niet hebt.
Dat is de keus die je dan hebt gemaakt toen ze verwerkt zijn, je verantwoording.
En inderdaad met kinderen vind dat je die keus dan helemaal niet hebt.
Dat is de keus die je dan hebt gemaakt toen ze verwerkt zijn, je verantwoording.
anoniem_63a4aa770857d wijzigde dit bericht op 31-07-2022 17:05
24.19% gewijzigd
zondag 31 juli 2022 17:05
Dit en je mag ook verwachten dat hij in elk geval iedere dag even doucht .LuciFee2022 schreef: ↑31-07-2022 16:59Ja, je mag verwachten dat hij van de week weer contact opneemt met de huisarts en op zoek gaat naar hulp/therapie.
Maar van niks doen gaat hij niet beter worden .
zondag 31 juli 2022 17:08
Verwacht je te veel als je van hem vraagt actiever te werken aan herstel? Ik vind dat je zeker van je partner mag verwachten dat hij actiever werkt aan herstel. Jullie hebben een relatie, jonge kinderen samen, een woning en een huishouden. Het lijkt mij bij burn-out dat er echt therapie nodig is. Ik heb zelf ooit een burn-out gehad en het lukte mij niet om in mijn eentje daar vanaf te komen. Wat mij echt heel goed geholpen heeft is 5,5 week burn-out therapie bij Prospero in Spanje. Dit zit ook in Eindhoven in Nederland. https://prosperoggz.nl
zondag 31 juli 2022 17:11
Nou, ik weet dat dat soms echt gewoon niet lukt elke dag, maar dan wassen en tandenpoetsen en wat schoon aan zeker wel.Yildizlar2 schreef: ↑31-07-2022 17:05Dit en je mag ook verwachten dat hij in elk geval iedere dag even doucht .
Maar van niks doen gaat hij niet beter worden .
zondag 31 juli 2022 17:17
Iets van hygiëne dan . Ja ik weet hoe zwaar een burn-out is had het iets anders moeten omschrijvenLuciFee2022 schreef: ↑31-07-2022 17:11Nou, ik weet dat dat soms echt gewoon niet lukt elke dag, maar dan wassen en tandenpoetsen en wat schoon aan zeker wel.
zondag 31 juli 2022 17:26
Hij mag op z’n minst vertellen wat zijn plan is en wanneer hij denkt weer voor zijn kinderen te kunnen zorgen. Of voor zichzelf. Of als dat niet kan, welke hulptroepen hij gaat inschakelen. En als hij dat ook niet kan bedenken, dan vraagt hij daarbij hulp aan de praktijkondersteuner.
Heb je hem zelf al gevraagd, wat je van hem mag verwachten?
Heb je hem zelf al gevraagd, wat je van hem mag verwachten?
zondag 31 juli 2022 17:32
Van drie maanden niks doen wordt hij ook niet beter.
Heeft hij al andere hulp gezocht?
Is het een idee om in overleg met de huisarts of psychiater naar medicatie te zoeken? Er is ook natuurlijke antidepressiva zoals Sint jans kruid en 5-htp, maar overleg met een deskundige.
Heeft hij al andere hulp gezocht?
Is het een idee om in overleg met de huisarts of psychiater naar medicatie te zoeken? Er is ook natuurlijke antidepressiva zoals Sint jans kruid en 5-htp, maar overleg met een deskundige.
kerst71 wijzigde dit bericht op 31-07-2022 17:33
1.29% gewijzigd
zondag 31 juli 2022 17:32
zondag 31 juli 2022 17:34
Dit.Zonnebloem101 schreef: ↑31-07-2022 16:52Hoe verwacht hij te herstellen? Word er vanuit zijn werkgever ook niet verwacht dat hij aan een traject begint bij de psycholoog oid?
Ik zou samen naar de huisarts gaan. Zal hij ook wel niet willen, maar dan zet je in ieder geval iets in gang
Hij zal toch ook contact hebben met de bedrijfsarts en zn leidinggevende en zodoende zal er een plan van aanpak moeten komen.
zondag 31 juli 2022 17:50
Ik vind dat je zeker wel wat inspanning mag verwachten. Van alleen op de bank liggen zal je herstel niet sneller gaan.
Heb zelf een burn-out en depressie gehad dus weet hoe het voelt. Maar wij hadden ook een jong kind, dus na de eerste lamgeslagen weken toch met hangen en wurgen geprobeerd iets van een dagritme te hebben. In de ochtend opstaan, ontbijten (want ik was ook veel afgevallen) en aankleden.
In de middag even wandelen of fietsen (autorijden heb ik heel lang niet gedurfd)
In de avond een poging tot vaatwasser uitladen of de was op hangen. Let op, poging tot want meestal kwam alles op de verkeerde plek terecht of viel ik halverwege al om van vermoeidheid.
Ik moest na een paar weken ook weer gewoon weer voor zoon zorgen als man aan het werk was. Gelukkig sliep hij nog ‘s middags en ik zorgde voor hulp.
Ook liep ik bijna direct bij de psychiater en bij de haptonoom. Ik had het al met al best druk zo met herstellen. En ja daar zaten ook terugvallen bij.
Het is hard werken en je kunt niet te veel verlangen, maar zo na drie maanden er nog bijzitten is niet normaal.
Voelt hij zich niet bezwaard?
Heb zelf een burn-out en depressie gehad dus weet hoe het voelt. Maar wij hadden ook een jong kind, dus na de eerste lamgeslagen weken toch met hangen en wurgen geprobeerd iets van een dagritme te hebben. In de ochtend opstaan, ontbijten (want ik was ook veel afgevallen) en aankleden.
In de middag even wandelen of fietsen (autorijden heb ik heel lang niet gedurfd)
In de avond een poging tot vaatwasser uitladen of de was op hangen. Let op, poging tot want meestal kwam alles op de verkeerde plek terecht of viel ik halverwege al om van vermoeidheid.
Ik moest na een paar weken ook weer gewoon weer voor zoon zorgen als man aan het werk was. Gelukkig sliep hij nog ‘s middags en ik zorgde voor hulp.
Ook liep ik bijna direct bij de psychiater en bij de haptonoom. Ik had het al met al best druk zo met herstellen. En ja daar zaten ook terugvallen bij.
Het is hard werken en je kunt niet te veel verlangen, maar zo na drie maanden er nog bijzitten is niet normaal.
Voelt hij zich niet bezwaard?
Schuin spaan en Zee gras planten potjes
zondag 31 juli 2022 17:58
Hij zou toch minstens een tweede poging met een andere psycholoog of psychiater kunnen proberen, vind ik.
zondag 31 juli 2022 18:45
Wat mij betreft zou de keuze als volgt zijn: of hij gaat actief aan zijn herstel werken (alle dagen tanden poetsen en haren kammen, minimaal om de dag douchen, 5 keer per week naar buiten, iedere dag ontbijten (mag ook een smoothie of een breaker zijn) en avondeten, naar de huisarts en therapie en iedere dag proberen om 1 ding in het huishouden te doen), of hij gaat maar ergens anders wachten tot dat herstel vanzelf komt. Ik heb zelf iets te vaak met dergelijke problemen geworsteld om te geloven in een spontane genezing.
En als hij allebei niet wil/niet kan: pak zijn koffer en breng hem naar zijn ouders/familie. Mogen die met hem gaan wachten tot hij spontaan geneest.
Let wel: als hij besluit om zich in te zetten, dan help je hem ook. Complimenten geven als hij iets heeft gedaan, zet zijn lievelingseten op tafel, en als hij buiten is geweest, laat jij hem in ruil daarvoor een uurtje met rust. Kan hij even alles verwerken (wandelingen zijn vaak een moment om te gaan malen/piekeren). Niet uithoren na een therapiesessie, en moedig hem aan/faciliteer dat hij een hobby uit zijn kindertijd weer oppakt (ja, ook dat helpt bij herstel). Hou de klusjes j. Het begin heel klein: de wasmachine aanzetten, online iets bestellen (desnoods een kaartje voor zijn moeder bij Greetz oid), de eettafel schoonmaken na het eten. Als dat een week goed gaat, maak je de klusjes iets groter (boodschappen bestellen, was in de machine doen en aanzetten, tafel dekken en afnemen). Zo bouw je uit tot hij op niet-therapiedagen een gewone klus in of om huis kan doen. Idem dito met naar buiten gaan (overigens kan pokemon go hier goed bij helpen, net als een luisterboek of een podcast luisteren tijdens het wandelen).
En als hij allebei niet wil/niet kan: pak zijn koffer en breng hem naar zijn ouders/familie. Mogen die met hem gaan wachten tot hij spontaan geneest.
Let wel: als hij besluit om zich in te zetten, dan help je hem ook. Complimenten geven als hij iets heeft gedaan, zet zijn lievelingseten op tafel, en als hij buiten is geweest, laat jij hem in ruil daarvoor een uurtje met rust. Kan hij even alles verwerken (wandelingen zijn vaak een moment om te gaan malen/piekeren). Niet uithoren na een therapiesessie, en moedig hem aan/faciliteer dat hij een hobby uit zijn kindertijd weer oppakt (ja, ook dat helpt bij herstel). Hou de klusjes j. Het begin heel klein: de wasmachine aanzetten, online iets bestellen (desnoods een kaartje voor zijn moeder bij Greetz oid), de eettafel schoonmaken na het eten. Als dat een week goed gaat, maak je de klusjes iets groter (boodschappen bestellen, was in de machine doen en aanzetten, tafel dekken en afnemen). Zo bouw je uit tot hij op niet-therapiedagen een gewone klus in of om huis kan doen. Idem dito met naar buiten gaan (overigens kan pokemon go hier goed bij helpen, net als een luisterboek of een podcast luisteren tijdens het wandelen).
zondag 31 juli 2022 18:46
Vanuit de werkgever is de Arbo ingeschakeld. Hier hoeft hij pas over enkele maanden naartoe.Zonnebloem101 schreef: ↑31-07-2022 16:52Hoe verwacht hij te herstellen? Word er vanuit zijn werkgever ook niet verwacht dat hij aan een traject begint bij de psycholoog oid?
Ik zou samen naar de huisarts gaan. Zal hij ook wel niet willen, maar dan zet je in ieder geval iets in gang
zondag 31 juli 2022 18:48
Dankjewel.sprankelend schreef: ↑31-07-2022 17:01Wanneer er kinderen in het spel zijn vind ik dat het absoluut minste wat je van een ouder mag verwachten is dat hij/zij actief werkt aan zijn/haar herstel. (Terug?) naar de huisarts dus en als hij wordt doorverwezen naar een psycholoog dit op zijn minst een kans geven.
Heel veel sterkte, twee ouders tegelijk zijn en ook nog een partner verzorgen is geen kattenpis.
Huisarts zijn we op mijn verzoek twee maand geleden al geweest. Daardoor kon hij naar de poh. Hier ziet hij geen meerwaarde van.
Psycholoog ziet hij ook geen meerwaarde van. Hij heeft aan dan toch te zullen zeggen wat zo iemand horen wil
zondag 31 juli 2022 18:49
Dankjewel voor de tip.Suikerspinmuffin schreef: ↑31-07-2022 17:08Verwacht je te veel als je van hem vraagt actiever te werken aan herstel? Ik vind dat je zeker van je partner mag verwachten dat hij actiever werkt aan herstel. Jullie hebben een relatie, jonge kinderen samen, een woning en een huishouden. Het lijkt mij bij burn-out dat er echt therapie nodig is. Ik heb zelf ooit een burn-out gehad en het lukte mij niet om in mijn eentje daar vanaf te komen. Wat mij echt heel goed geholpen heeft is 5,5 week burn-out therapie bij Prospero in Spanje. Dit zit ook in Eindhoven in Nederland. https://prosperoggz.nl
zondag 31 juli 2022 18:49
Ook die laatste dingen lukken niet. Hooguit 1 keer per week douchen en schone kleren/ondergoed aan.LuciFee2022 schreef: ↑31-07-2022 17:11Nou, ik weet dat dat soms echt gewoon niet lukt elke dag, maar dan wassen en tandenpoetsen en wat schoon aan zeker wel.
zondag 31 juli 2022 18:51
Goede vraag. Op deze manier heb ik het geloof ik niet gevraagd.xynix schreef: ↑31-07-2022 17:26Hij mag op z’n minst vertellen wat zijn plan is en wanneer hij denkt weer voor zijn kinderen te kunnen zorgen. Of voor zichzelf. Of als dat niet kan, welke hulptroepen hij gaat inschakelen. En als hij dat ook niet kan bedenken, dan vraagt hij daarbij hulp aan de praktijkondersteuner.
Heb je hem zelf al gevraagd, wat je van hem mag verwachten?
zondag 31 juli 2022 18:53
Hij zegt wel dat hij zich bezwaard voelt, maar kennelijk niet genoeg om te veranderen. Dat denk ik dan tenminste.Juniper_ schreef: ↑31-07-2022 17:50Ik vind dat je zeker wel wat inspanning mag verwachten. Van alleen op de bank liggen zal je herstel niet sneller gaan.
Heb zelf een burn-out en depressie gehad dus weet hoe het voelt. Maar wij hadden ook een jong kind, dus na de eerste lamgeslagen weken toch met hangen en wurgen geprobeerd iets van een dagritme te hebben. In de ochtend opstaan, ontbijten (want ik was ook veel afgevallen) en aankleden.
In de middag even wandelen of fietsen (autorijden heb ik heel lang niet gedurfd)
In de avond een poging tot vaatwasser uitladen of de was op hangen. Let op, poging tot want meestal kwam alles op de verkeerde plek terecht of viel ik halverwege al om van vermoeidheid.
Ik moest na een paar weken ook weer gewoon weer voor zoon zorgen als man aan het werk was. Gelukkig sliep hij nog ‘s middags en ik zorgde voor hulp.
Ook liep ik bijna direct bij de psychiater en bij de haptonoom. Ik had het al met al best druk zo met herstellen. En ja daar zaten ook terugvallen bij.
Het is hard werken en je kunt niet te veel verlangen, maar zo na drie maanden er nog bijzitten is niet normaal.
Voelt hij zich niet bezwaard?
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
