Psyche
alle pijlers
Zelfmoord
woensdag 17 november 2010 om 13:46
Het lijkt altijd een 'ver van je bed show', maar nu ineens in het niet meer zo ver van mijn bed.
Ondanks dat ik het gevoel van hulpeloosheid en 'niet meer willen' ken, maak ik met vrienden/familie/collega's vaak grapjes over de berichten die je op het nieuws hoort. Misschien gewoon omdat we niet weten hoe met zoiets om te gaan, ook al is er helemaal niets grappigs aan.
nu is het de vader van één van mijn beste vriendinnen die zeer recentelijk zijn eigen leven heeft genomen en meéén wat is dit moeilijk!
Ik weet niet wat ik tegen haar moet zeggen. En ondanks dat die man voor mij niets anders is dan de vader van een vriendin, zit ik er zelf ook behoorlijk mee in de rast. Juist omdat ik zijn motieven zogoed begrijp. De depressieve gevoelens, het niet meer willen en vooral het niet meer kunnen.
Tuurlijk is vriendin en haar moeder nu het ALLER belangrijkste, maar hoe geef je dit ook zelf een plekje?
Ondanks dat ik het gevoel van hulpeloosheid en 'niet meer willen' ken, maak ik met vrienden/familie/collega's vaak grapjes over de berichten die je op het nieuws hoort. Misschien gewoon omdat we niet weten hoe met zoiets om te gaan, ook al is er helemaal niets grappigs aan.
nu is het de vader van één van mijn beste vriendinnen die zeer recentelijk zijn eigen leven heeft genomen en meéén wat is dit moeilijk!
Ik weet niet wat ik tegen haar moet zeggen. En ondanks dat die man voor mij niets anders is dan de vader van een vriendin, zit ik er zelf ook behoorlijk mee in de rast. Juist omdat ik zijn motieven zogoed begrijp. De depressieve gevoelens, het niet meer willen en vooral het niet meer kunnen.
Tuurlijk is vriendin en haar moeder nu het ALLER belangrijkste, maar hoe geef je dit ook zelf een plekje?
woensdag 17 november 2010 om 13:49
pff moeilijk.. gewoon haar laten praten scheelt al veel denk ik.. En zelf proberen om het niet te persoonlijk te laten worden en als je merkt dat het je niet meer loslaat dan zou ik zsm contact opnemen met je psycholoog (ik neem dat je hierbij hulp krijgt).. en zorgen dat je kan praten over je gevoelens. Het lijkt me erg moeilijk om die gevoelens te hebben en iemand te steunen .. Maar zorg ervoor dat jij igg ook kan praten met iemand die jou serieus neemt in jouw gevoelens
Sterkte
Sterkte
woensdag 17 november 2010 om 13:52
woensdag 17 november 2010 om 14:01
Het lijkt er een beetje op dat je het naar jezelf toetrekt en dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn. Deze ramp is je vriendin overkomen en niet jou, dus neem daar in ieder geval afstand van.
Het lijkt me voor je vriendin goed dat je er voor haar bent, maar je kan aangeven dat je niet weet wat je moet zeggen, maar snapt dat het vreselijk voor haar moet zijn en dat je er gewoon voor haar bent. Het komt heel veel voor dat de omgeving, vrienden en kennissen, zich terugtrekken omdat ze er niet mee om kunnen gaan, niets valt zo zwaar als dat, ben je net je vader verloren en raak je daardoor je vrienden nog kwijt ook. Het beste wat je dus kunt doen is haar trouw te blijven. Ze moet door een rouwproces heen, maar komt vanzelf weer een keertje boven drijven.
Veel liefs in je vriendschap gewenst.
Het lijkt me voor je vriendin goed dat je er voor haar bent, maar je kan aangeven dat je niet weet wat je moet zeggen, maar snapt dat het vreselijk voor haar moet zijn en dat je er gewoon voor haar bent. Het komt heel veel voor dat de omgeving, vrienden en kennissen, zich terugtrekken omdat ze er niet mee om kunnen gaan, niets valt zo zwaar als dat, ben je net je vader verloren en raak je daardoor je vrienden nog kwijt ook. Het beste wat je dus kunt doen is haar trouw te blijven. Ze moet door een rouwproces heen, maar komt vanzelf weer een keertje boven drijven.
Veel liefs in je vriendschap gewenst.
woensdag 17 november 2010 om 14:03
Gewoon er voor haar zijn. Nodig haar uit om bij je te eten en dat ze haar ei kwijt kan. Bied je schouder aan om uit te huilen en te praten. Of zeg dat ze je altijd mag bellen als ze daar behoefte aan heeft. Meer kan je ook even niet doen.
Sterkte voor jullie allemaal .
Sterkte voor jullie allemaal .
Als je tot over je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven
woensdag 17 november 2010 om 14:15
woensdag 17 november 2010 om 14:16
Afgelopen oktober is het voor mij drie jaar geleden dat mijn moeder zich zelf van het leven benam. Wat er dan met je gebeurt is niet met woorden te omschrijven. Elk vezeltje energie wordt je lijf uit gezogen en alles kost opeens drie keer zoveel energie als anders. Ik vond het in die periode heel erg fijn dat mensen er gewoon waren, het idee dat ik terug kon vallen op een fijne vriendin werkte zo verlossend. En er zijn in zo'n situatie meer mensen die niet weten wat ze moeten doen dan mensen die dit wel weten. Ik heb ook meegemaakt dat ik compleet werd genegeerd. Zo niet eerlijk! Ik kan er gewoon weer heel boos over worden!
Er rust een enorm taboe op zelfdoding. Ook in de hulpverlening. Hartverscheurend vind ik het dat mijn moeder bij niemand terecht kon in de hulpverlening, dat ze zich helemaal in haar eentje zo ellendig heeft gevoeld. Ze had wel de moed om haar wens tegen mij uit te spreken, maar als dochter kun je hier zo weinig mee. Ik kon geen hulpverlener voor mijn moeder zijn..hoe graag ik dit ook wilde en hoe erg ik soms mijn best daar ook voor heb gedaan.
Afgelopen augustus ben ik afgestudeerd voor mijn opleiding, SPH. Mijn onderwerp was; ''Hoe kan men in de hulpverlening opener omgaan met een suïcidewens van hulpvragers die door hun psychische lijden geen perspectief meer zien op een menswaardig bestaan?''
Daarnaast heb ik de afgelopen drie jaar een (rouw)dagboek bijgehouden. Ik vind het interessant om hier misschien wel iets mee te doen, het is zo'n waardevol documentje geworden..misschien ook wel voor anderen. En net nu al mijn verdriet zijn plekje leek te krijgen is drie weken geleden mijn schoonvader aan een plotselinge ziekte overleden. En dan voel ik weer wat er allemaal nog zit en kan ik weer van voor af aan beginnen. Het was mijn nekslag, ben compleet vast gelopen. Werk aan de winkel!
In ieder geval, ben er gewoon voor haar. Leen haar je schouder, je oren, je ogen en je zachtheid. Maar vergeet hierbij ook zeker jezelf niet...want makkelijk om iemand in zo'n situatie te steunen is dit zeker niet. Wees lief voor jezelf, anders kun je ook niet lief zijn voor een ander.
Er rust een enorm taboe op zelfdoding. Ook in de hulpverlening. Hartverscheurend vind ik het dat mijn moeder bij niemand terecht kon in de hulpverlening, dat ze zich helemaal in haar eentje zo ellendig heeft gevoeld. Ze had wel de moed om haar wens tegen mij uit te spreken, maar als dochter kun je hier zo weinig mee. Ik kon geen hulpverlener voor mijn moeder zijn..hoe graag ik dit ook wilde en hoe erg ik soms mijn best daar ook voor heb gedaan.
Afgelopen augustus ben ik afgestudeerd voor mijn opleiding, SPH. Mijn onderwerp was; ''Hoe kan men in de hulpverlening opener omgaan met een suïcidewens van hulpvragers die door hun psychische lijden geen perspectief meer zien op een menswaardig bestaan?''
Daarnaast heb ik de afgelopen drie jaar een (rouw)dagboek bijgehouden. Ik vind het interessant om hier misschien wel iets mee te doen, het is zo'n waardevol documentje geworden..misschien ook wel voor anderen. En net nu al mijn verdriet zijn plekje leek te krijgen is drie weken geleden mijn schoonvader aan een plotselinge ziekte overleden. En dan voel ik weer wat er allemaal nog zit en kan ik weer van voor af aan beginnen. Het was mijn nekslag, ben compleet vast gelopen. Werk aan de winkel!
In ieder geval, ben er gewoon voor haar. Leen haar je schouder, je oren, je ogen en je zachtheid. Maar vergeet hierbij ook zeker jezelf niet...want makkelijk om iemand in zo'n situatie te steunen is dit zeker niet. Wees lief voor jezelf, anders kun je ook niet lief zijn voor een ander.
woensdag 17 november 2010 om 14:46
Er voor haar zijn. Niet zeggen: 'kom maar naar me toe als je wilt praten', maar gewoon naar haar toegaan. Zelf het initiatief nemen in jullie vriendschap en het niet van haar af laten hangen.
Arm om haar heenslaan, ruimte geven voor haar verdriet, aangven dat ze bij jou terechtkan met haar tranen...
En: je kan beter zeggen dat je niet weet wat je moet zeggen, dan niets zeggen...
(heb het zelf ook van heel dichtbij meegemaakt, en het is ver-schrik-ke-lijk)
Sterkte
Arm om haar heenslaan, ruimte geven voor haar verdriet, aangven dat ze bij jou terechtkan met haar tranen...
En: je kan beter zeggen dat je niet weet wat je moet zeggen, dan niets zeggen...
(heb het zelf ook van heel dichtbij meegemaakt, en het is ver-schrik-ke-lijk)
Sterkte
woensdag 17 november 2010 om 14:48
Ja idd Cateautje, wat je zegt...op grote afstand is het spannend en bespreekbaar. Maar als het in je naaste omgeving gebeurt kunnen mensen opeens heel spastisch doen/ reageren, terwijl iedereen er altijd wel een mening of een visie over heeft. Voor mij is het onderdeel van mijn leven geworden...en nu na drie jaar ondanks dat, nog steeds af en toe zo onwerkelijk!
In principe is niet meer willen leven ook een hulpvraag. Alleen is er nog niets in de hulpverlening wat hier specifiek op is gericht, deze verkapte hulpvraag.
In principe is niet meer willen leven ook een hulpvraag. Alleen is er nog niets in de hulpverlening wat hier specifiek op is gericht, deze verkapte hulpvraag.
woensdag 17 november 2010 om 14:58
quote:Maud_81 schreef op 17 november 2010 @ 14:48:
Ja idd Cateautje, wat je zegt...op grote afstand is het spannend en bespreekbaar. Maar als het in je naaste omgeving gebeurt kunnen mensen opeens heel spastisch doen/ reageren, terwijl iedereen er altijd wel een mening of een visie over heeft. Voor mij is het onderdeel van mijn leven geworden...en nu na drie jaar ondanks dat, nog steeds af en toe zo onwerkelijk!
In principe is niet meer willen leven ook een hulpvraag. Alleen is er nog niets in de hulpverlening wat hier specifiek op is gericht, deze verkapte hulpvraag..
Ja idd Cateautje, wat je zegt...op grote afstand is het spannend en bespreekbaar. Maar als het in je naaste omgeving gebeurt kunnen mensen opeens heel spastisch doen/ reageren, terwijl iedereen er altijd wel een mening of een visie over heeft. Voor mij is het onderdeel van mijn leven geworden...en nu na drie jaar ondanks dat, nog steeds af en toe zo onwerkelijk!
In principe is niet meer willen leven ook een hulpvraag. Alleen is er nog niets in de hulpverlening wat hier specifiek op is gericht, deze verkapte hulpvraag..
woensdag 17 november 2010 om 15:10
@ Cateautje; Mensen begeleiden in hun wens is ook een vorm van hulpverlenen. En dat is er niet in NL. Je kunt dat wel vinden bij instanties als Stichting De Einder en VVE e.d. Maar in de reguliere hulpverlening is hier niets voor. In die zin vind ik het zeker een hulpvraag, welke kant dit dan ook uit mag gaan.
Het is ook niet vreemd dat mensen bang zijn voor de dood en daar naar reageren. Niemand kan ons immers vertellen wat dood gaan is, wat er gebeurt. Dat neem ik niemand kwalijk. Maar dat iemand door die angst een ander maar laat barsten...dat vind ik kwetsender.
Je beschrijft heel mooi hoe jij de dood van je moeder een plekje hebt kunnen geven. Ik herken daar ook veel in. Nooit eerder heb ik een dergelijke herkenning kunnen delen. Ik kom mijn moeder nog dagelijks tegen, in alles wat ik doe, voel en dagelijks in de spiegel.
En ik ben het ook met je eens, ook ik zal iemand die zich in een dergelijke situatie bevindt nooit laten vallen. Alleen al een luisterend oor en erkenning is al zo bevrijdend in zo'n situatie.
In ieder geval veel respect voor jou, hoe je ermee omgaat en hoe je er in deelt!
Het is ook niet vreemd dat mensen bang zijn voor de dood en daar naar reageren. Niemand kan ons immers vertellen wat dood gaan is, wat er gebeurt. Dat neem ik niemand kwalijk. Maar dat iemand door die angst een ander maar laat barsten...dat vind ik kwetsender.
Je beschrijft heel mooi hoe jij de dood van je moeder een plekje hebt kunnen geven. Ik herken daar ook veel in. Nooit eerder heb ik een dergelijke herkenning kunnen delen. Ik kom mijn moeder nog dagelijks tegen, in alles wat ik doe, voel en dagelijks in de spiegel.
En ik ben het ook met je eens, ook ik zal iemand die zich in een dergelijke situatie bevindt nooit laten vallen. Alleen al een luisterend oor en erkenning is al zo bevrijdend in zo'n situatie.
In ieder geval veel respect voor jou, hoe je ermee omgaat en hoe je er in deelt!
woensdag 17 november 2010 om 15:17
www.113online.nl
Gespecialiseerd in dit soort problematiek.
Ben het verder totaal met je eens Maud.
Ik ben echter nog niemand tegengekomen die echt dood wilde, wel rust.
Gespecialiseerd in dit soort problematiek.
Ben het verder totaal met je eens Maud.
Ik ben echter nog niemand tegengekomen die echt dood wilde, wel rust.
woensdag 17 november 2010 om 17:16
Wat verschrikkelijk dat dit is gebeurd.. veel sterkte gewenst..
Wat inderdaad heel belangrijk is, is dat je er inderdaad niet voor wegloopt. Is al eerder gezegd in dit topic, maar bealngrijk genoeg om nogmaals te melden. Ze heeft je nu nodig, en andere mensen om r heen heeft ze ook nodig. Ik weet t want ben een paar weken terug mn moeder verloren.. Mensen lopen liever om je heen, dan dat ze vragen hoe t gaat.. begrijpelijk, todat je zelf iemand verliest..
Probeer er dus te zijn voor r, en als ze wil, praat erover. Zo kunnen jullie t samen misschien verwerken..
Liefs
Wat inderdaad heel belangrijk is, is dat je er inderdaad niet voor wegloopt. Is al eerder gezegd in dit topic, maar bealngrijk genoeg om nogmaals te melden. Ze heeft je nu nodig, en andere mensen om r heen heeft ze ook nodig. Ik weet t want ben een paar weken terug mn moeder verloren.. Mensen lopen liever om je heen, dan dat ze vragen hoe t gaat.. begrijpelijk, todat je zelf iemand verliest..
Probeer er dus te zijn voor r, en als ze wil, praat erover. Zo kunnen jullie t samen misschien verwerken..
Liefs
woensdag 17 november 2010 om 22:31
Wolkia wat een toepasselijk onderschrift heb je.
Ik heb deze week ook een begrafenis van een familielid die zelfmoord heeft gepleegd. Ik zal mijn reactie even van een ander topic halen en hier plakken..
Binnenkort heb ik de begrafenis van een familielid, die helaas ook door zelfdoding omgekomen is. Ook iemand die al tijden van depressies kende en het prive ook niet makkelijk had laatste maanden (scheiding).
Het zit ook deels in onze familie, veel leden hebben last van depressies. (erfelijkheid en zelfde opvoeding waarschijnlijk?)
Ergens heb ik er een heel dubbel gevoel over. In en in triest dat iemand zo eenzaam en in de (bodemloze) put zit wat tot zelfmoord leidt. Tegelijkertijd merk ik dat ik altijd de relatie met deze familieleden koel heb gehouden, omdat ze 'anders ' waren, dat voelde ik als kind al aan. Deze koele houding maakt ook dat ik me ergens schuldig voel, alsof ik ze afwijs. Ik vind het dan ook moeilijk om mezelf nu een houding te geven. Enerzijds raakt het me nauwelijks (althans niet in verhouding tot), anderzijds vind ik het vreselijk als ik bedenk hoe je je gevoeld moet hebben, als je tot zoiets besluit.
Om nog even op je vraag terug te komen TO, ik denk dat gewoon praten, luisteren, vragen en stil zijn de dingen zijn die je voor je vreindin kunt doen. en dit op dusdanige manier dat het niet als beladen overkomt. Ik merk zelf bijv ook dat ik het alleen al moeilijk vind om het op de juiste manier te brengen als mensen vragen naar de doodsoorzaak. Plat 'zelfmoord' zeggen deed het niet zo goed, dus nu zeg ik maar dat de zin in het leven op was... Zo merk je toch weer hoe beladen het onderwerp an sich al is..
Ik heb deze week ook een begrafenis van een familielid die zelfmoord heeft gepleegd. Ik zal mijn reactie even van een ander topic halen en hier plakken..
Binnenkort heb ik de begrafenis van een familielid, die helaas ook door zelfdoding omgekomen is. Ook iemand die al tijden van depressies kende en het prive ook niet makkelijk had laatste maanden (scheiding).
Het zit ook deels in onze familie, veel leden hebben last van depressies. (erfelijkheid en zelfde opvoeding waarschijnlijk?)
Ergens heb ik er een heel dubbel gevoel over. In en in triest dat iemand zo eenzaam en in de (bodemloze) put zit wat tot zelfmoord leidt. Tegelijkertijd merk ik dat ik altijd de relatie met deze familieleden koel heb gehouden, omdat ze 'anders ' waren, dat voelde ik als kind al aan. Deze koele houding maakt ook dat ik me ergens schuldig voel, alsof ik ze afwijs. Ik vind het dan ook moeilijk om mezelf nu een houding te geven. Enerzijds raakt het me nauwelijks (althans niet in verhouding tot), anderzijds vind ik het vreselijk als ik bedenk hoe je je gevoeld moet hebben, als je tot zoiets besluit.
Om nog even op je vraag terug te komen TO, ik denk dat gewoon praten, luisteren, vragen en stil zijn de dingen zijn die je voor je vreindin kunt doen. en dit op dusdanige manier dat het niet als beladen overkomt. Ik merk zelf bijv ook dat ik het alleen al moeilijk vind om het op de juiste manier te brengen als mensen vragen naar de doodsoorzaak. Plat 'zelfmoord' zeggen deed het niet zo goed, dus nu zeg ik maar dat de zin in het leven op was... Zo merk je toch weer hoe beladen het onderwerp an sich al is..
zondag 21 november 2010 om 16:50
Morgen is de begrafenis, ik wil graag een gedicht of mooie tekst aan vriendin en moeder geven.
Heb gisteren een mooi lijstje gekocht waar ik het in kan stoppen, ik kan alleen niet de juiste tekst en/of gedicht vinden. Alles wat ik vind dekt naar mijn mening niet de lading.
Ik wil ze iets geven waar ze misschien kracht uit kunnen putten, maar niet iets waarin heel duidelijk naar voren komt dat ze iemand zijn verloren.
Heb gisteren een mooi lijstje gekocht waar ik het in kan stoppen, ik kan alleen niet de juiste tekst en/of gedicht vinden. Alles wat ik vind dekt naar mijn mening niet de lading.
Ik wil ze iets geven waar ze misschien kracht uit kunnen putten, maar niet iets waarin heel duidelijk naar voren komt dat ze iemand zijn verloren.
