Relaties
alle pijlers
afstandelijk / toewijding?
maandag 10 augustus 2009 om 17:31
Dag Viva-forummers,
Tegenwoordig ben ik een fervent meelezer, maar nu toch nog maar een keertje weer posten.
Dit weekend was ik in gesprek met mijn vriend (nu bijna jaar relatie, wonen in verschillende steden, weekendrelatie dus). Even ter illustratie: het was het soort gesprek waarin je beide interessante standpunten naar voren brengt en heel eerlijk bent. Wel over belangrijke elementen van je relatie, maar niet een gesprek over 'kunnen we zo verder'. We kunnen zo prima verder. Het is meer filosofisch.
Het gesprek nam een interessante wending toen we het over zijn gevoelens voor mij gingen hebben (dat klinkt egoistisch maar zo bedoel ik het niet ). Ik vind hem namelijk soms wat afstandelijk of gereserveerd, of hoe noem je dat. Ik noemde het laatst zo, dat hij niet volledige toewijding aan mij heeft. Hij zou niet zijn leven voor mij opgeven en hij kan rustig zeggen dat ie eventjes geen tijd heeft. Hij smst/belt ook rustig een paar dagen niet. Als ik daarnaar vraag zegt ie dat ie wel aan me denkt, maar hij vindt het niet 'nodig' om dat te laten weten, bijvoorbeeld.
Hij zegt dat het zijn karakter is, en daar heeft hij denk ik ook wel gelijk in. (Gelijk in de zin van dat hij echt wel van me houdt. Zoals hij het zegt: evenveel als of misschien wel meer dan van zijn exen. Dat idee.)
Nu ben ik meer van het type veel overhebben voor je partner. Meer dan hij in ieder geval. Ik zorg ervoor dat ik hem veel zie (ben dus ook meer bij hem dan hij bij mij) en ik kan er ook slechter tegen om hem minder te zien (het een heeft te maken met het ander neem ik aan). Ben uit mijn vorige relatie een beetje gewend om idd de hele dag 'gewaardeerd' te worden zeg maar. Ik verwacht dat dus nog een beetje, of denk dat dat zo hoort, zoiets. Het is voor mij dus gek om te merken dat iemand wel van je kan houden (althans volgens hem natuurlijk ) terwijl hij dat niet zo laat merken. Hij knuffelt minder, heeft minder behoefte aan contact, etc.
Ik heb verder niet echt een concrete vraag (en ik heb het ook niet helemaal goed verwoord hoor), maar ik vroeg mij af of jullie hier weleens over filosoferen. Is het een mannending, dat afstandelijke? Is het gewoon hoe je karakter is? Ben ik misschien veel te aanhankelijk / ruggegraatloos / opgeverig? (Ja, je weet het niet... )
Edit: nu ik het weer doorlees... ik denk dat de vraag misschien een beetje is of het 'noodzakelijk' is, die toewijding. Zeker voor een langere relatie. Hoeveel toewijding moet je hebben? (Zoiets).
Nogmaals, het is gefilosofeer van ons. Geen bedreiging van onze relatie.
En edit 2: hij zei "Waarom vraag je het niet eens aan het Viva-forum?" Nou, dat kon ik niet laten, hehe.
Tegenwoordig ben ik een fervent meelezer, maar nu toch nog maar een keertje weer posten.
Dit weekend was ik in gesprek met mijn vriend (nu bijna jaar relatie, wonen in verschillende steden, weekendrelatie dus). Even ter illustratie: het was het soort gesprek waarin je beide interessante standpunten naar voren brengt en heel eerlijk bent. Wel over belangrijke elementen van je relatie, maar niet een gesprek over 'kunnen we zo verder'. We kunnen zo prima verder. Het is meer filosofisch.
Het gesprek nam een interessante wending toen we het over zijn gevoelens voor mij gingen hebben (dat klinkt egoistisch maar zo bedoel ik het niet ). Ik vind hem namelijk soms wat afstandelijk of gereserveerd, of hoe noem je dat. Ik noemde het laatst zo, dat hij niet volledige toewijding aan mij heeft. Hij zou niet zijn leven voor mij opgeven en hij kan rustig zeggen dat ie eventjes geen tijd heeft. Hij smst/belt ook rustig een paar dagen niet. Als ik daarnaar vraag zegt ie dat ie wel aan me denkt, maar hij vindt het niet 'nodig' om dat te laten weten, bijvoorbeeld.
Hij zegt dat het zijn karakter is, en daar heeft hij denk ik ook wel gelijk in. (Gelijk in de zin van dat hij echt wel van me houdt. Zoals hij het zegt: evenveel als of misschien wel meer dan van zijn exen. Dat idee.)
Nu ben ik meer van het type veel overhebben voor je partner. Meer dan hij in ieder geval. Ik zorg ervoor dat ik hem veel zie (ben dus ook meer bij hem dan hij bij mij) en ik kan er ook slechter tegen om hem minder te zien (het een heeft te maken met het ander neem ik aan). Ben uit mijn vorige relatie een beetje gewend om idd de hele dag 'gewaardeerd' te worden zeg maar. Ik verwacht dat dus nog een beetje, of denk dat dat zo hoort, zoiets. Het is voor mij dus gek om te merken dat iemand wel van je kan houden (althans volgens hem natuurlijk ) terwijl hij dat niet zo laat merken. Hij knuffelt minder, heeft minder behoefte aan contact, etc.
Ik heb verder niet echt een concrete vraag (en ik heb het ook niet helemaal goed verwoord hoor), maar ik vroeg mij af of jullie hier weleens over filosoferen. Is het een mannending, dat afstandelijke? Is het gewoon hoe je karakter is? Ben ik misschien veel te aanhankelijk / ruggegraatloos / opgeverig? (Ja, je weet het niet... )
Edit: nu ik het weer doorlees... ik denk dat de vraag misschien een beetje is of het 'noodzakelijk' is, die toewijding. Zeker voor een langere relatie. Hoeveel toewijding moet je hebben? (Zoiets).
Nogmaals, het is gefilosofeer van ons. Geen bedreiging van onze relatie.
En edit 2: hij zei "Waarom vraag je het niet eens aan het Viva-forum?" Nou, dat kon ik niet laten, hehe.
dinsdag 11 augustus 2009 om 22:17
quote:Eierdoppie schreef op 10 augustus 2009 @ 21:18:
Je verhaal over het nog uitstellen van het samenwonen snap ik enerzijds, anderzijds vind ik het overkomen als een besluit van het denken en niet van het voelen. Dat is vast verstandig, maar ook niet een beetje jammer?
Het klopt dat het vooral rationeel is. Ik heb daar in het topic "Waarom woon je nog niet samen?" het zo even samengevat:
ik durf niet alles voor hem op te geven (want samenwonen heeft voor mij als consequentie in zijn huis gaan wonen (koophuis vs huurhuis) in een andere stad, waar ik niet echt veel mensen ken, dus ik doe het nog even niet.
Dat is een reden waarom ik denk nu even niet, even nog wat meer basis. Ik durf gewoon echt niet weer helemaal los te laten om er later achter te komen dat het het toch niet is. Op een gegeven moment zal ik wel moeten, maar dan wil ik eventjes wat meer zekerheid.
En hij had dus het rationele argument van je verandert nog zoveel, laten we het even rustig aan doen.
Maar als ik mijn gevoel volg dan wil ik het liefst vandaag nog bij hem intrekken maar ben nogal impulsief van aard dus laten we dat nog ff niet doen
Je verhaal over het nog uitstellen van het samenwonen snap ik enerzijds, anderzijds vind ik het overkomen als een besluit van het denken en niet van het voelen. Dat is vast verstandig, maar ook niet een beetje jammer?
Het klopt dat het vooral rationeel is. Ik heb daar in het topic "Waarom woon je nog niet samen?" het zo even samengevat:
ik durf niet alles voor hem op te geven (want samenwonen heeft voor mij als consequentie in zijn huis gaan wonen (koophuis vs huurhuis) in een andere stad, waar ik niet echt veel mensen ken, dus ik doe het nog even niet.
Dat is een reden waarom ik denk nu even niet, even nog wat meer basis. Ik durf gewoon echt niet weer helemaal los te laten om er later achter te komen dat het het toch niet is. Op een gegeven moment zal ik wel moeten, maar dan wil ik eventjes wat meer zekerheid.
En hij had dus het rationele argument van je verandert nog zoveel, laten we het even rustig aan doen.
Maar als ik mijn gevoel volg dan wil ik het liefst vandaag nog bij hem intrekken maar ben nogal impulsief van aard dus laten we dat nog ff niet doen
