Bedrogen

Ik ben al jaren lid van het forum en meestal in de meelezende variant. Ik had nooit gedacht dat ik dit topic ooit zelf zou openen.

Op dit moment gaan mijn gedachten en emoties echt alle kanten op, en ik hoop dat het van me af schrijven enigszins helpt om te kalmeren en alles op een rij te krijgen.

De situatie in het kort:

Ik ben dit jaar 16 jaar samen met mijn man, drie jaar geleden zijn we getrouwd. Hij is 12 jaar ouder dan ik en heeft voor mij een lange relatie (14 jaar) gehad. Die relatie was nog maar heel kort doodgebloed toen wij iets kregen.

We hebben twee prachtige dochters (9 en 10 jaar) en als ik onze relatie moet omschrijven zou ik zeggen dat we gewoon best wel steady gaan (of gingen..). We hebben ons ups en downs gehad, zeker toen de kinderen jong waren en we behoorlijk slaap tekort kwamen. De mindere perioden hebben - voor zover ik weet - nooit met zich meegebracht dat één van ons het buiten de deur is gaan zoeken.

De laatste 3, 4 jaar zijn er dingen veranderd. Aan de ene kan hebben we elkaar weer een beetje teruggevonden; er is stabiliteit in de activiteiten en gezondheid van de kinderen, we hebben allebei een mooi vast inkomen, wonen nu zes jaar in een fijn huis in een fijne buurt, en alles gaat zijn gangetje. Tegelijkertijd heeft mijn man in toenemende mate last van donkere buien. Hij wordt dan wakker met een zwaar gevoel, dat eigenlijk niet of moeilijk weggaat. Dat uit zich in eindeloze zwijgzaamheid. Als ik dan vraag wat er is, is het antwoord 'niks' of 'druk op werk' of 'ik ben gewoon moe'. Deze buien zijn bij mij steeds zwaarder gaan drukken. Ik weet dat ze op enig moment over gaan, maar een heel weekend lang met een zwijgzame donderwolk in huis leven, is best wel pittig.
Eens in de zoveel tijd barst de bom, maken we hier ruzie over, belooft hij beterschap en gaat het weer een paar maanden beter. Vorig jaar zomer heeft hij beloofd met iemand te gaan praten, maar die stap heeft hij uiteindelijk toen niet gezet.

In januari van dit jaar ben ik er per toeval achter gekomen dat hij een meer dan vriendschappelijk app-contact onderhield met een collega van hem van de administratie. Hij is daar heel erg van geschrokken, heeft mij bezworen dat hij er niks mee wilde, dat het soort spontane verliefdheid was, maar dat hij absoluut verder wil met mij en ons gezin. Wat de situatie wel extra pijnlijk maakte, is dat de betreffende collega maar liefst 30 jaar jonger is dan mijn man. Ze is begin 20. Zij heeft zelf ook een vaste relatie waarmee ze samenwoont in een koophuis.

Voor mijn gevoel hebben we deze situatie toen uitgesproken en zijn we met goede moed verder gegaan. Ik heb wel aangegeven dat ik wilde praten met een relatietherapeut omdat we allebei niet zo heel goed zijn in het uiten van onze emoties en zeggen wat ons nou echt bezighoudt.
Ergens in maart hebben we ons eerste gesprek gehad en dat hebben we allebei als prettig ervaren.

Vlak na de meivakantie is de bom opnieuw gebarsten. Het bleek dat hij opnieuw het contact met de collega had opgestart en in één van de appberichten (ja die heb ik gelezen) refereerde zij aan een zoenpartij (op werk nota bene, nu ik erover schrijf is het nog clichématiger dan het al was). Ik was er echt kapot van. Niet alleen is hij opnieuw met haar verder gegaan, maar hij heeft er ook gewoon keihard over gelogen. Ik heb bij onze therapeut zitten vertellen dat ik hem ondanks het eerste slippertje vertrouwde als hij zei dat het voorbij was en dat hij nu voor mij ging. Ik voelde me zo ontzettende naïef en vernederd.

Vlak na deze 2e keer hadden we weer een gesprek staan met onze therapeut. We hebben er toen, en ook in de dagen daartussen, uitvoerig over gesproken. Opnieuw zei hij dat hij voor ons gezin wilde gaan, dat het niet aan mij ligt, dan hij niets liever wil dan oud worden met mij en dat hij er nu echt mee ging stoppen. Ik heb aangegeven dat het vertrouwen in hem bij mij heel erg broos is, maar dat ik voor ons gezin wel wil proberen om er weer bovenop te komen.

En nu, zit ik hier, achter mijn computer met 1001 gedachten in mijn hoofd. Deze week bekroop me een vervelend gevoel, dat eigenlijk is gestart toen ik een poging deed om ons seksleven nieuw leven in te blazen, en hij em niet omhoog kreeg.
Gisteravond heb ik mijn gevoel uitgesproken en hem op de man af gevraagd hoe het op dit moment zit. Zijn antwoord in het kort: 'het gevoel (voor haar) is niet van de ene op de andere dag weg, maar ik doe mijn best. Ik snap jouw wantrouwen, maar er is op dit moment echt niets meer'.

En toen ben ik gaan speuren. Dat duurde niet heel lang want in zijn e-mailprullenbak vond ik een uitgebreid bericht van hem aan haar met een bijna dag tot dag verslag van zijn gedachten en gevoelens van de afgelopen drie weken. En daar was geen woord Spaans bij. Kennelijk was zij op vakantie en is er dus geen fysiek contact geweest, maar hij als hij haar 'vakantiefoto's in haar geile jurkje ziet', is die grens denk ik snel overschreden op het moment dat zij terug is van vakantie.

En nu... weet ik het gewoon even niet. Ik zie ons leven as we speak afbrokkelen, want een derde kans zit er wat mij betreft niet in. Ik moet er nog even niet aan denken hoe en wat we aan de kinderen moeten vertellen. Dat breekt echt mijn hart (voor zover er nog iets te breken over is).

Hij is nu met jongste dochter naar sportactiviteit en ik ga dat zodadelijk doen met oudste dochter. Ik heb een vriendin gevraagd om de kinderen daarna op te pikken, zodat ik alleen met hem ben.

Ik weet het gewoon even niet meer. Bedankt voor het lezen.

Hoi allemaal,

Ik was gisteravond echt totaal gesloopt, maar gelukkig goed geslapen. Vanmorgen kwamen er vragen van de kinderen waarom papa er niet was en ik heb in grote lijnen verteld wat er is gebeurd.

Na alle leugens die ik heb gehoord, wilde ik niet ook nog mijn kinderen opzadelen met leugens. Wel benadrukt dat het niets met hen te maken heeft en dat we allebei heel erg veel van ze houden.

Mijn oudste dochter ging er niet echt op in en ging in de ‘brave-oudste-kind’-modus. Toen ik beneden kwam had ze de ontbijttafel gedekt, de konijnen eten gegeven en de vaatwasser uitgeruimd.
De jongste moest heel hard huilen en stelde allerlei vragen; of we nog wel ooit in 1 bed gingen slapen en of we het niet gewoon weer goed kunnen maken.
Beide reacties waren hartverscheurend en ik kan nog steeds niet geloven dat hij ons dit aandoet voor wat shorttime behoeftebevrediging.

Een uur geleden liet hij weten dat hij onderweg naar huis was. De kinderen wilden hem graag zien en ook iets met hem gaan doen. Dat vind ik prima, maar een dagje met zijn vieren alsof er niks aan de hand kan ik nog niet aan. Dat heb ik de kinderen ook uitgelegd en gezegd dat ik een stevige wandeling zou gaan maken. Ik heb gewacht tot hij er bijna was en ben toen zelf weggegaan.

Mijn vriendin, mijn moeder en mijn schoonzus zijn allemaal op de hoogte en daar kan ik gelukkig altijd terecht.

De moeilijkste fase moet denk ik nog komen en wil ik eigenlijk nog niet over nadenken. Hoe nu verder? Ergens hoop ik dat hij z’n ballen bijeenraapt en daadwerkelijk actie onderneemt en voor ons gaat vechten (los van de vraag of dat uiteindelijk zal lukken). De aard van het beestje is echter dat hij mij alles laat bedenken en plannen en dan daarin meegaat. Wat iemand hiervoor terecht opmerkte; daarmee komt de beslissing om ermee te stoppen of niet op mij aan. En dat voelt heel oneerlijk.