Relaties
alle pijlers
bijna kruipen voor liefde bij je eigen man
vrijdag 4 juli 2008 om 16:26
Hallo allemaal,
Al 14 jaar zit ik in een relatie, waarvan wij wij 3 jaar zijn getrouwd en een zoontje hebben van 8 maanden.
5 jaar geleden ben ik een x in de fout gegaan, met een bekende nog wel en we zijn toch bij elkaar gebleven en dus zelfs getrouwd en een kind gekregen.
We zijn destijds ook in relatietherapy geweest en dat heeft alles wel wat duidelijker gemaakt tussen ons.
Nu dus 5 jaar verder en sinds mijn bevalling heb ik het idee dat mijn man zich weer net voeld als toen ik net was vreemdgegaan, hij zegt wel dat ie van me houdt, maar meer omdat het moet volgens mij, verder heb ik het gevoel alsof hij me negeert, raakt me niet aan (het doet hem ook niks of ik hem nu wel of niet aanraak), verteld me niks over werk, wat hij denkt, voelt, wilt niks met me ondernemen, is alleen met zijn zoon bezig(waar ik wel blij om ben), maar ben zelfs jaloers:-(
Wel weet ik dat hij goed contact heeft met een turkse vrouw van het werk(sms contact), zij is nog getrouwd maar wil van haar man af begreep ik, maar er zou geen reden voor zijn volgens mij man.
Ze smsen alleen omdat ze bang is voor haar man dat hij haar iets aandoet of wat dan ook, zijn telefoonrekening is dus best hoog, wel 400 smsjes per maand, alleen naar haar!
Nu heb ik niet het idee dat ze sex hebben ofzo, maar voor mijn gevoel gaan ze geestelijk wel degelijk vreemd zeg maar, ze delen alles met elkaar en ben bang dat hij daarom niks meer met mij wilt delen.
Laatst belde ik hem en vroeg hem hoe het met haar ging (wel sarcastisch, fout van mij), maar toen noemde hij mij een snol en hij ging verder met haar smsen want hij had geen zin om zijn tijd aan mij te verslinden.
Wel heeft mijn man toekomstdromen, en dan spreekt ie uit dat het een droom voor ons gezin is, een groter huis, andere auto, vakanties etc.... maar als ie boos is, zegt ie dat ik niet in die dromen voorkom en dat ie dat soms alleen zegt om mij gerust te stellen.
Dan vraag ik hem wat hij nou wil van mij en dan geeft ie aan dat hij de relatie allang heeft opgegeven en dat als ik verder met hem wil maar mijn best moet doen, want hij zal er geen energie meer in steken.
Nou kortgezegt, ik ben voor hem gaan kruipen als het ware, elke dag ontbijt op bed, ik laat de hond uit om hem te ontzien, geef de kleine eten en drinken om hem te ontzien,masseer hem als hij uit het werk komt, kook voor hem, bevredig hem sexueel zonder er iets voor terug te vragen noch te krijgen, ik ben dus aan het smeken eigenlijk om een beetje reactie, liefde, genegenheid, geborgenheid, sex, communicatie!!, helaas zonder resultaat!!
Het enige wat ik merk is dat hij niet meer zomaar boos word of mij een snol, hoer of wat dan ook noemt, soms verteld ie wel wat (onzinnige dingen dan),en dat maakt mij dan alweer blij eigenlijk!
Soms fantaseer ik om met die kleine alleen verder te gaan en hoe mijn leven er dan uit zal zien, maar dan al heel snel krijg ik het benauwd en denk ik, dat kan ik die kleine niet aan doen, moeten we op een flatje gaan zitten ofzo, kan mijn man ook niet missen, het idee dat ie dan misschien een ander krijgt waar die wel alle liefde aan zal geven, ppfff
Vreemdgaan zal ik nooit en tenimmer meer kunnen, weet wat het aanricht, weggaan bij mijn man durf en kan ik dus ook niet, maar van blijven zak ik steeds dieper in een put!
Heb ook gedacht aan hulp bij een psygoloog ofzo, besproken met mijn man, maar hij vind mensen die daar hulp gaan zoeken, zwakke mensen, en vind dat ik dan niet meer instaat zou zijn voor mijn zoontje te zorgen, terwijl als ik hulp zou krijgen het juist beter aankan denk ik, maarja, dat is een wellis nietes verhaal en dat word hem dus ook niet.
Nou, ik ben in iedergeval mijn verhaal even kwijt, maar weet me eigenlijk geen raad meer!
Voor diegene die het hebben gelezen, in iedergeval bedankt dat je de moeite nam.
Groetjes me
Al 14 jaar zit ik in een relatie, waarvan wij wij 3 jaar zijn getrouwd en een zoontje hebben van 8 maanden.
5 jaar geleden ben ik een x in de fout gegaan, met een bekende nog wel en we zijn toch bij elkaar gebleven en dus zelfs getrouwd en een kind gekregen.
We zijn destijds ook in relatietherapy geweest en dat heeft alles wel wat duidelijker gemaakt tussen ons.
Nu dus 5 jaar verder en sinds mijn bevalling heb ik het idee dat mijn man zich weer net voeld als toen ik net was vreemdgegaan, hij zegt wel dat ie van me houdt, maar meer omdat het moet volgens mij, verder heb ik het gevoel alsof hij me negeert, raakt me niet aan (het doet hem ook niks of ik hem nu wel of niet aanraak), verteld me niks over werk, wat hij denkt, voelt, wilt niks met me ondernemen, is alleen met zijn zoon bezig(waar ik wel blij om ben), maar ben zelfs jaloers:-(
Wel weet ik dat hij goed contact heeft met een turkse vrouw van het werk(sms contact), zij is nog getrouwd maar wil van haar man af begreep ik, maar er zou geen reden voor zijn volgens mij man.
Ze smsen alleen omdat ze bang is voor haar man dat hij haar iets aandoet of wat dan ook, zijn telefoonrekening is dus best hoog, wel 400 smsjes per maand, alleen naar haar!
Nu heb ik niet het idee dat ze sex hebben ofzo, maar voor mijn gevoel gaan ze geestelijk wel degelijk vreemd zeg maar, ze delen alles met elkaar en ben bang dat hij daarom niks meer met mij wilt delen.
Laatst belde ik hem en vroeg hem hoe het met haar ging (wel sarcastisch, fout van mij), maar toen noemde hij mij een snol en hij ging verder met haar smsen want hij had geen zin om zijn tijd aan mij te verslinden.
Wel heeft mijn man toekomstdromen, en dan spreekt ie uit dat het een droom voor ons gezin is, een groter huis, andere auto, vakanties etc.... maar als ie boos is, zegt ie dat ik niet in die dromen voorkom en dat ie dat soms alleen zegt om mij gerust te stellen.
Dan vraag ik hem wat hij nou wil van mij en dan geeft ie aan dat hij de relatie allang heeft opgegeven en dat als ik verder met hem wil maar mijn best moet doen, want hij zal er geen energie meer in steken.
Nou kortgezegt, ik ben voor hem gaan kruipen als het ware, elke dag ontbijt op bed, ik laat de hond uit om hem te ontzien, geef de kleine eten en drinken om hem te ontzien,masseer hem als hij uit het werk komt, kook voor hem, bevredig hem sexueel zonder er iets voor terug te vragen noch te krijgen, ik ben dus aan het smeken eigenlijk om een beetje reactie, liefde, genegenheid, geborgenheid, sex, communicatie!!, helaas zonder resultaat!!
Het enige wat ik merk is dat hij niet meer zomaar boos word of mij een snol, hoer of wat dan ook noemt, soms verteld ie wel wat (onzinnige dingen dan),en dat maakt mij dan alweer blij eigenlijk!
Soms fantaseer ik om met die kleine alleen verder te gaan en hoe mijn leven er dan uit zal zien, maar dan al heel snel krijg ik het benauwd en denk ik, dat kan ik die kleine niet aan doen, moeten we op een flatje gaan zitten ofzo, kan mijn man ook niet missen, het idee dat ie dan misschien een ander krijgt waar die wel alle liefde aan zal geven, ppfff
Vreemdgaan zal ik nooit en tenimmer meer kunnen, weet wat het aanricht, weggaan bij mijn man durf en kan ik dus ook niet, maar van blijven zak ik steeds dieper in een put!
Heb ook gedacht aan hulp bij een psygoloog ofzo, besproken met mijn man, maar hij vind mensen die daar hulp gaan zoeken, zwakke mensen, en vind dat ik dan niet meer instaat zou zijn voor mijn zoontje te zorgen, terwijl als ik hulp zou krijgen het juist beter aankan denk ik, maarja, dat is een wellis nietes verhaal en dat word hem dus ook niet.
Nou, ik ben in iedergeval mijn verhaal even kwijt, maar weet me eigenlijk geen raad meer!
Voor diegene die het hebben gelezen, in iedergeval bedankt dat je de moeite nam.
Groetjes me
donderdag 10 juli 2008 om 21:24
Lieve lieve Tally,
Ergens begrijp ik je wel. Ook ik zit in een situatie of ik in een relatie (ook met kind) moet blijven maar dat is niet te vergelijken met wat ik hier lees.
Het is moeilijk om voor jezelf de knoop door te hakken nu stop ik er mee, maar dat punt gaat echt komen hoor.
Wat ik niet begrijp, ben je nou echt zo naief?? Ook mannen voelen dingen, en volgens mij heeft ie aangevoeld dat jij weer over therapie wilt praten en misschien voelt ie wel aan dat je twijfelt of je door mjoet gaan met deze relatie. En vergis je niet hoor, mannen zijn slim (als het moet). Hij weet precies hoe ie je zover krijgt dat jij weer een positief gevoel krijgt over alles en denkt, o ja ik hou van je.
Is het niet de gewoonte waar je van houdt? Mis je hem als je weg bent of hij weg is?
Vraag of je in zijn telefoon mag kijken elke dag. Als jij dan geen smsjes leest van haar en hij toch een rekening krijgt met 400 sms per maand weet je genoeg lijkt me.
Verder ben ik 5 jaar lang (door een ex) geestelijk mishandeld. toen ik eenmaal door had dat ik het zelf kon rooien was de knop om en ben ik bij hem weggegaan.
Meid, denk aan jezelf want hier ga je kapot aan.
Mag ik trouwens vragen hoe oud je bent??
Ergens begrijp ik je wel. Ook ik zit in een situatie of ik in een relatie (ook met kind) moet blijven maar dat is niet te vergelijken met wat ik hier lees.
Het is moeilijk om voor jezelf de knoop door te hakken nu stop ik er mee, maar dat punt gaat echt komen hoor.
Wat ik niet begrijp, ben je nou echt zo naief?? Ook mannen voelen dingen, en volgens mij heeft ie aangevoeld dat jij weer over therapie wilt praten en misschien voelt ie wel aan dat je twijfelt of je door mjoet gaan met deze relatie. En vergis je niet hoor, mannen zijn slim (als het moet). Hij weet precies hoe ie je zover krijgt dat jij weer een positief gevoel krijgt over alles en denkt, o ja ik hou van je.
Is het niet de gewoonte waar je van houdt? Mis je hem als je weg bent of hij weg is?
Vraag of je in zijn telefoon mag kijken elke dag. Als jij dan geen smsjes leest van haar en hij toch een rekening krijgt met 400 sms per maand weet je genoeg lijkt me.
Verder ben ik 5 jaar lang (door een ex) geestelijk mishandeld. toen ik eenmaal door had dat ik het zelf kon rooien was de knop om en ben ik bij hem weggegaan.
Meid, denk aan jezelf want hier ga je kapot aan.
Mag ik trouwens vragen hoe oud je bent??
vrijdag 11 juli 2008 om 13:25
Hoi Dopey155, om op je vraag terug te komen, ik ben 28 jaar!
Wat knap van jou dat jij de knoop durfde door te hakken zeg!
Ook ik kan het financieel wel rooien hoor, ivm mijn werk werk ik precies hoe en wat, maar daar gaat het me niet om.
Misschien is het ook wel dat ik hou van de gewoonte, of van de spanning eigenlijk, ik weet het allemaal niet zo goed meer, ben zo gewend geraakt aan deze negatieve sfeer en houd het zelf ook instant denk ik door zelf foute opmerkingen te maken.
Ik ben gestopt met kijken in zijn mobiel, hij wist toch alles, zelfs alles wat ik hem dan sms.
Als hij weg is weet ik niet of ik hem mis, of je het zo kan noemen, ik denk wel aan hem, maar dan meer in de zin van: zal die met haar aan het bellen, smsen zijn, waarom smst ie mij niet? zou die van haar houden, of is het puur vrienschap? is zij weg bij haar man vanwege haar gevaar, of is ze weg omdat haar man erachter is dat ze contact had met een andere man? Als ik bij hem ben denk ik steeds aan wat ik wel of niet kan zeggen, op welke manier, als ik hem aanraak, misschien zal die dan lief doen, kan ik vragen of hij mij masseert? of beter niet? zal ik hem even in de watten leggen, even niks vragen, niet zeuren? etc....
Vannochtend belde ik en toen was ie vrolijk, dan word ik het ook, zonet belde ik even om te kijken of het was gelukt, boodschappen met de kleine, en was ie sacho en kortaf, we hangen op en ik stuur heel impulsief een sms, was je met je vriendin aan het bellen, smsen dat ik stoorde? is er iets met haar dat je je zorgen maakt? hij reageerd dan weer boos terug met, ik was druk met vanalles en ben het zat om het leven van ons zoontje in gevaar te brengen tijdens het rijden om jou gezeur te voorkomen... dus ik dacht , daar zit wel wat in, maar ja, eigenlijk praat ie me een schuldgevoel aan, of niet?
Misschien zeur ik ook gewoon teveel en moet ik hem vertrouwen als hij zegt dat het puur vriendschap is..... ik weet het allemaal niet meer.
Wat knap van jou dat jij de knoop durfde door te hakken zeg!
Ook ik kan het financieel wel rooien hoor, ivm mijn werk werk ik precies hoe en wat, maar daar gaat het me niet om.
Misschien is het ook wel dat ik hou van de gewoonte, of van de spanning eigenlijk, ik weet het allemaal niet zo goed meer, ben zo gewend geraakt aan deze negatieve sfeer en houd het zelf ook instant denk ik door zelf foute opmerkingen te maken.
Ik ben gestopt met kijken in zijn mobiel, hij wist toch alles, zelfs alles wat ik hem dan sms.
Als hij weg is weet ik niet of ik hem mis, of je het zo kan noemen, ik denk wel aan hem, maar dan meer in de zin van: zal die met haar aan het bellen, smsen zijn, waarom smst ie mij niet? zou die van haar houden, of is het puur vrienschap? is zij weg bij haar man vanwege haar gevaar, of is ze weg omdat haar man erachter is dat ze contact had met een andere man? Als ik bij hem ben denk ik steeds aan wat ik wel of niet kan zeggen, op welke manier, als ik hem aanraak, misschien zal die dan lief doen, kan ik vragen of hij mij masseert? of beter niet? zal ik hem even in de watten leggen, even niks vragen, niet zeuren? etc....
Vannochtend belde ik en toen was ie vrolijk, dan word ik het ook, zonet belde ik even om te kijken of het was gelukt, boodschappen met de kleine, en was ie sacho en kortaf, we hangen op en ik stuur heel impulsief een sms, was je met je vriendin aan het bellen, smsen dat ik stoorde? is er iets met haar dat je je zorgen maakt? hij reageerd dan weer boos terug met, ik was druk met vanalles en ben het zat om het leven van ons zoontje in gevaar te brengen tijdens het rijden om jou gezeur te voorkomen... dus ik dacht , daar zit wel wat in, maar ja, eigenlijk praat ie me een schuldgevoel aan, of niet?
Misschien zeur ik ook gewoon teveel en moet ik hem vertrouwen als hij zegt dat het puur vriendschap is..... ik weet het allemaal niet meer.
vrijdag 11 juli 2008 om 14:12
Tally, please meid. Ga weg bij die vent. Jij kruipt voor hem (Masseren bij het thuiskomen?!?!?!? Seksulee bevredigen zonder er ooit wat voor terug te krijgen?!?!?!?! Ontbijt op bed?!?!?!?!). En inderdaad, nu slaat hij die chauffeur, straks ben jij het en heel misschien moet je zoontje er ook aan gaan geloven. Laten we dat laatste alstjeblieft niet hopen, maar je weet gewoon niet waar hij toe in staat is. Hij wil een soort slavin, die alles voor hem doet. En daar ben je veel en veel te goed voor!!!
vrijdag 11 juli 2008 om 14:25
Hoi Tally,
Heb niet alle berichten gelezen, maar in ieder geval de hele laatste pagina. Ik kan me op zich best een beetje voorstellen dat de zeldzame leuke momenten ervoor zorgen dat je toch een beetje twijfelt, want met die leuke momenten kun je de (veel vaker voorkomende) nare momenten toch een beetje vergoeilijken. Waarschijnlijk kennen we dat allemaal wel binnen een niet goed lopende relatie, althans, als ik voor mezelf spreek: ik herken dat een beetje. Er was zo'n fase in mijn vorige relatie dat het helemaal niet goed ging. Ik durfde/wilde/kon dat nog niet helemaal aan mezelf toegeven, en gebruikte de leuke momenten om de niet-leuke momenten te bedekken. Dat is wat jij volgens mij ook een beetje doet.
Ik vind het knap van je dat je zo open en eerlijk op alle reacties reageert, en dat je er ook echt over nadenkt.
Het lijkt me belangrijk dat je voor jezelf bepaalt of die zeldzame leuke momenten nog opwegen tegen alle periodes dat het niet leuk is (en het klinkt eigenlijk alsof het áltijd niet-leuk is, behálve als het eventjes leuk is). Je hebt daar al een beetje antwoord op gegeven.
De volgende vraag is dan of je er energie in wilt steken om de situatie te verbeteren. Dat kan alleen als je de inschatting hebt dat de situatie ook te verbeteren ís... en dat is nou volgens mij net de twijfel... Wíl jij nog met een man zijn die zich níet inzet voor je, die niet eens zijn best doet. Als ik heel eerlijk en een beetje kort-door-de-bocht ben, denk ik dat jouw man af en toe even aardig doet, zodat hij 'krijgt wat hij wil'. Misschien niet leuk om te zeggen, maar als het gaat over seks, werkte dat dus... hij vertelt dat jíj hem nooit aanraakt en dat hij daar onzeker van wordt... en vervolgens 'krijgt' hij seks... en hoe is het de volgende dag? Weer niet goed.
Dit zit helemaal niet goed lieve Tally. Als jouw man geen therapie wil, is het misschien wel verstandig om zélf hulp te zoeken van bijvoorbeeld een psycholoog, die jou kan ondersteunen in het nemen van beslissingen in je leven. Een psycholoog gaat niet voor jou besluiten of jij wel of niet bij je man moet blijven, maar kan wel samen met jou de feiten, gevoelens op een rijtje zetten, zodat jíj voor jezelf duidelijker hebt wat je nodig hebt, wat je wil, wat je niet wilt en wat voor keuzes dat betekent.
Veel sterkte
Erwt
Heb niet alle berichten gelezen, maar in ieder geval de hele laatste pagina. Ik kan me op zich best een beetje voorstellen dat de zeldzame leuke momenten ervoor zorgen dat je toch een beetje twijfelt, want met die leuke momenten kun je de (veel vaker voorkomende) nare momenten toch een beetje vergoeilijken. Waarschijnlijk kennen we dat allemaal wel binnen een niet goed lopende relatie, althans, als ik voor mezelf spreek: ik herken dat een beetje. Er was zo'n fase in mijn vorige relatie dat het helemaal niet goed ging. Ik durfde/wilde/kon dat nog niet helemaal aan mezelf toegeven, en gebruikte de leuke momenten om de niet-leuke momenten te bedekken. Dat is wat jij volgens mij ook een beetje doet.
Ik vind het knap van je dat je zo open en eerlijk op alle reacties reageert, en dat je er ook echt over nadenkt.
Het lijkt me belangrijk dat je voor jezelf bepaalt of die zeldzame leuke momenten nog opwegen tegen alle periodes dat het niet leuk is (en het klinkt eigenlijk alsof het áltijd niet-leuk is, behálve als het eventjes leuk is). Je hebt daar al een beetje antwoord op gegeven.
De volgende vraag is dan of je er energie in wilt steken om de situatie te verbeteren. Dat kan alleen als je de inschatting hebt dat de situatie ook te verbeteren ís... en dat is nou volgens mij net de twijfel... Wíl jij nog met een man zijn die zich níet inzet voor je, die niet eens zijn best doet. Als ik heel eerlijk en een beetje kort-door-de-bocht ben, denk ik dat jouw man af en toe even aardig doet, zodat hij 'krijgt wat hij wil'. Misschien niet leuk om te zeggen, maar als het gaat over seks, werkte dat dus... hij vertelt dat jíj hem nooit aanraakt en dat hij daar onzeker van wordt... en vervolgens 'krijgt' hij seks... en hoe is het de volgende dag? Weer niet goed.
Dit zit helemaal niet goed lieve Tally. Als jouw man geen therapie wil, is het misschien wel verstandig om zélf hulp te zoeken van bijvoorbeeld een psycholoog, die jou kan ondersteunen in het nemen van beslissingen in je leven. Een psycholoog gaat niet voor jou besluiten of jij wel of niet bij je man moet blijven, maar kan wel samen met jou de feiten, gevoelens op een rijtje zetten, zodat jíj voor jezelf duidelijker hebt wat je nodig hebt, wat je wil, wat je niet wilt en wat voor keuzes dat betekent.
Veel sterkte
Erwt
Peas on earth!
vrijdag 11 juli 2008 om 14:38
Lieve Tally,
Ik vind je verhaal echt wel extreem. Ik voel onwijs met je mee maar zou je ergens ook een schop onder je kont willen verkopen (niet lullig bedoeld maar het frustreert om te lezen wat mensen zichzelf aan (laten) doen). Dit ben je niet waard en dat weet je zelf waarschijnlijk beter dan wij allemaal bij elkaar hier op dit forum.
Waar ik ook steeds aan moet denken is jouw zoontje. Is dit het gedrag dat je ook voor je zoon wilt als hij later volwassen is? Ouders zijn een rolmodel. En als je zoon meekrijgt hoe jouw man jou behandelt, krijgt hij echt een verknipt beeld van relaties man-vrouw, gelijkwaardigheid en eigenwaarde.
Ik hoop zo dat je de kracht vindt om heel snel je biezen te pakken.
Overigens mag jouw man ook wel uitkijken met die Turkse dame als zij zelfs is ondergedoken. Als haar man weet van haar relatie (of hoe je het ook wilt noemen) met jouw man... Je hoort soms van die enge dingen over eerwraak. Daar zou ik mijn kind en mezelf ook niet aan willen blootstellen. Ik wil je niet bang maken maar je man woont nog wel steeds in jullie huis. Met jou en je zoon. Sorry misschien hard om te zeggen maar misschien is dit net het zetje dat je nodig hebt om je spullen te pakken.
Jij en je zoon verdienen 1000x beter. Gelijkwaardigheid, eerlijkheid, veiligheid, rust en liefde. Dat is nu ver te zoeken en ik betwijfel of je dit ooit nog vindt bij je huidige partner.
Ik vind je verhaal echt wel extreem. Ik voel onwijs met je mee maar zou je ergens ook een schop onder je kont willen verkopen (niet lullig bedoeld maar het frustreert om te lezen wat mensen zichzelf aan (laten) doen). Dit ben je niet waard en dat weet je zelf waarschijnlijk beter dan wij allemaal bij elkaar hier op dit forum.
Waar ik ook steeds aan moet denken is jouw zoontje. Is dit het gedrag dat je ook voor je zoon wilt als hij later volwassen is? Ouders zijn een rolmodel. En als je zoon meekrijgt hoe jouw man jou behandelt, krijgt hij echt een verknipt beeld van relaties man-vrouw, gelijkwaardigheid en eigenwaarde.
Ik hoop zo dat je de kracht vindt om heel snel je biezen te pakken.
Overigens mag jouw man ook wel uitkijken met die Turkse dame als zij zelfs is ondergedoken. Als haar man weet van haar relatie (of hoe je het ook wilt noemen) met jouw man... Je hoort soms van die enge dingen over eerwraak. Daar zou ik mijn kind en mezelf ook niet aan willen blootstellen. Ik wil je niet bang maken maar je man woont nog wel steeds in jullie huis. Met jou en je zoon. Sorry misschien hard om te zeggen maar misschien is dit net het zetje dat je nodig hebt om je spullen te pakken.
Jij en je zoon verdienen 1000x beter. Gelijkwaardigheid, eerlijkheid, veiligheid, rust en liefde. Dat is nu ver te zoeken en ik betwijfel of je dit ooit nog vindt bij je huidige partner.
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
vrijdag 11 juli 2008 om 16:17
Daar heb ik niet eens over nagedacht weet je dat:-(, maar volgens mijn man, had die vrouw beltegoed dus haar man kan niet telefoonnummers, adressen achterhalen, hij wist namelijk van niks, dus daar hoef ik niet bang voor te zijn.
Ik weet wel van eerwraak etc.. dat is wel ernstig en wie weet had ze het ook heel slecht, maar waarom dan zo een risico nemen door contact met andere mannen erop na te houden, (getrouwde notabene) en als ik bel, (heb ik 1 x gedaan), lacht ze me uit en gaat turks praten met vriendinnen ofzo en belt vervolgens mijn man op zodat hij tegen mij tekeer kan gaan dat ikgeen ontact met haar mag opnemen en hemop zijn woord moet geloven! Ze heeft nu een ander telefoonnummer, maar ben in staat om die te achterhalen, maar ja, wat schiet ik ermee op he, niks! Oh wat zou het makkelijk zijn als ik zo kon vertrekken, ik weet dat mijn leven er dan veel leuker uit zal gaan zien op den duur, want nu zie ik niemand, doe ik niks, kan mijn spontaniteit niet kwijt! maar ja, ik kan het gewoonweg niet!
Misschien is zelf hulp zoeken bij een psycholoog wel een goed id, maar mijn man mag er dan niet achter komen, want dan gaat ie dat tegen mij gebruiken als ie wel van me af wilt, dat gaf ik al eerder aan, hij vind mensen die hulp zoeken, zwakke mensen die niet in staat zijn om voor hun kinderen te zorgen, en ga niks riskeren om mijn zoon kwijt te raken.
Nou, iedereen een fijn weekend, sterkte voor ieder met zijn, of haar problemen, onthoud dat je er niet alleen voorstaat, hier op het forum word je goed wakker geschud en zijn er mensen die aan je denken, dat werkt!!! dat kan ik beamen!!! Bedankt mensen.
Ik weet wel van eerwraak etc.. dat is wel ernstig en wie weet had ze het ook heel slecht, maar waarom dan zo een risico nemen door contact met andere mannen erop na te houden, (getrouwde notabene) en als ik bel, (heb ik 1 x gedaan), lacht ze me uit en gaat turks praten met vriendinnen ofzo en belt vervolgens mijn man op zodat hij tegen mij tekeer kan gaan dat ikgeen ontact met haar mag opnemen en hemop zijn woord moet geloven! Ze heeft nu een ander telefoonnummer, maar ben in staat om die te achterhalen, maar ja, wat schiet ik ermee op he, niks! Oh wat zou het makkelijk zijn als ik zo kon vertrekken, ik weet dat mijn leven er dan veel leuker uit zal gaan zien op den duur, want nu zie ik niemand, doe ik niks, kan mijn spontaniteit niet kwijt! maar ja, ik kan het gewoonweg niet!
Misschien is zelf hulp zoeken bij een psycholoog wel een goed id, maar mijn man mag er dan niet achter komen, want dan gaat ie dat tegen mij gebruiken als ie wel van me af wilt, dat gaf ik al eerder aan, hij vind mensen die hulp zoeken, zwakke mensen die niet in staat zijn om voor hun kinderen te zorgen, en ga niks riskeren om mijn zoon kwijt te raken.
Nou, iedereen een fijn weekend, sterkte voor ieder met zijn, of haar problemen, onthoud dat je er niet alleen voorstaat, hier op het forum word je goed wakker geschud en zijn er mensen die aan je denken, dat werkt!!! dat kan ik beamen!!! Bedankt mensen.
vrijdag 11 juli 2008 om 16:59
Goh Tally, heb hier net alle berichten gelezen en de meiden hier hebben gelijk! Wil jij je zo de rest van je leven laten behandelen? Zie je jezelf met hem oud worden?
We zijn natuurlijk allemaal buitenstaanders en ik begrijp dat het moeilijk is om een relatie van 14 jaar te beïndigen. Maar als ik het goed begrijp is hij jou eerste partner (je was 14 toen je iets met hem kreeg). Niet dat daar iets mis mee is, maar heeft hij je niet altijd gemanipuleerd? Is hij toevallig een stuk ouder dan jij? En ben jij wel zeker van jezelf? Heb je jezelf niet altijd te afhankelijk van hem opgesteld? (Is er misschien vroeger in je gezinssituatie iets gebeurd, wat ou onzeker heeft gemaakt?) Je hebt dan wel een eigen baan en kan jezelf onderhouden, maar het is toch al raar dat hij gaat zeuren over Hyves e.d. Zoals hier al gezegd werd: hij wil gewoon iemand voor hem alleen, die altijd voor hem klaarstaat, tenminste zo komt het op mij over... Dat is geen basis voor een goede en gelijkwaardige relatie. In een goede relatie moet ruimte zijn voor beide individuen, niet alleen voor die van Meneer Tally888!
Zet eens goed op een rijtje waarom je zou blijven en waarom niet. Hierboven werd ook al het dagboek genoemd waarin je bijhoudt hoe hij tegen je doet. Houd het eens een week vol. Als je het dan naleest, zie je echt wat er aan de hand is i.p.v. wat je DENKT dat er is! (je verdoezelt nu de vervelende momenten met de zeldzame gezellige momenten)
Ik hoop dat je de kracht vindt om datgene te doen wat goed voor jou is (en natuurlijk ook voor je zoontje)! En schroom niet om naar een psycholoog te gaan: die helpt je alleen je diepere (verborgen) gevoelens naar de oppervlakte te bregen, wat soms heel verhelderend kan zijn... Als goede partner zou hij jou hierin moeten steunen! Want jij loopt nog steeds met een schuldgevoel rond over iets wat 5 jaar geleden heeft plaatsgevonden. Dat hij het je niet gunt om vrij te zijn van deze negatieve gedachte als veroorzaker van de problemen (die hij je nu wel steeds aanpraat "jij hebt 5 jaar geleden... bla bla bla... terwijl hij zelf ook geen heilige is op dat gebied!!!!) is voor mij al teken genoeg dat het hem niet gaat om jou welzijn, maar voornamelijk om dat van hem!
(Sorry voor het lange verhaal, maar hij komt echt op mij over als een L*L van een vent! Wat een kloothommel!)
Succes
We zijn natuurlijk allemaal buitenstaanders en ik begrijp dat het moeilijk is om een relatie van 14 jaar te beïndigen. Maar als ik het goed begrijp is hij jou eerste partner (je was 14 toen je iets met hem kreeg). Niet dat daar iets mis mee is, maar heeft hij je niet altijd gemanipuleerd? Is hij toevallig een stuk ouder dan jij? En ben jij wel zeker van jezelf? Heb je jezelf niet altijd te afhankelijk van hem opgesteld? (Is er misschien vroeger in je gezinssituatie iets gebeurd, wat ou onzeker heeft gemaakt?) Je hebt dan wel een eigen baan en kan jezelf onderhouden, maar het is toch al raar dat hij gaat zeuren over Hyves e.d. Zoals hier al gezegd werd: hij wil gewoon iemand voor hem alleen, die altijd voor hem klaarstaat, tenminste zo komt het op mij over... Dat is geen basis voor een goede en gelijkwaardige relatie. In een goede relatie moet ruimte zijn voor beide individuen, niet alleen voor die van Meneer Tally888!
Zet eens goed op een rijtje waarom je zou blijven en waarom niet. Hierboven werd ook al het dagboek genoemd waarin je bijhoudt hoe hij tegen je doet. Houd het eens een week vol. Als je het dan naleest, zie je echt wat er aan de hand is i.p.v. wat je DENKT dat er is! (je verdoezelt nu de vervelende momenten met de zeldzame gezellige momenten)
Ik hoop dat je de kracht vindt om datgene te doen wat goed voor jou is (en natuurlijk ook voor je zoontje)! En schroom niet om naar een psycholoog te gaan: die helpt je alleen je diepere (verborgen) gevoelens naar de oppervlakte te bregen, wat soms heel verhelderend kan zijn... Als goede partner zou hij jou hierin moeten steunen! Want jij loopt nog steeds met een schuldgevoel rond over iets wat 5 jaar geleden heeft plaatsgevonden. Dat hij het je niet gunt om vrij te zijn van deze negatieve gedachte als veroorzaker van de problemen (die hij je nu wel steeds aanpraat "jij hebt 5 jaar geleden... bla bla bla... terwijl hij zelf ook geen heilige is op dat gebied!!!!) is voor mij al teken genoeg dat het hem niet gaat om jou welzijn, maar voornamelijk om dat van hem!
(Sorry voor het lange verhaal, maar hij komt echt op mij over als een L*L van een vent! Wat een kloothommel!)
Succes
vrijdag 11 juli 2008 om 17:42
quote:tally888 schreef op 11 juli 2008 @ 16:17:
Misschien is zelf hulp zoeken bij een psycholoog wel een goed id, maar mijn man mag er dan niet achter komen, want dan gaat ie dat tegen mij gebruiken als ie wel van me af wilt, dat gaf ik al eerder aan, hij vind mensen die hulp zoeken, zwakke mensen die niet in staat zijn om voor hun kinderen te zorgen, en ga niks riskeren om mijn zoon kwijt te raken.
Lees nou eens terug wat je zelf schrijft meisje! Als je hulp nodig hebt moet je die nemen. Hulp is geen verplichting maar een prachtig cadeau. Pak het uit en koester het. Jij zal je zoon niet kwijtraken omdat je hulp zoekt. Jij bent alleen maar sterker omdat je dit niet wilt voor jou en voor je zoon. En omdat je daarom een uitweg probeert te vinden. Schakel instanties in! Je bent niet alleen.
Kun je niet ergens heengaan waar hij je niet lastig valt? Even een weekendje naar een vriendin om een plan te maken. Je moet bij deze man weg. Zorg dat je mensen inschakelt en van je plannen en stappen op de hoogte stelt. Zij kunnen dan net die extra stok achter de deur zijn voor als jij terugkrabbelt.
Ik denk dat je nu stappen moet ondernemen. Die psycholoog zou ik inschakelen als je de eerste stap hebt genomen en bij hem weg bent. Die kan je dan misschien helpen deze weg verder te volgen, zekerder te worden en alles wat gebeurd is te verwerken.
Maar please, pak je zoon, pak je koffers en ga! Desnoods naar een hotel. Maar bel iemand op, je zus, vriendin, ouders wie dan ook. Als je hen eenmaal deelgenoot hebt gemaakt voel je je al veel en veel sterker.
Misschien is zelf hulp zoeken bij een psycholoog wel een goed id, maar mijn man mag er dan niet achter komen, want dan gaat ie dat tegen mij gebruiken als ie wel van me af wilt, dat gaf ik al eerder aan, hij vind mensen die hulp zoeken, zwakke mensen die niet in staat zijn om voor hun kinderen te zorgen, en ga niks riskeren om mijn zoon kwijt te raken.
Lees nou eens terug wat je zelf schrijft meisje! Als je hulp nodig hebt moet je die nemen. Hulp is geen verplichting maar een prachtig cadeau. Pak het uit en koester het. Jij zal je zoon niet kwijtraken omdat je hulp zoekt. Jij bent alleen maar sterker omdat je dit niet wilt voor jou en voor je zoon. En omdat je daarom een uitweg probeert te vinden. Schakel instanties in! Je bent niet alleen.
Kun je niet ergens heengaan waar hij je niet lastig valt? Even een weekendje naar een vriendin om een plan te maken. Je moet bij deze man weg. Zorg dat je mensen inschakelt en van je plannen en stappen op de hoogte stelt. Zij kunnen dan net die extra stok achter de deur zijn voor als jij terugkrabbelt.
Ik denk dat je nu stappen moet ondernemen. Die psycholoog zou ik inschakelen als je de eerste stap hebt genomen en bij hem weg bent. Die kan je dan misschien helpen deze weg verder te volgen, zekerder te worden en alles wat gebeurd is te verwerken.
Maar please, pak je zoon, pak je koffers en ga! Desnoods naar een hotel. Maar bel iemand op, je zus, vriendin, ouders wie dan ook. Als je hen eenmaal deelgenoot hebt gemaakt voel je je al veel en veel sterker.
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
zaterdag 12 juli 2008 om 00:08
Als het gaat om je kinderen en je angst dat hij je voor 'gek' laat veklaren: Het wordt juist gewaardeerd als je hulp zoekt als je twijfelt over wat goed is. Beter dan de zaak uit de hand te laten lopen. Het toont juist aan dat je je best doet om alles in orde te houden/krijgen.
Hij wil niet dat je hulp zoekt omdat hij heus wel weet dat zijn gedrag niet ok is. Hij wil dat prive houden.
Hij wil niet dat je hulp zoekt omdat hij heus wel weet dat zijn gedrag niet ok is. Hij wil dat prive houden.
.
zaterdag 12 juli 2008 om 00:35
quote:tally888 schreef op 04 juli 2008 @ 16:26:
Hallo allemaal,
dat kan ik die kleine niet aan doen, moeten we op een flatje gaan zitten ofzo,
En?? Ik denk dat een kind meer leert van een moeder die voor zichzelf opkomt dan dat je in een ongelukkige relatie in een mooi huis zit.
Ik hoop dat je ooit gaat inzien wat je jezelf aandoet. Echt meid....wat laat jij je inpakken.
Hallo allemaal,
dat kan ik die kleine niet aan doen, moeten we op een flatje gaan zitten ofzo,
En?? Ik denk dat een kind meer leert van een moeder die voor zichzelf opkomt dan dat je in een ongelukkige relatie in een mooi huis zit.
Ik hoop dat je ooit gaat inzien wat je jezelf aandoet. Echt meid....wat laat jij je inpakken.
zondag 13 juli 2008 om 15:20
Tally, hulp zoeken is geen zwaktebod! Hulp vragen is niet makkelijk, en vereist juist wat lef!
Je zegt, 'ik zie niemand, ik doe niks, ik kan mijn spontaniteit niet kwijt'. Je pleast hem, vraagt je af hoe je hem niet tot last bent, vraagt je af of hij een ander heeft, leeft in onzekerheid, je laat je humeur bepalen door hem, je laat je door hem afbreken en daarbij je zelfrespect!
Als je je moet gaan afvragen of je eigen man van deze andere vrouw houdt... dit is niet goed Tally!
Als je zo doorgaat, blijft er een schim van jezelf over, je maakt jezelf een klein beetje kapot, iedere dag dat je, op deze manier, bij hem blijft.
Deze Turkse vrouw is voor jou/hem een heet hangijzer geworden. Maar het gaat om iets anders, dit is alleen maar een gevolg! Het gaat om de basis die niet in orde is, het gaat om hoe hij met jou omgaat, het gaat om het gevoel dat hij jou geeft, om hoe jij je gerespecteerd en gewaardeerd voelt in deze relatie. Dit zijn belangrijke zaken.
Je zegt, 'ik zie niemand, ik doe niks, ik kan mijn spontaniteit niet kwijt'. Je pleast hem, vraagt je af hoe je hem niet tot last bent, vraagt je af of hij een ander heeft, leeft in onzekerheid, je laat je humeur bepalen door hem, je laat je door hem afbreken en daarbij je zelfrespect!
Als je je moet gaan afvragen of je eigen man van deze andere vrouw houdt... dit is niet goed Tally!
Als je zo doorgaat, blijft er een schim van jezelf over, je maakt jezelf een klein beetje kapot, iedere dag dat je, op deze manier, bij hem blijft.
Deze Turkse vrouw is voor jou/hem een heet hangijzer geworden. Maar het gaat om iets anders, dit is alleen maar een gevolg! Het gaat om de basis die niet in orde is, het gaat om hoe hij met jou omgaat, het gaat om het gevoel dat hij jou geeft, om hoe jij je gerespecteerd en gewaardeerd voelt in deze relatie. Dit zijn belangrijke zaken.
maandag 14 juli 2008 om 14:39
Hallo allemaal,
het werkt inderdaad verhelderend om hier alles bij te houden en de reacties te lezen en mijn eigen verhaal natuurlijk!
Van het weekend was de bom weer gebarsten, weet niet eens waarom eigenlijk, maar ineens vroeg hij of ik gelukkig was en voor het eerst durfde ik gewoon te zeggen: NEE!! en hij zij hij natuurlijk, ik ook niet, dus waarom blijven we nog getrouwd etc? en dan is onze zoon de ene week bij mij en de andere week bij jou etc... hij had alles al doordacht!
Ik kreeg voor het eerst in mijn leven denk ik, een soort hyperventilatie, wist niet wat me overkwam, ik liep zelf rond met die gedachtes, maar om het hem te horen zeggen, maakte het zo definitief en mijn wereld stortte in! heel dom ben ik gaan smeken om het toch nog te proberen, dat ik mijn best ga doen en dat ik hoop dat hij er ooknog energie in zou willen steken, dat wilde hij wel zei die.
Heb nu besloten om z.s.m. mijn rijbewijs te halen, zodat ik mezelf kan verplaatsen, nu kan ik het me nog veroorloven, zoek tussendoor naar huisjes, en zoek uit wat er allemaal geregeld moet worden als je gaat scheiden en tussendoor blijf ik de hoop houden dat het toch veranderd!
Zondag was het wel gezellig en deed ie best lief en als ik niks van me laat horen, belt en smst hij me lieve dingen ineens, dat geeft mij het gevoel dat ie het toch wil proberen, dat geeft hoop.
Maar dat houdt niet in dat ik alles vergeet en niet kijk naar wat te doen mochten we toch uit elkaar gaan.
Dokter bel ik morgen, kijken of ik langs kan komen, want heb echt hulp nodig inderdaad.
Soms denk ik, misschien ben ik wel gewoon een zeikerd, zeur ik teveel over die vrouw en andere flutdingen, want toen ik hem vroeg of ie van haar hield of zo, zei die nee, ze is gewoon een goede vriendin die mij erg gesteund heeft en die vriendschap wil ik gewoon prive houden, meer is er niet, en hij kwam eerlijk over, dus ja..... ppff, weet ik het.
Nou, ik ga weer ff werken, bedankt weer voor de reacties.
Liefs tally
het werkt inderdaad verhelderend om hier alles bij te houden en de reacties te lezen en mijn eigen verhaal natuurlijk!
Van het weekend was de bom weer gebarsten, weet niet eens waarom eigenlijk, maar ineens vroeg hij of ik gelukkig was en voor het eerst durfde ik gewoon te zeggen: NEE!! en hij zij hij natuurlijk, ik ook niet, dus waarom blijven we nog getrouwd etc? en dan is onze zoon de ene week bij mij en de andere week bij jou etc... hij had alles al doordacht!
Ik kreeg voor het eerst in mijn leven denk ik, een soort hyperventilatie, wist niet wat me overkwam, ik liep zelf rond met die gedachtes, maar om het hem te horen zeggen, maakte het zo definitief en mijn wereld stortte in! heel dom ben ik gaan smeken om het toch nog te proberen, dat ik mijn best ga doen en dat ik hoop dat hij er ooknog energie in zou willen steken, dat wilde hij wel zei die.
Heb nu besloten om z.s.m. mijn rijbewijs te halen, zodat ik mezelf kan verplaatsen, nu kan ik het me nog veroorloven, zoek tussendoor naar huisjes, en zoek uit wat er allemaal geregeld moet worden als je gaat scheiden en tussendoor blijf ik de hoop houden dat het toch veranderd!
Zondag was het wel gezellig en deed ie best lief en als ik niks van me laat horen, belt en smst hij me lieve dingen ineens, dat geeft mij het gevoel dat ie het toch wil proberen, dat geeft hoop.
Maar dat houdt niet in dat ik alles vergeet en niet kijk naar wat te doen mochten we toch uit elkaar gaan.
Dokter bel ik morgen, kijken of ik langs kan komen, want heb echt hulp nodig inderdaad.
Soms denk ik, misschien ben ik wel gewoon een zeikerd, zeur ik teveel over die vrouw en andere flutdingen, want toen ik hem vroeg of ie van haar hield of zo, zei die nee, ze is gewoon een goede vriendin die mij erg gesteund heeft en die vriendschap wil ik gewoon prive houden, meer is er niet, en hij kwam eerlijk over, dus ja..... ppff, weet ik het.
Nou, ik ga weer ff werken, bedankt weer voor de reacties.
Liefs tally
maandag 14 juli 2008 om 16:36
quote:tally888 schreef op 14 juli 2008 @ 14:39:
Hallo allemaal,
het werkt inderdaad verhelderend om hier alles bij te houden en de reacties te lezen en mijn eigen verhaal natuurlijk!
Van het weekend was de bom weer gebarsten, weet niet eens waarom eigenlijk, maar ineens vroeg hij of ik gelukkig was en voor het eerst durfde ik gewoon te zeggen: NEE!! en hij zij hij natuurlijk, ik ook niet, dus waarom blijven we nog getrouwd etc? en dan is onze zoon de ene week bij mij en de andere week bij jou etc... hij had alles al doordacht!
Ik kreeg voor het eerst in mijn leven denk ik, een soort hyperventilatie, wist niet wat me overkwam, ik liep zelf rond met die gedachtes, maar om het hem te horen zeggen, maakte het zo definitief en mijn wereld stortte in! heel dom ben ik gaan smeken om het toch nog te proberen, dat ik mijn best ga doen en dat ik hoop dat hij er ooknog energie in zou willen steken, dat wilde hij wel zei die.
Heb nu besloten om z.s.m. mijn rijbewijs te halen, zodat ik mezelf kan verplaatsen, nu kan ik het me nog veroorloven, zoek tussendoor naar huisjes, en zoek uit wat er allemaal geregeld moet worden als je gaat scheiden en tussendoor blijf ik de hoop houden dat het toch veranderd!
Zondag was het wel gezellig en deed ie best lief en als ik niks van me laat horen, belt en smst hij me lieve dingen ineens, dat geeft mij het gevoel dat ie het toch wil proberen, dat geeft hoop.
Maar dat houdt niet in dat ik alles vergeet en niet kijk naar wat te doen mochten we toch uit elkaar gaan.
Dokter bel ik morgen, kijken of ik langs kan komen, want heb echt hulp nodig inderdaad.
Soms denk ik, misschien ben ik wel gewoon een zeikerd, zeur ik teveel over die vrouw en andere flutdingen, want toen ik hem vroeg of ie van haar hield of zo, zei die nee, ze is gewoon een goede vriendin die mij erg gesteund heeft en die vriendschap wil ik gewoon prive houden, meer is er niet, en hij kwam eerlijk over, dus ja..... ppff, weet ik het.
Nou, ik ga weer ff werken, bedankt weer voor de reacties.
Liefs tallyTally, lees bovenstaande zelf eens goed: hij behandelt je naar, ... en jij gaat smeken om samen te blijven en dat jij je best gaat doen?! Je pikt nu al teveel, je gaat dus nog minder je mond opendoen. Aja, want hij weet nu dat jij schrikt hebt dat hij ermee stopt en hij kan nu doen en laten wat hij wilt. Zo ziet hij dat, hoor, je hebt hem weer 'de macht' gegeven.
Je leest hier wel alles zeg je en je neemt het wel in je op, maar ik hoop dat je die reacties hier in de praktijk gaat uitvoeren. Je bent en blijft veel te toegeeflijk. En nu, nu heb je gisteren een fijne dag gehad. Hoelang zou dat duren? Is het dat allemaal waard. Naar mijn bescheiden mening niet.
Trouwens, jouw verhaal gaat niet alleen over die Turkse vrouw, maar ook dat hij geen respect voor je heeft. Vergeet dat niet. Jij voelt je (de meeste tijd) niet gelukkig bij hem. Je moet je zo niet laten behandelen, dus je bent geen zeikerd. Betrek het nu niet op jezelf.
Hallo allemaal,
het werkt inderdaad verhelderend om hier alles bij te houden en de reacties te lezen en mijn eigen verhaal natuurlijk!
Van het weekend was de bom weer gebarsten, weet niet eens waarom eigenlijk, maar ineens vroeg hij of ik gelukkig was en voor het eerst durfde ik gewoon te zeggen: NEE!! en hij zij hij natuurlijk, ik ook niet, dus waarom blijven we nog getrouwd etc? en dan is onze zoon de ene week bij mij en de andere week bij jou etc... hij had alles al doordacht!
Ik kreeg voor het eerst in mijn leven denk ik, een soort hyperventilatie, wist niet wat me overkwam, ik liep zelf rond met die gedachtes, maar om het hem te horen zeggen, maakte het zo definitief en mijn wereld stortte in! heel dom ben ik gaan smeken om het toch nog te proberen, dat ik mijn best ga doen en dat ik hoop dat hij er ooknog energie in zou willen steken, dat wilde hij wel zei die.
Heb nu besloten om z.s.m. mijn rijbewijs te halen, zodat ik mezelf kan verplaatsen, nu kan ik het me nog veroorloven, zoek tussendoor naar huisjes, en zoek uit wat er allemaal geregeld moet worden als je gaat scheiden en tussendoor blijf ik de hoop houden dat het toch veranderd!
Zondag was het wel gezellig en deed ie best lief en als ik niks van me laat horen, belt en smst hij me lieve dingen ineens, dat geeft mij het gevoel dat ie het toch wil proberen, dat geeft hoop.
Maar dat houdt niet in dat ik alles vergeet en niet kijk naar wat te doen mochten we toch uit elkaar gaan.
Dokter bel ik morgen, kijken of ik langs kan komen, want heb echt hulp nodig inderdaad.
Soms denk ik, misschien ben ik wel gewoon een zeikerd, zeur ik teveel over die vrouw en andere flutdingen, want toen ik hem vroeg of ie van haar hield of zo, zei die nee, ze is gewoon een goede vriendin die mij erg gesteund heeft en die vriendschap wil ik gewoon prive houden, meer is er niet, en hij kwam eerlijk over, dus ja..... ppff, weet ik het.
Nou, ik ga weer ff werken, bedankt weer voor de reacties.
Liefs tallyTally, lees bovenstaande zelf eens goed: hij behandelt je naar, ... en jij gaat smeken om samen te blijven en dat jij je best gaat doen?! Je pikt nu al teveel, je gaat dus nog minder je mond opendoen. Aja, want hij weet nu dat jij schrikt hebt dat hij ermee stopt en hij kan nu doen en laten wat hij wilt. Zo ziet hij dat, hoor, je hebt hem weer 'de macht' gegeven.
Je leest hier wel alles zeg je en je neemt het wel in je op, maar ik hoop dat je die reacties hier in de praktijk gaat uitvoeren. Je bent en blijft veel te toegeeflijk. En nu, nu heb je gisteren een fijne dag gehad. Hoelang zou dat duren? Is het dat allemaal waard. Naar mijn bescheiden mening niet.
Trouwens, jouw verhaal gaat niet alleen over die Turkse vrouw, maar ook dat hij geen respect voor je heeft. Vergeet dat niet. Jij voelt je (de meeste tijd) niet gelukkig bij hem. Je moet je zo niet laten behandelen, dus je bent geen zeikerd. Betrek het nu niet op jezelf.
vrijdag 18 juli 2008 om 22:24
mensen die geen hulp willen zijn niet te helpen.
sorry, maar volgens mij ben jij er nog niet echt aan toe?!?!
waar ik me dan 'boos' om kan maken is dat je niet nadenkt over je kleine. je zegt natuurlijk van wel, want je zou het hem niet aan kunnen doen om in n flatje te gaan wonen... maar dat is puur een smoes meid.
het is al 100 maal gezegd, lees alles nog eens goed na. ook wat jezelf geschreven hebt. en doe je ogen open!
sorry, maar volgens mij ben jij er nog niet echt aan toe?!?!
waar ik me dan 'boos' om kan maken is dat je niet nadenkt over je kleine. je zegt natuurlijk van wel, want je zou het hem niet aan kunnen doen om in n flatje te gaan wonen... maar dat is puur een smoes meid.
het is al 100 maal gezegd, lees alles nog eens goed na. ook wat jezelf geschreven hebt. en doe je ogen open!
vrijdag 18 juli 2008 om 23:54
Hallo Tally,
Geloof in jezelf en zie dit schrijven hier als een bewustwordingsproces. Zoals ik al vaker heb opgemerkt bij andere topics, is dat sommigen meteen opperen: lees je tekst eens over, doe de oogjes open en doe het goede. Daar is niet 1,2,3 een middel voor! Je doet het op jouw tijd, en ik denk dat het schrijven en langzaam alle rotgevoelens voelen die hij je wel degelijk geeft je UITEINDELIJK de weg zullen wijzen naar een gelukkiger leven. JIJ bent degene aan het stuur, Tally. Jij kunt jezelf stapje voor stapje lief gaan hebben: doe bijvoorbeeld iets goeds voor jezelf elke dag. Ga erop uit en drink een kop thee ergens, ga naar het strand als je dat wil - lekker uitwaaien met je kind en besluiten te gaan pootjebaden of poffertjes eten, bel een vriendin om even de stad in te gaan om te winkelen. Probeer jezelf dingen te GUNNEN. Ik denk dat je niet sterk genoeg bent om NU en stante pede bij hem weg te gaan. Dwing jezelf hier niet toe, want als het je niet lukt kun je daar ook nog eens een rotgevoel over krijgen over jezelf. Maar porbeer het van de andere kant: maak jezelf sterker door je interesses en vrienden en kennissenkring uit te breiden (zijn er bijvoorbeeld aardige moeders op het schoolplein met wie je eens iets af kunt spreken?), naar de dokter te gaan (het is echt sterk dat je inziet dat je hulp nodig hebt!!), en misschien samen met een therapeut kijken naar je leven en relatie? Je zelfvertrouwen meid, is helemaal beneden het nulpunt gezakt. Verwijt jezelf dat niet, maar pak het aan om elke dag een beetje liever te zijn voor jezelf. Als hij je geen kussen wil geven, trakteer jezelf op een middagje zwembad met je kind. Bijvoorbeeld. Met andere woorden: als hij je de liefde niet geeft, geef m aan jezelf.
Elke berg beklimming begint met de eerste stap, en de druppel holt de steen langzaam uit. Geef niet op, cultiveer je gevoel dat je NIET gelukkig bent nu: het zal je uiteindelijk de kracht/woede geven om hier iets aan te doen. Of je bij hem blijft of niet is JOUW keuze, maar door steeds meer voor jezelf te doen, krijg je de kracht om een weloverwogen keuze te maken. Daardoor zul je inzien dat dit niet de liefde is waar je zo naar verlangt. Dan zul je in de spiegel kunnen kijken en een keus maken voor jezelf, en één die niet meer wordt ingegeven door afhankelijkheid. Ik wens je veel geluk, samen met je kind. En uiteindelijk een man die je uit vrije wil elke dag de kussen geeft die je verdient zonder dat je er ooit nog om hoeft te vragen.
XXX Veel sterkte!
Misia
Geloof in jezelf en zie dit schrijven hier als een bewustwordingsproces. Zoals ik al vaker heb opgemerkt bij andere topics, is dat sommigen meteen opperen: lees je tekst eens over, doe de oogjes open en doe het goede. Daar is niet 1,2,3 een middel voor! Je doet het op jouw tijd, en ik denk dat het schrijven en langzaam alle rotgevoelens voelen die hij je wel degelijk geeft je UITEINDELIJK de weg zullen wijzen naar een gelukkiger leven. JIJ bent degene aan het stuur, Tally. Jij kunt jezelf stapje voor stapje lief gaan hebben: doe bijvoorbeeld iets goeds voor jezelf elke dag. Ga erop uit en drink een kop thee ergens, ga naar het strand als je dat wil - lekker uitwaaien met je kind en besluiten te gaan pootjebaden of poffertjes eten, bel een vriendin om even de stad in te gaan om te winkelen. Probeer jezelf dingen te GUNNEN. Ik denk dat je niet sterk genoeg bent om NU en stante pede bij hem weg te gaan. Dwing jezelf hier niet toe, want als het je niet lukt kun je daar ook nog eens een rotgevoel over krijgen over jezelf. Maar porbeer het van de andere kant: maak jezelf sterker door je interesses en vrienden en kennissenkring uit te breiden (zijn er bijvoorbeeld aardige moeders op het schoolplein met wie je eens iets af kunt spreken?), naar de dokter te gaan (het is echt sterk dat je inziet dat je hulp nodig hebt!!), en misschien samen met een therapeut kijken naar je leven en relatie? Je zelfvertrouwen meid, is helemaal beneden het nulpunt gezakt. Verwijt jezelf dat niet, maar pak het aan om elke dag een beetje liever te zijn voor jezelf. Als hij je geen kussen wil geven, trakteer jezelf op een middagje zwembad met je kind. Bijvoorbeeld. Met andere woorden: als hij je de liefde niet geeft, geef m aan jezelf.
Elke berg beklimming begint met de eerste stap, en de druppel holt de steen langzaam uit. Geef niet op, cultiveer je gevoel dat je NIET gelukkig bent nu: het zal je uiteindelijk de kracht/woede geven om hier iets aan te doen. Of je bij hem blijft of niet is JOUW keuze, maar door steeds meer voor jezelf te doen, krijg je de kracht om een weloverwogen keuze te maken. Daardoor zul je inzien dat dit niet de liefde is waar je zo naar verlangt. Dan zul je in de spiegel kunnen kijken en een keus maken voor jezelf, en één die niet meer wordt ingegeven door afhankelijkheid. Ik wens je veel geluk, samen met je kind. En uiteindelijk een man die je uit vrije wil elke dag de kussen geeft die je verdient zonder dat je er ooit nog om hoeft te vragen.
XXX Veel sterkte!
Misia
donderdag 24 juli 2008 om 12:17
Hallo allemaal, daar ben ik weer!
Het is aardig rustig geweest bij mij thuis, geen echte ruzie gehad ofzo, nu heb ik ook echt nergens over gezeurd, gevraagt, niks, maar ja, daardoor hebben we dus totaal geen enkele communicatie gehad eigenlijk, misschien is dat ook de reden dat ik zeur, negatieve aandacht bij hem trekken.
Maar goed, ik ben er wel achter waarom meneer geen sex met me wil, hij doet aan sexcammen, en hij heeft 1 van die meisjes zelfs in zijn msn staan!!! aan de ene kant ben ik opgelucht dat ie niet letterlijk vreemdgaat, tis maar fantasie wat besproken word over msn ofzo, niks fysieks, maar aan de andere kant, doet het me toch wel verdriet, hij wijst mij af, maar gaat dat wel doen.
Ik had het laatst over de pil, dat ik die weer wilde halen, vond hij onnodig, met andere woorden, we gaan toch niet sexxen ofzo? alsof ie schrok van het id dat ik het wilde ofzo, en dan kom ik hierachter, voel me zo lelijk nu!!! wie weet wat ie nog meer doet.....wil het toch wel weten, maar ja, zoals jullie zien, als het zo moet zijn, kom ik er toch wel achter, hij begint sporen na te laten zonder dat ie het door heeft!!!SUKKEL
Mijn kleine man merkt helemaal niks van ons gedoe hoor, hij is zo vrolijk, en krijgt ook van manlief veel liefde en aandacht.
Nou, hulp heb ik nog niet gezocht, dat komt wel.
Liefs
Het is aardig rustig geweest bij mij thuis, geen echte ruzie gehad ofzo, nu heb ik ook echt nergens over gezeurd, gevraagt, niks, maar ja, daardoor hebben we dus totaal geen enkele communicatie gehad eigenlijk, misschien is dat ook de reden dat ik zeur, negatieve aandacht bij hem trekken.
Maar goed, ik ben er wel achter waarom meneer geen sex met me wil, hij doet aan sexcammen, en hij heeft 1 van die meisjes zelfs in zijn msn staan!!! aan de ene kant ben ik opgelucht dat ie niet letterlijk vreemdgaat, tis maar fantasie wat besproken word over msn ofzo, niks fysieks, maar aan de andere kant, doet het me toch wel verdriet, hij wijst mij af, maar gaat dat wel doen.
Ik had het laatst over de pil, dat ik die weer wilde halen, vond hij onnodig, met andere woorden, we gaan toch niet sexxen ofzo? alsof ie schrok van het id dat ik het wilde ofzo, en dan kom ik hierachter, voel me zo lelijk nu!!! wie weet wat ie nog meer doet.....wil het toch wel weten, maar ja, zoals jullie zien, als het zo moet zijn, kom ik er toch wel achter, hij begint sporen na te laten zonder dat ie het door heeft!!!SUKKEL
Mijn kleine man merkt helemaal niks van ons gedoe hoor, hij is zo vrolijk, en krijgt ook van manlief veel liefde en aandacht.
Nou, hulp heb ik nog niet gezocht, dat komt wel.
Liefs
donderdag 24 juli 2008 om 14:19
Wat ben je er nou mee geholpen dat je dit van hem weet? Richt je energie op jezelf, ga naar de huisarts, zoek een psycholoog, vecht voor jezelf, maak jezelf sterk. Daar heb je wat aan en wat hij allemaal met webcams of weet ik veel wat aan het uitspoken is, dat zoekt hij dan maar lekker uit.
Meisje, maak jezelf niet klein en voel jezelf niet lelijk. Je bent meer waard dan dit!!!
Meisje, maak jezelf niet klein en voel jezelf niet lelijk. Je bent meer waard dan dit!!!
donderdag 24 juli 2008 om 15:24
Hoi Tally,
Fijn dat je blijft schrijven om te vertellen hoe het bij jullie thuis blijft gaan. Ik krijg alleen de indruk dat als jij zegt dat het rustig bij jullie thuis is en dat jij geen ruzie maken, dat je dan vindt dat het weer 'best goed' gaat. Dat lijkt me vrijwel onmogelijk.
Waarom heb je nog geen hulp gezocht? Wat maakt dat je nu plotseling denkt 'dat komt wel'?
Ik heb het idee dat je, wanneer er knallende ruzie is, een situatie rondom de turkse vrouw, etc, dat kje dán plotseling denkt: 'er moet iets gebeuren', maar wanneer alles weer rustig is, denk je: 'het komt nog wel'...
Dan blijf je maar voortdobberen....
Fijn dat je blijft schrijven om te vertellen hoe het bij jullie thuis blijft gaan. Ik krijg alleen de indruk dat als jij zegt dat het rustig bij jullie thuis is en dat jij geen ruzie maken, dat je dan vindt dat het weer 'best goed' gaat. Dat lijkt me vrijwel onmogelijk.
Waarom heb je nog geen hulp gezocht? Wat maakt dat je nu plotseling denkt 'dat komt wel'?
Ik heb het idee dat je, wanneer er knallende ruzie is, een situatie rondom de turkse vrouw, etc, dat kje dán plotseling denkt: 'er moet iets gebeuren', maar wanneer alles weer rustig is, denk je: 'het komt nog wel'...
Dan blijf je maar voortdobberen....
Peas on earth!
donderdag 24 juli 2008 om 16:21
je hebt gelijk! tis vervelend om de waarheid onder ogen te zien weet je dat, ik zal eerlijk toegeven, dat ik heel goed weet dat er nooit meer iets zal veranderen en dat we toch wel uitelkaar gaan, maar dat ik hoop hem op iets te betrappen zodat ie een echt gegronde reden heb om weg te gaan en dat niemand kan zeggen dat ik het niet heb geprobeerd en dat het niet aan mij lag.
Dat ik nog geen hulp heb gezocht is gewoon uit laksheid, bangheid,ik weet het niet, stel het steeds uit, net als heel veel andere dingen die ik zou willen doen in mijn leven, maar alleen maar denk, ik wil niet scheiden.
Bedankt erwt, dat je me weer even in de realiteit hebt gebracht.
Dat ik nog geen hulp heb gezocht is gewoon uit laksheid, bangheid,ik weet het niet, stel het steeds uit, net als heel veel andere dingen die ik zou willen doen in mijn leven, maar alleen maar denk, ik wil niet scheiden.
Bedankt erwt, dat je me weer even in de realiteit hebt gebracht.
donderdag 24 juli 2008 om 16:42
Lieve Tally.. als je objectief jouw verhaal leest, zal je erachter komen dat je genoeg gegronde redenen hebt om ermee te kappen.
Hij respecteert je totaal niet hoe je bent en wat je voor hem doet.
Hij heeft al nagedacht over een scheiding.
Wil je dan een man die jou niet wil? Is dat in je hart wat je wilt?
Gun je jezelf niet meer? Een man die dol op jou is, om wie je bent? (Een man die niet voortdurend met andere vrouwen bezig is?!)
Hij respecteert je totaal niet hoe je bent en wat je voor hem doet.
Hij heeft al nagedacht over een scheiding.
Wil je dan een man die jou niet wil? Is dat in je hart wat je wilt?
Gun je jezelf niet meer? Een man die dol op jou is, om wie je bent? (Een man die niet voortdurend met andere vrouwen bezig is?!)
donderdag 24 juli 2008 om 16:44
weet je wat het is geheim1972, ik verleg steeds mijn grenzen, dus ik vind dat cammen wel erg,maar niet erg genoeg, ik wacht eigenlijk op harde feiten zoals, dat ik lees dat ie iets heeft gedaan met een ander, of dat ik het zie ofzo, ik ben erg koppig en denk dat ik gewoon hard op mijn bek moet gaan en dat is op een van deze manieren denk ik, anders als ik nu weg zou gaan, ben ik bang dat ik spijt krijg en hij wel echt om mij gaf en ik het verkeerd zag allemaal, zit er nog logica in?
Maargoed, bedankt voor je reactie
Maargoed, bedankt voor je reactie
donderdag 24 juli 2008 om 16:44
quote:tally888 schreef op 24 juli 2008 @ 12:17:
Mijn kleine man merkt helemaal niks van ons gedoe hoor, hij is zo vrolijk, en krijgt ook van manlief veel liefde en aandacht.
Onderschat je zoon niet. Als iemand gevoelig is voor spanningen dan zijn het babies en kleine kinderen. Als je voor jezelf niet de knoop kunt doorhakken doe het dan alsjeblieft voor hem.
Mijn kleine man merkt helemaal niks van ons gedoe hoor, hij is zo vrolijk, en krijgt ook van manlief veel liefde en aandacht.
Onderschat je zoon niet. Als iemand gevoelig is voor spanningen dan zijn het babies en kleine kinderen. Als je voor jezelf niet de knoop kunt doorhakken doe het dan alsjeblieft voor hem.
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
donderdag 24 juli 2008 om 16:51
quote:tally888 schreef op 24 juli 2008 @ 16:44:
weet je wat het is geheim1972, ik verleg steeds mijn grenzen, dus ik vind dat cammen wel erg,maar niet erg genoeg, ik wacht eigenlijk op harde feiten zoals, dat ik lees dat ie iets heeft gedaan met een ander, of dat ik het zie ofzo, ik ben erg koppig en denk dat ik gewoon hard op mijn bek moet gaan en dat is op een van deze manieren denk ik, anders als ik nu weg zou gaan, ben ik bang dat ik spijt krijg en hij wel echt om mij gaf en ik het verkeerd zag allemaal, zit er nog logica in?
Maargoed, bedankt voor je reactie
Nee... sorry meid er zit geen logica meer in. Hoe hard wil je dan op je bek gaan voordat het kwartje een keer valt? Als ik al het bovenstaande lees zou ik verwachten dat je al aardig wat botbreuken en kneuzingen zou hebben van het op je bek gaan inmiddels. Maar kennelijk is het nog niet genoeg.
Dus hoe hard wil je op je bek gaan voor dat het kwartje valt?
Als je hem in je eigen bed met een andere vrouw betrapt? Valt dan het kwartje?
Als hij een keer een hele week niet thuis komt? Valt dan het kwartje? Als hij jou een keer een pak rammel geeft? Valt dan het kwartje? Of als hij, alles al uitgedokterd en geregeld voor zichzelf, jou ineens scheidingspapieren overhandigt en voorgoed de deur achter zich dicht trekt... Valt het dan?
Meid wees voorbereid op alle bovenstaande scenario's want ik schat de kans groot in dat ze één voor één een keer uitkomen. Wees hem een stap voor en bespaar je zoon en jezelf nog meer ellende.
Nogmaals sterkte.
weet je wat het is geheim1972, ik verleg steeds mijn grenzen, dus ik vind dat cammen wel erg,maar niet erg genoeg, ik wacht eigenlijk op harde feiten zoals, dat ik lees dat ie iets heeft gedaan met een ander, of dat ik het zie ofzo, ik ben erg koppig en denk dat ik gewoon hard op mijn bek moet gaan en dat is op een van deze manieren denk ik, anders als ik nu weg zou gaan, ben ik bang dat ik spijt krijg en hij wel echt om mij gaf en ik het verkeerd zag allemaal, zit er nog logica in?
Maargoed, bedankt voor je reactie
Nee... sorry meid er zit geen logica meer in. Hoe hard wil je dan op je bek gaan voordat het kwartje een keer valt? Als ik al het bovenstaande lees zou ik verwachten dat je al aardig wat botbreuken en kneuzingen zou hebben van het op je bek gaan inmiddels. Maar kennelijk is het nog niet genoeg.
Dus hoe hard wil je op je bek gaan voor dat het kwartje valt?
Als je hem in je eigen bed met een andere vrouw betrapt? Valt dan het kwartje?
Als hij een keer een hele week niet thuis komt? Valt dan het kwartje? Als hij jou een keer een pak rammel geeft? Valt dan het kwartje? Of als hij, alles al uitgedokterd en geregeld voor zichzelf, jou ineens scheidingspapieren overhandigt en voorgoed de deur achter zich dicht trekt... Valt het dan?
Meid wees voorbereid op alle bovenstaande scenario's want ik schat de kans groot in dat ze één voor één een keer uitkomen. Wees hem een stap voor en bespaar je zoon en jezelf nog meer ellende.
Nogmaals sterkte.
Zo. En dan ga ik nu een wijntje inschenken...
