Relaties
alle pijlers
Blijven voor de kinderen?
vrijdag 19 juli 2019 20:36
We hebben een leuk huis, mooie buurt. Beide een baan, genoeg tijd voor leuke uitjes, vakanties etc.
2 leuke kinderen (6 en 7) , allemaal gezond. Genoeg om mijn handen dicht te knijpen!!
Het enige wat ontbreekt (al 2 jaar) is een goede gelijkwaardige relatie en liefde voor mijn man.
Hebben al therapie gehad, weinig resultaat.. hebben nu een broer/zus relatie al wil man meer (sex) van mij.
We vechten elkaar de tent niet uit, het is rustig thuis.
Al een tijd ben Ik niet gelukkig maar wil niet zomaar mijn gezin opgeven om wille van mijn eigen gevoel. Wil het beste voor mijn kinderen en zit er aan te denken om te blijven voor mijn kinderen en mij te schikken in de relatie zodat de kinderen al die ellende van een scheiding niet nee hoeven te maken.
Aan de ene kant benauwd me dit ontzettend, Ben 33 en wil ik zo mijn leven door? Aan de andere kant vind ik dat als je kinderen hebt hun belang voorop moet staan..
En zo hou ik mezelf al weken bezig met 0 resultaat. Ik bespreek dit niet met vrienden of familie omdat hun niet neutraal kunnen reageren.
De meeste viva mensen wel dus mijn vraag aan jullie;
Wat zou jullie keuze zijn?
Zijn er hier mensen die in dezelfde situatie hebben gezeten? En Wat hebben jullie gedaan?
Niet Dat Ik uit jullie reacties conclusies trek of een daadwerkelijke beslissing neem maar misschien helpt het tot inzicht of berusting?
2 leuke kinderen (6 en 7) , allemaal gezond. Genoeg om mijn handen dicht te knijpen!!
Het enige wat ontbreekt (al 2 jaar) is een goede gelijkwaardige relatie en liefde voor mijn man.
Hebben al therapie gehad, weinig resultaat.. hebben nu een broer/zus relatie al wil man meer (sex) van mij.
We vechten elkaar de tent niet uit, het is rustig thuis.
Al een tijd ben Ik niet gelukkig maar wil niet zomaar mijn gezin opgeven om wille van mijn eigen gevoel. Wil het beste voor mijn kinderen en zit er aan te denken om te blijven voor mijn kinderen en mij te schikken in de relatie zodat de kinderen al die ellende van een scheiding niet nee hoeven te maken.
Aan de ene kant benauwd me dit ontzettend, Ben 33 en wil ik zo mijn leven door? Aan de andere kant vind ik dat als je kinderen hebt hun belang voorop moet staan..
En zo hou ik mezelf al weken bezig met 0 resultaat. Ik bespreek dit niet met vrienden of familie omdat hun niet neutraal kunnen reageren.
De meeste viva mensen wel dus mijn vraag aan jullie;
Wat zou jullie keuze zijn?
Zijn er hier mensen die in dezelfde situatie hebben gezeten? En Wat hebben jullie gedaan?
Niet Dat Ik uit jullie reacties conclusies trek of een daadwerkelijke beslissing neem maar misschien helpt het tot inzicht of berusting?
vrijdag 19 juli 2019 22:23
Het risico is dat je juist niet naar elkaar toegroeit en pas uit elkaar gaat als je elkaar bijna naar het leven staat.Illinois schreef: ↑19-07-2019 22:02Wij blijven in eerste instantie bij elkaar omwille van de kinderen. Nou hebben wij het nog niet opgegeven, maar wel vaker uitgesproken dat wij zonder kinderen al uit elkaar waren geweest. Wij willen beide de kinderen niet missen en de kinderen een fijn gezinsleven bieden. En dat hebben ze nu. Dus we blijven eraan werken. Maar zodra wij niet meer met elkaar door één deur kunnen en de spanning voelbaar is voor de kinderen gaan wij uit elkaar. Het moet wel de betere optie zijn. En ergens lijken we elkaar wel terug te vinden. Beetje bij beetje groeien we weer dichter naar elkaar toe.
Maar seks is daarin wel belangrijk. Mijn man zou niet zonder seks kunnen. Ik denk dat ik wel een broer en zus relatie zou kunnen hebben voor de kids, maar mijn man zou heel snel weg zijn als wij nooit meer seks zouden hebben. Één van de twee gefrustreerd en ongelukkig werkt niet. Je moet wel beide de situatie kunnen accepteren. Aan gefrustreerde en ongelukkige ouders hebben kinderen ook niks.
Ik gok dat het toenemende aantal vechtscheidingen een gevolg is van het feit dat mensen veel te lang wachten met scheiden. Voor de kinderen.
Voor de kinderen is het veel beter om uit elkaar te gaan als je elkaar nog een beetje aardig vindt, i.p.v. te wachten tot je elkaars bloed wel kunt drinken.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
vrijdag 19 juli 2019 22:23
Ik heb een kindje. Ik vind los van jou inhoudelijke situatie want daar kan ik geen zinnig woord over zeggen ( ik weet onvoldoende wat er speelt) dat je als mens niet alleen moeder bent. Ik heb zelf een hobby ( eigen paard) die heel belangrijk voor mij is. Daar gaat ook tijd heen die ik niet aan mijn dochtertje en gezin kan besteden. En daardoor passen opa en oma wat vaker op dan anders t geval was. Echter ik vind je hebt maar 1 leven te leven. Ik wil een goede moeder zijn en ik geniet ontzettend van quality time met mijn meisje maar ik wil ook dingen doen die mijzelf gelukkig maken los van moederschap, ( bezig zijn met de paarden)
Anders dan jou verhaal maar wat ik je mee wil geven je hebt maar 1 leven en ook jij verdient t om echt gelukkig te zijn. Dat is ook een voorbeeld naar je kinderen
Maar je kan hen onwijs veel leed besparen in de manier waarop je t doet. Voorkom een vechtscheiding. Wees eerlijk en zorg dat je t samen met je man goed neerzet zodat de kinderen niet tussen jullie in komen
Anders dan jou verhaal maar wat ik je mee wil geven je hebt maar 1 leven en ook jij verdient t om echt gelukkig te zijn. Dat is ook een voorbeeld naar je kinderen
Maar je kan hen onwijs veel leed besparen in de manier waarop je t doet. Voorkom een vechtscheiding. Wees eerlijk en zorg dat je t samen met je man goed neerzet zodat de kinderen niet tussen jullie in komen
where ever you go, go with your heart
vrijdag 19 juli 2019 22:26
Ga je lekker? Jij geeft liever een sneer dan te typen dat jij wel voor de kinderen bij elkaar blijft? Sneu.Rotterdame010 schreef: ↑19-07-2019 20:50Dan mag ik hopen dat je geen kinderen hebt noch ooit zult krijgen.
Ik ben zelf kind van gescheiden ouders. Maar ik zou nooit in een ongelijkwaardige relatie zonder liefde blijven, omdat dat blijkbaar beter is voor de kinderen. Ik snap dat opofferende nooit zo. Zeker in een ongelijkwaardige relatie zal er op een gegeven moment spanning ontstaan die een jeugd ook flink kan verpesten. En ongelijkwaardig suggereert ook dat er eentje altijd inschikt. Lijkt me ook geen lekker voorbeeld voor je kinderen
vrijdag 19 juli 2019 22:31
Welnee.Rotterdame010 schreef: ↑19-07-2019 22:30Kinderen zijn alleen gebaat bij een scheiding als er sprake is van hechtingsproblemen en/of geweld.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
vrijdag 19 juli 2019 22:31
AmenSolomio schreef: ↑19-07-2019 22:23Het risico is dat je juist niet naar elkaar toegroeit en pas uit elkaar gaat als je elkaar bijna naar het leven staat.
Ik gok dat het toenemende aantal vechtscheidingen een gevolg is van het feit dat mensen veel te lang wachten met scheiden. Voor de kinderen.
Voor de kinderen is het veel beter om uit elkaar te gaan als je elkaar nog een beetje aardig vindt, i.p.v. te wachten tot je elkaars bloed wel kunt drinken.
vrijdag 19 juli 2019 22:32
Inderdaad, het gaat alleen om de zelfontplooiing van de volwassenen. Wat een scheiding voor impact heeft op een kind, en echt niet alleen een vechtscheiding, daaraan wordt voorbij gegaan. Komt vast wel goed, maar dat is lang niet altijd het geval.Phloxx schreef: ↑19-07-2019 21:04En de kinderen? Die laten we voor het gemak maar even helemaal buiten beschouwing?
Dit is precies het probleem tegenwoordig. Geen wonder dat er zo veel mensen scheiden.
Meteen wordt de handdoek in de ring gegooid en aan de kinderen en het impact op hen wordt niet gedacht.
vrijdag 19 juli 2019 22:34
Phloxx schreef: ↑19-07-2019 21:13Anders vraag je dit even aan kinderen, hoe leuk scheiden is.
Twee huizen, heen en weer gereis met heel je inboedel, bijna nooit meer met een compleet gezin zijn, en als klap op de vuurpijl krijg je met een beetje pech te maken met nieuwe partners en bijbehorende kinderen.
Scheiden is een grote nachtmerrie voor de kinderen. Tenzij er een onuithoudbare situatie is, ben je je kinderen verplicht te knokken voor je huwelijk.
Ben je daar niet toe bereid? Maak jezelf dan niet verantwoordelijk voor kinderen hun leven en geluk. Oftewel: krijg geen kinderen als je te egoistisch bent ze op de eerste plaats te zetten.
Dit!!!
vrijdag 19 juli 2019 22:34
Helemaal eens.Phloxx schreef: ↑19-07-2019 21:13Anders vraag je dit even aan kinderen, hoe leuk scheiden is.
Twee huizen, heen en weer gereis met heel je inboedel, bijna nooit meer met een compleet gezin zijn, en als klap op de vuurpijl krijg je met een beetje pech te maken met nieuwe partners en bijbehorende kinderen.
Scheiden is een grote nachtmerrie voor de kinderen. Tenzij er een onuithoudbare situatie is, ben je je kinderen verplicht te knokken voor je huwelijk.
Ben je daar niet toe bereid? Maak jezelf dan niet verantwoordelijk voor kinderen hun leven en geluk. Oftewel: krijg geen kinderen als je te egoistisch bent ze op de eerste plaats te zetten.
vrijdag 19 juli 2019 22:35
Yfke, dat geloof ik, maar dan was de scheiding vast niet omdat een van je ouders zichzelf graag wilde ontplooien oid. Of omdat je ouders als broer en zus met elkaar omgingen.
vrijdag 19 juli 2019 22:38
Dat zal wel, maar echt: je hebt kinderen, dus je draagt nu eenmaal een grote verantwoordelijkheid. Ongeacht of je nu bij elkaar blijft of niet je zult altijd samen moeten blijven spreken over je kinderen.
vrijdag 19 juli 2019 22:41
Ik denk dat het hoog tijd wordt dat er onderzoek gedaan gaat worden naar de gevolgen van ouders die 'voor de kinderen' bij elkaar blijven, maar daardoor ongelukkig zijn.Rotterdame010 schreef: ↑19-07-2019 22:38Dat zal wel, maar echt: je hebt kinderen, dus je draagt nu eenmaal een grote verantwoordelijkheid. Ongeacht of je nu bij elkaar blijft of niet je zult altijd samen moeten blijven spreken over je kinderen.
Ik denk dat je de impact daarvan op de kinderen niet moet onderschatten.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
vrijdag 19 juli 2019 22:43
vrijdag 19 juli 2019 22:46
Alleen was dat niet te voorkomen.Rotterdame010 schreef: ↑19-07-2019 22:43Dat is een onzinredenering, net zozeer als dat het vroeger, lees een paar eeuwen terug, kinderen vaak wees werden. Dat kwam vaak voor, maar ook niet bepaald goed of prettig voor een kind.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
vrijdag 19 juli 2019 22:58
Wist je dat het ook andersom kan zijn. Mijn vader is een hele intelligente man en ik denk dat hij 100x leuker zou zijn zonder het psychisch gemanipuleer van mijn moeder.
Dan kom je misschien als kind tijd met je vader te kort wanneer hij gescheiden is. Maar ik heb nu geen emotioneel aanwezige vader, en ook nooit gehad, want hij is te druk met een eenheid vormen met mijn moeders bullshit om überhaupt te luisteren.
zaterdag 20 juli 2019 03:53
Dat er wordt gezegt dat ik al besloten heb of grow up vind ik jammer. Het is niet dat ik het 'even zat ben' zit hier echt mee.
Probeer zo goed mogelijk een beeld te schetsen d.m.v. een kleine intake waarin ik nooit alle vragen kan beantwoorden die er eventueel zouden komen dus probeer hier zo duidelijk mogelijk antwoord op te geven..
Man en ik zijn 13 jaar samen. Tot 3 jaar geleden was alles tot zover 'koek en ei', wel kleine dingen maar dat heeft iedereen natuurlijk. Tot ik een burn out kreeg die mij als persoon veranderde op allerlei gebieden en kijk op het leven. Mijn man is hierin niet veranderd en kan niet zoveel met emoties. Hierdoor begrijpen we elkaar niet goed (meer) wat zorgt dat we niet met elkaar in verbinding staan maar meer als 2 aparte individuen in een gezin. Communicatie is lastig,, dit is ook besproken in therapie maar blijft een ding. Zelf denk ik dat door deze scheve verhouding ik deels uit de relatie ben gestapt. Man wil nog steeds met mij verder.
We hebben nog wel sex maar dat is niet heel vaak. Beide hebben geen ander en we gaan niet vreemd. Gaan met enige regelmaat ook nog wel samen weg.
Zoals ik al zei heb ik niks te klagen het is alleen dat ene ongelukkige gevoel wat maar niet weggaat. De onrust. Dat knagende tussen waar doe je goed aan.
Het is niet dat ik zomaar mijn gezin opgeef want ik zie ook in mijn omgeving wat een scheiding kan doen en weet/zie ook dat het gras niet groener is bij een ander want ooit beland je waarschijnlijk weer op hetzelfde punt.
Mijn intentie is ook niet om een andere man te vinden.
Ik geef nu ook nog niet op en ga door voor mijn kinderen want ik vind zelf dat je er echt alles aan gedaan moet hebben. Wanneer of hoelang dit goed gaat? De tijd zal het uitwijzen .. uiteindelijk hoop ik weer gelukkig te worden met mijn man, daar knok ik al een aantal jaar voor. (En voor mijn gezin natuurlijk!)
Zie hier ook veel wisselende reacties.
Nogmaals is dit geen vraag om een conclusie uit te trekken maar was gewoon benieuwd naar jullie mening.
Bedankt voor het delen van jullie ervaringen en meningen.
Ik duik nu even mn bed weer in met een ziek kindje.
Probeer zo goed mogelijk een beeld te schetsen d.m.v. een kleine intake waarin ik nooit alle vragen kan beantwoorden die er eventueel zouden komen dus probeer hier zo duidelijk mogelijk antwoord op te geven..
Man en ik zijn 13 jaar samen. Tot 3 jaar geleden was alles tot zover 'koek en ei', wel kleine dingen maar dat heeft iedereen natuurlijk. Tot ik een burn out kreeg die mij als persoon veranderde op allerlei gebieden en kijk op het leven. Mijn man is hierin niet veranderd en kan niet zoveel met emoties. Hierdoor begrijpen we elkaar niet goed (meer) wat zorgt dat we niet met elkaar in verbinding staan maar meer als 2 aparte individuen in een gezin. Communicatie is lastig,, dit is ook besproken in therapie maar blijft een ding. Zelf denk ik dat door deze scheve verhouding ik deels uit de relatie ben gestapt. Man wil nog steeds met mij verder.
We hebben nog wel sex maar dat is niet heel vaak. Beide hebben geen ander en we gaan niet vreemd. Gaan met enige regelmaat ook nog wel samen weg.
Zoals ik al zei heb ik niks te klagen het is alleen dat ene ongelukkige gevoel wat maar niet weggaat. De onrust. Dat knagende tussen waar doe je goed aan.
Het is niet dat ik zomaar mijn gezin opgeef want ik zie ook in mijn omgeving wat een scheiding kan doen en weet/zie ook dat het gras niet groener is bij een ander want ooit beland je waarschijnlijk weer op hetzelfde punt.
Mijn intentie is ook niet om een andere man te vinden.
Ik geef nu ook nog niet op en ga door voor mijn kinderen want ik vind zelf dat je er echt alles aan gedaan moet hebben. Wanneer of hoelang dit goed gaat? De tijd zal het uitwijzen .. uiteindelijk hoop ik weer gelukkig te worden met mijn man, daar knok ik al een aantal jaar voor. (En voor mijn gezin natuurlijk!)
Zie hier ook veel wisselende reacties.
Nogmaals is dit geen vraag om een conclusie uit te trekken maar was gewoon benieuwd naar jullie mening.
Bedankt voor het delen van jullie ervaringen en meningen.
Ik duik nu even mn bed weer in met een ziek kindje.
zaterdag 20 juli 2019 05:48
Paar overdenkingen:
- Wat je aandacht geeft groeit. Je topic heet ‘Moet ik blijven voor de kinderen?’
Is dat je echte vraag?
- Heb je je labwaarden laten prikken. Klinkt alsof je wat down bent. Misschien vitamine-tekort? Hormonaal? Laat alles eens goed nagaan.
- Hoe slaap je? Je bent nu ook wakker... dat kan een disbalans veroorzaken.
- Hoe gaat het op het werk? Een burn-out verandert je. Je schrijft dat je therapie hebt gehad, voor je huwelijk. Heb je ook coaching voor je burn-out, en hoe je verder gaat met hoe je bent verandert daardoor?
- Je schrijft dat je half uit de relatie bent gestapt. Wat heb je nodig om weer binnenboord te komen? Dat is een keuze.
- Vanwaar je onrust? Kun je tegen de nu terugkerende relatieve rust in je leven?
- Je kan niet alle tijden van je leven gelukkig zijn. Je hebt een aantal drukke jaren achter de rug, met twee kinderen snel achter elkaar. Dat hakt er in. Zijn jullie daar goed van bijgekomen? Soms is een huwelijk gewoon even doorzetten. Vraag maar aan iedereen die meer dan 40 jaar getrouwd is...
- inderdaad, je hebt kinderen, dat schept verplichtingen. Inderdaad, je hebt een man, dat schept verplichtingen. Wanneer er verder niets aan de hand is, mag je in je handen knijpen. Je bent 33, wil je zo je leven door... je verkeerd in een luxe positie je dat af te vragen. Het is ook een mindset, over hoe jij over jouw man en je huwelijk denkt. Dat begint al met je bewoordingen zorgvuldig te kiezen. Ook je innerlijke bewoordingen.
- misschien topic openen om ideeën te krijgen, hoe aan je huwelijk te werken? Dat gun ik jouw gezin. En dat zet jou in je kracht, ipv als slachtoffer van je omstandigheden.
- Wat je aandacht geeft groeit. Je topic heet ‘Moet ik blijven voor de kinderen?’
Is dat je echte vraag?
- Heb je je labwaarden laten prikken. Klinkt alsof je wat down bent. Misschien vitamine-tekort? Hormonaal? Laat alles eens goed nagaan.
- Hoe slaap je? Je bent nu ook wakker... dat kan een disbalans veroorzaken.
- Hoe gaat het op het werk? Een burn-out verandert je. Je schrijft dat je therapie hebt gehad, voor je huwelijk. Heb je ook coaching voor je burn-out, en hoe je verder gaat met hoe je bent verandert daardoor?
- Je schrijft dat je half uit de relatie bent gestapt. Wat heb je nodig om weer binnenboord te komen? Dat is een keuze.
- Vanwaar je onrust? Kun je tegen de nu terugkerende relatieve rust in je leven?
- Je kan niet alle tijden van je leven gelukkig zijn. Je hebt een aantal drukke jaren achter de rug, met twee kinderen snel achter elkaar. Dat hakt er in. Zijn jullie daar goed van bijgekomen? Soms is een huwelijk gewoon even doorzetten. Vraag maar aan iedereen die meer dan 40 jaar getrouwd is...
- inderdaad, je hebt kinderen, dat schept verplichtingen. Inderdaad, je hebt een man, dat schept verplichtingen. Wanneer er verder niets aan de hand is, mag je in je handen knijpen. Je bent 33, wil je zo je leven door... je verkeerd in een luxe positie je dat af te vragen. Het is ook een mindset, over hoe jij over jouw man en je huwelijk denkt. Dat begint al met je bewoordingen zorgvuldig te kiezen. Ook je innerlijke bewoordingen.
- misschien topic openen om ideeën te krijgen, hoe aan je huwelijk te werken? Dat gun ik jouw gezin. En dat zet jou in je kracht, ipv als slachtoffer van je omstandigheden.
zaterdag 20 juli 2019 07:46
Waar lees je dat?PotjePindakaas schreef: ↑19-07-2019 20:41Mijn keuze zou zijn om obv goede afspraken voor co-ouderschap te gaan. Goed voor je kinderen zorgen kan nog steeds zonder jezelf volledig weg te cijferen en daar lijk je momenteel wel mee bezig. Ik vraag me ook af hoelang je jezelf nog fijn voelt in deze situatie, over 5 jaar zou je wel eens opgebrand kunnen zijn van deze situatie. Verwacht je problemen met je partner als jullie toch uit elkaar zouden gaan?
zaterdag 20 juli 2019 09:05
zaterdag 20 juli 2019 09:33
Vandaar al die vechtscheidingen natuurlijk.Delhi23 schreef: ↑20-07-2019 09:05Soms denk ik serieus dat mensen anno 2019 te snel gaan scheiden...
Iedereen is weleens een langere periode niet gelukkig, ook singles.
Ik zou proberen het even aan te kijken als ik jou was, ook vanwege jullie kinderen.
Mensen vechten tegenwoordig nergens meer voor lijkt het wel.
Mensen vechten om de verkeerde dingen.
De zachte krachten zullen zeker winnen.
H. Roland Holst
H. Roland Holst
zaterdag 20 juli 2019 09:37
Nou dit idd. Je hebt vast geen kinderen .Rotterdame010 schreef: ↑19-07-2019 20:50Dan mag ik hopen dat je geen kinderen hebt noch ooit zult krijgen.
