Relaties
alle pijlers
Breuk verwerken, hoe en HOE LANG??!
maandag 13 juli 2009 om 03:55
Lieve mensen,
Een jaar een vijf maanden geleden heb ik mijn relatie van 13 jaar verbroken. We hebben samen 2 dochters.
Ik heb de beslissing genomen met mijn 'verstand', het was niet dat ik niet meer van hem hield.
Na een paar maanden had hij een nieuwe relatie. (de kinderen zijn daarvan nog altijd niet op de hoogte, hij stelt het vertellen steeds maar uit)
We hebben redelijk goed contact met ups en downs. Soms hebben we het heel gezellig samen, we gaan nog wel eens als gezin iets doen, de stad in, hapje eten, in december zelfs naar Parijs...
Ik sta nog alijd achter mijn beslissing destijds, maar god wat heb ik het nog altijd moeilijk!! Ik blijf me maar gefrustreerd voelen over het mislukken van onze relatie. Het lukt me maar niet te accepteren dat het blijkbaar niet 'meant to be' was. Nog altijd sta ik 'met hem' op en ga ik 'met hem' naar bed.
Praten met vriendinnen lucht op, lekker sporten, leuke dingen doen, ik doe het allemaal, tot ik alleen ben en dan overvalt het me weer...Ik sta nog altijd niet open voor andere mannen, heb een paar keer een poging gewaagd via Relatieplanet maar het gevoel van 'hij en ik horen bij elkaar' gaat maar niet uit mijn systeem. Ik word doodmoe van mezelf.
En wat ook zo lastig is, 'als vrienden' met elkaar omgaan wat eigenlijk het meest ideale is voor de kinderen klinkt zo mooi maar is ZO moeilijk als er nog sprake is van gevoel voor de ander..
En helemaal uit mijn leven bannen zou het makkelijkst zijn maar kan weer niet vanwege de kinderen..
Wie herkent hier iets in en hoe lang heeft het bij jou geduurd voordat je de breuk echt helemaal verwerkt had?
Uiteraard is het voor iedereen verschillend. Ik ben een enorme romanticus en val niet snel voor een man, maar ALS ik eenmaal mijn hart vergeven heb...
Alle reacties zijn welkom, ik moest even mijn hart luchten..
Een jaar een vijf maanden geleden heb ik mijn relatie van 13 jaar verbroken. We hebben samen 2 dochters.
Ik heb de beslissing genomen met mijn 'verstand', het was niet dat ik niet meer van hem hield.
Na een paar maanden had hij een nieuwe relatie. (de kinderen zijn daarvan nog altijd niet op de hoogte, hij stelt het vertellen steeds maar uit)
We hebben redelijk goed contact met ups en downs. Soms hebben we het heel gezellig samen, we gaan nog wel eens als gezin iets doen, de stad in, hapje eten, in december zelfs naar Parijs...
Ik sta nog alijd achter mijn beslissing destijds, maar god wat heb ik het nog altijd moeilijk!! Ik blijf me maar gefrustreerd voelen over het mislukken van onze relatie. Het lukt me maar niet te accepteren dat het blijkbaar niet 'meant to be' was. Nog altijd sta ik 'met hem' op en ga ik 'met hem' naar bed.
Praten met vriendinnen lucht op, lekker sporten, leuke dingen doen, ik doe het allemaal, tot ik alleen ben en dan overvalt het me weer...Ik sta nog altijd niet open voor andere mannen, heb een paar keer een poging gewaagd via Relatieplanet maar het gevoel van 'hij en ik horen bij elkaar' gaat maar niet uit mijn systeem. Ik word doodmoe van mezelf.
En wat ook zo lastig is, 'als vrienden' met elkaar omgaan wat eigenlijk het meest ideale is voor de kinderen klinkt zo mooi maar is ZO moeilijk als er nog sprake is van gevoel voor de ander..
En helemaal uit mijn leven bannen zou het makkelijkst zijn maar kan weer niet vanwege de kinderen..
Wie herkent hier iets in en hoe lang heeft het bij jou geduurd voordat je de breuk echt helemaal verwerkt had?
Uiteraard is het voor iedereen verschillend. Ik ben een enorme romanticus en val niet snel voor een man, maar ALS ik eenmaal mijn hart vergeven heb...
Alle reacties zijn welkom, ik moest even mijn hart luchten..
maandag 13 juli 2009 om 06:21
Zelf heb ik ook bijna 2 jaar geleden besloten weg te gaan bij mijn ex-man. Een goede vriend van mij (die zelf ook 2x gescheiden is) meldde mij dat het verwerken ongeveer 2 jaar in beslag neemt. En ik heb het gevoel dat dit weleens waar kan zijn. Pas de laatste maanden heb ik het gevoel dat alles de goede kant opgaat. Dat terwijl veel zaken nog niet geregeld zijn. Dus hou hoop dat je er straks sterker uitkomt.
Horen, zien en .... reageren
maandag 13 juli 2009 om 07:44
Ik heb voor mijn vriend nu een relatie gehad van 7 jaar samen een kindje die is nu 5 jaar verbroken....Ik had het destijds ook heel erg moelijk maar ja je hebt een kind samen dus je zult wel moeten,bij mijn heeft het in totaal ook zo'n 2 jaar geduurd eer ik er echt overheen was...En nu gaan we heel soepel met elkaar om en soms denk ik nog weleens toch jammer dat het zo gelopen is....
Geef het de tijd...dan komt alles goed..
Geef het de tijd...dan komt alles goed..
maandag 13 juli 2009 om 10:17
Hoe lang verwerken duurt? Dat is moeilijk te zeggen en hangt van de situatie af. Je zegt zelf dat je puur op ratio deze beslissing hebt genomen en je ook op het moment van de breuk nog van hem hield. Dat lijkt me ontzettend moeilijk en dat maakt het verwerken ook niet makkelijk. Als je een alleen nog maar afkeer voelt bij je voormalige partner dan kan je, je veel makkelijker over het beeindigen van de relatie heen zetten.
Daarnaast heb je ook nog kinderen met je voormalige partner. Dus je moet een ouderschapsrelatie met je ex blijven onderhouden. Je kan niet de keuze maken om nooit meer van hem te willen horen.
Ik denk dat dit het verwerken er al met al niet makkelijker op maakt. Dus laat je vooral niet vertellen dat je er al over heen moet zijn. Je moet niets. En dat je het zo goed voor je kinderen wilt doent is bewondererenswaardig. Neem de tijd
Daarnaast heb je ook nog kinderen met je voormalige partner. Dus je moet een ouderschapsrelatie met je ex blijven onderhouden. Je kan niet de keuze maken om nooit meer van hem te willen horen.
Ik denk dat dit het verwerken er al met al niet makkelijker op maakt. Dus laat je vooral niet vertellen dat je er al over heen moet zijn. Je moet niets. En dat je het zo goed voor je kinderen wilt doent is bewondererenswaardig. Neem de tijd
maandag 13 juli 2009 om 11:24
quote:Saskia1973 schreef op 13 juli 2009 @ 03:55:
Ik heb de beslissing genomen met mijn 'verstand', het was niet dat ik niet meer van hem hield.
[...]
Ik sta nog alijd achter mijn beslissing destijds, maar god wat heb ik het nog altijd moeilijk!! Ik blijf me maar gefrustreerd voelen over het mislukken van onze relatie. Het lukt me maar niet te accepteren dat het blijkbaar niet 'meant to be' was. Gewoon benieuwd, niet om er een discussie over te starten, maar waarom was het niet "meant to be"?
Ik heb de beslissing genomen met mijn 'verstand', het was niet dat ik niet meer van hem hield.
[...]
Ik sta nog alijd achter mijn beslissing destijds, maar god wat heb ik het nog altijd moeilijk!! Ik blijf me maar gefrustreerd voelen over het mislukken van onze relatie. Het lukt me maar niet te accepteren dat het blijkbaar niet 'meant to be' was. Gewoon benieuwd, niet om er een discussie over te starten, maar waarom was het niet "meant to be"?
maandag 13 juli 2009 om 13:17
Los van de dingen die hierboven al benoemd staan/gevraagd zijn zit er denk ik ook nog een verschil in goed contact hebben met je ex en als gezin naar Parijs gaan. Dat maakt het echt super moeilijk om daadwerkelijk door te gaan. Natuurlijk zal je altijd contact moeten houden omwille van de kinderen maar is het niet mogelijk om dit terug te brengen naar een 'normalere' gescheiden ouder frequentie? In ieder geval geen vakanties/weekenden meer samen lijkt mij toch wel het minste. Ik snap dat het leuk is voor de kinderen maar voor hen is het wellicht net zo verwarrend als voor jou? Het geeft naar hen ook niet een heel duidelijk signaal af lijkt mij.
woensdag 15 juli 2009 om 00:54
Bij mij is het nu anderhalf jaar uit, na een relatie van acht jaar.
Geheel tegen m'n zin, hij werd verliefd op iemand anders.
De scherpe randjes gaan eraf, maar toch, zeker drie keer per maand komt die huilbui.
Bij mij was het wel 'meant to be', vond ik...
Het duurt zo vreselijk lang, en niets helpt.
Het uitzitten en het beste ervan maken.
En als ik je dan toch een tip mag geven; zo weinig mogelijk contact, hoewel dat bij jou praktisch onmogelijk is met de kids..
Jeetje joh, veel sterkte, tis niet simpel, en duurt zo afschuwelijk lang voordat je je weer een beetje goed voelt, i know!!
Geheel tegen m'n zin, hij werd verliefd op iemand anders.
De scherpe randjes gaan eraf, maar toch, zeker drie keer per maand komt die huilbui.
Bij mij was het wel 'meant to be', vond ik...
Het duurt zo vreselijk lang, en niets helpt.
Het uitzitten en het beste ervan maken.
En als ik je dan toch een tip mag geven; zo weinig mogelijk contact, hoewel dat bij jou praktisch onmogelijk is met de kids..
Jeetje joh, veel sterkte, tis niet simpel, en duurt zo afschuwelijk lang voordat je je weer een beetje goed voelt, i know!!
woensdag 15 juli 2009 om 01:17
woensdag 15 juli 2009 om 01:20
Dankjullie wel voor jullie reactie!!!
Het is fijn om een beetje aandacht te krijgen op deze manier al klinkt dat heel raar misschien, haha..
Het geeft me steun en kracht als ik zie dat mensen de moeite nemen om m'n verhaal te lezen en zelfs erop te reageren....
'Fijn' ook om te weten dat ik niet de enige ben die kampt met deze gevoelens...
Het is fijn om een beetje aandacht te krijgen op deze manier al klinkt dat heel raar misschien, haha..
Het geeft me steun en kracht als ik zie dat mensen de moeite nemen om m'n verhaal te lezen en zelfs erop te reageren....
'Fijn' ook om te weten dat ik niet de enige ben die kampt met deze gevoelens...
woensdag 15 juli 2009 om 01:36
Saskia,
Zolang je nog dingen samen doet en leuke uitstapjes maakt als gezin, kun jij je niet losmaken van je ex. man. De wonden krijgen geen kans om te genezen, ze worden opengehouden zolang er geen goede afstand is tussen jullie. En verstandelijk een scheiding aangaan doe je dus niet met je hart, daarom blijft het pijn doen.
Je zou een gezonde afstand kunnen nemen waardoor je ook meer rust zult krijgen.
En hoe lange een relatie was hoe langer het verwerken hiervan in beslag neemt. Ook een belangrijk punt is de manier hoe je emotioneel nog ten opzichte van je ex. man staat. Dat emotionele zou je los moeten zien te koppelen, dan volgt de rest ook. Zolang dát lijntje nog openligt, voorzie ik dat je hier nog heel lang in zult blijven hangen. En de mate waarin je los WIL komen is ook van belang voor de duur van het verdriet. (Waar ik niet mee wil zeggen, dat jij het niet zou willen, maar je gevoel hierin is wel belangrijk)
Sterkte!
Zolang je nog dingen samen doet en leuke uitstapjes maakt als gezin, kun jij je niet losmaken van je ex. man. De wonden krijgen geen kans om te genezen, ze worden opengehouden zolang er geen goede afstand is tussen jullie. En verstandelijk een scheiding aangaan doe je dus niet met je hart, daarom blijft het pijn doen.
Je zou een gezonde afstand kunnen nemen waardoor je ook meer rust zult krijgen.
En hoe lange een relatie was hoe langer het verwerken hiervan in beslag neemt. Ook een belangrijk punt is de manier hoe je emotioneel nog ten opzichte van je ex. man staat. Dat emotionele zou je los moeten zien te koppelen, dan volgt de rest ook. Zolang dát lijntje nog openligt, voorzie ik dat je hier nog heel lang in zult blijven hangen. En de mate waarin je los WIL komen is ook van belang voor de duur van het verdriet. (Waar ik niet mee wil zeggen, dat jij het niet zou willen, maar je gevoel hierin is wel belangrijk)
Sterkte!
anoniem_80704 wijzigde dit bericht op 15-07-2009 01:38
Reden: aanpassing
Reden: aanpassing
% gewijzigd
woensdag 15 juli 2009 om 01:58
Oostvogel, je hebt helemaal gelijk.
De wil om te loslaten is er niet!
Ik weet dat het wel MOET, het is beter omdat we elkaar onzeker en ongelukkig maken.
We zijn nog altijd wel bezorgd om elkaar en steunen elkaar ook als dat nodig is en er is natuurlijk een band gezien de geschiedenis die we samen hebben maar een relatie werkt gewoon niet....
Het emotioneel loskomen begint wel een beetje te komen, hij deelt de dingen die hij meemaakt de laatste tijd niet meer met mij merk ik, daardoor doe ik dat ook maar niet meer en de afstand wordt hoe langer hoe groter voel ik. Het is aan de ene kant moeilijk en maakt het me droevig maar ik weet ook dat dit nodig is.
Ik vertrouw er maar op dat de tijd alle wonden heelt, het is een lang proces, langer dan ik zou willen maar ik weet dat ik er ooit echt overheen zal zijn..
De wil om te loslaten is er niet!
Ik weet dat het wel MOET, het is beter omdat we elkaar onzeker en ongelukkig maken.
We zijn nog altijd wel bezorgd om elkaar en steunen elkaar ook als dat nodig is en er is natuurlijk een band gezien de geschiedenis die we samen hebben maar een relatie werkt gewoon niet....
Het emotioneel loskomen begint wel een beetje te komen, hij deelt de dingen die hij meemaakt de laatste tijd niet meer met mij merk ik, daardoor doe ik dat ook maar niet meer en de afstand wordt hoe langer hoe groter voel ik. Het is aan de ene kant moeilijk en maakt het me droevig maar ik weet ook dat dit nodig is.
Ik vertrouw er maar op dat de tijd alle wonden heelt, het is een lang proces, langer dan ik zou willen maar ik weet dat ik er ooit echt overheen zal zijn..
woensdag 15 juli 2009 om 02:02
donderdag 16 juli 2009 om 01:11
Oostvogel,
Weet je wat zo gek is... Als je het leest van een ander denk je 'joh, geen hand vol maar een land vol, geen enkele man/vrouw is het waard om daar zo lang over in de put te zitten!' maar als het jezelf treft lijkt het toch ZOOOO erg!!
Het lezen van alle verhalen op dit forum helpt me wel mijn eigen 'probleem' te relativeren, heb jij dat ook?
Weet je wat zo gek is... Als je het leest van een ander denk je 'joh, geen hand vol maar een land vol, geen enkele man/vrouw is het waard om daar zo lang over in de put te zitten!' maar als het jezelf treft lijkt het toch ZOOOO erg!!
Het lezen van alle verhalen op dit forum helpt me wel mijn eigen 'probleem' te relativeren, heb jij dat ook?
vrijdag 17 juli 2009 om 01:03
Saskia,
Ik denk niet zo snel, 'geen hand vol maar een land vol'
want buiten dat het een cliché is, werkt het zo gewoon niet.
Men kan de gevoelens van de schrijfster niet zo makkelijk van tafel vegen vind ik.
Maar sommige verhalen, nuanceren mijn eigen verhaal wel. Er zijn altijd mensen die het veel slechter hebben. En sommige verhalen zijn gewoon ook veel erger.
Buiten een gebroken hart en geen baan meer, heb ik mijn gezondheid, mijn autootje, een dak boven mijn hoofd een ontzettende lieve kat, een aantal lieve vriendinnen, een geweldige moeder die me steunt in voor en tegenspoed. Heb nog steeds te eten en te lachen.
Wát wil ik dan nog meer..ja een vent waar ik es voor de volle 100% op kan vertrouwen en die een aanvullig op mijn leven is. Helaas met deze zoveelste teleurstelling zal ik wel verder moeten en het blijft pleisters plakken op mijn tere hart. Maar ik ga niet bij de pakken neerzitten. Heeft geen zin en kost me alleen maar negatieve energie en die heb ik al teveel opgedaan de afgelopen tijd. En uiteraard een leuke job vinden binnenkort. En dan vliegt Oosvogel weer vrolijk verder hoor. Met in mijn achterhoofd, dat er vrouwen zijn, die minder goede voouitzichten hebben.
Ik denk niet zo snel, 'geen hand vol maar een land vol'
want buiten dat het een cliché is, werkt het zo gewoon niet.
Men kan de gevoelens van de schrijfster niet zo makkelijk van tafel vegen vind ik.
Maar sommige verhalen, nuanceren mijn eigen verhaal wel. Er zijn altijd mensen die het veel slechter hebben. En sommige verhalen zijn gewoon ook veel erger.
Buiten een gebroken hart en geen baan meer, heb ik mijn gezondheid, mijn autootje, een dak boven mijn hoofd een ontzettende lieve kat, een aantal lieve vriendinnen, een geweldige moeder die me steunt in voor en tegenspoed. Heb nog steeds te eten en te lachen.
Wát wil ik dan nog meer..ja een vent waar ik es voor de volle 100% op kan vertrouwen en die een aanvullig op mijn leven is. Helaas met deze zoveelste teleurstelling zal ik wel verder moeten en het blijft pleisters plakken op mijn tere hart. Maar ik ga niet bij de pakken neerzitten. Heeft geen zin en kost me alleen maar negatieve energie en die heb ik al teveel opgedaan de afgelopen tijd. En uiteraard een leuke job vinden binnenkort. En dan vliegt Oosvogel weer vrolijk verder hoor. Met in mijn achterhoofd, dat er vrouwen zijn, die minder goede voouitzichten hebben.
