Buitengesloten aanstaande vader is ten einde raad

Allereerst, bedankt voor een ieder die de moeite neemt om mijn verhaal te lezen en hun mening of eigen ervaring met mij te willen delen.

Mijn vriendin en ik hebben elkaar vorig jaar leren kennen. Het klikte meteen en we leken voor elkaar gemaakt te zijn. Echt alles klopte en we hadden nooit geen onenigheid, discussie of ruzie. We leken perfect voor elkaar. Zelfs ik, die als realist in het leven staat, wist dat we ongelooflijk goed bij elkaar paste.

Na een korte tijd is ze bij me ingetrokken en dat verliep goed. Het voelde zelfs normaal en was geen een moment van ongemakkelijkheid of gewenning. We hadden allebei een kinderwens en zijn daar op een gegeven moment serieus mee begonnen. Hoewel haar arts aangaf dat zwangerschap er voor haar waarschijnlijk niet in zou zitten en we rekening moesten houden met minimaal twee jaar voordat het zou lukken, was het binnen 3 weken raak.

Na enkele weken zwanger te zijn zijn er complicaties opgedoken waardoor ze een heel pijnlijke en onprettige zwangerschap heeft. Ontzettend veel pijn, bedlederig en is ontzettend lang misselijk geweest. Omdat ik 60 uur in de week werk en ze inmiddels heel veel verzorging en ondersteuning nodig had, is ze tijdelijk verhuisd naar haar ouders zodat haar moeder voor haar kon zorgen.

En daar begonnen de problemen. Ze heeft een enorme afstand tussen ons gecreëerd. Het begon geleidelijk aan met het negeren van appjes en telefoontjes, tot een moment waarop ze aangaf ze aangaf 'in verband met de gezondheid van mij en de baby' me niet meer te willen zien. Het is zelfs zover gekomen dat ze de relatie wou verbreken tot aan de bevalling, een keuze die ze na 3 uur praten vanaf heeft gezien.

Ze heeft toen besloten dat ze sowieso tot aan de bevalling bij haar ouders blijft wonen en de babykamer aldaar in te richten. Niet wat ik gedacht had, maar gezien de medische situatie enigszins begrijpelijk. Echter, elke poging tot praten over hoe verder liep wekenlang spaak. Als zij denkt baat te hebben bij het niet hebben van contact met mij, dan wil ik haar dat natuurlijk geven. Maar ik ga niet maandenlang uit haar leven verdwijnen en mooie momenten die ik nooit meer terug zal krijgen, mislopen. Zeker niet als er geen duidelijke afspraken gemaakt zijn wat er gaat gebeuren als de baby is geboren. Gezien het feit dat de relatie in een rap tempo verslechterde, begon ik me grote zorgen te maken dat ik straks wel bij de bevalling ben of het kind überhaupt nog te zien krijg.

We hadden bij de erkenning bij de gemeente formulieren gekregen voor het aanvragen van gezamenlijk gezag. Ik heb haar op een gegeven moment gevraagd of we deze formulieren alvast konden invullen zodat we ze hadden klaarliggen. Hoewel ze aangaf het kind samen te willen opvoeden, weigerde ze de formulieren in te vullen en gaf ze aan dit sowieso tot aan de bevalling niet te doen. Enkele dagen later kreeg ik een heel kill en zakelijk berichtje dat ze het contact volledig met mij ging verbreken. Sindsdien is er geen contact meer geweest met haar.

Ik wil graag betrokken worden bij de zwangerschap. Ze is nu 23 weken en ik heb nog niet eens de baby voelen trappen. Ik wil ook graag met haar gaan shoppen voor babyspullen of dingen uitzoeken voor de babykamer. Maar inmiddels is er al wekenlang 0 contact. Ze is compleet onbereikbaar en heeft me op elk denkbare manier geblokkeerd. Ik lees hier zoveel vrouwen klagen dat hun man onvoldoende klaar staat tijdens de zwangerschap, en ik als aanstaande vader die wél er voor hun partner wil zijn en graag betrokken wil zijn, wordt compleet aan de kant geschoven.

De enige communicatie verloopt nog via haar moeder en dat loopt stroef en vanuit haar kant duidelijk met tegenzin. Als voorbeeld: We hadden ons ingeschreven bij de woningbouwvereniging, en 2 maanden geleden op wat woningen gereageerd. Ik woon in een klein appartement in een drukke stad, en ik wilde een groot woonhuis met tuin zodat onze zoon daar lekker kan opgroeien. Laatst zijn we kandidaat gesteld voor een woning. Aangezien zij me heeft geblokkeerd heb ik haar moeder gebeld om haar op de hoogte te brengen en te vragen of ze het kind uberhaupt nog samen wil opvoeden en wat ze met de woning wil doen. Hierop kreeg ik de reactie van haar moeder dat zien we na de bevalling wel. Ze zou het doorgeven aan haar dochter, maar ik heb nooit meer iets gehoord.

Ik wil niet in details gaan, maar in een geval van een rechtszaak over het primair ouderschap zal ik deze zonder enige twijfel winnen. Maar dit is nooit wat ik gewild heb. Ik ben zelf opgegroeid met gescheiden ouders en ik doe er alles aan om te voorkomen dat mijn kind ook zo moet leven. Het heen en weer geschuif met een kleine is in mijn ogen niet echt een oplossing. Van verliefdheid is door haar gedrag geen sprake meer van. Toch wil ik er alles aan doen om ervoor te zorgen dat we samen blijven en het kind samen opvoeden. Sterker nog. we moeten wel. Ik werk veel en heb hierdoor dus niet de tijd om een baby alleen groot te brengen en zij heeft geen financiële middelen om alleen een kind op te voeden.

Ik ben ten einde raad. Inmiddels ga ik er mentaal compleet aan kapot. Ik heb laatst een paar dagen gewoon niet kunnen werken omdat de gedachte dat ik mijn eigen kind misschien nooit te zien zal krijgen mij compleet heeft gebroken. De huisarts heeft inmiddels Lorazepam voorgeschreven zodat ik toch nog enigszins kan doorgaan met mijn dagelijkse leven.

Wat moet ik doen? Hoelang moet ik me nog aan de kant laten schuiven? Moet ik dit nog even laten afwachten en kijken of ze zal 'bijdraaien'? Of moet ik mijn advocaat om advies vragen? Moet ik mijn ogen eindelijk opendoen en de relatie opgeven en zorgen dat ik straks het huis babyklaar heb?

Bedankt voor het lezen en ik kijk uit naar jullie reacties!