Relaties
alle pijlers
Burn out en familieperikelen
woensdag 1 oktober 2025 om 20:29
Dag forumleden, mag ik jullie advies inzake het volgende?
Afgelopen weken speelde de verhuizing van mijn moeder met haar partner. Zij zijn op leeftijd en vermoedelijk is partner aan het dementeren. De verhuizing bracht de nodige stress met zich mee en partner kwam op de verhuisdag in het ziekenhuis terecht wegens een overdosis medicatie. Mijn moeder was de afgelopen weken heel erg gestresst en overzag het allemaal niet meer, wat ik vrij logisch vind gezien de situatie. Inmiddels is de verhuizing achter de rug en hoop ik dat de rust wat wederkeert. Ik heb mijn zorgen omtrent mijn moeder (vergeetachtig, chaotisch) met haar besproken en zij herkent het en wijt het aan de verhuizing en eerlijk gezegd denk ik dat ook. De komende tijd zal wel uitwijzen of ze weer haar normale zelf wordt.
Zelf ben ik nu drie weken thuis wegens een burn out en chronische pijnklachten. Echt tot rust komen was er niet bij omdat mijn moeder best wat aandacht vroeg, ik heb gedaan wat ik kon qua praktische bijstand maar de stress rondom hún gezondheid vind ik heel pittig om nu te handelen.
Nu hebben de kinderen van haar partner bij mij aan de bel getrokken omdat hun de afgelopen weken wat dingen zijn opgevallen en daarover willen zij in gesprek met mij en mijn broer. Om dit achter de rug van ouders te doen vind ik niet netjes, en het onderwerp geeft mij op dit moment heel veel stress, slapeloze nachten en hartkloppingen. Dit heb ik dus ook aangegeven bij zijn zonen maar nu krijg ik wederom een app en wordt er weer aangedrongen op een gesprek. Ik voel intern echt heel veel weerstand, als zij zorgen hebben dan moeten zij dat met ouders bespreken vind ik. Ik kan dat nu gewoon niet erbij hebben en tegelijkertijd voel ik me nu dus een ongeïnteresseerde en niet betrokken dochter
. Hebben jullie tips of een advies, stel ik mij aan?
Afgelopen weken speelde de verhuizing van mijn moeder met haar partner. Zij zijn op leeftijd en vermoedelijk is partner aan het dementeren. De verhuizing bracht de nodige stress met zich mee en partner kwam op de verhuisdag in het ziekenhuis terecht wegens een overdosis medicatie. Mijn moeder was de afgelopen weken heel erg gestresst en overzag het allemaal niet meer, wat ik vrij logisch vind gezien de situatie. Inmiddels is de verhuizing achter de rug en hoop ik dat de rust wat wederkeert. Ik heb mijn zorgen omtrent mijn moeder (vergeetachtig, chaotisch) met haar besproken en zij herkent het en wijt het aan de verhuizing en eerlijk gezegd denk ik dat ook. De komende tijd zal wel uitwijzen of ze weer haar normale zelf wordt.
Zelf ben ik nu drie weken thuis wegens een burn out en chronische pijnklachten. Echt tot rust komen was er niet bij omdat mijn moeder best wat aandacht vroeg, ik heb gedaan wat ik kon qua praktische bijstand maar de stress rondom hún gezondheid vind ik heel pittig om nu te handelen.
Nu hebben de kinderen van haar partner bij mij aan de bel getrokken omdat hun de afgelopen weken wat dingen zijn opgevallen en daarover willen zij in gesprek met mij en mijn broer. Om dit achter de rug van ouders te doen vind ik niet netjes, en het onderwerp geeft mij op dit moment heel veel stress, slapeloze nachten en hartkloppingen. Dit heb ik dus ook aangegeven bij zijn zonen maar nu krijg ik wederom een app en wordt er weer aangedrongen op een gesprek. Ik voel intern echt heel veel weerstand, als zij zorgen hebben dan moeten zij dat met ouders bespreken vind ik. Ik kan dat nu gewoon niet erbij hebben en tegelijkertijd voel ik me nu dus een ongeïnteresseerde en niet betrokken dochter
. Hebben jullie tips of een advies, stel ik mij aan?
woensdag 1 oktober 2025 om 20:37
Ik vind het ergens heel goed dat zijn zonen met jullie in gesprek willen, ze zullen zich allicht echt zorgen maken en als kinderen samen voor de ouders willen zorgen. Maar voor jou is dit nu te veel. En dat is niet iets om je voor te schamen, en dat maakt je ook niet ongeïnteresseerd of wat dan ook.
Kan je broer niet met hen in gesprek zonder jou? Het klinkt alsof je al noodgedwongen flink over je grenzen bent gegaan deze periode, heel goed dat je die nu wel probeert aan te geven.
Kan je broer niet met hen in gesprek zonder jou? Het klinkt alsof je al noodgedwongen flink over je grenzen bent gegaan deze periode, heel goed dat je die nu wel probeert aan te geven.
woensdag 1 oktober 2025 om 20:38
Ik vind dat gesprek echt niet zo raar. Waarom zouden jullie niet gewoon eens samen kunnen gaan zitten? Er zijn dingen genoeg waar jullie je zorgen zouden moeten om maken als ik het zo lees. Dat is echt niet ‘achter die mensen hun rug’.
Bij ons, als zorgverleners, is het heel normaal om dingen waar we ons zorgen over maken met de kinderen te bespreken.
Ik snap wel dat je snakt naar rust en het er momenteel moeilijk kan bijnemen. Misschien kan je daarom vragen aan je broer of hij eens wil gaan luisteren en je dan nadien brieft? Het is niet dat er beslissingen moeten genomen worden, het is gewoon een gesprek.
Bij ons, als zorgverleners, is het heel normaal om dingen waar we ons zorgen over maken met de kinderen te bespreken.
Ik snap wel dat je snakt naar rust en het er momenteel moeilijk kan bijnemen. Misschien kan je daarom vragen aan je broer of hij eens wil gaan luisteren en je dan nadien brieft? Het is niet dat er beslissingen moeten genomen worden, het is gewoon een gesprek.
woensdag 1 oktober 2025 om 20:52
Ook ik vind het niet zo bijzonder dat deze mensen met jullie in gesprek willen. Er spelen blijkbaar zorgen bij hen, waarom willen jij en je broer die zorgen niet aanhoren?
Je hoeft echt niet meteen in de actiestand te springen, er wordt op dit moment verder niets van je verwacht, alleen in gesprek gaan.
Hun vader, jouw moeder. Zijn kinderen hebben zorgen en willen dat bespreken met haar kinderen. Logisch en begrijpelijk.
Je hoeft echt niet meteen in de actiestand te springen, er wordt op dit moment verder niets van je verwacht, alleen in gesprek gaan.
Hun vader, jouw moeder. Zijn kinderen hebben zorgen en willen dat bespreken met haar kinderen. Logisch en begrijpelijk.
woensdag 1 oktober 2025 om 20:55
Ik begrijp dat dit zegt vanuit jouw positie. En grenzen aangeven mag zeker. Maar niet eens willen aanhoren waar zij zich zorgen over maken, vind ik persoonlijk wel ongeïnteresseerd, bijna kil zelfs.Minik schreef: ↑01-10-2025 20:37Ik vind het ergens heel goed dat zijn zonen met jullie in gesprek willen, ze zullen zich allicht echt zorgen maken en als kinderen samen voor de ouders willen zorgen. Maar voor jou is dit nu te veel. En dat is niet iets om je voor te schamen, en dat maakt je ook niet ongeïnteresseerd of wat dan ook.
Kan je broer niet met hen in gesprek zonder jou? Het klinkt alsof je al noodgedwongen flink over je grenzen bent gegaan deze periode, heel goed dat je die nu wel probeert aan te geven.
Even bellen kan toch zeker wel?
woensdag 1 oktober 2025 om 21:04
Er spelen eigenlijk twee dingen.
Ten eerste geef je aan dat je het niet vindt kunnen om dit achter hun rug te doen. Daarover merken anderen al terecht op dat dit niet een hele rare gang van zaken is. Het klinkt of moeder en partner het zelf ook niet overzien en dan is het best begrijpelijk dat de kinderen daarover in gesprek willen.
Ten tweede kun je het eigenlijk gewoon niet aan nu. Dat staat los van of het verzoek om een gesprek redelijk is. Een burnout is super heftig en alles kan dan teveel zijn. Zo'n gesprek ook, hoe goed de intenties ook zijn.
Dus, grenzen aangeven. Zeg dat het niet lukt en je er later op terugkomt. Als je weer een beetje op je benen staat, kun je er altijd nog over nadenken.
Ten eerste geef je aan dat je het niet vindt kunnen om dit achter hun rug te doen. Daarover merken anderen al terecht op dat dit niet een hele rare gang van zaken is. Het klinkt of moeder en partner het zelf ook niet overzien en dan is het best begrijpelijk dat de kinderen daarover in gesprek willen.
Ten tweede kun je het eigenlijk gewoon niet aan nu. Dat staat los van of het verzoek om een gesprek redelijk is. Een burnout is super heftig en alles kan dan teveel zijn. Zo'n gesprek ook, hoe goed de intenties ook zijn.
Dus, grenzen aangeven. Zeg dat het niet lukt en je er later op terugkomt. Als je weer een beetje op je benen staat, kun je er altijd nog over nadenken.
woensdag 1 oktober 2025 om 21:10
Ik snap je advies. Maar er later op terugkomen, tja, een burnout kan best een jaar duren. Hoeveel later kom je er dan op terug? To is er dan bovendien in haar hoofd niet vanaf. Aan haar of het haar lukt om dat echt te parkeren.Vivalafete25 schreef: ↑01-10-2025 21:04
Dus, grenzen aangeven. Zeg dat het niet lukt en je er later op terugkomt. Als je weer een beetje op je benen staat, kun je er altijd nog over nadenken.
Als laatste: de kinderen van de partner hebben aan dat antwoord helemaal niets. Die hebben nú zorgen. Dat kan geen maanden wachten, daar hebben ze niets aan. Dus ik zou het zelf wel zo fatsoenlijk vinden om in ieder geval óf ja óf nee te zeggen.
woensdag 1 oktober 2025 om 21:20
Helemaal eens.Itsnojoke schreef: ↑01-10-2025 21:10Ik snap je advies. Maar er later op terugkomen, tja, een burnout kan best een jaar duren. Hoeveel later kom je er dan op terug? To is er dan bovendien in haar hoofd niet vanaf. Aan haar of het haar lukt om dat echt te parkeren.
Als laatste: de kinderen van de partner hebben aan dat antwoord helemaal niets. Die hebben nú zorgen. Dat kan geen maanden wachten, daar hebben ze niets aan. Dus ik zou het zelf wel zo fatsoenlijk vinden om in ieder geval óf ja óf nee te zeggen.
Ik zou ten minste een beetje meer vertrouwen hebben in die broer en hem die mensen laten ontmoeten.
Het is de bedoeling om een constructief gesprek te hebben, geen vijandig, broer moet niet per sé ‘reageren’.
woensdag 1 oktober 2025 om 21:30
Misschien kan je het gesprek met hen zien als een kans om de zorgen die jij hebt, te delen?
Ik lees dat je in deze situatie niet veel hebt aan je broer. Misschien sta je er na dit gesprek wat niet meer alleen voor , maar met z’n drieeen en gezien jouw belastbaarheid momenteel lijkt me dat een goede ontwikkeling.
Ik lees dat je in deze situatie niet veel hebt aan je broer. Misschien sta je er na dit gesprek wat niet meer alleen voor , maar met z’n drieeen en gezien jouw belastbaarheid momenteel lijkt me dat een goede ontwikkeling.
woensdag 1 oktober 2025 om 21:33
Ik vind het juist heel logisch dat die kinderen een gesprek met jullie willen zonder de ouders erbij. Dat praat toch echt heel anders. Zij hebben mogelijk andere zaken gesignaleerd dan jullie. Zij maken zich kennelijk ook zorgen.
Ik snap dat het voor jou totaal niet uitkomt, dat maakt het wel lastig. In zo'n gesprek kan je ook aangeven dat jij op dit moment burn out bent en dus niet/weinig belastbaar.
Ik snap dat het voor jou totaal niet uitkomt, dat maakt het wel lastig. In zo'n gesprek kan je ook aangeven dat jij op dit moment burn out bent en dus niet/weinig belastbaar.
woensdag 1 oktober 2025 om 21:34
Zeker eens.Eenbeetjevanditendat schreef: ↑01-10-2025 21:30Misschien kan je het gesprek met hen zien als een kans om de zorgen die jij hebt, te delen?
Ik lees dat je in deze situatie niet veel hebt aan je broer. Misschien sta je er na dit gesprek wat niet meer alleen voor , maar met z’n drieeen en gezien jouw belastbaarheid momenteel lijkt me dat een goede ontwikkeling.
En misschien valt het met broer best mee. Misschien is hij gewend dat to het wel oppakt, maar wellicht pakt hij prima dingen op als to aangeeft dat zij dat niet doet.
woensdag 1 oktober 2025 om 21:37
Misschien geeft het gesprek jou ook rust?
Je kan vantevoren aangeven dat je het vanwege je burnout niet te lang kan maken.
Laat ze vertellen, kijk of je er op dat moment wat mee kan, en zeg anders dat het ivm burnout gewoon niet binnenkomt, hoe graag je ook wilt.
Of ze het puntsgewijs even kunnen mailen, dan kan je het rustig bekijken met je partner.
Het is ook je kans om live aan te geven dat afgelopen periode mantelzorgen eigenlijk teveel was ivm burnout. Dat je niet weet wat je komende tijd kan bieden.
Dat dat geen onverschilligheid richting ouders is, maar overmacht.
Dan weten zij dat ook.
Je kan vantevoren aangeven dat je het vanwege je burnout niet te lang kan maken.
Laat ze vertellen, kijk of je er op dat moment wat mee kan, en zeg anders dat het ivm burnout gewoon niet binnenkomt, hoe graag je ook wilt.
Of ze het puntsgewijs even kunnen mailen, dan kan je het rustig bekijken met je partner.
Het is ook je kans om live aan te geven dat afgelopen periode mantelzorgen eigenlijk teveel was ivm burnout. Dat je niet weet wat je komende tijd kan bieden.
Dat dat geen onverschilligheid richting ouders is, maar overmacht.
Dan weten zij dat ook.
woensdag 1 oktober 2025 om 21:39
To, speelt er bij jou misschien mee dat als zijn kinderen dingen met jou gaan bespreken, dat je daar dan ook iets mee moet? Ik vraag me af of daar de crux zit. En zo ja, dan zou je op dat vlak kunnen oefenen in grenzen aangeven. Bijvoorbeeld in het gesprek zeggen "daar wil ik nog over nadenken" of van tevoren bedenken " ik kan 1 keer in de week langsgaan, maar niet vaker". Sterkte met de hele situatie.Itsnojoke schreef: ↑01-10-2025 21:10Ik snap je advies. Maar er later op terugkomen, tja, een burnout kan best een jaar duren. Hoeveel later kom je er dan op terug? To is er dan bovendien in haar hoofd niet vanaf. Aan haar of het haar lukt om dat echt te parkeren.
Als laatste: de kinderen van de partner hebben aan dat antwoord helemaal niets. Die hebben nú zorgen. Dat kan geen maanden wachten, daar hebben ze niets aan. Dus ik zou het zelf wel zo fatsoenlijk vinden om in ieder geval óf ja óf nee te zeggen.
woensdag 1 oktober 2025 om 22:00
Even nog een toelichting: ik heb mijn moeder al eerder hier over gesproken. Zij gaf aan dat het inderdaad op dit moment allemaal teveel was, dat ze het niet meer overzag en dat ze ook denkt dat er hulp moet komen, met name voor de zorg voor haar partner. Die zorg levert nu namelijk veel frictie tussen hun op. Maar haar eigen problemen, alles vergeten, voortdurend dingen kwijt zijn etc. wijt ze echt aan stress. En zo zie ik het ook, tot een week of 6 geleden was er niets aan de hand. Dus ik maak me daarover niet echt zorgen.
En ze vraagt ook hulp, dan gaat het meer om praktische dingen, helpen schoonmaken bijvoorbeeld. Daar help ik ook bij als dat lukt. Het is vooral de mentale druk die ik echt heel lastig vind, ik barst steeds in huilen uit en ben er dus nu dag en nacht mee bezig. Terwijl ik van mijn behandelaar stress moet vermijden. Dus ja, ik steek wellicht mijn kop in het zand
Overigens sprak ik net dan toch eindelijk mijn broer, die gaat zich nu ermee bemoeien. Dat ik het met hem kon delen lucht al wat op.
En ze vraagt ook hulp, dan gaat het meer om praktische dingen, helpen schoonmaken bijvoorbeeld. Daar help ik ook bij als dat lukt. Het is vooral de mentale druk die ik echt heel lastig vind, ik barst steeds in huilen uit en ben er dus nu dag en nacht mee bezig. Terwijl ik van mijn behandelaar stress moet vermijden. Dus ja, ik steek wellicht mijn kop in het zand
Overigens sprak ik net dan toch eindelijk mijn broer, die gaat zich nu ermee bemoeien. Dat ik het met hem kon delen lucht al wat op.
woensdag 1 oktober 2025 om 22:03
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
