Relaties
alle pijlers
Denk erover de knoop door te hakken, maar onze kinderen
donderdag 19 oktober 2017 09:12
Ja daar ben ik weer eens, heb al eens eerder gepost dat mijn relatie aan diggelen ligt, we zijn bijna 11 jaar samen, hebben samen twee kinderen. Het gaat niet goed, we kunnen niet meer praten met elkaar, heb mijn man aangegeven je moet met me communiceren want dit gaat fout, tijdje ging het enigszins, weet dat het mijn man veel moeite kost om te communiceren. Maar mijn energie is op, sex is een heel laag pitje. En voordat ik weer berichtjes krijg dat hij is opgebrand. Dit kan ik echt niet meer, voel me geen vrouw meer,voel me ondergewaardeerd, voel me net assepoester, schreeuw dit al jaren. ik doe al jaren voor iedereen zorgen ook voor zijn kinderen die jaren geregeld komen, zijn schatten hoor dat even voorop stellen. Ik bespreek alles met hem, hoe.mijn dag is geweest, wat ik gedaan heb, met wie ik gesproken heb, over de kinderen noem maar op. Luistert hij? Geen idee. Soms heb ik het idee. Hij is een strenge vader ten opzichte van alle kinderen, hij kan al meer hebben, maar is heel autoritair. Gevolg dat kinderen niets meer durven te zeggen, dicht slaan en beginnen te huilen, ten opzichte van zijn dochter geregeld uitspraken doe niet zo dom, ben je nu zo dom. Vaker aangegeven stop hier mee. Dan is hij boos en krijg ik heel verhaal over mij heen. Hij was overigens vroeger nog erger hierin hoor. Ik heb het al afgeremd maar het helemaal eruit krijg ik het niet.
Onze dochter heeft sinds kort een bril, en zit in groep 3, hij kwam thuis van werk en wou kijken of ze de bril ook kan verdragen en of het ook verschil maakt. Ze moest paar rijtjes oplezen, voor haar toevallig een moeilijke letter. Leek goed te gaan, ineens wist ze het niet meer. En voelde de druk van papa. Hij zei nog een keer, ze onderdrukte haar tranen. En begon haar moeite te kosten. Hij kom op nog een keer en nu nog een rijtje. Op een autoritaire manier. Kind voelde een behoorlijke druk en sloeg deels dicht. Ik heb ingegrepen, en benoemd dat hij ermee moest stoppen. Nogmaals herhaald nu moet je echt ermee stoppen en menens. Hij werd boos zette zijn eten weg. Benoemde me dat ik maar nooit lelijk tegen zijn dochter moest doen als het niet lukte want sloeg hij mijn tanden eruit. Hij was boos. En is na boven gegaan. Ik erachteraan en gezegd dat hoe hij doet ik ook zou dichtslaan en dit bij alle kinderen gebeurt en allemaal niks durven te zeggen tegen hem, omdat hij soms een dictator lijkt.
Ik moest hem met rust laten, meerdere keren benoemde hij ik waarschuw je laat me nu met rust.
Goed ik na beneden en verder met de kinderen. Normaal kan ik er niet tegen als hij me negeert, en zoek ik hem iedere keer om te praten, soms helpt t, soms wordt het hierdoor alleen maar erger. Dit keer heb ik ervoor gekozen om net als hem te negeren, is uiteindelijk na paar uur wel na beneden gekomen. Geen excuses niks. Ben gewoon verder met de kinderen gaan knutselen. Zijn na bed gegaan etc. Kreeg smorgens een zoen toen hij ging werken. Leek bijgedraaid. Einde werk kwam thuis, zei alleen hoognodige tegen me. Toen kinderen in bed lagen, zei ik, ben je nu nog boos? Ja je weet waarom, ikzei dan praat met me, ik praat tegen je, ik zei nee ik wil dat je praat over wat je denkt wat je voelt etc. Geen reactie. En ik dacht nou dan niet. Normaal doe ik onderste uit de kan halen en er over praten. Bied ik.mijn excuses aan ook al is het niet.mijn schuld, maar nu weiger ik dat dus ben heel kinderachtig op dezelfde toer als hem verder. Hij kust me niet welterusten of dat hij vertrekt na zijn werk helemaal niks.
Ik ben er helemaal klaar mee, ik wil op deze voet niet verder.
Ik weet hij heeft een drukke baan, maar ik ook werk 30 uur in de zorg.
Ik zorg voor iedereen kids, hond, huishouden .
Ik heb het gevoel dat ik voor iets vecht wat kapot is. Hij wilt wel vechten maar ook opgegeven naar mijn inzicht.hij doet er weinig tot niks mee. Is altijd moe, hoofdpijn, ons gezinsleven is minnetjes.hij is hier avonds ja daar is alles mee gezegd doet niks, helpt echt minimaal, laat geen waardering zien, niks een enkele keer. Ik ben er zo goed als klaar mee, en geloof me het doet heel veel zeer. Wil ik dit wel, nee eigenlijk niet, wil mijn kinderen dit niet aandoen, maar ik kan het niet meer. Ik weet niet meer waar ik moet beginnen, wat ik moet, maar op deze manier wil ik niet verder. Loop al dagen te bedenken hoe moet ik dit aanpakken, wil ik dit wel aanpakken, en dan alleen kan ik dat wel aan, hoe moet t dan verder met opvang, financieel maak ik mijn kinderen dan niet kapot of zou het op termijn beter voor ze zijn.en noem maar op. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen.
Onze dochter heeft sinds kort een bril, en zit in groep 3, hij kwam thuis van werk en wou kijken of ze de bril ook kan verdragen en of het ook verschil maakt. Ze moest paar rijtjes oplezen, voor haar toevallig een moeilijke letter. Leek goed te gaan, ineens wist ze het niet meer. En voelde de druk van papa. Hij zei nog een keer, ze onderdrukte haar tranen. En begon haar moeite te kosten. Hij kom op nog een keer en nu nog een rijtje. Op een autoritaire manier. Kind voelde een behoorlijke druk en sloeg deels dicht. Ik heb ingegrepen, en benoemd dat hij ermee moest stoppen. Nogmaals herhaald nu moet je echt ermee stoppen en menens. Hij werd boos zette zijn eten weg. Benoemde me dat ik maar nooit lelijk tegen zijn dochter moest doen als het niet lukte want sloeg hij mijn tanden eruit. Hij was boos. En is na boven gegaan. Ik erachteraan en gezegd dat hoe hij doet ik ook zou dichtslaan en dit bij alle kinderen gebeurt en allemaal niks durven te zeggen tegen hem, omdat hij soms een dictator lijkt.
Ik moest hem met rust laten, meerdere keren benoemde hij ik waarschuw je laat me nu met rust.
Goed ik na beneden en verder met de kinderen. Normaal kan ik er niet tegen als hij me negeert, en zoek ik hem iedere keer om te praten, soms helpt t, soms wordt het hierdoor alleen maar erger. Dit keer heb ik ervoor gekozen om net als hem te negeren, is uiteindelijk na paar uur wel na beneden gekomen. Geen excuses niks. Ben gewoon verder met de kinderen gaan knutselen. Zijn na bed gegaan etc. Kreeg smorgens een zoen toen hij ging werken. Leek bijgedraaid. Einde werk kwam thuis, zei alleen hoognodige tegen me. Toen kinderen in bed lagen, zei ik, ben je nu nog boos? Ja je weet waarom, ikzei dan praat met me, ik praat tegen je, ik zei nee ik wil dat je praat over wat je denkt wat je voelt etc. Geen reactie. En ik dacht nou dan niet. Normaal doe ik onderste uit de kan halen en er over praten. Bied ik.mijn excuses aan ook al is het niet.mijn schuld, maar nu weiger ik dat dus ben heel kinderachtig op dezelfde toer als hem verder. Hij kust me niet welterusten of dat hij vertrekt na zijn werk helemaal niks.
Ik ben er helemaal klaar mee, ik wil op deze voet niet verder.
Ik weet hij heeft een drukke baan, maar ik ook werk 30 uur in de zorg.
Ik zorg voor iedereen kids, hond, huishouden .
Ik heb het gevoel dat ik voor iets vecht wat kapot is. Hij wilt wel vechten maar ook opgegeven naar mijn inzicht.hij doet er weinig tot niks mee. Is altijd moe, hoofdpijn, ons gezinsleven is minnetjes.hij is hier avonds ja daar is alles mee gezegd doet niks, helpt echt minimaal, laat geen waardering zien, niks een enkele keer. Ik ben er zo goed als klaar mee, en geloof me het doet heel veel zeer. Wil ik dit wel, nee eigenlijk niet, wil mijn kinderen dit niet aandoen, maar ik kan het niet meer. Ik weet niet meer waar ik moet beginnen, wat ik moet, maar op deze manier wil ik niet verder. Loop al dagen te bedenken hoe moet ik dit aanpakken, wil ik dit wel aanpakken, en dan alleen kan ik dat wel aan, hoe moet t dan verder met opvang, financieel maak ik mijn kinderen dan niet kapot of zou het op termijn beter voor ze zijn.en noem maar op. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen.
donderdag 19 oktober 2017 10:54
Dana, ik lees in je verhaal een heel enkelzijdige situatie. Ik lees niet veel over zijn inbreng, maar betekend dat ook dat hij effectief niets doet, of ziet ge die dingen nu niet door uw emotionele toestand ? Want als het echt zo is als gij omschrijft, zie ik geen enkele reden om die relatie in stand te houden. Hij lijkt u te gebruiken.
donderdag 19 oktober 2017 11:00
laatst liep ik tegen een tip voor een blog aan, kwam geloof ik ook van iemand van het Viva forum:
www.mustbethistalltoride.com
Interessant voor jezelf om te lezen, maar ook zeker voor je man. Is door een man geschreven.
www.mustbethistalltoride.com
Interessant voor jezelf om te lezen, maar ook zeker voor je man. Is door een man geschreven.
donderdag 19 oktober 2017 12:35
Artisan wat bedoel je met enkelvoudig, ik heb een man die veel werkt ja vijf dagen in de week, die mijn kinderen eens in de zoveel tijd eens doucht, hij kookt in weekeinde dat doet hij wel en boodschappen maar verder niks. Hij is moe als hij terug komt van werk zal niet uit zich zelf met kids blokje om gaan of iets alleen ondernemen.als ik ben werken ligt hij op de bank vrijwel altijd met hoofdpijn filmpjes te kijken met kinderen, zal zelden spelletje of knutselen met de kinderen. Ik moet vragen om te stofzuigen anders is het bom ontploft als ik thuis kom. Mijn kinderen hebben van mij leren fietsen om maar iets te noemen, ik onderneem met mijn kinderen van alles, als we eens samen weg gaan komt het van mij uit, tijd samen besteden we heel weinig en doen we dat loopt t uit op niks, in elk geval niet wat ik verwacht van gezellig uitje.ene van ons slaapt vroeg, heeft hoofdpijn of noem maar op altijd die stomme tv aan
donderdag 19 oktober 2017 13:11
Dana, ik lees dat jij hoopt dat dit nog weer goed komt en ik proef uit je antwoorden dat je het idee hebt dat hij veranderd is en dat je terugverlangt naar een tijd waarin alles beter liep tussen jullie. Het is onwaarschijnlijk dat hij in zijn eentje 'slechter' is geworden, en dat strookt ook niet met je andere opmerking dat hij zijn autoritaire houding al behoorlijk verminderd heeft in die tijd.
Je moet denk ik rekening houden met de mogelijkheid dat jouw eigen houding ook een rol zou kunnen spelen in het verslechteren van jullie relatie. Die autoritaire houding lijkt voor jou echt een pijnpunt. Sommige eigenschappen van anderen maken bij onszelf hele vervelende gevoelens los. Vanuit dat gevoel zie je minder scherp en reageer je minder aardig. Je kan de ander gaan zien als dader en jezelf als slachtoffer, en als je vanuit dat gevoel reageert kun je onbedoeld een ander ook op zijn hart trappen.
In het incident met je dochter (althans hoe je het zelf beschrijft hier) bijvoorbeeld, beschrijf je je partner als een soort boeman die een klein meisje onder druk zet. Heel akelig, logisch dat jij dan in de bres springt voor het arme kind. Maar is het ook mogelijk dat er misschien gewoon een betrokken liefhebbende vader aan tafel zat die op zijn eigen (misschien onhandig ongeduldige) manier probeert om zijn dochter te leren lezen omdat hij denkt dat dat goed voor haar is?
Als jij van je partner al een boze boeman hebt gemaakt in je hoofd is het moeilijk om het goede nog in hem te kunnen zien op dat moment. Maar als je ervan uit zou gaan dat hij het goed bedoelt en het onhandig aanpakt, zou je hem even apart kunnen nemen met de woorden: 'Schat, ik merk dat dochter een beetje dichtslaat en bang is om het fout te doen. Misschien helpt het als je haar even rustig op haar eigen tempo laat lezen of even pauze neemt?' Je laat hem dan in zijn waarde en helpt hem een beetje. De reactie die je hierboven beschreef daarentegen, kan door hem makkelijk opgevat worden als 'je doet het helemaal fout, je bent een waardeloze vader'. Dat is niet leuk om te horen. En het ondermijnt zijn vaderschap ook nog eens tegenover je jonge dochter, niet echt fijn.
Jullie hebben ongetwijfeld van alles te klagen over elkaar en daar zullen heel terechte dingen tussen zitten. Maar probeer eens met een andere blik te kijken. Is het echt zo dat hij een afwezige, ongezellige vader is die jou niet waardeert? Of zijn er ook punten te vinden waarop hij wel betrokken is (dochter leren lezen bijvoorbeeld?), wel moeite doet om gezellig te zijn en jou wel waardeert (hij paste bijvoorbeeld zijn gedrag aan op jouw aanwijzing? Dat is een heel concrete manier van iemands inbreng waarderen)... En waardeer jij hem eigenlijk wel?
Tot slot merk je op dat hij maar niet in wil zien dat zijn eigen rottige gedrag de oorzaak is van jouw soms ook rottige gedrag. Stel je eens voor dat hij dat argument om zou draaien naar jou toe: dat zijn rottige gedrag juist jouw schuld is. Misschien heeft hij daar net zoveel gelijk in als jij. Maar dan blijven jullie elkaar de schuld geven en is er niets opgelost. De enige uitweg uit zo'n impasse is dat jullie naar je eigen gedrag gaan kijken. En dat begint bij jouzelf, omdat je over zijn gedrag geen controle hebt. Relatietherapie kan daarbij helpen, omdat het verdomd lastig is om je eigen gedrag onder de loep te leggen. wij mensen hebben nogal eens de neiging om onszelf te overtuigen van ons eigen gelijk, een onafhankelijke derde kan daarom nuttig zijn.
Al met al zou ik niet direct opstappen, aangezien je zelf nog hoop hebt. In ieder geval niet zolang je bovenstaande dingen niet grondig onderzocht hebt. Anders ben je binnen de kortste keren opnieuw getrouwd met een andere autoritaire boeman die jou niet waardeert.
Je moet denk ik rekening houden met de mogelijkheid dat jouw eigen houding ook een rol zou kunnen spelen in het verslechteren van jullie relatie. Die autoritaire houding lijkt voor jou echt een pijnpunt. Sommige eigenschappen van anderen maken bij onszelf hele vervelende gevoelens los. Vanuit dat gevoel zie je minder scherp en reageer je minder aardig. Je kan de ander gaan zien als dader en jezelf als slachtoffer, en als je vanuit dat gevoel reageert kun je onbedoeld een ander ook op zijn hart trappen.
In het incident met je dochter (althans hoe je het zelf beschrijft hier) bijvoorbeeld, beschrijf je je partner als een soort boeman die een klein meisje onder druk zet. Heel akelig, logisch dat jij dan in de bres springt voor het arme kind. Maar is het ook mogelijk dat er misschien gewoon een betrokken liefhebbende vader aan tafel zat die op zijn eigen (misschien onhandig ongeduldige) manier probeert om zijn dochter te leren lezen omdat hij denkt dat dat goed voor haar is?
Als jij van je partner al een boze boeman hebt gemaakt in je hoofd is het moeilijk om het goede nog in hem te kunnen zien op dat moment. Maar als je ervan uit zou gaan dat hij het goed bedoelt en het onhandig aanpakt, zou je hem even apart kunnen nemen met de woorden: 'Schat, ik merk dat dochter een beetje dichtslaat en bang is om het fout te doen. Misschien helpt het als je haar even rustig op haar eigen tempo laat lezen of even pauze neemt?' Je laat hem dan in zijn waarde en helpt hem een beetje. De reactie die je hierboven beschreef daarentegen, kan door hem makkelijk opgevat worden als 'je doet het helemaal fout, je bent een waardeloze vader'. Dat is niet leuk om te horen. En het ondermijnt zijn vaderschap ook nog eens tegenover je jonge dochter, niet echt fijn.
Jullie hebben ongetwijfeld van alles te klagen over elkaar en daar zullen heel terechte dingen tussen zitten. Maar probeer eens met een andere blik te kijken. Is het echt zo dat hij een afwezige, ongezellige vader is die jou niet waardeert? Of zijn er ook punten te vinden waarop hij wel betrokken is (dochter leren lezen bijvoorbeeld?), wel moeite doet om gezellig te zijn en jou wel waardeert (hij paste bijvoorbeeld zijn gedrag aan op jouw aanwijzing? Dat is een heel concrete manier van iemands inbreng waarderen)... En waardeer jij hem eigenlijk wel?
Tot slot merk je op dat hij maar niet in wil zien dat zijn eigen rottige gedrag de oorzaak is van jouw soms ook rottige gedrag. Stel je eens voor dat hij dat argument om zou draaien naar jou toe: dat zijn rottige gedrag juist jouw schuld is. Misschien heeft hij daar net zoveel gelijk in als jij. Maar dan blijven jullie elkaar de schuld geven en is er niets opgelost. De enige uitweg uit zo'n impasse is dat jullie naar je eigen gedrag gaan kijken. En dat begint bij jouzelf, omdat je over zijn gedrag geen controle hebt. Relatietherapie kan daarbij helpen, omdat het verdomd lastig is om je eigen gedrag onder de loep te leggen. wij mensen hebben nogal eens de neiging om onszelf te overtuigen van ons eigen gelijk, een onafhankelijke derde kan daarom nuttig zijn.
Al met al zou ik niet direct opstappen, aangezien je zelf nog hoop hebt. In ieder geval niet zolang je bovenstaande dingen niet grondig onderzocht hebt. Anders ben je binnen de kortste keren opnieuw getrouwd met een andere autoritaire boeman die jou niet waardeert.
pluk de nacht
donderdag 19 oktober 2017 17:28
Ik vind die autoritaire houding gewoon niet kunnen ten opzichte van de kinderen, ik zeg vaak niks en laat t gebeuren maar ook bij mij is een grens, ik hoef hem toch niet opnieuw op te voeden hij weet hoe ik daar over denk. En hij hoeft haar echt niet heel lief aan te spreken maar kan best wel rekening houden met ander mans gevoelens hij is niet op zijn werk. Door opmerkingen dom en de grond in boren na mijn gevoel eed je het niet mee. En ja hij zal het goed bedo3ld hebben maar dat kan ook op een andere manier. Ik ben misschien ind boos over dit voorval. Ik heb hem toen straks even aan de lijn gehad en hebben even kort gehad over het niet met elkaar praten want hij praat al 2 dagen niet met me alleen het hoognodige. Hij gaf aan lijkt wel of je er klaar mee bent, voor een deel ja. Dan wordt het tijd dat we ind aan de tafel gaan zitten.
Welke richting dit gaat opwijzen, we zullen zien.
Het zal geen en weer gaan, jij, nee jij .
Zal me proberen rustig te houden en het gesprek een eerlijke kans geven.
Hopelijk komen er nu woorden op tafel die ik van hem verwacht, ook al zal het niet allemaal even leuk zijn.
En ben van plan om eerlijk te zijn wat ik op het moment voel en hoe ik er op het moment in sta.
Wordt vervolgd dus
Welke richting dit gaat opwijzen, we zullen zien.
Het zal geen en weer gaan, jij, nee jij .
Zal me proberen rustig te houden en het gesprek een eerlijke kans geven.
Hopelijk komen er nu woorden op tafel die ik van hem verwacht, ook al zal het niet allemaal even leuk zijn.
En ben van plan om eerlijk te zijn wat ik op het moment voel en hoe ik er op het moment in sta.
Wordt vervolgd dus
donderdag 19 oktober 2017 22:45
Misschien heb je hier iets aan, misschien ook niet.
Ik ben sinds een paar maanden ook van mijn man af na een relatie van 12 jaar. Wij hebben twee kinderen samen en voor hun heb ik gevochten als een leeuwin voor mijn relatie te redden. Hij bewoog in geen elk opzicht mee. Uiteindelijk werd het mij bijna te veel en de kinderen begonnen in middels ook het een en ander mee te krijgen. Op dat moment heb ik de situatie losgelaten!
Het mooiste moment is het moment dat je het gene dat je niet kunt veranderen, los kunt laten!
Ik ben sinds een paar maanden ook van mijn man af na een relatie van 12 jaar. Wij hebben twee kinderen samen en voor hun heb ik gevochten als een leeuwin voor mijn relatie te redden. Hij bewoog in geen elk opzicht mee. Uiteindelijk werd het mij bijna te veel en de kinderen begonnen in middels ook het een en ander mee te krijgen. Op dat moment heb ik de situatie losgelaten!
Het mooiste moment is het moment dat je het gene dat je niet kunt veranderen, los kunt laten!
vrijdag 20 oktober 2017 07:48
We hebben gisteravond serieus met elkaar gesproken, eindelijk hebben we eens een gesprek gevoerd en dingen kunnen benoemen zonder ruzie en al teveel verwijten na elkaar. We waren het er samen over eens dat we beide niet gelukkig zijn in onze relatie en dat we samen niet verder kunnen op deze manier. Hoe dan wel verder?
Op deze vraag is nog geen antwoord, we weten het niet.
Wel heb ik aangegeven waar wacht je op, dat ik de knoop doorhak?
Zodat je tegen de kinderen kunt zeggen mama wou niet meer.
Daar raakte ik een gevoelige snaar, en gaf aan misschien wel.
Hem gezegd dat dat niet eerlijk was, we hebben over het punt gehad dat t niet altijd zo is geweest, waar en wanneer het fout is gegaan, dat we beide veranderd zijn. Zijn frustraties tov kinderen hoe hij zich uit. Dat dit ook op andere manier kan dat hij echt niet hoeft te betuttelen maar niet de woorden dom, stom hoeft te gebruiken, daar was hij het uiteindelijk over eens. Ik heb hem gezegd dat hij daar de kinderen voor t leven mee kan tekenen, onzeker kan maken.
Verteld over ons gezinsleven dat ik het mis om samen te zijn. We zijn vaak samen, maar echt samen als een gezin door dik en dun.
Hij gaf aan ik kan nu eenmaal niet zo gemakkelijk vrij krijgen en het doet pijn als je zegt vroeger deed je het wel toen jou kinderen klein waren. Vond hij niet eerlijk van me, ik nam ook vrij als zijn kinderen kwamen en deden we samen leuke dingen. Ik heb hem aangegeven dat wij snakken naar tijd samen met papa. En dat t pijn doet om andere gezinnen samen te zien. En ik hier na verlang, dat de kinderen mij altijd vragen waarom heeft papa nooit vrij. Waarom zeggen ze dat niet tegen mij? Omdat je soms zo bot uit de hoek kan komen daarom vragen ze het jou niet.
Ook gezegd dat ik weet dat zijn baan dat niet altijd toelaat, maar 1 of twee dagen zou fijn zijn, deze tijd komt niet meer terug nu de kinderen klein zijn.
Hij begreep wat ik bedoelde.
Beide voelde ons niet gezien, hij gaf aan jij waardeert mij ook niet meer en ziet mij ook niet meer.
Ook dat klopt, maar was het met me eens dat de situatie er niet heel goed voor stond om elkaar nog te zien.
We hebben nog niet alles besproken was de tijd te kort voor, ik hoop dan ook dat het niet bij een avondje praten blijft. Vanmorgen pakte hij mij liefdevol vast. Het begin is gemaakt hoop ik. Voor onze kinderen en voor mezelf wil ik zeker weten dat we er alles aan hebben gedaan om onze relatie te redden. Maar vaak gaat dit maar een paar dagen goed. Dan werken we er samen aan, en er hoeft maar een klein dingetje te gebeuren en zijn terug bij af.
Op deze vraag is nog geen antwoord, we weten het niet.
Wel heb ik aangegeven waar wacht je op, dat ik de knoop doorhak?
Zodat je tegen de kinderen kunt zeggen mama wou niet meer.
Daar raakte ik een gevoelige snaar, en gaf aan misschien wel.
Hem gezegd dat dat niet eerlijk was, we hebben over het punt gehad dat t niet altijd zo is geweest, waar en wanneer het fout is gegaan, dat we beide veranderd zijn. Zijn frustraties tov kinderen hoe hij zich uit. Dat dit ook op andere manier kan dat hij echt niet hoeft te betuttelen maar niet de woorden dom, stom hoeft te gebruiken, daar was hij het uiteindelijk over eens. Ik heb hem gezegd dat hij daar de kinderen voor t leven mee kan tekenen, onzeker kan maken.
Verteld over ons gezinsleven dat ik het mis om samen te zijn. We zijn vaak samen, maar echt samen als een gezin door dik en dun.
Hij gaf aan ik kan nu eenmaal niet zo gemakkelijk vrij krijgen en het doet pijn als je zegt vroeger deed je het wel toen jou kinderen klein waren. Vond hij niet eerlijk van me, ik nam ook vrij als zijn kinderen kwamen en deden we samen leuke dingen. Ik heb hem aangegeven dat wij snakken naar tijd samen met papa. En dat t pijn doet om andere gezinnen samen te zien. En ik hier na verlang, dat de kinderen mij altijd vragen waarom heeft papa nooit vrij. Waarom zeggen ze dat niet tegen mij? Omdat je soms zo bot uit de hoek kan komen daarom vragen ze het jou niet.
Ook gezegd dat ik weet dat zijn baan dat niet altijd toelaat, maar 1 of twee dagen zou fijn zijn, deze tijd komt niet meer terug nu de kinderen klein zijn.
Hij begreep wat ik bedoelde.
Beide voelde ons niet gezien, hij gaf aan jij waardeert mij ook niet meer en ziet mij ook niet meer.
Ook dat klopt, maar was het met me eens dat de situatie er niet heel goed voor stond om elkaar nog te zien.
We hebben nog niet alles besproken was de tijd te kort voor, ik hoop dan ook dat het niet bij een avondje praten blijft. Vanmorgen pakte hij mij liefdevol vast. Het begin is gemaakt hoop ik. Voor onze kinderen en voor mezelf wil ik zeker weten dat we er alles aan hebben gedaan om onze relatie te redden. Maar vaak gaat dit maar een paar dagen goed. Dan werken we er samen aan, en er hoeft maar een klein dingetje te gebeuren en zijn terug bij af.
vrijdag 20 oktober 2017 08:00
Dat klinkt in elk geval als een prettig gesprek to, nu vasthouden!
Ook mijn relatie loopt niet altijd over rozen. Iets andere problemen, maar verschil in opvoedingsideeen speelt zeker mee.. ik bedenk me dan altijd dat ik wel weg kan gaan, maar dan krijgen we een omgangsregeling en heb ik helemaal geen zicht op zijn opvoedkunsten als ze bij hem zijn.. dat vindt ik nog erger dan me af en toe storen (hij kamt kinderen overigens niet zo af als jouw man). Dus is er me heel wat aan gelegen te zorgen dat we bij elkaar blijven.
Ook mijn relatie loopt niet altijd over rozen. Iets andere problemen, maar verschil in opvoedingsideeen speelt zeker mee.. ik bedenk me dan altijd dat ik wel weg kan gaan, maar dan krijgen we een omgangsregeling en heb ik helemaal geen zicht op zijn opvoedkunsten als ze bij hem zijn.. dat vindt ik nog erger dan me af en toe storen (hij kamt kinderen overigens niet zo af als jouw man). Dus is er me heel wat aan gelegen te zorgen dat we bij elkaar blijven.
vrijdag 20 oktober 2017 17:16
Dan heb ik hier hele goede adviezen gekregen, we hebben inderdaad al veel doorstaan en helaas weet ik dat t vaak tijdelijk is en oa dit punt weer komt opwaaien.
Ik ben het mezelf en de kinderen verplicht om het niet zomaar op te geven. Als hij er aan wilt werken wil ik dat ook, geeft hij het op, dan moeten we het beide opgeven en hopelijk komen we er dan samen uit.
Ik ben het mezelf en de kinderen verplicht om het niet zomaar op te geven. Als hij er aan wilt werken wil ik dat ook, geeft hij het op, dan moeten we het beide opgeven en hopelijk komen we er dan samen uit.
