Relaties
alle pijlers
Doorzetten of niet??
zaterdag 12 juli 2008 om 14:44
Ik hoop dat ieder persoon met een beetje levenskennis en gezond verstand de moeite wil nemen dit te lezen, want ik weet het niet meer...
Ik ben nu ruim zes jaar samen met mijn vriend en ik loop nu al een tijd te twijfelen of ik wel een toekomst met hem zie. Drie maanden terug begon het.. Ik maakte het uit in een boze bui omdat ik me irriteerde aan een onzinnige ruzie
Laat ik eerst wat belangrijke informatie geven, want anders wordt mijn verhaal te algemeen voor goed advies..
Ik ben Nederlandse en hij is een Marokkaan. Dat ik hem leerde kennen was ik 18 en hij 24. Beide zorgeloos en ontzettend verliefd. Het is in het 2e en 3e jaar niet altijd makkelijk geweest, want hij was mijn eerste liefde en ik claimde hem, was onzeker en wilde alles veel te snel.Dit zorgde voor veel ruzie en stress. Ik kende zijn ouders niet en om een echte toekomst te hebben zou ik eerst moslima moeten worden. Hij heeft me dit nooit gevraagd, maar toen het serieus werd wel zo uitgelegd. Verliefd als ik toen was heb ik hem gezegd dat ik dat geen probleem vond. Ik was zelfs een lange poos erg geinteresseerd en verdiepte mij erin. Hij was er echter zelf ook niet aan toe, want hij deed niks voor zijn geloof en leefde gewoon als iedere andere Nederlander.. Dus door het gebrek aan waardering en enthousiasme haakte ik ook af en gedroeg me weer precies zoals voorheen.
Elke keer als ik hem vroeg of hij wilde samenwonen, trouwen serieus worden etc. kreeg hij het spaans benauwd. Hij had namelijk geen idee hoe hij mij aan zijn ouders moest voorstellen, die zouden het nooit accepteren. Hij heeft het zelfs 2 x uitgemaakt omdat ik hem onder druk zette. Het is altijd wel goed gekomen omdat we erg veel van elkaar hielden. De laatste keer dat hij het uitmaakte heb ik voor mezelf gekozen en heb ik een huis gekocht in Amsterdam. Na 2 maanden zagen we elkaar weer en gingen we weer voor de bijl. Deze keer was het wel anders. Ik was enorm gegroeid, volwassener en sterker. We gingen zelfs samenwonen. Dit gaat nog altijd goed, maar er hebben zich bepaalde ontwikkelingen voorgedaan...
Doordat hij mij liet zitten ieder keer als hij voor mij moest kiezen is er wel wat kapot gegaan. Ik durf niet meer grenzeloos te dromen als voorheen. Ik heb echt het gevoel als ik met hem wil trouwen moet ik eerst veranderen en aanpassen. Aangezien ik van hem hou denk en zeg ik altijd dat ik dit wil, maar doe er vervolgens niks aan. Hij trouwens ook niet. Omdat ik zo onzeker was en we ook wel eens ruzie kregen om cultuurverschillen heb ik het op een zekere dag (3 maanden terug) uitgemaakt. Ik verdrietig, hij verdrietig.. We konden elkaar niet loslaten, woonden nog onder een dak. Hij legde uit dat hij sinds het moment dat we samenwonen echt voor me is gegaan. Hij was zelfs naar zijn moeder gegaan om mij bekend te maken sommige zullen denken big deal.., maar in zijn cultuur betekent dat: mam, ik wil met haar trouwen). We hebben gepraat over dat we gewoon goede afspraken moeten maken , middenwegen zoeken. Hij zei ook dat hij niet wilde dat ik veranderde, maar dat ik mij naar zijn ouders en familie wel moest aanpassen (hoofddoek dragen). Dit zou dan alleen gelden voor als we bij ze op bezoek gingen. Ik had spijt van mijn keuze en legde het weer bij. Ging twee maanden goed, maar sinds een paar weken speelt het volgende:
Ik krijg angsten voor de toekomst. Wat als hij erg beinvloedt wordt door zijn omgeving als we getrouwd zijn en hij dan toch meer van mij gaat verwachten. Hoe zit het met de kinderen? Wordt ieder meningsverschil een groot issue..? Hoe hij nu is, is hij perfect. Ik ben alleen zo bang dat alles verandert en verpest wordt zodra de draaimolen begint.
Ik moet zeggen dat ik heel erg tevreden ben met mijn leven nu. Ik heb een superbaan, lieve familie en vriendinnen en sinds ik vakantie heb ben ik dat zo gaan waarderen. Twee weken geleden is mijn vakantie begonnen en het lijkt wel alsof ik ben losgegaan. Ik spreek veel met vriendinnen af, uitgaan, aan mezelf werken etc. Ik heb eindelijk weer tijd voor mezelf en heb het idee dat ik uit een persoonlijke sleur kruip. Ik realiseer me ineens dat ik superhappy ben zoals ik ben. Toen begon het... Ik begon weer te twijfelen aan mijn relatie. Ik dacht aan de mogelijke problemen in de toekomst, het niet op een lijn zitten en ik werd van sochtends vroeg tot savonds laat geggemaakt in mijn hoofd. Ik vluchte steeds meer naar buiten en werd steeds afstandelijker naar hem toe. Hij voelde dit en daarom zijn de laatste 2 weken voor beide heel vreemd geweest. Tijdens een ruzie eergister hield ik het niet meer. Ik heb aangegeven dat ik weer twijfelde en niet wist wat ik ermee aan moest. Hij gekwetst, verdrietig en boos omdat het 3 maanden terug hetzelfde was en ik zei dat ik niet meer twijfelde en ervoor zou gaan. Dat was ook zo! Ik kan er ook niks aan doen.. Ik wordt helemaal gek van mezelf.. Hij zei als je het nu uitmaakt dan is definitief, je kan niet weer mijn hoofd op hol brengen na een tijdje. Hij zei ook: als je twijfelt hoeft het voor mij ook niet meer.. Ik zei toen: ik weet niet of ik het uit wil maken.. Ik weet gewoon niet wat ik met die twijfels en gevoelens aanmoet.
Als ik denk aan single zijn, dan heb ik 2 verschillende visies. Ik denk aan de ene kant aan op vakantie gaan met mijn beste vriendin, geen gedoe aan mijn hoofd, doen wat ik belangrijk vind, de mogelijkheid om te trouwen en kinderen te krijgen met iemand uit mijn eigen cultuur ,dus een makkelijkere toekomst. Aan de andere kant ben ik misselijk, vreselijk bang, verdrietig, krijg geen hap door mijn keel, wil hem alleen maar bij me hebben, wordt gek bij het idee dat hij echt uit mijn leven verdwijnt, hij ooit een ander krijgt. Het idee om weer alleen te zijn na zes jaar... snik
Ik hou zoveel van hem, maar die twijfels blijven en maken me gek!
Hij heeft gezegd denk er heel goed over na de komende dagen en daarna wil hij echt weten waar hij aan toe is. Heel begrijpelijk, want het is niet eerlijk tegenover hem.. Het probleem is alleen ik weet niet wat ik moet doen..!!
Aub advies en snel
Ik ben nu ruim zes jaar samen met mijn vriend en ik loop nu al een tijd te twijfelen of ik wel een toekomst met hem zie. Drie maanden terug begon het.. Ik maakte het uit in een boze bui omdat ik me irriteerde aan een onzinnige ruzie
Laat ik eerst wat belangrijke informatie geven, want anders wordt mijn verhaal te algemeen voor goed advies..
Ik ben Nederlandse en hij is een Marokkaan. Dat ik hem leerde kennen was ik 18 en hij 24. Beide zorgeloos en ontzettend verliefd. Het is in het 2e en 3e jaar niet altijd makkelijk geweest, want hij was mijn eerste liefde en ik claimde hem, was onzeker en wilde alles veel te snel.Dit zorgde voor veel ruzie en stress. Ik kende zijn ouders niet en om een echte toekomst te hebben zou ik eerst moslima moeten worden. Hij heeft me dit nooit gevraagd, maar toen het serieus werd wel zo uitgelegd. Verliefd als ik toen was heb ik hem gezegd dat ik dat geen probleem vond. Ik was zelfs een lange poos erg geinteresseerd en verdiepte mij erin. Hij was er echter zelf ook niet aan toe, want hij deed niks voor zijn geloof en leefde gewoon als iedere andere Nederlander.. Dus door het gebrek aan waardering en enthousiasme haakte ik ook af en gedroeg me weer precies zoals voorheen.
Elke keer als ik hem vroeg of hij wilde samenwonen, trouwen serieus worden etc. kreeg hij het spaans benauwd. Hij had namelijk geen idee hoe hij mij aan zijn ouders moest voorstellen, die zouden het nooit accepteren. Hij heeft het zelfs 2 x uitgemaakt omdat ik hem onder druk zette. Het is altijd wel goed gekomen omdat we erg veel van elkaar hielden. De laatste keer dat hij het uitmaakte heb ik voor mezelf gekozen en heb ik een huis gekocht in Amsterdam. Na 2 maanden zagen we elkaar weer en gingen we weer voor de bijl. Deze keer was het wel anders. Ik was enorm gegroeid, volwassener en sterker. We gingen zelfs samenwonen. Dit gaat nog altijd goed, maar er hebben zich bepaalde ontwikkelingen voorgedaan...
Doordat hij mij liet zitten ieder keer als hij voor mij moest kiezen is er wel wat kapot gegaan. Ik durf niet meer grenzeloos te dromen als voorheen. Ik heb echt het gevoel als ik met hem wil trouwen moet ik eerst veranderen en aanpassen. Aangezien ik van hem hou denk en zeg ik altijd dat ik dit wil, maar doe er vervolgens niks aan. Hij trouwens ook niet. Omdat ik zo onzeker was en we ook wel eens ruzie kregen om cultuurverschillen heb ik het op een zekere dag (3 maanden terug) uitgemaakt. Ik verdrietig, hij verdrietig.. We konden elkaar niet loslaten, woonden nog onder een dak. Hij legde uit dat hij sinds het moment dat we samenwonen echt voor me is gegaan. Hij was zelfs naar zijn moeder gegaan om mij bekend te maken sommige zullen denken big deal.., maar in zijn cultuur betekent dat: mam, ik wil met haar trouwen). We hebben gepraat over dat we gewoon goede afspraken moeten maken , middenwegen zoeken. Hij zei ook dat hij niet wilde dat ik veranderde, maar dat ik mij naar zijn ouders en familie wel moest aanpassen (hoofddoek dragen). Dit zou dan alleen gelden voor als we bij ze op bezoek gingen. Ik had spijt van mijn keuze en legde het weer bij. Ging twee maanden goed, maar sinds een paar weken speelt het volgende:
Ik krijg angsten voor de toekomst. Wat als hij erg beinvloedt wordt door zijn omgeving als we getrouwd zijn en hij dan toch meer van mij gaat verwachten. Hoe zit het met de kinderen? Wordt ieder meningsverschil een groot issue..? Hoe hij nu is, is hij perfect. Ik ben alleen zo bang dat alles verandert en verpest wordt zodra de draaimolen begint.
Ik moet zeggen dat ik heel erg tevreden ben met mijn leven nu. Ik heb een superbaan, lieve familie en vriendinnen en sinds ik vakantie heb ben ik dat zo gaan waarderen. Twee weken geleden is mijn vakantie begonnen en het lijkt wel alsof ik ben losgegaan. Ik spreek veel met vriendinnen af, uitgaan, aan mezelf werken etc. Ik heb eindelijk weer tijd voor mezelf en heb het idee dat ik uit een persoonlijke sleur kruip. Ik realiseer me ineens dat ik superhappy ben zoals ik ben. Toen begon het... Ik begon weer te twijfelen aan mijn relatie. Ik dacht aan de mogelijke problemen in de toekomst, het niet op een lijn zitten en ik werd van sochtends vroeg tot savonds laat geggemaakt in mijn hoofd. Ik vluchte steeds meer naar buiten en werd steeds afstandelijker naar hem toe. Hij voelde dit en daarom zijn de laatste 2 weken voor beide heel vreemd geweest. Tijdens een ruzie eergister hield ik het niet meer. Ik heb aangegeven dat ik weer twijfelde en niet wist wat ik ermee aan moest. Hij gekwetst, verdrietig en boos omdat het 3 maanden terug hetzelfde was en ik zei dat ik niet meer twijfelde en ervoor zou gaan. Dat was ook zo! Ik kan er ook niks aan doen.. Ik wordt helemaal gek van mezelf.. Hij zei als je het nu uitmaakt dan is definitief, je kan niet weer mijn hoofd op hol brengen na een tijdje. Hij zei ook: als je twijfelt hoeft het voor mij ook niet meer.. Ik zei toen: ik weet niet of ik het uit wil maken.. Ik weet gewoon niet wat ik met die twijfels en gevoelens aanmoet.
Als ik denk aan single zijn, dan heb ik 2 verschillende visies. Ik denk aan de ene kant aan op vakantie gaan met mijn beste vriendin, geen gedoe aan mijn hoofd, doen wat ik belangrijk vind, de mogelijkheid om te trouwen en kinderen te krijgen met iemand uit mijn eigen cultuur ,dus een makkelijkere toekomst. Aan de andere kant ben ik misselijk, vreselijk bang, verdrietig, krijg geen hap door mijn keel, wil hem alleen maar bij me hebben, wordt gek bij het idee dat hij echt uit mijn leven verdwijnt, hij ooit een ander krijgt. Het idee om weer alleen te zijn na zes jaar... snik
Ik hou zoveel van hem, maar die twijfels blijven en maken me gek!
Hij heeft gezegd denk er heel goed over na de komende dagen en daarna wil hij echt weten waar hij aan toe is. Heel begrijpelijk, want het is niet eerlijk tegenover hem.. Het probleem is alleen ik weet niet wat ik moet doen..!!
Aub advies en snel
zaterdag 12 juli 2008 om 14:48
Meisje, aan de ene kant ben je hardstikke jong al vastgelegd aan hem en heb je weinig kans gezien zelf een beetje te leven en ervaring op te doen.
Aan de andere kant, als je echt veel van je vriend houdt, is geen obstakel je te hoog.
Als je eens heel diep in jezelf kijkt, weet je het antwoord eigenlijk wel, niet?
Aan de andere kant, als je echt veel van je vriend houdt, is geen obstakel je te hoog.
Als je eens heel diep in jezelf kijkt, weet je het antwoord eigenlijk wel, niet?
zaterdag 12 juli 2008 om 14:58
quote:Miesteph schreef op 12 juli 2008 @ 14:48:
Meisje, aan de ene kant ben je hardstikke jong al vastgelegd aan hem en heb je weinig kans gezien zelf een beetje te leven en ervaring op te doen.
Aan de andere kant, als je echt veel van je vriend houdt, is geen obstakel je te hoog.
Als je eens heel diep in jezelf kijkt, weet je het antwoord eigenlijk wel, niet?
Nee, het klinkt vast heel raar, maar ik heb werkelijk geen idee. Ik ben bang dat ik telkens weer twijfel als ik bij hem blijf en dat als we getrouwd zijn en kinderen alles anders wordt en mijn angsten ook uitgaan komen. Ik wil mijn kinderen gelukkig zien en met net zoveel openheid en vertrouwen opvoeden (zoals ik heb gekend) en niet dat ze net zo moeten worstelen als hij. Getouwtrek tussen normen en waarden van marokkanen en moslims en die van de westerse wereld...
Als ik het uitmaak weet ik dat het deze keer definitief is en ben ik bang dat ik spijt krijg..
Meisje, aan de ene kant ben je hardstikke jong al vastgelegd aan hem en heb je weinig kans gezien zelf een beetje te leven en ervaring op te doen.
Aan de andere kant, als je echt veel van je vriend houdt, is geen obstakel je te hoog.
Als je eens heel diep in jezelf kijkt, weet je het antwoord eigenlijk wel, niet?
Nee, het klinkt vast heel raar, maar ik heb werkelijk geen idee. Ik ben bang dat ik telkens weer twijfel als ik bij hem blijf en dat als we getrouwd zijn en kinderen alles anders wordt en mijn angsten ook uitgaan komen. Ik wil mijn kinderen gelukkig zien en met net zoveel openheid en vertrouwen opvoeden (zoals ik heb gekend) en niet dat ze net zo moeten worstelen als hij. Getouwtrek tussen normen en waarden van marokkanen en moslims en die van de westerse wereld...
Als ik het uitmaak weet ik dat het deze keer definitief is en ben ik bang dat ik spijt krijg..
zaterdag 12 juli 2008 om 15:10
Maar wat zegt hij over de toekomst? met kinderen?
Wil hij de kinderen opvoeden als moslim? Hoe streng is hij voor zichzelf?
Hoe staan zijn ouders tegenover jullie relatie en zijn andere familie?
wat voor soort vrienden heeft hij/ hebben jullie?
Probeer hem uit te leggen met welke twijfels je rondloopt, dat het niet aan jouw gevoelens ligt voor hem (want ik kan me voorstellen dat dat voor hem heel naar en vervelend moet zijn dit steeds te moeten horen dat jij twijfelt en kan me hem goed voorstellen dat hij nu zegt; uit is uit, als je daarvoor kiest)
Wat betreft kinderen opvoeden, verwachtingen van jou zijn dingen die heel goed van te voren besproken moeten en kunnen worden.
Wat de rest betreft, je kunt niet in de toekomst kijken, maar als je van hem houdt, die dingen kunt 'afspreken' van tevoren, waarom niet ervoor gaan?
Wil hij de kinderen opvoeden als moslim? Hoe streng is hij voor zichzelf?
Hoe staan zijn ouders tegenover jullie relatie en zijn andere familie?
wat voor soort vrienden heeft hij/ hebben jullie?
Probeer hem uit te leggen met welke twijfels je rondloopt, dat het niet aan jouw gevoelens ligt voor hem (want ik kan me voorstellen dat dat voor hem heel naar en vervelend moet zijn dit steeds te moeten horen dat jij twijfelt en kan me hem goed voorstellen dat hij nu zegt; uit is uit, als je daarvoor kiest)
Wat betreft kinderen opvoeden, verwachtingen van jou zijn dingen die heel goed van te voren besproken moeten en kunnen worden.
Wat de rest betreft, je kunt niet in de toekomst kijken, maar als je van hem houdt, die dingen kunt 'afspreken' van tevoren, waarom niet ervoor gaan?
zaterdag 12 juli 2008 om 15:42
Ik heb zelf geen ervaring hiermee, maar ken erg (te!) veel verhalen over Marokkaanse mannen die zich na een huwelijk ontpoppen tot een veel strengere huisvader! Hun relatie is dan veel meer in het openbaar en ze krijgen commentaar op hun vrouwen. Als je nu de zenuwen krijgt, zou ik je persoonlijk adviseren: beeindig de relatie nu je nog geen kinderen hebt en nog niet getrouwd bent. Als er kinderen betrokken zijn bij een relatiebreuk is dat vele malen erger. Daarbij, ik ben het met Miesteph eens: je hebt je hele jong=volwassen leven een relatie gehad, en dat wreekt zich vaak omdat mensen toch de drang hebben om idd met vriendinnen op vakantie te gaan, te experimenteren met vriendjes etc. Als je dat nu nog een paar jaar kan doen, vind je daarna vast weer een fijne vent om mee te settelen. Ik zeg niet dat een relatie met iemand met een andere culturele achtergrond tot mislukken gedoemd is, maar je moet allebei 100% zeker weten dat je het wilt, en dat je alle moeilijkheden op de koop toeneemt. Het is simpel: zo zeker ben je niet. Dus het is het eerlijkst om de relatie te beëindigen. Sterkte!
zaterdag 12 juli 2008 om 18:37
Als je nu al steeds terugkerende twijfels hebt, stop er dan mee, en wel definitief. Alles wordt alleen maar méér uitvergroot als je straks kinderen hebt. Ik spreek uit ervaring; relatie met Irakese man gehad.
Bovendien ben je nog zó jong! Ga eens wat rondkijken, spelen, en zie wat er nog op je pad komt.
Je zegt zelf dat er iets is kapotgegaan.. nou, dat gevoel kan echt niet meer gelijmd worden, dat blijft altijd naar boven komen, denk ik zo. Het is namelijk iets heel wezenlijks wat er steeds gebeurde, en dat voel je van binnen.
Bovendien ben je nog zó jong! Ga eens wat rondkijken, spelen, en zie wat er nog op je pad komt.
Je zegt zelf dat er iets is kapotgegaan.. nou, dat gevoel kan echt niet meer gelijmd worden, dat blijft altijd naar boven komen, denk ik zo. Het is namelijk iets heel wezenlijks wat er steeds gebeurde, en dat voel je van binnen.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 12 juli 2008 om 19:04
Ik ben het met bovenstaande dames eens. Stop ermee! Hoe moeilijk het ook is, hoe lief hij ook is, steeds terugkerende twijfels zijn niet goed...
Je schrijft: "Doordat hij mij liet zitten ieder keer als hij voor mij moest kiezen is er wel wat kapot gegaan. Ik durf niet meer grenzeloos te dromen als voorheen. Ik heb echt het gevoel als ik met hem wil trouwen moet ik eerst veranderen en aanpassen. Aangezien ik van hem hou denk en zeg ik altijd dat ik dit wil, maar doe er vervolgens niks aan. Hij trouwens ook niet." Er moeten teveel cultuurverschillen overbrugd worden, hij heeft je laten zitten en jij durft niet meer vol overtuiging in deze relatie te staan... Weet je, ik had ook ooit een relatie die niet goed was, ondanks dat we het heel leuk hadden samen. Ik dacht ook: "laat ik het maar niet uitmaken want hij heeft vast meteen weer een ander en straks houdt er helemaal niemand meer van me". En weet je, in het begin was het vreselijk moeilijk om alleen te zijn, maar wat heb ik het ook leuk gehad daarna! Ik had het absoluut niet willen missen en ik kan het iedereen aanraden... En er komt op een dag echt wel weer iemand.
Sterkte en hou ons op de hoogte
Je schrijft: "Doordat hij mij liet zitten ieder keer als hij voor mij moest kiezen is er wel wat kapot gegaan. Ik durf niet meer grenzeloos te dromen als voorheen. Ik heb echt het gevoel als ik met hem wil trouwen moet ik eerst veranderen en aanpassen. Aangezien ik van hem hou denk en zeg ik altijd dat ik dit wil, maar doe er vervolgens niks aan. Hij trouwens ook niet." Er moeten teveel cultuurverschillen overbrugd worden, hij heeft je laten zitten en jij durft niet meer vol overtuiging in deze relatie te staan... Weet je, ik had ook ooit een relatie die niet goed was, ondanks dat we het heel leuk hadden samen. Ik dacht ook: "laat ik het maar niet uitmaken want hij heeft vast meteen weer een ander en straks houdt er helemaal niemand meer van me". En weet je, in het begin was het vreselijk moeilijk om alleen te zijn, maar wat heb ik het ook leuk gehad daarna! Ik had het absoluut niet willen missen en ik kan het iedereen aanraden... En er komt op een dag echt wel weer iemand.
Sterkte en hou ons op de hoogte
zaterdag 12 juli 2008 om 19:10
Kun je ons vertellen waar je precies bang voor bent als je de relatie beëindigt? Je lijkt heel bang te zijn om alleen te zijn, maar dat is zo'n slechte basis voor een relatie! En ook oneerlijk tegenover je vriend. Je bent gewoon niet gewend alleen te zijn, maar ik weet zeker (ook uit verhalen van vrouwen met veel ervaring op dit gebied) dat er juist heel veel rust, ruimte en vrijheid ontstaat om jezelf te zijn. En dat, lees ik uit je post, kun je nu niet echt zijn, bij hem.
zaterdag 12 juli 2008 om 21:17
Wat voor prachtbaan heb je wel niet als je op je 22e een huis kan kopen in Amsterdam? Dat is vrijwel niemand gegund. Ik ben hier best benieuwd naar, geen hersenchirurg die hieraan kan tippen op zijn 22e.
Goed, ik merk voor de zoveelste keer dat Moslim man meent dat zijn cultuur gerespecteerd moet worden, want zijn ouders moeten jouw slikken blablabla, maar ouders en zoon hebben geen spat respect voor de Nederlandse cultuur. Alles moet precies zo zijn als in het achterlijke thuisland. En daar wil je echt niet mee te maken hebben. Zeg maar gewoon dat jij een Nederlandse ge-emancipeerde vrouw bent, en dat jij je niet wenst aan te passen aan zijn (achterlijke) cultuur. Kijken hoe hij reageert, als hij zegt "oke" ook tevens een snel bezoek aan de ouders erachteraan zonder hoofddoek, want die hoofddoek staat voor nog heel veel meer ellende hoor. Als hij teruggaat naar zijn woestijnland, hij je paspoort ontfutselt en tegen een neef zegt "let op mijn vrouw in de tijd dat ik terugreis naar Nederland" dan ben jij niks meer en minder dan een huissloofje voor de familie, hoe prachtig de vrouwenrechten in Nederland ook verankerd zijn. Je komt de woestijngrot niet uit. Daar ben je net even meer als een varken, maar niet veel meer. Kansloos en rechteloos.
Goed, ik merk voor de zoveelste keer dat Moslim man meent dat zijn cultuur gerespecteerd moet worden, want zijn ouders moeten jouw slikken blablabla, maar ouders en zoon hebben geen spat respect voor de Nederlandse cultuur. Alles moet precies zo zijn als in het achterlijke thuisland. En daar wil je echt niet mee te maken hebben. Zeg maar gewoon dat jij een Nederlandse ge-emancipeerde vrouw bent, en dat jij je niet wenst aan te passen aan zijn (achterlijke) cultuur. Kijken hoe hij reageert, als hij zegt "oke" ook tevens een snel bezoek aan de ouders erachteraan zonder hoofddoek, want die hoofddoek staat voor nog heel veel meer ellende hoor. Als hij teruggaat naar zijn woestijnland, hij je paspoort ontfutselt en tegen een neef zegt "let op mijn vrouw in de tijd dat ik terugreis naar Nederland" dan ben jij niks meer en minder dan een huissloofje voor de familie, hoe prachtig de vrouwenrechten in Nederland ook verankerd zijn. Je komt de woestijngrot niet uit. Daar ben je net even meer als een varken, maar niet veel meer. Kansloos en rechteloos.
zondag 13 juli 2008 om 12:54
Bedankt voor de lieve en eerlijke reacties... Gister kwam hij thuis en het was zo'n nare sfeer. Ik ging dus maar het avondeten maken, we hebben het eten vervolgens maar voor de tv gegeten, want ik wist niet hoe ik me zou houden als ik tegenover hem moest zitten. Ik ben vroeg naar bed gegaan, maar later in de nacht werd ik wakker en had ik zo de behoefte om tegen hem aan te liggen Ik heb het uiteindelijk niet gedaan, want het maakt alles alleen maar moeilijker... Ik zit nu samen met hem op de bank, ik hoop dat deze dag snel voorbij gaat. Ik zou eigenlijk gewoon dapper moeten zijn en het met hem afsluiten, maar er lijkt gewoon geen geschikt moment te bestaan...
Elmervrouw
Ik weet dat je gelijk hebt. Ik ken je verhaal, maar daar heb ik geen angst voor. Hij gewoon hier geboren en een echte kaas-marokkaan. Wel heb je gelijk als je het hebt over de problemen die groter zullen worden na trouwen en kinderen. Dat is namelijk het moment dat ouders en familie een grote rol gaan spelen. Ik heb mentaal mijn keuze gemaakt, nu moet ik nog gaan doorzetten. Het is zo moeilijk.
Rary
Ik weet dat dit niet mijn eerste posting is, maar het is zo moeilijk geweest. Ik wil deze keer gewoon kappen en niet vervolgens weer terugkrabbelen en dat is moeilijk als je nog van iemand houdt..
Koetje1984
Ik vond jouw reactie heel lief. Ook erg herkenbaar.. Ik vind het inderdaad eng om straks weer alleen te zijn en het idee dat hij verder gaat met zijn leven en snel een ander heeft vind ik superkut! Ik gun het hem wel, maar het zal echt pijn doen.. Ik ben gelukkig niet bang om alleen over te blijven, want ik heb geen gebrek aan aandacht, alleen totaal geen zin in anderen op dit moment. Ik weet wel dat het op lange termijn goed voor me zal zijn. Weer even aan mezelf denken.
Missmara
Thanks voor je lieve woorden en begrip. Om eerst maar eens een paar vragen te beantwoorden.. Hij is zelf misschien nu niet zo met zijn geloof bezig, maar hij heeft wel aangegeven dat hij zijn kinderen gelovig wil opvoeden. Ook wil hij zelf meer aan zijn geloof doen. Op zich vind ik dat helemaal niet slecht. Het is meer het niet weten hoe dat zal uitpakken. Tot hoever zal het gaan? Zal er een moment zijn dat mijn mening er niet meer toe doet? Zullen mijn kinderen verward zijn dat papa en mama anders zijn? Zal dat tot loyaliteits-problemen leiden...??
Antonio
Ik woon niet in het dure amsterdam haha. Ik zit in het onderwijs, dus ben niet rijk haha..
Ik stel je adviezen op prijs, maar ik vind je toch echt te kort door de bocht. Het lijkt erop dat je iets hebt tegen moslims en dat vind ik niet zo leuk. Hij is gewoon net als iedere andere jongen, alleen met veel culturele en religieuze bagage waar hij zelf ook soms geen raad mee weet. Het feit blijft echter wel dat ik daarin meega en net zo verward als hij wordt. Zijn ouders moeten plezieren, de omgeving tevreden houden etc. Ik wil idd gewoon geaccepteerd worden om mij..
Elmervrouw
Ik weet dat je gelijk hebt. Ik ken je verhaal, maar daar heb ik geen angst voor. Hij gewoon hier geboren en een echte kaas-marokkaan. Wel heb je gelijk als je het hebt over de problemen die groter zullen worden na trouwen en kinderen. Dat is namelijk het moment dat ouders en familie een grote rol gaan spelen. Ik heb mentaal mijn keuze gemaakt, nu moet ik nog gaan doorzetten. Het is zo moeilijk.
Rary
Ik weet dat dit niet mijn eerste posting is, maar het is zo moeilijk geweest. Ik wil deze keer gewoon kappen en niet vervolgens weer terugkrabbelen en dat is moeilijk als je nog van iemand houdt..
Koetje1984
Ik vond jouw reactie heel lief. Ook erg herkenbaar.. Ik vind het inderdaad eng om straks weer alleen te zijn en het idee dat hij verder gaat met zijn leven en snel een ander heeft vind ik superkut! Ik gun het hem wel, maar het zal echt pijn doen.. Ik ben gelukkig niet bang om alleen over te blijven, want ik heb geen gebrek aan aandacht, alleen totaal geen zin in anderen op dit moment. Ik weet wel dat het op lange termijn goed voor me zal zijn. Weer even aan mezelf denken.
Missmara
Thanks voor je lieve woorden en begrip. Om eerst maar eens een paar vragen te beantwoorden.. Hij is zelf misschien nu niet zo met zijn geloof bezig, maar hij heeft wel aangegeven dat hij zijn kinderen gelovig wil opvoeden. Ook wil hij zelf meer aan zijn geloof doen. Op zich vind ik dat helemaal niet slecht. Het is meer het niet weten hoe dat zal uitpakken. Tot hoever zal het gaan? Zal er een moment zijn dat mijn mening er niet meer toe doet? Zullen mijn kinderen verward zijn dat papa en mama anders zijn? Zal dat tot loyaliteits-problemen leiden...??
Antonio
Ik woon niet in het dure amsterdam haha. Ik zit in het onderwijs, dus ben niet rijk haha..
Ik stel je adviezen op prijs, maar ik vind je toch echt te kort door de bocht. Het lijkt erop dat je iets hebt tegen moslims en dat vind ik niet zo leuk. Hij is gewoon net als iedere andere jongen, alleen met veel culturele en religieuze bagage waar hij zelf ook soms geen raad mee weet. Het feit blijft echter wel dat ik daarin meega en net zo verward als hij wordt. Zijn ouders moeten plezieren, de omgeving tevreden houden etc. Ik wil idd gewoon geaccepteerd worden om mij..
zondag 13 juli 2008 om 13:37
Voor marokkanen is familie en de familie eer veel belangrijker dan voor Nederlandse mensen.
Waarschijnlijk heeft hij het nu heel moeilijk.
Hij houd van je. Wil met jou samenwonen en leven volgens de Nederlandse normen maar hij wil ook aan de verwachtingen van zijn familie voldoen en helaas gaan beide niet samen.
Zolang hij dit niet beschouwd als een serieuze relatie zullen zijn ouders het niet erg vinden dat hij samenwoont. Maar het is wel de bedoeling dat hij uiteindelijk gaat trouwen met een Marokkaanse maagd.
Hij wil dat je bij zijn ouders dan een hoofddoek draagt omdat hij niet wil falen in de ogen van zijn ouders.
Er bestaat een hele grote kans dat hij alsnog zwicht voor de druk van zijn ouders om jou in te ruilen voor die marokkanse maagd of jou alsnog streng aan de islamitische normen gaat houden. Zelfs al hij daar zelf niet gelukkiger van wordt.
Ouders en familie zijn nu eenmaal belangrijker dan persoonlijk geluk.
Waarschijnlijk heeft hij het nu heel moeilijk.
Hij houd van je. Wil met jou samenwonen en leven volgens de Nederlandse normen maar hij wil ook aan de verwachtingen van zijn familie voldoen en helaas gaan beide niet samen.
Zolang hij dit niet beschouwd als een serieuze relatie zullen zijn ouders het niet erg vinden dat hij samenwoont. Maar het is wel de bedoeling dat hij uiteindelijk gaat trouwen met een Marokkaanse maagd.
Hij wil dat je bij zijn ouders dan een hoofddoek draagt omdat hij niet wil falen in de ogen van zijn ouders.
Er bestaat een hele grote kans dat hij alsnog zwicht voor de druk van zijn ouders om jou in te ruilen voor die marokkanse maagd of jou alsnog streng aan de islamitische normen gaat houden. Zelfs al hij daar zelf niet gelukkiger van wordt.
Ouders en familie zijn nu eenmaal belangrijker dan persoonlijk geluk.
dinsdag 15 juli 2008 om 12:31
Ik heb de laatste twee dagen goed nagedacht en ik weet gewoon dat ik het uit moet maken ondanks het feit dat ik er nog steeds niet zeker van ben. Waarom? Omdat het zo niet langer gaat.. Ik maak ons beide ongelukkig. Ook is de angst voor het definitiefe ook minder geworden, want als we samen zijn is de spanning om te snijden en dat is iets wat ik niet lang kan volhouden. Ik ga nu nog een laatste keer alles op een rijtje zetten, zodat ik dit zelf terug kan lezen als ik spijt krijg of iets dergelijks.
Hij is lief, leuk, aantrekkelijk, intelligent, grappig en is een goed persoon. Hij doet zijn best en geeft mij precies dat wat hij kan geven. Ik vind het heerlijk om samen bezig te zijn met onze maffe humor, films te kijken, samen te eten, slapen en meer. Ik hou van hem, heel veel. Ik denk dat hij ook veel van mij houdt.
Bovenstaande is de reden dat we het al zolang volhouden.
Ik ben gelukkig als persoon. Ik ben dol op mijn ouders en heb heel veel respect voor de manier hoe ze mij hebben opgevoed. Ik wil en kan niet iemand anders worden. Ik ben half Spaans, half Nederland en heb nog geen 100e Marokkaans bloed in mij. Dit zal mij altijd ontbreken, want hoe ik me ook zal aanpassen ik ben nooit een van hun. Ik zou alleen gelukkig zijn als mijn man mij respecteert en beseft dat hij van mij houdt om wie ik ben. Dit kan dus niet omdat familie en omgeving dit niet zullen accepteren.
Hoe erg en pijnlijk ik het ook vind, ik kan niet anders dan het begrijpen. Ik weet ook dat hij ook het liefst een makkelijke relatie had.. Hij is net zo goed de dupe van dit als ik. Hij kan niet anders dan zijn ouders voorop stellen, want dat is hoe hij het geleerd heeft. Ik vind hem heel moedig en lief dat hij ervoor heeft willen gaan. We zullen uitelkaar gaan. Niet omdat we niet meer van elkaar houden, of omdat hij of ik iets onvergefelijks heeft gedaan. We gaan uit elkaar nu we nog van elkaar houden, omdat ik ons beide wil behoeden voor een misschien ongelukkige toekomst.
Ik ga het hem vandaag vertellen. Ik zal ook geen contact meer met hem willen, want ik hou nog van hem. Het is het meest onnatuurlijke wat er is. Weggaan van iemand waar je heel veel van houdt.. Ik ga het weekend voor 2 weken weg naar het buitenland. Even alles afsluiten op afstand waar niks en niemand mij herinnert aan hem.
Bedankt voor alle lieve reacties.
Hij is lief, leuk, aantrekkelijk, intelligent, grappig en is een goed persoon. Hij doet zijn best en geeft mij precies dat wat hij kan geven. Ik vind het heerlijk om samen bezig te zijn met onze maffe humor, films te kijken, samen te eten, slapen en meer. Ik hou van hem, heel veel. Ik denk dat hij ook veel van mij houdt.
Bovenstaande is de reden dat we het al zolang volhouden.
Ik ben gelukkig als persoon. Ik ben dol op mijn ouders en heb heel veel respect voor de manier hoe ze mij hebben opgevoed. Ik wil en kan niet iemand anders worden. Ik ben half Spaans, half Nederland en heb nog geen 100e Marokkaans bloed in mij. Dit zal mij altijd ontbreken, want hoe ik me ook zal aanpassen ik ben nooit een van hun. Ik zou alleen gelukkig zijn als mijn man mij respecteert en beseft dat hij van mij houdt om wie ik ben. Dit kan dus niet omdat familie en omgeving dit niet zullen accepteren.
Hoe erg en pijnlijk ik het ook vind, ik kan niet anders dan het begrijpen. Ik weet ook dat hij ook het liefst een makkelijke relatie had.. Hij is net zo goed de dupe van dit als ik. Hij kan niet anders dan zijn ouders voorop stellen, want dat is hoe hij het geleerd heeft. Ik vind hem heel moedig en lief dat hij ervoor heeft willen gaan. We zullen uitelkaar gaan. Niet omdat we niet meer van elkaar houden, of omdat hij of ik iets onvergefelijks heeft gedaan. We gaan uit elkaar nu we nog van elkaar houden, omdat ik ons beide wil behoeden voor een misschien ongelukkige toekomst.
Ik ga het hem vandaag vertellen. Ik zal ook geen contact meer met hem willen, want ik hou nog van hem. Het is het meest onnatuurlijke wat er is. Weggaan van iemand waar je heel veel van houdt.. Ik ga het weekend voor 2 weken weg naar het buitenland. Even alles afsluiten op afstand waar niks en niemand mij herinnert aan hem.
Bedankt voor alle lieve reacties.
