een nieuw begin

Is het toch een nachtmerrie?



Het is een mooie zonnige dag al we mijn laatste spullen in het busje doen. We zijn bij mijn ouders waar ik op dat moment mijn spullen heb opgeslagen. Gelukkig past het bijna allemaal. We drinken nog wat bij me ouders en dan klaar om opnieuw te beginnen in een nieuwe stad, nieuwe woning en nieuw werk. Het is allemaal erg spannend helemaal omdat ik alles in mijn vertrouwde dorpje heb opgezegd.



Op weg in de auto wordt ik toch even emotioneel, het is niet niks om alle zo achter te laten. Maar wel in het vertrouwen dat het allemaal beter wordt. Een nieuw begin.



Eenmaal aangekomen zie ik mijn piano al in de woonkamer staan, deze was al eerder verhuisd en wat staat hij mooi ondanks dat de kleuren niet bij de inrichting passen maar ach wat maakt het uit, het is mijn trots. Langzaam raak ik de toetsen aan en ja ik voel me gelijk thuis in de woning.



Marco moet de volgende dag werken, en zit ik daar met al die dozen, ik weet niet eens waar ik al die spullen kwijt moeten. Eigenlijk had ik niet eens alles mee hoeven te nemen maar ach het zijn mijn spullen en ik voel me er vertrouwd mee. Langzaam aan probeer ik toch alles een plekje te geven.



Ik heb nog een paar dagen voor ik op me nieuwe werk begin en ik moet van alles regelen, heb net me rijbewijs en ja ik mag de auto mee om mijn regelzaken te doen. Dus ik op naar het gemeente huis om een nieuwe id kaart aan te vragen. Uren wachten voor ik eindelijk geholpen wordt. Maar goed hij is aangevraagd en nu wachten tot ik hem kan ophalen.



Nu maar is boodschappen halen wat zou ik is gaan maken? Eenmaal in de supermarkt vind ik het heel eng. Het is zo druk, ik krijg bijna geen lucht en wordt er bang van. Maar me boodschappen zijn binnen. Waar die angst vandaan komt weet ik nog steeds niet. De keren daarop ben ik naar de andere kant van de stad gegaan waar de supermarkt veel groter is en de gangpaden veel breder, ook ben ik hier al vaker met Marco geweest en voel me hier wel vertrouwd om me boodschappen te doen. Dit heeft een aantal weken geduurd.



Op mijn nieuwe werk heb ik het wel naar me zin, de bewoners vond ik begin wel heel eng, en de manier van communiceren blijkt toch niet mijn ding te zijn. Toch maar gewoon proberen. Gelukkig heb ik wel leuke collega´s die me er wel door heen slaan.



En dan hebben Marco en ik eindelijk vakantie. Mijn eerste week vakantie in de zomer sinds een aantal jaar. Nou hebben we samen een week en dat is erg leuk. We doen leuke dingen en zijn 2 dagen naar Maastricht geweest waar we heerlijk hebben genoten van lekker eten en winkelen.

Toen we weer thuis waren zijn we ook nog naar de apenheul geweest en hebben nog meer leuke dingen gedaan.



Marco heeft nog twee weken vakantie, waarin hij eigenlijk weinig meer te doen heeft, alle klussen in huis had hij in de eerste weken gedaan van zijn vakantie. Zo heeft hij mijn piano onder handen genomen en deze samen met mij geheel opgeknapt. En wat is hij nou mooi zwart.



Maar goed de mindere tijden van het nieuwe begin starten eigenlijk in de vakantie, Marco verveelt zich klaarblijkelijk zo erg dat hij zijn spanning achter zijn computer zoekt. Iets waarmee hij mij toch veel verdriet doet omdat ik me er onzeker door ga voelen. Maar goed hij zegt dat het bij deze keer blijft en dat hij er ontzettend veel spijt van heeft. Ik geloof hem deze keer, maar ben toch wantrouwend en paar weken later betrap ik hem weer op deze praktijken. Het voelt alsof elk stukje vertrouwen langzaam aan wordt weg gegrepen. Maar goed hij houd van me. En ik hou heel veel van hem. Anders was ik niet 215 km verhuisd.



Maar ondanks dat we het als we bij elkaar zijn het ontzettend leuk hebben, blijf ik toch telkens het stemmetje in mijn achterhoofd houden. Ik blijf hem controleren en elke keer lijkt de teleurstelling veel groter.



Helemaal omdat ik helemaal voor onze relatie ga, ik wil van alles samen met hem bereiken. Al lijkt het soms dat alleen ik diegene ben die dat wil bereiken. Ik wil namelijk graag trouwen en kinderen krijgen. Ja kinderen krijgen wil Marco ook maar trouwen nee daar moet hij niet aan denken. Hij vind het allang best zo. Als we het over kinderen hebben zegt hij maar keer op keer dat de relatie stabiel moet zijn iets waar hij groot gelijk in heeft. Alleen werkt hij er zelf niet aan om onze relatie nog stabiel te krijgen. En ik geloof niet dat hij wil dat onze relatie stabiel word. Ik geloof niet dat hij een burgerlijk leven wil.



Ik weet dat veel meiden als ze hier binnen stappen jaloers zullen zijn op hoe we het hier voor elkaar hebben, dit alles materialistisch, mooie meubels alles piekfijn in orde. Maar wat zegt dat als je relatie kut is. Geld heelt geen wonden en geld maakt je liefdes leven niet gelukkiger. Als je weet dat iemand helemaal voor jou gaat dat maakt je gelukkig en nee dat laat je niet zien door met je portemonnee te gaan zwaaien. Dat laat je zien door je daden. Maar goed wat voor een ander de normaalste zaak van de wereld is kan je moeilijk veranderen. Mits de wil er is en mits je echt voor iemand gaat.



En dat laat je ook zien als je het moeilijk hebt, dan moet je niet de zwakkere zijn die als het even tegen zit om weer achter de computer te kruipen om je zelf weer een goed gevoel te geven door naar deze verschrikkelijke onzin te kijken.



Ik heb het geprobeerd om het te begrijpen, misschien ben ik wel heel ouderwets maar ik vind dat gewoon niet passen in een relatie. Of je relatie moet wel zo slecht zijn dat je dat doet. Want als je weet dat je partner dat niet prettig vind en je echt van haar houd dan doe je het niet.



Marco die is al lang blij als hij naar een lange dag werken lekker met mij op de bank kan zitten en een goed bord eten krijgt. Wat ook heel normaal is dat hij dat krijgt. Maar waarom vind hij het dan niet normaal om deze dingen ook te laten wat in mijn wereld ook heel normaal is.



Ik probeer ook ontzettend mijn best te doen al heb ik soms het gevoel dat als dingen niet goed genoeg zijn dat ik weer op mijn vingers wordt getikt. Naja ik doe wel me best.



Ik heb nu vakantie voor ik op me nieuwe werk begin, moet zeggen dat dit mijn laatste vakantie dag is. Want Maandag dan begint het echte werk. Dan ben ik persoonlijk begeleider op mijn nieuwe groep. Het is allemaal heel spannend en heb er veel zin in. Maar het geen wat spannend is zijn toch wel mijn avond diensten als ik niet thuis ben. Ja dat ik me daar nu al druk om ga maken, omdat het me gewoon heel hoog zit.



Dit is niet wat ik me had voorgesteld van het samenwonen, het lijkt alsof onze relatie twee gezichten heeft. Als we bij elkaar zijn is het goed en fijn. Maar toch raak ik steeds verder verdwaald van dat fijne gevoel. Helemaal nu ik vakantie heb, heb ik veel te veel tijd om na te denken. Maar goed ben wel op het punt dat ik maar geniet van de leuke momenten maar verwacht dan ook verder niets meer. Ik zie wel hoe het loopt. Voor mij hoeft het huisje boompje beestje niet meer. Ik begin straks op mijn nieuwe werk en daar ga ik me helemaal op richten. En als het thuis leuk is is dat mooi meegenomen. Meer heb ik op dit moment niet te wensen, want mijn wensen zijn klaarblijkelijk veel te hoog gegrepen. In mijn werk weet ik dat ik mijn doelen kan bereiken thuis geloof ik niet meer dat mijn doelen nog werkelijkheid worden.



Ik voel me afgevlakt in mijn gevoelens omdat ik deze maar telkens weer heb moeten uiten bij de teleurstellingen. Ik laat het allemaal maar op me af komen. Hopen heeft geen zin meer, ik zie het allemaal wel.



Ik voel me wel vertrouwd als ik bij hem ben en ik vind het nog heerlijk om lekker tegen hem aan te kruipen, en tegen hem aan te liggen. Maar dat is het dan ook wel. Samen heel intiem zijn is voor mij al een punt wat ik nu heel moeilijk vind en dit ook liever niet heb. Omdat hij mij niet nodig heeft voor zijn behoefte. Nee ik kan het niet opbrengen om nog intiem te zijn omdat ik me niet meer vol overgave kan laten gaan. Omdat ik me erg onzeker voel in zijn bijzijn, en er dus niet van kan genieten. Ondanks dat ik nog steeds erg van hem hou. Hij doet ook geen poging meer om me te verleiden. Maar dat zal komen omdat ik ongesteld ben, niet omdat hij denk ik het besef heeft dat ik het niet meer kan. Misschien dat het terug komt. Wie weet, maar dat zal zijn als onze relatie stabiel is. Want ik wil niet dat er stukje bij stukje meer van me wordt weggenomen, van wie ik ben.



Het enige wat ik wens is dat iemand net zoveel voor mij wil gaan als ik voor hem. En dat hij dezelfde dromen wil na streven en daar ook echt zijn best voor doet. Ik wacht wel tot dat moment weer terug komt en hij beseft dat hij echt zijn best moet doen voor mij. Dat hij mij die dromen weer kan laten zien, omdat de dromen die ik had inmiddels weggevaagd zijn. Ik begin straks op mijn nieuwe werk en hoop dat ik daar al mijn energie in kan stoppen. Dit was mijn nieuwe begin. Maar mijn nieuwe begin start Maandag op mijn nieuwe werk.



Het is weekend, Marco vanochtend uitgezwaaid naar zijn werk. Hij moet de ochtend werken en vannacht Zaterdag op Zondag ook. Dat betekend dat als hij vanmiddag thuis komt dat hij gaat slapen. Ja hij zal moeten voor slapen. Ik had eigenlijk geplant om vanmiddag iets met me vriendinnen te doen. Maar het feit dat Marco dan vanmiddag alleen thuis is houd me enorm tegen, omdat ik bang ben dat ik weer wordt teleurgesteld. Vannacht was het ook niet een en al gezelligheid. Ik heb echt geprobeerd om intiem met hem te zijn. Maar vind het erg moeilijk om me nog over te geven aan hem. Ik barste in tranen uit en had het moment verpest. Marco draaide zich direct om en ging slapen. Ik denk niet dat hij weet wat voor invloed het heeft wat hij allemaal heeft gedaan. Ik voel me opgesloten. Opgesloten in de zin van, dat ik dan maar liever niks met me vriendinnen doe en dan thuis ben als Marco ook thuis is. Ik weet dat dit niet goed is. Maar hoe kan ik nou genieten met me vriendinnen als ik constant dat kut gevoel heb. Of ik me op dit moment gelukkig voel. Nee eigenlijk niet. Maar ik hoop eigenlijk van harte dat het weer goed komt.



Marco en ik hebben veel gepraat over dit onderwerp en hij snapt wel dat ik me zo voel maar hij onderschat het denk ik ook enorm. En wat lost praten nog op dan. Door veel te praten verander ik hem niet mee. En ik kan wel elke keer blijven zeggen van “als je vanmiddag thuis komt wil je me dan aub niet teleurstellen”. iets wat ik nu telkens doe omdat ik het moet doen en bang ban als ik het niet zeg hij niet meer aan mij denkt als hij thuis is.



Vannacht ben ik weer zo ontzettend verdrietig geweest. Een aantal keer uit bed geweest omdat ik me totaal niet happy voel. Mijn ouders hebben me gewaarschuwd toen ik ging verhuizen dat dat niet een juiste keuze was. Maar goed ik als eeuwige optimist heb altijd de hoop gehouden dat het beter zou gaan tussen ons. Maar diep van binnen voel ik me enorm alleen. En mis ik Twente. Het is geen onderwerp wat ik met een ander kan delen. En de oplossingen liggen niet zomaar voor het oprapen. Ik wil graag gelukkig zijn. Maar heb wel het idee dat het gelukkig zijn niet aan mij gedeeld is.



Ik heb ook geen idee hoe Marco over dit alles denkt. Hij wil er ook niet over praten met mij. Omdat er volgens hem al genoeg over besproken is. Maar hier zit ik dan met opgekropte gevoelens waar ik niks mee kan. Ik had zoveel moois voor ogen wat allemaal steeds verder wegraakt. Ik raak de rode draad in mijn leven kwijt. Het lijkt wel alsof het leven mij een andere richting op stuurt. Terwijl ik zoveel moois voor ogen had.



Nu zit ik met het dilemma of ik een vriendin sms om vanmiddag wat te gaan drinken. Maar hoe kan ik het nou leuk hebben als het thuis een zooitje is en ik alleen maar aan thuis kan denken. Maar ik heb toch ook recht op een beetje plezier.



Ik haat echt dat stomme internet als dat er niet was geweest was onze relatie tenminste goed. Nu zorgt het alleen maar voor problemen. Maar goed nu zit ik zelf achter die kut computer, gelukkig niet om een ander verdriet te doen. En mezelf een goed gevoel te geven. Nee, ik luister liever muziek, ook hier voel ik me enorm vertrouwd mee. Hoewel de emotionele lading van sommige nummers mij in tranen laten barsten. Maar voor mij is dat weer een ontlading van al opgekropte spanning.



Ja wat een nieuw begin ik weet niet meer wat ik er mee aan moet.

Jah nou dat beetje spanning zoeken gaat wel iets verder dan ik heb beschreven, en dan bedoel ik meiden uit de kleren lullen en mij ook nog gebruiken in zijn teksten dat ik de webcam zou hebben gesabotteerd en "Och als mijn vriendin dit zou zien zou ze razend worden" En jah kan wel even doorgaan maar ik wordt vooral in me eigen IK geraakt. Snap je.

Ik wil hier vooral mijn verhaal kwijt, en reacties zijn altijd welkom. Dit is de eerste keer dat ik op deze site zit.

Ik kwam vanuit mijn eigen vertrouwde huisje en we hadden 1,5 jaar een relatie en jah dan hoop je iemand wel te kennen. Hij geeft toe dat hij een probleem heeft dat zegt hij zelf is niet iets wat ik hem op leg. Maar hij doet er ook niks aan. Elke keer ben ik weer de schuldige waarom hij dat doet, al is het een ruzietje wat niks voorstelt om bijvoorbeeld de badkamer..

Ja, ik denk dat het ook heel persoonlijk voor iemand is of je hier tegen kunt of niet. Ik zelf heb daar gewoon een afschuw van dat heeft ook een bepaalde reden. Dat is niet zomaar... Tuurlijk heb ik er vroeger ook naar gekeken en had ik er nooit moeite mee. Maar als het toch bij een klein beetje zou blijven maakt het ook niks uit maar als ieman daar zo op gefocust is en 300 gig op zijn pc vol heeft met die onzin, en ook nog is een externe harde schijf van 180 gig jah dan voel je je zelf toch niet meer zo vrouwelijk. Ik niet in iedergeval. En misschien vinden velen van jullie dit onzin. Maar nee ik kan hier niet mee leven.

Jah ik zal toch echt hier nog twee maanden moeten blijven en terug gaan is voor mij geen optie, heb toch ook goeie dingen hier aan overgehouden aan het samenwonen, en dat is dat ik een nieuwe vaste baan heb. Iets wat ik in twente niet kan krijgen. Een nieuwe woning is nooit zo snel gevonden he:P

Jah ik droom der ook van om straks me eigen plekje te hebben wat ik me ook echt me eigen kan maken waar ik me thuis voel. Maar goed geduld is een schone zaak zeggen ze wel eens.