Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
donderdag 5 juni 2008 om 13:45
Nee ik wist als kind al dat mijn ouders niet betrokken bij mij waren, voornamelijk met hun eigen levens bezig waren en ik geen steun of geborgenheid hoefde te verwachten daar. En idd, dat was gewoon zo.
Dus ik ben nooit achteraf verrast geweest. Maar ik begrijp je pijn en ergens die vreemde verwondering ook.
Dus ik ben nooit achteraf verrast geweest. Maar ik begrijp je pijn en ergens die vreemde verwondering ook.
donderdag 5 juni 2008 om 13:46
Nee, eigenlijk niet. Ik heb steeds meer waardering voor ze gekregen juist naarmate ik ouder werd en zelf een kind kreeg. Ik doe ook bijna alles hetzelfde. Maar Mr. Zwieber heeft dit probleem wel, zeker sinds hij mijn ouders kent en ziet wat voor een band wij hebben en dat er altijd over alles gesproken kan worden. Hij is zich pas sinds die tijd gaan beseffen dat er ook dingen bij hem niet klopte. Ik moet zeggen dat ik hem dan altijd ook gelijk stimuleer het met zijn moeder erover te hebben, maar ja dat doen ze daar weer niet, over dingen praten die je dwars zitten. Pffffff, vermoeiend hoor.
donderdag 5 juni 2008 om 13:47
Perel, even geen persoonlijke reactie (betekent niet dat ik het niet herken! Want het antwoord op je laatste vraag is in mijn geval volmondig JA!) Ik denk dat je veel kan hebben aan het nieuwe boek van Ingeborg Bosch, De onschuldige gevangene. Het gaat over de behoeften van kinderen, en in hoeverre ouders daaraan eigenlijk kunnen voldoen. En ook over hoe je eigen opvoeding door kan spelen in de omgang met je eigen kinderen. Sterkte met al deze verwarrende gevoelens.
donderdag 5 juni 2008 om 13:50
ja en nee, op zich is het zo, wat jij zelf al aangeeft, je denkt als je kind bent dingen thuis 'normaal' zijn.
wel zag ik andere gezinnen om mij heen die heel anders waren en die vond ik maar raar (werd ook door mijn ouders zegd) al had ik er wel mijn bedenkingen bij.
nu weet ik wel dat ons gezin raar was, maar ik weet ook dat elk huisje zijn kruisje heeft.
wel zag ik andere gezinnen om mij heen die heel anders waren en die vond ik maar raar (werd ook door mijn ouders zegd) al had ik er wel mijn bedenkingen bij.
nu weet ik wel dat ons gezin raar was, maar ik weet ook dat elk huisje zijn kruisje heeft.
donderdag 5 juni 2008 om 13:57
Hoe stel je achteraf vast hoe de werkelijkheid is geweest? Herinneringen zijn vaak onbetrouwbaar en hoe langer iets geleden is hoe meer ons beeld gekleurd raakt. Jouw herinneringen kunnen dus heel anders zijn dan de herinneringen van je ouders. Dat wordt nog versterkt doordat men dertig jaar geleden andere opvattingen had over wat wél en wat niet bij een goede opvoeding hoorde. Praten met je kinderen was dertig jaar geleden minder gebruikelijk dan nu. Zonder iets af te willen doen aan je nare herinneringen, nu vaststellen hoe de werkelijkheid is geweest en je ouders afrekenen op moderne opvoedingsopvattingen lijkt me niet zo constructief. Misschien is een gesprek over de normen en waarden die zij zich vroeger hebben gesteld wel interessanter.
donderdag 5 juni 2008 om 14:00
Ouders zijn natuurlijk ook maar mensen. Toen ik eenmaal wat ouder was, leerde ik mijn moeder pas echt kennen. Het bleek dat ze een lastige persoonlijkheid ontwikkeld had door allerlei problemen waar zij in haar leven voor had gestaan. Dat maakte haar ook een moeilijk mens. Daar hebben wij als kinderen, en ook haar man, wel "last" van gehad. Als kind zag ik dat niet zo.
Maar de basis waar ieder kind behoefte aan heeft was er: genoeg liefde en aandacht.
Dus ik herken wel wat je zegt, achteraf gezien was het niet allemaal rozegeur en maneschijn. Maar ik heb wel het gevoel dat het beeld wat jij had van de werkelijkheid en de werkelijkheid zelf veel verder uit elkaar liggen dan bij mij.
Maar de basis waar ieder kind behoefte aan heeft was er: genoeg liefde en aandacht.
Dus ik herken wel wat je zegt, achteraf gezien was het niet allemaal rozegeur en maneschijn. Maar ik heb wel het gevoel dat het beeld wat jij had van de werkelijkheid en de werkelijkheid zelf veel verder uit elkaar liggen dan bij mij.
donderdag 5 juni 2008 om 14:18
Jeetje, wat veel reakties zo snel!
Reageer eerst even op Wuiles: met herinneringen bedoel ik de feitelijke omstandigheden, dat de interpretatie daarvan verschillende kanten op kan gaan, daar geef ik je gelijk in.
Maar van veel van die feitelijkheden kan ik niks anders maken dan onverschilligheid en domheid, ik zal een voorbeeld geven van een kleinigheidje:
Ik ben 6 of 7 jaar. Ik heb een knuffelhondje waar ik aan verknocht ben. Het is gemaakt door een vrijgezelle nicht van mijn moeder van een oud lapje stof, zwart wit met twee zwarte knopen als ogen. Wollen snorharen die zo lekker kriebelen onder mijn neus. Op een dag is ie weg. Ik zoek en ik zoek en vind hem niet. Mijn moeder zegt: kom op joh, je bent toch veel te oud voor zo'n ding, en hij was bovendien nog vies ook!
Zaak afgedaan.
Niet veel later, het is zomer, ben ik naar bed gebracht in mijn zolderkamertje, waar zo'n schuin dakraampje in zit. Het is zomer, licht en warm. Ik hoor mijn ouders beneden voor het huis. Ik kom uit mijn bed, verschuif een stoel om erop te staan en klim zodat ik half uit het dakraam mijn ouders kan zien.
Wat ziet mijn oog? Het hondje ligt op het schuine dak, in de goot, niet recht onder het dakraam, maar meters ernaast.
Ik wil het dakraam uitklimmen om hem te gaan halen, maar halverwege durf ik toch niet goed verder. Ik schreeuw dus naar beneden dat ik mijn hondje gevonden heb.
Of mijn vader hem gaan pakken is, of ik hem daarna nog teruggekregen heb, dát weet ik dus niet meer.
Maar wel dat een stukje speelgoed waar ik aan gehecht was gewoon achteloos op het dak gegooid was: wat moet ze nog met zo'n smerig ding. En dan niet in de vuilnisbak, nee gooi maar op het dak,dan ben je er ook vanaf...
Het gaat mij hier meer om de mentaliteit: je doet dat niet met eigendom (hoe waardeloos ook in jouw ogen) van ook al is het maar een kind, maar ook de manier waarop vind ik helemaal op zijn achterbuurts.
Juist een gesprek over normen en waarden, Wuiles, als ik daarover zou beginnen, zou ik misschien weggehoond worden.
Reageer eerst even op Wuiles: met herinneringen bedoel ik de feitelijke omstandigheden, dat de interpretatie daarvan verschillende kanten op kan gaan, daar geef ik je gelijk in.
Maar van veel van die feitelijkheden kan ik niks anders maken dan onverschilligheid en domheid, ik zal een voorbeeld geven van een kleinigheidje:
Ik ben 6 of 7 jaar. Ik heb een knuffelhondje waar ik aan verknocht ben. Het is gemaakt door een vrijgezelle nicht van mijn moeder van een oud lapje stof, zwart wit met twee zwarte knopen als ogen. Wollen snorharen die zo lekker kriebelen onder mijn neus. Op een dag is ie weg. Ik zoek en ik zoek en vind hem niet. Mijn moeder zegt: kom op joh, je bent toch veel te oud voor zo'n ding, en hij was bovendien nog vies ook!
Zaak afgedaan.
Niet veel later, het is zomer, ben ik naar bed gebracht in mijn zolderkamertje, waar zo'n schuin dakraampje in zit. Het is zomer, licht en warm. Ik hoor mijn ouders beneden voor het huis. Ik kom uit mijn bed, verschuif een stoel om erop te staan en klim zodat ik half uit het dakraam mijn ouders kan zien.
Wat ziet mijn oog? Het hondje ligt op het schuine dak, in de goot, niet recht onder het dakraam, maar meters ernaast.
Ik wil het dakraam uitklimmen om hem te gaan halen, maar halverwege durf ik toch niet goed verder. Ik schreeuw dus naar beneden dat ik mijn hondje gevonden heb.
Of mijn vader hem gaan pakken is, of ik hem daarna nog teruggekregen heb, dát weet ik dus niet meer.
Maar wel dat een stukje speelgoed waar ik aan gehecht was gewoon achteloos op het dak gegooid was: wat moet ze nog met zo'n smerig ding. En dan niet in de vuilnisbak, nee gooi maar op het dak,dan ben je er ook vanaf...
Het gaat mij hier meer om de mentaliteit: je doet dat niet met eigendom (hoe waardeloos ook in jouw ogen) van ook al is het maar een kind, maar ook de manier waarop vind ik helemaal op zijn achterbuurts.
Juist een gesprek over normen en waarden, Wuiles, als ik daarover zou beginnen, zou ik misschien weggehoond worden.
donderdag 5 juni 2008 om 14:24
Heb je weleens gevraagd of dat hondje expres op het dak terecht is gekomen ? Zou het geen broertje/zusje geweest kunnen zijn en dat je moeder door er zo luchtig over heen te praten wilde voorkomen dat het één groot drama zou worden ?
Ik ben me er zelf ook terdege van bewust dat ik best af en toe een steek heb laten vallen en zal laten vallen , maar je doet je best en op het moment zelf naar goeddunken ... In dat licht zie ik ook mijn eigen jeugd ; altijd met de beste bedoelingen .
Ik ben me er zelf ook terdege van bewust dat ik best af en toe een steek heb laten vallen en zal laten vallen , maar je doet je best en op het moment zelf naar goeddunken ... In dat licht zie ik ook mijn eigen jeugd ; altijd met de beste bedoelingen .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 5 juni 2008 om 14:34
donderdag 5 juni 2008 om 14:41
Vergeet ook niet dat in andere tijden anders opgevoed werd ; zoals je vroeger je baby liet huilen " want goed voor de longetjes " zo moet je ze nu de basisbehoefte veiligheid bieden . Wie weet wat een volgende generatie verzint en hoe " slecht " ze dan dat opppakken en troosten weer vinden .
Vroeger kon je misschien zelfs nog wel een draai om je oren krijgen als je jankend thuis kwam als je was gepest ( laat je je slaan ? Hier - nú heb je wat te janken , word je hard van ) , tegenwoordig leren we ze klikken bij de juffrouw .
Als je ouders een feestje hadden viel je gezellig met je nichtjes en neefjes onder de tafel in slaap , tegenwoordig gaat er een halve kinderkamer mee , of er gaat één ouder , of ze gaan maar even....
Dat lijkt nú allemaal erg wreed . Maar ouders toen dachten écht dat ze goed bezig waren . Dat wij daar nu anders over denken maakt hun bedoelingen niet minder eer-en liefdevol .
Vroeger kon je misschien zelfs nog wel een draai om je oren krijgen als je jankend thuis kwam als je was gepest ( laat je je slaan ? Hier - nú heb je wat te janken , word je hard van ) , tegenwoordig leren we ze klikken bij de juffrouw .
Als je ouders een feestje hadden viel je gezellig met je nichtjes en neefjes onder de tafel in slaap , tegenwoordig gaat er een halve kinderkamer mee , of er gaat één ouder , of ze gaan maar even....
Dat lijkt nú allemaal erg wreed . Maar ouders toen dachten écht dat ze goed bezig waren . Dat wij daar nu anders over denken maakt hun bedoelingen niet minder eer-en liefdevol .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 5 juni 2008 om 14:45
donderdag 5 juni 2008 om 14:45
Bij mij betekende laten huilen dat ik een paar uur lang met mijn hoofd tegen de ijzeren spijlen van mijn bed bonkte toen ik heel klein was omdat ik panisch was voor het donker en alleen zijn. Niemand deed daar wat aan. Het is maar een voorbeeld maar zo zijn er veel, ik geloof dat mijn ouders met een gebrek aan ouderinstinct geboren zijn.
donderdag 5 juni 2008 om 14:52
Lieve Perel
Ik snap je verdriet over dat knuffeltje. Maar net als BGB vraag ik me af of je zeker weet dat er opzet in het spel was. Kan zo'n beestje niet met het uitschudden van het beddengoed in de goot beland zijn en met het regenwater of door de wind een stukje verder zijn komen te liggen? Het lijkt me zo'n pijnlijke herinnering, maar net zo pijnlijk als die dan niet waar zou zijn...
liefs,
dubio
Ik snap je verdriet over dat knuffeltje. Maar net als BGB vraag ik me af of je zeker weet dat er opzet in het spel was. Kan zo'n beestje niet met het uitschudden van het beddengoed in de goot beland zijn en met het regenwater of door de wind een stukje verder zijn komen te liggen? Het lijkt me zo'n pijnlijke herinnering, maar net zo pijnlijk als die dan niet waar zou zijn...
liefs,
dubio
Ga in therapie!
donderdag 5 juni 2008 om 14:59
quote:dubiootje schreef op 05 juni 2008 @ 14:52:
Lieve Perel
Ik snap je verdriet over dat knuffeltje. Maar net als BGB vraag ik me af of je zeker weet dat er opzet in het spel was. Kan zo'n beestje niet met het uitschudden van het beddengoed in de goot beland zijn en met het regenwater of door de wind een stukje verder zijn komen te liggen? Het lijkt me zo'n pijnlijke herinnering, maar net zo pijnlijk als die dan niet waar zou zijn...
liefs,
dubio
Nou , dát lijkt mij het meest aannemelijke eigenlijk .
Ik heb ook weleens heel luchtig gezegd toen de goudvis bovenin de kom dreef en mijn oudste zei ( op een nogal hoopvol toontje vond ik ) " is hij dood ? ja he , hij is dood , ja toch ? gewoon dood toch " ..."eh....ja, die is hardstikke dood " ........waarop mijn kind drie uur lang nonstop heeft gejankt en de juf belde dat het toch echt niet ging op school .
Achteraf had ik best kunnen zeggen dat het beest sliep en gewoon een andere gaan halen ( deed ik erna namelijk altijd ; nooit iets van gemerkt ) , of ik had een inleidend gesprekje over ziek en beter voor de vis en de goudvissenhemel kunnen houden .
Maar tóch ............. mocht hij daar een trauma of een akelige herinnering aan over hebben gehouden ; ik heb het aangepakt zoals ik op dat moment dacht dat hij er het beste mee om zou kunnen gaan .
Lieve Perel
Ik snap je verdriet over dat knuffeltje. Maar net als BGB vraag ik me af of je zeker weet dat er opzet in het spel was. Kan zo'n beestje niet met het uitschudden van het beddengoed in de goot beland zijn en met het regenwater of door de wind een stukje verder zijn komen te liggen? Het lijkt me zo'n pijnlijke herinnering, maar net zo pijnlijk als die dan niet waar zou zijn...
liefs,
dubio
Nou , dát lijkt mij het meest aannemelijke eigenlijk .
Ik heb ook weleens heel luchtig gezegd toen de goudvis bovenin de kom dreef en mijn oudste zei ( op een nogal hoopvol toontje vond ik ) " is hij dood ? ja he , hij is dood , ja toch ? gewoon dood toch " ..."eh....ja, die is hardstikke dood " ........waarop mijn kind drie uur lang nonstop heeft gejankt en de juf belde dat het toch echt niet ging op school .
Achteraf had ik best kunnen zeggen dat het beest sliep en gewoon een andere gaan halen ( deed ik erna namelijk altijd ; nooit iets van gemerkt ) , of ik had een inleidend gesprekje over ziek en beter voor de vis en de goudvissenhemel kunnen houden .
Maar tóch ............. mocht hij daar een trauma of een akelige herinnering aan over hebben gehouden ; ik heb het aangepakt zoals ik op dat moment dacht dat hij er het beste mee om zou kunnen gaan .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 5 juni 2008 om 15:03
Ja, maar BGB het verschil voor mij is hier dat jij oog hebt voor de behoeften van je kind. Mijn ouders, en vele anderen, vonden eigenlijk altijd dat ik zeurde, overdreef etc., als ik ergens verdriet om had. En dan kun je wel zeggen dat het andere tijden waren (we hebben het in mijn geval trouwens gewoon over een opvoeding in de jaren 1980/90), maar wat ik wilde was in hun ogen altijd verdacht. Sommige ouders vertrouwen hun kind gewoon niet op een bepaalde manier. Ik heb veel begrip en liefde voor ze - zelf hebben ze ook geen makkelijke opvoeding gehad. Maar dat gebrek aan inlevingsvermogen, en vooral ook: een gebrek aan respect voor mij als mens, met mijn eigen interesses en wensen, zal ik ze altijd kwalijk nemen. Want daarmee hebben ze mij heel ver van mezelf afgebracht.
(zo, toch nog een persoonlijke reactie dus).
(zo, toch nog een persoonlijke reactie dus).
donderdag 5 juni 2008 om 15:04
Mijn ouders waren al jarenlang niet op vakantie geweest en vrij kort nadat ik bevallen was na mijn geboorte lieten ze mij bij oma . Nou was ik nogal een jankerd ( zou ik mijn ouders gemist hebben ? ) en mijn oma gaf me een speen gedoopt in suiker . ( geen brandewijn , dat dan weer niet ) .....daar was mijn moeder weer boos over
Ik heb om te plagen weleens gezegd dat ik ze ontaarde ouders vond om me zo achter te laten , maar meen ik dat ? Nee , eigenlijk niet . Ik had het met mijn kinderen niet gedurfd en niet gewild , maar ik heb er ook een stuk minder en mijn GGD gaf een heel ander soort adviezen .
Ik heb om te plagen weleens gezegd dat ik ze ontaarde ouders vond om me zo achter te laten , maar meen ik dat ? Nee , eigenlijk niet . Ik had het met mijn kinderen niet gedurfd en niet gewild , maar ik heb er ook een stuk minder en mijn GGD gaf een heel ander soort adviezen .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
