Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
zaterdag 10 januari 2009 om 19:36
Mijn hemel Elmervrouw, wat ben jij enorm gegroeid de laatste maanden!
Ik heb hier echt niet gelezen al die tijd, ik heb alleen vanmiddag de laatste twee pagina's gelezen, en het valt me echt op dat je zo goed bezig bent. Ik heb bewondering voor je, diepe bewondering. (f)
Setter
Ik heb hier echt niet gelezen al die tijd, ik heb alleen vanmiddag de laatste twee pagina's gelezen, en het valt me echt op dat je zo goed bezig bent. Ik heb bewondering voor je, diepe bewondering. (f)
Setter
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zaterdag 10 januari 2009 om 19:58
Och lieve Felicia, ik lees nu dus ook pas over je scheiding (begrijp ik dat goed?), en over je vader. Ik weet niet goed wat ik daarop moet zeggen, ik wil je alleen maar heel veel sterkte wensen!
Hoe is het nu met jou, en met je vader? En hoe is je dochter onder dit alles?
en een dikke van mij!
Hoe is het nu met jou, en met je vader? En hoe is je dochter onder dit alles?
en een dikke van mij!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zaterdag 10 januari 2009 om 22:10
Hey Setter, welcome back . (Hoop niet dat je je verplicht voelde na mijn vraag gisteren, zo was het absoluut niet bedoeld!)
voor de ziekenboeg en voor alle anderen die even wat warmte kunnen gebruiken.
En Setter, ik kan me die euforie wel voorstellen hoor, inderdaad niks om je voor te schamen. Dat heeft je moeder aan zichzelf te danken.
Oja, Cilka, welkom
voor de ziekenboeg en voor alle anderen die even wat warmte kunnen gebruiken.
En Setter, ik kan me die euforie wel voorstellen hoor, inderdaad niks om je voor te schamen. Dat heeft je moeder aan zichzelf te danken.
Oja, Cilka, welkom
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zondag 11 januari 2009 om 10:20
Welnee Zusje, tuurlijk niet. Ik laat me niet meer zo gauw een verplichting aanpraten hoor, dat heb ik wel afgeleerd.
Hee, heb ik het goed gelezen dat je gaat trouwen? Ik ga mijn best doen om in ieder geval de laatste 10 pagina's door te lezen, dan ben ik hopelijk weer een beetje bij....
Fijne zondag allemaal!
Hee, heb ik het goed gelezen dat je gaat trouwen? Ik ga mijn best doen om in ieder geval de laatste 10 pagina's door te lezen, dan ben ik hopelijk weer een beetje bij....
Fijne zondag allemaal!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zondag 11 januari 2009 om 10:28
Dat is inderdaad de goede instelling Setter!
En nee, ik ga zelf niet trouwen (denk niet dat mijn man daar blij mee zou zijn ), maar mijn ex-stiefmoeder (mijn tweede mams zeg maar) gaat trouwen met haar lieve vriend, dus er komt wel een feestje aan waar ik heel erg blij mee ben.
Als je geen zin en/of tijd hebt om terug te lezen dan vraag maar gewoon hoor .
Jij ook een fijne zondag, voor iedereen!
En nee, ik ga zelf niet trouwen (denk niet dat mijn man daar blij mee zou zijn ), maar mijn ex-stiefmoeder (mijn tweede mams zeg maar) gaat trouwen met haar lieve vriend, dus er komt wel een feestje aan waar ik heel erg blij mee ben.
Als je geen zin en/of tijd hebt om terug te lezen dan vraag maar gewoon hoor .
Jij ook een fijne zondag, voor iedereen!
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
maandag 12 januari 2009 om 12:43
Ev, ik vind het gewoon razendknap hoe je bezig bent met het verwerken van je verleden. Ik heb een hele poos terug meegelezen op je topic over je kinderen, dus als er iemand veel heeft meegemaakt dan ben jij het wel, denk ik. En daarom vind ik het dus zo knap dat je niet een wrak geworden bent, maar dat je vecht tegen je angsten en dat je probeert je verdriet een plek te geven. Om te voelen dat je leeft en niet alleen maar existeert.
Volgens mij ben jij nogal een doorzetter, en voor doorzetters heb ik nou eenmaal bewondering!
Setter
P.s.: ik wilde vanochtend wel weer aan het werk gaan, maar toen ik om 6 uur wakker werd had ik een gevoel in mijn keel of dat ik scheermesjes gegeten had vannacht. Ik blijf vandaag dus nog heel eventjes in de warmte.
Volgens mij ben jij nogal een doorzetter, en voor doorzetters heb ik nou eenmaal bewondering!
Setter
P.s.: ik wilde vanochtend wel weer aan het werk gaan, maar toen ik om 6 uur wakker werd had ik een gevoel in mijn keel of dat ik scheermesjes gegeten had vannacht. Ik blijf vandaag dus nog heel eventjes in de warmte.
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
maandag 12 januari 2009 om 13:59
Dat is zeker waar EV, dat doorzetten zowel een kracht als een valkuil is. Ik ben 35 jaar heel krachtig geweest om vervolgens 4 dagen na die 35e verjaardag totaal in te storten (nu bijna 5,5 jaar geleden). Sindsdien weet ik dat ik niet altijd maar stoer hoef te zijn en heb ik er vrede mee dat ik destijds ingestort ben. Het heeft me nl. goed gedaan, en goede dingen gebracht.
Het heeft me laten zien hoeveel innerlijke kracht ik altijd heb gehad, en dat gaf me vertrouwen in mezelf. Heb jij dat niet? Realiseer jij je (nog) niet hoe sterk je dus wèl bent? Want hoe labiel je je ook voelt, toch functioneer je.
Hoe afschuwelijk de situatie destijds op je 19e ook was, toch bleef je overeind, en dat is heel erg knap.
Weet je, het maakt niet uit wat je drijfveer is, als je maar een drijfveer hebt. Als het je dan ook nog lukt om overeind te blijven heb je m.i. een streepje voor op iedereen die de makkelijkste weg kiest en het bijltje erbij neergooit.
Ieder proces heeft zijn moeilijke momenten, en dit soort processen, waarin je leert om eindelijk eens aan jezelf te denken om zodoende sterker in je schoenen te staan, gaan nooit over rozen. Maar toch vind ik dat je al een heel eind gekomen bent. Chapeau meid!
Het heeft me laten zien hoeveel innerlijke kracht ik altijd heb gehad, en dat gaf me vertrouwen in mezelf. Heb jij dat niet? Realiseer jij je (nog) niet hoe sterk je dus wèl bent? Want hoe labiel je je ook voelt, toch functioneer je.
Hoe afschuwelijk de situatie destijds op je 19e ook was, toch bleef je overeind, en dat is heel erg knap.
Weet je, het maakt niet uit wat je drijfveer is, als je maar een drijfveer hebt. Als het je dan ook nog lukt om overeind te blijven heb je m.i. een streepje voor op iedereen die de makkelijkste weg kiest en het bijltje erbij neergooit.
Ieder proces heeft zijn moeilijke momenten, en dit soort processen, waarin je leert om eindelijk eens aan jezelf te denken om zodoende sterker in je schoenen te staan, gaan nooit over rozen. Maar toch vind ik dat je al een heel eind gekomen bent. Chapeau meid!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
maandag 12 januari 2009 om 16:56
Fijn om je weer te lezen Setter . Regelmatig aan je gedacht, had al zo'n vermoeden dat je lekker even een break aan het houden was . Vervelend van de scheermesjes in de keel, aan de andere kant lekker om in de warmte thuis te kunnen blijven (zei de huismus ). Dankjewel voor je lieve woorden.
Het gaat hier, kan niet zeggen geweldig maar ik leef, heb plezier, denk na en kom verder. Meer kan ik niet wensen momenteel dus .
En EV wat jij dacht bij dat programma, dat had ik een tijd terug met een goede vriendin. Die zei plots nav een gesprek over de periode dat ze gewerkt had op een psychiatrische afdeling: het is eigenlijk een wonder dat jij mentaal zo gezond bent. Je had op zijn minst ook een leuke stoornis moeten hebben .
Ik kijk ook veel naar wat het verwond heeft, waarin ik incompleet ben, niet goed ontwikkeld, de littekens. Terwijl ik door de jaren heen zoveel verder en groter gegroeid ben, zulke grote drempels genomen heb waar ik nu niet eens meer over nadenk, niet meer ervaar als drempels. De vrijheid komt niet instant maar hij groeit gestaag. Dat geldt net zo goed voor jou. En daar mogen we onszelf best om waarderen .
Zo voelt het nu ook. Kuttijd, laten we wel wezen. En toch ook mooie dingen die opbloeien. Zo stiekem in de kantlijn. En het besef: ik red het hoe dan ook altijd wel. En op een mooie manier, ik leef, ik geniet, ik durf mezelf te zijn in contacten. Wat een enorme verrijking vergeleken met dat gesloten, vervreemde meisje dat ik vroeger was
Vorige week woensdag was man bij psycholoog en zij zei dat ze Asperger vermoedt. Hij gaat er wrs op getest worden als hij dit zelf wil. Met dank aan 1609 ( !) zijn al veel dingen op hun plek gevallen maar fijn ook voor hem dat het nu misschien wat duidelijker wordt. Tegelijkertijd ook weer vorige week gehoord dat onze dochter idd "anders" is, wat ik altijd al gevoeld heb (maar dan ben je al gauw een overbezorgde moeder). Ze toont al heel lang kenmerken die in dit plaatje zouden vallen dus zijn diagnose zou ook weleens een handvat kunnen zijn voor dochter.
Dussss... tjee dames. Hoop aan mijn hoofd. Vooral hoe ik het allemaal het beste kan gaan doen, vooral ivm dochter. Maar het gaat me wel lukken, daar twijfel ik niet aan. Wordt hooguit niet makkelijk, nou... dat was het toch al niet dus geen verslechtering daar .
Het gaat hier, kan niet zeggen geweldig maar ik leef, heb plezier, denk na en kom verder. Meer kan ik niet wensen momenteel dus .
En EV wat jij dacht bij dat programma, dat had ik een tijd terug met een goede vriendin. Die zei plots nav een gesprek over de periode dat ze gewerkt had op een psychiatrische afdeling: het is eigenlijk een wonder dat jij mentaal zo gezond bent. Je had op zijn minst ook een leuke stoornis moeten hebben .
Ik kijk ook veel naar wat het verwond heeft, waarin ik incompleet ben, niet goed ontwikkeld, de littekens. Terwijl ik door de jaren heen zoveel verder en groter gegroeid ben, zulke grote drempels genomen heb waar ik nu niet eens meer over nadenk, niet meer ervaar als drempels. De vrijheid komt niet instant maar hij groeit gestaag. Dat geldt net zo goed voor jou. En daar mogen we onszelf best om waarderen .
Zo voelt het nu ook. Kuttijd, laten we wel wezen. En toch ook mooie dingen die opbloeien. Zo stiekem in de kantlijn. En het besef: ik red het hoe dan ook altijd wel. En op een mooie manier, ik leef, ik geniet, ik durf mezelf te zijn in contacten. Wat een enorme verrijking vergeleken met dat gesloten, vervreemde meisje dat ik vroeger was
Vorige week woensdag was man bij psycholoog en zij zei dat ze Asperger vermoedt. Hij gaat er wrs op getest worden als hij dit zelf wil. Met dank aan 1609 ( !) zijn al veel dingen op hun plek gevallen maar fijn ook voor hem dat het nu misschien wat duidelijker wordt. Tegelijkertijd ook weer vorige week gehoord dat onze dochter idd "anders" is, wat ik altijd al gevoeld heb (maar dan ben je al gauw een overbezorgde moeder). Ze toont al heel lang kenmerken die in dit plaatje zouden vallen dus zijn diagnose zou ook weleens een handvat kunnen zijn voor dochter.
Dussss... tjee dames. Hoop aan mijn hoofd. Vooral hoe ik het allemaal het beste kan gaan doen, vooral ivm dochter. Maar het gaat me wel lukken, daar twijfel ik niet aan. Wordt hooguit niet makkelijk, nou... dat was het toch al niet dus geen verslechtering daar .
maandag 12 januari 2009 om 17:34
Eens met setter voor wat jou betreft EV. Je ziet het zelf niet en gelukkig heb je een stel eigenwijze vrouwen om je heen die het wel zien en het er in blijven wrijven Mijn coach riep altijd:"wat ben je een kanjer!!!" als ik weer eens flink gehuild had of iets engs had gedaan. Ik was dan altijd zo verbaasd dat ze me op mijn zwaktste momenten prees maar pas later viel het kwartje. Ik liet toe en dat voelt idd niet fijn maar het is en blijft een moedige stap.
Feli, lang niet gesproken Denk vaak aan je. Veel weer gebeurd lees ik. Ik wens je veel liefde, rust en kalmte.
Knuffel aan iedereen!
(f)
Feli, lang niet gesproken Denk vaak aan je. Veel weer gebeurd lees ik. Ik wens je veel liefde, rust en kalmte.
Knuffel aan iedereen!
(f)
maandag 12 januari 2009 om 22:27
Elmervrouw, dat model ging over drijfveren (waarden) van mensen, en hoe die met elkaar interacteren (is dat een Nederlands woord?). Voor mij was het een eye opener in sie zin dat ik nu gevoelsmatig weet waar ik nu eigenlijk al die jeren mee aan het worstelen ben geweest.
Ik vind het heel lastig om onder woorden te brengen, er gaat zoveel in mijn hoofd om sindsdien. Het moeilijkste is dat ik twee kanten heen getrokken word, willen ontdekken wat er aan het eind van het pad ligt dat ik nu ben ingeslagen, en het gevoel van verraad naar mijn ouders.
Ik ken al jullie verhalen nog niet, maar het valt me op dat er in dit topic hele rake, wijze dingen worden gezegd, en met heel veel warmte.
Ik vind het heel lastig om onder woorden te brengen, er gaat zoveel in mijn hoofd om sindsdien. Het moeilijkste is dat ik twee kanten heen getrokken word, willen ontdekken wat er aan het eind van het pad ligt dat ik nu ben ingeslagen, en het gevoel van verraad naar mijn ouders.
Ik ken al jullie verhalen nog niet, maar het valt me op dat er in dit topic hele rake, wijze dingen worden gezegd, en met heel veel warmte.
maandag 12 januari 2009 om 22:46
Lief dat je aan me denkt Sensy, andersom net zo goed, krijg alleen zo weinig uit mijn strot momenteel .
En Setter, grappig en leuk, die associatie . Het is niet mijn eerste naam dus ik ben de dame in kwestie niet hihi.
Cilka, ik kan me dat goed voorstellen, die dubbele gevoelens. Wat dat betreft heb ik misschien nog geluk dat het aan alle kanten niet klopte . Ik denk dat het het beste is om het maar gewoon als feit te zien. Je hebt je onveilig gevoeld als kind. Dat is geen beschuldiging maar iets heel droogs (even los van alle emoties die daar weer aan vastkleven).
Ik denk niet dat je moeder dit verkeerd zou oppakken, als verraad zou zien of dat ze niet genoeg haar best heeft gedaan. Dat heeft ze wel, je hebt je duidelijk wel veilig en prettig gevoeld bij haar en dat is in feite al heel knap met zo'n man naast je als vader, ondanks de beste intenties. Dat kun je ook zeggen, dat is iets bewonderenswaardigs. En misschien kun je juist heel goed met haar praten over hoe het vroeger was, hoe zij dat ervaren heeft en of ze je kan helpen om het beter te plaatsen. Ze klinkt als een lieve en betrokken moeder.
Iig fijn dat je erbij bent, welkom . En schrijf van je af, mag lekker ongenuanceerd zijn, helpt juist met het te verduidelijken voor jezelf . Wat voelde je toen dat er zo duidelijk uitkwam? Hoe voel je het nu? Wat zou je willen durven voelen als je je ratio uitschakelt en de correcte, gepaste emoties even loskoppelt van het kind dat je ooit was?
Voel je vrij om daarover te schrijven als je daar behoefte aan hebt .
En Setter, grappig en leuk, die associatie . Het is niet mijn eerste naam dus ik ben de dame in kwestie niet hihi.
Cilka, ik kan me dat goed voorstellen, die dubbele gevoelens. Wat dat betreft heb ik misschien nog geluk dat het aan alle kanten niet klopte . Ik denk dat het het beste is om het maar gewoon als feit te zien. Je hebt je onveilig gevoeld als kind. Dat is geen beschuldiging maar iets heel droogs (even los van alle emoties die daar weer aan vastkleven).
Ik denk niet dat je moeder dit verkeerd zou oppakken, als verraad zou zien of dat ze niet genoeg haar best heeft gedaan. Dat heeft ze wel, je hebt je duidelijk wel veilig en prettig gevoeld bij haar en dat is in feite al heel knap met zo'n man naast je als vader, ondanks de beste intenties. Dat kun je ook zeggen, dat is iets bewonderenswaardigs. En misschien kun je juist heel goed met haar praten over hoe het vroeger was, hoe zij dat ervaren heeft en of ze je kan helpen om het beter te plaatsen. Ze klinkt als een lieve en betrokken moeder.
Iig fijn dat je erbij bent, welkom . En schrijf van je af, mag lekker ongenuanceerd zijn, helpt juist met het te verduidelijken voor jezelf . Wat voelde je toen dat er zo duidelijk uitkwam? Hoe voel je het nu? Wat zou je willen durven voelen als je je ratio uitschakelt en de correcte, gepaste emoties even loskoppelt van het kind dat je ooit was?
Voel je vrij om daarover te schrijven als je daar behoefte aan hebt .
dinsdag 13 januari 2009 om 14:01
dinsdag 13 januari 2009 om 18:31
Felicia, wat een lieve post!
Je vragen zetten me erg aan het denken, en ik denk dat het absoluut de moeite waard is om er eens rustig bij stil te staan. Maar dat gaat even een paar daagjes moeten wachten, want werktechnisch is het deze week erg hectisch. En ik weet niet wat voor antwoorden ik ga vinden, ben er zelfs een beetje huiverig voor. Kom er op terug!
Hanke, fijn om te lezen dat je je weer beter voelt!
Je vragen zetten me erg aan het denken, en ik denk dat het absoluut de moeite waard is om er eens rustig bij stil te staan. Maar dat gaat even een paar daagjes moeten wachten, want werktechnisch is het deze week erg hectisch. En ik weet niet wat voor antwoorden ik ga vinden, ben er zelfs een beetje huiverig voor. Kom er op terug!
Hanke, fijn om te lezen dat je je weer beter voelt!
vrijdag 16 januari 2009 om 19:47
Ik heb niet zoveel te melden en ik ben doodmoe dus ga zo lekker mijn bed in met een boek, maar ik wilde toch nog even iets delen wat me vanmiddag tot tranen toe beroerde. En ja, het gaat uiteraard over mijn vader (sorry)....
Ik liet mijn collega Wendy een foto zien van mijn vader. Een foto die ik op mijn mobieltje heb van hem, van een jaar geleden toen hij in het ziekenhuis lag. Ik heb het niet zo vaak met haar over mijn vader gehad, maar ze weet globaal hoe de zaken ervoor staan, zeg maar. Dus ze vraagt me waar hij nou ook alweer precies woont, en ik vertel haar dat hij in dezelfde gemeente woont. Maar 5 km verderop zelfs.
Waarop ze opmerkt: "ach gos, zo dichtbij en toch zo ver weg....". Op dat moment moest ik wel even wat wegslikken, maar eenmaal thuis kon ik de tranen toch niet bedwingen. Ik blijf maar verdrietig over hem, en dat vind ik toch zo akelig. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan. Ik ben hem kwijt ook al leeft hij nog. Zo dichtbij maar zo ver weg....
Ik heb zin om heel hard te vloeken. Ik heb zin om mijn moeder toe te schreeuwen of ze wel in de gaten heeft dat ze zo'n afschuwelijk monster is, dat ze een kutwijf is en dat ik haar haat. Tot in het diepst van mijn ziel haat ik haar. Hoe heb ik in godsnaam uit dat lijf geboren kunnen worden? Waar heeft mijn vader dit in hemelsnaam aan verdiend?
Ik liet mijn collega Wendy een foto zien van mijn vader. Een foto die ik op mijn mobieltje heb van hem, van een jaar geleden toen hij in het ziekenhuis lag. Ik heb het niet zo vaak met haar over mijn vader gehad, maar ze weet globaal hoe de zaken ervoor staan, zeg maar. Dus ze vraagt me waar hij nou ook alweer precies woont, en ik vertel haar dat hij in dezelfde gemeente woont. Maar 5 km verderop zelfs.
Waarop ze opmerkt: "ach gos, zo dichtbij en toch zo ver weg....". Op dat moment moest ik wel even wat wegslikken, maar eenmaal thuis kon ik de tranen toch niet bedwingen. Ik blijf maar verdrietig over hem, en dat vind ik toch zo akelig. Ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan. Ik ben hem kwijt ook al leeft hij nog. Zo dichtbij maar zo ver weg....
Ik heb zin om heel hard te vloeken. Ik heb zin om mijn moeder toe te schreeuwen of ze wel in de gaten heeft dat ze zo'n afschuwelijk monster is, dat ze een kutwijf is en dat ik haar haat. Tot in het diepst van mijn ziel haat ik haar. Hoe heb ik in godsnaam uit dat lijf geboren kunnen worden? Waar heeft mijn vader dit in hemelsnaam aan verdiend?
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
zaterdag 17 januari 2009 om 16:37
Dank jullie wel, jullie zijn lief. Het gaat wel weer hoor, ik heb afgelopen nacht bijna klokje rond geslapen en daar ben ik wel van opgeknapt. Het lijkt wel of je verdriet rauwer wordt als je moe bent. Tenminste, bij mij dan.
EV, ik vind het leuk dat ik een grappige kant aan je ontdek bij het 'verval na je 40e'-topic. Soms vergeet je wel eens dat iemand die verdriet heeft natuurlijk niet zwaarmoedig is van nature. Iedereen heeft meerdere kanten uiteraard, maar ik vind het zo leuk om dat dan ook te lezen op andere topics. Ik moet best grinniken om jouw bijdragen soms! Leuk!
Ik ga vandeweek toch echt de laatste 10-20 pagina's lezen van dit topic, dan weet ik weer wat beter hoe het met iedereen gaat. Ik wens jullie vanaf hier een fijne zaterdagavond, wij gaan straks gourmetten met mijn collega Wendy en haar man. Gezellig, ik heb er zin in!
EV, ik vind het leuk dat ik een grappige kant aan je ontdek bij het 'verval na je 40e'-topic. Soms vergeet je wel eens dat iemand die verdriet heeft natuurlijk niet zwaarmoedig is van nature. Iedereen heeft meerdere kanten uiteraard, maar ik vind het zo leuk om dat dan ook te lezen op andere topics. Ik moet best grinniken om jouw bijdragen soms! Leuk!
Ik ga vandeweek toch echt de laatste 10-20 pagina's lezen van dit topic, dan weet ik weer wat beter hoe het met iedereen gaat. Ik wens jullie vanaf hier een fijne zaterdagavond, wij gaan straks gourmetten met mijn collega Wendy en haar man. Gezellig, ik heb er zin in!
Laat het los, heb vertrouwen, het komt goed.....
maandag 19 januari 2009 om 17:46
Hallo allemaal, hoe is het hier? 't Is stilletjes de laatste tijd...
Met mij gaat het goed, saai hé Gelukkig weer helemaal beter en een week gewoon aan het werk geweest. Ook een dag mogen oppassen bij die lieve vriendin met haar kleintje, woensdag mag ik weer.
Verder ben ik weinig bezig met moeder. Vandaag tijdens een 'liefdewerk oud papier klus' werd er nog naar gevraagd en ik merk dat ik er redelijk zakelijk over kan praten. Alsof het wie ik nu ben niet meer raakt.
Felicia, da's nogal wat dat je dochter waarschijnlijk ook een rugzakje heeft. Aan de andere kant, als dat betekent dat je een beter inzicht in haar gebruiksaanwijzing krijgt, dan heeft het ook voordelen. Maar ik vind wel dat je veel op je bordje hebt...Ben je al op zoek naar woonruimte?
EV, je gaat lekker! Ik volg je op andere topics en ik vind het fijn om te lezen dat je op dit forum je ei kwijt kan en steun krijgt.
Setter, was het gourmetten gezellig?
Met mij gaat het goed, saai hé Gelukkig weer helemaal beter en een week gewoon aan het werk geweest. Ook een dag mogen oppassen bij die lieve vriendin met haar kleintje, woensdag mag ik weer.
Verder ben ik weinig bezig met moeder. Vandaag tijdens een 'liefdewerk oud papier klus' werd er nog naar gevraagd en ik merk dat ik er redelijk zakelijk over kan praten. Alsof het wie ik nu ben niet meer raakt.
Felicia, da's nogal wat dat je dochter waarschijnlijk ook een rugzakje heeft. Aan de andere kant, als dat betekent dat je een beter inzicht in haar gebruiksaanwijzing krijgt, dan heeft het ook voordelen. Maar ik vind wel dat je veel op je bordje hebt...Ben je al op zoek naar woonruimte?
EV, je gaat lekker! Ik volg je op andere topics en ik vind het fijn om te lezen dat je op dit forum je ei kwijt kan en steun krijgt.
Setter, was het gourmetten gezellig?
