Relaties
alle pijlers
einde relatie en niet verdrietig
maandag 27 april 2009 om 22:48
Veel topics hier gaan over het eindigen van een relatie en het verdriet daarom... Het kan ook anders....
Sinds 2 maanden is mijn relatie van bijna 4 jaar voorbij. 1 Maand heeft hij nog hier gewoond, dat was een hele zware maand. Tijdens de relatie had ik al het gevoel dat het verstikkend was, maar die laatste maand was helemaal heftig. 't Leek net of er in het hele huis geen plekje was waar ik vrij kon ademen... pffff...
En toen kwam de dag van de verhuizing, ik zag er tegen op, heb gehuild, zelfs nog geknufd met hem. Maar vooral vond ik het idee dat hij in mijn huis, met een hulp, aan het struinen ging, erg naar.
De dag van de verhuizing kwam ik uit mn werk, in huis deed het kaal en leeg aan en ik had een echo gevoel. Ik heb 10 minuten gehuild, vervolgens mn tranen geveegd en als een waanzinnige aan het poetsen boenen en schuiven gegaan. 3 uur later was het mijn huis. Een zucht van verlichting...
Wat me verbaasd is dat die zucht van verlichting er nog steeds is... Nog geen seconde heb ik hem gemist... Was het dan zo erg? vraag ik mezelf wel af... Ik zou hem toch na ruim 3 jaar samenwonen minimaal moeten missen voor de praktische dingen?
Maar ik mis hem gewoon helemaal niet... Geniet alle dagen weer van de rust en ruimte die ik, door het verbreken van de relatie, weer voor mezelf heb gecreëerd... En toch verbaas ik me er over...
Ik schrijf dit stuk, omdat ik wil laten weten dat het dus ook anders kan, maar ook om jullie ideeën te horen over hoe het kan dat ik hem totaal niet mis...
Sinds 2 maanden is mijn relatie van bijna 4 jaar voorbij. 1 Maand heeft hij nog hier gewoond, dat was een hele zware maand. Tijdens de relatie had ik al het gevoel dat het verstikkend was, maar die laatste maand was helemaal heftig. 't Leek net of er in het hele huis geen plekje was waar ik vrij kon ademen... pffff...
En toen kwam de dag van de verhuizing, ik zag er tegen op, heb gehuild, zelfs nog geknufd met hem. Maar vooral vond ik het idee dat hij in mijn huis, met een hulp, aan het struinen ging, erg naar.
De dag van de verhuizing kwam ik uit mn werk, in huis deed het kaal en leeg aan en ik had een echo gevoel. Ik heb 10 minuten gehuild, vervolgens mn tranen geveegd en als een waanzinnige aan het poetsen boenen en schuiven gegaan. 3 uur later was het mijn huis. Een zucht van verlichting...
Wat me verbaasd is dat die zucht van verlichting er nog steeds is... Nog geen seconde heb ik hem gemist... Was het dan zo erg? vraag ik mezelf wel af... Ik zou hem toch na ruim 3 jaar samenwonen minimaal moeten missen voor de praktische dingen?
Maar ik mis hem gewoon helemaal niet... Geniet alle dagen weer van de rust en ruimte die ik, door het verbreken van de relatie, weer voor mezelf heb gecreëerd... En toch verbaas ik me er over...
Ik schrijf dit stuk, omdat ik wil laten weten dat het dus ook anders kan, maar ook om jullie ideeën te horen over hoe het kan dat ik hem totaal niet mis...
maandag 27 april 2009 om 23:14
Misschien is het wel zo simpel, Yoyo. Heb ik het afscheid al genomen tijdens de relatie... Alle keren dat ie weer boos was, steeds een beetje minder... en plotseling was daar de druppel.... KLAAR... Nu ben ik weer aan de beurt... en is dan ook plotseling alle gevoel voor hem weg... niet alle, we hebben het ook leuk gehad samen, maar de weegschaal sloeg door...
't is pas een maand geleden, maar voor mijn gevoel al wel een jaar. Kan me niet eens meer voorstellen hoe het was toen hij hier nog was...
't is gewoon goed zo
't is pas een maand geleden, maar voor mijn gevoel al wel een jaar. Kan me niet eens meer voorstellen hoe het was toen hij hier nog was...
't is gewoon goed zo
maandag 27 april 2009 om 23:21
Waarschijnlijk heb je dus stukje bij beetje steeds wat meer gevoel voor hem verloren. En had je dat nog niet door, vanwege de dagelijkse routine die je samen had. Op het moment dat jij er echt klaar mee was, was het voor jou gewoon definitief en was je gevoel er ook helemaal klaar mee. Je hebt er gewoon onbewust naar toe gewerkt. Wie weet komt de klap later nog, maar ik denk dat als je er zelf echt voor de volle 100% achter hebt gestaan en dat nog steeds doet en het nu gewoon echt mooi is geweest.
Jij gaat nu lekker door met je leven en geniet ervan! Koester dan ook gewoon de mooie momenten, maar blijf er niet in hangen. Heerlijk toch dat het ook op deze manier kan! Je hebt gewoon de juiste keuze gemaakt!
Jij gaat nu lekker door met je leven en geniet ervan! Koester dan ook gewoon de mooie momenten, maar blijf er niet in hangen. Heerlijk toch dat het ook op deze manier kan! Je hebt gewoon de juiste keuze gemaakt!
maandag 27 april 2009 om 23:25
Ik heb hetzelfde gehad na een relatie van vier jaar. Geen enkele traan gelaten. In het begin vertrouwde ik dat gevoel niet en dacht: de klap zal zeker nog komen. Nou, niet dus. Het was gewoon helemaal op, uitgepraat, en ik wilde écht niet meer met hem verder. Het was heerlijk om weer alleen te zijn!
maandag 27 april 2009 om 23:30
Nee Yoyo, ik heb zeker niet het gevoel van een ijskast, misschien komt schuldig wel eerder in de richting. Alhoewel dat een groot woord is. Ik vraag me wel af, waarom ik het zover heb laten komen dat ik hem niet eens mis...
Simoon... Koester dan ook de mooie momenten, zeg je, maar blijf er niet in hangen... Wat bedoel je daarmee? Over de klap die later misschien nog komt, dat heb ik ook al bedacht. Maar k zou niet weten wanneer later dan zou moeten zijn... Voorlopig geniet ik maar gewoon...
Dank trouwens dat jullie even klankbord willen zijn.
Simoon... Koester dan ook de mooie momenten, zeg je, maar blijf er niet in hangen... Wat bedoel je daarmee? Over de klap die later misschien nog komt, dat heb ik ook al bedacht. Maar k zou niet weten wanneer later dan zou moeten zijn... Voorlopig geniet ik maar gewoon...
Dank trouwens dat jullie even klankbord willen zijn.
maandag 27 april 2009 om 23:37
Ik zit nu ook in die situatie, en ik vind het heerlijk dat ik weer alles kan doen waar IK zin in heb, wat ik leuk vind.
Denk dat het ook wel aan ligt dat ik er al vaker mee wilde stoppen en het gevoel er langerzamerhand al uitgekropen was en toen liep de emmer over en was ik er klaar mee.
Heb geen moment spijt gehad en ik voel me heel erg gelukkig! (terwijl ik een maand geleden nog depressief was)
Denk dat het ook wel aan ligt dat ik er al vaker mee wilde stoppen en het gevoel er langerzamerhand al uitgekropen was en toen liep de emmer over en was ik er klaar mee.
Heb geen moment spijt gehad en ik voel me heel erg gelukkig! (terwijl ik een maand geleden nog depressief was)
maandag 27 april 2009 om 23:39
Oh, daar moet je niet teveel achter zoeken hoor. Je zei op een gegeven moment dat je je afvroeg waarom je niet verdrietig was, alsof het alleen maar slecht was, terwijl jullie toch echt wel mooie momenten hebben gehad.
Ik bedoel dus eigenlijk dat je natuurlijk ook nog wel eens aan de mooie momenten terug kunt denken, want die zullen er dus ongetwijfeld zijn geweest, maar doe dat ook weer niet te lang, zodat je dat misschien gaat missen en toch spijt krijgt van het feit dat je de relatie hebt beeindigd. Maar krijg niet echt de indruk dat je dat 'advies' nodig hebt. Je komt namelijk erg sterk over en ook erg zelfverzekerd. Denk wat dat betreft ook niet dat de klap achteraf nog gaat komen, dus wilde je niet bang maken
Het gaat allemaal goed met je en daar voel jij je gewoon lekker bij. Je hoeft je niet schuldig te voelen of te denken dat je 'raar' bent. Nogmaals je hebt de keuze bewust gemaakt en dit pakt voor jou super uit. Lekker doorgaan zo!
Ik bedoel dus eigenlijk dat je natuurlijk ook nog wel eens aan de mooie momenten terug kunt denken, want die zullen er dus ongetwijfeld zijn geweest, maar doe dat ook weer niet te lang, zodat je dat misschien gaat missen en toch spijt krijgt van het feit dat je de relatie hebt beeindigd. Maar krijg niet echt de indruk dat je dat 'advies' nodig hebt. Je komt namelijk erg sterk over en ook erg zelfverzekerd. Denk wat dat betreft ook niet dat de klap achteraf nog gaat komen, dus wilde je niet bang maken
Het gaat allemaal goed met je en daar voel jij je gewoon lekker bij. Je hoeft je niet schuldig te voelen of te denken dat je 'raar' bent. Nogmaals je hebt de keuze bewust gemaakt en dit pakt voor jou super uit. Lekker doorgaan zo!
maandag 27 april 2009 om 23:43
maandag 27 april 2009 om 23:45
quote:sunshine_40 schreef op 27 april 2009 @ 23:14:
Misschien is het wel zo simpel, Yoyo. Heb ik het afscheid al genomen tijdens de relatie... Alle keren dat ie weer boos was, steeds een beetje minder... en plotseling was daar de druppel.... KLAAR... Nu ben ik weer aan de beurt... en is dan ook plotseling alle gevoel voor hem weg... niet alle, we hebben het ook leuk gehad samen, maar de weegschaal sloeg door...
't is pas een maand geleden, maar voor mijn gevoel al wel een jaar. Kan me niet eens meer voorstellen hoe het was toen hij hier nog was...
't is gewoon goed zo
Goh herkenbaar zeg!
Ook ik heb een relatie gehad van dik vier jaar achter de rug. De dag dat hij vertrok heb ik tranen met tuiten gehuild en een dag later was het over.
Toch hadden we leuke tijden maar sommige ruzies voelde voor mij toch als een blok aan mijn been.
Ik heb me er dus ook vaak over verbaasd en dacht dat de klap later wel zou komen. Nu dik anderhalf jaar later zie ik het nog steeds als een opluchting en weet ik zeker dat we totaal niet bij elkaar pastte.....
Precies wat je zegt "het is gewoon goed zo"
Misschien is het wel zo simpel, Yoyo. Heb ik het afscheid al genomen tijdens de relatie... Alle keren dat ie weer boos was, steeds een beetje minder... en plotseling was daar de druppel.... KLAAR... Nu ben ik weer aan de beurt... en is dan ook plotseling alle gevoel voor hem weg... niet alle, we hebben het ook leuk gehad samen, maar de weegschaal sloeg door...
't is pas een maand geleden, maar voor mijn gevoel al wel een jaar. Kan me niet eens meer voorstellen hoe het was toen hij hier nog was...
't is gewoon goed zo
Goh herkenbaar zeg!
Ook ik heb een relatie gehad van dik vier jaar achter de rug. De dag dat hij vertrok heb ik tranen met tuiten gehuild en een dag later was het over.
Toch hadden we leuke tijden maar sommige ruzies voelde voor mij toch als een blok aan mijn been.
Ik heb me er dus ook vaak over verbaasd en dacht dat de klap later wel zou komen. Nu dik anderhalf jaar later zie ik het nog steeds als een opluchting en weet ik zeker dat we totaal niet bij elkaar pastte.....
Precies wat je zegt "het is gewoon goed zo"
maandag 27 april 2009 om 23:49
maandag 27 april 2009 om 23:58
Simoon... Tuurlijk heb ik geregeld het idee gehad dat het oke was zo... maar iedere keer woog de "veiligheid" zwaarder. Zeker geen broer-zus relatie... tot op t laatst nog steeds ook goede momenten. Hoewel ik achteraf denk dat het goede errug relatief was...
Ik weet niet of ik perse het antwoord wil... Vind het wel prettig om er even bij stil te staan en ook een, absoluut onpartijdig, klankbord te hebben... Misschien toch nog een stukje afscheid nemen?
Napoleon... Het doet me goed te lezen dat ik niet de enige ben die er zo in staat...
Ik weet niet of ik perse het antwoord wil... Vind het wel prettig om er even bij stil te staan en ook een, absoluut onpartijdig, klankbord te hebben... Misschien toch nog een stukje afscheid nemen?
Napoleon... Het doet me goed te lezen dat ik niet de enige ben die er zo in staat...
dinsdag 28 april 2009 om 08:55
ik vind het helemaal niet raar.
na een relatie van 13 jaar was ik eigenlijk gewoon opgelucht dat ik het eindelijk durfde te zeggen.
ik heb 10 jaar lang getwijfeld.
van heel af en toe tot regelmatig naar het einde toe.
en elke keer als er ruzie was oid, brak er idd een stukje af bij mij.
totdat ik er helemaal klaar mee was en het me niet zoveel meer kon schelen wat het met hem deed.
want dat heeft me nog lang tegengehouden, de gedachte hoe het voor hem zou zijn.
en na die tijd nooit moeite mee gehad , niet om gehuild, niks, alleen maar opluchting.
we hadden best een leuke relatie, weinig ruzies, weinig problemen. ook daardoor heeft het lang doorgesudderd.
maar hij had nooit ergens zin in, geen feestjes, geen vakanties, nooit eens op stap.
ik ben juist wel heel sociaal en uitgaand en dat lamlendige ging me steeds meer tegenstaan.
mijn leven is sinds die beslissing 180 graden omgedraaid en ik heb nooit spijt gehad.
na een relatie van 13 jaar was ik eigenlijk gewoon opgelucht dat ik het eindelijk durfde te zeggen.
ik heb 10 jaar lang getwijfeld.
van heel af en toe tot regelmatig naar het einde toe.
en elke keer als er ruzie was oid, brak er idd een stukje af bij mij.
totdat ik er helemaal klaar mee was en het me niet zoveel meer kon schelen wat het met hem deed.
want dat heeft me nog lang tegengehouden, de gedachte hoe het voor hem zou zijn.
en na die tijd nooit moeite mee gehad , niet om gehuild, niks, alleen maar opluchting.
we hadden best een leuke relatie, weinig ruzies, weinig problemen. ook daardoor heeft het lang doorgesudderd.
maar hij had nooit ergens zin in, geen feestjes, geen vakanties, nooit eens op stap.
ik ben juist wel heel sociaal en uitgaand en dat lamlendige ging me steeds meer tegenstaan.
mijn leven is sinds die beslissing 180 graden omgedraaid en ik heb nooit spijt gehad.
dinsdag 28 april 2009 om 09:55
Sunshine, bij mij was het nog 'erger' dan bij jou!
Toen mijn ex na 29 jaar relatie en 22 jaar huwelijk de deur uit was, heb ik gedanst! Zo bevrijd voelde ik me. Net zoals bij jou was er bij elke ruzie (lees: scheldpartij van hem naar mij) een stukje liefde afgebrokkeld. Net als bij jou, was er in mijn huis geen plekje waar ik me veilig voor hem voelde (niet fysiek, maar psychisch). Veilig voor zijn woedebuien, zijn heftige kritiek, zijn scheldwoorden, zijn chagrijnigheid.
Het is nu meer dan 10 jaar geleden en ik heb nooit nooit nooit een moment verdriet om hem gehad.
O ja, ik vroeg me in het begin ook wel af of het normaal was dat ik helemaal geen verdriet had, en zelfs vrolijk was. Kennelijk is dat normaal als je zo lang zo'n verstikkende relatie gehad hebt.
Toen mijn ex na 29 jaar relatie en 22 jaar huwelijk de deur uit was, heb ik gedanst! Zo bevrijd voelde ik me. Net zoals bij jou was er bij elke ruzie (lees: scheldpartij van hem naar mij) een stukje liefde afgebrokkeld. Net als bij jou, was er in mijn huis geen plekje waar ik me veilig voor hem voelde (niet fysiek, maar psychisch). Veilig voor zijn woedebuien, zijn heftige kritiek, zijn scheldwoorden, zijn chagrijnigheid.
Het is nu meer dan 10 jaar geleden en ik heb nooit nooit nooit een moment verdriet om hem gehad.
O ja, ik vroeg me in het begin ook wel af of het normaal was dat ik helemaal geen verdriet had, en zelfs vrolijk was. Kennelijk is dat normaal als je zo lang zo'n verstikkende relatie gehad hebt.
dinsdag 28 april 2009 om 10:13
quote:sunshine_40 schreef op 27 april 2009 @ 23:14:
Misschien is het wel zo simpel, Yoyo. Heb ik het afscheid al genomen tijdens de relatie... Ja! Herkenbaar! Paar keer meegemaakt! Het enige negatieve gevoel in dit soort tijden was waarom ik er niet jaren eerder mee was gekapt./b] Alle keren dat ie weer boos was, steeds een beetje minder... en plotseling was daar de druppel.... KLAAR... Nu ben ik weer aan de beurt... en is dan ook plotseling alle gevoel voor hem weg... niet alle, we hebben het ook leuk gehad samen, maar de weegschaal sloeg door...
't is pas een maand geleden, maar voor mijn gevoel al wel een jaar. Kan me niet eens meer voorstellen hoe het was toen hij hier nog was...
't is gewoon goed zoGeniet ervan, ga jezelf niet zitten afvragen of je niet eigenlijk door een rouwproces moet gaan. Dat proces heb je tijdens de relatie al doorgemaakt.
Misschien is het wel zo simpel, Yoyo. Heb ik het afscheid al genomen tijdens de relatie... Ja! Herkenbaar! Paar keer meegemaakt! Het enige negatieve gevoel in dit soort tijden was waarom ik er niet jaren eerder mee was gekapt./b] Alle keren dat ie weer boos was, steeds een beetje minder... en plotseling was daar de druppel.... KLAAR... Nu ben ik weer aan de beurt... en is dan ook plotseling alle gevoel voor hem weg... niet alle, we hebben het ook leuk gehad samen, maar de weegschaal sloeg door...
't is pas een maand geleden, maar voor mijn gevoel al wel een jaar. Kan me niet eens meer voorstellen hoe het was toen hij hier nog was...
't is gewoon goed zoGeniet ervan, ga jezelf niet zitten afvragen of je niet eigenlijk door een rouwproces moet gaan. Dat proces heb je tijdens de relatie al doorgemaakt.
A dirty mind is a joy forever. (Oscar WIlde)
dinsdag 28 april 2009 om 16:18
quote:Reiger100 schreef op 28 april 2009 @ 09:55:
Sunshine, bij mij was het nog 'erger' dan bij jou!
Toen mijn ex na 29 jaar relatie en 22 jaar huwelijk de deur uit was, heb ik gedanst! Zo bevrijd voelde ik me. Net zoals bij jou was er bij elke ruzie (lees: scheldpartij van hem naar mij) een stukje liefde afgebrokkeld. Net als bij jou, was er in mijn huis geen plekje waar ik me veilig voor hem voelde (niet fysiek, maar psychisch). Veilig voor zijn woedebuien, zijn heftige kritiek, zijn scheldwoorden, zijn chagrijnigheid. Het is nu meer dan 10 jaar geleden en ik heb nooit nooit nooit een moment verdriet om hem gehad.
O ja, ik vroeg me in het begin ook wel af of het normaal was dat ik helemaal geen verdriet had, en zelfs vrolijk was. Kennelijk is dat normaal als je zo lang zo'n verstikkende relatie gehad hebt.
't is dat ik weet dat mijn ex niet 22 jaar getrouwd is geweest, anders zou ik me afvragen of ik jouw ex niet heb overgenomen... Op het laatst zelfs op leuke momenten jezelf afvragen wanneer de sfeer weer omslaat en jij alles weer verkeerd doet...
Naast mijn verbazing over het totale gebrek aan gemis ook verbazing over mezelf... Hoe kan het dat ik dit zolang geaccepteerd heb... en heb laten gebeuren... Ik ben toch een sterke vrouw? Wat heeft me bezield...
@ iedereen: Bedankt trouwens voor al jullie fijne reacties. Voor mij verhelderend en ik merk dat het hierdoor toch een plekkie krijgt...
Nooit gedacht dat ik ooit zoveel plezier zou hebben van een "eigen" topic
Sunshine, bij mij was het nog 'erger' dan bij jou!
Toen mijn ex na 29 jaar relatie en 22 jaar huwelijk de deur uit was, heb ik gedanst! Zo bevrijd voelde ik me. Net zoals bij jou was er bij elke ruzie (lees: scheldpartij van hem naar mij) een stukje liefde afgebrokkeld. Net als bij jou, was er in mijn huis geen plekje waar ik me veilig voor hem voelde (niet fysiek, maar psychisch). Veilig voor zijn woedebuien, zijn heftige kritiek, zijn scheldwoorden, zijn chagrijnigheid. Het is nu meer dan 10 jaar geleden en ik heb nooit nooit nooit een moment verdriet om hem gehad.
O ja, ik vroeg me in het begin ook wel af of het normaal was dat ik helemaal geen verdriet had, en zelfs vrolijk was. Kennelijk is dat normaal als je zo lang zo'n verstikkende relatie gehad hebt.
't is dat ik weet dat mijn ex niet 22 jaar getrouwd is geweest, anders zou ik me afvragen of ik jouw ex niet heb overgenomen... Op het laatst zelfs op leuke momenten jezelf afvragen wanneer de sfeer weer omslaat en jij alles weer verkeerd doet...
Naast mijn verbazing over het totale gebrek aan gemis ook verbazing over mezelf... Hoe kan het dat ik dit zolang geaccepteerd heb... en heb laten gebeuren... Ik ben toch een sterke vrouw? Wat heeft me bezield...
@ iedereen: Bedankt trouwens voor al jullie fijne reacties. Voor mij verhelderend en ik merk dat het hierdoor toch een plekkie krijgt...
Nooit gedacht dat ik ooit zoveel plezier zou hebben van een "eigen" topic
woensdag 29 april 2009 om 17:27
Het is natuurlijk niet vreemd dat er ook zulke gevoelens bestaan, maar ik vind het erg fijn om te lezen dat ik niet de enige ben. Ik denk ook vaak: "Wanneer komt de stortvloed aan tranen, wanneer ga ik hem missen." Maar het komt niet. En dan zegt inderdaad iedereen: "Dan is je keuze goed geweest." Wel mis ik eens mijn huisje, mijn oude sociale leven, maar ik voel me ook veel relaxter en gelukkiger. Dan rijst bij mij weer de vraag op: "Waarom heb ik dit niet eerder gedaan?" Ik heb drie jaar een relatie gehad, en ineens kon ik er niet meer voor gaan, was totaal niet gelukkig en vond mezelf een gefrustreerd mens. Wel moeilijk om naar de buitenwereld uit te leggen, maar het belangrijkste is dat ik me goed voel. Ik heb voor mezelf gekozen.
Liefs Josy
Liefs Josy
donderdag 30 april 2009 om 09:43
Zo gek is dat niet hoor, het was gewoon totaal op blijkbaar.
Ik heb mijn ex na 14 jaar verlaten en hem ook geen seconde gemist. Ja als kiespijn.
Hij heeft het heel zwaar gehad, maar ik was alleen maar blij en opgelucht. Geen traan gelaten. Het was ook gewoon echt op.
Sterker nog, een week later had ik een ander waar ik nu 7 jaar mee samen ben, getrouwd en een prachtige dochter.
Nog nooit 1 seconde spijt gehad, laat staan gehuild of getreurd.
Dan maar een koelkast hoor
Ik heb mijn ex na 14 jaar verlaten en hem ook geen seconde gemist. Ja als kiespijn.
Hij heeft het heel zwaar gehad, maar ik was alleen maar blij en opgelucht. Geen traan gelaten. Het was ook gewoon echt op.
Sterker nog, een week later had ik een ander waar ik nu 7 jaar mee samen ben, getrouwd en een prachtige dochter.
Nog nooit 1 seconde spijt gehad, laat staan gehuild of getreurd.
Dan maar een koelkast hoor
