Relaties
alle pijlers
Gefaseerd uit elkaar gaan, wel of geen goed idee?
woensdag 30 april 2008 om 21:02
Hallo allemaal,
Vriend en ik zijn een aantal jaar samen. We hebben aardig wat ups en downs gehad maar tot nu overal samen uitgekomen. Nu echter lijken we te gaan stranden: op mijn kinderwens. Vriend heeft vanaf het begin aangegeven "zeer waarschijnlijk geen kinderen te willen", bij mij is het verschoven van "waarschijnlijk kinderen" naar "zeker weten!" (indien mogelijk natuurlijk, ik weet dat veel stellen ongewenst kinderloos zijn). Afgelopen week hier een geemotioneerd gesprek over gehad, waarbij ik had gehoopt dat vriend misschien toch op andere ideeen was gekomen; niet dus, misschien in de heel verre toekomst maar zeker niet op korte termijn. Aangezien ik al een eind in de 30 ben heb ik helaas niet eeuwig de tijd. Aan het eind van het gesprek heb ik dus besloten bij hem weg te gaan. Ik erg teleurgesteld en verdrietig, vriend net zo goed, aangezien hij vindt dat hij er vanaf het begin af aan eerlijk over is geweest, en het nu ineens een enorm probleem is. Toch wel geschrokken van de heftigheid heb ik het weggaanmoment voorlopig vooruit geschoven, vanwege praktische redenen (we hebben nog een vakantie geboekt, en nog wat andere niet nader te noemen redenen), maar ook emotioneel: dan kunnen we aan het idee wennen, het afbouwen, en ja, natuurlijk hoop ik ook dat hij op andere gedachten komt, al weet ik dat dat niet erg reeel is. Bovendien ben ik nog nooit (lang) single geweest en vind ik het doodeng. Wie is in dezelfde situatie uiteindelijk toch gebleven en heeft dus geen kinderen? Of was jouw vent opeens toch om? Wie is weggegaan en heeft spijt? En wie is er juist gelukkiger van geworden (en nu moeder)? En ook: is het wel handig om het 'uit elkaar gaan' uit te stellen? Maakt dat het niet alleen maar moeilijker?
Vriend en ik zijn een aantal jaar samen. We hebben aardig wat ups en downs gehad maar tot nu overal samen uitgekomen. Nu echter lijken we te gaan stranden: op mijn kinderwens. Vriend heeft vanaf het begin aangegeven "zeer waarschijnlijk geen kinderen te willen", bij mij is het verschoven van "waarschijnlijk kinderen" naar "zeker weten!" (indien mogelijk natuurlijk, ik weet dat veel stellen ongewenst kinderloos zijn). Afgelopen week hier een geemotioneerd gesprek over gehad, waarbij ik had gehoopt dat vriend misschien toch op andere ideeen was gekomen; niet dus, misschien in de heel verre toekomst maar zeker niet op korte termijn. Aangezien ik al een eind in de 30 ben heb ik helaas niet eeuwig de tijd. Aan het eind van het gesprek heb ik dus besloten bij hem weg te gaan. Ik erg teleurgesteld en verdrietig, vriend net zo goed, aangezien hij vindt dat hij er vanaf het begin af aan eerlijk over is geweest, en het nu ineens een enorm probleem is. Toch wel geschrokken van de heftigheid heb ik het weggaanmoment voorlopig vooruit geschoven, vanwege praktische redenen (we hebben nog een vakantie geboekt, en nog wat andere niet nader te noemen redenen), maar ook emotioneel: dan kunnen we aan het idee wennen, het afbouwen, en ja, natuurlijk hoop ik ook dat hij op andere gedachten komt, al weet ik dat dat niet erg reeel is. Bovendien ben ik nog nooit (lang) single geweest en vind ik het doodeng. Wie is in dezelfde situatie uiteindelijk toch gebleven en heeft dus geen kinderen? Of was jouw vent opeens toch om? Wie is weggegaan en heeft spijt? En wie is er juist gelukkiger van geworden (en nu moeder)? En ook: is het wel handig om het 'uit elkaar gaan' uit te stellen? Maakt dat het niet alleen maar moeilijker?
anoniem_66154 wijzigde dit bericht op 30-04-2008 21:08
Reden: taalfouten, waar is de spellingcontrole?
Reden: taalfouten, waar is de spellingcontrole?
% gewijzigd
woensdag 30 april 2008 om 21:12
woensdag 30 april 2008 om 21:24
Wat een moeilijke beslissing hebben jullie genomen Goudkevertje! Heb zelf geen ervaring hiermee, maar heb 2 vriendinnen die bij hun vriend zijn weggegaan om dezelfde reden als jij.
Eén van hen is weggegaan bij haar vriend toen ze 34 was. Ze heeft hierna een relatie gehad met een ander, maar ze bleef zich te veel tot haar ex aangetrokken voelen. Ze zag het niet zitten om met die ander kinderen te krijgen. Toen ze 40 was heeft ze besloten geen kinderen meer te willen en ze is nu terug bij haar ex, met wie ze een superrelatie heeft nu. Ze is uiteindelijk wel tevreden en gelukkig. Haar jongere broer heeft kinderen gekregen en zij wordt heel sterk in de opvoeding betrokken. De kinderen zijn veel bij haar, veel weekendjes, vakanties etc. Ze zijn ook gek op haar. Ze geniet ontzettend en vind het heerlijk om een vrij leven te leiden en toch kinderen op te kunnen voeden.
De andere vriendin is nog niet zo lang bij haar ex weg. Ze heeft een paar vriendjes gehad, maar heeft moeite om iemand te vinden die 'net zo leuk is als haar ex'. Denk persoonlijk ook dat ze zich nu iets te veel focust op het veroveren van een nieuwe vriend.
Je idee om later uit elkaar te gaan... Tja, als je je er goed bij voelt, waarom niet? Je moet echt heel dicht bij jezelf blijven... Je weet zelf het beste wat je voelt. Doe het niet alleen om praktische redenen. Misschien zou je ook een tussenvorm kunnen bedenken? Bijvoorbeeld dat je (of hij) wel vast op zoek gaat naar andere woonruimte e.d.?
Eén van hen is weggegaan bij haar vriend toen ze 34 was. Ze heeft hierna een relatie gehad met een ander, maar ze bleef zich te veel tot haar ex aangetrokken voelen. Ze zag het niet zitten om met die ander kinderen te krijgen. Toen ze 40 was heeft ze besloten geen kinderen meer te willen en ze is nu terug bij haar ex, met wie ze een superrelatie heeft nu. Ze is uiteindelijk wel tevreden en gelukkig. Haar jongere broer heeft kinderen gekregen en zij wordt heel sterk in de opvoeding betrokken. De kinderen zijn veel bij haar, veel weekendjes, vakanties etc. Ze zijn ook gek op haar. Ze geniet ontzettend en vind het heerlijk om een vrij leven te leiden en toch kinderen op te kunnen voeden.
De andere vriendin is nog niet zo lang bij haar ex weg. Ze heeft een paar vriendjes gehad, maar heeft moeite om iemand te vinden die 'net zo leuk is als haar ex'. Denk persoonlijk ook dat ze zich nu iets te veel focust op het veroveren van een nieuwe vriend.
Je idee om later uit elkaar te gaan... Tja, als je je er goed bij voelt, waarom niet? Je moet echt heel dicht bij jezelf blijven... Je weet zelf het beste wat je voelt. Doe het niet alleen om praktische redenen. Misschien zou je ook een tussenvorm kunnen bedenken? Bijvoorbeeld dat je (of hij) wel vast op zoek gaat naar andere woonruimte e.d.?
woensdag 30 april 2008 om 21:35
Uit elkaar gaan is eigenlijk iets waar je helemaal achter moet staan om het succesvol te doen. Klinkt raar maar als je twijfelt dan zou ik er niet aan beginnen. 'Bij twijfel niet doen' is niet voor niks het bekende gezegde. Als je voelt dat uit elkaar de enige optie is tussen jullie dan zou ik de knoop doorhakken en gaan. Dan heeft het geen zin om dat moment uit te gaan stellen want van uitstel komt afstel. Ook weer een gezegde maar zo waar als een koe. Ik neem aan dat je er geen zin in hebt om over twee jaar weer op hetzelfde punt te zitten met je vriend.
Het struikelblok van al dan niet kinderen is verschrikkelijk moeilijk. Het is niet zeker dat als je weggaat je iemand zult treffen met wie je wel kinderen gaat krijgen. Wat nou als je gewoon niemand tegenkomt die je als vader van je kinderen zou willen zien? Wat nu als het nog pakweg zes jaar duurt voor je iemand tegenkomt met wie je aan kinderen kunt beginnen? Voor hetzelfde geld kom je over een half jaar een man tegen die dezelfde kinderwens heeft als jij maar dat is en blijft gissen.
Het is niet onmogelijk om met je huidige vriend nog kinderen te kijgen want hij wil het misschien wel, alleen niet nu.
Waar kies je voor? Voor de zekerheid van een fijne relatie, al dan niet met kinderen met je huidige vriend? Of voor de onzekerheid van een leven als (eerst) single, in de hoop iemand tegen te komen die kinderen met je wil krijgen?
Van de liefde van je vriend ben je (voor zover je dat voor de toekomst kunt zeggen) verzekerd, van een partner met wie je kinderen zult krijgen, of kúnt krijgen niet.
Het struikelblok van al dan niet kinderen is verschrikkelijk moeilijk. Het is niet zeker dat als je weggaat je iemand zult treffen met wie je wel kinderen gaat krijgen. Wat nou als je gewoon niemand tegenkomt die je als vader van je kinderen zou willen zien? Wat nu als het nog pakweg zes jaar duurt voor je iemand tegenkomt met wie je aan kinderen kunt beginnen? Voor hetzelfde geld kom je over een half jaar een man tegen die dezelfde kinderwens heeft als jij maar dat is en blijft gissen.
Het is niet onmogelijk om met je huidige vriend nog kinderen te kijgen want hij wil het misschien wel, alleen niet nu.
Waar kies je voor? Voor de zekerheid van een fijne relatie, al dan niet met kinderen met je huidige vriend? Of voor de onzekerheid van een leven als (eerst) single, in de hoop iemand tegen te komen die kinderen met je wil krijgen?
Van de liefde van je vriend ben je (voor zover je dat voor de toekomst kunt zeggen) verzekerd, van een partner met wie je kinderen zult krijgen, of kúnt krijgen niet.
woensdag 30 april 2008 om 22:11
Hallo Goudkevertje,
Ook ik zat 2 jaar geleden in zo'n situatie. Bij ons is het zo gegaan dat ik zeer zeker wilde, hij wist het ook steeds niet in ieder geval NU niet. Maar nu bleef nu en uiteindelijk hadden we eenzelfde gesprek. Maar hij besloot er wel voor te gaan.
Uiteindelijk heeft het bij ons tot grote problemen geleid. Want sinds de zwangerschap verslechterde alles bij ons en uiteindelijk ging hij steeds meer zijn eigen weg en had hij een ander.
Nu heb ik een zoontje en ik zou hem niet willen missen, maar als ik het vantevoren had geweten, dan liever met een man die wel positief was en verantwoordelijkheden kon nemen.
Wil niet zeggen dat t bij jouw vriend ook zo gaat. Doe wat voor jou goed voelt.
Sterkte met alles
Ook ik zat 2 jaar geleden in zo'n situatie. Bij ons is het zo gegaan dat ik zeer zeker wilde, hij wist het ook steeds niet in ieder geval NU niet. Maar nu bleef nu en uiteindelijk hadden we eenzelfde gesprek. Maar hij besloot er wel voor te gaan.
Uiteindelijk heeft het bij ons tot grote problemen geleid. Want sinds de zwangerschap verslechterde alles bij ons en uiteindelijk ging hij steeds meer zijn eigen weg en had hij een ander.
Nu heb ik een zoontje en ik zou hem niet willen missen, maar als ik het vantevoren had geweten, dan liever met een man die wel positief was en verantwoordelijkheden kon nemen.
Wil niet zeggen dat t bij jouw vriend ook zo gaat. Doe wat voor jou goed voelt.
Sterkte met alles
woensdag 30 april 2008 om 22:29
Bedankt voor jullie recties!
@ JoJootje: "wel of geen kinderen" is eigenlijk een van de weinige dingen waar je samen geen compromis over kan sluiten, jammer genoeg.. Hopelijk komen jullie er uiteindelijk uit!
@ yuky: heb ik ook aan gedacht, om "genoegen te nemen" met andermans kinderen, zo ben ik veel bij een goede vriendin met kleine kinderen, en ja, dat is ook geweldig. Ik wil ze alleen zo graag ook zelf! Maar ja, ook niet van een willekeurige vent.. En ook alleen van een man die het zelf ook graag wil! Ik begrijp die vriendinnen beiden wel, je ex blijft dezelfde leuke man, je gaat alleen uit elkaar vanwege dat ene (grote!) probleem..
@ eleonora: ik heb met twee goede vriendinnen (overigens beiden met kindjes) hier ook over gesproken, zij vonden dat ik inderdaad weg moest gaan, aangezien er genoeg leuke mannen rondliepen die heus wel kinderen wilden. Ik ben blij dat jij de andere kant belicht: wat als dat nu niet zo is? Als dat toevallig - binnen de "kinderkrijgtermijn" niet lukt? Dat heb ik ook geroepen, zij vonden dat niet zo reeel, maar jij dus blijkbaar wel. En ja, we hebben het verder leuk en goed samen. Echter: als ik voor hem kies, kan ik dat denk ik alleen doen als ik er ook 100% achter sta dat er geen kinderen zullen komen. Als ik stiekem blijf hopen op die minimale kans, en het gebeurt toch niet, ben ik bang dat ik het hem zal blijven verwijten. Maar het blijft een enorm dilemma.. Ik ben inderdaad vrij snel van de "uitstel is afstel", maak het liefst maanden "voor en tegen lijstjes", maar het is ook wel een heftige beslissing waar er eigenlijk allleen maar verliezers zullen zijn...
@ snorkel: wat een verdrietig verhaal.. Juist omdat hij er zo voor leek te gaan! Sterkte.. Heel veel geluk met je zoon!
@ JoJootje: "wel of geen kinderen" is eigenlijk een van de weinige dingen waar je samen geen compromis over kan sluiten, jammer genoeg.. Hopelijk komen jullie er uiteindelijk uit!
@ yuky: heb ik ook aan gedacht, om "genoegen te nemen" met andermans kinderen, zo ben ik veel bij een goede vriendin met kleine kinderen, en ja, dat is ook geweldig. Ik wil ze alleen zo graag ook zelf! Maar ja, ook niet van een willekeurige vent.. En ook alleen van een man die het zelf ook graag wil! Ik begrijp die vriendinnen beiden wel, je ex blijft dezelfde leuke man, je gaat alleen uit elkaar vanwege dat ene (grote!) probleem..
@ eleonora: ik heb met twee goede vriendinnen (overigens beiden met kindjes) hier ook over gesproken, zij vonden dat ik inderdaad weg moest gaan, aangezien er genoeg leuke mannen rondliepen die heus wel kinderen wilden. Ik ben blij dat jij de andere kant belicht: wat als dat nu niet zo is? Als dat toevallig - binnen de "kinderkrijgtermijn" niet lukt? Dat heb ik ook geroepen, zij vonden dat niet zo reeel, maar jij dus blijkbaar wel. En ja, we hebben het verder leuk en goed samen. Echter: als ik voor hem kies, kan ik dat denk ik alleen doen als ik er ook 100% achter sta dat er geen kinderen zullen komen. Als ik stiekem blijf hopen op die minimale kans, en het gebeurt toch niet, ben ik bang dat ik het hem zal blijven verwijten. Maar het blijft een enorm dilemma.. Ik ben inderdaad vrij snel van de "uitstel is afstel", maak het liefst maanden "voor en tegen lijstjes", maar het is ook wel een heftige beslissing waar er eigenlijk allleen maar verliezers zullen zijn...
@ snorkel: wat een verdrietig verhaal.. Juist omdat hij er zo voor leek te gaan! Sterkte.. Heel veel geluk met je zoon!
donderdag 1 mei 2008 om 02:23
goudkevertje,
Het is een hele moeilijke situatie, ik heb het andersom meerdere malen meegemaakt (heb zelf namelijk helemaal geen kinderwens, maar mijn exen en huidige vriend wel) Zij hebben zich aan mij aangepast, maar ik kan me voorstellen hoe moeilijk dat is. Gezien je leeftijd geef ik Eleonora gelijk, wat als je nu weggaat en niet binnen aanzienbare tijd iemand vindt die wel kinderen wil. Dan heb je en geen kinderen en geen man van wie je nu wel houdt. Mijn vriend heeft zich er bij neer gelegd. Het is niet eerlijk tegenover het kind als 1 van de ouders er niet volledig achter staat/stond. Maar ik begrijp wel hoe moeilijk de situatie is.
Ik wens je heel veel sterkte in je keuze.
Het is een hele moeilijke situatie, ik heb het andersom meerdere malen meegemaakt (heb zelf namelijk helemaal geen kinderwens, maar mijn exen en huidige vriend wel) Zij hebben zich aan mij aangepast, maar ik kan me voorstellen hoe moeilijk dat is. Gezien je leeftijd geef ik Eleonora gelijk, wat als je nu weggaat en niet binnen aanzienbare tijd iemand vindt die wel kinderen wil. Dan heb je en geen kinderen en geen man van wie je nu wel houdt. Mijn vriend heeft zich er bij neer gelegd. Het is niet eerlijk tegenover het kind als 1 van de ouders er niet volledig achter staat/stond. Maar ik begrijp wel hoe moeilijk de situatie is.
Ik wens je heel veel sterkte in je keuze.
donderdag 1 mei 2008 om 09:18
Lieve Goudkever,
Het is een reusachtig dilemma en ook niet iets waar je van de een op de andere dag uit bent. Als je kinderwens heel sterk is dan mag jij daar natuurlijk mee aan de slag gaan en als dat niet met je huidige partner, dan misschien wel met ander, of, in het uiterste geval, alleen, want ook dat is een mogelijkheid.
Hoe moeilijk ook, je zult echt moeten gaan afwegen wat voor jou in jouw leven het belangrijkste is.
Vergeet niet je vriend er bij te betrekken. Ga niet in je eentje mijmeren maar maak hem deelgenoot want hij is onderdeel van deze situatie. Mocht de weegschaal namelijk doorslaan naar blijven bij je vriend en dus waarschijnlijk geen kinderen, dan moet er ook ruimte zijn voor jouw rouw om een niet in vervulling gegane hartewens en ook daar zal hij dan ook mee te maken krijgen, of hij dat nu wil of niet.
Hou de communicatie dus gaande meid, daar ga je het meest mee opschieten.
Het is een reusachtig dilemma en ook niet iets waar je van de een op de andere dag uit bent. Als je kinderwens heel sterk is dan mag jij daar natuurlijk mee aan de slag gaan en als dat niet met je huidige partner, dan misschien wel met ander, of, in het uiterste geval, alleen, want ook dat is een mogelijkheid.
Hoe moeilijk ook, je zult echt moeten gaan afwegen wat voor jou in jouw leven het belangrijkste is.
Vergeet niet je vriend er bij te betrekken. Ga niet in je eentje mijmeren maar maak hem deelgenoot want hij is onderdeel van deze situatie. Mocht de weegschaal namelijk doorslaan naar blijven bij je vriend en dus waarschijnlijk geen kinderen, dan moet er ook ruimte zijn voor jouw rouw om een niet in vervulling gegane hartewens en ook daar zal hij dan ook mee te maken krijgen, of hij dat nu wil of niet.
Hou de communicatie dus gaande meid, daar ga je het meest mee opschieten.
donderdag 1 mei 2008 om 09:56
Hoi Goudkevertje,
rot dat het allemaal zo loopt voor je. Wat een moeilijke beslissing! Ik zit in een vergelijkbare situatie, ik ben ook al een eind in de 30 en wil graag kinderen. Mijn vriend ook, maar we waren er niet zeker van dat we ze samen wel wilden. Dus nu is het uit omdat we allebei een kans willen om nog iemand tegen te komen waar we het wel mee willen. Ik denk dat veel vrouwen van onze leeftijd onze relatie erg onder druk zetten door onze angst geen kinderen meer te kunnen krijgen. Ik zou willen dat ik een geruststellend verhaal had over vrouwen die hun vriend verlaten op hun 35e en dan op hun 38e twee gezonde kinderen hebben en ook een fantastische relatie met hun soulmate.... Maar ik blijf hier meelezen in de hoop dat soort verhalen van anderen te lezen Heel veel sterkte hiermee en het enige wat ik nog wil zeggen is dat een fijne relatie, net zoals kinderen, niet iedereen gegeven is en dat dat ook wat waard is.... En ik sluit me aan bij Eleonora en vind ook dat je je vriend hier zeker in moet blijven betrekken.
Wat betreft het 'gefaseerd afbouwen': dat klinkt voor mij een beetje als het heel langzaam verwijderen van een pleister. Is het niet zo dat dit langzame afbouwen gebeurt omdat je misschien nog hoop hebt dat hij alsnog van gedachten verandert? Het lijkt mij persoonlijk erg moeilijk om te genieten van een vakantie terwijl je de hele tijd alleen maar denkt aan wat had kunnen zijn. En alleen zijn is eng, maar heeft ook voordelen!
nogmaals sterkte!
rot dat het allemaal zo loopt voor je. Wat een moeilijke beslissing! Ik zit in een vergelijkbare situatie, ik ben ook al een eind in de 30 en wil graag kinderen. Mijn vriend ook, maar we waren er niet zeker van dat we ze samen wel wilden. Dus nu is het uit omdat we allebei een kans willen om nog iemand tegen te komen waar we het wel mee willen. Ik denk dat veel vrouwen van onze leeftijd onze relatie erg onder druk zetten door onze angst geen kinderen meer te kunnen krijgen. Ik zou willen dat ik een geruststellend verhaal had over vrouwen die hun vriend verlaten op hun 35e en dan op hun 38e twee gezonde kinderen hebben en ook een fantastische relatie met hun soulmate.... Maar ik blijf hier meelezen in de hoop dat soort verhalen van anderen te lezen Heel veel sterkte hiermee en het enige wat ik nog wil zeggen is dat een fijne relatie, net zoals kinderen, niet iedereen gegeven is en dat dat ook wat waard is.... En ik sluit me aan bij Eleonora en vind ook dat je je vriend hier zeker in moet blijven betrekken.
Wat betreft het 'gefaseerd afbouwen': dat klinkt voor mij een beetje als het heel langzaam verwijderen van een pleister. Is het niet zo dat dit langzame afbouwen gebeurt omdat je misschien nog hoop hebt dat hij alsnog van gedachten verandert? Het lijkt mij persoonlijk erg moeilijk om te genieten van een vakantie terwijl je de hele tijd alleen maar denkt aan wat had kunnen zijn. En alleen zijn is eng, maar heeft ook voordelen!
nogmaals sterkte!
donderdag 1 mei 2008 om 16:57
@ kevertje1: ik wil inderdaad voor mijn (eventuele) kinderen dat beide ouders erachter staan, en enthousiasme afdwingen lukt gewoon niet. Wel goed dat je vriend zich er bij neer kan leggen, ik wilde dat ik dat kon.. Op dit moment in ieder geval niet.
@ Eleonora: vriend heeft de neiging zich af te sluiten, en legt de keus (uit elkaar gaan, of samen blijven en geen kinderen) geheel bij mij neer. Ik probeer inderdaad de dialoog op gang te houden, het is tenslotte niemands "fout", maar twee loodrecht op elkaar staande meningen. Helaas is een compromis in dit geval gewoon niet mogelijk.
@ Shanon: dank je..
@ Petzi: Ingrijpende beslissing hebben jullie genomen, ik vind het heel dapper van je. Het is inderdaad zo dat er op deze leeftijd een enorme druk op allerlei beslissingen komt te liggen. Kon ik mijn vruchtbaarheid nog maar even rekken! Ook is de druk om snel een nieuwe relatie te vinden op deze leeftijd veel groter (en volgens mij voelen mannen dat, die zitten daar natuurlijk ook niet erg op te wachten...). Heb jij dat ook of kan jij er wel relaxed mee omgaan?
Dat van die pleister klopt wel, ik vind het erg moeilijk om knopen ineens door te hakken, en rek het soms pijnlijk lang.
@ xxxRosalitaxxx: Die hoop (dat hij toch omgaat) heb ik verstandelijk niet, maar gevoelsmatig inderdaad stiekem wel een beetje. Ook omdat hij niet helemaal 100% nee zegt (al is 99% nee toch al veelzeggend). Ik gun mezelf nog even de tijd om echt alles goed af te wegen, als ik wel bij hem blijf wil ik daar volledig, zonder twijfels achter staan namelijk. Maar eindeloos rekken lost inderdaad niks op. Ik hoop denk ik op een soort gevoel van "en nu weet ik het zeker", maar waarschijnlijk zal dat niet komen en zal ik moeten gokken. Ben eigenlijk een slechte gokker...
In ieder geval: fijn dat jullie meedenken..!
@ Eleonora: vriend heeft de neiging zich af te sluiten, en legt de keus (uit elkaar gaan, of samen blijven en geen kinderen) geheel bij mij neer. Ik probeer inderdaad de dialoog op gang te houden, het is tenslotte niemands "fout", maar twee loodrecht op elkaar staande meningen. Helaas is een compromis in dit geval gewoon niet mogelijk.
@ Shanon: dank je..
@ Petzi: Ingrijpende beslissing hebben jullie genomen, ik vind het heel dapper van je. Het is inderdaad zo dat er op deze leeftijd een enorme druk op allerlei beslissingen komt te liggen. Kon ik mijn vruchtbaarheid nog maar even rekken! Ook is de druk om snel een nieuwe relatie te vinden op deze leeftijd veel groter (en volgens mij voelen mannen dat, die zitten daar natuurlijk ook niet erg op te wachten...). Heb jij dat ook of kan jij er wel relaxed mee omgaan?
Dat van die pleister klopt wel, ik vind het erg moeilijk om knopen ineens door te hakken, en rek het soms pijnlijk lang.
@ xxxRosalitaxxx: Die hoop (dat hij toch omgaat) heb ik verstandelijk niet, maar gevoelsmatig inderdaad stiekem wel een beetje. Ook omdat hij niet helemaal 100% nee zegt (al is 99% nee toch al veelzeggend). Ik gun mezelf nog even de tijd om echt alles goed af te wegen, als ik wel bij hem blijf wil ik daar volledig, zonder twijfels achter staan namelijk. Maar eindeloos rekken lost inderdaad niks op. Ik hoop denk ik op een soort gevoel van "en nu weet ik het zeker", maar waarschijnlijk zal dat niet komen en zal ik moeten gokken. Ben eigenlijk een slechte gokker...
In ieder geval: fijn dat jullie meedenken..!
donderdag 1 mei 2008 om 22:47
Ook al communiceert je vriend niet makkelijk, dan nog, hou hem op de hoogte van hoe je je voelt. Het is in dit soort hele moeilijke zaken namelijk lastig om na verloop van tijd nog te gaan praten over gevoelens als je dat niet meteen hebt gedaan. Na verloop van tijd loop je het gevaar te verzanden in een 'ja maar jij, ja maar jij' situatie, mocht het onderwerp weer een heet hangijzer worden.
Vanuit zijn point of view is het namelijk ook jouw beslissing. Hij wil (nog) geen kinderen en hij laat jou de keuze of je ondanks dat bij hem wil blijven of niet. Geen speld tussen te krijgen. Wel zou het fijn zijn als hij jou zou steunen bij het verdriet wat jij hebt, je rouw, als je eventueel besluit voor zijn liefde en niet voor het krijgen van kinderen te kiezen. Zonder begrip van je vriend ga je hier niet uitkomen, lijkt me. Je gaat toch wrok koesteren als jij ongewild kinderloos blijft en hij is er onverschillig onder. Dat zou doodzonde zijn.
Simpel gezegd misschien maar je vriend zal moeten leren hierover met jou te praten.
Vanuit zijn point of view is het namelijk ook jouw beslissing. Hij wil (nog) geen kinderen en hij laat jou de keuze of je ondanks dat bij hem wil blijven of niet. Geen speld tussen te krijgen. Wel zou het fijn zijn als hij jou zou steunen bij het verdriet wat jij hebt, je rouw, als je eventueel besluit voor zijn liefde en niet voor het krijgen van kinderen te kiezen. Zonder begrip van je vriend ga je hier niet uitkomen, lijkt me. Je gaat toch wrok koesteren als jij ongewild kinderloos blijft en hij is er onverschillig onder. Dat zou doodzonde zijn.
Simpel gezegd misschien maar je vriend zal moeten leren hierover met jou te praten.
vrijdag 2 mei 2008 om 11:45
Goudkevertje, heel veel sterkte, want dit is zo moeilijk! Ik ben zelf een paar jaar geleden bij mijn vriend weg gegaan omdat we ook niet hetzelfde dachten over kinderen. Toen vond ik het zo belangrijk en dacht dat er meerdere liefdes kunnen zijn in je leven, dus even doorzetten en het komt wel weer goed. Maar nu ben ik op een punt gekomen dat ik twijfel of het wel de goeie beslissing was. Ik ben een onwijs lieve man kwijtgeraakt. Ik heb er (nog) niks voor teruggekregen. De posts van Eleonora vind ik heel wijs. Ik heb er weinig aan toe te voegen, maar leef met je mee.
dinsdag 13 mei 2008 om 21:50
Heel herkenbaar, ik zit in dezelfde situatie. Alleen ik heb de beslissing te blijven of weg te gaan nog niet genomen, omdat ik er gewoon niet uit kom. Of bij je vriend weg waar je nog heel veel van houdt, of een hele grote droom opgeven.... pfff. Ik heb geen adviezen, maar ik voel met je mee. Heel veel sterkte meid!
woensdag 14 mei 2008 om 07:55
Wat een verschrikkelijk moeilijke beslissing.
Je zegt dat je achter in de dertig bent, je vruchtbaarheid is theoretisch gezien dus al aan het achteruitgaan. Stel nu dat je geen kinderen kunt krijgen? Of dat het sperma van je toekomstige vriend niet goed genoeg is? Of het duurt gewoon twee jaar voordat je HEM tegenkomt? Dat weet je natuurlijk allemaal niet. En, ben je niet bang dat je nu met minder genoegen neemt zolang hij maar kinderen wil? Ik kan me best voorstellen dat je graag kinderen wilt hoor. Maar, de liefde van je leven laten lopen is ook een hele grote beslissing. Tenminste, ik neem aan dat hij dat wel is? Verder is alles goed tussen jullie toch? Ik zeg nu dat ik voor mijn vriend zou kiezen. Een kind is natuurlijk een toevoeging op je relatie, maar uiteindelijk moeten jullie het met z'n tweetjes doen.
Is een pleegkind niets voor jullie? Een kind dat elk weekend bij jullie komt? Mijn buren hebben een pleegkind en als ik zie wat voor band zij met het kind hebben opgebouwd. Inmiddels is ze 21en woont ze zelfstandig maar ze blijft komen.
Je zegt dat je achter in de dertig bent, je vruchtbaarheid is theoretisch gezien dus al aan het achteruitgaan. Stel nu dat je geen kinderen kunt krijgen? Of dat het sperma van je toekomstige vriend niet goed genoeg is? Of het duurt gewoon twee jaar voordat je HEM tegenkomt? Dat weet je natuurlijk allemaal niet. En, ben je niet bang dat je nu met minder genoegen neemt zolang hij maar kinderen wil? Ik kan me best voorstellen dat je graag kinderen wilt hoor. Maar, de liefde van je leven laten lopen is ook een hele grote beslissing. Tenminste, ik neem aan dat hij dat wel is? Verder is alles goed tussen jullie toch? Ik zeg nu dat ik voor mijn vriend zou kiezen. Een kind is natuurlijk een toevoeging op je relatie, maar uiteindelijk moeten jullie het met z'n tweetjes doen.
Is een pleegkind niets voor jullie? Een kind dat elk weekend bij jullie komt? Mijn buren hebben een pleegkind en als ik zie wat voor band zij met het kind hebben opgebouwd. Inmiddels is ze 21en woont ze zelfstandig maar ze blijft komen.
woensdag 14 mei 2008 om 20:16
@Eleonora: zie jouw postings vaker langskomen op het forum en heb bewondering voor jouw vaak rake reacties, helder en goeddoordacht, dank dus, ik ben (nog meer) aan het denken gezet. Ik ben gewend geraakt aan het zeer gesloten karakter van mijn vriend, vaak voor mij geen groot probleem, in deze situatie is het echter wel lastig dat zijn reactie op emoties een totaal stilzwijgen is, al ken ik hem goed genoeg om te weten dat binnenin zijn emoties razen. Ik krijg het er alleen niet uit...
@novina: rot zeg, en natuurlijk precies waar ik ook bang voor ben. Ik gun je echt een lieve nieuwe man, met kinderwens natuurlijk, maar besef maar al te goed dat je daar in het dagelijks leven niet over struikelt. Denk je erover (is er uberhaupt de mogelijkheid) de relatie met je ex vriend te herstellen, en zo ja, zou je dan "geen kinderen" beter kunnen accepteren? Moeilijk hoor.. Ik leef ook met jou mee..
@Kayla: veel sterkte met kiezen, het voelt als erg oneerlijk om om deze reden uit elkaar te gaan, vind je niet? Zou erg graag even een kijkje toekomst nemen wat nou wijsheid is...
@toffifee: ben iets te bang dat ik herkend wordt, maar had denk ik gewoon wel mijn leeftijd moeten vermelden (al een eind in de dertig was niet helemaal handig verwoord achteraf): ik moet nog 33 worden. Zit qua vruchtbaarheid dus niet helemaal onveilig (voor zover je dat kan inschatten). Op zich nog wel even tijd, maar inderdaad: het kan zomaar (heel) lang duren voor ik weer iemand tegen kom met wie ik een kind zou willen, en zijn vruchtbaarheid is natuurlijk ook niet gegarandeerd. Het is alleen wel kiezen voor een kans, versus definitief geen kinderen. En natuurlijk ben je uiteindelijk (weer) met zijn tweetjes, helemaal eens, maar ik weet gewoon niet of ik met de gedachte kan leven de kans op kinderen te hebben laten voorbij gaan. Over een pleegkind: superveel bewondering voor je buren, maar in eerste instantie niet direct iets voor mij (laat staan voor mijn vriend vermoed ik). Misschien dat ik er over een paar jaar anders over denk hoor, ik weet er ook weinig van. Vooralsnog is de wens voor een "eigen" kind heel groot in ieder geval.
@novina: rot zeg, en natuurlijk precies waar ik ook bang voor ben. Ik gun je echt een lieve nieuwe man, met kinderwens natuurlijk, maar besef maar al te goed dat je daar in het dagelijks leven niet over struikelt. Denk je erover (is er uberhaupt de mogelijkheid) de relatie met je ex vriend te herstellen, en zo ja, zou je dan "geen kinderen" beter kunnen accepteren? Moeilijk hoor.. Ik leef ook met jou mee..
@Kayla: veel sterkte met kiezen, het voelt als erg oneerlijk om om deze reden uit elkaar te gaan, vind je niet? Zou erg graag even een kijkje toekomst nemen wat nou wijsheid is...
@toffifee: ben iets te bang dat ik herkend wordt, maar had denk ik gewoon wel mijn leeftijd moeten vermelden (al een eind in de dertig was niet helemaal handig verwoord achteraf): ik moet nog 33 worden. Zit qua vruchtbaarheid dus niet helemaal onveilig (voor zover je dat kan inschatten). Op zich nog wel even tijd, maar inderdaad: het kan zomaar (heel) lang duren voor ik weer iemand tegen kom met wie ik een kind zou willen, en zijn vruchtbaarheid is natuurlijk ook niet gegarandeerd. Het is alleen wel kiezen voor een kans, versus definitief geen kinderen. En natuurlijk ben je uiteindelijk (weer) met zijn tweetjes, helemaal eens, maar ik weet gewoon niet of ik met de gedachte kan leven de kans op kinderen te hebben laten voorbij gaan. Over een pleegkind: superveel bewondering voor je buren, maar in eerste instantie niet direct iets voor mij (laat staan voor mijn vriend vermoed ik). Misschien dat ik er over een paar jaar anders over denk hoor, ik weet er ook weinig van. Vooralsnog is de wens voor een "eigen" kind heel groot in ieder geval.
woensdag 14 mei 2008 om 20:31
Hoi Goudkevertje,
Nou dat is natuurlijk ook heel wat anders pleegouders, maar ik dacht misschien dat jullie dan hierin een middenweg kunnen vinden.
Ik zat net je topictitel nog eens te lezen en ik denk dat je zowiezo niet aan gefaseerd uit elkaar gaan moet beginnen.
Je moet 'gewoon' uit elkaar gaan. Ineens. Het doet toch al zo zeer omdat er verder niets mis is in jullie relatie. Als dit gefaseerd is blijf je met elkaar bezig lijkt mij. En blijft het elke keer confronterend.
Nou dat is natuurlijk ook heel wat anders pleegouders, maar ik dacht misschien dat jullie dan hierin een middenweg kunnen vinden.
Ik zat net je topictitel nog eens te lezen en ik denk dat je zowiezo niet aan gefaseerd uit elkaar gaan moet beginnen.
Je moet 'gewoon' uit elkaar gaan. Ineens. Het doet toch al zo zeer omdat er verder niets mis is in jullie relatie. Als dit gefaseerd is blijf je met elkaar bezig lijkt mij. En blijft het elke keer confronterend.
