Relaties
alle pijlers
Gescheiden en nu wil ex me terug
dinsdag 26 mei 2009 om 21:28
Begin dit jaar na een periode van zeker 3 jaar problemen die alsmaar erger werden is de scheiding tussen ex en mij - op mijn verzoek - definitief. We hebben samen een kind (wordt over een half jaar 5) en die woont bij mij. Wij hebben samen ons leven weer goed op de rit en voelen ons inmiddels - na een zware tijd - weer gelukkig en goed samen.
Tijdens de duur van de scheiding is er geen of alleen zakelijk contact tussen ex en mij geweest. Er was heel erg veel gebeurd waardoor ik ex zijn bloed echt wel kon drinken. Hij heeft me op het laatst echt vreselijk behandeld (was maandenlang achterdochtig en beschuldigde me van alles. Ging overal mijn gangen na en liet me nergens vrij). Maar eigenlijk al na de geboorte van ons kind zijn de problemen bij hem begonnen. Steeds zijn banen verloren en op het laatst depressief geraakt en thuis komen zitten. Hij was onmogelijk om mee te leven en heeft het leven van met name mij heel erg moeilijk gemaakt. Ik heb zelfs een keer melding gedaan bij politie van zijn bedreiging om mij wat aan te doen (hij dacht weer dat ik vreemd ging).
Nou ja, een heel verhaal, maar eigenlijk komt het erop neer dat het echt 3 jaren zijn geweest waarin hij zich echt vreselijk gedragen heeft, altijd en altijd sjagerijnig en neerslachtig was, een tijd waarin we heel vaak gepraat hebben hierover maar hij nooit veranderde. Altijd gaf hij de schuld aan zijn situatie (geen baan, hele dagen thuiszitten bla bla). Hij had echt ruzie met de hele wereld. Iedereen die hij sprak (vrienden, familie, buren, mij: echt met iedereen lag hij overhoop en hij heeft heel veel mensen gekwetst, waaronder ook mijn eigen familie).
Inmiddels zijn we dus gescheiden want we kwamen er niet uit en het werd op het laatst echt onmogelijk voor mij.
En nu: nu zijn we dus echt officieel op papier door de rechtbank gescheiden van elkaar en hij heeft nu een nieuwe baan die hij heel erg leuk vind. Hij leeft weer helemaal op, heeft een eigen woning en staat nu naar zijn eigen zeggen als een heel ander mens in het leven. Hij zegt dat hij nu heel ontspannen is en vrolijk en dat hij nu pas beseft hoe hij gehandeld heeft en dat hij het ook nu pas meemaakt wat het betekent om zijn kind nog maar af en toe te kunnen zien. Hij bekende nu laatst aan me dat hij mij mist, dat hij nu zoveel beter in zijn vel zit dat hij daarom niet meer zo moeilijk zal zijn om mee te leven. Dat hij van anderen om hem heen ook hoort dat hij zoveel relaxter doet en leeft.
Lang verhaal kort: hij heeft gevraagd of ik het een kans wil geven om te kijken of mijn gevoelens voor hem terug zouden kunnen komen.
Weet echt niet wat ik hier nu mee moet. Ik merk wel dat ik nog heel erg gekwetst ben door alles wat er allemaal gebeurd is. Ik kan maar niet zo doen alsof dit nu voorbij is.
Maar ik moet ook wel toegeven dat ik niet helemaal gevoelloos ben voor hem. Ik zou het liefst toch en zeker ook voor ons kind een gezin willen zijn. Maar dan wel een gezin waarin liefde en respect en waardering de hoofdrol spelen.
Nu vraagt hij dus of ik het de tijd wil geven, om zelf te kunnen zien hoe hij verandert is en of mijn gevoelens dan weer terug zouden kunnen komen.
Wat denken jullie? Kan iemand echt zo veranderen als de situatie nu wel gunstig is voor hem (nieuwe baan die hij dus leuk vind en waardoor hij dus zoveel vrolijker en makkelijker is).
Eigenlijk voel ik het zelf als dat er teveel en te vaak verzoeningspogingen zijn gedaan die allemaal tot niets geleid hebben. Maar hij zegt dan dat dat kwam omdat zijn situatie bij iedere nieuwe poging van ons nooit veranderd was. Hij was en bleef werkloos en depressief. En dat zou dus nu anders zijn nu hij deze baan heeft.
Ik ben wel benieuwd naar jullie ideeen hierover. Zou ik het nog een kans moeten (of kunnen) geven? Ik zie wel dat ons kind zijn vader erg mist en die wil natuurlijk niks liever dan weer samen wonen als gezin. Maar wat als het weer niet gaat? Ik zou het aan niemand uit kunnen leggen, want iedereen kent de verhalen wel van ons en ik zou mijn kind er mee beschadigen.
Pff, en ik dacht nog wel dat het nu rustig zou gaan worden..?!
Tijdens de duur van de scheiding is er geen of alleen zakelijk contact tussen ex en mij geweest. Er was heel erg veel gebeurd waardoor ik ex zijn bloed echt wel kon drinken. Hij heeft me op het laatst echt vreselijk behandeld (was maandenlang achterdochtig en beschuldigde me van alles. Ging overal mijn gangen na en liet me nergens vrij). Maar eigenlijk al na de geboorte van ons kind zijn de problemen bij hem begonnen. Steeds zijn banen verloren en op het laatst depressief geraakt en thuis komen zitten. Hij was onmogelijk om mee te leven en heeft het leven van met name mij heel erg moeilijk gemaakt. Ik heb zelfs een keer melding gedaan bij politie van zijn bedreiging om mij wat aan te doen (hij dacht weer dat ik vreemd ging).
Nou ja, een heel verhaal, maar eigenlijk komt het erop neer dat het echt 3 jaren zijn geweest waarin hij zich echt vreselijk gedragen heeft, altijd en altijd sjagerijnig en neerslachtig was, een tijd waarin we heel vaak gepraat hebben hierover maar hij nooit veranderde. Altijd gaf hij de schuld aan zijn situatie (geen baan, hele dagen thuiszitten bla bla). Hij had echt ruzie met de hele wereld. Iedereen die hij sprak (vrienden, familie, buren, mij: echt met iedereen lag hij overhoop en hij heeft heel veel mensen gekwetst, waaronder ook mijn eigen familie).
Inmiddels zijn we dus gescheiden want we kwamen er niet uit en het werd op het laatst echt onmogelijk voor mij.
En nu: nu zijn we dus echt officieel op papier door de rechtbank gescheiden van elkaar en hij heeft nu een nieuwe baan die hij heel erg leuk vind. Hij leeft weer helemaal op, heeft een eigen woning en staat nu naar zijn eigen zeggen als een heel ander mens in het leven. Hij zegt dat hij nu heel ontspannen is en vrolijk en dat hij nu pas beseft hoe hij gehandeld heeft en dat hij het ook nu pas meemaakt wat het betekent om zijn kind nog maar af en toe te kunnen zien. Hij bekende nu laatst aan me dat hij mij mist, dat hij nu zoveel beter in zijn vel zit dat hij daarom niet meer zo moeilijk zal zijn om mee te leven. Dat hij van anderen om hem heen ook hoort dat hij zoveel relaxter doet en leeft.
Lang verhaal kort: hij heeft gevraagd of ik het een kans wil geven om te kijken of mijn gevoelens voor hem terug zouden kunnen komen.
Weet echt niet wat ik hier nu mee moet. Ik merk wel dat ik nog heel erg gekwetst ben door alles wat er allemaal gebeurd is. Ik kan maar niet zo doen alsof dit nu voorbij is.
Maar ik moet ook wel toegeven dat ik niet helemaal gevoelloos ben voor hem. Ik zou het liefst toch en zeker ook voor ons kind een gezin willen zijn. Maar dan wel een gezin waarin liefde en respect en waardering de hoofdrol spelen.
Nu vraagt hij dus of ik het de tijd wil geven, om zelf te kunnen zien hoe hij verandert is en of mijn gevoelens dan weer terug zouden kunnen komen.
Wat denken jullie? Kan iemand echt zo veranderen als de situatie nu wel gunstig is voor hem (nieuwe baan die hij dus leuk vind en waardoor hij dus zoveel vrolijker en makkelijker is).
Eigenlijk voel ik het zelf als dat er teveel en te vaak verzoeningspogingen zijn gedaan die allemaal tot niets geleid hebben. Maar hij zegt dan dat dat kwam omdat zijn situatie bij iedere nieuwe poging van ons nooit veranderd was. Hij was en bleef werkloos en depressief. En dat zou dus nu anders zijn nu hij deze baan heeft.
Ik ben wel benieuwd naar jullie ideeen hierover. Zou ik het nog een kans moeten (of kunnen) geven? Ik zie wel dat ons kind zijn vader erg mist en die wil natuurlijk niks liever dan weer samen wonen als gezin. Maar wat als het weer niet gaat? Ik zou het aan niemand uit kunnen leggen, want iedereen kent de verhalen wel van ons en ik zou mijn kind er mee beschadigen.
Pff, en ik dacht nog wel dat het nu rustig zou gaan worden..?!
dinsdag 26 mei 2009 om 21:36
Uiteindelijk moet jij de keuze maken.
maar: Hoe groot is de kans dat hij deze baan wel gaat behouden? en wat als ie deze baan ook verleist of m over een posje toch niet meer zo leuk vind? gaat dan de relatie ook weer mis. iemand wiens gedrag zo afhankelijk is van e omstndighiden en die zich zo lat beiinvloeden in niet erg betrouwbaar of bestendig. Ik zou zeker zeggen dat hij in therapie moet gaan om te leren minder afhankelijk te woren van omstandigehden en meer zelf keuzes te maken.
Zou natuurlijk ook nog kunnen dat ie een bipolaire stoornis heeft en nu in zijn manische periode zit, maar dat zal jij beter weten dan wij.
Ik raad je wel aan om voorlopig helemaal niets aan je zoontje te zeggen, ook als jullie ht weer willen proberen. Ga vorlopig daten en latten zoals je zou doen met een nieuwe partner. Die zou je ook de eerste tijd bij je kind weghouden, tot je zekerheid hebt over de relatie. Doe dat met je ex niet anders, anders is straks de teleurstelling en het verdriet van je kind dubbel zo groot.
maar: Hoe groot is de kans dat hij deze baan wel gaat behouden? en wat als ie deze baan ook verleist of m over een posje toch niet meer zo leuk vind? gaat dan de relatie ook weer mis. iemand wiens gedrag zo afhankelijk is van e omstndighiden en die zich zo lat beiinvloeden in niet erg betrouwbaar of bestendig. Ik zou zeker zeggen dat hij in therapie moet gaan om te leren minder afhankelijk te woren van omstandigehden en meer zelf keuzes te maken.
Zou natuurlijk ook nog kunnen dat ie een bipolaire stoornis heeft en nu in zijn manische periode zit, maar dat zal jij beter weten dan wij.
Ik raad je wel aan om voorlopig helemaal niets aan je zoontje te zeggen, ook als jullie ht weer willen proberen. Ga vorlopig daten en latten zoals je zou doen met een nieuwe partner. Die zou je ook de eerste tijd bij je kind weghouden, tot je zekerheid hebt over de relatie. Doe dat met je ex niet anders, anders is straks de teleurstelling en het verdriet van je kind dubbel zo groot.
dinsdag 26 mei 2009 om 21:37
quote:happyme1 schreef op 26 mei 2009 @ 21:28:
Begin dit jaar na een periode van zeker 3 jaar problemen die alsmaar erger werden is de scheiding tussen ex en mij - op mijn verzoek - definitief. We hebben samen een kind (wordt over een half jaar 5) en die woont bij mij. Wij hebben samen ons leven weer goed op de rit en voelen ons inmiddels - na een zware tijd - weer gelukkig en goed samen.
Tijdens de duur van de scheiding is er geen of alleen zakelijk contact tussen ex en mij geweest. Er was heel erg veel gebeurd waardoor ik ex zijn bloed echt wel kon drinken. Hij heeft me op het laatst echt vreselijk behandeld (was maandenlang achterdochtig en beschuldigde me van alles. Ging overal mijn gangen na en liet me nergens vrij). Maar eigenlijk al na de geboorte van ons kind zijn de problemen bij hem begonnen. Steeds zijn banen verloren en op het laatst depressief geraakt en thuis komen zitten. Hij was onmogelijk om mee te leven en heeft het leven van met name mij heel erg moeilijk gemaakt. Ik heb zelfs een keer melding gedaan bij politie van zijn bedreiging om mij wat aan te doen (hij dacht weer dat ik vreemd ging).
Nou ja, een heel verhaal, maar eigenlijk komt het erop neer dat het echt 3 jaren zijn geweest waarin hij zich echt vreselijk gedragen heeft, altijd en altijd sjagerijnig en neerslachtig was, een tijd waarin we heel vaak gepraat hebben hierover maar hij nooit veranderde. Altijd gaf hij de schuld aan zijn situatie (geen baan, hele dagen thuiszitten bla bla). Hij had echt ruzie met de hele wereld. Iedereen die hij sprak (vrienden, familie, buren, mij: echt met iedereen lag hij overhoop en hij heeft heel veel mensen gekwetst, waaronder ook mijn eigen familie).
Inmiddels zijn we dus gescheiden want we kwamen er niet uit en het werd op het laatst echt onmogelijk voor mij.
En nu: nu zijn we dus echt officieel op papier door de rechtbank gescheiden van elkaar en hij heeft nu een nieuwe baan die hij heel erg leuk vind. Hij leeft weer helemaal op, heeft een eigen woning en staat nu naar zijn eigen zeggen als een heel ander mens in het leven. Hij zegt dat hij nu heel ontspannen is en vrolijk en dat hij nu pas beseft hoe hij gehandeld heeft en dat hij het ook nu pas meemaakt wat het betekent om zijn kind nog maar af en toe te kunnen zien.Hij bekende nu laatst aan me dat hij mij mist, dat hij nu zoveel beter in zijn vel zit dat hij daarom niet meer zo moeilijk zal zijn om mee te leven. Dat hij van anderen om hem heen ook hoort dat hij zoveel relaxter doet en leeft.
Lang verhaal kort: hij heeft gevraagd of ik het een kans wil geven om te kijken of mijn gevoelens voor hem terug zouden kunnen komen.
Weet echt niet wat ik hier nu mee moet. Ik merk wel dat ik nog heel erg gekwetst ben door alles wat er allemaal gebeurd is. Ik kan maar niet zo doen alsof dit nu voorbij is.
Maar ik moet ook wel toegeven dat ik niet helemaal gevoelloos ben voor hem. Ik zou het liefst toch en zeker ook voor ons kind een gezin willen zijn. Maar dan wel een gezin waarin liefde en respect en waardering de hoofdrol spelen.
Nu vraagt hij dus of ik het de tijd wil geven, om zelf te kunnen zien hoe hij verandert is en of mijn gevoelens dan weer terug zouden kunnen komen.
Wat denken jullie? Kan iemand echt zo veranderen als de situatie nu wel gunstig is voor hem (nieuwe baan die hij dus leuk vind en waardoor hij dus zoveel vrolijker en makkelijker is).
Eigenlijk voel ik het zelf als dat er teveel en te vaak verzoeningspogingen zijn gedaan die allemaal tot niets geleid hebben. Maar hij zegt dan dat dat kwam omdat zijn situatie bij iedere nieuwe poging van ons nooit veranderd was. Hij was en bleef werkloos en depressief. En dat zou dus nu anders zijn nu hij deze baan heeft.
Ik ben wel benieuwd naar jullie ideeen hierover. Zou ik het nog een kans moeten (of kunnen) geven? Ik zie wel dat ons kind zijn vader erg mist en die wil natuurlijk niks liever dan weer samen wonen als gezin. Maar wat als het weer niet gaat? Ik zou het aan niemand uit kunnen leggen, want iedereen kent de verhalen wel van ons en ik zou mijn kind er mee beschadigen.
Pff, en ik dacht nog wel dat het nu rustig zou gaan worden..?!
Hij weet zich alleen te gedragen als zijn baan hem bevalt?
Tja, wat zou je nu moeten doen? Ik zeg: weer een relatie beginnen en bidden dat hij niet werkloos raakt of ruzie krijgt met zijn chef. Vergeet dan onderweg niet om jullie kind zoveel mogelijk in verwarring te brengen over jullie relatie.
Met andere woorden: de vraag stellen is 'em beantwoorden.
Begin dit jaar na een periode van zeker 3 jaar problemen die alsmaar erger werden is de scheiding tussen ex en mij - op mijn verzoek - definitief. We hebben samen een kind (wordt over een half jaar 5) en die woont bij mij. Wij hebben samen ons leven weer goed op de rit en voelen ons inmiddels - na een zware tijd - weer gelukkig en goed samen.
Tijdens de duur van de scheiding is er geen of alleen zakelijk contact tussen ex en mij geweest. Er was heel erg veel gebeurd waardoor ik ex zijn bloed echt wel kon drinken. Hij heeft me op het laatst echt vreselijk behandeld (was maandenlang achterdochtig en beschuldigde me van alles. Ging overal mijn gangen na en liet me nergens vrij). Maar eigenlijk al na de geboorte van ons kind zijn de problemen bij hem begonnen. Steeds zijn banen verloren en op het laatst depressief geraakt en thuis komen zitten. Hij was onmogelijk om mee te leven en heeft het leven van met name mij heel erg moeilijk gemaakt. Ik heb zelfs een keer melding gedaan bij politie van zijn bedreiging om mij wat aan te doen (hij dacht weer dat ik vreemd ging).
Nou ja, een heel verhaal, maar eigenlijk komt het erop neer dat het echt 3 jaren zijn geweest waarin hij zich echt vreselijk gedragen heeft, altijd en altijd sjagerijnig en neerslachtig was, een tijd waarin we heel vaak gepraat hebben hierover maar hij nooit veranderde. Altijd gaf hij de schuld aan zijn situatie (geen baan, hele dagen thuiszitten bla bla). Hij had echt ruzie met de hele wereld. Iedereen die hij sprak (vrienden, familie, buren, mij: echt met iedereen lag hij overhoop en hij heeft heel veel mensen gekwetst, waaronder ook mijn eigen familie).
Inmiddels zijn we dus gescheiden want we kwamen er niet uit en het werd op het laatst echt onmogelijk voor mij.
En nu: nu zijn we dus echt officieel op papier door de rechtbank gescheiden van elkaar en hij heeft nu een nieuwe baan die hij heel erg leuk vind. Hij leeft weer helemaal op, heeft een eigen woning en staat nu naar zijn eigen zeggen als een heel ander mens in het leven. Hij zegt dat hij nu heel ontspannen is en vrolijk en dat hij nu pas beseft hoe hij gehandeld heeft en dat hij het ook nu pas meemaakt wat het betekent om zijn kind nog maar af en toe te kunnen zien.Hij bekende nu laatst aan me dat hij mij mist, dat hij nu zoveel beter in zijn vel zit dat hij daarom niet meer zo moeilijk zal zijn om mee te leven. Dat hij van anderen om hem heen ook hoort dat hij zoveel relaxter doet en leeft.
Lang verhaal kort: hij heeft gevraagd of ik het een kans wil geven om te kijken of mijn gevoelens voor hem terug zouden kunnen komen.
Weet echt niet wat ik hier nu mee moet. Ik merk wel dat ik nog heel erg gekwetst ben door alles wat er allemaal gebeurd is. Ik kan maar niet zo doen alsof dit nu voorbij is.
Maar ik moet ook wel toegeven dat ik niet helemaal gevoelloos ben voor hem. Ik zou het liefst toch en zeker ook voor ons kind een gezin willen zijn. Maar dan wel een gezin waarin liefde en respect en waardering de hoofdrol spelen.
Nu vraagt hij dus of ik het de tijd wil geven, om zelf te kunnen zien hoe hij verandert is en of mijn gevoelens dan weer terug zouden kunnen komen.
Wat denken jullie? Kan iemand echt zo veranderen als de situatie nu wel gunstig is voor hem (nieuwe baan die hij dus leuk vind en waardoor hij dus zoveel vrolijker en makkelijker is).
Eigenlijk voel ik het zelf als dat er teveel en te vaak verzoeningspogingen zijn gedaan die allemaal tot niets geleid hebben. Maar hij zegt dan dat dat kwam omdat zijn situatie bij iedere nieuwe poging van ons nooit veranderd was. Hij was en bleef werkloos en depressief. En dat zou dus nu anders zijn nu hij deze baan heeft.
Ik ben wel benieuwd naar jullie ideeen hierover. Zou ik het nog een kans moeten (of kunnen) geven? Ik zie wel dat ons kind zijn vader erg mist en die wil natuurlijk niks liever dan weer samen wonen als gezin. Maar wat als het weer niet gaat? Ik zou het aan niemand uit kunnen leggen, want iedereen kent de verhalen wel van ons en ik zou mijn kind er mee beschadigen.
Pff, en ik dacht nog wel dat het nu rustig zou gaan worden..?!
Hij weet zich alleen te gedragen als zijn baan hem bevalt?
Tja, wat zou je nu moeten doen? Ik zeg: weer een relatie beginnen en bidden dat hij niet werkloos raakt of ruzie krijgt met zijn chef. Vergeet dan onderweg niet om jullie kind zoveel mogelijk in verwarring te brengen over jullie relatie.
Met andere woorden: de vraag stellen is 'em beantwoorden.
dinsdag 26 mei 2009 om 21:55
dat is ook wel wat mij aan het denken zet: wat nou als hij deze baan toch ook weer verliest? Hij heeft in de hele periode dat hij dus thuis was bijna niks gedaan om de situatie te verbeteren. Wilde niet zoeken naar ander werk, wilde niet naar hulp gaan zoeken voor zichzelf. En ondertussen verziekte hij dus echt zo mijn leven.
Ja, en dan heeft hij dus nu eindelijk wel een baan die hem bevalt en zegt hij dus zo verandert te zijn. Ik zie hem nu af en toe weer, wanneer ons kind naar hem toe gaat of terug komt en we hebben een keer samen met de kleine iets met zijn 3en gedaan. Ja, toen was hij wel een stuk relaxter, maar ja, dan denk ik: lekker makkelijk, op zo een dag. Dat kan ik ook, wat zegt nou 1 dag?
Ik heb gewoon veel (zeg maar heel veel) moeite om weer gewoon met hem om te gaan, zeg maar. Terwijl hij dan dus zegt: we kunnen het toch de tijd geven? Kijken of jouw gevoel weer terug zou kunnen komen? Jij kunt altijd op ieder moment de stekker er uit trekken als het niet goed voelt.
En ik voel me dan soms ook nog wel schuldig naar mijn kind toe, want hem ontzeg ik dan dus de kans om misschien toch weer op te kunnen groeien in een fijn gezin. Moet ik het dan geen kans geven voor de kleine?
Ja, en dan heeft hij dus nu eindelijk wel een baan die hem bevalt en zegt hij dus zo verandert te zijn. Ik zie hem nu af en toe weer, wanneer ons kind naar hem toe gaat of terug komt en we hebben een keer samen met de kleine iets met zijn 3en gedaan. Ja, toen was hij wel een stuk relaxter, maar ja, dan denk ik: lekker makkelijk, op zo een dag. Dat kan ik ook, wat zegt nou 1 dag?
Ik heb gewoon veel (zeg maar heel veel) moeite om weer gewoon met hem om te gaan, zeg maar. Terwijl hij dan dus zegt: we kunnen het toch de tijd geven? Kijken of jouw gevoel weer terug zou kunnen komen? Jij kunt altijd op ieder moment de stekker er uit trekken als het niet goed voelt.
En ik voel me dan soms ook nog wel schuldig naar mijn kind toe, want hem ontzeg ik dan dus de kans om misschien toch weer op te kunnen groeien in een fijn gezin. Moet ik het dan geen kans geven voor de kleine?
dinsdag 26 mei 2009 om 22:06
Je klinkt sowieso niet superenthousiast om opnieuw te beginnen met hem, alleen voor je kind zo lijkt het. Schuldig voelen heeft nog nooit iemand geholpen. En een relatie beginnen voor het welzijn van je kind is een valse start, want je doet het niet voor jezelf maar voor je kind.
Omdat je ex al heeft laten zien dat hij zich jaar in jaar uit vreselijk kan gedragen, alleen maar door het verliezen van zijn baan, zou ik er nooit meer aan beginnen. Deze baan verliest ie vast ook weer een keer of er gebeurt iets anders waardoor hij weer down/verschrikkelijk wordt.
Omdat je ex al heeft laten zien dat hij zich jaar in jaar uit vreselijk kan gedragen, alleen maar door het verliezen van zijn baan, zou ik er nooit meer aan beginnen. Deze baan verliest ie vast ook weer een keer of er gebeurt iets anders waardoor hij weer down/verschrikkelijk wordt.
dinsdag 26 mei 2009 om 22:07
Je kindje heeft recht op twee stabiele ouders en het gevoel dat hij geliefd is. Dat is belangrijker dan jullie 2 bij elkaar als het niet goed gaat. Of zoals Dr. Phil zegt (...) ; it's better to come from a broken home, then live in one.
Iemand verandert niet zomaar, mits hij ander gedrag aangeleerd heeft. Zijn omstandigheden zijn veranderd, verbeterd. Dat wil zeker niet zeggen dat hij dat ook is.
Iemand verandert niet zomaar, mits hij ander gedrag aangeleerd heeft. Zijn omstandigheden zijn veranderd, verbeterd. Dat wil zeker niet zeggen dat hij dat ook is.
dinsdag 26 mei 2009 om 22:07
Voor de kleine is stabiliteit het belangrijkste. Zolang jij dus twijfeltdat het deze keer wel gaat werken, laat je de kleine er helemaal buiten.
Je kleine kan prima opgrioeien in een gezin waar pappa en mamma apart zijn. Funest is het als pappa voor een tweede keer weggaat. Dus zolang jij zelf niet het gevoel hebt dat het deze keer goed zal gaan, zeg je niets over een mogelijke hereniging en zorg je ervoor dat de kleine niks merkt. En als je het niet wilt en er niet in gelooft, zeg dat dan duidelijk tegen je ex. dat je blij voor m bent, maar dat er bij jou teveel stuk is om de relatie ooit nog een kans te geven.
Je kleine kan prima opgrioeien in een gezin waar pappa en mamma apart zijn. Funest is het als pappa voor een tweede keer weggaat. Dus zolang jij zelf niet het gevoel hebt dat het deze keer goed zal gaan, zeg je niets over een mogelijke hereniging en zorg je ervoor dat de kleine niks merkt. En als je het niet wilt en er niet in gelooft, zeg dat dan duidelijk tegen je ex. dat je blij voor m bent, maar dat er bij jou teveel stuk is om de relatie ooit nog een kans te geven.
dinsdag 26 mei 2009 om 22:09
"En ik voel me dan soms ook nog wel schuldig naar mijn kind toe, want hem ontzeg ik dan dus de kans om misschien toch weer op te kunnen groeien in een fijn gezin."
Zo fijn kwam die eerste periode van zijn jonge leventje niet op mij over in wat je beschreef. Met de rust die er nu is..nu jullie ergens anders wonen is hij denk ik 1000 x beter af. Wat niet wil zeggen dat hij geen band kan opbouwen/houden met zijn vader..die nu in deze nieuwe omstandigheden opeens ook veel beter in zn vel zit.
Zoals Wuiles al zei hierboven...je geeft in je eigen teksten je eigen antwoorden al.
Ik denk dat je zoontje recht heeft op duidelijkheid ("we zijn gescheiden maar houden allebei mega veel van jou") ...en bovenal op rust in de tent, een veilig huis. En dat je het aan hem "verplicht" bent als moeder om de, gezien jullie verleden, te verwachten ellende te voorkomen.
Zo fijn kwam die eerste periode van zijn jonge leventje niet op mij over in wat je beschreef. Met de rust die er nu is..nu jullie ergens anders wonen is hij denk ik 1000 x beter af. Wat niet wil zeggen dat hij geen band kan opbouwen/houden met zijn vader..die nu in deze nieuwe omstandigheden opeens ook veel beter in zn vel zit.
Zoals Wuiles al zei hierboven...je geeft in je eigen teksten je eigen antwoorden al.
Ik denk dat je zoontje recht heeft op duidelijkheid ("we zijn gescheiden maar houden allebei mega veel van jou") ...en bovenal op rust in de tent, een veilig huis. En dat je het aan hem "verplicht" bent als moeder om de, gezien jullie verleden, te verwachten ellende te voorkomen.
anoniem_73404 wijzigde dit bericht op 26-05-2009 22:12
Reden: typfoutje
Reden: typfoutje
% gewijzigd
dinsdag 26 mei 2009 om 22:14
ja Milo, daar twijfel ik dus ook zelf aan: waarom overweeg ik dit eventueel? Ik heb ergens ook wel het gevoel dat ik het gewoon niet meer wil. Er is gewoon veel te veel gebeurd en het is ook allemaal nog heel vers voor mij.
Maar als ik hem dan zie en spreek en naar hem luister, dan weet ik het gewoon niet meer. Toen hij hier voor de eerste keer over begon (zeggen dat hij mij mist en eigenlijk toch weer opnieuw zou willen proberen te beginnen) was mijn eerste reactie dat ik dat niet wou. Maar dan begint hij dus dat we het toch heel rustig aan kunnen doen, dat er geen druk op staat, dat de kleine hoe dan ook nooit gekwetst meer mag worden, maar alleen of ik het een kans wil geven.
Ik merk ook dat doordat we zo lang zijn samen geweest, dat het ook heel vertrouwd voelt. Soms voelt het ook net alsof ik hem niet kan weg denken uit mijn leven. Door de kleine zal hij er natuurlijk ook altijd wel zijn, maar eigenlijk dan alleen op de achtergrond.
Maar zoals ik dus al zei: Als ik dan weer met hem praat voelt het ook wel weer heel vertrouwd.
Ik heb wel in de voorbije periode geleerd dat ik mezelf helemaal heb weggecijferd altijd voor hem. Ook binnen de relatie heb ik veel te veel toegelaten door hem. Ik zie wel in dat dit een leerpunt voor mij is. Maar misschien moet ik dat dus nu wel echt gaan doen. Hem gewoon zeggen dat het gewoon toch niet goed voelt. Nu in elk geval nog niet.. (het stomme is dan dat ik dan gewoon bijna medelijden met hem krijg en dan toch bij mezelf begin te twijfelen..)
Maar als ik hem dan zie en spreek en naar hem luister, dan weet ik het gewoon niet meer. Toen hij hier voor de eerste keer over begon (zeggen dat hij mij mist en eigenlijk toch weer opnieuw zou willen proberen te beginnen) was mijn eerste reactie dat ik dat niet wou. Maar dan begint hij dus dat we het toch heel rustig aan kunnen doen, dat er geen druk op staat, dat de kleine hoe dan ook nooit gekwetst meer mag worden, maar alleen of ik het een kans wil geven.
Ik merk ook dat doordat we zo lang zijn samen geweest, dat het ook heel vertrouwd voelt. Soms voelt het ook net alsof ik hem niet kan weg denken uit mijn leven. Door de kleine zal hij er natuurlijk ook altijd wel zijn, maar eigenlijk dan alleen op de achtergrond.
Maar zoals ik dus al zei: Als ik dan weer met hem praat voelt het ook wel weer heel vertrouwd.
Ik heb wel in de voorbije periode geleerd dat ik mezelf helemaal heb weggecijferd altijd voor hem. Ook binnen de relatie heb ik veel te veel toegelaten door hem. Ik zie wel in dat dit een leerpunt voor mij is. Maar misschien moet ik dat dus nu wel echt gaan doen. Hem gewoon zeggen dat het gewoon toch niet goed voelt. Nu in elk geval nog niet.. (het stomme is dan dat ik dan gewoon bijna medelijden met hem krijg en dan toch bij mezelf begin te twijfelen..)
dinsdag 26 mei 2009 om 22:21
Ik zou nooit, echt nooit, in dit stadium ook maar overwegen om ons kind hierover te informeren. Absoluut niet! Die zou het nooit begrijpen en alleen maar intens verdrietig zijn als het mis zou gaan weer. Nee, de kleine hoort er beslist niets over!!!
Ik heb er gewoon zo weinig vertrouwen in dat hij zo veranderd zou zijn. Eigenlijk ken ik hem alleen maar toen hij dus in de shit zat. Net toen we samen waren had hij nog een baan en toen na vrij korte tijd veranderde dit dus en heeft hij een paar andere banen gehad, wat alleen maar zorgde voor stress en spanningen. In die tijd werd ook de kleine geboren en uiteindelijk kwam hij dus thuis te zitten. Het grootste deel van ons huwelijk was hij dus overspannen en depressief, met alle gevolgen van dien (zijn gedrag). Hierdoor ken ik hem bijna niet anders dan negatief en moeilijk.
Dat maakt dus dat ik nu zo twijfel. Nu is de situatie voor hem dus wel beter (hij heeft rust en voelt zich goed in zijn vel. Hij zegt dat hij nu pas ziet dat zijn gezin alles voor hem betekent enz.).
Hij heeft het dus ook over een soort van lat relatie waarbij we dan dus kijken hoe het gaat, zonder dat iemand dit verder weet.
Ik heb er gewoon zo weinig vertrouwen in dat hij zo veranderd zou zijn. Eigenlijk ken ik hem alleen maar toen hij dus in de shit zat. Net toen we samen waren had hij nog een baan en toen na vrij korte tijd veranderde dit dus en heeft hij een paar andere banen gehad, wat alleen maar zorgde voor stress en spanningen. In die tijd werd ook de kleine geboren en uiteindelijk kwam hij dus thuis te zitten. Het grootste deel van ons huwelijk was hij dus overspannen en depressief, met alle gevolgen van dien (zijn gedrag). Hierdoor ken ik hem bijna niet anders dan negatief en moeilijk.
Dat maakt dus dat ik nu zo twijfel. Nu is de situatie voor hem dus wel beter (hij heeft rust en voelt zich goed in zijn vel. Hij zegt dat hij nu pas ziet dat zijn gezin alles voor hem betekent enz.).
Hij heeft het dus ook over een soort van lat relatie waarbij we dan dus kijken hoe het gaat, zonder dat iemand dit verder weet.
dinsdag 26 mei 2009 om 22:30
Ook zonder baan moet je beseffen dat je gezin je alles is.
Een koe in z`n kont kijken nu. Omdat hij denkt het licht gezien te hebben moet alles maar weer koek en ei worden?
Maar het allebelangrijkste, jij hebt geen zin meer in shit en voelt je tekort gedaan al die jaren dat jullie wél samen waren.
Hieruit kun je de conclusie al wel trekken toch? Geen goede optie, weer samen gaan.
Een koe in z`n kont kijken nu. Omdat hij denkt het licht gezien te hebben moet alles maar weer koek en ei worden?
Maar het allebelangrijkste, jij hebt geen zin meer in shit en voelt je tekort gedaan al die jaren dat jullie wél samen waren.
Hieruit kun je de conclusie al wel trekken toch? Geen goede optie, weer samen gaan.
dinsdag 26 mei 2009 om 22:47
quote:happyme1 schreef op 26 mei 2009 @ 22:14:
ja Milo, daar twijfel ik dus ook zelf aan: waarom overweeg ik dit eventueel? Ik heb ergens ook wel het gevoel dat ik het gewoon niet meer wil. Er is gewoon veel te veel gebeurd en het is ook allemaal nog heel vers voor mij.
Maar als ik hem dan zie en spreek en naar hem luister, dan weet ik het gewoon niet meer. Toen hij hier voor de eerste keer over begon (zeggen dat hij mij mist en eigenlijk toch weer opnieuw zou willen proberen te beginnen) was mijn eerste reactie dat ik dat niet wou. Maar dan begint hij dus dat we het toch heel rustig aan kunnen doen, dat er geen druk op staat, dat de kleine hoe dan ook nooit gekwetst meer mag worden, maar alleen of ik het een kans wil geven.
Ik merk ook dat doordat we zo lang zijn samen geweest, dat het ook heel vertrouwd voelt. Soms voelt het ook net alsof ik hem niet kan weg denken uit mijn leven. Door de kleine zal hij er natuurlijk ook altijd wel zijn, maar eigenlijk dan alleen op de achtergrond.
Maar zoals ik dus al zei: Als ik dan weer met hem praat voelt het ook wel weer heel vertrouwd.
Ik heb wel in de voorbije periode geleerd dat ik mezelf helemaal heb weggecijferd altijd voor hem. Ook binnen de relatie heb ik veel te veel toegelaten door hem. Ik zie wel in dat dit een leerpunt voor mij is. Maar misschien moet ik dat dus nu wel echt gaan doen. Hem gewoon zeggen dat het gewoon toch niet goed voelt. Nu in elk geval nog niet.. (het stomme is dan dat ik dan gewoon bijna medelijden met hem krijg en dan toch bij mezelf begin te twijfelen..)HappyMe, bij niet-willen/toch weer aan 't twijfelen gebracht + medelijden naar hem én een schuldig gevoel naar je kind niet doen!!
Je stapt in een zelfgemaakte valkuil en zit dan over een jaar weer in hetzelfde schuitje als daarvoor.
ja Milo, daar twijfel ik dus ook zelf aan: waarom overweeg ik dit eventueel? Ik heb ergens ook wel het gevoel dat ik het gewoon niet meer wil. Er is gewoon veel te veel gebeurd en het is ook allemaal nog heel vers voor mij.
Maar als ik hem dan zie en spreek en naar hem luister, dan weet ik het gewoon niet meer. Toen hij hier voor de eerste keer over begon (zeggen dat hij mij mist en eigenlijk toch weer opnieuw zou willen proberen te beginnen) was mijn eerste reactie dat ik dat niet wou. Maar dan begint hij dus dat we het toch heel rustig aan kunnen doen, dat er geen druk op staat, dat de kleine hoe dan ook nooit gekwetst meer mag worden, maar alleen of ik het een kans wil geven.
Ik merk ook dat doordat we zo lang zijn samen geweest, dat het ook heel vertrouwd voelt. Soms voelt het ook net alsof ik hem niet kan weg denken uit mijn leven. Door de kleine zal hij er natuurlijk ook altijd wel zijn, maar eigenlijk dan alleen op de achtergrond.
Maar zoals ik dus al zei: Als ik dan weer met hem praat voelt het ook wel weer heel vertrouwd.
Ik heb wel in de voorbije periode geleerd dat ik mezelf helemaal heb weggecijferd altijd voor hem. Ook binnen de relatie heb ik veel te veel toegelaten door hem. Ik zie wel in dat dit een leerpunt voor mij is. Maar misschien moet ik dat dus nu wel echt gaan doen. Hem gewoon zeggen dat het gewoon toch niet goed voelt. Nu in elk geval nog niet.. (het stomme is dan dat ik dan gewoon bijna medelijden met hem krijg en dan toch bij mezelf begin te twijfelen..)HappyMe, bij niet-willen/toch weer aan 't twijfelen gebracht + medelijden naar hem én een schuldig gevoel naar je kind niet doen!!
Je stapt in een zelfgemaakte valkuil en zit dan over een jaar weer in hetzelfde schuitje als daarvoor.
dinsdag 26 mei 2009 om 23:01
quote:happyme1 schreef op 26 mei 2009 @ 22:21:
Ik heb er gewoon zo weinig vertrouwen in dat hij zo veranderd zou zijn. Eigenlijk ken ik hem alleen maar toen hij dus in de shit zat. Net toen we samen waren had hij nog een baan en toen na vrij korte tijd veranderde dit dus en heeft hij een paar andere banen gehad, wat alleen maar zorgde voor stress en spanningen. In die tijd werd ook de kleine geboren en uiteindelijk kwam hij dus thuis te zitten. Het grootste deel van ons huwelijk was hij dus overspannen en depressief, met alle gevolgen van dien (zijn gedrag). Hierdoor ken ik hem bijna niet anders dan negatief en moeilijk.
Dat maakt dus dat ik nu zo twijfel. Nu is de situatie voor hem dus wel beter (hij heeft rust en voelt zich goed in zijn vel. Hij zegt dat hij nu pas ziet dat zijn gezin alles voor hem betekent enz.).
Hij heeft het dus ook over een soort van lat relatie waarbij we dan dus kijken hoe het gaat, zonder dat iemand dit verder weet.
Zodra er een kink in de kabel komt is het weer vanaf punt nul beginnen dus. Klinkt hard, maar ja. ik heb het dan ook te vaak zien gebeuren.
Daarbij heb je nog niets positiefs over hem verteld en dat wil ook wat zeggen.
Ik vind het 'knap' dat je het de eerste keer nog zolang volgehouden hebt.
Je bent meer waard HappyMe!
Ik heb er gewoon zo weinig vertrouwen in dat hij zo veranderd zou zijn. Eigenlijk ken ik hem alleen maar toen hij dus in de shit zat. Net toen we samen waren had hij nog een baan en toen na vrij korte tijd veranderde dit dus en heeft hij een paar andere banen gehad, wat alleen maar zorgde voor stress en spanningen. In die tijd werd ook de kleine geboren en uiteindelijk kwam hij dus thuis te zitten. Het grootste deel van ons huwelijk was hij dus overspannen en depressief, met alle gevolgen van dien (zijn gedrag). Hierdoor ken ik hem bijna niet anders dan negatief en moeilijk.
Dat maakt dus dat ik nu zo twijfel. Nu is de situatie voor hem dus wel beter (hij heeft rust en voelt zich goed in zijn vel. Hij zegt dat hij nu pas ziet dat zijn gezin alles voor hem betekent enz.).
Hij heeft het dus ook over een soort van lat relatie waarbij we dan dus kijken hoe het gaat, zonder dat iemand dit verder weet.
Zodra er een kink in de kabel komt is het weer vanaf punt nul beginnen dus. Klinkt hard, maar ja. ik heb het dan ook te vaak zien gebeuren.
Daarbij heb je nog niets positiefs over hem verteld en dat wil ook wat zeggen.
Ik vind het 'knap' dat je het de eerste keer nog zolang volgehouden hebt.
Je bent meer waard HappyMe!
dinsdag 26 mei 2009 om 23:06
Daarnaast zou je jezelf natuurlijk ook kunnen afvragen waarom je in eerste instantie, terwijl hij al niet te vrolijk in de shit zat, met hem in zee ging/verliefd werd.
Het lijkt me geen liefde op het eerste gezicht of tweede, maar meer; ik kan hem misschien wel gelukkig maken.
(ik kan het natuurlijk helemaal mis hebben...)
Het lijkt me geen liefde op het eerste gezicht of tweede, maar meer; ik kan hem misschien wel gelukkig maken.
(ik kan het natuurlijk helemaal mis hebben...)
dinsdag 26 mei 2009 om 23:42
Jij schrijft in het begin; Wij hebben samen ons leven weer goed op de rit en voelen ons inmiddels - na een zware tijd - weer gelukkig en goed samen.
Ik zou zeggen, hou dat gelukkige gevoel met je 2tjes. Echt je kind is zo veel beter af. Ik voelde me na de scheiding ook heel erg schuldig naar de kinderen toe, maar toen ik eenmaal goed gesetteld was en weer happy was, zat mijn dochter op een avond naast me op de bank en zei "lekker rustig he mam, helemaal geen ruzie meer". Toen wist ik dat ik de goede beslissing had genomen. Tuurlijk wilden de kinderen dat wij weer bij elkaar kwamen, welk kind wil dat niet? Mijn ex en ik konden na de scheiding nog heel goed met elkaar opschieten en langzamerhand legden de kinderen zich bij de situatie neer.
Je weet waarom je bij hem bent weggegaan en dat die situatie terug kan komen. Ik zou het niet doen!!
Ik zou zeggen, hou dat gelukkige gevoel met je 2tjes. Echt je kind is zo veel beter af. Ik voelde me na de scheiding ook heel erg schuldig naar de kinderen toe, maar toen ik eenmaal goed gesetteld was en weer happy was, zat mijn dochter op een avond naast me op de bank en zei "lekker rustig he mam, helemaal geen ruzie meer". Toen wist ik dat ik de goede beslissing had genomen. Tuurlijk wilden de kinderen dat wij weer bij elkaar kwamen, welk kind wil dat niet? Mijn ex en ik konden na de scheiding nog heel goed met elkaar opschieten en langzamerhand legden de kinderen zich bij de situatie neer.
Je weet waarom je bij hem bent weggegaan en dat die situatie terug kan komen. Ik zou het niet doen!!
woensdag 27 mei 2009 om 09:30
Hij kan wel aandringen op een kans, maar je hoeft niet altijd alles maar een kans te geven om te weten dat het niet werkt. Soms heb je van tevoren al het gevoel dat je er niet aan wil beginnen en op basis daarvan mag je dan ook gewoon een beslissing nemen. Je kunt nou eenmaal niet van alles weten hoe het was gelopen als je anders had beslist.
Ik zou hieruit ook niet durven concluderen dat hij echt veranderd is. Als hij ook deze baan kwijt zou raken en hij zou dan stabiel blijven en zich normaal blijven gedragen, dan kun je er al veel meer over zeggen. Nu weet je niet meer dan dat hij simpelweg de omstandigheden mee heeft. Ik neem aan dat hij zich ook tamelijk normaal gedroeg vóór die drie jaar ellende, toen hij dus nog gewoon een baan had. In dat stadium zit hij nu weer. Het is véél te voorbarig om te stellen dat hij veranderd is ten opzichte van zijn werkloze periode.
Kortom, het is aan jou, maar ik heb ook het gevoel dat je ernaar neigt om het niet te doen en dat je je min of meer verplicht voelt om het toch te proberen. Verplicht ben je in geen geval. Schuldig hoef je je al helemaal niet te voelen, ook niet naar jullie kind.
Ik zou hieruit ook niet durven concluderen dat hij echt veranderd is. Als hij ook deze baan kwijt zou raken en hij zou dan stabiel blijven en zich normaal blijven gedragen, dan kun je er al veel meer over zeggen. Nu weet je niet meer dan dat hij simpelweg de omstandigheden mee heeft. Ik neem aan dat hij zich ook tamelijk normaal gedroeg vóór die drie jaar ellende, toen hij dus nog gewoon een baan had. In dat stadium zit hij nu weer. Het is véél te voorbarig om te stellen dat hij veranderd is ten opzichte van zijn werkloze periode.
Kortom, het is aan jou, maar ik heb ook het gevoel dat je ernaar neigt om het niet te doen en dat je je min of meer verplicht voelt om het toch te proberen. Verplicht ben je in geen geval. Schuldig hoef je je al helemaal niet te voelen, ook niet naar jullie kind.
Don't waste your time on jealousy,
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
Sometimes you're ahead, sometimes you're behind.
woensdag 27 mei 2009 om 09:31
Ik zie hem vanavond. Ik ga hem vertellen dat het niet goed voor me voelt. Dat ik merk dat er heel erg veel kapot bij me is en dat zoals ik er nu tegenaan kijk ik denk dat er weinig tot geen kans is voor een evt. doorstart samen. Het is nog allemaal veel te vers en er is veel teveel gebeurd.
Daarbij komt dat ik zo blij ben dat de kleine en ik eindelijk onze draai weer gevonden hebben en geniet ik zó intens van de rust die er nu heerst in ons huis, ons leven...en ik merk dat ik toch weer onrustig word. Als hij me dan steeds weer gaat bellen en ik dan maar geacht word helemaal blij te zijn als hij aan de lijn is. Ik merk dat ik er gewoon geen zin in heb.
Ik ga me nu echt houden aan mijn leerpunt: opkomen voor mezelf, uitspreken wat ik vind, voel, wil. En als hij het er niet mee eens is: jammer dan! (zeg ik nu wel heel stoer hoor, maar ik vind het wel moeilijk als het moment daar is om het dan te zeggen altijd tegen zo een iemand)
Daarbij komt dat ik zo blij ben dat de kleine en ik eindelijk onze draai weer gevonden hebben en geniet ik zó intens van de rust die er nu heerst in ons huis, ons leven...en ik merk dat ik toch weer onrustig word. Als hij me dan steeds weer gaat bellen en ik dan maar geacht word helemaal blij te zijn als hij aan de lijn is. Ik merk dat ik er gewoon geen zin in heb.
Ik ga me nu echt houden aan mijn leerpunt: opkomen voor mezelf, uitspreken wat ik vind, voel, wil. En als hij het er niet mee eens is: jammer dan! (zeg ik nu wel heel stoer hoor, maar ik vind het wel moeilijk als het moment daar is om het dan te zeggen altijd tegen zo een iemand)
woensdag 27 mei 2009 om 10:09
woensdag 27 mei 2009 om 10:46
quote:pom508 schreef op 27 mei 2009 @ 10:09:
Ik vond je verhaal al zo op dat van VK en Yaya lijken....
Ya, ga je nu weer serieus overwegen om hém weer terug te nemen?!?!? Laat je hem weer in je leven toe?!?
De laatste keer dat je vertrok heb je potdomme een geheime schuilplaats moeten zoeken!
Ben even totaal sprakeloos....
@TO
Waarom is dat deel niet vermeld in de OP? Omdat je dan de antwoorden al zou kunnen voorspellen? Welke conclusie trek je daar dan uit?
Ik vond je verhaal al zo op dat van VK en Yaya lijken....
Ya, ga je nu weer serieus overwegen om hém weer terug te nemen?!?!? Laat je hem weer in je leven toe?!?
De laatste keer dat je vertrok heb je potdomme een geheime schuilplaats moeten zoeken!
Ben even totaal sprakeloos....
@TO
Waarom is dat deel niet vermeld in de OP? Omdat je dan de antwoorden al zou kunnen voorspellen? Welke conclusie trek je daar dan uit?
woensdag 27 mei 2009 om 10:50
Ik denk omdat ik reacties wilde horen van mensen die hier onbevooroordeeld in stonden.
Ik BAAL zo enorm van mezelf! Kan ook niet verklaren waarom ik hier doorheen ga. Ik was ZO overtuigd van hoe ik in de huidige situatie stond, kon zo voor de volle 100% achter mijn beslissing staan (en dat sta ik NOG!!). En tóch, wanneer ik dan weer met hem spreek, dan laat ik me meeslepen...
Ik BAAL zo enorm van mezelf! Kan ook niet verklaren waarom ik hier doorheen ga. Ik was ZO overtuigd van hoe ik in de huidige situatie stond, kon zo voor de volle 100% achter mijn beslissing staan (en dat sta ik NOG!!). En tóch, wanneer ik dan weer met hem spreek, dan laat ik me meeslepen...
woensdag 27 mei 2009 om 10:54
quote:yayaatje schreef op 27 mei 2009 @ 10:50:
Ik denk omdat ik reacties wilde horen van mensen die hier onbevooroordeeld in stonden.
Ik BAAL zo enorm van mezelf! Kan ook niet verklaren waarom ik hier doorheen ga. Ik was ZO overtuigd van hoe ik in de huidige situatie stond, kon zo voor de volle 100% achter mijn beslissing staan (en dat sta ik NOG!!). En tóch, wanneer ik dan weer met hem spreek, dan laat ik me meeslepen...
Jij noemt het onbevooroordeeld, ik noem het onwetend.
Wordt het niet tijd om contact op te nemen met de huisarts om professionele hulp te krijgen? Jezelf en je kind op deze wijze in gevaar brengen lijkt me geen teken van geestelijke stabiliteit.
Ik denk omdat ik reacties wilde horen van mensen die hier onbevooroordeeld in stonden.
Ik BAAL zo enorm van mezelf! Kan ook niet verklaren waarom ik hier doorheen ga. Ik was ZO overtuigd van hoe ik in de huidige situatie stond, kon zo voor de volle 100% achter mijn beslissing staan (en dat sta ik NOG!!). En tóch, wanneer ik dan weer met hem spreek, dan laat ik me meeslepen...
Jij noemt het onbevooroordeeld, ik noem het onwetend.
Wordt het niet tijd om contact op te nemen met de huisarts om professionele hulp te krijgen? Jezelf en je kind op deze wijze in gevaar brengen lijkt me geen teken van geestelijke stabiliteit.
