Relaties
alle pijlers
gesloopt
zondag 16 november 2008 om 09:51
hoi meiden,
Ik zit met een probleem. Heb een relatie gehad van 7 jaar met heel erg veel ups and downs. In het begin was ik zijn meisje, zijn alles, probeerde me te beschermen van de buitenwereld door me letterlijk binnen te houden en overal waar hij heen ging, nam hij me mee. Opeens sloeg zijn liefde over op onmacht, dacht dat ik achter zijn rug om flirtte met mannen, dat ik andere mannen op na hield. Begon me te slaan, eerst bood hij zijn excuses voor omdat hij zichzelf niet onder controle had, maar later kwam het elke dag voor dat hij de macht over zichzelf verloor en op mij botvierde.
En iedere keer trok ik het naar me toe alsof het mijn schuld was.
Op een gegeven moment ben ik bij hem weggegaan en ben naar een andere stad gaan wonen, maar was al zwanger van hem. Hield baby, was heel erg gelukkig met het feit dat ik moeder zou worden, al was ik al moeder van een zoontje, dus dit werd mijn tweede kindje.
Hij is er achtergekomen waar ik woonde, omdat hij vrienden had in het detectivewereld. Stond ineens voor de deur, wou me terug want hij werd helemaal gek van het gemis en beloofde beterschap. Ik hield nog heel erg veel van hem en accepteerde hem terug.
In het begin was het allemaal heel erg goed en genoot van mijn gezinnetje, al woonde we niet samen, omdat hij aan de andere kant van het land woonde, omdat hij daar werkte.
Ongemerkt begon hij mijn wereld weer te isoleren, ieder keer als hij weg ging, was ik volgens hem met andere mannen, want hij geloofde niet dat een vrouw die alleen woonde met een vriend zo ver weg, dat ze niet iets had met andere mannen. Dus ik was alleen maar aan het verdedigen en te bewijzen dat ik niemand anders had en dat ik niet zo ben zoals hij dacht dat ik was. Inmiddels was ik weer zwanger van mijn derde kindje, tweede voor hem. Heb heel erg mijn best gedaan om zijn kinderen te promoten bij hem want hij wou in het begin niets van zijn kinderen hebben, want volgens hem belemmerde kinderen je leven, meer dan dat ze je wat teruggeven. Beviel van een gezonde kereltje en bleef maar hoop hebben dat het goed zou komen. En iedere keer zaten er momenten bij dat het heel erg goed ging, totdat hij niet langer liefdevol meer kan zijn en dan komt zijn narcistische kant weer omhoog en dan word ik weer keihard naar beneden geslagen, letterlijk en figuurlijk!
Door de pil heen werd ik weer zwanger, dit keer van een dochtertje. Geen haar op mijn hoofd die er aan dacht om het weg te laten halen, was meer dan gelukkig, en ging er voor, vooral omdat ik al het gevoel had dat ik er alleen voor zou staan, net zoals met de andere kindertjes. De hele zwangerschap heb ik alleen doorgemaakt en alles alleen geregeld voor de baby en ondertussen zorgen voor 3 kinderen. Tijdens de bevalling was hij aanwezig omdat ik het vroeg aan hem. Wou dat hij de geboorte van zijn dochtertje mee zou maken. Uiteindelijk werd het een keizersnede, allemaal met spoed. Maar hij was erbij en steunde me. Eenmaal thuis moest hij na 3 dagen weg voor zijn werk naar de andere kant van het land. Dus ik stond er alleen voor, 4 kinderen, keizersnede en nog lang niet genezen van de bevalling. Maar ik stond op en ging door. In de avonduren huilen en verdriet hebben, overdag vrolijk wezen omdat mijn kinderen mij meemaakten.
Tijdens een van de keren dat hij hier was bij ons keek ik in mijn mobiel en kwam erachter dat hij een ander had. Bleek dat hij al een hele lange tijd samenwoont met zijn ex vriendin!!!
Zette hem voor de blok met wat ik las, en het enige wat hij zei is dat ik met mijn poten van zijn mobiel had moeten blijven.
Heb een gesprek met hem aangevraagd om er goed over te praten. Volgens hem was hij niet meer toe aan kinderen, hij werd er zelfs gek van. Zijn hele leven ging alleen maar om luiers en huilbabies. Waar was zijn eigen leven gebleven? Als het aan hem lag waren ze niet op de wereld terechtgekomen, want hij wou ze niet meer. En ik moest naar mezelf kijken, zag er niet meer uit, helemaal uitgezakt voor de zwangerschappen en bevallingen. Het ging alleen maar om kinderen, zag er ongeslapen uit, en was te dik ( 80 kilo, ben 3 maanden geleden bevallen, vind je het gek????) en aangezien hij van mooie slanke vrouwen hield, vroeg hij zich af waarom hij zijn kostbare jaren aan mij zou slijten, we hebben het over een man van 48 jaar.
Hij wil een levensgenieter zijn die op alle momenten met zijn vriendin op vakantie kan gaan, op bed kan blijven liggen zolang hij wil, en ongeremd kunnen zijn in het doen en laten. Maar aangezien er kinderen zijn en een vriendin die lang niet meer sexy en slank is, is er niets meer voor hem te zoeken hier, en heeft de kuierlatten genomen. Hij wil niets meer met mij of de kinderen te maken hebben en als zijn kinderen naar hem zou den vragen, moest ik zeggen dat hij dood was.
Ik ben helemaal gesloopt en kapot, zit vol verdriet, krijg telkens mailtjes en smsjes van hem dat ik nu wel blij zal zijn, kan ik lekker genieten van mannen, maar moet hem wel bellen zodat hij mee kan luisteren en meegenieten. Dat ik dit zelf heb gewild en gedaan heb, want hij had ons beide kunnen hebben, zij en ik. Het is nu eenmaal een gegeven dat hij weer met haar is, omdat zij alles voor hem regelt en huishouden doet en boodschappen haalt. Maar belangrijkste reden voor hem is dat ze haar deel van het vermogen wat ze opgebouwd eiste, en om haar mond te snoeren heeft hij haar weer teruggenomen, maar volgens hem hebben ze geen intiem leven samen, my ass!!!!
En ondertussen vragen de kinderen naar hun papa en ik maar zeggen dat hij veel moet werken en voorlopig niet kan komen, mijn borstvoeding gaat achteruit door de stress dus moet me helemaal klem drinken aan water om het op te vullen, ongeveer 4 liter drink ik!!
Sorry voor het SUPER lange verhaal, maar heb jullie nodig om me raad en advies te geven, HELP
trieste chanel
Ik zit met een probleem. Heb een relatie gehad van 7 jaar met heel erg veel ups and downs. In het begin was ik zijn meisje, zijn alles, probeerde me te beschermen van de buitenwereld door me letterlijk binnen te houden en overal waar hij heen ging, nam hij me mee. Opeens sloeg zijn liefde over op onmacht, dacht dat ik achter zijn rug om flirtte met mannen, dat ik andere mannen op na hield. Begon me te slaan, eerst bood hij zijn excuses voor omdat hij zichzelf niet onder controle had, maar later kwam het elke dag voor dat hij de macht over zichzelf verloor en op mij botvierde.
En iedere keer trok ik het naar me toe alsof het mijn schuld was.
Op een gegeven moment ben ik bij hem weggegaan en ben naar een andere stad gaan wonen, maar was al zwanger van hem. Hield baby, was heel erg gelukkig met het feit dat ik moeder zou worden, al was ik al moeder van een zoontje, dus dit werd mijn tweede kindje.
Hij is er achtergekomen waar ik woonde, omdat hij vrienden had in het detectivewereld. Stond ineens voor de deur, wou me terug want hij werd helemaal gek van het gemis en beloofde beterschap. Ik hield nog heel erg veel van hem en accepteerde hem terug.
In het begin was het allemaal heel erg goed en genoot van mijn gezinnetje, al woonde we niet samen, omdat hij aan de andere kant van het land woonde, omdat hij daar werkte.
Ongemerkt begon hij mijn wereld weer te isoleren, ieder keer als hij weg ging, was ik volgens hem met andere mannen, want hij geloofde niet dat een vrouw die alleen woonde met een vriend zo ver weg, dat ze niet iets had met andere mannen. Dus ik was alleen maar aan het verdedigen en te bewijzen dat ik niemand anders had en dat ik niet zo ben zoals hij dacht dat ik was. Inmiddels was ik weer zwanger van mijn derde kindje, tweede voor hem. Heb heel erg mijn best gedaan om zijn kinderen te promoten bij hem want hij wou in het begin niets van zijn kinderen hebben, want volgens hem belemmerde kinderen je leven, meer dan dat ze je wat teruggeven. Beviel van een gezonde kereltje en bleef maar hoop hebben dat het goed zou komen. En iedere keer zaten er momenten bij dat het heel erg goed ging, totdat hij niet langer liefdevol meer kan zijn en dan komt zijn narcistische kant weer omhoog en dan word ik weer keihard naar beneden geslagen, letterlijk en figuurlijk!
Door de pil heen werd ik weer zwanger, dit keer van een dochtertje. Geen haar op mijn hoofd die er aan dacht om het weg te laten halen, was meer dan gelukkig, en ging er voor, vooral omdat ik al het gevoel had dat ik er alleen voor zou staan, net zoals met de andere kindertjes. De hele zwangerschap heb ik alleen doorgemaakt en alles alleen geregeld voor de baby en ondertussen zorgen voor 3 kinderen. Tijdens de bevalling was hij aanwezig omdat ik het vroeg aan hem. Wou dat hij de geboorte van zijn dochtertje mee zou maken. Uiteindelijk werd het een keizersnede, allemaal met spoed. Maar hij was erbij en steunde me. Eenmaal thuis moest hij na 3 dagen weg voor zijn werk naar de andere kant van het land. Dus ik stond er alleen voor, 4 kinderen, keizersnede en nog lang niet genezen van de bevalling. Maar ik stond op en ging door. In de avonduren huilen en verdriet hebben, overdag vrolijk wezen omdat mijn kinderen mij meemaakten.
Tijdens een van de keren dat hij hier was bij ons keek ik in mijn mobiel en kwam erachter dat hij een ander had. Bleek dat hij al een hele lange tijd samenwoont met zijn ex vriendin!!!
Zette hem voor de blok met wat ik las, en het enige wat hij zei is dat ik met mijn poten van zijn mobiel had moeten blijven.
Heb een gesprek met hem aangevraagd om er goed over te praten. Volgens hem was hij niet meer toe aan kinderen, hij werd er zelfs gek van. Zijn hele leven ging alleen maar om luiers en huilbabies. Waar was zijn eigen leven gebleven? Als het aan hem lag waren ze niet op de wereld terechtgekomen, want hij wou ze niet meer. En ik moest naar mezelf kijken, zag er niet meer uit, helemaal uitgezakt voor de zwangerschappen en bevallingen. Het ging alleen maar om kinderen, zag er ongeslapen uit, en was te dik ( 80 kilo, ben 3 maanden geleden bevallen, vind je het gek????) en aangezien hij van mooie slanke vrouwen hield, vroeg hij zich af waarom hij zijn kostbare jaren aan mij zou slijten, we hebben het over een man van 48 jaar.
Hij wil een levensgenieter zijn die op alle momenten met zijn vriendin op vakantie kan gaan, op bed kan blijven liggen zolang hij wil, en ongeremd kunnen zijn in het doen en laten. Maar aangezien er kinderen zijn en een vriendin die lang niet meer sexy en slank is, is er niets meer voor hem te zoeken hier, en heeft de kuierlatten genomen. Hij wil niets meer met mij of de kinderen te maken hebben en als zijn kinderen naar hem zou den vragen, moest ik zeggen dat hij dood was.
Ik ben helemaal gesloopt en kapot, zit vol verdriet, krijg telkens mailtjes en smsjes van hem dat ik nu wel blij zal zijn, kan ik lekker genieten van mannen, maar moet hem wel bellen zodat hij mee kan luisteren en meegenieten. Dat ik dit zelf heb gewild en gedaan heb, want hij had ons beide kunnen hebben, zij en ik. Het is nu eenmaal een gegeven dat hij weer met haar is, omdat zij alles voor hem regelt en huishouden doet en boodschappen haalt. Maar belangrijkste reden voor hem is dat ze haar deel van het vermogen wat ze opgebouwd eiste, en om haar mond te snoeren heeft hij haar weer teruggenomen, maar volgens hem hebben ze geen intiem leven samen, my ass!!!!
En ondertussen vragen de kinderen naar hun papa en ik maar zeggen dat hij veel moet werken en voorlopig niet kan komen, mijn borstvoeding gaat achteruit door de stress dus moet me helemaal klem drinken aan water om het op te vullen, ongeveer 4 liter drink ik!!
Sorry voor het SUPER lange verhaal, maar heb jullie nodig om me raad en advies te geven, HELP
trieste chanel
zondag 16 november 2008 om 10:00
Raad? Ik kan alleen maar zeggen: dank god op je blote knietjes dat je nog relatief makkelijk van die kerel afgekomen bent. Hij klinkt als een enge, manipulatieve, agressieve en egoistische klootzak. Hij heeft je leven de afgelopen jaren tot een constante strijd gemaakt; een strijd waar je weliswaar zelf voor gekozen hebt, om de een of andere ondoorzichtige reden, maar die desalnietemin je levensvreugde toch vrij minimaal moet hebben gemaakt.
Ik begrijp dat dit zwaar is: vier kinderen, alleen opvoeden, volledige zelfstandigheid, maar zie dit als een kans, en grijp hem! Bouw een eigen leven op, als een stoere zelfstandige moeder! Laat je kinderen zien dat een vrouw zich niet als oud vuil hoort te laten behandelen, en laat je kinderen zien dat vrouwen zich prima kunnen redden zonder een kerel die ze slaat.
Sterkte meid, je kunt het!
Ik begrijp dat dit zwaar is: vier kinderen, alleen opvoeden, volledige zelfstandigheid, maar zie dit als een kans, en grijp hem! Bouw een eigen leven op, als een stoere zelfstandige moeder! Laat je kinderen zien dat een vrouw zich niet als oud vuil hoort te laten behandelen, en laat je kinderen zien dat vrouwen zich prima kunnen redden zonder een kerel die ze slaat.
Sterkte meid, je kunt het!
zondag 16 november 2008 om 10:01
Als ik je verhaal zo lees denk ik dat je blij moet zijn dat je van hem af bent. Die man is je moeite echt niet waard. Jammer dat je kinderen zo'n vader hebben want hij is ze ook niet waard. Bouw je leven op zonder hem. Hou geen rekening met hem. Laat hem en zijn vriendin in hun sop gaarkoken. LAAT HEM GAAN!!! Beter voor jou en je kinderen.
zondag 16 november 2008 om 10:03
Hoe eerder je loskomt van deze man, hoe beter. Het moet je na al die jaren, drie kinderen en zoveel ellende duidelijk zijn nu dat je van hem niets te verwachten hebt. Niets. Hoe eerder dat definitief tot je doordringt, hoe beter.
Ga naar de huisarts, laat je doorverwijzen naar Maatschappelijk Werk, kijk wat er geregeld moet worden voor de kinderen, inzake kinderalimentatie (als hij de kinderen erkend heeft tenminste).
Je bent geslagen, vernederd, in de steek gelaten door deze man. Aan hem heb je niets, je zult het alleen moeten doen en het is te hopen dat hij nog eens omkijkt naar zijn kinderen, maar laat dat wel vastleggen ergens, dus zoek hulp, ga niet alleen rommelen, je kunt het nu even niet alleen.
Lieve meid, je hebt veel meegemaakt, je bent gesloopt schrijf je, en terecht, je bent ook gesloopt en je hebt je láten slopen. Dat is geen verwijt, wel een feit.
Neem het heft in eigen handen, zoek hulp en laat je leven niet meer verknoeien door de man die niks geeft om jou en je kinderen.
Schrijf je weer?
(f)
Ga naar de huisarts, laat je doorverwijzen naar Maatschappelijk Werk, kijk wat er geregeld moet worden voor de kinderen, inzake kinderalimentatie (als hij de kinderen erkend heeft tenminste).
Je bent geslagen, vernederd, in de steek gelaten door deze man. Aan hem heb je niets, je zult het alleen moeten doen en het is te hopen dat hij nog eens omkijkt naar zijn kinderen, maar laat dat wel vastleggen ergens, dus zoek hulp, ga niet alleen rommelen, je kunt het nu even niet alleen.
Lieve meid, je hebt veel meegemaakt, je bent gesloopt schrijf je, en terecht, je bent ook gesloopt en je hebt je láten slopen. Dat is geen verwijt, wel een feit.
Neem het heft in eigen handen, zoek hulp en laat je leven niet meer verknoeien door de man die niks geeft om jou en je kinderen.
Schrijf je weer?
(f)
zondag 16 november 2008 om 10:04
Het is een lang verhaal. Maar wat voor een advies wil je precies hebben?
Het is heel vervelend, dat het zo gelopen is. Hij klinkt als een zeer onbetrouwbare man. Iemand, die graag de macht heeft over een man en wil bepalen hoe de ander zijn leven leidt.
Maar wat is jouw rol in dit verhaal? Jij hebt dit allemaal toegelaten. Uit angst? Was je zo onzeker? Dat je het allemaal maar accepteerde?
Het lijkt me heel erg zwaar om in je eentje vier kinderen op te voeden. Heb je hulp? Betaald hij alimentatie voor de kids?
Het is heel vervelend, dat het zo gelopen is. Hij klinkt als een zeer onbetrouwbare man. Iemand, die graag de macht heeft over een man en wil bepalen hoe de ander zijn leven leidt.
Maar wat is jouw rol in dit verhaal? Jij hebt dit allemaal toegelaten. Uit angst? Was je zo onzeker? Dat je het allemaal maar accepteerde?
Het lijkt me heel erg zwaar om in je eentje vier kinderen op te voeden. Heb je hulp? Betaald hij alimentatie voor de kids?
zondag 16 november 2008 om 10:06
Echt waar, begrijp me niet verkeerd, maar hoe is het mogelijk dat een vrouw zich herhaaldelijk op die manier laat behandelen (en zwanger maken?!?!) en dan verbaasd en verdrieig zijn dat er geen mooi happy end aanzit? De eerste signalen had je al in het begin: Hij hield me letterlijk binnen want ik was zijn alles?
Maargoed, aan zo'n vragen heb je nu niks. Jij zult hulp voor jezelf en je kinderen moeten gaan zoeken, maatschappelijk werk inschakelen, of familie, vrienden? Die klootzak moet je vanaf nu deleten uit je leven, staat hij over een tijd voor je deur, trap er dan niet weer in. Verder vermoed ik dat je een niet al te hoog zelfbeel hebt, anders zou dit nooit gebeurd zijn. Ga eens naar je huisarts, misschien kan hij je doorverwijzen naar het riagg.
Want dat je aan jezelf zult moeten gaan werken is een feit!
Kom op, schouders eronder. Uiteindelijk ben je hetzelf geweest die jou in deze situatie heeft laten terechtkomen. Dus vecht terug voor jezelf en je kinderen. Zorg dat je jezelf terugvind meid..
Heel veel sterkte
Maargoed, aan zo'n vragen heb je nu niks. Jij zult hulp voor jezelf en je kinderen moeten gaan zoeken, maatschappelijk werk inschakelen, of familie, vrienden? Die klootzak moet je vanaf nu deleten uit je leven, staat hij over een tijd voor je deur, trap er dan niet weer in. Verder vermoed ik dat je een niet al te hoog zelfbeel hebt, anders zou dit nooit gebeurd zijn. Ga eens naar je huisarts, misschien kan hij je doorverwijzen naar het riagg.
Want dat je aan jezelf zult moeten gaan werken is een feit!
Kom op, schouders eronder. Uiteindelijk ben je hetzelf geweest die jou in deze situatie heeft laten terechtkomen. Dus vecht terug voor jezelf en je kinderen. Zorg dat je jezelf terugvind meid..
Heel veel sterkte
zondag 16 november 2008 om 10:23
dank je wel meiden,
het is niet dat ik hem terugwil, absoluut niet meer, want ik heb inderdaad teveel laten sollen met me door hem. Maar wou advies hoe ik dit zou moeten verwerken, hoe ik mijn kids duidelijk moet laten maken dat papa niet meer terugkomt.
In het begin was ik dom en naief omdat iemand op een onbeschrijvelijke manier gek op me was, dacht dat het speciaal was. Iemand die me zijn meisje noemde.
Ik heb voor dat ik een relatie met hem had, een vriend gehad en dat was de vader van mijn oudste zoontje. Had niet echt de ervaring hoe het zou moeten zijn in een relatie, en aangezien de relatie met mijn eerste vriend niet denderend was, geloofde ik in de vader van mijn kinderen.
Mijn hele wereld was een isolement met hem, mocht geen vrienden of vriendinnen hebben, want anders zou iemand mij op andere gedachten brengen en me in laten zien dat het toch echt niet goed was wat hij deed. En dat ik wakker moest worden, want waarom zou ik het me aan laten doen?
Ik kreeg dicht tegen mijn hard gedrukt van hem dat ik het aan niemand moest vertellen,want ik zou alleen maar voor gek verklaard worden, want niemand zou me geloven, en aangezien hij een charmante, aantrekkelijke man is met een zeer goede babbel, zou iedereen hem geloven. Dus ik sloot het allemaal in mijn hart en speelde mooi weer naar de buitenwereld.
Begrijp me niet verkeerd, wou niet klagen of wat dan ook, wou alleen het verhaal van me afschrijven en kijken of er andere vrouwen zijn die ongeveer het zelfde hebben meegemaakt en mij hun ervaringen vertellen hoe ze zich hebben gered en sterke vrouwen zijn worden. Even contact met de buitenwereld, omdat ik gevoelsmatig zolang verstopt ben geweest.
het is niet dat ik hem terugwil, absoluut niet meer, want ik heb inderdaad teveel laten sollen met me door hem. Maar wou advies hoe ik dit zou moeten verwerken, hoe ik mijn kids duidelijk moet laten maken dat papa niet meer terugkomt.
In het begin was ik dom en naief omdat iemand op een onbeschrijvelijke manier gek op me was, dacht dat het speciaal was. Iemand die me zijn meisje noemde.
Ik heb voor dat ik een relatie met hem had, een vriend gehad en dat was de vader van mijn oudste zoontje. Had niet echt de ervaring hoe het zou moeten zijn in een relatie, en aangezien de relatie met mijn eerste vriend niet denderend was, geloofde ik in de vader van mijn kinderen.
Mijn hele wereld was een isolement met hem, mocht geen vrienden of vriendinnen hebben, want anders zou iemand mij op andere gedachten brengen en me in laten zien dat het toch echt niet goed was wat hij deed. En dat ik wakker moest worden, want waarom zou ik het me aan laten doen?
Ik kreeg dicht tegen mijn hard gedrukt van hem dat ik het aan niemand moest vertellen,want ik zou alleen maar voor gek verklaard worden, want niemand zou me geloven, en aangezien hij een charmante, aantrekkelijke man is met een zeer goede babbel, zou iedereen hem geloven. Dus ik sloot het allemaal in mijn hart en speelde mooi weer naar de buitenwereld.
Begrijp me niet verkeerd, wou niet klagen of wat dan ook, wou alleen het verhaal van me afschrijven en kijken of er andere vrouwen zijn die ongeveer het zelfde hebben meegemaakt en mij hun ervaringen vertellen hoe ze zich hebben gered en sterke vrouwen zijn worden. Even contact met de buitenwereld, omdat ik gevoelsmatig zolang verstopt ben geweest.
zondag 16 november 2008 om 10:33
Ik heb jouw verhaal met stijgende verbazing gelezen.
Wat ik er in lees, is dat alles je 'overkomen' is. Zo was je alleen met je eerste kind en zó waren er ineens drie bij. Meid, daar was je zelf bij he... Kan me voorstellen dat je op dit moment ook nog onder invloed van hormonen verkeert en dan ook nog alleen gelaten worden, dat is niet niks. Naast een wens ik je heel veel sterkte in deze moeilijke tijd, ik ben zeker niet jaloers op jouw situatie...
Mijn advies: verbreek alle banden met de vader van je kinderen als hij écht zo onbetrouwbaar is. Kinderen hebben recht op stabiliteit, een vader die af en toe eens zijn rechten komt claimen als het hem uitkomt, komt dat gevoel niet ten goede. Bovendien is 'ie ook niet goed voor jou en nu verdien je alle steun die je kunt krijgen, niet iemand die je de vernieling inhelpt. En probeer eens om je heen te kijken of er mensen zijn die je kunnen/willen helpen met de zorg voor je kinderen. Zo krijg je zelf ook een beetje lucht en kun je de moeder zijn die je wilt zijn. Sterkte!
Wat ik er in lees, is dat alles je 'overkomen' is. Zo was je alleen met je eerste kind en zó waren er ineens drie bij. Meid, daar was je zelf bij he... Kan me voorstellen dat je op dit moment ook nog onder invloed van hormonen verkeert en dan ook nog alleen gelaten worden, dat is niet niks. Naast een wens ik je heel veel sterkte in deze moeilijke tijd, ik ben zeker niet jaloers op jouw situatie...
Mijn advies: verbreek alle banden met de vader van je kinderen als hij écht zo onbetrouwbaar is. Kinderen hebben recht op stabiliteit, een vader die af en toe eens zijn rechten komt claimen als het hem uitkomt, komt dat gevoel niet ten goede. Bovendien is 'ie ook niet goed voor jou en nu verdien je alle steun die je kunt krijgen, niet iemand die je de vernieling inhelpt. En probeer eens om je heen te kijken of er mensen zijn die je kunnen/willen helpen met de zorg voor je kinderen. Zo krijg je zelf ook een beetje lucht en kun je de moeder zijn die je wilt zijn. Sterkte!
zondag 16 november 2008 om 10:37
He Chanel,
Jeetje meid, wat een verhaal, hoe heb je het zover kunnen laten komen... Wat een verschrikkelijke man!
Zo te horen maakt hem het echt allemaal niet uit.
Ik ben het helemaal eens met: Muts van de week, inderdaad die hulp zoeken, hem verbannen uit je leven !!
Dapper vind ik je wel, zo je verhaal neer te zetten.
Heel veel sterkte gewenst.
I
Jeetje meid, wat een verhaal, hoe heb je het zover kunnen laten komen... Wat een verschrikkelijke man!
Zo te horen maakt hem het echt allemaal niet uit.
Ik ben het helemaal eens met: Muts van de week, inderdaad die hulp zoeken, hem verbannen uit je leven !!
Dapper vind ik je wel, zo je verhaal neer te zetten.
Heel veel sterkte gewenst.
I
zondag 16 november 2008 om 10:38
Ik maakte (alleen dan zonder de kinderen) een soortgelijke relatie mee met iemand. Dat van 'zijn meisje' zijn herken ik. Ik was in eerste instantie dat waar zijn wereld om draaide maar al vrij snel bleek dat hij niet echt gevoel op kon brengen voor een ander. Dus dat zijn acties gevolgen hadden voor mij, dat ik kapot ging aan zijn leugens e.d. raakte hem niet. Niet écht. Hij vond het rot als ik verdriet had maar meer omdat ik dan niet optimaal functioneerde voor hem, binnen de relatie, niet omdat hij spijt had van wat zijn actie teweeg bracht. Ook hij gebruikte geweld en ook in die relatie was ik de redder, de moeder, degene die hem zou 'genezen'. Dat had ik me ingeprent blijkbaar en hij ook want ik ging drie keer bij hem weg maar dan haalde hij me weer terug, hij kon me niet missen. En dat verwarde ik met liefde. Net als zijn geweld. Waarom zou hij me slaan als hij niet van me hield? En hij bevestigde dat door te zeggen dat hij zoveel van me hield dat hij het niet kon verdragen als we niet op één lijn zaten en zodoende moest er wel eens met geweld een einde komen aan een 'discussie'. Daarbij was hij altijd de baas, vond hij en kon hij het niet hebben dat ik hem vaak te slim af was, dat ik gelijk had als hij logisch nadacht, dus dacht hij niet logisch na. Zo simpel was dat.
Maar ik bleef hopen op 'genezing' zo noem ik het maar even. Het zou op een dag allemaal 'goedkomen'. Hoe dat er dan uit zou zien met alle ellende die er tussen ons in stond, daarover had ik niet zo'n goed beeld maar goedkomen zou het, wat dat wilde ik.
Ik kwam pas los en werd pas sterk toen ik erkende dat ik zelf een rol had in het geheel. Toen ik stopte met slachtoffer zijn maar weer voor mezelf ging denken en zeker niet meer voor hem. Wan daar gaat het mis, als je zowel voor jezelf als voor hem gaat denken en dat blijft doen.
De enige confrontatie die je aan moet gaan is die met jezelf en dat heb je gedaan als je schrijft dat je hem niet meer terug wil. Ik denk dat je ergens nog wel hoopt dat het op een dag 'goedkomt' en dat begrijp ik ook want daar moet tijd overheen.
Maar je bent niet de enige die meemaakt wat jij hebt meegemaakt. Er zijn er meer zoals jij op het forum en ik hoop dat ze zich melden. Het geeft enorm veel steun als je leest dat er meer vrouwen zijn die - hoewel allemaal heel verschillend - in dezelfde patronen hebben gezeten en dat die vrouwen niet dom of zwak waren. Want om zo'n relatie te doorstaan moet je juist heel erg sterk zijn.
Onthoud dat maar goed.
Maar ik bleef hopen op 'genezing' zo noem ik het maar even. Het zou op een dag allemaal 'goedkomen'. Hoe dat er dan uit zou zien met alle ellende die er tussen ons in stond, daarover had ik niet zo'n goed beeld maar goedkomen zou het, wat dat wilde ik.
Ik kwam pas los en werd pas sterk toen ik erkende dat ik zelf een rol had in het geheel. Toen ik stopte met slachtoffer zijn maar weer voor mezelf ging denken en zeker niet meer voor hem. Wan daar gaat het mis, als je zowel voor jezelf als voor hem gaat denken en dat blijft doen.
De enige confrontatie die je aan moet gaan is die met jezelf en dat heb je gedaan als je schrijft dat je hem niet meer terug wil. Ik denk dat je ergens nog wel hoopt dat het op een dag 'goedkomt' en dat begrijp ik ook want daar moet tijd overheen.
Maar je bent niet de enige die meemaakt wat jij hebt meegemaakt. Er zijn er meer zoals jij op het forum en ik hoop dat ze zich melden. Het geeft enorm veel steun als je leest dat er meer vrouwen zijn die - hoewel allemaal heel verschillend - in dezelfde patronen hebben gezeten en dat die vrouwen niet dom of zwak waren. Want om zo'n relatie te doorstaan moet je juist heel erg sterk zijn.
Onthoud dat maar goed.
zondag 16 november 2008 om 12:05
Eleonora, wat een prachtige post weer Zoals zo vaak, raak je me direct in het hart met de manier hoe jij de zaken weet te verwoorden. Dikke knuffel.
@TO: ook ik heb in zo'n situatie gezeten, acht jaar lang maar liefst. Zelfde verhaal als Eleonora: ik was z'n meisje, z'n engel, z'n muze, z'n redder, alles... Totdat 'ie me in the pocket had. Dan boeide mijn gevoelens, mijn verdriet hem niet, nee het was alleen maar "lastig" voor hém om daarmee geconfronteerd te worden. Ikke ikke ikke en de rest kan stikken. Geen empathie, geen begrip, geen liefde, nee 'what's in it for ME' en verder niets. Was ik "lastig" dan trapte 'ie me weg, ging ik weg en werd ik weer sterk dan bewoog 'ie hemel en aarde om me weer terug te krijgen. En geloof me maar dat ik terug ging. Ik wilde hem zó graag geloven, alles zou anders worden en vanaf nu zouden we gelukkig zijn... Totdat ik m'n wantrouwen opzij zette en dan begon het spel weer van voor af aan. Manipulatie, liegen, dreigen, geweld, bedriegen, alles was geoorloofd en niets was hem teveel en uiteraard lag het altijd allemaal aan mij. Als ik maar... had ik maar...
Ik ben er nu voor keer nummer zoveel vanaf, probeer nu m'n leven weer op de rails te krijgen. Therapie, antidepressiva, het hele rattaplan. Ben ongeveer 9 kilo afgevallen van de stress en zit nu op zwaar ondergewicht, het gaat met vallen en opstaan en ik heb een lange weg te gaan, de ene dag heb ik er meer vertrouwen in dan de andere... Maar ik ben in ieder geval op weg terug naar mijzelf. En die weg gun ik jou ook van harte. Wees blij dat je van die manipulatieve egoïstische flapdrol zonder verantwoordelijkheidsgevoel af bent, ga voor je eigen leven en dat van je kinderen, en laat z'n chickie lekker "genieten" van zijn heerlijke persoonlijkheid (NOT).
Ben je in therapie? Heb je mensen om je heen die je begrijpen en steunen? Een paar lieve fijne vrienden, familieleden... Contact, begrip, menselijkheid... het is zó belangrijk als je zo door de mangel bent gehaald door zo'n ***** (censuur) .
Wens je in ieder geval héél veel sterkte, ik weet waar je doorheen gaat maar geloof me, je komt er wel... Als je bij hem was gebleven of hem weer teruggenomen had, was je alleen maar verder bergafwaarts gegaan... Nu is het tijd voor de weg omhoog!
!
@TO: ook ik heb in zo'n situatie gezeten, acht jaar lang maar liefst. Zelfde verhaal als Eleonora: ik was z'n meisje, z'n engel, z'n muze, z'n redder, alles... Totdat 'ie me in the pocket had. Dan boeide mijn gevoelens, mijn verdriet hem niet, nee het was alleen maar "lastig" voor hém om daarmee geconfronteerd te worden. Ikke ikke ikke en de rest kan stikken. Geen empathie, geen begrip, geen liefde, nee 'what's in it for ME' en verder niets. Was ik "lastig" dan trapte 'ie me weg, ging ik weg en werd ik weer sterk dan bewoog 'ie hemel en aarde om me weer terug te krijgen. En geloof me maar dat ik terug ging. Ik wilde hem zó graag geloven, alles zou anders worden en vanaf nu zouden we gelukkig zijn... Totdat ik m'n wantrouwen opzij zette en dan begon het spel weer van voor af aan. Manipulatie, liegen, dreigen, geweld, bedriegen, alles was geoorloofd en niets was hem teveel en uiteraard lag het altijd allemaal aan mij. Als ik maar... had ik maar...
Ik ben er nu voor keer nummer zoveel vanaf, probeer nu m'n leven weer op de rails te krijgen. Therapie, antidepressiva, het hele rattaplan. Ben ongeveer 9 kilo afgevallen van de stress en zit nu op zwaar ondergewicht, het gaat met vallen en opstaan en ik heb een lange weg te gaan, de ene dag heb ik er meer vertrouwen in dan de andere... Maar ik ben in ieder geval op weg terug naar mijzelf. En die weg gun ik jou ook van harte. Wees blij dat je van die manipulatieve egoïstische flapdrol zonder verantwoordelijkheidsgevoel af bent, ga voor je eigen leven en dat van je kinderen, en laat z'n chickie lekker "genieten" van zijn heerlijke persoonlijkheid (NOT).
Ben je in therapie? Heb je mensen om je heen die je begrijpen en steunen? Een paar lieve fijne vrienden, familieleden... Contact, begrip, menselijkheid... het is zó belangrijk als je zo door de mangel bent gehaald door zo'n ***** (censuur) .
Wens je in ieder geval héél veel sterkte, ik weet waar je doorheen gaat maar geloof me, je komt er wel... Als je bij hem was gebleven of hem weer teruggenomen had, was je alleen maar verder bergafwaarts gegaan... Nu is het tijd voor de weg omhoog!
!
zondag 16 november 2008 om 12:52
Chanel, ook voor mij is je verhaal herkenbaar.
Ik was ook 'zijn meisje', zijn redder, zijn alles.
En acht jaar later was ik kapot, zo moe. Gesloopt. En zwanger van mijn dochtertje.
In die jaren samen over al mijn grenzen heen laten gaan, stukje bij beetje ging ik stuk. En wat hield ik veel van die man. Onbegrijpelijk voor diegenen die mijn verhaal misschien hebben gelezen. Maar gelukkig reageerden er op het topic waar ik schreef juist vrouwen die mij hielpen inzicht te krijgen in wat er was gebeurd, de patronen die er waren.
Het is zo confronterend om hier doorheen te gaan, om alles duidelijk te gaan zien. Jouw eigen gedrag, en het geweld, het dreigen en liegen steeds meer gaan zien. Alsof het er eerst wel was maar dat je het niet kon rijmen met je wens dat alles beter zou worden, dat hij zou veranderen of dat op een dag het allemaal wél zou werken en je eindelijk gelukkig kon gaan zijn met je gezin.
En dan zie je hoe je leven was en dat je keuzes hebt gemaakt die niet alleen jou raken maar ook je kind.
Net als Leo zegt, het loskomen van deze man hangt samen met het inzien van jouw aandeel in deze relatie met hem.
Je moet naar jezelf en je leven leren kijken op een gezonde manier en niet zoals je nu gewend bent. Het is zoiets als dat je afstand neemt en een besluit neemt om nu eens echt naar de hele situatie te kijken en dat je wil zien wat hier zich allemaal afspeelt.
Dat je besluit om het te willen zien omdat je vanaf nu gezonde keuzes wilt maken voor jou en je kinderen.
Hoe voel je je nu je je verhaal hier hebt gedaan? Er zijn in ieder geval veel vrouwen hier die met je mee willen denken om het voor jezelf goed op de rit te gaan krijgen. Dus ik hoop dat je blijft schrijven ook al schaam je je misschien voor (een deel) van je verhaal.
Ik schaamde me echt erg en dat heeft me er een tijd van weerhouden om me te uiten of hulp te vragen.
Maar zoals MM het zegt, op een dag is het zover en dan is het tijd voor de weg omhoog.
Ik was ook 'zijn meisje', zijn redder, zijn alles.
En acht jaar later was ik kapot, zo moe. Gesloopt. En zwanger van mijn dochtertje.
In die jaren samen over al mijn grenzen heen laten gaan, stukje bij beetje ging ik stuk. En wat hield ik veel van die man. Onbegrijpelijk voor diegenen die mijn verhaal misschien hebben gelezen. Maar gelukkig reageerden er op het topic waar ik schreef juist vrouwen die mij hielpen inzicht te krijgen in wat er was gebeurd, de patronen die er waren.
Het is zo confronterend om hier doorheen te gaan, om alles duidelijk te gaan zien. Jouw eigen gedrag, en het geweld, het dreigen en liegen steeds meer gaan zien. Alsof het er eerst wel was maar dat je het niet kon rijmen met je wens dat alles beter zou worden, dat hij zou veranderen of dat op een dag het allemaal wél zou werken en je eindelijk gelukkig kon gaan zijn met je gezin.
En dan zie je hoe je leven was en dat je keuzes hebt gemaakt die niet alleen jou raken maar ook je kind.
Net als Leo zegt, het loskomen van deze man hangt samen met het inzien van jouw aandeel in deze relatie met hem.
Je moet naar jezelf en je leven leren kijken op een gezonde manier en niet zoals je nu gewend bent. Het is zoiets als dat je afstand neemt en een besluit neemt om nu eens echt naar de hele situatie te kijken en dat je wil zien wat hier zich allemaal afspeelt.
Dat je besluit om het te willen zien omdat je vanaf nu gezonde keuzes wilt maken voor jou en je kinderen.
Hoe voel je je nu je je verhaal hier hebt gedaan? Er zijn in ieder geval veel vrouwen hier die met je mee willen denken om het voor jezelf goed op de rit te gaan krijgen. Dus ik hoop dat je blijft schrijven ook al schaam je je misschien voor (een deel) van je verhaal.
Ik schaamde me echt erg en dat heeft me er een tijd van weerhouden om me te uiten of hulp te vragen.
Maar zoals MM het zegt, op een dag is het zover en dan is het tijd voor de weg omhoog.
zondag 16 november 2008 om 16:24
meiden,
sorry, was even afwezig omdat mijn kindje van 4 hoge koorts heeft en moest verzorgen.
Ongelofelijk, de berichten die sommigen stuurden.
@eleonora, jouw woorden hebben me heel erg geraakt, net zoals Iseo en Mastermind.
Je denkt dat het iedere keer wel weer goed komt als je zelf maar veranderd, maar telkens vond hij een andere reden om geweld te gebruiken of om me te vertellen dat ik een vet varken ben.
Ik wist dat er in Nederland heel veel vrouwen het meemaken, maar ik had er geen idee van dat ik het hier zou vinden bij jullie en dat er reacties zouden komen.
Ik weet dat er veel vrouwen zeggen dat het hun niet zou overkomen en dat ze dan bij de eerste klap of vernedering weg zouden gaan, maar geloof me, zo werkt het niet. Die mannen weten precies hoe ze te werk gaan, en bouwen eerst een spinnenweb om je heen, zodat je geen kant op kan gaan.
@Eleonora, is goed, als ik de hele batterij aan kinderen in bed heb gedaan, ben ik weer terug om te reageren en verder van me af te schrijven, denk rond half 8.
Dikke knuffel,
chanel
sorry, was even afwezig omdat mijn kindje van 4 hoge koorts heeft en moest verzorgen.
Ongelofelijk, de berichten die sommigen stuurden.
@eleonora, jouw woorden hebben me heel erg geraakt, net zoals Iseo en Mastermind.
Je denkt dat het iedere keer wel weer goed komt als je zelf maar veranderd, maar telkens vond hij een andere reden om geweld te gebruiken of om me te vertellen dat ik een vet varken ben.
Ik wist dat er in Nederland heel veel vrouwen het meemaken, maar ik had er geen idee van dat ik het hier zou vinden bij jullie en dat er reacties zouden komen.
Ik weet dat er veel vrouwen zeggen dat het hun niet zou overkomen en dat ze dan bij de eerste klap of vernedering weg zouden gaan, maar geloof me, zo werkt het niet. Die mannen weten precies hoe ze te werk gaan, en bouwen eerst een spinnenweb om je heen, zodat je geen kant op kan gaan.
@Eleonora, is goed, als ik de hele batterij aan kinderen in bed heb gedaan, ben ik weer terug om te reageren en verder van me af te schrijven, denk rond half 8.
Dikke knuffel,
chanel
zondag 16 november 2008 om 16:26
zondag 16 november 2008 om 16:30
" Ik weet dat er veel vrouwen zeggen dat het hun niet zou overkomen en dat ze dan bij de eerste klap of vernedering weg zouden gaan, maar geloof me, zo werkt het niet"
Dat weten we
En zelf las ik altijd vol ongeloof de verhalen van vrouwen die bleven of teruggingen. Ik vond het, excusez le mot, domme zwakke mutsen.
En toen overkwam het mezelf.
Ik weet niet hoe het werkt. Hoe het wel werkt of niet werkt, ik weet het niet.
Het moet toch zo logisch zijn, na de eerste vernederingen en/of geweld, wegwezen.
Maar die logica gaat niet op.
De menselijke psyche zit raar in elkaar.
Dat weten we
En zelf las ik altijd vol ongeloof de verhalen van vrouwen die bleven of teruggingen. Ik vond het, excusez le mot, domme zwakke mutsen.
En toen overkwam het mezelf.
Ik weet niet hoe het werkt. Hoe het wel werkt of niet werkt, ik weet het niet.
Het moet toch zo logisch zijn, na de eerste vernederingen en/of geweld, wegwezen.
Maar die logica gaat niet op.
De menselijke psyche zit raar in elkaar.
Geen bijzonderheden
zondag 16 november 2008 om 17:03
Wat een vreselijk verhaal, denk maar het is geweest en het zal niet meer gebeuren. Je kunt er nu ook niks meer aan veranderen. Wel wat je wilt voor in de toekomst.
Ik zou alleereerst een ander telefoon/gsm nummer nemen en veranderen van emailadres.
Kom je tenminste zijn woorden niet meer tegen, is die confrontatie weg.
Je kunt goed voor jezelf en je kindjes zorgen, want dat doe je al die tijd al.
Schakel wel hulp in voor jezelf dat je alles wat er gebeurd is kunt gaan verwerken. Belangrijk, anders blijft het je "achtervolgen" .
Ook zou ik bij de politie een melding maken ( je hoeft geen aanklacht in te dienen ) meer zeggen wat er zoal gebeurd is en als hij je weer lastig komt vallen aan de deur, dat je maar een telefoontje kan plegen naar de politie, ze weten er dan al vanaf, zonder dat je het achteraf moet gaan vertellen.
Praat ook met een goede vriendin/vriend, je ouders of wie dan ook ( hier) en praat ook echt, je hoeft je niet te schamen oid.
het ergste is dat je niet de enigste bent die zulke dingen mee maakt.
Heel veel sterkte !
Ik zou alleereerst een ander telefoon/gsm nummer nemen en veranderen van emailadres.
Kom je tenminste zijn woorden niet meer tegen, is die confrontatie weg.
Je kunt goed voor jezelf en je kindjes zorgen, want dat doe je al die tijd al.
Schakel wel hulp in voor jezelf dat je alles wat er gebeurd is kunt gaan verwerken. Belangrijk, anders blijft het je "achtervolgen" .
Ook zou ik bij de politie een melding maken ( je hoeft geen aanklacht in te dienen ) meer zeggen wat er zoal gebeurd is en als hij je weer lastig komt vallen aan de deur, dat je maar een telefoontje kan plegen naar de politie, ze weten er dan al vanaf, zonder dat je het achteraf moet gaan vertellen.
Praat ook met een goede vriendin/vriend, je ouders of wie dan ook ( hier) en praat ook echt, je hoeft je niet te schamen oid.
het ergste is dat je niet de enigste bent die zulke dingen mee maakt.
Heel veel sterkte !
zondag 16 november 2008 om 22:31
Lieve Chanel
schrijf, praat, zoek hulp en zorg dat je deze ellende achter je laat.
Word weer jezelf, gaat je zeker lukken maar je moet jezelf niet meer bekijken door zijn ogen, maar door die van jezelf.
Want ergens in die gesloopte vrouw zit jij zelf en die kan nu weer gaan bloeien.
ff offtopic, MM fijn dat hij nu buitenbeeld is. Hou vol!! Echt ook jij kan het!
Iseo
Leo, je zegt het weer prachtig!
schrijf, praat, zoek hulp en zorg dat je deze ellende achter je laat.
Word weer jezelf, gaat je zeker lukken maar je moet jezelf niet meer bekijken door zijn ogen, maar door die van jezelf.
Want ergens in die gesloopte vrouw zit jij zelf en die kan nu weer gaan bloeien.
ff offtopic, MM fijn dat hij nu buitenbeeld is. Hou vol!! Echt ook jij kan het!
Iseo
Leo, je zegt het weer prachtig!
