Relaties
alle pijlers
Goede relatie en ineens verliefd??
maandag 9 juni 2008 om 21:17
Hoi,
ik loop al een paar maanden rond met het idee mijn 'probleem' op Viva te schrijven, om zo handige reacties te krijgen...Ik ga het nu toch proberen. Het is een heel verhaal maar ik probeer het concreet te houden. Ik treed niet in details ivm herkenbaarheid, al zullen duizenden vrouwen er iets in herkennen...
Ik woon inmiddels 5 jaar samen, mijn relatie gaat goed, ik mag in mijn handjes knijpen met de man die zoveel van me houdt. Ik had dat idee ook tot vorig jaar, toen ontmoette ik iemand in de kennisenkring die maar in mijn gedachten bleef zitten. En dat niet alleen, hoe meer ik hem tegenkwam, hoe langer ik erna van slag was. En van slag zijn? Ik leefde op wolken (geen roze), ik kon de wereld aan, had energie voor tien, niet eten kunnen..ik leek verliefd!! En toch tegelijk: ik waardeerde mijn vriend des te meer. Je hoort wel eens dat iemand die verliefd is op 'een ander' alle irritaties bij haar partner duidelijker ziet, maar ik hield nog meer van hem. Die 'andere' man is een beetje een tegenpool van mijn vriend. Ik heb na een half jaar zwijmelen over die ander geconcludeerd dat mijn gevoel uit de hand liep. Ik besloot het eerlijk te vertellen dat ik verliefd was op iemand anders aan mijn vriend. Die reageerde eerst geschrokken en we hebben er over gepraat, maar zoals mijn vriend nu eenmaal is; weinig woorden kreeg ik terug. Ik heb toen het gesprek maar 'afgemaakt' door te zeggen dat ik absoluut voor onze relatie ga en voor alles wat we hebben opgebouwd en dat ik van hem hou. Dat je best verliefd kunt worden op een ander maar dat het belangrijkste daarbij is: wat je er mee doet.
Kortom: eind goed, al goed. Maar van binnen? Ik ben echt tot over mijn oren verliefd, en het ergste is..als ik die ander zie, dat ik mezelf steeds vaker laat kennen.Rood worden, onhandig zijn, veel lachen om niks en het ergste; in een gesprek kan ik die ander niet volgen als hij erbij is omdat ik me zo schuldig voel. Schuldgevoel overheerst. Ik hou ontzettend veel van mijn vriend maar voel die verliefde gevoelens niet meer. Sleur in onze relatie? Ja, er aan werken kan wel, maar die ander kan ik niet uit mijn hoofd zetten. Ik fantaseer over hem etc. Mijn vriend denkt dat het langzaam is overgewaaid en dat hoop ik ook nog steeds.
Wat wil ik doen? Hier mijn idee. Ik wil vertellen aan die ander dat ik gevoelens heb voor hem maar dat ik er niets mee wil doen.Dat ik voor mijn vriend ga. Waarom wil ik die ander dat vertellen? Hij kan het zien als een compliment (altijd leuk toch??) en ik lucht mijn hart en hoef me niet meer zo schuldig te voelen, omdat...en hier komt het: zodra ik het uitspreek is de spanning volgens mij weg. Hoe saai en niet aantrekkelijk is het voor mij als vrouw om zoiets out of the blue op te biechten aan die ander? Zo haal ik de spanning bij mezelf weg en geef ik eerlijk aan als ik het vertel dat ik hem wellicht ontwijk of niet, maar dat ik hoe dan ook hem een goed leven toe wens. Ik vind dit gevoel zo zonde als het niet geuit wordt. Als in: ik leef maar 1x keer, hij moet het ooit eens weten. Ik wil hem telkens vragen om af te spreken zodat ik mijn gevoel kan vertellen en me niet meer schuldig hoef te voelen.
Dat lucht me al op als ik er alleen al aan denk. En dan is het uitgesproken (alle woorden zijn teveel bij gevoelens) en dus verpest in die zin dat hij 'het' weet. Weg chemistry (van beide kanten), als het goed is. En ik richt me zo weer eerlijk en open op mijn relatie, die ik weer wat kan spicen...so to speak.
Ik hoop dat jullie het kunnen volgen. Zal ik die ander het vertellen en die steen van mijn maag halen? Ik loop er al een jaar mee rond en ik merk dat het mijn leven teveel beinvloed. Stiekeme vlinders zijn niet erg, maar het wordt me te gortig. Ik hou van mijn vriend en wil bij hem blijven en dat gevoel is oprecht. We hebben het leuk, zijn gelijkwaardig aan elkaar en vinden elkaar de liefste van de hele wereld. En ik wil hem ook weer de leukste vinden....
Ik hoop op reacties en ervaringsverhalen.
ik loop al een paar maanden rond met het idee mijn 'probleem' op Viva te schrijven, om zo handige reacties te krijgen...Ik ga het nu toch proberen. Het is een heel verhaal maar ik probeer het concreet te houden. Ik treed niet in details ivm herkenbaarheid, al zullen duizenden vrouwen er iets in herkennen...
Ik woon inmiddels 5 jaar samen, mijn relatie gaat goed, ik mag in mijn handjes knijpen met de man die zoveel van me houdt. Ik had dat idee ook tot vorig jaar, toen ontmoette ik iemand in de kennisenkring die maar in mijn gedachten bleef zitten. En dat niet alleen, hoe meer ik hem tegenkwam, hoe langer ik erna van slag was. En van slag zijn? Ik leefde op wolken (geen roze), ik kon de wereld aan, had energie voor tien, niet eten kunnen..ik leek verliefd!! En toch tegelijk: ik waardeerde mijn vriend des te meer. Je hoort wel eens dat iemand die verliefd is op 'een ander' alle irritaties bij haar partner duidelijker ziet, maar ik hield nog meer van hem. Die 'andere' man is een beetje een tegenpool van mijn vriend. Ik heb na een half jaar zwijmelen over die ander geconcludeerd dat mijn gevoel uit de hand liep. Ik besloot het eerlijk te vertellen dat ik verliefd was op iemand anders aan mijn vriend. Die reageerde eerst geschrokken en we hebben er over gepraat, maar zoals mijn vriend nu eenmaal is; weinig woorden kreeg ik terug. Ik heb toen het gesprek maar 'afgemaakt' door te zeggen dat ik absoluut voor onze relatie ga en voor alles wat we hebben opgebouwd en dat ik van hem hou. Dat je best verliefd kunt worden op een ander maar dat het belangrijkste daarbij is: wat je er mee doet.
Kortom: eind goed, al goed. Maar van binnen? Ik ben echt tot over mijn oren verliefd, en het ergste is..als ik die ander zie, dat ik mezelf steeds vaker laat kennen.Rood worden, onhandig zijn, veel lachen om niks en het ergste; in een gesprek kan ik die ander niet volgen als hij erbij is omdat ik me zo schuldig voel. Schuldgevoel overheerst. Ik hou ontzettend veel van mijn vriend maar voel die verliefde gevoelens niet meer. Sleur in onze relatie? Ja, er aan werken kan wel, maar die ander kan ik niet uit mijn hoofd zetten. Ik fantaseer over hem etc. Mijn vriend denkt dat het langzaam is overgewaaid en dat hoop ik ook nog steeds.
Wat wil ik doen? Hier mijn idee. Ik wil vertellen aan die ander dat ik gevoelens heb voor hem maar dat ik er niets mee wil doen.Dat ik voor mijn vriend ga. Waarom wil ik die ander dat vertellen? Hij kan het zien als een compliment (altijd leuk toch??) en ik lucht mijn hart en hoef me niet meer zo schuldig te voelen, omdat...en hier komt het: zodra ik het uitspreek is de spanning volgens mij weg. Hoe saai en niet aantrekkelijk is het voor mij als vrouw om zoiets out of the blue op te biechten aan die ander? Zo haal ik de spanning bij mezelf weg en geef ik eerlijk aan als ik het vertel dat ik hem wellicht ontwijk of niet, maar dat ik hoe dan ook hem een goed leven toe wens. Ik vind dit gevoel zo zonde als het niet geuit wordt. Als in: ik leef maar 1x keer, hij moet het ooit eens weten. Ik wil hem telkens vragen om af te spreken zodat ik mijn gevoel kan vertellen en me niet meer schuldig hoef te voelen.
Dat lucht me al op als ik er alleen al aan denk. En dan is het uitgesproken (alle woorden zijn teveel bij gevoelens) en dus verpest in die zin dat hij 'het' weet. Weg chemistry (van beide kanten), als het goed is. En ik richt me zo weer eerlijk en open op mijn relatie, die ik weer wat kan spicen...so to speak.
Ik hoop dat jullie het kunnen volgen. Zal ik die ander het vertellen en die steen van mijn maag halen? Ik loop er al een jaar mee rond en ik merk dat het mijn leven teveel beinvloed. Stiekeme vlinders zijn niet erg, maar het wordt me te gortig. Ik hou van mijn vriend en wil bij hem blijven en dat gevoel is oprecht. We hebben het leuk, zijn gelijkwaardig aan elkaar en vinden elkaar de liefste van de hele wereld. En ik wil hem ook weer de leukste vinden....
Ik hoop op reacties en ervaringsverhalen.
zondag 15 juni 2008 om 01:05
quote:koetje1984 schreef op 14 juni 2008 @ 22:24:
Maar mag ik je wat vragen? Ik lees meer mee op het forum dan dat ik ook echt reageer, en ik merk dat je vaak behoorlijk geirriteerd op topics als deze ('verliefd op een ander'). Heeft dat een speciale reden...? (gewoon nieuwsgierigheid)Ja, ik erger me erg aan mensen die niet eens eerlijk tegen zichzelf zijn . En aan mensen die hoewel ze weten wat ze zouden moeten doen , net doen of ze niet weten wat ze zouden moeten doen . Dat het niet altijd lukt , daar heb ik best begrip voor . Maar je kop bewust in het zand steken , daar heb ik moeite mee . Zeggen dat je het gewoon lekker vindt , of spannend , .... fine by me .
Maar mag ik je wat vragen? Ik lees meer mee op het forum dan dat ik ook echt reageer, en ik merk dat je vaak behoorlijk geirriteerd op topics als deze ('verliefd op een ander'). Heeft dat een speciale reden...? (gewoon nieuwsgierigheid)Ja, ik erger me erg aan mensen die niet eens eerlijk tegen zichzelf zijn . En aan mensen die hoewel ze weten wat ze zouden moeten doen , net doen of ze niet weten wat ze zouden moeten doen . Dat het niet altijd lukt , daar heb ik best begrip voor . Maar je kop bewust in het zand steken , daar heb ik moeite mee . Zeggen dat je het gewoon lekker vindt , of spannend , .... fine by me .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 15 juni 2008 om 01:25
quote:koetje1984 schreef op 14 juni 2008 @ 22:24:
@bgb: ze hebben elkaar in die periode zelfs een keer ontmoet en dat ging erg goed. vervelend voor je dat je minder goede ervaringen hebt met mensen die jou de liefde verklaren , in mijn geval pakte het goed uit en vond de collega het toch vleiend om te horen (zijn woorden...)
En waarom ik flirtte? Waarom niet? Iedereen flirt wel eens, het is alleen de kunst om je partner er geen pijn mee te doen. pardon? Achteraf gesteld kan ik toch zeggen dat ik ondanks geflirt niks gedaan of gezegd heb wat mijn partner niet had mogen weten . Maar ik wist dat ik, als het zo doorging, die grens in de toekomst wel zou overschrijden en daarom heb ik het resoluut afgekapt.
Maar mag ik je wat vragen? Ik lees meer mee op het forum dan dat ik ook echt reageer, en ik merk dat je vaak behoorlijk geirriteerd op topics als deze ('verliefd op een ander'). Heeft dat een speciale reden...? (gewoon nieuwsgierigheid)
Het heeft inderdaad, mijns inziens, veel te maken met eerlijk durven zijn naar jezelf toe! Natuurlijk, iedereen word wel eens warm van een ander lekker ding maar waarom daar nou zoveel gevolgen aan verbinden? Zit er dan toch gewoon niet iets scheef in je relatie of misschien in jezelf? En dan bedoel ik dat je niet gelukkig bent en dus op zoek gaat naar het onbereikbare.
Welke meerwaarde heeft het om dit te gaan vertellen behalve dan meer spanning opbouwen. Want je legt het probleem wat jezelf hebt hoe dan ook bij die ander neer. Je maakt die ander verantwoordelijk. Je blijft zelf lekker onschuldig als die ander er niet op ingaat en als je er wel op ingaat, tsja dan ga je voor de hoofdprijs in de categorie rotzooi, ellende en problemen.
En natuurlijk flirten is leuk en kan ook best als je in een relatie zit maar om zover te willen gaan dat je je partner niet kwetst. Dat is wel iets meer dan flirten in mijn ogen.
@bgb: ze hebben elkaar in die periode zelfs een keer ontmoet en dat ging erg goed. vervelend voor je dat je minder goede ervaringen hebt met mensen die jou de liefde verklaren , in mijn geval pakte het goed uit en vond de collega het toch vleiend om te horen (zijn woorden...)
En waarom ik flirtte? Waarom niet? Iedereen flirt wel eens, het is alleen de kunst om je partner er geen pijn mee te doen. pardon? Achteraf gesteld kan ik toch zeggen dat ik ondanks geflirt niks gedaan of gezegd heb wat mijn partner niet had mogen weten . Maar ik wist dat ik, als het zo doorging, die grens in de toekomst wel zou overschrijden en daarom heb ik het resoluut afgekapt.
Maar mag ik je wat vragen? Ik lees meer mee op het forum dan dat ik ook echt reageer, en ik merk dat je vaak behoorlijk geirriteerd op topics als deze ('verliefd op een ander'). Heeft dat een speciale reden...? (gewoon nieuwsgierigheid)
Het heeft inderdaad, mijns inziens, veel te maken met eerlijk durven zijn naar jezelf toe! Natuurlijk, iedereen word wel eens warm van een ander lekker ding maar waarom daar nou zoveel gevolgen aan verbinden? Zit er dan toch gewoon niet iets scheef in je relatie of misschien in jezelf? En dan bedoel ik dat je niet gelukkig bent en dus op zoek gaat naar het onbereikbare.
Welke meerwaarde heeft het om dit te gaan vertellen behalve dan meer spanning opbouwen. Want je legt het probleem wat jezelf hebt hoe dan ook bij die ander neer. Je maakt die ander verantwoordelijk. Je blijft zelf lekker onschuldig als die ander er niet op ingaat en als je er wel op ingaat, tsja dan ga je voor de hoofdprijs in de categorie rotzooi, ellende en problemen.
En natuurlijk flirten is leuk en kan ook best als je in een relatie zit maar om zover te willen gaan dat je je partner niet kwetst. Dat is wel iets meer dan flirten in mijn ogen.
zondag 15 juni 2008 om 17:18
Zo blij om te lezen dat er meer dames zijn in deze situatie. Ik heb hetzelfde, al jarenlang een relatie, met z'n ups & z'n downs waar we altijd met z'n tweeen goed doorheen gekomen zijn. En dan nu verliefd op een ander.
Ook ik wil mijn huidige relatie, waarin ik alles goed voor elkaar heb, niet opgeven voor gevoelens waarvan ik weet dat ze wel weer voorbij gaan. Ook ik heb het mijn partner verteld, die het naar vond, maar graag aan ' ons' wilde werken en nu extra hard zijn best doet. Ook ik twijfel of ik het 'de persoon in kwestie' moet vertellen. (Al doe ik dat puur en alleen uit egoisme, ik hoop enorm dat ik dan van de steen in mij maag af kom, wat hij er verder van vindt kan me op dit exacte moment niet zoveel schelen)
Maar ik durf het niet te zeggen, want ik ben juist bang dat hij aangeeft me enorm leuk te vinden en dat ik dan dingen ga doen die ik niet moet doen...
Ook ik wil mijn huidige relatie, waarin ik alles goed voor elkaar heb, niet opgeven voor gevoelens waarvan ik weet dat ze wel weer voorbij gaan. Ook ik heb het mijn partner verteld, die het naar vond, maar graag aan ' ons' wilde werken en nu extra hard zijn best doet. Ook ik twijfel of ik het 'de persoon in kwestie' moet vertellen. (Al doe ik dat puur en alleen uit egoisme, ik hoop enorm dat ik dan van de steen in mij maag af kom, wat hij er verder van vindt kan me op dit exacte moment niet zoveel schelen)
Maar ik durf het niet te zeggen, want ik ben juist bang dat hij aangeeft me enorm leuk te vinden en dat ik dan dingen ga doen die ik niet moet doen...
