Relaties
alle pijlers
Help!!! is dit het einde
zondag 10 januari 2010 om 11:13
Ik wil even mijn verhaal kwijt en ben benieuwd naar jullie reactie.
Mijn jeugd liefde en ik hebben 10 maanden gelden een prachtig zoon gekregen. We waren dol gelukkig al 15 jaar. Tot begin vorige maand. Ik hem vroeg hem of hij verliefd is op een collega waar hij wel erg veel over vertelde. Hij beaamde dit en vertelde dat ze naar elkaar toe uitgesproken hadden elkaar wel erg leuk te vinden. Hij erg geschoken dat hij ruimte heeft in zijn hart voor iemand anders. Hij geeft aan dat er niet gebeurt is ( hierin vertrouw ik hem ook in).
Nu is dit wel een zwaar onderwerp geworden. Ze blijven contact met elkaar hebben ook omdat ze collega,s zijn. Nu we een maand en vele ruzie verder zijn. Heeft hij besloten om een paar dagen het huis uit tegaan.
Er is veel afstand tussen ons ontstaan. hij heeft een muurtje om zich heen gebouwd waar ik niet door heen kom. Het zegt geen gevoelens meer te hebben voor zijn collega. We hebben beide veel verdriet. En weten niet goed hoe we hier uit moeten komen. Niet alleen voor onze zoon. Maar ook omdat we zoveel van elkaar houden.
Mijn jeugd liefde en ik hebben 10 maanden gelden een prachtig zoon gekregen. We waren dol gelukkig al 15 jaar. Tot begin vorige maand. Ik hem vroeg hem of hij verliefd is op een collega waar hij wel erg veel over vertelde. Hij beaamde dit en vertelde dat ze naar elkaar toe uitgesproken hadden elkaar wel erg leuk te vinden. Hij erg geschoken dat hij ruimte heeft in zijn hart voor iemand anders. Hij geeft aan dat er niet gebeurt is ( hierin vertrouw ik hem ook in).
Nu is dit wel een zwaar onderwerp geworden. Ze blijven contact met elkaar hebben ook omdat ze collega,s zijn. Nu we een maand en vele ruzie verder zijn. Heeft hij besloten om een paar dagen het huis uit tegaan.
Er is veel afstand tussen ons ontstaan. hij heeft een muurtje om zich heen gebouwd waar ik niet door heen kom. Het zegt geen gevoelens meer te hebben voor zijn collega. We hebben beide veel verdriet. En weten niet goed hoe we hier uit moeten komen. Niet alleen voor onze zoon. Maar ook omdat we zoveel van elkaar houden.
zondag 10 januari 2010 om 11:15
zondag 10 januari 2010 om 11:22
Er is niets gebeurd tussen hem en zijn collega zoals ik lees.
Hij is hier ook heel eerlijk over geweest, snap dat dit veel pijn doet.
Nu lees ik ook dat er veel ruzie is, geef hem ruimte en als je hem zoals je zegt vertrouwt zal het goed komen.
Het contact tussen hem en zijn collega zal blijven bestaan zolang ze samen werken, dat is een kwestie van accepteren.
Ik kan je alleen een geven en zeggen heb vertrouwen in hem en jullie.
Ben jij ook veranderd door hormonen na de bevalling, kan ook meespelen.
Heb ook al vaak gezien dat een man zich buitengesloten voelt wanneer er een kind komt. Jij hebt het kind gedragen, geeft mogelijk borstvoeding. Hij staat dan voor zijn gevoel ook op de 2e plaats. Dit hoeft niet het geval te zijn, maar gebeurd wel regelmatig.
Hij is hier ook heel eerlijk over geweest, snap dat dit veel pijn doet.
Nu lees ik ook dat er veel ruzie is, geef hem ruimte en als je hem zoals je zegt vertrouwt zal het goed komen.
Het contact tussen hem en zijn collega zal blijven bestaan zolang ze samen werken, dat is een kwestie van accepteren.
Ik kan je alleen een geven en zeggen heb vertrouwen in hem en jullie.
Ben jij ook veranderd door hormonen na de bevalling, kan ook meespelen.
Heb ook al vaak gezien dat een man zich buitengesloten voelt wanneer er een kind komt. Jij hebt het kind gedragen, geeft mogelijk borstvoeding. Hij staat dan voor zijn gevoel ook op de 2e plaats. Dit hoeft niet het geval te zijn, maar gebeurd wel regelmatig.
zondag 10 januari 2010 om 11:24
Dit klinkt inderdaad alsof jullie allebei eigenlijk nog steeds voor elkaar willen gaan, maar alsof jullie in een neerwaartse spiraal zijn terecht gekomen van schuldgevoelens/ruzies/verwijten. Ik denk dat het goed is om een hele korte adempauze in te lassen, maar laat die niet langer dan een paar dagen duren want je raakt alleen maar meer van elkaar verwijderd. Jullie moeten, denk ik, weer op een schone-lei-niveau terecht komen, in de zin van terug naar waar jullie een aantal maanden geleden waren. Misschien helpt therapie hierbij. Sterkte!
zondag 10 januari 2010 om 11:45
Tijdelijk uit elkaar gaan in m.i. nooit goed. Je vervreemd alleen maar van elkaar en praat te weinig samen. Je hoort dat wel vaker onder het mom van rust en nadenken. Maar om samen verder te gaan moet je toch samen tot een oplossing komen, en die komt niet als je apart woont. Ik vind dat altijd maar gevaarlijk en ook een zwaktebod, stomme oplossing, die helemaal geen oplossing is. Wat willen jullie bereiken door apart te wonen nu? Je zal samen nog wel voor meer crisissen komen te staan, als je dan bij elke gebeurtenis apart gaat wonen schiet het natuurlijk niet op, bovendien geeft het een heel onzeker gevoel, ook voor je kind.
zondag 10 januari 2010 om 12:26
Relatietherapie. Kan het me voorstellen dat even een aantal dagen uit elkaar gaan juist wel goed werkt, maar dan wel met goede afspraken: dus bijvoorbeeld in die dagen géén afspraakjes of wat dan ook met die collega, de dagen gebruiken om na te denken over jullie huwelijk! En direct een gesprek plannen voor na die dagen om te bespreken waarover jullie hebben nagedacht en over hoe jullie het verder zien.
Sterkte!
Sterkte!
zondag 10 januari 2010 om 12:41
Eens met mijn voorgangsters...juist niet een paar dagen weg bij elkaar. Het muurtje zal alleen maar hoger worden.
Ik zou inderdaad ook - als het eht niet lukt om er met elkaar over te praten - kiezen voor relatietherapie.
Ik denk dat als jullie ruimte willen maken om eruit te komen, dat je man nu wel even rigoreus moet kappen met de collega. Eerst zijn eigen relatie wel of niet op de rails, door de collega te blijven zien gaat het er niet duidelijker op worden vrees ik.
Heel veel sterkte....het lijkt mij allemaal heel lastig!
Ik zou inderdaad ook - als het eht niet lukt om er met elkaar over te praten - kiezen voor relatietherapie.
Ik denk dat als jullie ruimte willen maken om eruit te komen, dat je man nu wel even rigoreus moet kappen met de collega. Eerst zijn eigen relatie wel of niet op de rails, door de collega te blijven zien gaat het er niet duidelijker op worden vrees ik.
Heel veel sterkte....het lijkt mij allemaal heel lastig!
donderdag 18 februari 2010 om 04:42
Nu we weer weken verder zijn is er weer erg veel gebeurt. Hij heeft een paar weken gelden uitgesproken dat hij er ongelukkig is en niet weet of hij wel verder wil. Ik heb hem gevraagt om ervoor te vechten. In deze periode heb ik keihard gevochten maar hij daarin tegen zette zich alleen maar verder van mij af.
Vorig weekend ben ik met mijn vriendinnen een lang weekend weg geweest. Dit was al geboekt. Wij vonden het samen een goed idee dat ik toch gewoon ging. Misschien kwam hij er wel achter dat hij mij zou missen. Maar niets is minder waar, toen ik thuis kwam. Gaf hij aan het erg prettig te hebben gevonden om alleen te zijn.
Afgelopen weekend kon ik er niet meer tegen en ben ik samen met mijn zoon naar mijn ouders gegaan. en heb aangegeven tegen mijn man dat ik het niet meer op kan brengen en dat het mij inderdaad beter lijkt om uit elkaar tegaan. In eerste instantie reageerde hij hier opgelucht op. De volgende dag belde hij mij huilend op dat hij mij mis, mij niet kwijt wil en spijt heeft van zijn "hufter gedrag" van de laatste tijd. We zien elk dagelijk om met elkaar te praten over hoe nu verder. Beide weten we het niet meer. en zijn misschien wel bang om het definitief te maken.
Ik merk aan mij zelf dat het mij erg goed doet om bij mijn ouders te zijn. even rust en alleen maar mensen om mij heen die mij steunen.
Ik twijfel heel erg wat ik moet doen. Kan ik er over heen stappen hoe hij mij de laatste tijd heeft behandel? Of ben ik bang voor een toekomst alleen.
Ik hou erg veel van hem. Een beter vader voor mijn zoon kan ik mij niet voorstellen.
Vorig weekend ben ik met mijn vriendinnen een lang weekend weg geweest. Dit was al geboekt. Wij vonden het samen een goed idee dat ik toch gewoon ging. Misschien kwam hij er wel achter dat hij mij zou missen. Maar niets is minder waar, toen ik thuis kwam. Gaf hij aan het erg prettig te hebben gevonden om alleen te zijn.
Afgelopen weekend kon ik er niet meer tegen en ben ik samen met mijn zoon naar mijn ouders gegaan. en heb aangegeven tegen mijn man dat ik het niet meer op kan brengen en dat het mij inderdaad beter lijkt om uit elkaar tegaan. In eerste instantie reageerde hij hier opgelucht op. De volgende dag belde hij mij huilend op dat hij mij mis, mij niet kwijt wil en spijt heeft van zijn "hufter gedrag" van de laatste tijd. We zien elk dagelijk om met elkaar te praten over hoe nu verder. Beide weten we het niet meer. en zijn misschien wel bang om het definitief te maken.
Ik merk aan mij zelf dat het mij erg goed doet om bij mijn ouders te zijn. even rust en alleen maar mensen om mij heen die mij steunen.
Ik twijfel heel erg wat ik moet doen. Kan ik er over heen stappen hoe hij mij de laatste tijd heeft behandel? Of ben ik bang voor een toekomst alleen.
Ik hou erg veel van hem. Een beter vader voor mijn zoon kan ik mij niet voorstellen.
donderdag 18 februari 2010 om 05:18
Ik vind het niet raar om amoureuze gevoelens voor een ander te hebben. Alleen hebben ik en mijn partner er voor gekozen om er niets mee te doen, want we gunnen elkander geen ander. De grens ligt dus duidelijk daar. Voor jouw man is het waarschijnlijk ook als een schok gekomen dat hij zulke gevoelens voor iemand anders kon hebben.
Als jij vindt dat hij een goede vader is, je houdt nog van hem en hij wil niet bij je weg, dan moet je het zeker een kans geven. Misschien met begeleiding van een therapeut. Dan kan hij je uitleggen waarom hij zich zo hufterig heeft gedragen (misschien ontkenning?) en dan kun je er samen weer tegen. Of niet, maar dan heb je wel wat geprobeerd. Ook als je besluit uit mekaar te gaan zul je de komende 18 jaar nog aardig wat met mekaar te maken krijgen als ouders van je kind, dus relatietherapie is dan ook goed om te volgen. Ik wens je sterkte.
Als jij vindt dat hij een goede vader is, je houdt nog van hem en hij wil niet bij je weg, dan moet je het zeker een kans geven. Misschien met begeleiding van een therapeut. Dan kan hij je uitleggen waarom hij zich zo hufterig heeft gedragen (misschien ontkenning?) en dan kun je er samen weer tegen. Of niet, maar dan heb je wel wat geprobeerd. Ook als je besluit uit mekaar te gaan zul je de komende 18 jaar nog aardig wat met mekaar te maken krijgen als ouders van je kind, dus relatietherapie is dan ook goed om te volgen. Ik wens je sterkte.
donderdag 18 februari 2010 om 08:59
Jullie waren tot voor kort erg gelukkig , schrijf je. Er is echter wel ontzettende veel veranderd in jullie leven: Je zwangerschap, de geboorte van je zoon, de zorg voor jullie kind.
Even heel zwart/wit: je lichaam is veranderd, je sexleven is waarschijnlijk niet meer hetzelfde, de kans is groot dat je wat minder aandacht aan je uiterlijk besteed, je bent vaker moe, je kan minder vaak weg, je hebt minder tijd voor hem, hij staat niet meer op de eerste plaats, hij is een stuk vrijheid kwijt. En dan is daar zomaar ineens die fruitige en frisse collega op zijn pad. Helemaal niet zo gek dat daar opeens een vonk is ontstaan. En het lijkt erop dat hij daar best van in de war is. Misschien heeft zijn verliefheid te maken met een (onbewust) verlangen naar zijn oude zorgeloze en vrije bestaan (met jou). Als dt is wat er speelt, moet je daar zeker over praten en naar oplossingen zoeken.
Even heel zwart/wit: je lichaam is veranderd, je sexleven is waarschijnlijk niet meer hetzelfde, de kans is groot dat je wat minder aandacht aan je uiterlijk besteed, je bent vaker moe, je kan minder vaak weg, je hebt minder tijd voor hem, hij staat niet meer op de eerste plaats, hij is een stuk vrijheid kwijt. En dan is daar zomaar ineens die fruitige en frisse collega op zijn pad. Helemaal niet zo gek dat daar opeens een vonk is ontstaan. En het lijkt erop dat hij daar best van in de war is. Misschien heeft zijn verliefheid te maken met een (onbewust) verlangen naar zijn oude zorgeloze en vrije bestaan (met jou). Als dt is wat er speelt, moet je daar zeker over praten en naar oplossingen zoeken.
